Je vriend/partner wilt nooit kinderen..

Noa schreef:Voor mij is mijn relatie gewoon belangrijker dan wel of geen kinderen. Kinderen zijn voor mij geen voorwaarde om bij iemand te blijven. Voor mij is de liefde een stuk belangrijker dan dat.

Bij mij is het andersom, denk ik. Ik hou echt enorm veel van mijn vriend en kan mijn leven niet zonder hem voorstellen. Maar ik kan me helemaal niet voorstellen dat ik nooit moeder zal worden (in het geval dat ik het nog niet zou zijn dan). Mijn vriend heeft overigens hetzelfde. Die was ook bij mij weg gegaan als ik geen kinderen had gewild.

Susan schreef:Ja, maar je relatie is niet een op zichzelf staand iets, je partner is iemand met wie je een toekomst wil delen en als de ideeën over die toekomst zo ver uit elkaar lopen dan heeft dat weer invloed op de relatie, dan veroorzaakt dat in de meeste gevallen echt wel heel veel wrijving.

Tja, ieder zijn kijk op relaties. Voor ons staat onze liefde op nummer één en we bekijken samen hoe we ons leven willen vormgeven. Als onze ideeën ver uit elkaar liggen bekijken we rustig hoe of wat, maar dat betekent geen relatie breuk. Wij zijn maatjes en hij is een stuk belangrijker voor mij dan wel of geen kinderen. Ik vind sowieso dat mensen nogal panisch doen over kinderen, het kan hartstikke leuk zijn om kinderen te krijgen, maar het is geen voorwaarde voor geluk.

Noa schreef:

Susan schreef:Ja, maar je relatie is niet een op zichzelf staand iets, je partner is iemand met wie je een toekomst wil delen en als de ideeën over die toekomst zo ver uit elkaar lopen dan heeft dat weer invloed op de relatie, dan veroorzaakt dat in de meeste gevallen echt wel heel veel wrijving.

Tja, ieder zijn kijk op relaties. Voor ons staat onze liefde op nummer één en we bekijken samen hoe we ons leven willen vormgeven. Als onze ideeën ver uit elkaar liggen bekijken we rustig hoe of wat, maar dat betekent geen relatie breuk. Wij zijn maatjes en hij is een stuk belangrijker voor mij dan wel of geen kinderen. Ik vind sowieso dat mensen nogal panisch doen over kinderen, het kan hartstikke leuk zijn om kinderen te krijgen, maar het is geen voorwaarde voor geluk.

Voor jou niet, voor een ander wel.

Noa schreef:
Tja, ieder zijn kijk op relaties. Voor ons staat onze liefde op nummer één en we bekijken samen hoe we ons leven willen vormgeven. Als onze ideeën ver uit elkaar liggen bekijken we rustig hoe of wat, maar dat betekent geen relatie breuk. Wij zijn maatjes en hij is een stuk belangrijker voor mij dan wel of geen kinderen. Ik vind sowieso dat mensen nogal panisch doen over kinderen, het kan hartstikke leuk zijn om kinderen te krijgen, maar het is geen voorwaarde voor geluk.

Ik denk dat het bij de meeste mensen wel problemen oplevert als je het over zoiets oneens bent, hoor. Ik heb bij jou de indruk dat je ook niet zo'n enorme kinderwens hebt, bij veel mensen is dat anders. Ik vind het eerlijk gezegd wel een beetje denigrerend om dat te bestempelen als 'panisch doen over kinderen'.
Het feit dat je kinderwens dusdanig diep zit dat je je relatie ervoor opgeeft wil ook niet zeggen dat de liefde voor je partner dan maar bijzaak is, ik weet heel zeker dat vrouwen bij wie dat aan de orde is die beslissing met heel veel pijn in hun hart nemen.

Klinkt wel heel mooi hoor Noa, dat je zo gelukkig met elkaar bent, maar denk dat in veel gevallen inderdaad de kinderwens zo diep zit. Net zo diep, al dan niet dieper dan de liefde voor je vriend. Ik vind ook eigenlijk niet dat je die vergelijking moet maken. Dat voelt heel krom. Mensen met een diepe (onvervulde) kinderwens, houden niet perse minder van hun vriend dan mensen zoals jij die alleen van hun vriend houden en voor hem zouden gaan. Zoiets gaat met heel veel pijn samen, het is echt geen makkelijk besluit om dan te kiezen voor jezelf en je kinderwens en daarvoor een relatie op te geven. En wat Susan zegt, lijkt mij ook, ik denk dat wanneer je in zo'n situatie wanneer iemand een hele sterke kinderwens heeft en de ander niet, dat zo veel wrijving binnen een relatie kan geven. Ongeacht hoe veel je ook van iemand houdt. Het een sluit het ander niet uit.

Overigens zie ik het ook zo: Ik heb nog geen idee met wie ik een relatie ga beginnen, en ik heb nog geen idee wie mijn kinderen gaan worden, maar ik heb nog geen gevoelens voor een toekomstige man, maar ik hou gevoelsmatig nu al van m'n toekomstige kinderen. Die liefde gaat voor mij nu al dieper, dus kan me helemaal in James' reactie vinden.

Tja, ik zeg toch al. Ieder zijn ding. Voor mij is het zoals ik het al heb uitgelegd. En ja, ik heb wel een kinderwens. Alleen voor mij is het geen : "Je bent het er maar mee eens, anders ga ik" - situatie. Dat vind ik nogal dwangmatig overkomen... Zoiets beslis je samen, maar ik zou mijn relatie niet breken als we het oneens waren.

Noa schreef:Tja, ik zeg toch al. Ieder zijn ding. Voor mij is het zoals ik het al heb uitgelegd. En ja, ik heb wel een kinderwens. Alleen voor mij is het geen : "Je bent het er maar mee eens, anders ga ik" - situatie. Dat vind ik nogal dwangmatig overkomen... Zoiets beslis je samen, maar ik zou mijn relatie niet breken als we het oneens waren.

En dat is je goed recht. Alleen is het in veel gevallen geen situatie van 'je bent het er maar mee eens, anders ga ik', maar een hele moeilijke, zware beslissing, die je echt niet zomaar maakt. Ik ben het met je eens (tenminste, dat haal ik hier uit dat je dit ook niet oke vindt), dat je kinderen moet krijgen als de een echt geen kinderen wil krijgen. Dan krijg je ook scheve verhoudingen. Maar geen kinderen krijgen, als de ander wel een kinderwens heeft, krijg je ook scheve verhoudingen mee. Het is gewoon zoiets dieps, en allebei heb je evenveel recht op je eigen wens. Dat valt gewoon niet op te lossen, in de meeste gevallen, en daarom gaan mensen dan uit elkaar. Je kunt geen part-time kind nemen, of een half kind. Er is geen compromis in. Zelfs de oplossing 'dan nemen we 1 kindje', is geen compromis, dat is al een wens die in vervulling gaat, en een wens die verbroken wordt.

Maar fijn voor je dat in jouw geval jij jouw kinderwens op kan geven, mocht je vriend geen kinderen willen, en dat je dan nog gelukkig samen kan zijn.

(en dat meen ik serieus, dat bedoel ik niet sarcastisch ofzo, mocht dat zo overkomen)


Ik zou dat echt niet kunnen.

Het gaat helemaal niet om ''mijn kinderwens aan de kant zetten''. Ik kan mijn kinderwens niet los zien van mijn relatie. Ik wil óf samen met mijn vriend een kindje en dat beslissen we samen, of geen kindje en dat zou dan ook ónze beslissing zijn. Ik zie zoiets fundamenteels gewoon niet als mijn individuele keuze.

He dat snap ik niet. Dat kan jij toch wel willen, maar als je vriend dat niet wilt? Dat kan toch?

Natuurlijk maak je de beslissing samen, maar je hebt toch een intrinsieke wens om kinderen te krijgen, of niet? Dat kan versterkt of verzwakt worden binnen een relatie (dwz dat mensen die misschien niet zo nodig kinderen hoefden, toch voor een kind gaan als hun partner dat graag wil, of juist niet). Maar vind het een beetje raar staan zoals jij het omschrijft. Dat snap ik niet. Natuurlijk beslis je uiteindelijk samen, maar je hebt toch allebei een wens hierin, wat voor wens dat ook moge zijn. Het is namelijk wel een individuele wens, maar een beslissing samen.

Ik zie een kind gewoon echt als iets van mij en mijn man samen. Het is niet dat ik alleen ook een kind zou willen krijgen, dat mijn verlangen naar een kind zou groot is. Het verlangen om een gezin te stichten kan wel groot zijn, maar dan wel mét mijn partner. Ik vind het logisch dat je samen zoiets groots moet beslissen, mocht één van de twee bezwaren hebben, dan lijkt het me meer dan logisch om in die wens mee te gaan. Als mijn man geen kind zou willen dan zou dat mijn kinderwens ook teniet doen, want ik kan die wens niet los zien van hem. Mijn liefde voor hem en onze verbintenis samen is zoveel groter dan de wens tot het uitbreiden van ons 'gezin'. Ik zou mezelf dan niet ineens in de armen van een andere vent werpen die toevallig wel een kind wil. Daarvoor is mijn liefde voor mijn vriend te groot.

Mijn kinderwens hangt ook erg af van het soort relatie dat ik heb. Ik kan heel gelukkig zijn in een relatie maar erkennen dat kinderen krijgen met die persoon misschien niet de beste keuze is. En ik kan ook heel gelukkig zijn in een relatie en het wel voor me zien om kinderen met die persoon te hebben. In het laatste geval zou ik de relatie verbreken als hij geen kinderen met me zou willen.

Als je het zo uitlegt, begrijp ik het wel. Maar dan wel met expliciet het stukje er bij van:

Als mijn man geen kind zou willen dan zou dat mijn kinderwens ook teniet doen.

Dat miste ik in je vorige stukje, en kon ik niet goed plaatsen waar zijn wens in dit geheel is. Want ook hij heeft een individuele wens, en als dat blijkt dat hij geen kinderen wil (hypothetisch gezien), zou jij jouw eventuele kinderwens dus opgeven voor de liefde van jullie beiden. Wat ik al zei: De beslissing maak je samen, maar de wens op zich is persoonlijk. Wel mooi dat je dat koppelt aan je relatie, en dat de liefde dan ook blijft. Ik denk echt niet dat ik dat zou kunnen, maar dat zou dan niet betekenen dat ik niet van m'n vriend zou houden, de liefde zou er niet minder om worden, maar het toekomstplaatje past dan niet. Ik zie mezelf echt als moeder, en ik zoek een vent die ook vader wil worden, maar met wie ik natuurlijk met name een klik heb
Maar als hij geen kinderwens heeft, is dat sowieso al niet de juiste man voor mij. Maar misschien is het ook anders, omdat ik natuurlijk geen relatie heb, maar wel een kinderwens. Ik sta er dan natuurlijk ook anders in dan jij. Maar ik heb het zo'n beetje meegemaakt vorig jaar, en als dat serieus was geworden, had ik het niet gekund, ik weet juist daarom alleen maar meer zeker dat ik geen relatie wil met iemand die geen kinderwens heeft, dat heeft het alleen maar bevestigd.

Voor mij is het dus geen persoonlijke wens. Ik zie mijn kinderwens alleen maar in het geheel van de relatie met mijn partner. Niet als een op zichzelf staande wens, zovan: ik wil hoe dan ook een kind, maakt niet uit of ik dat alleen moet gaan doen, mezelf moet laten bevruchten door een one night stand, of het ga adopteren. Ik moet en zál een kind. Nee, zo is het bij mij niet. Mijn kinderwens staat in verband met mijn relatie. Ik zou wel een kind willen samen met mijn vriend, maar als hij geen kind wil, dan is dat het einde van die wens, want die moet wel van twee kanten komen. Dan vormen we een gezinnetje met ons tweeën, zo voelt het voor mij.

Noa schreef:Ik zie een kind gewoon echt als iets van mij en mijn man samen. Het is niet dat ik alleen ook een kind zou willen krijgen, dat mijn verlangen naar een kind zou groot is. Het verlangen om een gezin te stichten kan wel groot zijn, maar dan wel mét mijn partner. Ik vind het logisch dat je samen zoiets groots moet beslissen, mocht één van de twee bezwaren hebben, dan lijkt het me meer dan logisch om in die wens mee te gaan. Als mijn man geen kind zou willen dan zou dat mijn kinderwens ook teniet doen, want ik kan die wens niet los zien van hem. Mijn liefde voor hem en onze verbintenis samen is zoveel groter dan de wens tot het uitbreiden van ons 'gezin'. Ik zou mezelf dan niet ineens in de armen van een andere vent werpen die toevallig wel een kind wil. Daarvoor is mijn liefde voor mijn vriend te groot.

Ik denk dat onze perspectieven ook niet te vergelijken zijn en dat we daarom niet op dezelfde lijn zullen komen. Mijn kinderen zijn er al en het lukt mij niet meer om het idee 'kinderen van ons samen' als iets abstracts te zien of om me zelfs maar voor te stellen dat zij niet geboren zouden zijn. Voor jou is dat heel anders omdat jij wel de liefde voor je vriend kent, maar nog niet je eventuele kinderen en wat je daarvoor zou voelen. Voor Marin is het weer heel anders, omdat zij en geen vriend heeft, en geen kinderen, maar wel al een heel diepe kinderwens voor de toekomst.

You want a luuuuv child





Ik weet niet of ik serieus zo ver zou gaan om alleenstaande moeder te worden. Dat heb ik jarenlang gezegd, of gedacht eigenlijk, al vanaf m'n tienerjaren roep ik dat. Maar ik denk niet dat ik 't in de realiteit zou willen. Maar aangezien ik nu geen relatie heb met een vent waar ik gek op ben, zie ik m'n kinderwens wel los van m'n relatie. Dus daarin verschillen we denk ik inderdaad

Noa schreef:Voor mij is het dus geen persoonlijke wens. Ik zie mijn kinderwens alleen maar in het geheel van de relatie met mijn partner. Niet als een op zichzelf staande wens, zovan: ik wil hoe dan ook een kind, maakt niet uit of ik dat alleen moet gaan doen, mezelf moet laten bevruchten door een one night stand, of het ga adopteren. Ik moet en zál een kind. Nee, zo is het bij mij niet. Mijn kinderwens staat in verband met mijn relatie. Ik zou wel een kind willen samen met mijn vriend, maar als hij geen kind wil, dan is dat het einde van die wens, want die moet wel van twee kanten komen. Dan vormen we een gezinnetje met ons tweeën, zo voelt het voor mij.

Wat ik ook al uitleg.

Maar het kan enorm verschillen aan de relatie die je hebt en hoe je er zelf in staat. Misschien denk je er wel anders over als je geen optie meer hebt omdat je dik de 40 gepasseerd bent.

studiebol schreef:Weet niet of iemand van jullie ook de Flair heeft. Maar elke week staat daar een stuk je in over een stel die totaal verschillend over iets denkt.

Dit keer, de kinderen. De vrouw wilde graag kinderen, de man niet. Hun afspraak, er komen kinderen maar de vrouw is verantwoordelijk voor de zorg van de kinderen. Ze hebben nu een kindje, een hele moeilijke baby die vanaf zijn 3e door sliep, die vrouw is er elke nacht druk mee, Die man heeft nog geen een keer een nachtje iets van haar over genomen. Hij slaapt op een andere kamer om toch aan zijn slaap te komen. Hij heeft nog nooit iets met zijn kind ondernomen. En zij vind dat het moet veranderen(vind ze al lang) en hij zegt; nee dit was de afspraak die we gemaakt hebben, zij wilde een kind prima, maar dan zorgt zij er ook voor. En hij blijft dat nu vol houden, hij neemt ook bewust afstand van zijn kind door er nooit iets mee te ondernemen.

Ik denk dat dit echt een goed voorbeeld is dat een compromis echt niet gaat werken in de wens wel of geen kind. En ik kan me niet voorstellen dat die man of die vrouw dan nu gelukkig is.

Wauw, zo kun je dat niet met elkaar leven?!
Daar had ik wss niet eens mee ingestemd, zoiets is gedoemd te mislukken en hoe slecht is het wel niet voor dat kind als papa nooit geïnteresseerd in hem/haar is omdat mama een kind wou en papa niet

Heb je alweer met hem gepraat Try?

Ik weet zelf nog niet of ik kinderen wil, dus voor nu zou het geen breekpunt voor mij zijn. Wel moeilijk, want het niet weten en het echt niet willen zijn 2 heel verschillende dingen.

Jen_ schreef:Ik weet zelf nog niet of ik kinderen wil, dus voor nu zou het geen breekpunt voor mij zijn. Wel moeilijk, want het niet weten en het echt niet willen zijn 2 heel verschillende dingen.

Weet je vriend het wel?

Susan schreef:

Jen_ schreef:Ik weet zelf nog niet of ik kinderen wil, dus voor nu zou het geen breekpunt voor mij zijn. Wel moeilijk, want het niet weten en het echt niet willen zijn 2 heel verschillende dingen.

Weet je vriend het wel?

Oja, dat is ook wel belangrijk Hij wil het wel geloof ik, maar het lijkt erop dat hij mee gaat met wat ik 'wil'. We staan er ongeveer hetzelfde in. Zo raar voor mij, vroeger was mijn verlangen naar een kind zo groot, dat ik dacht dat ik het zou besterven. Dat is helemaal weg, en dat voelt echt als een last van mijn schouders. Weet niet hoe dat komt overigens, dat ik er anders over ben gaan denken.

Ik denk, omdat ik mezelf wel oud zie worden, gewoon met ons tweetjes. Dat is ook leuk/fijn/mooi.

Misschien dat je vroeger ook een kind wilde omdat je iets miste in je relatie, omdat je naar iets verlangde maar je wist niet naar wat en je interpreteerde dat als het verlangen naar een kind?

Ik zie Jen wel als mama.. trouwens!