Het ergste moment uit je leven?

Dat mijn moeder op de eerste hulp lag, doodmoe en uitgeput op een ziekenhuis bed... Toen ik te horen kreeg van mn broertje dat ze niets meer voor haar konden doen. Ik denk er nog elke dag aan.

Antibes schreef:

Ambivalence schreef:Dat ik mijn moeder smeekte of ik alsjeblieft dood mocht omdat ik de geestelijke pijn niet meer aan kon is er daar eentje van. Zowel voor mij als voor mijn moeder afschuwelijk.

Ik kan je quote straks nog even verwijderen hoor.. Maar ZO herkenbaar. Ik heb ook huilend op bed gesprekken gevoerd met mijn ouders dat zij begrepen dat ik niet meer wilde leven en als de pijn zo ondraaglijk was dat ze het zouden begrijpen enzo. Echt heel erg, zo'n gesprek zou je niet met je kind moeten hoeven voeren. Krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk.

Wat mooi dat je ouders het begrepen en zo onzelfzuchtig konden zijn, Antibes. Heel erg pijnlijk inderdaad. Mijn ouders konden dat dat niet, maar dat geeft niet. Achteraf gezien is het misschien maar goed dat ze niet die 'toestemming' hebben gegeven, want dat had wellicht net het laatste zetje kunnen zijn.

Ik heb nu al een paar keer geprobeerd om het op te schrijven maar het lukt niet, kan de juiste woorden niet vinden en elke keer haal ik weer weg wat ik heb geschreven.

Ambivalence schreef:

Antibes schreef:

Ambivalence schreef:Dat ik mijn moeder smeekte of ik alsjeblieft dood mocht omdat ik de geestelijke pijn niet meer aan kon is er daar eentje van. Zowel voor mij als voor mijn moeder afschuwelijk.

Ik kan je quote straks nog even verwijderen hoor.. Maar ZO herkenbaar. Ik heb ook huilend op bed gesprekken gevoerd met mijn ouders dat zij begrepen dat ik niet meer wilde leven en als de pijn zo ondraaglijk was dat ze het zouden begrijpen enzo. Echt heel erg, zo'n gesprek zou je niet met je kind moeten hoeven voeren. Krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk.

Wat mooi dat je ouders het begrepen en zo onzelfzuchtig konden zijn, Antibes. Heel erg pijnlijk inderdaad. Mijn ouders konden dat dat niet, maar dat geeft niet. Achteraf gezien is het misschien maar goed dat ze niet die 'toestemming' hebben gegeven, want dat had wellicht net het laatste zetje kunnen zijn.

Dat geeft ook niet, het doet niets af aan de band die er uberhaupt is door het wél te kunnen bespreken.

Ik heb eigenlijk nooit iets heel ergs meegemaakt in mijn leven, maar sinds zondag staat mijn leven op zijn kop. Mijn ouders vertelde me dat ze gaan scheiden, mijn vader heeft een ander en een alcoholprobleem. Vanmorgen is hij helemaal naar de andere kant van het land vertrokken, alles en iedereen achterlatend.



Het stelt natuurlijk helemaal niets voor bij de verhalen die ik hier lees, maar toch voel ik me verlaten ondanks dat ik al 26 ben en niet meer thuis woon.

Ellebel schreef:Ik heb eigenlijk nooit iets heel ergs meegemaakt in mijn leven, maar sinds zondag staat mijn leven op zijn kop. Mijn ouders vertelde me dat ze gaan scheiden, mijn vader heeft een ander en een alcoholprobleem. Vanmorgen is hij helemaal naar de andere kant van het land vertrokken, alles en iedereen achterlatend.



Het stelt natuurlijk helemaal niets voor bij de verhalen die ik hier lees, maar toch voel ik me verlaten ondanks dat ik al 26 ben en niet meer thuis woon.

Ik denk dat er geen maat is voor leed en het lijkt me niet meer dan normaal dat dit ook een enorm pijnlijke ervaring is. Helemaal nu het zo 'vers' is.. Heel veel sterkte!

Antibes schreef:

Ellebel schreef:Ik heb eigenlijk nooit iets heel ergs meegemaakt in mijn leven, maar sinds zondag staat mijn leven op zijn kop. Mijn ouders vertelde me dat ze gaan scheiden, mijn vader heeft een ander en een alcoholprobleem. Vanmorgen is hij helemaal naar de andere kant van het land vertrokken, alles en iedereen achterlatend.



Het stelt natuurlijk helemaal niets voor bij de verhalen die ik hier lees, maar toch voel ik me verlaten ondanks dat ik al 26 ben en niet meer thuis woon.

Ik denk dat er geen maat is voor leed en het lijkt me niet meer dan normaal dat dit ook een enorm pijnlijke ervaring is. Helemaal nu het zo 'vers' is.. Heel veel sterkte!

Zo eens..

Het ergste moment van mijn leven is het moment waarop ik "out of the blue" hoorde dat mijn neefje van 21 na 3 jaar kanker had besloten te kiezen van palliatieve sedatie. Heb het daar ontzettend moeilijk mee gehad, vooral met het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. 3 dagen na deze keuze is hij overleden... ik mis hem nog elke dag

De dood van mijn vader,en de hele situatie daarom heen.

De dood van mijn moeder, de laatste keer dat ik haar zag.
Het dicht maken van de kist met mijn zus en vader.
Ze was ziek en vanaf het begin heeft mijn vader gezegd ze wordt niet meer beter he, waarop ik dan heel luchtig reageerde. Ik dacht mama gaat niet dood.

missthera schreef:Bij mij het moment dat we hoorden dat ons zoontje Jacob het niet ging redden en dat we een afspraak moesten maken om voor altijs afscheid te nemen. Het is nu drie jaar geleden en nog altijd droom ik er bijna iedere nacht over.

Heb je meegedaan aan Babyboom toevallig?

Liefdesverdriet.

Ik heb nog nooit iets ergs meegemaakt. Niks wat ook maar ergens gelijk staat aan de dingen die ik hier lees of hoor in mijn omgeving. Ik ben dan ook wel eens bang dat mijn portie nog wel komt en ik het totaal niet aankan omdat ik niks gewend ben.

Voor iedereen hier , ontzettend moeilijk wat veel van julie meegemaakt hebben en ik hoop dat jullie het op jullie tijd een plaatsje kunnen geven.

Lavendel schreef:Ik heb nog nooit iets ergs meegemaakt. Niks wat ook maar ergens gelijk staat aan de dingen die ik hier lees of hoor in mijn omgeving. Ik ben dan ook wel eens bang dat mijn portie nog wel komt en ik het totaal niet aankan omdat ik niks gewend ben.

Voor iedereen hier , ontzettend moeilijk wat veel van julie meegemaakt hebben en ik hoop dat jullie het op jullie tijd een plaatsje kunnen geven.

Zoooo erg +1...

Carra schreef:

Lavendel schreef:Ik heb nog nooit iets ergs meegemaakt. Niks wat ook maar ergens gelijk staat aan de dingen die ik hier lees of hoor in mijn omgeving. Ik ben dan ook wel eens bang dat mijn portie nog wel komt en ik het totaal niet aankan omdat ik niks gewend ben.

Voor iedereen hier , ontzettend moeilijk wat veel van julie meegemaakt hebben en ik hoop dat jullie het op jullie tijd een plaatsje kunnen geven.

Zoooo erg +1...

+1

Ik was bij het overlijden van mijn oma, dat vond ik ook wel heftig om mee te maken. Maar was wel 'blij' dat ik erbij kon zijn, het was mijn lievelingsoma Ze was al een aantal jaar dement en het was beter zo, maar toch...

Verder het moment dat mijn vader ziek was. Ze wisten niet wat er aan de hand was. Hij zweette heel erg, was heel erg moe, had weinig eetlust en zag er heel slecht uit.
Ze hadden bloedgeprikt en zijn leverwaarden waren verhoogd en hij had een afwijking bij zijn nieren. Ze konden toen niet zeggen wat het zou kunnen zijn. Mijn moeder belde ten einde raad, ze moesten naar het ziekenhuis om een foto te maken. De dokter had gezegd dat het ook wel kanker kon zijn.
Mijn wereld stond op z'n kop, het idee alleen al dat hij misschien die rotziekte had en eraan zou kunnen overlijden maakte me gek. Heb vaak gehuild, we hebben 2 weken in onzekerheid geleefd en uiteindelijk konden ze nog niet zeggen wat het geweest is. Kanker was het niet, want er was niks te vinden. Waarschijnlijk is het een virus geweest. Hij heeft een aantal weken erna weer bloed laten prikken en uiteindelijk waren alle waardes weer normaal. Maar dit alles heeft me wel met beide benen op de grond gezet.

Nu ik zo lees dat veel meiden al een ouder verloren hebben, stelt dit natuurlijk nauwelijks iets voor. Het lijkt me zo verschrikkelijk
voor iedereen.

Carra schreef:

Lavendel schreef:Ik heb nog nooit iets ergs meegemaakt. Niks wat ook maar ergens gelijk staat aan de dingen die ik hier lees of hoor in mijn omgeving. Ik ben dan ook wel eens bang dat mijn portie nog wel komt en ik het totaal niet aankan omdat ik niks gewend ben.

Voor iedereen hier , ontzettend moeilijk wat veel van julie meegemaakt hebben en ik hoop dat jullie het op jullie tijd een plaatsje kunnen geven.

Zoooo erg +1...

En nog 1.

Dames voor jullie allemaal een dikke knuffel.
Zit hier ook echt te huilen terwijl ik dit allemaal lees.

Bij mij was het allerergste dat mijn broertje overleden is toen ik 12 was.
Hij was toen zelf 6, bijna 7 jaar.

Het moment dat ik hoorde dat mijn lieve buurmeisje van 6 omgekomen was bij een auto ongeluk. Heb het daar erg moeilijk mee gehad en mis haar nog vaak.

voor alle meiden die hier hun verhaal hebben neergezet. Krijg een brok in mijn keel van alle verhalen hier.

Er zijn meerdere momenten in mijn leven die ik als 'ergste' bestempel. Ieder staat op zichzelf en is even erg als de ander.

*Het moment dat ik me met de verkeerde jongen inliet en hij dacht dat hij gebruik mocht maken van mijn lichaam.
*De avond dat ik van een gezellige avond naar huis reed op de fiets en iemand meende dat hij me van mijn fiets moest sleuren om weet ik wat met me te doen.
*Het moment dat mijn vader belde om te melden dat stief in het ziekenhuis lag en dat het goed mis was.

Wat erg Maura... ik heb ook dergelijke momenten meegemaakt. Ben verkracht, maar durfde dat hier niet zo neer te zetten, maar eigenlijk is het niet iets waarvoor ik me hoef te schamen.

Wat heftig, Bet Weter. Ik hoop nooit zoiets mee te moeten maken, dat lijkt me zo verschrikkelijk.

Het ergste moment in mijn leven was toen mijn vriend een vuurwerkkogel in zijn oog kreeg! Ik kan me het moment van gillen, pijn, verdriet en vooral veel bloed nog heel goed herinneren. Wat een vreselijke tijd hebben we gehad. In een klap blind aan zn oog en een klap heel zn carriere naar diggelen!

phf wat een heftige dingen lees ik hier

Ergste moment uit mijn leven is dat mijn vader overleden is.
Ik weet het moment dat de dokter dit echt bevestigde nog heel goed.
Ook al was ik toen 14 en is het alweer 11 jaar geleden.

En het tweede ergste moment is nog maar een paar maanden terug.
Toen hoorde ik dat een vriendin zelfmoord had gepleegd.
Na de bevalling een postnatale depressie gekregen en er nooit meer uit gekomen.
Daar heb ik het nu nog moeilijk mee. Ik mis haar, ik mis haar verhalen op msn en aan de telefoon,
onze herinneringen samen op de opleiding en gewoon om hoe ze was.

Wat een heftige dingen allemaal zeg, bij sommige zat ik echt met een brok in mijn keel....

Mijn ergste moment tot nu toe was mijn bevalling... het moment dat ik mijn ogen open deed en mijn kamer vol stond met artsen, kinderartsen, gyneacologen en zusters... het moment dat ze riepen spoed, spoed en dat er algemeen alarm werd geslagen. Het volgende moment dat ik mijn ogen open deed was de kamer leeg, man weg, kindje weg... en daar lag ik dan met het idee dat mijn kindje dood was...de enige zuster die nog bij me was kon me niks vertellen... dat was het ergste (zit nu weer met tranen...) wat ik bijna 8 maanden geleden heb meegemaakt...

gelukkig kwam mijn kindje een half uurtje later in de couveuse naar me toe, maar op het moment zelf..pff

Het ergste weet ik denk ik niet eens echt meer. Ik heb een heel groot gedeelte van mijn jeugd geblokkeerd.
Maar wat ik wel weet zijn de lichamelijke en geestelijke mishandelingen door mijn moeder.

Terwijl als ik er nu achteraf naar terug kijk had ik haar als een luciferhoutje doormidden kunnen breken zo fragiel is ze.
Maar ja als je zo jong bent durf je er niets tegen te doen