Je vriend/partner wilt nooit kinderen..

Wat een verhaal zeg. Wel heel vreemd van die man, als je je vrouw ziet rondlopen met wallen tot op de grond, dan lijkt het me een normale impuls om dan toch maar te gaan helpen. Dan kan hij dan toch voor haar over hebben en niet zozeer voor het kind.

Maar nog afgezien daarvan: wat een bizarre afspraak en situatie. Het lijkt dan meer voor de hand liggend de relatie te verbreken en een spermadonor te vinden.

studiebol schreef:Weet niet of iemand van jullie ook de Flair heeft. Maar elke week staat daar een stuk je in over een stel die totaal verschillend over iets denkt.

Dit keer, de kinderen. De vrouw wilde graag kinderen, de man niet. Hun afspraak, er komen kinderen maar de vrouw is verantwoordelijk voor de zorg van de kinderen. Ze hebben nu een kindje, een hele moeilijke baby die vanaf zijn 3e door sliep, die vrouw is er elke nacht druk mee, Die man heeft nog geen een keer een nachtje iets van haar over genomen. Hij slaapt op een andere kamer om toch aan zijn slaap te komen. Hij heeft nog nooit iets met zijn kind ondernomen. En zij vind dat het moet veranderen(vind ze al lang) en hij zegt; nee dit was de afspraak die we gemaakt hebben, zij wilde een kind prima, maar dan zorgt zij er ook voor. En hij blijft dat nu vol houden, hij neemt ook bewust afstand van zijn kind door er nooit iets mee te ondernemen.

Ik denk dat dit echt een goed voorbeeld is dat een compromis echt niet gaat werken in de wens wel of geen kind. En ik kan me niet voorstellen dat die man of die vrouw dan nu gelukkig is.

Wow...wat erg voor het kind zeg..

Susan schreef:Misschien dat je vroeger ook een kind wilde omdat je iets miste in je relatie, omdat je naar iets verlangde maar je wist niet naar wat en je interpreteerde dat als het verlangen naar een kind?

Ja dat zou gezien mijn vorige relatie heel goed kunnen. Maar ik wilde al kinderen sinds ik 14 was, maar wellicht miste ik toen ook 'iets' in mijn leven. Edit: mijn verlangen was heel groot, droomde ook vaak dat ik zwanger was, en was verdrietig wanneer ik wakker werd en het niet zo bleek te zijn. Wilde ook als ik geen relatie kreeg, naar een zaaddonor zoeken

2CKC2 schreef:Ik zie Jen wel als mama.. trouwens!

Lief! Ik zou streng zijn, haha! Dat zegt mijn vriend ook altijd.

Jen_ schreef:

2CKC2 schreef:Ik zie Jen wel als mama.. trouwens!

Lief! Ik zou streng zijn, haha! Dat zegt mijn vriend ook altijd.

Ja,maar ook rechtvaardig!

Ik zou het oprecht niet weten en ik ben zó blij dat ik die keuze niet heb hoeven maken.

Wel weet ik van mezelf dat het een enorm verschil maakt of mijn partner niet wíl of dat het om de één of andere reden gewoon niet lukt. In dat laatste geval zou ik namelijk echt niet twijfelen en bij mijn man blijven. Ik heb met heel mijn hart voor hem gekozen, ben met hem getrouwd omdat ik mijn hele leven bij hem wil blijven. En dat was en is niet onder de voorwaarde dat we kinderen krijgen.

Ik besprak trouwens in het verleden in elke relatie vrij vroeg hoe mijn partner zou reageren als ik per ongeluk zwanger zou raken. Als zijn voorkeur uitging naar abortus, vertrouwde ik niet alleen op de pil omdat ik zelf nooit voor die keuze zou willen staan. Mijn man was de enige die antwoordde dat hem niets mooier leek dan een kind met mij te krijgen (ook al was dat toen voor ons beiden nog lang niet de bedoeling). En ik moet zeggen dat dat een heel ander en beter gevoel gaf dan de andere twee die zeiden dat abortus toch de beste oplossing zou zijn. Dat accepteerde ik uiteraard wel en en nam dus maatregelen om ons allebei extra te beschermen, maar ik werd er toch verre van warm van in mijn hart.

Dat is voor mij een reden om niets serieus te beginnen en diegene zal nooit meer dan een scharrel voor mij zijn. Een relatie ga ik alleen aan als ik toekomst met diegene zie en in mijn toekomst vind ik kinderen heel belangrijk.

freakielief schreef:
Ik besprak trouwens in het verleden in elke relatie vrij vroeg hoe mijn partner zou reageren als ik per ongeluk zwanger zou raken. Als zijn voorkeur uitging naar abortus, vertrouwde ik niet alleen op de pil omdat ik zelf nooit voor die keuze zou willen staan. Mijn man was de enige die antwoordde dat hem niets mooier leek dan een kind met mij te krijgen (ook al was dat toen voor ons beiden nog lang niet de bedoeling). En ik moet zeggen dat dat een heel ander en beter gevoel gaf dan de andere twee die zeiden dat abortus toch de beste oplossing zou zijn. Dat accepteerde ik uiteraard wel en en nam dus maatregelen om ons allebei extra te beschermen, maar ik werd er toch verre van warm van in mijn hart.

Maar als je toch zwanger was geraakt dan was de keuze uiteindelijk wel aan jou geweest. Dat jij hebt gevraagd wat zij zouden willen en dat zij toen hebben aangegeven dat abortus hun voorkeur heeft wil niet zeggen dat je daar ook in mee had moeten gaan als je dat niet wilde. Uiteindelijk was jij degene geweest die de eindbeslissing had mogen nemen.

Susan schreef:Maar als je toch zwanger was geraakt dan was de keuze uiteindelijk wel aan jou geweest. Dat jij hebt gevraagd wat zij zouden willen en dat zij toen hebben aangegeven dat abortus hun voorkeur heeft wil niet zeggen dat je daar ook in mee had moeten gaan als je dat niet wilde. Uiteindelijk was jij degene geweest die de eindbeslissing had mogen nemen.

Tuurlijk, ik had me nooit onder druk laten zetten om abortus te plegen. Maar het is toch fijner als je partner er hetzelfde over denkt... anders kan het heel makkelijk het einde van de relatie betekenen en het alleenstaand moederschap heb ik nooit geambieerd.

freakielief schreef:
Ik besprak trouwens in het verleden in elke relatie vrij vroeg hoe mijn partner zou reageren als ik per ongeluk zwanger zou raken. Als zijn voorkeur uitging naar abortus, vertrouwde ik niet alleen op de pil omdat ik zelf nooit voor die keuze zou willen staan.

Dat zei ik ook tegen mijn vriend, je weet het tenslotte nooit, hij zei gelijk dat als het mis zou gaan het hem niet uit zou maken. Hij vond ook dat als je als man wel de lusten wil je ook de "last" moet dragen.


Met mijn ex was het lastiger, hij wilde misschien wel kinderen maar wist het nooit zeker, uiteindelijk ging het uit om een andere reden maar als ik bij hem was gebleven ben ik bang dat het uiteindelijk ook uit was gegaan omdat ik een kinderwens had.

Ik weet dat hij nog steeds geen kinderen heeft en ze waarschijnlijk dus echt niet wil. Ook had hij een trauma omdat zijn ouders gescheiden waren.

Susan schreef:

freakielief schreef:
Ik besprak trouwens in het verleden in elke relatie vrij vroeg hoe mijn partner zou reageren als ik per ongeluk zwanger zou raken. Als zijn voorkeur uitging naar abortus, vertrouwde ik niet alleen op de pil omdat ik zelf nooit voor die keuze zou willen staan. Mijn man was de enige die antwoordde dat hem niets mooier leek dan een kind met mij te krijgen (ook al was dat toen voor ons beiden nog lang niet de bedoeling). En ik moet zeggen dat dat een heel ander en beter gevoel gaf dan de andere twee die zeiden dat abortus toch de beste oplossing zou zijn. Dat accepteerde ik uiteraard wel en en nam dus maatregelen om ons allebei extra te beschermen, maar ik werd er toch verre van warm van in mijn hart.

Maar als je toch zwanger was geraakt dan was de keuze uiteindelijk wel aan jou geweest. Dat jij hebt gevraagd wat zij zouden willen en dat zij toen hebben aangegeven dat abortus hun voorkeur heeft wil niet zeggen dat je daar ook in mee had moeten gaan als je dat niet wilde. Uiteindelijk was jij degene geweest die de eindbeslissing had mogen nemen.

Ja mee eens. Ik zei juist altijd, dat mocht ik ongepland zwanger raken, ik geen abortus zou plegen.

Lavendel schreef:Heb je alweer met hem gepraat Try?

Wow, ik denk ik zoek het topic even op om een update te geven en ineens had het 7 pagina's. Ik was het weekend weg dus kon niet eerder reageren, nouja, eerder was er eigenlijk ook niets te vertellen.

Vrijdag heeft ie uiteindelijk gezegd dat hij me niet kwijt wilde, maar verder is hij er niet meer inhoudelijk op in gegaan. Ik vond dat vervelend want dit soort dingen waaien niet zomaar over. Vandaag hebben we eindelijk er verder over gepraat, en hij zegt dat hij erg geschrokken was en bang en dat hij er bijna zeker van was dat hij van gedachten zal gaan veranderen in de toekomst. Ook zegt hij dit niet te zeggen omdat dat is wat ik wil horen, maar omdat het de waarheid is.

Heb de rest van t topic niet gelezen maar wil toch reageren..

Voor mij zou dat einde relatie betekenen.. Ik weet al heel mijn leven dat ik graag kinderen wil en als mijn vriend dat niet wil zou dat voor mij niet gaan. Ik denk dat als ik wel bij die partner zou blijven heel mijn leven zou afvragen wat als... Het zou me denk ik altijd blijven achtervolgen en ik zou heel mijn leven spijt hebben van mijn besluit.

Maar gelukkig mijn vriend wil ook graag kindjes, dus komt helemaal goed
Mag hij wel eerst op zijn knietjes gaan!

Dit zou voor mij een breekpunt zijn.. Altans ik zou geen langdurige relatie willen met iemand die er stellig van overtuigd is géén kinderen te wilen.
Ik zit niet in zo'n situatie maar een kinderwens zit vaak zo diep dat dit op 1 of andere manier voor wrijving zal blijven zorgen denk ik. En ik vind dat je in een relatie elkaar zoiets niet kunt dwingen of weigeren dus dan zou uit elkaar gaan de enige optie zijn.