Biechttopic 3

Oh ja nu je het zegt, haalde ik ze ook al door elkaar. Ik dacht al he was Shygirl niet single?
Maar deze Shygirl: Van harte gefeliciteerd!

Joy_ schreef:Oh ja nu je het zegt, haalde ik ze ook al door elkaar. Ik dacht al he was Shygirl niet single?
Maar deze Shygirl: Van harte gefeliciteerd!

Volgens mij is shygirl87 vrijgezel, ik al 2 jaar niet meer

gefeliciteerd!

En jij bent niet de shygirl die mee naar de Utrechtmeeting gaat?

Snoes schreef:gefeliciteerd!

En jij bent niet de shygirl die mee naar de Utrechtmeeting gaat?

Dankje!
Nee dat klopt, ik ga niet mee.
Op pagina 7 van het fototopic had ik een aantal foto's geplaatst van onze vakantie, ga maar even kijken

Ik had al een vermoeden dat jij het was ivm de verdrietige periode en het topic dat je daarover opende. Gefeliciteerd en geniet ervan.

Nois schreef:Ik had al een vermoeden dat jij het was ivm de verdrietige periode en het topic dat je daarover opende. Gefeliciteerd en geniet ervan.

Ja klopt ja, Goed opgelet! Ik zei laatst ook tegen mijn vriend, we gaan wel genieten he? Het is wel dubbel nu maar het komt wel goed.

Oh oké, ik ga even kijken in het fototopic shygirl!

Gefeliciteerd Shygirl!

Ik biecht onder mijn eigen naam. Ik ben het zo zat dat ik mijn ex maar niet kan los laten. Ik wil niet meer huilen om hem, maar iedere keer gebeurd er wel weer iets waardoor ik me kut voel. Het liefst zou ik het contact verbreken, maar dit is gewoon onmogelijk omdat we dezelfde vrienden hebben en elkaar sowieso 1 keer per week zien (meestal vaker). Ik vraag me af wanneer die liefdesverdriet nou eens voorbij is, wanneer mijn tranen voor hem op zijn.

Shygirl85 schreef:

Joy_ schreef:Oh ja nu je het zegt, haalde ik ze ook al door elkaar. Ik dacht al he was Shygirl niet single?
Maar deze Shygirl: Van harte gefeliciteerd!

Volgens mij is shygirl87 vrijgezel, ik al 2 jaar niet meer

goed opgelet dames, ben idd vrijgezel


gefeliciteerd naamgenoot!

Ik biecht op dat ik een steeds grotere hekel aan mijn vader krijg.
Vroeger als kind kreeg ik geregeld een pak slaag van hem, puur uit zijn agressie. Zo'n 1 keer per 2 maanden moest hij z'n agressie kwijt en was ik of m'n zusje (of beide) de lul. Al een week voordat het tot zo'n uitbarsting kwam veranderde er iets aan hem, de blik in z'n ogen werd anders, z'n bewegingen werden anders en z'n humeur was niet al te best. Dan liepen we een week lang op onze tenen en probeerden het hem zoveel mogelijk naar z'n zin te maken, maar we wisten thuis allemaal dat de uitbarsting niet te vermijden was. Na zo'n uitbarsting was het weer even 'goed', dan was hij best redelijk te verdragen. Nu ben ik gelukkig al een tijdje het huis uit, maar toch heeft m'n vader nog zo'n invloed op mij. Hij beslist wanneer hij hier komt, wat ik moet vertellen, wanneer hij mijn belastingformulieren invult (en dat hij die invult, ik moet het niet wagen om dat niet door hem te laten doen) e.d. En ik laat het allemaal gebeuren, ik ben nog altijd bang voor hem. De momenten dat hij goed gehumeurd is zijn steeds zeldzamer, hij leeft steeds meer in z'n eigen wereld en heeft steeds vaker die agressieve blik in z'n ogen. Sinds ik uit huis ben heeft hij me nooit meer geslagen, maar toch ben ik bang voor hem. Bang voor zijn woede uitbarstingen.. Niet dat ik denk dat hij me nu nog zou slaan (dan zou ik hem ook nooit weer hoeven zien), maar bang voor woede (als hij boos is, is hij echt heel angst aanjagend boos) en bang dat m'n moeder het moet ontgelden.
Maar aan de andere kant houd ik ook van hem, hij is toch m'n vader. Hij jaagt steeds meer mensen weg en ik ben bang dat hij uiteindelijk alleen overblijft. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om het contact met hem te verbreken.. Maar aan de andere kant ben ik het zo zat dat hij nog zoveel invloed op mij heeft...

Ik biecht op dat ik ontzettend graag een tweede kindje wil. Maar nu komt het... mijn vriend wil het niet We hebben er al veel gesprekken over gehad maar hij blijft bij zijn standpunt. Hij heeft geen zin is wéér nachtvoedingen en wéér slapeloze nachten. Ik ben echt al een aantal weken intens verdrietig en ik weet nu niet of ik me erbij kan neerleggen Ik zal wel moeten maar toch weet ik het allemaal even niet meer zo goed.

* klaag modus aan *
Ik voel me eenzaam.... heel eenzaam en alleen.

Ik heb een fijn leven, een hele lieve man en dochtertje. Maar toch ben ik eenzaam.
Ik mis vriendinnen, gewoon waar ik een keer wat leuks mee kan doen, gezellig een middagje stadten, biosje pakken, terrasje zitten, naar de ikea, etc.

Ik heb 3 vriendinnen waaronder mijn zus. Zij is echt mijn maatje, mijn steun en toe verlaat. Al jaren deden we heel veel samen, onze mannen kunnen ook erg goed opschieten. Helaas is er de laatste tijd een stuk minder contact, ben al een tijd bezig dit te herstellen door leuke voorstellen te doen, maar... klinkt misschien gek,maar er is een indringer. Namelijk een vriendin (noem haar even C) van ons beide die zich overal tussen drukt. 2 Weken terug op zaterdag stelde ik voor om met mn zus naar de ikea te gaan, zij moest er heen, ik moest er heen. Zo gezegd zo gedaan, wij zouden als zij vakantie had naar de Ikea. Net wil ik een bakje bij haar gaan doen omdat ze inmiddels vakantie heeft, was aan het wandelen en was in de buurt, belde ik op of ze er was. Bleek ze met C in de Ikea te zijn. Dit is inmiddels de 6de keer dat iets wat mijn zus en ik samen zouden doen, zij uiteindelijk met C doet.

Ik word er verdrietig van, heel erg verdrietig. Het is erg jammer, heb het gevoel dat onze band helemaal kapot gaat op deze manier omdat ik bij voorbaat al weet dat als we weer een keer wat afspreken C er toch wel weer tussen in komt of op verzoek van mijn zus mee gaat. Dat vind ik overigens best, vind C een super lieverd maar waarom kan C wel met ons mee en ik blijkbaar niet met hun?

Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, ik mis gewoon iemand met wie ik leuke dingen kan doen buiten hun om. Heb al meerdere malen vriendschappen gezocht, collega's, meiden van de pufclub, buren, oud klasgenootjes.... Het is altijd erg leuk en gezellig met hun maar het blijft oppervlakkig. Er word gezegd, we spreken snel wat af, maar vervolgens komt er nooit wat van.

* klaagmodus weer uit *

shygirl87 schreef:

Shygirl85 schreef:

Joy_ schreef:Oh ja nu je het zegt, haalde ik ze ook al door elkaar. Ik dacht al he was Shygirl niet single?
Maar deze Shygirl: Van harte gefeliciteerd!

Volgens mij is shygirl87 vrijgezel, ik al 2 jaar niet meer

goed opgelet dames, ben idd vrijgezel


gefeliciteerd naamgenoot!

Dank je wel

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik een steeds grotere hekel aan mijn vader krijg.
Vroeger als kind kreeg ik geregeld een pak slaag van hem, puur uit zijn agressie. Zo'n 1 keer per 2 maanden moest hij z'n agressie kwijt en was ik of m'n zusje (of beide) de lul. Al een week voordat het tot zo'n uitbarsting kwam veranderde er iets aan hem, de blik in z'n ogen werd anders, z'n bewegingen werden anders en z'n humeur was niet al te best. Dan liepen we een week lang op onze tenen en probeerden het hem zoveel mogelijk naar z'n zin te maken, maar we wisten thuis allemaal dat de uitbarsting niet te vermijden was. Na zo'n uitbarsting was het weer even 'goed', dan was hij best redelijk te verdragen. Nu ben ik gelukkig al een tijdje het huis uit, maar toch heeft m'n vader nog zo'n invloed op mij. Hij beslist wanneer hij hier komt, wat ik moet vertellen, wanneer hij mijn belastingformulieren invult (en dat hij die invult, ik moet het niet wagen om dat niet door hem te laten doen) e.d. En ik laat het allemaal gebeuren, ik ben nog altijd bang voor hem. De momenten dat hij goed gehumeurd is zijn steeds zeldzamer, hij leeft steeds meer in z'n eigen wereld en heeft steeds vaker die agressieve blik in z'n ogen. Sinds ik uit huis ben heeft hij me nooit meer geslagen, maar toch ben ik bang voor hem. Bang voor zijn woede uitbarstingen.. Niet dat ik denk dat hij me nu nog zou slaan (dan zou ik hem ook nooit weer hoeven zien), maar bang voor woede (als hij boos is, is hij echt heel angst aanjagend boos) en bang dat m'n moeder het moet ontgelden.
Maar aan de andere kant houd ik ook van hem, hij is toch m'n vader. Hij jaagt steeds meer mensen weg en ik ben bang dat hij uiteindelijk alleen overblijft. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om het contact met hem te verbreken.. Maar aan de andere kant ben ik het zo zat dat hij nog zoveel invloed op mij heeft...

Jeetje zeg... wat een heftig verhaal zeg!! Is je moeder ook nog in beeld?
Heb je ooit wel eens een gesprek met je vader of moeder gehad hierover? En hoe lang hou je het op deze voet op een gegeven moment nog vol? Want als jij hem zijn gang laat gaan, ook al begrijp ik dat helemaal, blijft hij ook doorgaan natuurlijk. Is er misschien familie die je hierin kan helpen/ steunen?

@ eenzaam biechtje!

Wat naar allemaal. Vooral ook dat die vriendin er dan elke keer tussen komt. Heb je er wel eens met je zus over besproken hoe je je er onder voelt? Hoeft helemaal niet als in klagen, maar gewoon dat jij je verheugt op de afspraken en dat het op deze manier elke keer een teleurstelling is.

Ja.. vriendinnen krijgen kan heel moeilijk zijn. Ik heb dat ook vaak gehad. Heb je wel eens via het forum geprobeerd een vriendschap op te bouwen door bijvoorbeeld te proberen te meeten?

@Eenzaam biechtje, Zijn er hier geen meiden op het forum die bij je uit de buurt komen en zin hebben om iets leuks te doen?
@Biechtje met kinderwens: Jeetje wat lastig dat jij wel een 2e wil en je vriend niet. Denk je dat hij die wens nog wel gaat krijgen of is het echt een definitieve nee?

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik een steeds grotere hekel aan mijn vader krijg.
Vroeger als kind kreeg ik geregeld een pak slaag van hem, puur uit zijn agressie. Zo'n 1 keer per 2 maanden moest hij z'n agressie kwijt en was ik of m'n zusje (of beide) de lul. Al een week voordat het tot zo'n uitbarsting kwam veranderde er iets aan hem, de blik in z'n ogen werd anders, z'n bewegingen werden anders en z'n humeur was niet al te best. Dan liepen we een week lang op onze tenen en probeerden het hem zoveel mogelijk naar z'n zin te maken, maar we wisten thuis allemaal dat de uitbarsting niet te vermijden was. Na zo'n uitbarsting was het weer even 'goed', dan was hij best redelijk te verdragen. Nu ben ik gelukkig al een tijdje het huis uit, maar toch heeft m'n vader nog zo'n invloed op mij. Hij beslist wanneer hij hier komt, wat ik moet vertellen, wanneer hij mijn belastingformulieren invult (en dat hij die invult, ik moet het niet wagen om dat niet door hem te laten doen) e.d. En ik laat het allemaal gebeuren, ik ben nog altijd bang voor hem. De momenten dat hij goed gehumeurd is zijn steeds zeldzamer, hij leeft steeds meer in z'n eigen wereld en heeft steeds vaker die agressieve blik in z'n ogen. Sinds ik uit huis ben heeft hij me nooit meer geslagen, maar toch ben ik bang voor hem. Bang voor zijn woede uitbarstingen.. Niet dat ik denk dat hij me nu nog zou slaan (dan zou ik hem ook nooit weer hoeven zien), maar bang voor woede (als hij boos is, is hij echt heel angst aanjagend boos) en bang dat m'n moeder het moet ontgelden.
Maar aan de andere kant houd ik ook van hem, hij is toch m'n vader. Hij jaagt steeds meer mensen weg en ik ben bang dat hij uiteindelijk alleen overblijft. Ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om het contact met hem te verbreken.. Maar aan de andere kant ben ik het zo zat dat hij nog zoveel invloed op mij heeft...

Op zich herken ik dit wel, al veranderde mijn vader niet, hij sloeg uit onmacht, wanneer dat was dat wist ik nooit vantevoren. Ik ben toen ik ouder werd en mijn vader mij al jaren niet meer sloeg nog steeds bang voor hem geweest. Eigenlijk tot ik de deur uitging, toen werd ik heel recalcitrant, slaan deed ie me toch niet meer en vanaf toen bepaalde ik zelf. Ik weet niet of je je vader kunt veranderen, alleen de manier waarop je zelf naar hem kijkt. Misschien is het voor jou goed om hier met iemand over te praten, om je verdriet een plekje te geven en op den duur niet meer bang te zijn voor je vader. Je hebt er recht op niet meer bang te zijn, om je grenzen aan te geven en zelfstandig je belanstingaangifte te doen als jij dit wilt. Ik snap heel goed dat het je vader is, voor anderen was dit soms lastig te begrijpen heb ik gemerkt, maar het is wel je vader en je zult ook leuke herinneringen aan hem hebben. In mijn geval bestonden haat en liefde naast elkaar, ik hield van hem, maar haatte hem om wat hij gedaan had. Ik hoop dat je er voor jezelf een weg in kunt vinden... Succes!

Ik wil mijn 'probleem' even van mij afschrijven.

Ik ben dit jaar met een nieuwe opleiding begonnen, de opleiding vind ik erg leuk en interessant. Als kind/tiener droomde ik ervan om te gaan studeren, ik dacht dat ik me daardoor beter zou gaan voelen.

Ik heb na het behalen van mijn diploma een mbo-4 opleiding gekozen, na 3 maanden ben ik hiermee gestopt. Ik kon me er niet toe zetten, de wetenschap dat ik 4 jaar bezig zou zijn met een opleiding was te veel. Daarna ben ik een versnelde opleiding gaan doen waarbij ik elk jaar (2 jaar) een diplioma haalde. Uiteindelijk heb ik mijn niveau 4 diploma gehaald. Ik mocht naar het HBO, iets wat ik altijd wilde, iets waardoor ik me eindelijk beter zou gaan voelen.

Nu zit ik op die HBO opleiding, heb de eerste weken flink geleerd, lessen voorbereid etc. Maar nu, nog steeds de eerste weken eigenlijk, kan ik mij er niet meer toe zetten. Ik leer, maar niet genoeg. Ik kan me niet concentreren, ik heb er geen zin in, ik voel me niet lekker en 1000 andere excuses. Vandaag was de eerste toets, niet gehaald dus (1 fout teveel).

Ik weet nu, dat ik zo geen 4 jaar door kan gaan. Eigenlijk wil ik iets dat ik niet kan zijn, ik wil beter zijn dan anderen, ik wil samenwonen, trouwen, kinderen en studeren. Ik denk dat al die dingen mij gelukkig maken, maar wanneer het zover is, dan maakt het mij niet gelukkig.

Eigenlijk voel ik me verschrikkelijk, ik wil niet meer 4 jaar naar school, ik wil eigenlijk ook niet werken na die 4 jaar, althans niet fulltime. Mijn gezondheidstoestand laat fulltime werken ook niet toe. In mijn dromen wil ik naar de universiteit, later een goede baan en veel geld verdienen, maar daarna bedenk ik dat ik graag een kindje wil.

Mijn gevoel zegt nu, stop met die opleiding, verknoei geen geld (heb een lening) en ga aan het werk. Mijn verstand zegt, maak je studie af, nog even een paar jaar doorzetten en dan komt het vanzelf goed.

Op de een of andere manier meet ik mij continue aan andere mensen (in negatieve zin). Iedereen is beter dan ik, ik wil me bewijzen, ik wil laten zien dat ik best naar het HBO kan, dat ik niet dom ben. Ik ben continue bang om te falen, fouten te maken of bang voor wat andere mensen van mij denken. Eigenlijk, hoor ik nergens bij. Aan de andere kant voelt het goed om me 'beter' te voelen dan anderen (bijv. oud klasgenoten van het vmbo, die allemaal zijn afgezakt). Maar als ik dan nadenk, hebben ze een baan, een huis en zijn ze vast gelukkig. Ik ben nog steeds zoekende.

Ik ben overigens wel enorm gelukkig met mijn vriend, hij steunt mij ontzettend,en zal al mijn keuzes respecteren. Maar ik 'kan' niet zeggen dat ik dit niet meer wil, wat moet ik dan?

Ik weet niet wat ik met dit verhaal wil bereiken, maar ik wil het even van me afschrijven.
Als je het gelezen hebt, bedankt voor de moeite.

Ik ben er gisteren achter gekomen dat mijn ouders zéér grote schulden hebben. Ik wist dat ze vroeger in de schuldsanering hebben gezeten, en mijn vader heeft op een gegeven moment gezegd dat ze het "nu weer wat ruimer hebben" (deze uitspraak is al van jaren geleden, hoor). Gisteren zocht ik iets op hun computer en omdat de computer bij het zoeken bepaalde suggesties doet, kwam ik een rechtbankverslag tegen, en met grote ogen heb ik dus gelezen dat het gaat om schulden van rond de 50.000 euro.
Ik voel me nu heel verdrietig. Hier komen ze echt nooit meer uit, en ze leven er ook niet naar, om er ooit weer uit te komen. Lees: ze geven nog steeds te veel geld uit.
Bij ons thuis is nooit eerlijkheid, altijd wordt er mooi weer gespeeld. Ik denk dat mijn ouders van elkaar niet eens weten hoeveel geld ze uitgeven en wie wat verdient. Dat mijn ouders tegenover mij geen uitspraken doen over hoe slecht het gaat, kan ik me ergens wel voorstellen. Schaamte, ze willen het mij bespraken, noem maar op. Maar ze moeten er zelfs voor naar de rechtbank en dat vind ik zo'n enorme schok!
Ik merk dat ik er door belemmerd word. Durf niet eens meer te zeggen: "Ik heb dit-en-dit in de winkel gezien", want straks kopen ze het. Blij met mijn verjaardagscadeau ben ik ook niet meer, want eigenlijk hebben ze het niet kunnen bekostigen.
Wat een k*tsituatie.

Biechtje01 schreef:Ik ben er gisteren achter gekomen dat mijn ouders zéér grote schulden hebben. Ik wist dat ze vroeger in de schuldsanering hebben gezeten, en mijn vader heeft op een gegeven moment gezegd dat ze het "nu weer wat ruimer hebben" (deze uitspraak is al van jaren geleden, hoor). Gisteren zocht ik iets op hun computer en omdat de computer bij het zoeken bepaalde suggesties doet, kwam ik een rechtbankverslag tegen, en met grote ogen heb ik dus gelezen dat het gaat om schulden van rond de 50.000 euro.
Ik voel me nu heel verdrietig. Hier komen ze echt nooit meer uit, en ze leven er ook niet naar, om er ooit weer uit te komen. Lees: ze geven nog steeds te veel geld uit.
Bij ons thuis is nooit eerlijkheid, altijd wordt er mooi weer gespeeld. Ik denk dat mijn ouders van elkaar niet eens weten hoeveel geld ze uitgeven en wie wat verdient. Dat mijn ouders tegenover mij geen uitspraken doen over hoe slecht het gaat, kan ik me ergens wel voorstellen. Schaamte, ze willen het mij bespraken, noem maar op. Maar ze moeten er zelfs voor naar de rechtbank en dat vind ik zo'n enorme schok!
Ik merk dat ik er door belemmerd word. Durf niet eens meer te zeggen: "Ik heb dit-en-dit in de winkel gezien", want straks kopen ze het. Blij met mijn verjaardagscadeau ben ik ook niet meer, want eigenlijk hebben ze het niet kunnen bekostigen.
Wat een k*tsituatie.

Jeetje zeg! Dat is echt schrikken!! Zou je dit durven bespreken met je ouders? Dat je er per ongeluk achter kwam en hoe erg het je raakt. Lijkt mij zo moeilijk om te zien hoe je ouders steeds meer afglijden.

Biechtje01 schreef:Ik biecht op dat ik ontzettend graag een tweede kindje wil. Maar nu komt het... mijn vriend wil het niet We hebben er al veel gesprekken over gehad maar hij blijft bij zijn standpunt. Hij heeft geen zin is wéér nachtvoedingen en wéér slapeloze nachten. Ik ben echt al een aantal weken intens verdrietig en ik weet nu niet of ik me erbij kan neerleggen Ik zal wel moeten maar toch weet ik het allemaal even niet meer zo goed.

Klinkt als mijn verhaal. Mijn man wilde ook een tijd lang geen tweede kind. Hij vond dat wij er nog niet aan toe waren op verschillende gebieden. Ik heb 2 jaar lang mijn gevoel in de ijskast moeten zetten. Wat ik overigens erg moeilijk vond. Altijd kwam het gesprek terug en we hebben afgelopen juni besloten om de anticonceptie de deur uit te doen.

Ik wil je erg veel succes wensen, want dat gevoel kun je niet zomaar uitschakelen. Ik hoop dat je het een plaatsje kunt geven en anders zou ik er toch over blijven praten met je vriend. Ondanks dat hij nu geen tweede wil. Ik vind dat hij wel moet weten hoe jij je erbij voelt.

@ biechtje die begonnen is met de hbo opleiding. Het allerbelangrijkste in het leven is dat jij je gelukkig voelt. Een hbo opleiding moet een middel zijn naar een bepaalde baan / droombaan. Heb je zelf al een idee wat je met deze opleiding wil gaan doen?

MADDIE schreef:

Biechtje01 schreef:Ik ben er gisteren achter gekomen dat mijn ouders zéér grote schulden hebben. Ik wist dat ze vroeger in de schuldsanering hebben gezeten, en mijn vader heeft op een gegeven moment gezegd dat ze het "nu weer wat ruimer hebben" (deze uitspraak is al van jaren geleden, hoor). Gisteren zocht ik iets op hun computer en omdat de computer bij het zoeken bepaalde suggesties doet, kwam ik een rechtbankverslag tegen, en met grote ogen heb ik dus gelezen dat het gaat om schulden van rond de 50.000 euro.
Ik voel me nu heel verdrietig. Hier komen ze echt nooit meer uit, en ze leven er ook niet naar, om er ooit weer uit te komen. Lees: ze geven nog steeds te veel geld uit.
Bij ons thuis is nooit eerlijkheid, altijd wordt er mooi weer gespeeld. Ik denk dat mijn ouders van elkaar niet eens weten hoeveel geld ze uitgeven en wie wat verdient. Dat mijn ouders tegenover mij geen uitspraken doen over hoe slecht het gaat, kan ik me ergens wel voorstellen. Schaamte, ze willen het mij bespraken, noem maar op. Maar ze moeten er zelfs voor naar de rechtbank en dat vind ik zo'n enorme schok!
Ik merk dat ik er door belemmerd word. Durf niet eens meer te zeggen: "Ik heb dit-en-dit in de winkel gezien", want straks kopen ze het. Blij met mijn verjaardagscadeau ben ik ook niet meer, want eigenlijk hebben ze het niet kunnen bekostigen.
Wat een k*tsituatie.

Jeetje zeg! Dat is echt schrikken!! Zou je dit durven bespreken met je ouders? Dat je er per ongeluk achter kwam en hoe erg het je raakt. Lijkt mij zo moeilijk om te zien hoe je ouders steeds meer afglijden.

Ik kan me voorstellen dat je hier heel erg van geschrokken bent. Ik zou het ook proberen te bespreken met je ouders. Wellicht 'lucht' hun dat ook op dat ze het met iemand kunnen delen. (en dan bedoel ik niet de kosten maar de zorgen die ze erom hebben)

Ik voel me zo diep gekwetst door een jongen dat ik niet weet of ik ooit weer in 'liefde' kan geloven. Ik voel echt pijn in mijn hart van het feit dat iemand ZO geweldig tegen je kan doen en vervolgens ZO hard kan laten gaan. Ik sla mezelf voor me kop dat ik me heb laten meeslepen in zijn mooie praatjes en ik kan nog steeds niet geloven dat het eigenlijk allemaal nergens op sloeg. Dat HIJ zo'n jongen is, ik kan het echt niet geloven. Als ik hem niet kan vertrouwen, hoe kan ik dan ooit überhaupt nog iemand vertrouwen? Ik voel me echt geschaad en diep gekwetst.

Ik schrijf dit even onder het biechtaccount ivm eventuele meelezers.