Biechttopic 3

Ik begrijp geen kloot meer van dit biechtje. Je zit nu in de tweede week van je cyclus, maar je bent bang dat je 2 weken geleden zwanger geraakt bent? Tijdens je menstruatie? En je bent al met foliumzuur begonnen?

Ik wil ook graag iets opbiechten.

Ik voel me al een tijdje verloren. Ik ben nu bijna een jaar vrijgezel na een relatie van 5,5 jaar, en ik had de breuk niet zien aankomen. Ik dacht dat ik oud zou worden met deze man, trouwen en kinderen zou krijgen. Ik ben 27 en ik studeer nog, ik heb geen eigen appartement, geen eigen auto, geen vriend, (ik weet dat dit laatste niet het belangrijkste is). Ik heb het gevoel dat ik stappen moet ondernemen richting een 'echt' leven. Omdat ik nog studeer en mijn vriendinnen ver van mij vandaan wonen ga ik vooral met mijn vriendinnen van mijn studie om en zij zijn vaak 7 jaar jonger dan ik. Ik ga vaak stappen en sinds dat het uit is leef ik als een 21 jarige studente. Ik ben ook bang dat ik niemand meer tegen zal komen en alleen blijf (terwijl ik in de toekomst toch hoop kinderen te kunnen krijgen). Daarbij zie ik eruit alsof ik 21 jaar ben en ik kom daarom ook vaak jongens van die leeftijd tegen en die vind ik natuurlijk veels te jong, mannen van mijn leeftijd of ouder denken vaak dat ik veels te jong voor hun ben. Ik ben altijd heel erg positief en sterk (ook toen mijn relatie uit ging) maar het is toch wel fijn om het even kwijt te kunnen.

ik wil graag biechten.

Ik ben al langere tijd depressief en ken ook veel depressieve periodes in mn leven. De ' goede' periodes in mn leven zijn eigenlijk meer neutraal dan echt goed.
Ik word nu bijna 25 en weet eigenlijk al jaren dat ik hier geen 80 (of 60, wat dan ook) mee wil worden. Ik zie het nut van het leven eigenlijk niet.
Ik heb wel dingen die ik graag zou willen in het leven, zoals een eigen bedrijfje, reizen en een gezin. Maar besef me steeds meer dat dit allemaal dingen zijn die, mocht het leven zich op deze manier voortzetten, helemaal niet haalbaar/goed zullen zijn.
Hoe kan ik nou een eigen bedrijf op richten als ik me zo vaak slecht voel en niet in staat iets te doen. Hoe kan ik nou een kind opvoeden als ik dat kind neit eens de liefde kan geven die hij verdient.
Ik vraag me steeds vaker af wanneer het echt klaar is? In de loop der tijd zijn er mensen overleden, of worden ze ongeneeslijk ziek. Ik kan alleen maar denken, laat mij maar gaan, dan kan die ander nog blijven leven aangezien die het leven wel waardeerd.
Ik heb wel vaak gedacht over ' uit het leven stappen', maar zou dit toch niet zomaar doen. Althans, ik zou wel afscheid willen nemen van mensen, en ze ' goed' achter laten.
Maar ergens diep van binnen hoop ik dat er toch ergens nog iets gaat zijn in dat leven van mij, wat het wel waard maakt. Maarja, wanneer komt dat dan? En ga ik hierop wachten om er op mn 80ste uiteindelijk achter te komen dat het niet gekomen is?
Ik weet het gewoon niet meer.
weet ook niet wat ik met deze biecht wil, maarja, dan heb ik het in ieder geval van me af geschreven.

Depressief biechtje, dit had ik ook kunnen schrijven op het werk en kind gedeelte na. Heb dus ook totaal geen advies voor je alleen een knuffel En je mag me altijd PM-en als je wilt

Depressief biechtje: heb je hier hulp bij? Iemand met wie je erover kunt praten?

-

Ik wil graag biechten over mijn eetgedrag/afvallen. Ik ben al een hele poos aan het sporten 2x per week, en dat gaat best goed. Langzaam aan raak ik ook wel wat kilootjes kwijt, maar dat is maximaal 1 kilo per maand. En met veel overgewicht schiet dat niet op. Ik weet heel goed waar het door komt hoor, ik eet gewoon te veel. Veel te veel kan ik wel zeggen. Soms gaat het even goed, maar dan ineens krijg ik echt een eetbui. Ik moet dan gewoon taart/snoep/koek/vette hap of wat dan voor handen is, of wat ik kan gaan halen op dat moment, gaan halen/pakken en opeten. En dan gaat altijd alles op. Waarna ik natuurlijk vreselijk baal van mezelf. Een vinger in mijn keel steken durf niet. Dus dan vliegen de kilo's er weer aan natuurlijk. Ik denk de hele dag aan eten. Wat zal ik dadelijk eten? Wat kan ik straks pakken? Is er een mogelijkheid iets stiekem te eten? Want als er anderen bij zijn eet ik natuurlijk normaal, dat snappen jullie ook wel. Maar dit gaat echt niet goed zo. Ik weet het gewoon even niet meer. Baal zo enorm! Ik lijk wel een voedsel-junkie! Bah. Ik word helemaal naar als ik foto's van mezelf terug zie. Maar ja wat wil je met een bmi van 34. En elk pondje komt door het mondje, maar ik kan het echt niet laten, hoe har dik ook mijn best doe! Als ik dan afgelopen zondag de uitzending van Obese kijk, denk ik, dat kan ik ook zijn over 10 jaar. En dat wil ik niet. Maar de knop gaat gewoon niet om. Mijn gedachtes blijven terug komen. Wat moet ik nou?

Biechtje01 schreef:Ik wil graag biechten over mijn eetgedrag/afvallen. Ik ben al een hele poos aan het sporten 2x per week, en dat gaat best goed. Langzaam aan raak ik ook wel wat kilootjes kwijt, maar dat is maximaal 1 kilo per maand. En met veel overgewicht schiet dat niet op. Ik weet heel goed waar het door komt hoor, ik eet gewoon te veel. Veel te veel kan ik wel zeggen. Soms gaat het even goed, maar dan ineens krijg ik echt een eetbui. Ik moet dan gewoon taart/snoep/koek/vette hap of wat dan voor handen is, of wat ik kan gaan halen op dat moment, gaan halen/pakken en opeten. En dan gaat altijd alles op. Waarna ik natuurlijk vreselijk baal van mezelf. Een vinger in mijn keel steken durf niet. Dus dan vliegen de kilo's er weer aan natuurlijk. Ik denk de hele dag aan eten. Wat zal ik dadelijk eten? Wat kan ik straks pakken? Is er een mogelijkheid iets stiekem te eten? Want als er anderen bij zijn eet ik natuurlijk normaal, dat snappen jullie ook wel. Maar dit gaat echt niet goed zo. Ik weet het gewoon even niet meer. Baal zo enorm! Ik lijk wel een voedsel-junkie! Bah. Ik word helemaal naar als ik foto's van mezelf terug zie. Maar ja wat wil je met een bmi van 34. En elk pondje komt door het mondje, maar ik kan het echt niet laten, hoe har dik ook mijn best doe! Als ik dan afgelopen zondag de uitzending van Obese kijk, denk ik, dat kan ik ook zijn over 10 jaar. En dat wil ik niet. Maar de knop gaat gewoon niet om. Mijn gedachtes blijven terug komen. Wat moet ik nou?

Dit had ik kunnen schrijven. Alleen ik hoop nooit zo te worden als die meneer in "obese". Maar ja ik had ook nooit verwacht een gewicht boven de 100kg te bereiken.
Ik wil je in ieder geval een dikke geven

Hier is het vermoedelijk zwanger in de war biechtje. Sinds vandaag heb ik een hele rare (sorry voor details) pasta kleurige afscheiding. Kan dat ermee te maken hebben?
Want die sterke urinegeur was dus wel een opkomende blaasontsteking. Met veel cranberrysap is het niet doorgezet, en gaat het nu veel beter. Maar zorgen maak ik me wel. Ik wil wel testen, maar denk dat het nu nog niet zeker kan zijn, kan toch beter eerst mijn menstruatie afwachten of niet?

Ik voel me zo verward, schuldig, en fijn tegelijk. Ik ben verliefd op een collega. Denk ik. En het is wederzijds, dat heb ik gisteren bevestigd gekregen. Het probleem is dat we allebei getrouwd zijn, allebei ook kinderen hebben.

Ik weet niet wat ik moet doen, wat ik wil, wat ik voel. Ik word er bang van dat ik zulke heftige gevoelens heb voor een ander. Ik weet dat ik er niet aan toe moet geven. Maar het is mijn collega en ik kan hem niet niet zien. We werken regelmatig samen, en dat zal in de toekomst waarschijnlijk alleen maar meer worden. Ik wil mijn baan ook absoluut niet kwijt.

Grr..ik word gek van al die tegenstrijdige gevoelens.

Dat lijkt me heel erg lastig. Helpt het om aan je man en kinderen te denken als je bij hem bent?

Hier weer het depressieve biechtje.

Bedankt voor jullie reacties, en stiekem geeft het ook wel troost dat er blijkbaar meer mensen zo denken en dezelfde ervaring hebben (sorry, ik gun het niemand natuurlijk).
Om de vraag te beantwoorden of ik hier met iemand over kan praten.
Ik ben in therapie, en heb hier eerder nooit veel over losgelaten, afgelopen donderdag heb ik toch maar mijn gedachten gedeeld aangezien ik bang werd van mezelf, en aan niets anders meer denken kon. Dat liep een beetje uit de hand...
Het was dus niet echt een opluchting, aangezien (had ik kunnen weten, aangezien ik zelf in de hulpverlening werk), ze toen de crisisdienst erbij wilde halen. Toen ik dat niet wilde, begonnen ze ook nog over een gesprek met mensen van een opname afdeling, omdat ze dachten dat ik hier veiliger zou zijn en mezelf ook veiliger kon voelen.
Ook dat wilde ik niet (ik zou mn eigen clienten en collega's waarmee ik samenwerk tegen het lijf lopen, beetje gek he).
Uiteindelijk stonden ze er toch een soort van op dat iemand me zou beoordelen omdat ze het niet veilig inschatte voor mij en toen heb ik gezegd dat het geen zin zou hebben, aangezien ik niet vrijwillig zou gaan en een IBS/RM nog niet zo gemakkelijk zou zijn voor mij. Aangezien ik precies weet wat ik wel of niet moet zeggen.
Toen zijn ze akkoord gegaan met het opstelling van een crisisprotocol (hoe te handelen als ik mezelf iets aan wil doen) en overleg met mijn partner. Ook heb ik een contract moeten tekenen waarin ik beloof mezelf niets te zullen doen.
Op dat moment was ik echt enorm overstuur en zag ik nergens geen toekomst in. Echter diep in mijn hart weet ik dat ik geen impulsieve beslissingen wil maken, en dat als ik de beslissing maak niet te willen leven ik het dan niet wil doen op een dieptepunt, maar wel soort van ' weloverwogen ' .
Op het moment geloof ik nog steeds dat het leven me niet veel meer brengen gaat of kan. Maar in overleg met mijn vriend wil ik wel nog dingen doen om te kijken wat mogelijk is. De psycholoog die me behandeld stelde ook voor om EMDR te doen voor het feit dat ik misschien in betere tijden mezelf niet goed durf te voelen, in angst voor een terugval. En daar zit misschien een kern van waarheid in. Dat zou ik dus nog kunnen proberen, althans... als ik terug mag komen daar, ergens in het gesprek heeft ze namelijk ook gezegd dat clienten die suicidaal zijn, daar niet onder behandeling kunnen blijven. Gelukkig heeft ze de afspraak tot nu toe niet afgezegd en heb ik ook een extra afspraak gekregen (hopelijk niet dat ze daarin dan verteld dat het ophoudt voor mij). Ook gaat de psychiater weer opnieuw kijken naar mijn medicijnen.
Mijn vriend heeft de voorraad aan medicijnen (incl recepten) die ik heb in de kluis gelegd, de code veranderd en daar kan ik dus niet zomaar bij (dat zou voor mij de manier zijn denk ik). Dit is natuurlijk wel in samenspraak gegaan, ik heb daar zelf ook rust bij. Ik ben namelijk wel bang dat ik zomaar impulsief iets besluit. Autorijden durf ik ook niet goed meer (in angst met veel gas tegen een boom te rijden).
Mijn vriend steunt me gelukkig goed, maar mijn God, wat doe ik hem pijn zo...

Ik probeer mn gedachten nu op andere dingen te richten, het forum doet daar goed bij
bedankt voor jullie reacties.

Woow ik krijg er kippenvel van depressief biechtje. Wat heftig allemaal voor jouw en je vriend. Ik weet even niet goed wat te zeggen en geef dan maar even een Heel veel sterkte en ik hoop dat je er doorheen komt.

Een voor de depressieve biechtjes.

En biechtje met het probleem van teveel eten: het klinkt bijna als BED. Misschien is het verstandig om eens met je huisarts te overleggen of je er misschien hulp bij kunt krijgen.

@ afval biechtje. Ik herken heel veel van je verhaal. Bij mij gaat het op dit moment ook zo ongeveer. Mijn bmi is op dit moment dan nog wel iets lager als dat van jou. Maar ook zeker val ik in de catogorie obesitas. Als je wil mag je me er over pm'en.

Biechtje01 schreef:Ik voel me zo verward, schuldig, en fijn tegelijk. Ik ben verliefd op een collega. Denk ik. En het is wederzijds, dat heb ik gisteren bevestigd gekregen. Het probleem is dat we allebei getrouwd zijn, allebei ook kinderen hebben.

Ik weet niet wat ik moet doen, wat ik wil, wat ik voel. Ik word er bang van dat ik zulke heftige gevoelens heb voor een ander. Ik weet dat ik er niet aan toe moet geven. Maar het is mijn collega en ik kan hem niet niet zien. We werken regelmatig samen, en dat zal in de toekomst waarschijnlijk alleen maar meer worden. Ik wil mijn baan ook absoluut niet kwijt.

Grr..ik word gek van al die tegenstrijdige gevoelens.

Je mag mij pm'en. Dan kan ik je haarfijn uitleggen hoe je het níet aan moet pakken

Ik vind het altijd zo schokkend om te lezen dat zoveel vrouwen zo worstelen met van alles en nogwat. En zich daar zo voor schamen...

Mensen maken nou eenmaal fouten, mensen zijn niet perfect, en toch mag je er gewoon zijn en je hoeft je nergens voor te schamen.

Biechtje01 schreef:ik wil graag biechten.

Ik ben al langere tijd depressief en ken ook veel depressieve periodes in mn leven. De ' goede' periodes in mn leven zijn eigenlijk meer neutraal dan echt goed.
Ik word nu bijna 25 en weet eigenlijk al jaren dat ik hier geen 80 (of 60, wat dan ook) mee wil worden. Ik zie het nut van het leven eigenlijk niet.
Ik heb wel dingen die ik graag zou willen in het leven, zoals een eigen bedrijfje, reizen en een gezin. Maar besef me steeds meer dat dit allemaal dingen zijn die, mocht het leven zich op deze manier voortzetten, helemaal niet haalbaar/goed zullen zijn.
Hoe kan ik nou een eigen bedrijf op richten als ik me zo vaak slecht voel en niet in staat iets te doen. Hoe kan ik nou een kind opvoeden als ik dat kind neit eens de liefde kan geven die hij verdient.
Ik vraag me steeds vaker af wanneer het echt klaar is? In de loop der tijd zijn er mensen overleden, of worden ze ongeneeslijk ziek. Ik kan alleen maar denken, laat mij maar gaan, dan kan die ander nog blijven leven aangezien die het leven wel waardeerd.
Ik heb wel vaak gedacht over ' uit het leven stappen', maar zou dit toch niet zomaar doen. Althans, ik zou wel afscheid willen nemen van mensen, en ze ' goed' achter laten.
Maar ergens diep van binnen hoop ik dat er toch ergens nog iets gaat zijn in dat leven van mij, wat het wel waard maakt. Maarja, wanneer komt dat dan? En ga ik hierop wachten om er op mn 80ste uiteindelijk achter te komen dat het niet gekomen is?
Ik weet het gewoon niet meer.
weet ook niet wat ik met deze biecht wil, maarja, dan heb ik het in ieder geval van me af geschreven.

Ga je daarop wachten of ga je er voor vechten?

Ik biecht op dat ik me waardeloos voel, alsof ik niks waard ben. Het gevoel constant hebben dat iedereen tegen me is en iedereen dingen expres doet om me dwars te zitten. Van m'n ouders heb ik eigenlijk weinig liefde gehad. Als ik dat probeer duidelijk te maken zeggen ze dat ze heus wel van me houden, maar dat gevoel krijg ik nooit.
Van m'n vriend weet ik dat hij van me houdt, dat laat hij me heel duidelijk merken. Maar toch heb ik ook bij hem soms buien dat ik denk dat hij tegen me is en dingen doet om me dwars te zitten. We hebben daar vanavond dan ook gigantische ruzie om gemaakt (en weer goed gemaakt gelukkig). Maar zo ben ik natuurlijk geen leuke vriendin voor hem, dus eigenlijk is het wachten op de dag dat hij het zat is. Dat zal mijn gevoel dan alleen maar weer bevestigen.

Vroeger ben ik hiervoor naar een psycholoog geweest. Maar na een aantal gesprekken was de conclusie dat ik gewoon wat moeilijker ben dan andere mensen en dat ik daar maar mee om moest leren gaan. Dat laatste is het probleem, het lukt me gewoon niet. Ik kan niet met mezelf door 1 deur en zou dan ook het liefst een eind aan m'n leven maken. De enige reden waarom ik het niet doe is dat ik bang ben dat het mislukt. Dan moet ik aan iedereen uitleggen waarom ik niet meer wilde leven. Dat kan ik nog slechter aan dan maar aanmodderen.

Ik heb ook een biecht. Ik voel me alsof ik mijn toekomst heb verkloot. Toen ik 19 was heb ik een doorlopend krediet afgesloten van 4500 euro. Alles verbrast en nooit meer naar omgekeken (hoefde ook niks te betalen, dat zou komen als ik was afgestudeerd). Nu jaren later (en veel wijzer geworden) ben ik gaan samenwonen en hebben wij onlangs een kind gekregen. Ik heb mij altijd heel erg geschaamd voor dit doorlopend krediet omdat ik het zo absurd dom van mezelf vond en ik ook echt niet weet waarom ik dat destijds heb afgesloten. Ik heb dit dus ook nooit aan iemand verteld en nu moest ik door omstandigheden dit van het weekend opbiechten aan mijn vriend. Gelukkig reageerde hij hier heel goed op en hebben we een plan van aanpak bedacht. Mijn ouders zouden dit krediet + de bijkomende rente (alles in totaal net iets minder dan 7000 euro) kunnen voorschieten zodat het een lening aan hun wordt. Alleen moet ik dat morgen met hun gaan bespreken (ik weet dat ze het geld hebben en ook kunnen missen), alleen zie ik er zo enorm tegen op! Ik ben zo gestresst dat ik niet kan slapen en er bijna van moet overgeven. Ik heb zo gefaalt! Ik ben sowieso nooit een held geweest met geld en was echt van de struisvogelpolitiek (brieven niet openmaken e.d.) maar gelukkig ben ik daar van af. En als ik het krediet nou gewoon ook nuttig had gebruikt was het nog een ander verhaal geweest en had ik mij niet zo enorm klote hoeven voelen, maar ik heb het gewoon echt verbrast! Vakanties, ipod, kleren, stappen.. Zo enorm dom! Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken. Ik ben blij als het morgen middag is, dan heb ik het gehad en weet ik wat het antwoord zal zijn. Ik heb wel al helemaal een plan van aanpak van terugbetaling e.d. en met kleinere bedragen in het verleden die ik bij mijn ouders heb geleent is dit altijd goed gegaan en heb ik alles terug betaald. Pffff.. Wat ben ik dom geweest! Nooit noooit noooooooooooit meer! Het zou echt verboden moeten worden.. Lenen brengt je zo in de problemen! En nu heb ik het geluk dat ik ouders heb die het kunnen voorschieten, maar man o man, kon ik de tijd maar terugdraaien..

Biechtje met het doorlopend krediet, je legt nu echt de nadruk op dat je je zo stom voelt om wat je in het verleden hebt gedaan, maar dat kan niet worden teruggedraaid.
Dus leg de focus op het oplossen. Je hebt al een hele stap in de goede richting gedaan door het te vertellen. Dat getuigt van moed en daar mag de nadruk ook op gelegd worden!

Break Of Day schreef:Biechtje met het doorlopend krediet, je legt nu echt de nadruk op dat je je zo stom voelt om wat je in het verleden hebt gedaan, maar dat kan niet worden teruggedraaid.
Dus leg de focus op het oplossen. Je hebt al een hele stap in de goede richting gedaan door het te vertellen. Dat getuigt van moed en daar mag de nadruk ook op gelegd worden!

Helemaal mee eens!

Hier het biechtje met het lopend krediet. Mijn ouders kunnen het niet voorschieten! Dit komt als een donder bij heldere hemel want ik was in de veronderstelling dat zij dat wel konden. Zij hebben allerlei grote verbouwingen aan hun 2 huizen laten doen en nu is het voor een groot deel op (ze moeten zelf natuurlijk ook een buffer houden). Toen sloeg de paniek al helemaal toe! Ik studeer nog en mijn vriend werkt, maar we zouden volgend jaar gaan trouwen! Gelukkig hebben we daar nog niks voor geregeld dus daar zijn geen verplichtingen met betrekking tot geld, maar we hebben het wel iedereen verteld. Dat gaat nu dus niet door, dat kunnen we echt niet betalen. Nu ben ik als een razende aan het denken wat ik kan gaan doen voor werk om dit krediet zo snel mogelijk in te lossen. Tot januari zou ik veel kunnen werken ('savonds dan vooral, dan hoeven we geen opvang te betalen), maar daarna weet ik het niet omdat ik dan moet afstuderen en ik geen idee heb hoe dat eruit ziet (krijg ik in november te horen). Nu is er een optie dat zijn ouders het misschien kunnen betalen, alleen ik schaam me zo. Ik was altijd zo verstandig, had altijd goed advies over geld en hoe je daarmee dingen moet aanpakken maar met mijn situatie weet ik gewoon niet waar ik aan moet beginnen. Het voelt als een bodemloze beerput die alleen maar erger wordt. Ik weet niet in welke richting ik werk moet zoeken, ik heb geen flauw idee hoe ik dit allemaal moet aanpakken. Ik ben moe, lichamelijk gaat het niet goed (was voor dit alles al), mijn vriend heeft stress van zijn werk (hij wordt niet ontslagen of iets dergelijks gelukkig, maar het gaat gewoon niet goed, maar als het goed is wel een loonsverhoging). Het is me allemaal gewoon te veel. Ik wil het NU oplossen en ik weet dat het niet reëel is, maar ik heb hem een schuld opgedrongen. Nu had ik wel het idee dat nadat ik al mijn vaste lasten heb betaald ik het bedrag dat ik overhoudt, aflos. Dan zouden we moeten leven van het inkomen van mijn vriend en ik weet niet of dat haalbaar is (zal ik straks met hem overleggen). Verder zal ik echt moeten gaan werken, maar ik weet nog niet hoe ik dat moet aanpakken.. Iemand die mij wil helpen? Of tips?

Edit: Bedankt trouwens Break of day en Storm. Ik kan het zelf alleen nog niet zo zien helaas. Ik zie nog geen lichtpuntje en vind mezelf een enorme loser.

Als je het geld zo hard nodig bent, zou ik proberen om zoveel mogelijk werk aan te nemen en proberen er voor open te staan. Dat betekent dus, dat als het bv een saai schoonmaakbaantje is in de avonduren, ik dit bijvoorbeeld ook gewoon zou aanpakken. Misschien kun je langs gaan bij uitzendbureau's etc.? Ze hoeven dan echt niet gelijk de hele situatie of de reden te weten dat je alleen 's avonds (tijdelijk) wilt werken, want dat is voor hun niet belangrijk. Gewoon ergens beginnen met zoeken en er niet té veel over nadenken.

En misschien zou je eens kritisch je huis kunnen opruimen. Spullen die je zo goed als niet meer gebruikt, maar nog wel goed zijn kun je op marktplaats misschien nog wel voor een leuk bedragje verkopen? En heb je bv. een mobiel waar je mp3's op kunt luisteren én een ipod, dan kan die ipod weg en luister je gewoon op je telefoon naar muziek, etc.

En abonnementen stopzetten voor tijdschriften of de krant. Minder mobiel bellen meer met vaste telefoon, dat soort dingen.