Biechttopic 3

Yvette schreef:

MADDIE schreef:

Biechtje01 schreef:Ik ben er gisteren achter gekomen dat mijn ouders zéér grote schulden hebben. Ik wist dat ze vroeger in de schuldsanering hebben gezeten, en mijn vader heeft op een gegeven moment gezegd dat ze het "nu weer wat ruimer hebben" (deze uitspraak is al van jaren geleden, hoor). Gisteren zocht ik iets op hun computer en omdat de computer bij het zoeken bepaalde suggesties doet, kwam ik een rechtbankverslag tegen, en met grote ogen heb ik dus gelezen dat het gaat om schulden van rond de 50.000 euro.
Ik voel me nu heel verdrietig. Hier komen ze echt nooit meer uit, en ze leven er ook niet naar, om er ooit weer uit te komen. Lees: ze geven nog steeds te veel geld uit.
Bij ons thuis is nooit eerlijkheid, altijd wordt er mooi weer gespeeld. Ik denk dat mijn ouders van elkaar niet eens weten hoeveel geld ze uitgeven en wie wat verdient. Dat mijn ouders tegenover mij geen uitspraken doen over hoe slecht het gaat, kan ik me ergens wel voorstellen. Schaamte, ze willen het mij bespraken, noem maar op. Maar ze moeten er zelfs voor naar de rechtbank en dat vind ik zo'n enorme schok!
Ik merk dat ik er door belemmerd word. Durf niet eens meer te zeggen: "Ik heb dit-en-dit in de winkel gezien", want straks kopen ze het. Blij met mijn verjaardagscadeau ben ik ook niet meer, want eigenlijk hebben ze het niet kunnen bekostigen.
Wat een k*tsituatie.

Jeetje zeg! Dat is echt schrikken!! Zou je dit durven bespreken met je ouders? Dat je er per ongeluk achter kwam en hoe erg het je raakt. Lijkt mij zo moeilijk om te zien hoe je ouders steeds meer afglijden.

Ik kan me voorstellen dat je hier heel erg van geschrokken bent. Ik zou het ook proberen te bespreken met je ouders. Wellicht 'lucht' hun dat ook op dat ze het met iemand kunnen delen. (en dan bedoel ik niet de kosten maar de zorgen die ze erom hebben)

Bedankt voor de lieve reacties. Ik laat het eerst nog even bezinken. Misschien is het in de meeste gezinnen normaal dat je dingen bespreekt, maar bij ons wordt nóóit iets besproken. Vandaar dat het erg moeilijk is om over iets als dit te beginnen. Misschien kan ik binnenkort een insteek vinden?

Biechtje01 schreef:

Yvette schreef:

MADDIE schreef:

Biechtje01 schreef:Ik ben er gisteren achter gekomen dat mijn ouders zéér grote schulden hebben. Ik wist dat ze vroeger in de schuldsanering hebben gezeten, en mijn vader heeft op een gegeven moment gezegd dat ze het "nu weer wat ruimer hebben" (deze uitspraak is al van jaren geleden, hoor). Gisteren zocht ik iets op hun computer en omdat de computer bij het zoeken bepaalde suggesties doet, kwam ik een rechtbankverslag tegen, en met grote ogen heb ik dus gelezen dat het gaat om schulden van rond de 50.000 euro.
Ik voel me nu heel verdrietig. Hier komen ze echt nooit meer uit, en ze leven er ook niet naar, om er ooit weer uit te komen. Lees: ze geven nog steeds te veel geld uit.
Bij ons thuis is nooit eerlijkheid, altijd wordt er mooi weer gespeeld. Ik denk dat mijn ouders van elkaar niet eens weten hoeveel geld ze uitgeven en wie wat verdient. Dat mijn ouders tegenover mij geen uitspraken doen over hoe slecht het gaat, kan ik me ergens wel voorstellen. Schaamte, ze willen het mij bespraken, noem maar op. Maar ze moeten er zelfs voor naar de rechtbank en dat vind ik zo'n enorme schok!
Ik merk dat ik er door belemmerd word. Durf niet eens meer te zeggen: "Ik heb dit-en-dit in de winkel gezien", want straks kopen ze het. Blij met mijn verjaardagscadeau ben ik ook niet meer, want eigenlijk hebben ze het niet kunnen bekostigen.
Wat een k*tsituatie.

Jeetje zeg! Dat is echt schrikken!! Zou je dit durven bespreken met je ouders? Dat je er per ongeluk achter kwam en hoe erg het je raakt. Lijkt mij zo moeilijk om te zien hoe je ouders steeds meer afglijden.

Ik kan me voorstellen dat je hier heel erg van geschrokken bent. Ik zou het ook proberen te bespreken met je ouders. Wellicht 'lucht' hun dat ook op dat ze het met iemand kunnen delen. (en dan bedoel ik niet de kosten maar de zorgen die ze erom hebben)

Bedankt voor de lieve reacties. Ik laat het eerst nog even bezinken. Misschien is het in de meeste gezinnen normaal dat je dingen bespreekt, maar bij ons wordt nóóit iets besproken. Vandaar dat het erg moeilijk is om over iets als dit te beginnen. Misschien kan ik binnenkort een insteek vinden?

Sterkte in ieder geval. Laat nog wat horen van je als je je ouders gesproken hebt

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik een steeds grotere hekel aan mijn vader krijg.
Vroeger als kind kreeg ik geregeld een pak slaag van hem, puur uit zijn agressie. Zo'n 1 keer per 2 maanden moest hij z'n agressie kwijt en was ik of m'n zusje (of beide) de lul. Al een week voordat het tot zo'n uitbarsting kwam veranderde er iets aan hem, de blik in z'n ogen werd anders, z'n bewegingen werden anders en z'n humeur was niet al te best. Dan liepen we een week lang op onze tenen en probeerden het hem zoveel mogelijk naar z'n zin te maken, maar we wisten thuis allemaal dat de uitbarsting niet te vermijden was. Na zo'n uitbarsting was het weer even 'goed', dan was hij best redelijk te verdragen. Nu ben ik gelukkig al een tijdje het huis uit, maar toch heeft m'n vader nog zo'n invloed op mij. Hij beslist wanneer hij hier komt, wat ik moet vertellen, wanneer hij mijn belastingformulieren invult (en dat hij die invult, ik moet het niet wagen om dat niet door hem te laten doen) e.d. En ik laat het allemaal gebeuren, ik ben nog altijd bang voor hem. De momenten dat hij goed gehumeurd is zijn steeds zeldzamer, hij leeft steeds meer in z'n eigen wereld en heeft steeds vaker die agressieve blik in z'n ogen. Sinds ik uit huis ben heeft hij me nooit meer geslagen, maar toch ben ik bang voor hem. Bang voor zijn woede uitbarstingen.. Niet dat ik denk dat hij me nu nog zou slaan (dan zou ik hem ook nooit weer hoeven zien), maar bang voor woede (als hij boos is, is hij echt heel angst aanjagend boos) en bang dat m'n moeder het moet ontgelden.
Maar aan de andere kant houd ik ook van hem, hij is toch m'n vader. Hij jaagt steeds meer mensen weg en ik ben bang dat hij uiteindelijk alleen overblijft. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om het contact met hem te verbreken.. Maar aan de andere kant ben ik het zo zat dat hij nog zoveel invloed op mij heeft...

Ik wil eigenlijk een heel verhaal hier neerzetten, maar ik durf niet. Oke het klinkt heel erg raar, maar voor mij zo herkenbaar. Ik wil je dan ook een hele maar ook hele dikke knuffel geven.

@Biechtje met ouders met schulden: ik zou eigenlijk niet het gesprek met ze aangaan denk ik... Je zegt dat ze niet leven alsof ze die schulden hebben, eigenlijk moet iemand ze vertellen dat ze dat wel moeten gaan doen, daar kunnen ze jouw medewerking in vragen, maar ik vraag me af of ze het van jou zouden accepteren als je ze hierop aanspreekt...

Ik kom ook biechten!

Weet niet eens waar ik moet beginnen, maar ga het proberen! Een tijd geleden heb ik een jongen leren kennen en vorige week hebben we elkaar voor het eerst gezien. Het was heel erg leuk en gezellig en we besloten om nog een keer af te spreken. In het weekend hebben we elkaar dus weer gezien.

Afgelopen weekend hebben we seks gehad. Ik twijfelde of ik dit te snel was of niet, maar gevoelsmatig voelde het goed. We hebben allebei al heel wat meegemaakt met onze ex-en en hebben dus besloten om het rustig aan te gaan doen.

Gister kregen we ruzie om iets en in een vlaag van woede zei ik dat ik spijt had van bepaalde dingen en dat ik beter bij mijn ex had kunnen blijven met wie ik nog scharrelde. Ik weet dat dit ontzettend gemeen was en dat ik het niet had mogen zeggen.

Vervolgens zei hij tegen mij dat ik niet meer ben dan een n**kpopje en dat ik niet anders door mensen gezien wordt. Hij heeft nog een aantal schunnnige en vreselijk pijnlijke opmerkingen gemaakt zoals 'ik heb je van alle kanten genomen dus ik ben tevreden nu' en 'toen mijn vrienden er waren heb ik je in de slaapkamer laten zitten omdat ik twijfelde of het wel verstandig was om je aan hun te laten zien'. Uitendelijk heb ik gezegd dat dit echt te ver ging en heb opgehangen, helemaal in tranen. Wat hij zei raakte me echt. Ben sowieso al niet zeker van mezelf en dit maakte het er niet beter op.

Later belde hij op en maakte excuses! Hij zei dat hij echt spijt had en dat ik hem écht had gekwetst met mijn opmerking en dat hij daarom zo tegen mij deed. Hij zei ook dat hij dit niet had mogen/moeten zeggen/doen. Heb zelf ook excuses gemaakt voor mijn opmerking, maar weet nu niet goed meer wat ik moet. Het voelt alsof ik diegene ben die het heeft veroorzaakt met mijn opmerking en door hem zo te kwetsen.

Hij wil dat het weer goed komt tussen ons, maar ik twijfel omdat ik niet zo goed weet wat ik moet! Sprak vandaag met een vriendin en zij vertelde me dat als ik het goed zou maken met hem ze hem nooit wil ontmoeten en ze hoopt dat ik hem laat gaan.

Maar nu is mijn vraag, wat zouden jullie doen in deze situatie? Het nog een kans geven en denken hij ging tever, maar verdiend nog een kans... of zou je het gelijk afkappen?

Ik zou het afkappen, absoluut!
Wat geeft hem het recht om jou zo te kleineren?

Poeh meid wat heftig. Ik zou het eerlijk gezegd, in jouw situatie, ook niet weten hoor. Kijk, dat je af en toe heftige dingen kan zeggen tijdens een ruzie is een gegeven in veel relaties maar ik vind de dingen die hij heeft gezegd wel erg schokkend eigenlijk. En ook zo vroeg in een relatie al. Maar aan de andere kant, als hij echt spijt heeft en jullie zijn heel gek op elkaar, zou ik er denk ik toch niet mee kappen. Ik zou wel heel duidelijk zijn dat dit de eerste en enige keer was dat hij dat heeft gezegd tegen me en dat het de volgende keer echt over is. Maargoed dan moet al het andere gevoel wel 100% goed zijn.
Lastig hoor!

MADDIE schreef:
Jeetje zeg... wat een heftig verhaal zeg!! Is je moeder ook nog in beeld?
Heb je ooit wel eens een gesprek met je vader of moeder gehad hierover? En hoe lang hou je het op deze voet op een gegeven moment nog vol? Want als jij hem zijn gang laat gaan, ook al begrijp ik dat helemaal, blijft hij ook doorgaan natuurlijk. Is er misschien familie die je hierin kan helpen/ steunen?

Mijn moeder is nog in beeld ja, die is zelfs nogsteeds samen met m'n vader. Hij domineert haar ook verschrikkelijk (ik denk dat hij haar ook wel eens heeft geslagen), maar ze durft niet bij hem weg te gaan. Ik ben nu op een punt gekomen ik zelf het niet langer wil dat m'n vader nog zo'n invloed op mij heeft, dus nu ga ik er echt wat aan doen..
Helemaal het contact met m'n vader verbreken kan ik (nog) niet, maar zelf echt mijn grenzen aan gaan geven moet ik wel gaan doen. M'n zusje helpt me hier gelukkig wel bij. We lopen ongeveer tegen dezelfde dingen aan en hebben het hier tegenwoordig steeds vaker over. Verder ga ik ook naar een psycholoog.

Supertalentje schreef:
Op zich herken ik dit wel, al veranderde mijn vader niet, hij sloeg uit onmacht, wanneer dat was dat wist ik nooit vantevoren. Ik ben toen ik ouder werd en mijn vader mij al jaren niet meer sloeg nog steeds bang voor hem geweest. Eigenlijk tot ik de deur uitging, toen werd ik heel recalcitrant, slaan deed ie me toch niet meer en vanaf toen bepaalde ik zelf. Ik weet niet of je je vader kunt veranderen, alleen de manier waarop je zelf naar hem kijkt. Misschien is het voor jou goed om hier met iemand over te praten, om je verdriet een plekje te geven en op den duur niet meer bang te zijn voor je vader. Je hebt er recht op niet meer bang te zijn, om je grenzen aan te geven en zelfstandig je belanstingaangifte te doen als jij dit wilt. Ik snap heel goed dat het je vader is, voor anderen was dit soms lastig te begrijpen heb ik gemerkt, maar het is wel je vader en je zult ook leuke herinneringen aan hem hebben. In mijn geval bestonden haat en liefde naast elkaar, ik hield van hem, maar haatte hem om wat hij gedaan had. Ik hoop dat je er voor jezelf een weg in kunt vinden... Succes!

Dat is inderdaad precies hoe het hier ook is, haat en liefde.
Ik ga sinds kort naar een psycholoog, maar ik vind het nog heel moeilijk om face to face met iemand hier over te praten. Aan de ene kant omdat ik me er voor schaam (zowel plaatsvervangend voor m'n vader, als voor het feit dat ik het allemaal laat gebeuren) en aan de andere kant omdat ik altijd het gevoel heb mijn ouders niet te mogen afvallen. Ik heb dus ook nog lang niet alles aan mijn psycholoog verteld. Maar misschien moet ik dat gewoon even wat tijd geven.
Je klinkt alsof jij je weg hier al wel heel goed in hebt gevonden, dat vind ik knap en heel fijn voor je . Wat is nu je relatie met je vader (of leeft hij niet meer? Omdat je in de verleden tijd praat)? Ik hoop niet dat je dat een verveldende vraag vindt, anders moet je hem maar nergeren

Cimic schreef:

Ik wil eigenlijk een heel verhaal hier neerzetten, maar ik durf niet. Oke het klinkt heel erg raar, maar voor mij zo herkenbaar. Ik wil je dan ook een hele maar ook hele dikke knuffel geven.

Ik durfde ook niet, in elk geval niet onder mijn gewone account. In het dagelijks leven durf ik er ook nooit over te praten, maar vind het nu wel 'fijn' om het hier anoniem neer te kunnen zetten. Misschien is dat een begin voor mij om er meer over te praten, bijv. bij mijn psycholoog.
Jij ook een knuffel terug

Alle drie bedankt voor jullie lieve reacties!

[/quote]

Mijn moeder is nog in beeld ja, die is zelfs nogsteeds samen met m'n vader. Hij domineert haar ook verschrikkelijk (ik denk dat hij haar ook wel eens heeft geslagen), maar ze durft niet bij hem weg te gaan. Ik ben nu op een punt gekomen ik zelf het niet langer wil dat m'n vader nog zo'n invloed op mij heeft, dus nu ga ik er echt wat aan doen..
Helemaal het contact met m'n vader verbreken kan ik (nog) niet, maar zelf echt mijn grenzen aan gaan geven moet ik wel gaan doen. M'n zusje helpt me hier gelukkig wel bij. We lopen ongeveer tegen dezelfde dingen aan en hebben het hier tegenwoordig steeds vaker over. Verder ga ik ook naar een psycholoog.
[/quote]

Heb je het wel eens met je moeder besproken dit alles? Ik heb ook een dominante ouder, in dit geval mijn moeder. Er vielen ook wel af en toe klappen. Allemaal misschien minder extreem, kan ik natuurlijk niet beoordelen. Ik ben op een gegeven moment met haar gaan praten en heb gezegd wat het met mij gedaan heeft. Ze heeft toen wel gezegd dat ze me misschien iets te streng heeft aangepakt, maar dat was voor mij nog licht uitgedrukt. Maar het hielp me wel iets.... Misschien kom jij over een tijdje ook zo ver dat je er zelf of samen met iemand anders met je vader over kunt praten. Ik vind het echt naar voor je!

Met m'n moeder heb ik het er wel eens over gehad, maar dan alleen in grote lijnen. We vinden het beide moeilijk om er over te praten. Daarnaast vind ik het moeilijk dat m'n moeder nooit iets gedaan heeft om de situatie te veranderen. Sterker nog, ze koos op het moment zelf altijd voor m'n vader.. Zodat ze zelf niet de volle laag zou krijgen. Met m'n vader heb ik het er nooit echt over gehad. Hij weet wel dat m'n zusje en ik het hem wel kwalijk nemen dat hij ons sloeg (dat heeft mijn zusje hem verteld), maar hij vindt het belachelijk dat wij hem dat kwalijk nemen (hij voelt zichzelf nogal almighty). Misschien zou ik het er inderdaad eens met hem over moeten hebben, maar voor nu durf ik dat nog niet. Ik weet vrij zeker dat hij dan heel erg boos gaat worden en daarvoor ben ik nu nog gewoon te bang voor hem.. Daar zal ik dan eerst wat aan moeten doen (en dat ga ik ook doen, ik wil echt niet langer bang zijn voor m'n eigen vader).

Jij ook een . Hoe is jouw relatie nu met je moeder?

Gigi & Julia, beiden bedankt voor jullie reactie!

Gigi, hoe stom het ook klinkt.. ik geef mezelf er de schuld van omdat ik ben begonnen met hem op zijn ziel te trappen door zoiets tegen hem te zeggen.

Julia, het andere voelt ook gewoon helemaal goed! Toch is er die twijfel. Weet gewoon niet goed wat ik moet. Heb daarstraks nog met 'm gepraat en hij geeft zijn fouten toe en zegt dat hij ook verkeerd bezig was en het niet had moeten doen. Ik had het inderdaad ook niet moeten zeggen. En toen ik hoorde hoe hij de dingen zag en vond, vond ik ook wel dat ie gelijk had. Snap ons beiden zeg maar (klinikt stom zo ) Ik vind het zó moeilijk..

Biechtje01 schreef:Gigi & Julia, beiden bedankt voor jullie reactie!

Gigi, hoe stom het ook klinkt.. ik geef mezelf er de schuld van omdat ik ben begonnen met hem op zijn ziel te trappen door zoiets tegen hem te zeggen.

Julia, het andere voelt ook gewoon helemaal goed! Toch is er die twijfel. Weet gewoon niet goed wat ik moet. Heb daarstraks nog met 'm gepraat en hij geeft zijn fouten toe en zegt dat hij ook verkeerd bezig was en het niet had moeten doen. Ik had het inderdaad ook niet moeten zeggen. En toen ik hoorde hoe hij de dingen zag en vond, vond ik ook wel dat ie gelijk had. Snap ons beiden zeg maar (klinikt stom zo ) Ik vind het zó moeilijk..

Tja, het is natuurlijk ook wel jouw eigen schuld. Ik zou ook zo reageren als hij denk ik, puur uit zelfbescherming. Door zo te reageren zou ik mezelf in de maling nemen door me het gevoel te geven dat het voor mij ook niet meer was dan voor hem, als hij zo tegen mij zou doen als jij tegen hem.

Biechtje01 schreef:Met m'n moeder heb ik het er wel eens over gehad, maar dan alleen in grote lijnen. We vinden het beide moeilijk om er over te praten. Daarnaast vind ik het moeilijk dat m'n moeder nooit iets gedaan heeft om de situatie te veranderen. Sterker nog, ze koos op het moment zelf altijd voor m'n vader.. Zodat ze zelf niet de volle laag zou krijgen. Met m'n vader heb ik het er nooit echt over gehad. Hij weet wel dat m'n zusje en ik het hem wel kwalijk nemen dat hij ons sloeg (dat heeft mijn zusje hem verteld), maar hij vindt het belachelijk dat wij hem dat kwalijk nemen (hij voelt zichzelf nogal almighty). Misschien zou ik het er inderdaad eens met hem over moeten hebben, maar voor nu durf ik dat nog niet. Ik weet vrij zeker dat hij dan heel erg boos gaat worden en daarvoor ben ik nu nog gewoon te bang voor hem.. Daar zal ik dan eerst wat aan moeten doen (en dat ga ik ook doen, ik wil echt niet langer bang zijn voor m'n eigen vader).

Jij ook een . Hoe is jouw relatie nu met je moeder?

Je moet er met hem over praten, alleen. Zet voor het gesprek je punten op papier, dat helpt.

Ava schreef:

Biechtje01 schreef:Gigi & Julia, beiden bedankt voor jullie reactie!

Gigi, hoe stom het ook klinkt.. ik geef mezelf er de schuld van omdat ik ben begonnen met hem op zijn ziel te trappen door zoiets tegen hem te zeggen.

Julia, het andere voelt ook gewoon helemaal goed! Toch is er die twijfel. Weet gewoon niet goed wat ik moet. Heb daarstraks nog met 'm gepraat en hij geeft zijn fouten toe en zegt dat hij ook verkeerd bezig was en het niet had moeten doen. Ik had het inderdaad ook niet moeten zeggen. En toen ik hoorde hoe hij de dingen zag en vond, vond ik ook wel dat ie gelijk had. Snap ons beiden zeg maar (klinikt stom zo ) Ik vind het zó moeilijk..

Tja, het is natuurlijk ook wel jouw eigen schuld. Ik zou ook zo reageren als hij denk ik, puur uit zelfbescherming. Door zo te reageren zou ik mezelf in de maling nemen door me het gevoel te geven dat het voor mij ook niet meer was dan voor hem, als hij zo tegen mij zou doen als jij tegen hem.

Sorry hoor, maar wat hij allemaal gezegd heeft is veel meer en erger dan wat zij zei. Hij mag dan best boos worden maar als je zo vroeg in een relatie (elkaar 2 dagen gezien hebben?) al zo erg tegen elkaar te keer gaat lijkt me dat geen goede basis.

Gigi_ schreef:

Ava schreef:

Biechtje01 schreef:Gigi & Julia, beiden bedankt voor jullie reactie!

Gigi, hoe stom het ook klinkt.. ik geef mezelf er de schuld van omdat ik ben begonnen met hem op zijn ziel te trappen door zoiets tegen hem te zeggen.

Julia, het andere voelt ook gewoon helemaal goed! Toch is er die twijfel. Weet gewoon niet goed wat ik moet. Heb daarstraks nog met 'm gepraat en hij geeft zijn fouten toe en zegt dat hij ook verkeerd bezig was en het niet had moeten doen. Ik had het inderdaad ook niet moeten zeggen. En toen ik hoorde hoe hij de dingen zag en vond, vond ik ook wel dat ie gelijk had. Snap ons beiden zeg maar (klinikt stom zo ) Ik vind het zó moeilijk..

Tja, het is natuurlijk ook wel jouw eigen schuld. Ik zou ook zo reageren als hij denk ik, puur uit zelfbescherming. Door zo te reageren zou ik mezelf in de maling nemen door me het gevoel te geven dat het voor mij ook niet meer was dan voor hem, als hij zo tegen mij zou doen als jij tegen hem.

Sorry hoor, maar wat hij allemaal gezegd heeft is veel meer en erger dan wat zij zei. Hij mag dan best boos worden maar als je zo vroeg in een relatie (elkaar 2 dagen gezien hebben?) al zo erg tegen elkaar te keer gaat lijkt me dat geen goede basis.

Rationeel gezien wel, maar ik kan me zo'n reactie wel voorstellen. Ik bedoel, voor hem komt het ook uit het niets, hij schrikt en hij gooit er deze dingen uit.

Daarnaast vind ik het onzin om in termen van erger te spreken. Ik kan me voorstellen dat de opmerkingen van biechtje bij hem minstens zo hard aankwamen hoor.

Kom ik ook nog even biechten:
Ik biecht op dat het me is opgevallen dat ik vaak geen antwoord krijg op vragen.
Of dat een topic na mijn inbreng stil valt.
Zou het zo leuk vinden om mee te kunnen kletsen..
Maar op de één of andere manier val ik er niet lekker tussen,zo voelt het in ieder geval.
Ik weet niet wat ik met deze biecht wil,misschien gewoon van me af schrijven..

Dat is vervelend biechtje. Maar nu kan ik er niet veel aan doen aangezien ik niet weet op wie ik moet letten. (pm mag anders ook mocht je dat willen)

Biechtje01 schreef:Ik kom ook biechten!

Weet niet eens waar ik moet beginnen, maar ga het proberen! Een tijd geleden heb ik een jongen leren kennen en vorige week hebben we elkaar voor het eerst gezien. Het was heel erg leuk en gezellig en we besloten om nog een keer af te spreken. In het weekend hebben we elkaar dus weer gezien.

Afgelopen weekend hebben we seks gehad. Ik twijfelde of ik dit te snel was of niet, maar gevoelsmatig voelde het goed. We hebben allebei al heel wat meegemaakt met onze ex-en en hebben dus besloten om het rustig aan te gaan doen.

Gister kregen we ruzie om iets en in een vlaag van woede zei ik dat ik spijt had van bepaalde dingen en dat ik beter bij mijn ex had kunnen blijven met wie ik nog scharrelde. Ik weet dat dit ontzettend gemeen was en dat ik het niet had mogen zeggen.

Vervolgens zei hij tegen mij dat ik niet meer ben dan een n**kpopje en dat ik niet anders door mensen gezien wordt. Hij heeft nog een aantal schunnnige en vreselijk pijnlijke opmerkingen gemaakt zoals 'ik heb je van alle kanten genomen dus ik ben tevreden nu' en 'toen mijn vrienden er waren heb ik je in de slaapkamer laten zitten omdat ik twijfelde of het wel verstandig was om je aan hun te laten zien'. Uitendelijk heb ik gezegd dat dit echt te ver ging en heb opgehangen, helemaal in tranen. Wat hij zei raakte me echt. Ben sowieso al niet zeker van mezelf en dit maakte het er niet beter op.

Later belde hij op en maakte excuses! Hij zei dat hij echt spijt had en dat ik hem écht had gekwetst met mijn opmerking en dat hij daarom zo tegen mij deed. Hij zei ook dat hij dit niet had mogen/moeten zeggen/doen. Heb zelf ook excuses gemaakt voor mijn opmerking, maar weet nu niet goed meer wat ik moet. Het voelt alsof ik diegene ben die het heeft veroorzaakt met mijn opmerking en door hem zo te kwetsen.

Hij wil dat het weer goed komt tussen ons, maar ik twijfel omdat ik niet zo goed weet wat ik moet! Sprak vandaag met een vriendin en zij vertelde me dat als ik het goed zou maken met hem ze hem nooit wil ontmoeten en ze hoopt dat ik hem laat gaan.

Maar nu is mijn vraag, wat zouden jullie doen in deze situatie? Het nog een kans geven en denken hij ging tever, maar verdiend nog een kans... of zou je het gelijk afkappen?

Als jullie nu al ruzie hebben, terwijl jullie elkaar 2x hebben gezien, zou ik ermee stoppen. Eerlijk gezegd snap ik ergens wel dat hij zo hard tegen je was, hij voelde zich gekwetst door wat je had gezegd. Maar wat hij gezegd heeft vind ik ook niet eerlijk van hem.
Succes.

Biechtje01 schreef:Kom ik ook nog even biechten:
Ik biecht op dat het me is opgevallen dat ik vaak geen antwoord krijg op vragen.
Of dat een topic na mijn inbreng stil valt.
Zou het zo leuk vinden om mee te kunnen kletsen..
Maar op de één of andere manier val ik er niet lekker tussen,zo voelt het in ieder geval.
Ik weet niet wat ik met deze biecht wil,misschien gewoon van me af schrijven..

Jammer dat je je zo voelt Biechtje. Heb je zelf een idee waarom je er niet tussen zou passen? Zelf heb ik ook weleens het gevoel dat een topic stil valt na mijn inbreng. Probeer je er niet te druk over te maken, soms hebben mensen dan het antwoord gekregen wat ze zochten. In wat voor topics post je vaak omdat je aangeeft dat je graag mee wilt kletsen.

Ava schreef:

Gigi_ schreef:

Ava schreef:

Biechtje01 schreef:Gigi & Julia, beiden bedankt voor jullie reactie!

Gigi, hoe stom het ook klinkt.. ik geef mezelf er de schuld van omdat ik ben begonnen met hem op zijn ziel te trappen door zoiets tegen hem te zeggen.

Julia, het andere voelt ook gewoon helemaal goed! Toch is er die twijfel. Weet gewoon niet goed wat ik moet. Heb daarstraks nog met 'm gepraat en hij geeft zijn fouten toe en zegt dat hij ook verkeerd bezig was en het niet had moeten doen. Ik had het inderdaad ook niet moeten zeggen. En toen ik hoorde hoe hij de dingen zag en vond, vond ik ook wel dat ie gelijk had. Snap ons beiden zeg maar (klinikt stom zo ) Ik vind het zó moeilijk..

Tja, het is natuurlijk ook wel jouw eigen schuld. Ik zou ook zo reageren als hij denk ik, puur uit zelfbescherming. Door zo te reageren zou ik mezelf in de maling nemen door me het gevoel te geven dat het voor mij ook niet meer was dan voor hem, als hij zo tegen mij zou doen als jij tegen hem.

Sorry hoor, maar wat hij allemaal gezegd heeft is veel meer en erger dan wat zij zei. Hij mag dan best boos worden maar als je zo vroeg in een relatie (elkaar 2 dagen gezien hebben?) al zo erg tegen elkaar te keer gaat lijkt me dat geen goede basis.

Rationeel gezien wel, maar ik kan me zo'n reactie wel voorstellen. Ik bedoel, voor hem komt het ook uit het niets, hij schrikt en hij gooit er deze dingen uit.

Daarnaast vind ik het onzin om in termen van erger te spreken. Ik kan me voorstellen dat de opmerkingen van biechtje bij hem minstens zo hard aankwamen hoor.

Ava, het was ook mijn eigen schuld en dat zie ik ook zeker in! Het vervelende nu is alleen dat een van mijn vriendinnen met me de rug tegen de muur probeert te zetten door steeds te blijven zeggen dat ze hem nooit wil zien, dat hij respectloos is en dat ik daar weg moet. Hoe vaak ik ook zeg dat IK ben begonnen, want wat ik heb gezegd kwam idd heel erg hard aan. Hij is verliefd en ineens vanuit het niets krijgt hij zo'n opmerking naar zijn hoofd geslingerd.

Gigi, ik snap wat jij bedoelt!

Sweety, het was geen 2 keer! Heb hem zo'n beetje de hele week gezien. Maar goed, dat maakt het niet beter dan 2 dagen. Toch wou ik het even corrigeren. Heb het hierboven ook al aangegeven, ik snap zijn reactie ook en ik snap ook dat hij zo deed. Hij heeft ook gezegd dat hij zo reageerde omdat ik hem echt pijn had gedaan. Gister gaf hij aan dat ie het wil 'vergeten' en weer verder wil gaan.

Daar zit dus ook de twijfel! Ik ken hem nog maar zo kort en nu al is het zover gekomen (door mijn schuld). Anderzijds ben ik bang dat ik er spijt van krijg als ik het niet nog een keer probeer omdat ik natuurlijk niet weet of hij altijd zo is. En stel dat dat niet zo is en het gaat wel goed, dan kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.

Weet echt niet meer wat ik moet doen. Vind hem echt leuk, maar heb ook het idee dat mijn omgeving me praktisch dwingt om niet voor hem te gaan.

Ava, je kunt helemaal niet oordelen over wiens schuld het is, op het moment dat zij die opmerking maakte was er al ruzie. Je weet totaal niet hoe die ruzie is ontstaan, je weet verder niks van de situatie.

Verder is het natuurlijk aan jezelf of je hier nog mee door wil. Ik zou het persoonlijk wel een heel slecht teken vinden als je elkaar nog maar zo kort kent en je krijgt dan al een ruzie die zo uit de hand loopt.

Het is niet eerlijk van je vriendin dat ze je met je rug tegen de muur aanzet, maar snap dat ook wel weer. Ze wilt graag het beste voor je en dat ziet zij niet in hem. Misschien kan je het onderwerp even laten rusten bij haar? Maar even je vriendinnen en eventueel familie daar gelaten, wil jij hem vergeven? Zou jij het willen proberen? Want ook al wilt je omgeving niet dat je het doet, of liever niet dat je het doet, het is wel jouw leven. Als jij denkt dat dit te vergeven en vergeten is en je wilt het graag, dan zou ik ervoor gaan. Maar voor jezelf een grens stellen, tot hier en niet verder.

Oh ik dacht dat jullie elkaar maar 2x hadden gezien vandaar

Ik zou die vriendin wel duidelijk maken dat wat je ook kiest, het jouw keuze moet zijn en niet de hare. Het is vast heel goed bedoeld, maar zij is niet degene die dit voor jou bepaalt. Als jij besluit om het toch nog een kans te geven dan heeft zij dat maar gewoon te accepteren.

[quote="Biechtje01"]
Dat is inderdaad precies hoe het hier ook is, haat en liefde.
Ik ga sinds kort naar een psycholoog, maar ik vind het nog heel moeilijk om face to face met iemand hier over te praten. Aan de ene kant omdat ik me er voor schaam (zowel plaatsvervangend voor m'n vader, als voor het feit dat ik het allemaal laat gebeuren) en aan de andere kant omdat ik altijd het gevoel heb mijn ouders niet te mogen afvallen. Ik heb dus ook nog lang niet alles aan mijn psycholoog verteld. Maar misschien moet ik dat gewoon even wat tijd geven.
Je klinkt alsof jij je weg hier al wel heel goed in hebt gevonden, dat vind ik knap en heel fijn voor je . Wat is nu je relatie met je vader (of leeft hij niet meer? Omdat je in de verleden tijd praat)? Ik hoop niet dat je dat een verveldende vraag vindt, anders moet je hem maar nergeren

[quote]

Je verhaal greep me echt aan, wellicht omdat ik het zo herken, maar ik vind het fijn dat je reageert.

Ik weet niet of je dit met je vader of moeder kunt bespreken. Het zijn pijnlijke onderwerpen en ik besef heel goed dat ik domweg geluk gehad heb. Wellicht zou je een gesprek met je psycholoog kunnen voorbereiden? Gewoon samen bedenken wat je wilt zeggen, hoe hij daarop zou kunnen reageren en wat jij daarop zou kunnen zeggen, misschien zelfs samen met je zus?