Het ergste moment uit je leven?

Het moment dat wij het ziekenhuis binnen kwamen en mijn vader en zijn vrouw in de verte aan zagen komen. Wij dachten dat ze lachten en dachten dat onze zoon toch nog leefde.. Tot we dichterbij kwamen en zagen dat mijn vader huilde. Het moment dat we hem zagen liggen. Zonder slangetjes.. En daarna dat ik hem aan de verpleegster moest geven..

yvonne schreef:Het moment dat wij het ziekenhuis binnen kwamen en mijn vader en zijn vrouw in de verte aan zagen komen. Wij dachten dat ze lachten en dachten dat onze zoon toch nog leefde.. Tot we dichterbij kwamen en zagen dat mijn vader huilde. Het moment dat we hem zagen liggen. Zonder slangetjes.. En daarna dat ik hem aan de verpleegster moest geven..

Ik weet niks te zeggen...

Wat gaat er toch veel verdriet schuil achter al onze nicks en avatars... Ongelooflijk!
Enorme voor iedereen die dat kan gebruiken!

Knuffel voor iedereen

Ohhh wat erg allemaal ik zit hier echt met kippenvel en tranen in mijn ogen.
Voor jullie allemaal.


Mijn ergste ervaring?
Ik weet het niet. Ik denk het slachtoffer zijn van jarenlang sexueel misbruik. Maar omdat ik dat niet wist op die leeftijd was het niet ernstig. Eigenlijk pas nadat ik naar het politiebureau moest en 2 uur lang ondervraagd ben geworden.
Ik kan alles nog herinneren als de dag van gisteren incl het misbruik zelf.

Verder de dag dat mijn vader vertelde dat hij liever vrouw wilde zijn. Ik was mijn moeder al kwijt maar op dat moment raakte ik ook mijn vader kwijt.

Theedoosje schreef:

Tea-Leaf schreef:

Theedoosje schreef:Toen we gebeld werden dat mijn schoonmoeder doodgestoken was.

Jemig, dat is ook vreselijk zeg. Bah

En het erge is dat we de dag er voor er nog waren en twijfelden of we blezen slapen. We hebben dit niet gedaan en zijn naar huis gegaan nog.

Gek is dat he? Dat je beslissingen wilde nemen en het dan zo loopt. Ik herken dat wel... Zo oneerlijk, hoe het leven soms loopt .

---

Wat een verschrikkelijke dingen. Dikke voor iedereen!

Voor mij was het moment dat ik pap echt voor het laatst zag in het crematorium, het ergste moment in mijn leven.
Na zijn slopende ziekte vond ik zijn dood minder erg dan de wetenschap dat het de laatste keer was dat ik hem zag.
Vooral toen de kist weggereden werd en hij uit mijn zicht verdween
Dan is nu vier jaar geleden, maar nu ik volgende maand ga trouwen mis ik hem weer steeds meer (het gemis is nooit over gegaan aangezien we twee handen op een buik waren)

Wat een heftige en vreselijke verhalen hier allemaal.
Dikke knuffel voor iedereen .

Gelukkig heb ik nog niet zoiets heel ergs mee gemaakt, maar het naarste moment uit mijn leven was dat ik niet zeker wist of ik dik in de schulden kwam te zitten of niet ivm mijn relatie die uit is gegaan en we een koophuis hadden.
Gelukkig ben ik hier goed vanaf gekomen.

Wat een heftige dingen hier zeg... pff heb er een brok in mijn keel van.

Ik heb ook wel mijn portie nare dingen meegemaakt maar voor mijn gevoel komt niets qua impact in de buurt van wat ik hier lees. Wat het heftigst was voor mij, is dat de vrouw die 14 jaar lang bij ons oppaste als mijn moeder werkte, ongeveer 20u pw, overleed. Zij was als een oma/soort moeder van mij en was nog erg jong. Is nu bijna drie jaar geleden maar ik mis haar nog vaak. Zij was bij ons vanaf mijn 2e dus heeft mij ook zien opgroeien.

Wat een vreselijke dingen allemaal.

In vergelijking met sommigen van jullie, valt mijn heftigste moment echt mee. Ik heb het 't moeilijkst gehad met het afscheid en dood van mijn lievelingsoom, die een hersentumor niet heeft overleefd. Vandaag een jaar geleden hoopte ik achteraf stiekem op een miraculeus herstel, ook al waren 'we' klaar met de bestralingen en wist ik dat we hem naar een hospita zouden brengen. Als ik nu foto's terug zie van zijn gezonde tijd, kan ik het maar niet snappen dat zo'n klotetumor hem in zo'n hoopje mens heeft gemaakt die niet kán zeggen wat hij wilde zeggen.

Het moment dat mijn moeder en stiefvader 's ochtends in de deuropening van mijn kamer stonden om mij te komen vertellen dat mijn vader was overleden. En het moment dat ik mijn vader dood in zijn kist zag liggen.

En verder heel veel momenten in mijn depressies. Ik denk eigenlijk dat die nog erger waren. Het zo overspoeld worden door nare gevoelens dat ik me er echt geen raad meer mee wist en alleen nog maar dood wilde.

@lotus dat laatste stukje is erg herkenbaar. En idd een vreselijk moment uit je (mijn) leven. Misschien overtreft dat ook wel alles wat ik heb meegemaakt.


Daarnaast maakt het niet uit wat iemand mee maakt en in hoeverre het ernstig is. Ieder ervaart alles op zijn eigen manier en voor die persoon is het dan ernstig genoeg. Dus voor iedereen een dikke
Soms zou ik willen dat het leven niet zo moeilijk was !

voor iedereen.

Mijn vreselijkste moment was toen ik hoorde dat ik een tumor had, nu bijna 9,5 jaar geleden. Eigenlijk was het ook niet het moment dat de arts het vertelde, toen was ik te veel in shock, maar meer de tijd nadat het besef pas echt kwam. Mijn vader was erbij toen ik het te horen kreeg en op dat moment hield hij zich goed. Later heeft hij me verteld dat hij als een klein kind heeft zitten huilen toen ik er niet meer bij was.

Het moment dat we in het ziekenhuis aankwamen en dat de dokter vertelde dat mijn vader het niet had gehaald. Op dat moment wist ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn en zo voel ik dat nog steeds (hoewel ik mijn leven weer heel goed op de rit heb inmiddels).

Dat zijn de laatste jaren geweest voor ik uit huis ging, waarin ik constant werd getreiterd en psychisch mishandeld door mijn moeder en geen kant op kon. En nu maakt mijn zusje hetzelfde mee en sta ik volkomen machteloos.

Ten opzichte van andere verhalen mag ik in mijn handjes klappen lees ik wel. Ik heb echt een brok in mn keel..
Ik doe mee aan de groepsknuffel.

Stuiterbal schreef:@lotus dat laatste stukje is erg herkenbaar. En idd een vreselijk moment uit je (mijn) leven. Misschien overtreft dat ook wel alles wat ik heb meegemaakt.

En trouwens ook een voor alle andere meiden!

is dat ik me zus heb zien sterven op 23 jarige leeftijd.
zaten met ze alle aan haar bed, en de posen tussen haar ademhaling werden steeds langer.
totdat.... ze niet meer ademde

Ik vind dat een lastige vraag, omdat ik eigenlijk niet kan en wil kiezen. Het overlijden van mijn moeder (in mijn armen), mijn depressie, het overlijden van mijn opa en mijn vriend zijn hersenbloeding, zijn allemaal heftig geweest. Ik denk nog heel vaak aan die nacht dat ik bij mijn opa was, dat was zijn laatste nacht. Ik was alleen bij hem, koppig als ik ben, dacht ik dat ik dat wel alleen aan kon. Mijn opa is altijd mijn vaderfiguur geweest, ik heb ook lang bij hem gewoond. Hij was me zo ontzettend dierbaar, het voelde alsof ik weer een ouder verloor. Ik heb hem die nacht zoveel knuffels gegeven, hij was niet meer bij bewustzijn maar ik moest hem gewoon aanraken, tegen hem praten,... Dat was een heel moeilijke, maar ook heel mooie nacht. Ik wist niet dat ik die kracht had, en dat heeft me hoop gegeven. Ik ben hem daar ook erg dankbaar voor.

Ik wil ook een virtuele knuffel geven aan iedereen die in dit topic reageerde. Wat kan het leven soms toch rake klappen uitdelen, he?

Hm ik was een 7 jaar oud en stond klaar om opgehaald te worden door mam, voor een weekend bij haar. Had m'n roze/paarse trollenrugzak al om en stond al een uur voor 't raam te wachten. We woonden in een flat, 4 hoog, die aan 't eind stond van een hele lange straat en ik zag haar al aankomen, dus stond al te springen. Bij de voordeur kreeg ze ruzie met mijn vader en stiefmoeder en zij stuurden mij naar mijn kamer. Ik hoorde ze schreeuwen en hoorde mijn moeder huilen toen ze werd weggestuurd door mijn vader en stiefmoeder en ze mocht geen afscheid nemen. Toen ik mijn kamer uit kwam en naar de deur toe rende, werd ik tegen gehouden door mijn stiefmoeder die me wilde troosten, maar ik wilde niks liever dan naar mam.

Mijn vader zei dat mijn moeder me niet mee wilde hebben en toen ik huilend en schreeuwend op de galerij stond, keek mam niet één keer om, maar liep de straat uit. De gevoelens van angst, eenzaamheid en verlatenheid, hebben me nooit meer losgelaten. Meest wrange is, dat ik 2 maanden later door mijn vader en stiefmoeder bij mijn oma ben gedumpt.

Lily schreef:

Storm schreef:

Elodie schreef:Ik heb ook zoiets..wat altijd zo bij zal blijven, maar daar kan ik niet over praten.

+1

+ 2

+3, al denk ik wel als een van mijn ouders komt te overlijden dat dat nog veel meer pijn en verdriet doet. Ik denk ook dat ik dan in een heel diep gat val waar ik denk ik nooit meer overheen kom. Ik hou zó veel van hun en ik kan gewoon niet zonder hun

Mijn ergste moment is denk ik mijn halfzijdige verlamming. Heb met overlijden van grootouders/familie nooit heel veel moeite gehad (ook zien overlijden), kon daar wel goed mee omgaan. Mijn depressie wat het ergst, maar dat was geen losstaand 'moment'.

Dus dan ga ik voor de verlamming. Ik ben nog nooit ZO bang geweest.

Antibes schreef:Mijn ergste moment is denk ik mijn halfzijdige verlamming. Heb met overlijden van grootouders/familie nooit heel veel moeite gehad (ook zien overlijden), kon daar wel goed mee omgaan. Mijn depressie wat het ergst, maar dat was geen losstaand 'moment'.

Dus dan ga ik voor de verlamming. Ik ben nog nooit ZO bang geweest.

Hoe ehm.. Moet ik me dat voorstellen? De helft van jouw lichaam doet 't niet?.. Ik ben serieus overigens.

Bazinga schreef:

Antibes schreef:Mijn ergste moment is denk ik mijn halfzijdige verlamming. Heb met overlijden van grootouders/familie nooit heel veel moeite gehad (ook zien overlijden), kon daar wel goed mee omgaan. Mijn depressie wat het ergst, maar dat was geen losstaand 'moment'.

Dus dan ga ik voor de verlamming. Ik ben nog nooit ZO bang geweest.

Hoe ehm.. Moet ik me dat voorstellen? De helft van jouw lichaam doet 't niet?.. Ik ben serieus overigens.

Het was thank god tijdelijk, maar dat wist ik toen natuurlijk niet. Ik viel toen gewoon opeens om en kon aantal uren mijn halve lichaam niet bewegen/voelen.

Antibes schreef:

Bazinga schreef:

Antibes schreef:Mijn ergste moment is denk ik mijn halfzijdige verlamming. Heb met overlijden van grootouders/familie nooit heel veel moeite gehad (ook zien overlijden), kon daar wel goed mee omgaan. Mijn depressie wat het ergst, maar dat was geen losstaand 'moment'.

Dus dan ga ik voor de verlamming. Ik ben nog nooit ZO bang geweest.

Hoe ehm.. Moet ik me dat voorstellen? De helft van jouw lichaam doet 't niet?.. Ik ben serieus overigens.

Het was thank god tijdelijk, maar dat wist ik toen natuurlijk niet. Ik viel toen gewoon opeens om en kon aantal uren mijn halve lichaam niet bewegen/voelen.

Ohh zo okee.. Ik dacht serieus voor een moment; damn hoe kan zij dan zo goed functioneren en er zo uitzien als ze voor de helft verlamd is... En hoekan ik dat gemist hebben.. :/