Biechttopic 3

Supertalentje schreef:Maar hij heeft het dus wel heel erg naar zijn zin op zijn werk? Blijkbaar weegt een andere werkgever met meer salaris niet op tegen deze werkgever en minder salaris.

Ik vind dat je nogal materialistisch overkomt, alsof geld alles is? En als het echt zo krap is allemaal, dan ga je toch zelf een baan zoeken waarbij je meer verdient of neem je er zelf een baantje bij?

Edit: ik zie trouwens dat het alleen maar gaat om geld voor later, hebben we het dan over een vakantie volgend jaar of over pensioensparen? Iig, wie dan leeft, wie dan zorgt.

uhmm over kinderen echt niet voor vakanties. Een echt niet wie dan leeft wie dan zorgt we willen een buffer voor een eventueel kindje.

En zelf een baan zoeken waarbij ik meer verdien? ik werk al 36 uur en kan niet meer verdienen want heb niet meer ambities. Je doet net alsof ik alleen maar wil profiteren van zijn geld nou dat is niet zo hoor.

Supertalentje schreef:

Jolicious schreef:

Supertalentje schreef:Maar hij heeft het dus wel heel erg naar zijn zin op zijn werk? Blijkbaar weegt een andere werkgever met meer salaris niet op tegen deze werkgever en minder salaris.

Ik vind dat je nogal materialistisch overkomt, alsof geld alles is? En als het echt zo krap is allemaal, dan ga je toch zelf een baan zoeken waarbij je meer verdient of neem je er zelf een baantje bij?

Edit: ik zie trouwens dat het alleen maar gaat om geld voor later, hebben we het dan over een vakantie volgend jaar of over pensioensparen? Iig, wie dan leeft, wie dan zorgt.

Nou, ik kan je vertellen dat dat behoorlijk frustreert hoor. Dan kan je nog zo'n leuke baan hebben maar als je kut verdient, dat is echt rot. Gelukkig verdien ik nu redelijk bij, maar voor ons was het altijd overal op moeten bezuinigen. Nooit op vakantie kunnen, nooit iets van een huis kunnen kopen, elk jaar masr een minimale geldbeloning, terwijl je je wel uit de naad werkt (50+ uur maken) en een boel verantwoordelijkheid hebt. Dat is NIET leuk. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Ja, maar als hij dat ook echt niet leuk vindt, dan doet hij er toch wel iets aan? Hij heeft deze baan echt niet voor altijd en ook dit salaris niet en al verdien je nog zoveel, er blijven altijd dingen die je niet kunt doen. Als geld of de dingen die je ermee kunt doen voor hem net zo belangrijk waren voor hem als voor haar dan had hij of een beter salaris bedongen en als dat niet mogelijk was iets anders gezocht dat misschien minder leuk was maar wel meer verdiende. Zolang hij dat niet doet ga ik ervanuit dat hij het wel naar zijn zin heeft en zijn baan blijkbaar belangrijker vindt dan luxe dingen als vakanties en daar heeft hij mi ook gewoon recht op.

Dit was ook een biecht van mij dat hij zon doetje is en niet durft.

Biechtje01 schreef:Natuurlijk in mijn man hier ook niet van gecharmeerd hij wil echt meer! Maar hij durft niet zo goed om meer te eisen het is een doetje wat dat betreft.

Ik vind je wel een beetje raar overkomen hoor supertalentje het is duidelijk dat je er niks van begrijpt hoe dit voelt. Jij bent natuurlijk ook gezegend met veel durf? niet iedereen is zo. Je doet het nu net een beetje overkomen dat hij er helemaal tevreden mee is en dat ik wil dat hij meer krijgt en dat, dat slecht is en zelf maar meer moet gaan verdienen. Ik heb die ambities niet en hij wel.

En ja wij vinden dit allebei belangrijk mijn partner en ik. Een andere baan zoeken gaat niet zo gemakkelijk als dat je denkt.

Maar gaat het er nu om dat je ervan baalt dat je partner niet voor zichzelf opkomt of dat hij te weinig verdient voor 'later'? Het kwam op mij ook wel een beetje geld-wolverig over. Als het je enkel om meer geld te doen is, kun je natuurlijk zelf ook voor meer inkomsten zorgen (en kan je partner hier vervolgens gaan biechten dat je zo ambitieloos bent). Ik ben absoluut gezegend met meer durf, maar mijn man ook niet. Ik baalde niet van zijn salaris (en de rotgeintjes die op zijn loonstrookjes werden uitgehaald), ik baalde dat hij niet voor zichzelf opkwam. Zes jaar (!) heeft mijn man voor een slechte baas gewerkt die hem niet alle uren uitbetaalde die hij werkte, inhoudingen deed die niet klopten (zogenaamd voor bekeuringen en telefoonrekeningen die we nooit gezien hebben) en zelfs een keer €250 euro voor een schade die mijn man onmogelijk veroorzaakt kon hebben, werd allemaal netto ingehouden en mijn man durfde niks te zeggen. En daar baalde ik stevig van. Mijn man baalde ook, maar niet erg genoeg om er wat van te zeggen of ontslag te nemen, dat duurde dus 6 jaar. Mijn punt, staar je niet zo blind op geld en als het je partner echt zo tegenstaat dan doet hij er wel wat aan, je kunt hem niet dwingen, blijkbaar staat het hem nog niet erg genoeg tegen of heeft hij andere argumenten om bij deze baas te blijven, hoe zuur voor jou ook.

Ik heb de eerdere post van Jolicious ook gelezen en dat snapte ik weer wel heel goed. Jij begint een biechtpost met "hij verdient te weinig voor later en daar baal ik van", zoek de verschillen...

Ik denk dat Supertalentje's punt is: kennelijk weegt het niet ZO zwaar voor hem dat hij zich niet over zijn angst heen wil zetten. Het weegt misschien wel zwaar, maar de wil om er niks aan te doen is kennelijk nog sterker op het moment.

Eerlijk gezegd denk ik er net zo over. In stilte mokken maar niets ondernemen om het te veranderen gaat niet helpen. Of je kan ermee leven en dan leef je er ook mee en klaag je er verder niet over (want daarmee maak je het niet leuker voor jezelf en elkaar) of je kan er niet mee leven en dan stap je dus naar je baas voor loonsverhoging, of je kan er niet mee leven en je zoekt een andere baan waar je meer verdient. Je hebt nog altijd de keuze, en niets doen is ook een keuze.

Dat het rot voelt geloof ik ongetwijfeld, trouwens.

Biechtje01 schreef:

Jolicious schreef:Ik krijg de indruk dat ook hij er niet zo van gecharmeerd is, maar misschien heb ik het fout. Ik snap haar in ieder geval heel goed, het is behoorlijk frustrerend.

Fijn dat je mij begrijpt!

Laat jouw man zijn overuren uit betalen? en houden jullie daar wel voldoende van over of gaat er heel veel naar de belasting? De mijne moet nu weer over werken en hij doet dat maar allemaal ook omdat hij wil groeien en zo laat zien dat hij echt wil. Maar leuk is het niet.

Kan wel, maar dan krijgt hij idd veel minder. Hij neemt tijd voor tijd. Zo werkt hij zoveel dat hij in de zomervakantie 6 weken vrij kan hebben. Vind iedereen geweldig, maar ze beseffen niet hoeveel overuren hij wel niet maakt doordeweeks. Dagen van 12 uur is hier de normaalste zaal van de wereld. Maar dat gaat hier wel veranderen want hij is er helemaal klaar mee. Zijn baas heeft hem nu een rooster beloofd waar hij zich ook aan kan houden. Nu zien wat daar van komt . Mijn tip aan hem is om echt een keer goed kwaad te worden/er duidelijk wat van zeggen. Dat is echt de enige manier, werkgevers vinden het zo wel lekker makkelijk. Een werknemer die hard en veel werkt voor een schijntje, wie wil dat nou niet? Hier brak mijn man toen hij hoorde dat het meisje bij de snackbar nog meer per uur verdiende dan hij in zijn functie met verantwoordelijkheid over studenten..

Een andere baan zoeken is niet zo simpel RYW.. Verder wel met je eens, dat heb ik mijn man ook verteld: of je houdt op met klagen en accepteert het. Of je maakt je nu eens goed kwaad ipv altijd alles te pikken. Je laat over je heen lopen, al jaren lang.

Maar voor een partner is dit gewoon frustrerend. Want je kunt wel zeggen, ja je man vindt het blijkbaar wel best.. Maar het is ook het inkomen waar jij (en je gezin) van rond moeten komen. En nooit iets extra's kunnen is niét tof. En dan is dat extra geen mooie reis, maar gewoon eens eten bij de afhaalchinees. Dát kon al niet. Hoe vaal we het de afgelopen jaren al hebben besproken, té vaak. Pas nu durft mijn man..

Ik vind het fijn om te lezen dat jouw man nu wel durft! Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is als je als gezin moet rondkomen van weinig, maar daar heeft hij toch zelf ook last van? Voor mezelf zou ik het niet eens zo erg vinden als mijn man liever putjesschepper was geworden en weinig zou verdienen maar jullie hebben ook een kindje! Het zou me meer frustreren dat hij het niet voor zijn gezin overheeft om op zijn strepen te staan dan die afhaalchinees.

Ja, dat was het hele punt ook. Het was trouwens niet dat hij het niet voor ons over had, maar hij durfde niet. Mijn man is altijd heel loyaal naar anderen, wil het liefst dat mensen hem aardig vinden. Hij heeft pas de laatste jaren geleerd dat hij niet overal ja en amen op hoeft te zeggen.

Ik wil best graag een kindje samen met mijn vriend.

Maar ik ben zo ontzettend bang voor een gehandicapt kind of een mongooltje.

Ik gun ze van harte het leven maar ik zou het zo erg vinden als mij dit overkwam zo erg dat ik er eigenlijk niet aan durf te beginnen want stel dat.. (ik ben 27).
Ik zou het ook meteen weg laten halen als ik hier achter zou komen maar stel je komt er pas bij de geboorte achter. Mijn wereld zou echt instorten want wil natuurlijk een perfect kindje krijgen.

Ik schaam me hier erg voor vandaar anoniem. Beoordeel me a.u.b. niet maar ik zou dit echt zo erg vinden.

Hoe denken jullie hierover?

Like, seriously? Zie je eigenlijk wel wát je zojuist getypt hebt? Egoist. Iedereen wil een gezond kindje op de wereld zetten, maar zelfs als dat niet gebeurt vecht je voor je kindje, of deze nou een beperking heeft of niet. Erg triest hoe je alleen maar aan jezelf denkt maar niet het kindje dat eventueel geboren zou worden.

Wil je mijn advies? Als je daar zo bang voor bent, begin dan absoluut niet aan kinderen. Dat meen ik serieus.

Biechtje01 schreef:Ik wil best graag een kindje samen met mijn vriend.

Maar ik ben zo ontzettend bang voor een gehandicapt kind of een mongooltje.

Ik gun ze van harte het leven maar ik zou het zo erg vinden als mij dit overkwam zo erg dat ik er eigenlijk niet aan durf te beginnen want stel dat.. (ik ben 27).
Ik zou het ook meteen weg laten halen als ik hier achter zou komen maar stel je komt er pas bij de geboorte achter. Mijn wereld zou echt instorten want wil natuurlijk een perfect kindje krijgen.

Ik schaam me hier erg voor vandaar anoniem. Beoordeel me a.u.b. niet maar ik zou dit echt zo erg vinden.

Hoe denken jullie hierover?

Perfecte kinderen bestaan niet.

De angst kan ik me op zicht wel voorstellen hoor. Ik bedoel, ik kan me voorstellen dat je er niet licht over denkt. Dat je er niet bewust voor zou kiezen. Mijn zusje wilde haar kindje aanvankelijk ook niet zien toen ze hoorde hoe hij eruit zou kunnen zien maar geloof me, als dat kindje er eenmaal is, is het jouw kindje; gezond of niet. En ze hield/ houdt van hem al heeft hij maar 4 uur bij ons kunnen zijn. Wellicht was hij niet perfect maar wel perfect voor ons. Ik zou dus toch die angst opzij zetten als ik jou was...

Ik vind "mongooltje" trouwens zo'n naar woord.

Ik bedoel in perfect dat het een normaal kind zonder afwijkingen is dat is voor mij al perfect.

Ik schaam me erg voor mijn gedachtegang vandaar ook anoniem.

Ik kan me best voorstellen dat je het idee heel moeilijk, vindt, uiteindelijk hopen we toch allemaal dat onze kinderen opgroeien zonder al teveel obstakels, dat is een heel normale wens, maar als je er zo bang voor bent dat je serieus gelooft dat je er niet mee zou kunnen leven en het je belemmert in je kinderwens dan denk ik dat je die angst serieus moet nemen en niet moet denken dat het jou toch niet overkomt.

Biechtje01 schreef:Ik bedoel in perfect dat het een normaal kind zonder afwijkingen is dat is voor mij al perfect.

Ik schaam me erg voor mijn gedachtegang vandaar ook anoniem.

Er zijn genoeg afwijkingen die een (ongeboren) kind kan hebben dan de twee die je nu noemt. Wat als blijkt dat er bij de geboorte iets mis is? Wat als je kindje een stoornis blijkt te hebben na een aantal maanden? Laat staan ziektes waar je pas na een aantal jaar achterkomt? Een kindje kan een ongeluk krijgen waardoor het ernstig ziek raakt.

Als je er zo bang voor bent, vind ik dat je serieus moet nadenken over waar je dan aan begint mocht het je lukken om zwanger te raken.

Biechtje01 schreef:Ik wil best graag een kindje samen met mijn vriend.

Maar ik ben zo ontzettend bang voor een gehandicapt kind of een mongooltje.

Ik gun ze van harte het leven maar ik zou het zo erg vinden als mij dit overkwam zo erg dat ik er eigenlijk niet aan durf te beginnen want stel dat.. (ik ben 27).
Ik zou het ook meteen weg laten halen als ik hier achter zou komen maar stel je komt er pas bij de geboorte achter. Mijn wereld zou echt instorten want wil natuurlijk een perfect kindje krijgen.

Ik schaam me hier erg voor vandaar anoniem. Beoordeel me a.u.b. niet maar ik zou dit echt zo erg vinden.

Hoe denken jullie hierover?

Ik vind dit 'n hele rare zin, die egoistisch op mij overkomt. Het is namelijk niet natuurlijk dat je een perfect kindje krijgt, dat is 'n wonder! Ik snap wel dat je graag een gezond kindje zou willen, maar zo komt je zin niet op mij over, dat is niet wat je lijkt te zeggen...

Perfect bestaat niet... Jij geeft aan dat je met 'perfect' een kind zonder afwijkingen bedoelt. Maar wat is dan 'n afwijking (verschrikkelijk woord trouwens)? Een ziekte, een lichamelijke/geestelijke beperking, een uiterlijke afwijking? En waar trek je dan een grens?
En wat als je er pas járen later achter komt dat je kindje een afwijking heeft? Want er zijn legio 'afwijkingen' die niet voor de geboorte van een kindje vastgesteld kunnen worden. En ruilen gaat niet meer als het er eenmaal is, je krijgt er geen bonnetje bij waar op staat 'ruilen binnen 14 dagen'...

Ik kan me vinden in wat Susan zegt; natuurlijk wenst iedereen die zwanger wil raken dat dit van 'n gezond kindje mag zijn! Je wilt het allerbeste voor je kindje, dat is logisch. Maar het lijkt jou érg bezig te houden en je hebt het niet eens over gezond maar over perfect, wellicht alleen een andere woordkeuze maar voor mij maakt het wel een wereld van verschil.

Babydoll schreef:Like, seriously? Zie je eigenlijk wel wát je zojuist getypt hebt? Egoist. Iedereen wil een gezond kindje op de wereld zetten, maar zelfs als dat niet gebeurt vecht je voor je kindje, of deze nou een beperking heeft of niet. Erg triest hoe je alleen maar aan jezelf denkt maar niet het kindje dat eventueel geboren zou worden.

Ik vind deze reactie wel wat ver gaan.

Ik snap je, in die zin dat ik denk dat iedereen die graag een kindje wil een zekere angst heeft dat het kindje niet gezond is. Iedereen hoopt op een gezond kindje en leeft dus met de angst dat het niet gezond is. Maar bij jou gaat deze gedachtegang een stapje verder. Als je denkt dat je niet kunt leven met een kindje die een aandoening heeft, dan zou ik inderdaad heel goed nadenken over je kinderwens. Ook zou ik me afvragen wat er precies zo erg is aan het krijgen van een gehandicapt kindje. Is het de angst nooit meer een relatief zorgeloos leven te kunnen leiden? De angst "normale" dingen niet te kunnen met een gehandicapt kind? Ben je bang dat je de extra zorgtaken niet aan kan, of dat je omgeving je erop zal aankijken (op je 'imperfecte' kind)?

Ik begrijp je angst ook. Ik zou ook graag willen weten of mijn kindje een afwijking zou hebben. Zou het kind niet anders kunnen dan leven als een kasplantje, dán zou ik het weg laten halen. Wanneer het gewoon kan leven, maar enkele beperkingen heeft of zwakbegaafd is, dan is dat voor mij geen reden om leven te eindigen.

Ik heb momenten dat ik heel erg jaloers ben op andere mensen. Niet op de persoon zelf, maar op hetgeen wat ze hebben.
Ik word er een beetje zat van om het te voelen. Want ik heb zelf niks te klagen. Mijn leven is voor mij goed genoeg. Bepaalde andere dingen waar ik zo jaloers op ben, passen niet in mijn leven. Maar toch ben ik soms stikjaloers Het overheerst mijn leven niet. Maar ik baal er wel van.

Gisteravond ben ik bij een mannelijke kennis die ik al 2 jaar niet had gezien op bezoek geweest. Helaas was hij heel aanhankelijk en ging gewoon door ondanks dat ik liet merken dat ik er niet van gediend was.
Na het er vandaag even over gehad te hebben met de man die ik leuk vind, heb ik hem gebeld omdat ik alleen maar dacht aan wat er gebeurd had kunnen zijn tussen die kennis en mij. Aan het begin van het gesprek moest ik huilen. Wat was hij lief voor me. Na het telefoongesprek moest ik weer even huilen omdat hij zo lief voor mij is.

Ik weet even niet hoe ik me moet opstellen naar die kennis.

Biechtje01 schreef:Ik heb momenten dat ik heel erg jaloers ben op andere mensen. Niet op de persoon zelf, maar op hetgeen wat ze hebben.
Ik word er een beetje zat van om het te voelen. Want ik heb zelf niks te klagen. Mijn leven is voor mij goed genoeg. Bepaalde andere dingen waar ik zo jaloers op ben, passen niet in mijn leven. Maar toch ben ik soms stikjaloers Het overheerst mijn leven niet. Maar ik baal er wel van.

Is het dat je het die ander niet gunt?

FireButterfly schreef:

Biechtje01 schreef:Ik heb momenten dat ik heel erg jaloers ben op andere mensen. Niet op de persoon zelf, maar op hetgeen wat ze hebben.
Ik word er een beetje zat van om het te voelen. Want ik heb zelf niks te klagen. Mijn leven is voor mij goed genoeg. Bepaalde andere dingen waar ik zo jaloers op ben, passen niet in mijn leven. Maar toch ben ik soms stikjaloers Het overheerst mijn leven niet. Maar ik baal er wel van.

Is het dat je het die ander niet gunt?

Nee. Ik gun het de ander wel. Ik wil het zelf gewoon heel graag.
Bijvoorbeeld een eigen paard. Dat past helemaal niet in mijn leven. Een ander huis met veel grond. Maar een grote tuin onderhoud ik toch niet. Dus heb er dan meer last van dan lust. Een 'beste' vriendin om regelmatig wat leuks mee te doen. Maar ik vind dat eigenlijk helemaal niks en vind het fijn om veel alleen te zijn.
Ik heb vrienden die ik regelmatig zie, allemaal afwisselend van elkaar. Mijn tuin is groot genoeg voor ons, ik ben ook wel blij met ons huis. Niks mis mee. Een eigen paard heb ik geen tijd en geld voor en als ik wil kan ik bij een vriendin komen rijden.
Ik snap dus niet waarom ik van die jaloerse gevoelens krijg. Omdat ik eigenlijk niks te klagen heb over mijn eigen leven. En mijn leven zo ingericht is dat ik met alles aan mijn trekken kom.

Jolicious schreef:

Biechtje01 schreef:Ik baal ervan dat mijn man zo ontzettend weinig verdient.

Voor 40 uur werken verdient hij net 2100 bruto waarvan hij netto 1480 overhoudt.

Hij heeft best een verantwoordelijke baan en het bedrijf draait op hem. Maar hij durft gewoon niet om meer salaris te vragen. En als hij dat wel doet schepen ze hem af. Een andere baan is makkelijker gezegd dan gedaan. Hij vind het zelf ook echt balen dat hij zo weinig verdient en daar wordt hij negatief van.

Ja misschien is het voor sommige niet heel weinig maar hij heeft best een verantwoordelijke baan en mensen met lager werk verdienen meer dan hem binnen het bedrijf omdat die beter onderhandeld hebben.

Hier baal ik van want we zouden een stuk meer kunnen hebben hij is gewoon zon bang muisje.

Haha, heb ik dit geschreven? Hier is het nog minder trouwens. Maar hij is uiteindelijk een keer flink boos geworden en nu heeft hij ineens binnenkort een loonsverhogingsgesprek. Boos worden dus...

hier verdient mijn man niet veel meer, maar werkt wel meer dan 40 uur.