Nieuwe partner ex, hoe mee omgaan ivm kinderen?

Hoe zouden jullie omgaan met de partner van jullie ex, of hoe doen degenen dit die in een soortgelijke situatie zitten?

Ik vind het namelijk soms best lastig om hiermee om te gaan. Mijn ex heeft sinds ruim een jaar een nieuwe relatie en woont inmiddels ook samen met zijn vriendin. De relatie heb ik geen problemen mee, en ik heb ook beslist geen hekel aan zijn nieuwe vriendin. Dus in die zin is er ook geen probleem.

Alleen vind ik het lastig om te bepalen in hoeverre ik haar wil toelaten in mijn leven en dat van A. en in hoeverre ik zoiets eigenlijk wel of niet verplicht zou zijn. Ondanks dat ik beslist niet jaloers op haar ben, en niks tegen haar heb, merk ik toch dat ik er niet op zit te wachten dat ze vaak bij ons over de vloer zou komen. Af en toe komt ze met mijn ex mee, en dat is prima. Zo lang het maar niet te vaak gebeurt is mijn gevoel.

Misschien speelt het ook mee dat mijn ex graag wil dat we vriendinnen worden. En dat zie ik niet zitten. Zijn nieuwe vriendin is een aardige meid, maar niet echt mijn type qua vriendinnen heb ik het idee. Plus dat ik mijn eigen vrienden graag uitkies en ze liever niet opgedrongen krijg.

Nu vraag ik me dus af in hoeverre ik het kan weigeren dat ik haar hoef te zien (wat af en toe best ok is hoor, maar niet te vaak). Want het gaat ook om A. natuurlijk. Al vind ik stiekem dat zij niks met A. van doen heeft, alleen is ze wel onderdeel van het leven van haar vader. Wat het toch weer ingewikkelder maakt, want haar vader wil toch ook dat zijn vriendin zijn dochter leert kennen.

Normaal gesproken hoef je helemaal niet over dit soort dingen na te denken, als er geen kinderen in het spel zijn tenminste. Maar nu is dat wel het geval, en vraag ik me af hoe je het beste met zoiets om kunt gaan. Aangezien ik in de situatie zit leek het me wel eens fijn om de mening van buitenstaanders te horen

Al vind ik stiekem dat zij niks met A. van doen heeft, alleen is ze wel onderdeel van het leven van haar vader. Wat het toch weer ingewikkelder maakt, want haar vader wil toch ook dat zijn vriendin zijn dochter leert kennen.

Niks met A. van doen? Ze woont samen met haar vader. Ik zou juist hopen dat ze heel veel van doen heeft met A.

Je hoeft geen vriendinnen te worden inderdaad, maar haar uit je leven en dat van A. houden lijkt me ook niet haalbaar. Hij is haar vader, en zijn vriendin maakt dus onderdeel uit van haar leven. Dan kan je maar beter gewoon met elkaar omgaan en er het beste van maken. Zeker als zij ooit misschien ook wel kinderen krijgen samen, dan wordt ze toch grote (half)zus, en ja... Dat moet je niet willen, denk ik, die levens scheiden.

Ik snap je moeilijkheid, hoor. Ik ben zelf gescheiden moeder en ook nog eens stiefmoeder, dus ken beide kanten van de zaak. Een eventuele stiefmoeder voor mijn zoons zou ik willen leren kennen, maar ik hoef er ook geen vriendinnen mee te worden en ze moet ook niet hun moeder willen worden. Anderszijds verwacht ik wel dat de ex van mijn vriend mij en mijn rol in het leven van haar zoon accepteert en dat we met zijn allen er het beste van proberen te maken voor de kinderen.

Zusje schreef:

Al vind ik stiekem dat zij niks met A. van doen heeft, alleen is ze wel onderdeel van het leven van haar vader. Wat het toch weer ingewikkelder maakt, want haar vader wil toch ook dat zijn vriendin zijn dochter leert kennen.

Niks met A. van doen? Ze woont samen met haar vader. Ik zou juist hopen dat ze heel veel van doen heeft met A.

Mee eens, en volkomen logisch ook dat hij zijn kind en de vrouw van wie hij houdt contact wil laten hebben, toch?

Precies. En natuurlijk hoef je geen dikke vriendinnen te worden. Maar ik neem aan dat je liever een vrouw hebt die geeft om je kind, ondanks dat het niet van haar is dan een ijskonijn die jouw kind negeert...

Het lijkt me erg moeilijk allemaal.

Wat is precies de reden dat je liever niet hebt dat ze veel met A. van doen krijgt? Ben je bang dat ze haar als een soort van tweede moeder gaat zien of dat ze andere opvoedgedachten heeft oid?

Bedenk eens hoe je graag zou willen hoe je ex met jouw toekomstige nieuwe vriend zal omgaan met betrekking tot A.



Edit; zie dat t misschien n beetje bot kan overkomen, helemaal niet zo bedoeld...ben aant kolven en kan maar met 1 hand typen...

Moeilijke situatie lijkt me dit. Sowieso hoef je natuurlijk geen vriendinnen met haar te worden, al is een normaal contact wel prettig.

Gaat je dochter in de weekenden ook naar je vriend? Dan is het alleen maar fijn als je met haar ook goed kan praten, omdat zij je dochter dan wel niet mede opvoedt maar wel veel met haar te maken heeft. Lijkt me fijn als jullie wat dat betreft zo met elkaar kunnen spreken dat iedereen op een lijn zit.

Teddyaapje schreef:Het lijkt me erg moeilijk allemaal.

Wat is precies de reden dat je liever niet hebt dat ze veel met A. van doen krijgt? Ben je bang dat ze haar als een soort van tweede moeder gaat zien of dat ze andere opvoedgedachten heeft oid?

Bedenk eens hoe je graag zou willen hoe je ex met jouw toekomstige nieuwe vriend zal omgaan met betrekking tot A.

Dat is ook niet echt vergelijkbaar, tenminste, ik ga er even vanuit dat A. bijna volledig bij haar woont. Als zij gaat samenwonen met iemand, dan ziet stiefvader A. veel vaker dan stiefmoeder.

RYW schreef:

Teddyaapje schreef:Het lijkt me erg moeilijk allemaal.

Wat is precies de reden dat je liever niet hebt dat ze veel met A. van doen krijgt? Ben je bang dat ze haar als een soort van tweede moeder gaat zien of dat ze andere opvoedgedachten heeft oid?

Bedenk eens hoe je graag zou willen hoe je ex met jouw toekomstige nieuwe vriend zal omgaan met betrekking tot A.

Dat is ook niet echt vergelijkbaar, tenminste, ik ga er even vanuit dat A. bijna volledig bij haar woont. Als zij gaat samenwonen met iemand, dan ziet stiefvader A. veel vaker dan stiefmoeder.

Dat snap ik, maar zo kun je het vanuit de andere kant proberen te bekijken.

Waarschijnlijk zullen je ex en zijn vriendin nog heel lang samenzijn. Dan kan je niet van haar verwachten dat ze op een afstandje toekijkt naar je ex en A.

A. zal op termijn de vriendin van je ex ook als een ouder beschouwen, zij zal je dochter mee gaan opvoeden. Of ze nu in het weekend bij hen is of een gehele week. In elk huis zijn er regels en die regels bepalen de opvoeding.

Dit lijkt me trouwens iets wat nog lastiger is dan het in je eentje zorgen voor je kindje als alleenstaande moeder. Maar ik denk wel dat dit steeds makkelijker zal gaan als jullie daar eenmaal een weg in hebben gevonden. Bedenk voor jezelf hoe je het allemaal het liefst zou zien (maar wel redelijk natuurlijk) en bespreek dit eens met je ex en zijn nieuwe vriendin.

Met niet veel van doen hebben bedoelde ik trouwens vooral dat ze wat A. betreft geen beslissingen neemt en dat haar vader en ik over de opvoeding gaan. Tuurlijk heb ik liever iemand die om A. geeft als stiefmoeder dan iets anders.

Het scheelt denk ik ook dat A.bij mij woont en ze bijna niet naar hem toe gaat. Ze ziet hem wel vaak, maar hij komt dan naar ons en heeft sowieso 1 papadag per week waarop hij voor haar zorgt zonder dat ik er ben. Maar omdat ze niet vaak bij hem thuis is (is zo in overeenstemming geregeld omdat dit voor alle partijen praktischer is) wil hij zijn vriendin soms meenemen. Dat vind ik ook prima, zolang het niet elk bezoek is.

Vind het ook geen fijn idee dat ze "mama" probeert te zijn als ik er niet ben, want dat is ze niet. Dat is denk ik mijn grootste probleem, het voelt alsof iemand jou probeert te vervangen.

Verder kunnen we best met elkaar opschieten, ik vind het alleen niet fijn om vriendinnen te "moeten" worden. Dat ga ik ook niet doen. Zoiets moet groeien en kan je niet forceren vind ik. Ik sluit op zich
dus ook nog niet uit dat we misschien in de loop der tijd wel vriendinnen worden, alleen niet nu meteen op commando.

Wie zegt dan dat zij überhaupt 'mama' wil zijn? Je hoeft echt niet te benadrukken dat ze dat niet is, ik geloof ook niet dat ze dat zelf zo zal denken... Jij wel? En waarom moet je zo denken in termen als 'zij neemt toch geen beslissingen'? Begrijp me niet verkeerd, ik sta ook aan de andere kant inmiddels en probeer het te begrijpen. Ik heb niet om een kind van een ander gevraagd maar zie het weldegelijk als iets belangrijks in het leven van mijn partner. Ik wil niemand vervangen en al helemaal geen onrust veroorzaken. Ik ben gewoon gek op mijn vriend en daarbij dus ook op het kind dat zo belangrijk voor hem is. Ze is niet je vijand en heeft waarschijnlijk net zo het beste met A. voor als jij en je partner. Als ik het goed begrijp neemt hij haar soms mee voor papadag en ben jij er zelf niet eens bij. Waarom zou hij haar niet vaker mee mogen nemen? Zij hoort bij hem, is ook belangrijk in zijn leven en ik kan me zo voorstellen dat hij ook graag wil dat A. haar leert kennen en andersom...

Wat die 'vriendschap' betreft. Spreek hem hier gewoon eens op aan. Dat je het gevoel hebt dat hij je in die rol probeert te pushen en dat gewoon moet laten. Dat als het zo is, het vanzelf wel zo loopt.

Woord voor woord eens met Zusje.

Ik ken beide kanten (die van de moeder en die van de stiefmoeder) en ik denk oprecht dat het vooral jouw angst is waarvan je last hebt, en niet haar/hun intenties.

Ik denk trouwens wel dat het slim is om je dochter wel naar hem toe te laten gaan zodra dit enigszins mogelijk is, zodat ze daar waar papa woont ook 'thuis' is. Ik weet niet wat de praktische bezwaren zijn maar ik heb ondervonden dat dit vreselijk belangrijk is.

Serieus, ik ben oprecht heel blij voor jou en A dat ze een stiefmoeder heeft getroffen die haar accepteert en zo betrokken is, al ervaar je dat zelf misschien anders.

Overigens had ik 'papa's' altijd afgezworen precies om dit soort gezeik. Daar zit toch niemand op te wachten. Ik denk dat ik het gewoon op mezelf afgeroepen heb daarmee dat ik nu zo hard gevallen ben voor een 'papa' . Ik denk, net als RYW, dat het inderdaad vooral je eigen angsten zijn en je niet al dat soort dingen voor die vriendin van je ex moet invullen. Probeer het eens wat positiever te bekijken.

Goh, Zusje, wat zijn we het eens

Mocht het niet werken met je vriend, dat zal ik je aan mijn ex voorstellen, ok?

Is goed. Zal ik je beloven dat ik geen mama zal spelen voor je kinderen .

Als je me een jaar geleden had verteld dat ik nu hier in zou zitten en dit soort meningen zou verkondigen op het forum, zou ik je keihard uitgelachen hebben .

PR: is je angst reëel? merk je er nu iets van dat zijn nieuwe vriendin de moederrol op zich wil nemen, dingen wil beslissen voor A? Als dat nu niet het geval is zou ik echt proberen om het los te laten. Dit zijn angsten die (op dit moment) niet van toepassing zijn. Wel ben en blijf jij moeder van A en zal zijn nieuwe vriendin nooit haar moeder worden. Ik vind ook dat je best je grenzen aan mag geven. Zo kan ik het me goed voorstellen dat je er nie op zit te wachten dat zijn nieuwe vriendin iedere keer mee komt naar jouw huis. Misschien kunnen jullie daarvoor een andere oplossing bedenken?

Ik snap je gevoel heel goed PR (al zit ik gelukkig niet in die situatie), ik denk dat t een soort van oergevoel is wat zegt 'het is MIJN kind', ookal weet je verstand waarschijnlijk wel dat t anders moet/ kan. Nu dit verstand nog iets meer de overhand laten nemen...

Teddyaapje schreef:Ik snap je gevoel heel goed PR (al zit ik gelukkig niet in die situatie), ik denk dat t een soort van oergevoel is wat zegt 'het is MIJN kind', ookal weet je verstand waarschijnlijk wel dat t anders moet/ kan. Nu dit verstand nog iets meer de overhand laten nemen...

+1

Ik heb de nieuwe vriendin van mijn ex nog niet gezien! Het moet er nog van komen. Weet het pas sinds kort.

Ik weet wel dat hij laatst weg moest en zij even heeft opgepast en koekjes met mijn dochter heeft gebakken. Eerst vond ik het toch wel vreemd en gek, want moest er natuurlijk ook aan wennen. Deze vrouw speelt absoluut geen mama tegenover mijn dochter en dat kan ook niet want IK ben haar moeder dus daar ben ik absoluut niet bang voor. Ik hoorde ook van mijn ex dat ze wel gevraagd heeft of ik ervan af wist, dus dat zegt ook wel wat over haar en hoe zij tegen de situatie aan kijkt.

Wel ben ik blij dat ze bijv. koekjes heeft gebakken en niet heeft gezegd 'ga maar op een stoel zitten totdat papa terug is'. Ik heb me voorgenomen dat ik gewoon normaal met haar om wil kunnen gaan. We hoeven geen vriendinnen te worden en dat wil ik ook helemaal niet, maar ze maakt wel onderdeel uit van mijn dochters leven (in de toekomst) en mijn ex wil zijn leven met haar delen.

Lastige situatie.. ik ben er ook niet helemaal over uit, maar wat ik zeker weet is dat ik me wel van mijn beste kant wil laten zien en een goed voorbeeld wil zijn voor mijn dochter zodat deze situatie gewoon in harmonie verloopt zonder toestanden. Hopelijk gaat dat ook lukken.

Sylvana schreef:

Teddyaapje schreef:Ik snap je gevoel heel goed PR (al zit ik gelukkig niet in die situatie), ik denk dat t een soort van oergevoel is wat zegt 'het is MIJN kind', ookal weet je verstand waarschijnlijk wel dat t anders moet/ kan. Nu dit verstand nog iets meer de overhand laten nemen...

+1

+ nog 1

Het blijft lastig zulke situaties. Ik ben dan wel niet 'moeder of stiefmoeder van ...' maar kan mezelf wel zien als 'dochter van ...'. Mijn moeder en stiefmoeder (evenals mijn vader en stiefvader) gaan normaal met elkaar om. Elkaars vriendinnen zullen het niet worden, maar ze hebben nog nooit iets lelijks over elkaar gezegd, elkaar dingen misgunt, elkaar belachelijk gemaakt of tegen ons dingen uitgesproken die ze van de ander niet wilde. Ik heb dit als heel prettig ervaren, als heel vanzelfsprekend (terwijl ik weet dat dit totaal niet vanzelfsprekend is). Mijn ouders en stiefouders gaan normaal met elkaar om, ze hebben zelfs met z'n vieren bij ons in huis geklust en komen bij ons op verjaardagen en feesten. Ze hebben dit allemaal gedaan uit bestwil voor mij en mijn zusjes en beter dan dit kan bijna niet.

Hiermee wil ik zeggen dat je heus niet vriendinnen hoeft te zijn, maar probeer wel te accepteren dat die vriendin van je ex toch een rol gaat spelen in A.'s leven. Heel moeilijk, dat snap ik!

Ik zit gelukkig in geen van beide situaties, ik ben geen stiefmoeder en mijn man heeft geen nieuwe vriendin Toch kan ik me wel voorstellen wat PR zegt; haar dochter heeft een vader en een moeder en gevoelsmatig zou ik er ook geen derde verzorgende partij bij willen. Dat je ineens met zn 3en beslissingen moet gaan nemen omdat zij ook een mening heeft. Wat dat betreft voelt het alsof de vriendin geen rechten heeft, alleen plichten Het is ontzettend oneerlijk en als ik een nieuwe vriend zou hebben zou ik wel verwachten dat hij zich actief bezighoudt met de opvoeding en meebeslist. Dus hoewel ik het miss wel zo zou voelen zou ik er iig zo min mogelijk van laten merken en het zo 'eerlijk' mogelijk houden.