Het ergste moment uit je leven?

Op het moment dat ik het telefoontje van mijn vader kreeg dat mijn moeder was overleden!

Ik was op wintersport in Frankrijk met vriendinnen en mijn broer op wintersport met zijn vriendin en schoonouders. Dat gevoel wat ik toen kreeg, toen om half acht 's morgens mijn telefoon ging, mijn vader mij zei, mijn vriendinnen erbij te halen en rustig te gaan zitten, en dat je vader allebei z'n kinderen moet vertellen dat hun moeder niet meer leeft! Helemaal in paniek, mijn broer heeft me gekalmeerd via de telefoon, hij zat in Tsjechie. Het enige wat je wilt is dan zo snel mogelijk naar huis!

dat mijn opa en oma en tante overleden vond ik erg, maar het allererergste moment uit mijn leven zijn toch wel dat mijn moeder (10 jaar geleden) overleed en mijn vader (bijna 1 jaar) overleed, dat je nu helemaal wees bent eigenlijk, dat doet erg veel pijn

Mijn ergste moment was dat ik te horen kreeg dat mijn beste vriend een hersentumor had. Ik kende hem al vanaf mijn studie en hoorde dat ie nog maar een paar maanden te leven had. En dat gebeurde dan ook. Eigenlijk was zijn lijdensweg het meest verschrikkelijke moment. Nog erger dan zijn dood.

Ik lees hele erge dingen hier. Ik heb dan echt niets meegemaakt lijkt wel ( Ik klop het denkbeeldig eventjes af )

Mijn ouders zijn op jonge leeftijd gescheiden en er zijn 2 schoolvriendinnetjes van mij overleden (2 zussen) dat was heel indrukwekkend. In totaal waren zij met zn 4en en allemaal met de auto verdronken. 1 van de twee zussen ging ik altijd mee om op school en deden alles samen haar tweelingzus zat in een andere klas, dus haar zag ik minder. Ook een andere vriendin van ze kwam ik regelmatig tegen op school. Dat nieuws dat zij waren overleden was toen heel onwerkelijk. Ik kan me goed de crematie herinneren, ik had nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Die tijd is een beetje als een waas voorbij gegaan.

Wat ik als heel erg heb ervaren was de bomaanslag in egypte. Mijn zus was daar op vakantie, precies in het gebied waar de aanslag was. 's ochtends kwam mijn moeder mij wakker maken en trok me aan mijn arm mee naar beneden, ze huilde heel hard en zakte op de bank in elkaar. Ook mijn vader zat als een klein hoopje op de bank, te huilen met van die lange uithalen. Ze wezen alleen naar de tv, ik begreep er niks van tot ik de woorden egypte en bomaanslag hoorde.

Gelijk ging bij mij de knop om, ik moest sterk blijven. Ben gaan bellen naar mijn zus en haar vriendin. Niet 1keer maar wel dertig keer. Geen gehoor....
Uiteindelijk naar het hotel gebeld, er werd opgenomen maar niemand kon mij iets vertellen en ze waren ook niet op hun kamer.
De telefoon stond rood gloeiend, allemaal familie en vrienden belde hoe het met mijn zus was... De ochtend en middag gingen voorbij, ik heb alle mogelijke instantie's gebeld, niemand wist iets. Weer het hotel gebeld, nog steeds geen info en nog steeds waren ze niet op de kamer...

Inmiddels kwam het huis steeds voller te zitten met familie en vrienden... Eigenlijk gingen we allemaal van het ergste uit, totdat rond half8 's avonds de telefoon ging. Mijn moeder nam op en hoorde al snel mijn zus praten. Die vroeg doodleuk waarom ze in hemelsnaam meer dan 100 gemiste oproepen had..

Ze wisten helemaal van niks, waren 's ochtends vroeg gaan snorkelen en pas net weer terug, hadden niks mee gekregen van
wat er gebeurt was.

Die angst waarin we toen zaten was echt verschrikkelijk!!

wat een heftige dingen allemaal zeg voor iedereen die het kan gebruiken een

twijfel nog of ik mijn "ding" hier neerzet ....

Wat een heftig topic, ik zit hier gewoon te janken!
Ik heb zelf ook wel het nodige meegemaakt. Eén van de heftigste dingen is wel het zien sterven van mijn broertje, bijna 12 jaar geleden. Mijn ouders, zusje en ik waren er alle vier bij. Hij was meervoudig gehandicapt en is 8 jaar geworden.
Verder de vele ruzies van mijn ouders, in tegenstelling tot de mededeling dat ze gingen scheiden. Daar was ik alleen maar opgelucht om eigenlijk. Mijn depressies en het overlijden van mijn oom hebben er ook in gehakt. Mijn oom was gezond, maar een dag nadat we nog een kerstdiner met de familie hadden gehad, werd hij ineens onwel en een paar dagen later is hij overleden. In de auto naar het ziekenhuis moest mn vader zo hard huilen, dat greep me erg aan en had ik eigenlijk nog nooit gezien.

En dan nog wat, iets dat misschien in het niet valt bij alle posts in dit topic. Eerst ben ik een paar jaar geleden gedumpt door een groepje studievriendinnen. We hadden altijd de grootste lol samen en ondernamen van alles, maar aan het eind zat ik slecht in mijn vel, was depressief en tijdelijk gestopt met mijn studie en dat heeft waarschijnlijk ook zijn weerslag gehad op mijn gedrag binnen de vriendschap. Op een dag kreeg ik een sms dat ze wilden praten en namens een groep van zes kwamen er drie meiden, ze hadden werkelijk het ene na het andere verwijt en t kwam erop neer dat de vriendschap voorbij was. Ik wist niet wat me overkwam en heb de ogen uit mn kop gejankt, was helemaal overstuur. Ik droomde er erg vaak over en had t er moeilijk mee als ik ze tegenkwam. Nog steeds kom ik ze af en toe wel eens tegen (gelukkig ben ik naar een andere stad verhuisd) en voel me dan niet meer zo rot, maar ben nog wel pissig om hoe dat toen gelopen is.

Ik hoopte toen ook dat ik dat nooit meer mee zou maken, maar helaas. Na twaalf jaar vriendschap ben ik in november 2009 ook gedumpt door mijn beste vriendin. We deden alles samen, ik was altijd het liefst met haar, maar we hadden ook wel wat irritaties. Ik stoorde me vaak aan t feit dat ze altijd afspraken op t laatste moment af zei en dat escaleerde kort voor deze gebeurtenis. Ik was enorm kwaad en hoefde haar ff niet te spreken, maar terwijl ik haar na een weekje al miste en wilde dat t goed kwam, kwam zij op een avond bij mij om te praten en was t eigenlijk net als bij die eerste vriendinnengroep. Verwijten, oude koeien, etc. Ik zal het echt nooit vergeten, ik werd kotsmisselijk en had echt t gevoel over te moeten geven en dacht dat mijn leven geen zin meer had. Misschien klinkt dit overdreven, maar zo voelde het op dat moment. Twee dagen later sprak ik haar nog en toen zei ze dat een tijdelijke break misschien ook wel goed was. Na twee maanden zou ze mij bellen, en toen het zover was, bleef ik mn telefoon maar checken. Maar het ergste van alles: ik heb nooit meer wat van haar gehoord!! Weken later nog een hele lange brief geschreven, waar ik alleen een hele korte en lullige reactie op terug kreeg. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien. Ik heb het hier erg moeilijk mee gehad en ben sindsdien alleen maar wantrouwiger geworden. Ik vertrouw mensen niet snel en hou ze voor mn gevoel wat meer op afstand. Nog steeds droom ik er af en toe over. Het gaat nu goed en ik mis haar niet echt, maar ben nog steeds kwaad en zal niks tegen haar zeggen als ik haar tegenkom. We waren altijd twee handen op één buik en ik dacht écht dat die vriendschap voor altijd zou zijn. Het heeft er flink in gehakt en ik neem het haar ook wel kwalijk, omdat ze wist hoe kut ik me heb gevoeld toen die andere vriendinnen mij dumpten.
Sinds dit hele gebeuren ben ik wel weer meer gaan investeren in andere vriendschappen en het gaat nu goed, ik zit OK in mijn vel, ben blij met mn huis en baan, etc., maar hoop echt dat ik dit nooit meer mee hoef te maken.

Verder een dikke voor alle meiden hier!! Het lijkt mij ook vreselijk om een ouder te verliezen en hoop écht van harte dat me dat nog heel lang bespaard blijft...

Puk schreef:

missthera schreef:Bij mij het moment dat we hoorden dat ons zoontje Jacob het niet ging redden en dat we een afspraak moesten maken om voor altijs afscheid te nemen. Het is nu drie jaar geleden en nog altijd droom ik er bijna iedere nacht over.

Heb je meegedaan aan Babyboom toevallig?

ja inderdaad daar heb ik aan meegedaan.

Bliss schreef:Wat een heftig topic, ik zit hier gewoon te janken!
Ik heb zelf ook wel het nodige meegemaakt. Eén van de heftigste dingen is wel het zien sterven van mijn broertje, bijna 12 jaar geleden. Mijn ouders, zusje en ik waren er alle vier bij. Hij was meervoudig gehandicapt en is 8 jaar geworden.
Verder de vele ruzies van mijn ouders, in tegenstelling tot de mededeling dat ze gingen scheiden. Daar was ik alleen maar opgelucht om eigenlijk. Mijn depressies en het overlijden van mijn oom hebben er ook in gehakt. Mijn oom was gezond, maar een dag nadat we nog een kerstdiner met de familie hadden gehad, werd hij ineens onwel en een paar dagen later is hij overleden. In de auto naar het ziekenhuis moest mn vader zo hard huilen, dat greep me erg aan en had ik eigenlijk nog nooit gezien.

En dan nog wat, iets dat misschien in het niet valt bij alle posts in dit topic. Eerst ben ik een paar jaar geleden gedumpt door een groepje studievriendinnen. We hadden altijd de grootste lol samen en ondernamen van alles, maar aan het eind zat ik slecht in mijn vel, was depressief en tijdelijk gestopt met mijn studie en dat heeft waarschijnlijk ook zijn weerslag gehad op mijn gedrag binnen de vriendschap. Op een dag kreeg ik een sms dat ze wilden praten en namens een groep van zes kwamen er drie meiden, ze hadden werkelijk het ene na het andere verwijt en t kwam erop neer dat de vriendschap voorbij was. Ik wist niet wat me overkwam en heb de ogen uit mn kop gejankt, was helemaal overstuur. Ik droomde er erg vaak over en had t er moeilijk mee als ik ze tegenkwam. Nog steeds kom ik ze af en toe wel eens tegen (gelukkig ben ik naar een andere stad verhuisd) en voel me dan niet meer zo rot, maar ben nog wel pissig om hoe dat toen gelopen is.

Ik hoopte toen ook dat ik dat nooit meer mee zou maken, maar helaas. Na twaalf jaar vriendschap ben ik in november 2009 ook gedumpt door mijn beste vriendin. We deden alles samen, ik was altijd het liefst met haar, maar we hadden ook wel wat irritaties. Ik stoorde me vaak aan t feit dat ze altijd afspraken op t laatste moment af zei en dat escaleerde kort voor deze gebeurtenis. Ik was enorm kwaad en hoefde haar ff niet te spreken, maar terwijl ik haar na een weekje al miste en wilde dat t goed kwam, kwam zij op een avond bij mij om te praten en was t eigenlijk net als bij die eerste vriendinnengroep. Verwijten, oude koeien, etc. Ik zal het echt nooit vergeten, ik werd kotsmisselijk en had echt t gevoel over te moeten geven en dacht dat mijn leven geen zin meer had. Misschien klinkt dit overdreven, maar zo voelde het op dat moment. Twee dagen later sprak ik haar nog en toen zei ze dat een tijdelijke break misschien ook wel goed was. Na twee maanden zou ze mij bellen, en toen het zover was, bleef ik mn telefoon maar checken. Maar het ergste van alles: ik heb nooit meer wat van haar gehoord!! Weken later nog een hele lange brief geschreven, waar ik alleen een hele korte en lullige reactie op terug kreeg. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien. Ik heb het hier erg moeilijk mee gehad en ben sindsdien alleen maar wantrouwiger geworden. Ik vertrouw mensen niet snel en hou ze voor mn gevoel wat meer op afstand. Nog steeds droom ik er af en toe over. Het gaat nu goed en ik mis haar niet echt, maar ben nog steeds kwaad en zal niks tegen haar zeggen als ik haar tegenkom. We waren altijd twee handen op één buik en ik dacht écht dat die vriendschap voor altijd zou zijn. Het heeft er flink in gehakt en ik neem het haar ook wel kwalijk, omdat ze wist hoe kut ik me heb gevoeld toen die andere vriendinnen mij dumpten.
Sinds dit hele gebeuren ben ik wel weer meer gaan investeren in andere vriendschappen en het gaat nu goed, ik zit OK in mijn vel, ben blij met mn huis en baan, etc., maar hoop echt dat ik dit nooit meer mee hoef te maken.

Verder een dikke voor alle meiden hier!! Het lijkt mij ook vreselijk om een ouder te verliezen en hoop écht van harte dat me dat nog heel lang bespaard blijft...

Als ik je verhaal weg moet halen moet je het zeggen...maar wat jij hebt meegemaakt met vriendinnen vind ik ook heftig. Vriendinnen kunnen ook familie voor je zijn en als ze je op die manier dumpen kan ik mij goed voorstellen dat de grond onder je voeten vandaan valt.

Het ergste moment uit mijn leven is wel het moment dat ik te horen kreeg dat mijn schoonvader zelfmoord gepleegd had. Hij was al jaren heel erg depressief en heeft besloten zelf een einde te maken aan zijn lijden. Mijn moeder werd gebeld door mijn schoonmoeder, omdat mijn schoonmoeder het niet aan kon haar zoon het zelf te moeten vertellen. Mijn moeder kwam naar buiten, waar wij zaten, en nam ons mee naar binnen. Daar vertelde ze het. Ik vergeet dit moment nooit meer.. mijn vriend trok helemaal wit weg, was als in een soort shock, stond te trillen, zei niks meer. Het enige wat ik kon doen was hem vasthouden. Het erge was nog dat we (mijn vriend, mijn moeder en ik) eerst nog ruim twee uur met de auto moesten rijden voordat we bij zijn ouderlijk huis waren en hij dus bij zijn moeder was. Die twee uur waren ook echt slopend!

Voor iedereen hier, heftig topic.

Verkeerd exvriendje die dacht gebruik en misbruik van mij te mogen maken en dan vooral op seksueel vlak maar ook emotioneel, geestelijk en lichamelijk.

op een feestje is een pilletje in mijn drankje gedaan, daar heb ik heel heftig op gereageerd. Ik wilde op de terug weg naar huis zelfmoord plegen door onder de trein te springen (die reden gelukkig niet)... ik was helemaal de weg kwijt en mijzelf niet. Heb dit onbewust allemaal meegemaakt net of ik boven mijzelf zweefde als het ware. Mijn vroegere beste vriendin en haar vriend fietste met mij mee en hebben voorkomen dat ik rare dingen ging doen en mijn ouders gebeld. Mijn vader heeft mij opgehaald en de ambulance is erbij gekomen. Ik reageerde amper op pijnprikkels en was erg angstig en totaal de weg kwijt.
Op het moment zelf was dit voor mij niet angstig, voor mijn ouders en die vriendin is dit een hele angstige situatie geweest. Achteraf gezien is dit heel beangstigend voor mij geweest dat ik zo de weg kwijt kan raken.

-

Lily schreef:wat een heftige dingen allemaal zeg voor iedereen die het kan gebruiken een

twijfel nog of ik mijn "ding" hier neerzet ....

Waarom twijfel je?

nou omdat het misschien niet zo heftig is als de rest wat hier staat en heb het eigenlijk nog tegen bijna niemand verteld dus om het hier dan op een forum te zetten is ook zoiets.

Het is misschien niet heftig voor de ander maar voor jou is het een hele impact geweest zo te lezen. Dat geeft toch niks?
En misschien lucht het wel op !

*weg*

Nou ik vind dat vrij heftig hoor. Achteraf een goede keuze waarschijnlijk maar het zal je vast wel pijn hebben gedaan die periode dat geloof ik echt

En nu snap ik je tattoo ook

Supertalentje schreef:Verdrietig topic dit...

Het overlijden van mijn broertje is natuurlijk hetgeen er het meest inhakt, ik kan me niet meer iets ergers voorstellen (voor mezelf dan).

Supertalentje, zou ik mogen vragen waaraan je broertje is overleden en hoe oud hij was?
Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik het vraag. Als dat wel het geval is, sorry...

thanks, ja ik vond het iets wat je niet mag vergeten dus vandaar die tattoo.

Lily, dat is wel heftig hoor!

Wat een heftige verhalen van iedereen. Voor iedereen een knuffel!

Mijn moment was dat we erachter kwamen dat ons kindje een enorme lichamelijke en geestelijke achterstand heeft.
Je wereld valt toch wel een beetje in duigen want dit is niet wat je verwacht en had gewild voor je kindje.
Op het moment dat je een kindje verwacht heb je toch wel een bepaald verwachtingspatroon dat ze gezond zijn, leuk opgroeien, naar school gaan, een baan vinden, en een eigen gezinnetje gaan vormen en zelfstandig worden.
In onze situatie gaat dit patroon niet op, de vraag of de kleine ooit gaat lopen en/of praten is onbekend, een groot zwart gat!

Begrijp me niet verkeerd, ik hou hierdoor niet minder van mijn kleintje, maar het baart een hoop zorgen en vraagtekens voor de toekomst!
Soms doet het ook best pijn, als ik jongere kindjes zie die al gezellig rondlopen en praten ed. Ook krijg je vaak rare onbenullige reactie van vreemde of zelfs bekende mensen.
Daarnaast is het een hele dagtaak om de kleine te verzorgen en staat onze agenda bol van de afspraken bij therapie en specialisten.
Vaak vermoeiend, weinig rust en een hoop zorgen!

Zilver* schreef:
Als ik je verhaal weg moet halen moet je het zeggen...maar wat jij hebt meegemaakt met vriendinnen vind ik ook heftig. Vriendinnen kunnen ook familie voor je zijn en als ze je op die manier dumpen kan ik mij goed voorstellen dat de grond onder je voeten vandaan valt.

Eens, ik vind het ook een beetje zwak. Lekker makkelijk, als vriendinnengroep er ééntje dumpen (waarvan je weet dat die het moeilijk heeft), terwijl je zelf elkaar nog hebt.

wat heftig cupcake

Een voor iedereen, wat een heftige dingen zeg.

Een heftig moment in mijn leven is het afscheid met mijn lievelingsoma geweest. Zo'n ontzettend mooi, lief en warm mens. Een aantal maanden geleden is ze overleden, was al een aantal jaren ziek door kanker in haar hele lichaam. De dag voor ze overleed heb ik afscheid kunnen nemen van haar in het ziekenhuis, samen met mijn vriend bij haar gezeten. Een uur lang bijna onafgebroken stilte, ze was zo moe en er zo slecht aan toe. Heb gelukkig nog wel tegen haar kunnen zeggen wat een mooi mens ik haar vond en dat ik haar zou missen en ik ben nog steeds blij dat ze dat nog begreep. Het moment dat je daar zit en weet dat dat het afscheid is, dat je die deur uitgaat en beseft dat je haar lach nooit meer zult zien. Heb me toen verschrikkelijk verdrietig en wanhopig gevoeld.

Meest ingrijpend in mijn leven is de scheiding van mijn ouders in mijn kindertijd geweest (de effecten hiervan op ons gezin en op wie ik ben) en het moment dat ik hoorde dat ik ziek ben. Dat laatste gaat nu 'goed' als in: ziekte aardig onder controle voor nu, maar vooral psychisch heeft het heel veel bij me los gemaakt.

missthera schreef:

Puk schreef:

missthera schreef:Bij mij het moment dat we hoorden dat ons zoontje Jacob het niet ging redden en dat we een afspraak moesten maken om voor altijs afscheid te nemen. Het is nu drie jaar geleden en nog altijd droom ik er bijna iedere nacht over.

Heb je meegedaan aan Babyboom toevallig?

ja inderdaad daar heb ik aan meegedaan.

Ik herkende je verhaal aan de naam van jouw zoon. Heftig verhaal hoor, heb wel een traantje gelaten toen ik jullie item op tv zag. Hoe is het nu met jullie?