Je vriend/partner wilt nooit kinderen..

.. zou dat een reden zijn om het uit te maken? En zo ja, wanneer? Is dat een reden om niets serieus te beginnen of hoop je dat hij nog bij zal draaien? Wordt het een heikel punt zodra je zelf echt klaar voor kinderen bent, of al eerder?

Als ik iemand had getroffen die absoluut geen kinderen had gewild, had ik de relatie beeindigd. Wel alleen als ik absoluut zeker wist dat het menens was, ik riep zelf jaren terug ook wel eens dat ik geen kinderen wilde. Maar dan zonder er echt goed over nagedacht te hebben / met goede argumenten te komen. Zou mijn vriend het echt duidelijk nooit willen, zou ik op dat moment de relatie uitmaken.

Ik vind dit een hele moeilijke kwestie. Mijn vriend zegt nooit kinderen te willen, maar kan niet inschatten of dat nooit nooit is, of dat hij misschien in de komende jaren van gedachten zou kunnen veranderen. Het kwam vanavond ter sprake en het maakt me erg verdrietig. Ik wil hem niet kwijt, maar ik wil ooit wel kinderen en ik weet niet of ik nog 5 jaar bij hem wil zijn, om dan tot de conclusie te komen dat ik, ondanks een leuke tijd, die tijd toch heb verspilt omdat er geen toekomst in zit. Ik heb hem trouwens gevraagd of er een kans is, hoe klein ook, dat hij ooit van gedachten zal veranderen maar ik heb er nog geen reactie op..

Hier bij ons was het andersom... Ik wilde absoluut geen kinderen... Mijn vriend wel.. We kregen op mijn 18e een relatie en toen het serieuze vormen begon aan te nemen hebben we er over gepraat dat het waarsch beter was nu te stoppen als de toekomstplannen voor ons beide er anders uit zagen ( we waren denk ik 9mnd tot een jaar samen toen dit gebeurde).

Ik was 20 en raakte onverwachts zwanger.. mijn leven stond op zijn kop! Ik was behoorlijk van slag en kan je vertellen dat ik geen gat in de lucht sprong toen ik het wist. Ik was boos/verdrietig tegelijk... vooral op mezelf maar ook op mijn vriend en alles er omheen. Abortus stond buiten beschouwing.. ik zou dat nooit laten doen.. ( mits verkrachting etc). Dat zou ik niet aan kunnen.. Binnen een week of 2 was ik gewend aan het idee dat er een kindje van ons samen kwam.. Mijn vriend was helemaal in de wolken.. althans zo leek het..Mijn vriend vertrok met 11 weken zwangerschap omdat hij een ander had... ( of althans zo zei hij: omdat hij het leven met mij niet verder zag zitten en helemaal geen baby wilde, hij wilde vrijheid ( ik dacht dat ik gek werd echt waar....ik een baby en dan nog alleen opvoeden ook!)

Ik vertelde nadat hij was vertrokken aan mijn familie dat ik zwanger was ( we wilden het pas met 12 weken vertellen eigenlijk dus niemand wist het nog)... het erge was doordat ik vanaf mijn 3e riep dat ik geen mama wilde worden dat niemand mij geloofde. Mijn zusje lachte me echt uit... en geloofde me gewoon niet.. Ze had paar dagen voor het nieuws verkondigd dat zij waarsch de eerste zou zijn met kinderen... want ja.. ik wilde geen kinderen... zusje 2 ging lang studeren want die wilde minimaal Ing. voor haar naam hebben. Mijn vader heeft wel 3x gevraagd of het geen grap was...


Ik zag/sprak hem pas weer de avond voor de bevalling. De rest van de tijd heeft hij niets laten horen en is hij gaan samenwonen met zijn exvriendin.
Hij heeft haar meteen het huis uitgezet toen M. was geboren, maar ik heb het nog regelmatig moeilijk met die periode uit mijn leven...

Natuurlijk ben ik hartstikke blij met M. en zou ik haar voor geen goud willen missen... het moederschap bevalt me zo goed dat we inmiddels nog 2 schatjes erbij hebben... Alleen als ik nooit zwanger was geraakt van M. zat ik hier nu niet over baby's en kinderen te forummen denk ik:)

Try, wat zijn precies zijn argumenten / redenen dat hij geen kinderen wil? Heeft hij er wel echt over nagedacht? En als hij die redenen heeft, hebben jullie al besproken of die realistisch zijn? Als hij bijvoorbeeld geen kinderen wil, omdat hij denkt nooit meer nacht door te kunnen slapen, of dat zijn leven alleen nog zal bestaan uit poepluiers en flesjes kunnen jullie het erover hebben in hoeverre dat klopt of niet klopt.

Mamasapje, wat moet dat moeilijk geweest zijn voor je! Ben je nu dan weer samen met de vader van je kind?

Hij wilt het gewoon niet. Hij heeft er denk ik nog nooit echt goed over nagedacht maar is ontzettend koppig. We zijn nu anderhalf jaar samen en hebben het er ooit wel eens over gehad en ik heb me er bij neergelegd met het idee "dat komt ooit nog wel". Zojuist kwam het weer ter sprake, dat hij nooit kinderen wilt en dat ik dan maar een ander moest zoeken. Toen ik vroeg of ik echt een moest gaan zoeken als ik over 5-10 jaar kinderen wilt zei hij dat hij het niet zo bedoelde maar geen kinderen wilt.
Ik gebruik zelf het woord nooit niet (nouja, niet in dit opzicht, of ik wil je nooit meer kwijt, etc) dus 'it just really hit me'.

Twellie schreef:
Mamasapje, wat moet dat moeilijk geweest zijn voor je! Ben je nu dan weer samen met de vader van je kind?

Dat vroeg ik me ook af

Try schreef:

Sjaantje schreef:Kan hij je dat antwoord al geven? Of er überhaupt nog een kiertje is?
Besef wel dat dat de deur ook na een paar jaar nog dicht kan gaan he... Dat er nu nog een kiertje is, is geen garantie dat het een grote opening wordt...

Ik zie net dat je er ook een topic over geopend hebt, ik ga daar ook even lezen!

Gaan daar dan wel verder oke?

En ja, dat besef ik, maar hoop doet leven toch?

*even vanuit het dagcafé gequote*

Try, hoop doet inderdaad leven (gekke woordspeling eigenlijk in dit geval ) maar het kan ook enorm misleidend zijn. Daarmee bedoel ik dat je moet uitkijken dat je jezelf niet gek gaat maken en dat je daardoor juist langs elkaar heen gaat leven. Zoals bijv. dat jij denkt 'hij verandert echt wel, het wordt wel een 'ja'!' En dat hij denkt: 'hmm... ze heeft het er niet meer zoveel over, ze heeft zich er vast bij neergelegd dat ik écht geen kids wil!'
Je moet hierover dus eigenlijk in gesprek blijven, alleen kan dat onbedoelde irritaties opleveren. Bij jou omdat je het gevoel kan krijgen dat hij je pusht om kinderloos te blijven en bij hem omdat hij het gevoel kan krijgen dat jij hem pust om wél kids te krijgen.

Ik vraag me oprecht af of het eerlijk zou zijn een ultimatum te stellen. Bijvoorbeeld een half jaar of een jaar. Dat jullie het er in die periode beide niet over zullen hebben, maar wél goed nadenkt over wat je met je leven wilt.
Jij: wil je met hem verder als blijkt dat hij kinderloos wilt blijven?
Hij: wil hij kinderen?

Lastige kwestie...

Ik zal geen serieuze relatie beginnen met iemand die geen kinderen wilt. Ik heb altijd kinderen gewild en ik ga dit absoluut niet veranderen omdat iemand anders net zo stellig is in het 'niet kinderen willen'. Daar zit gewoon simpel weg geen lange toekomst in.

Wat moeilijk Try! In eerste instantie zou ik ook zeggen dat ik het dan uit zou maken. Het is een dilemma waar geen goed compromis te vinden is. Kan jij ermee leven dat je nooit kinderen zal krijgen of kunnen jullie ermee leven dat hij eventueel een kind zou nemen "voor jou"? Het lijkt me echt heel moeilijk, want je weet niet of hij nog bij zou draaien in de toekomst. Hoe oud is hij? En inderdaad wat zijn de redenen? "Ik haat kinderen" is bijvoorbeeld wel een ander argument als "Je overvalt me hiermee en ik ben bang dat ik mijn vrijheid verlies/kan het me nu nog niet voorstellen".

Ik denk trouwens ook niet dat het gezond is voor je relatie als je hoop houdt dat hij over vijf jaar wel bijdraait. Want wat als het niet gebeurt? Dat legt ook een enorme druk op je vriend, als ik hem was zou ik die hoop dan ook niet voeden.

Zou je kinderen willen met iemand die niet echt kinderen wil, maar die denkt dat het qua poepluiers en tijd voor elkaar wel meevalt? Ik zou dat in ieder geval nooit willen.

Als hij er honderd procent zeker van is, dan is dat voor mij echt wel een reden om de relatie te beeïndigen. Daarvoor is mijn wens te groot.

Mijn ex wilde echt geen kinderen. Ik dacht altijd die trekt nog wel bij. Is uiteindelijk wel ( soort van ) gebeurt maar hij kwam dus tot de conclusie geen kinderen met mij te willen.

Als ik nu contact heb met een man wil ik wel weten of hij kinderen wil of niet. Zo niet dan eindigt het gesprek weer. Ik ga geen tijd meer steken in mannen die niet weten of ze kinderen willen of ze gewoon niet willen.

Nee dat is voor mij wel echt een dealbreaker. Moeilijk he Try... Ik had hetzelfde met mijn ex. Eerst wilde hij ze, toen wist hij het ineens niet meer. Ik heb hem tijd gegeven en uiteindelijk wilde hij ze wel heel erg graag. Jammer dat het hele plaatje erom heen hem niet zo goed afging.

Ik denk dat mijn vriend er nog nooit serieus over na heeft gedacht (ik ben zijn eerste echte vriendin) en gewoon altijd geroepen heeft dat hij geen kinderen wilt en dat zal blijven roepen. Hij heeft geen hekel aan kinderen, hij vind die van anderen zelfs leuk (en ook steeds leuker worden).
Het heeft nu ook nog geen haast, hij is pas 24 en ik bijna 22, maar ik zie wel een toekomst met hem, en het zou nog veel pijnlijker zijn om de relatie na 5-10 jaar te moeten beëindigen omdat hij nog steeds geen kinderen wilt terwijl voor mij al vast staat dat ik ooit (dus op lange termijn) kinderen wil.
Ik vind een uitspraak als ik "ik wil nooit kinderen" of "ik heb er nog nooit serieus over nagedacht en ik wil geen/nooit kinderen" gevoelsmatig al een heel verschil.

De jongen waar ik nu verliefd op ben wil absoluut geen kinderen en ik ook niet. Ik ben er te egoïstisch voor en vind de verantwoordelijkheid best eng en zwaar. Als hij absoluut wel kinderen had gewild had ik er niet mee doorgegaan.

Als hij zegt dat hij geen kinderen wil dan zou ik er maar vanuit gaan dat hij bedoelt dat hij echt geen kinderen wil. Veel explicieter kun je het niet zeggen.

Voor mij zou het zeker een reden zijn geweest om ermee te stoppen.

Ja dat is voor mij een reden om het uit te maken en zelfs niet eens relatie te beginnen (als je het dan al weet van m). Bij mn ex was dit ook aan de orde (al was die situatie verder nog wat anders, maar dit was echt een heikel punt) en ik zou niet nog eens voor die keuze willen staan. Het is voor mij namelijk geen keuze. Ik wil kinderen. Punt. Ik wil, ga en kan daar ook niet over onderhandelen in een relatie, en ik heb gemerkt/geleerd dat daar sowieso geen compromis in valt te sluiten. Er is altijd een van de twee die z'n (niet/wel) kinderwens op moet geven.

Wat een nare situatie, omdat je al anderhalf jaar een relatie hebt. Je zit er al middenin. Als je net aan het daten bent is het veel makkelijker om je terug te trekken. Ik heb nu geen relatie en tijdens het daten vraag ik wel altijd naar een kinderwens. Heeft de man in kwestie die niet, dan loopt het daarop spaak.
Maar hier heb jij nu niks aan. Misschien moet je bij jezelf nagaan hoe sterk jouw eigen kinderwens is. Zou jij bij jouw vriend willen zijn ook als er geen kinderen komen?

Try schreef:Ik denk dat mijn vriend er nog nooit serieus over na heeft gedacht (ik ben zijn eerste echte vriendin) en gewoon altijd geroepen heeft dat hij geen kinderen wilt en dat zal blijven roepen. Hij heeft geen hekel aan kinderen, hij vind die van anderen zelfs leuk (en ook steeds leuker worden).
Het heeft nu ook nog geen haast, hij is pas 24 en ik bijna 22, maar ik zie wel een toekomst met hem, en het zou nog veel pijnlijker zijn om de relatie na 5-10 jaar te moeten beëindigen omdat hij nog steeds geen kinderen wilt terwijl voor mij al vast staat dat ik ooit (dus op lange termijn) kinderen wil.
Ik vind een uitspraak als ik "ik wil nooit kinderen" of "ik heb er nog nooit serieus over nagedacht en ik wil geen/nooit kinderen" gevoelsmatig al een heel verschil.

Ik zou een serieus gesprek met hem aangaan (live, niet over de telefoon) en daarin duideljik maken hoe jij erover denkt. Het kan dat hij er gewoon nog niet echt mee bezig is. Geef hem de kans om erover na te denken. Maar hij moet wel eerlijk zijn, ik zou niet willen dat hij dan zou aangeven het wel te willen, puur omdat jij het anders uit zou maken. Mijn vriend is trouwens 25 en hij wil echt nu nog geen kinderen (daar is hij heel stellig over) maar hij is er wel zeker van dat hij het ooit wil.

Lieve Try, wat moet dat moeilijk zijn om te horen van je vriend, met wie je toch echt een toekomst ziet. Ik denk dat het goed is om het allebei even te laten rusten en er goed over na te denken, en er dan in het echt over praten. Niet dat je een beslissing moet nemen dan, maar het is toch anders om er in het echt over te praten, wat hij er bij voelt, wat jij er bij voelt, en hoe jullie het beide voor je zien.

Voor mij zou het een reden zijn om met de relatie te stoppen, niet direct, maar als blijkt dat hij echt geen kinderen wil, dan kan ik daar niet mee dealen, want daar is mijn kinderwens veel te groot voor.

Toevallig heb ik op dit moment een vriendin (J) die in dezelfde situatie heeft gezeten en lange periode (meerdere jaren) en die hebben nu de knoop doorgehakt, en gaan los van elkaar verder...

Wat een moeilijke situatie! Ik wil heel graag kinderen dus voor mij zou het echt een dealbreaker zijn als mijn vriend ze niet zou willen.
Ik zou inderdaad een gesprek met hem aangaan wat zijn redenen zijn om geen kinderen te willen. En als hij inderdaad voor 100% zeker weet dat hij geen kinderen wil hoe hij jullie toekomst dan ziet.

Wat een lastige situatie! Ik herken het ook wel.
Toen P. op zijn knieën ging na vier jaar, zei ik meteen ja. Daarna hebben we het echter nog wel over kinderen gehad. Hij riep altijd heel hard dat kinderen vervelend en irritant zijn. Hij zou nooooiiiit zijn goede leventje opgeven voor kinderen. Daarom ben ik heel duidelijk geweest tijdens onze verlovingsperiode. Als hij bij dat standpunt wilde blijven, kwam er geen bruiloft. We hadden dan niet gelukkig kunnen worden met elkaar. Bij geen kinderen zou ik dat hem verwijten, bij kinderen zou hij mij allerlei dingen verwijten. En één van beiden zou niet het leven kunnen leiden, zoals hij/zij wil.
Gelukkig was het bij hem angst voor de "burgelijkheid". Nu hebben we het best vaak over kindjes en hij is ook gek op mijn neefje

Maar moeilijk is het zeker!

Als mijn man geen kinderen had gewild dan was ik nooit een relatie met hem begonnen. Wij hebben het er al heel vroeg over gehad we daar over dachten.
Als ik al in een relatie zat en er dan achter zou komen dat hij 100% geen kinderen wil zou ik ook bij hem weg gaan. Daar zou ik niet mee kunnen leven, ik zou het hem altijd kwalijk blijven nemen.

Try schreef:

Twellie schreef:
Mamasapje, wat moet dat moeilijk geweest zijn voor je! Ben je nu dan weer samen met de vader van je kind?

Dat vroeg ik me ook af

Ja makkelijk was anders:)
Ja we zijn samen en hebben inmiddels 3 kindjes...