flits-biechttopic

@ Dolcis: Jeetje zeg! Wat heftig allemaal. Hoe lang zit je nu al thuis?
Ik vind het echt raar dat ze die dagen als vakantiedagen gaan rekenen. En dat er niemand diensten met je wilde ruilen vind ik heel raar. Hebben die personen dan geen inlevingsvermogen :-s Heb je dit al eens op het werk besproken achteraf?

En hoe gaat het nu met je relatie?

maddie

Wat naar Dolcis.. Wat zegt de bedrijfsarts over het wel/niet werken? Ik zou wel naar het gesprek met je baas gaan, maar daar wel heel duidelijk zijn dat nu weer aan het werk gaan niet tot de opties behoort. Ik neem aan dat hij ook niet wil dat je uiteindelijk nog dieper in de put zit, waardoor je langer bij huis zult zijn.

Lekkere collega's ook, dat niemand voor je wil werken wanneer je vader op sterven ligt. En wat een ontzettend onsympathieke houding van je baas. Ik snap dat je daar nu liever niet meer werkt. Ik zou me nu alleen echt even op mezelf richten als ik jou was... Nadenken of je bij deze baas wilt werken komt daarna wel weer.

Ik zit vanaf 14 april thuis. Eerst dus 2 weken vakantie gehad :s
Mijn relatie gaat op het moment eindelijk weer goed. Voor het eerst in jaren ben ik weer echt blij met mijn vriend. Gelukkig.

Maar verder voel ik me gewoon vreselijk rot en het gevoel dat ik van alles moet maakt me gek.
Ik heb het nog niet besproken op mijn werk... Wel met mijn bedrijfsarts, daar zat ik ook helemaal in tranen omdat ik er zo doorheen zit. Zij geeft mij ook de ruimte tot sowieso eind juni. Daarom dacht ik ook eindelijk even echt rust te hebben. Het is alleen aan mijn baas of hij wil dat ik werk of niet.
Ik kan me ook gewoon niet meer ontspannen. Ik word helemaal gek van de onrust in mijn lijf. Het liefst koop ik sigaretten en een paar flessen wijn
Morgen dus maar flink mijn poot stijf zien te houden. laatste keer dat ik daar was kwam ik half brakend de auto uit van de spanning in mijn lichaam. Nog nooit in mijn leven heb ik zo staan trillen. Daarna was ik ook weer compleet uitgeput..
Zucht. Sorry voor mijn gezeur.

Dolcis_ schreef:Ik zit vanaf 14 april thuis. Eerst dus 2 weken vakantie gehad :s
Mijn relatie gaat op het moment eindelijk weer goed. Voor het eerst in jaren ben ik weer echt blij met mijn vriend. Gelukkig.

Maar verder voel ik me gewoon vreselijk rot en het gevoel dat ik van alles moet maakt me gek.
Ik heb het nog niet besproken op mijn werk... Wel met mijn bedrijfsarts, daar zat ik ook helemaal in tranen omdat ik er zo doorheen zit. Zij geeft mij ook de ruimte tot sowieso eind juni. Daarom dacht ik ook eindelijk even echt rust te hebben. Het is alleen aan mijn baas of hij wil dat ik werk of niet.
Ik kan me ook gewoon niet meer ontspannen. Ik word helemaal gek van de onrust in mijn lijf. Het liefst koop ik sigaretten en een paar flessen wijn
Morgen dus maar flink mijn poot stijf zien te houden. laatste keer dat ik daar was kwam ik half brakend de auto uit van de spanning in mijn lichaam. Nog nooit in mijn leven heb ik zo staan trillen. Daarna was ik ook weer compleet uitgeput..
Zucht. Sorry voor mijn gezeur.

Misschien ging het juist zo klote in je relatie omdat je alles op hem afreageerde, de stress en gedoe van je werk.

Wat heftig Dolcis. En wat een groffe, niet passende reactie van je werkgever en collega's! De tranen springen mij bijna in de ogen als ik lees dat ze je gewoon door hebben laten werken, terwijl je het liefst, heel logisch ook, elke dag bij je vader wilde zijn. Als collega zijnde zou ik je zelfs wel naar je vader willen brengen en je uren over willen nemen, zelfs als dat zou betekenen dat ik extra uren zou moeten draaien. In een goed team vind ik dat je elkaar hoort bij te staan in goede en slechte tijden. Ik hoop dat je een goed gesprek gaat hebben en ervoor kunt zorgen dat je de tijd krijgt om psychisch te herstellen. Sterkte

Biechtje01 schreef:sorry voor de late reactie,

mijn vriend heeft wel een vast contract ja, dus die zekerheid hebben we. maar we kunnen niet rondkomen van 1 salaris.

het lijkt mij ook dat mijn werkgever dit, met een beetje logisch nadenken, had kunnen weten toen ie me aannam.
ik ben 26, heb een huis, paar jaar relatie, dus dan kun je het als werkgever een beetje aan zien komen toch?

we hebben gister besloten om deze strip af te maken (nog ruim 2 weken te gaan) en dan stoppen. ja het zal even spannend zijn met mijn baan, maar ach, het komt allemaal el op zn pootjes terecht.

Wat spannend en leuk biechtje! Stel dat jouw contract niet verlengt wordt dan heb je recht op een uitkering, dus dat scheelt al weer

Lieve schat of jou baas dat nou wil of niet... de bedrijfsarts is de persoon die beslist of jij wel of niet in staat bent om te werken. En als hij.zij zegt dat je tot eind Juni je rust krijgt sowieso dan moet je baas zich daar aan houden !
Ze zijn er niet voor niks natuurlijk.

Neem je die rust ook en zeg dat tegen je baas ! Je bent je nu al helemaal druk aan het maken na 1 telefoontje !
Gewoon even niks aan je hoofd is misschien wel even beter zo !

En je zeurt niet ! Je moet toch ergens je verhaal kwijt !

Dolcis_ schreef:Ik zit vanaf 14 april thuis. Eerst dus 2 weken vakantie gehad :s
Mijn relatie gaat op het moment eindelijk weer goed. Voor het eerst in jaren ben ik weer echt blij met mijn vriend. Gelukkig.

Maar verder voel ik me gewoon vreselijk rot en het gevoel dat ik van alles moet maakt me gek.
Ik heb het nog niet besproken op mijn werk... Wel met mijn bedrijfsarts, daar zat ik ook helemaal in tranen omdat ik er zo doorheen zit. Zij geeft mij ook de ruimte tot sowieso eind juni. Daarom dacht ik ook eindelijk even echt rust te hebben. Het is alleen aan mijn baas of hij wil dat ik werk of niet.
Ik kan me ook gewoon niet meer ontspannen. Ik word helemaal gek van de onrust in mijn lijf. Het liefst koop ik sigaretten en een paar flessen wijn
Morgen dus maar flink mijn poot stijf zien te houden. laatste keer dat ik daar was kwam ik half brakend de auto uit van de spanning in mijn lichaam. Nog nooit in mijn leven heb ik zo staan trillen. Daarna was ik ook weer compleet uitgeput..
Zucht. Sorry voor mijn gezeur.

Fijn dat de bedrijfsarts je de ruimte laat. Dit zou ik ook aan je baas laten weten morgen. Zo'n bedrijfsarts is er niet voor niks en het lijkt me niet de bedoeling dat je baas je dan nog even gaat zitten pushen om weer aan het werk te gaan. Je baas kan wel willen dat jij weer aan het werk gaat, maar als je niet aan het werk kan dan kan het niet... Hoe hard je baas ook wil. Ik hoop dat je het allemaal een beetje los gaat kunnen laten, want op deze manier ga je je niet beter voelen.

Wel fijn dat je relatie nu weer goed gaat.. Ik hoop dat hij je een beetje kan steunen.

Stuiterbal schreef:Lieve schat of jou baas dat nou wil of niet... de bedrijfsarts is de persoon die beslist of jij wel of niet in staat bent om te werken. En als hij.zij zegt dat je tot eind Juni je rust krijgt sowieso dan moet je baas zich daar aan houden !
Ze zijn er niet voor niks natuurlijk.

Neem je die rust ook en zeg dat tegen je baas ! Je bent je nu al helemaal druk aan het maken na 1 telefoontje !
Gewoon even niks aan je hoofd is misschien wel even beter zo !

En je zeurt niet ! Je moet toch ergens je verhaal kwijt !

Wat een bedrijfsarts zegt is een advies, dat is dus niet bindend... Ik heb tot 'n jaar geleden ook gedacht dat als je bedrijfsarts zegt dat je niet in staat bent om te werken dat je leidinggevende zich daar aan moet houden maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Een bedrijfsarts geeft een advies en het is aan je leidinggevende om te bepalen wat hij/zij daar mee doet. In de meeste gevallen gaat de leidinggevende echter wel mee in het advies van de bedrijfsarts.

Verder sluit ik me helemaal aan bij wat hier boven gezegd wordt; neem je rust en geef vooral duidelijk je grenzen aan!

Het 'gedoe' over vakantieuren opnemen of niet herken ik trouwens ook maar al te goed; toen mijn moeder stierf ben ik 2 weken thuis geweest en heb ik daarvoor dus ook de volledige uren als vakantieuren in moeten leveren...

Veel sterkte!!!

Ik word later een krantenbericht: vrouw na maanden dood gevonden in huis. Niemand heeft iets gemerkt. Het enige verschil met nu is dat ik nog samenwoon. Echter, dit zal niet lang meer duren aangezien hij vandaag al twee keer boos tegen mij heeft gezegd dat hij dat niet meer wilt.

Biechtje van 19.31 uur, schrik wel van je berichtje. Wil je er meer over kwijt?

Jolee schreef:Biechtje van 19.31 uur, schrik wel van je berichtje. Wil je er meer over kwijt?

Dikke vette ruzie en ik wou echt even ergens anders heen. Vervolgens kwam ik tot de conclusie dat ik niemand heb. Ouders wonen hier vier uur vandaan, niet echt een optie en vrienden heb ik niet. Ik had wel vriendinnen, maar ik was altijd degene die contact zocht. Als ik ze tegenkwam was het dat we vooral snel moesten afspreken en dan vooral niets meer lieten horen. Dus ik heb besloten om geen contact meer te zoeken. Conclusie: nu zit ik hier all by myself met een vriend die mij uit huis wil hebben. Hoe serieus hij is weet ik niet, maar het doet verdomde zeer.

Biechtje01 schreef:

Jolee schreef:Biechtje van 19.31 uur, schrik wel van je berichtje. Wil je er meer over kwijt?

Dikke vette ruzie en ik wou echt even ergens anders heen. Vervolgens kwam ik tot de conclusie dat ik niemand heb. Ouders wonen hier vier uur vandaan, niet echt een optie en vrienden heb ik niet. Ik had wel vriendinnen, maar ik was altijd degene die contact zocht. Als ik ze tegenkwam was het dat we vooral snel moesten afspreken en dan vooral niets meer lieten horen. Dus ik heb besloten om geen contact meer te zoeken. Conclusie: nu zit ik hier all by myself met een vriend die mij uit huis wil hebben. Hoe serieus hij is weet ik niet, maar het doet verdomde zeer.

Wat een rotsituatie! Ik kan me voorstellen dat dat even heel erg eenzaam voelt! Misschien is het, los van hoe de situatie met je vriend nu gaat lopen, fijn voor jezelf om wat contacten op te doen in je omgeving?

Biechtje01 schreef:

Jolee schreef:Biechtje van 19.31 uur, schrik wel van je berichtje. Wil je er meer over kwijt?

Dikke vette ruzie en ik wou echt even ergens anders heen. Vervolgens kwam ik tot de conclusie dat ik niemand heb. Ouders wonen hier vier uur vandaan, niet echt een optie en vrienden heb ik niet. Ik had wel vriendinnen, maar ik was altijd degene die contact zocht. Als ik ze tegenkwam was het dat we vooral snel moesten afspreken en dan vooral niets meer lieten horen. Dus ik heb besloten om geen contact meer te zoeken. Conclusie: nu zit ik hier all by myself met een vriend die mij uit huis wil hebben. Hoe serieus hij is weet ik niet, maar het doet verdomde zeer.

Ach jeetje toch. ik word hier zelfs een beetje verdrietig van als ik jouw berichtjes lees. Ik wil je even een hele dikke knuffel komen geven En als je alles een keertje kwijt wilt, mag je gerust een keer een PM sturen. Sterkte!

Biechtje01 schreef:

Jolee schreef:Biechtje van 19.31 uur, schrik wel van je berichtje. Wil je er meer over kwijt?

Dikke vette ruzie en ik wou echt even ergens anders heen. Vervolgens kwam ik tot de conclusie dat ik niemand heb. Ouders wonen hier vier uur vandaan, niet echt een optie en vrienden heb ik niet. Ik had wel vriendinnen, maar ik was altijd degene die contact zocht. Als ik ze tegenkwam was het dat we vooral snel moesten afspreken en dan vooral niets meer lieten horen. Dus ik heb besloten om geen contact meer te zoeken. Conclusie: nu zit ik hier all by myself met een vriend die mij uit huis wil hebben. Hoe serieus hij is weet ik niet, maar het doet verdomde zeer.

O wat erg dat je je zo voelt...

Dankje voor de lieve reacties

Ik weet dat ik op zoek moet naar een 'eigen leven'. Sinds ik naar het hbo ben gegaan heb ik wel veel meer mensen om mee te praten. Ik weet alleen niet goed hoe ik de stap van klasgenoot naar vriend(in) moet maken. En ook dan zou ik niet zomaar één van hen bellen als in de situatie waar ik in zat. Ik heb nu plannen om ze van de zomer eens te bellen voor een terrasje ofzo. Dat leek me geen hele grote onoverkomelijke stap.

Er is ook nog goed nieuws. Ik wou die avond/nacht niet naast hem in bed liggen en ging slapen op de bank. Echter, ik was zo over mijn toeren dat ik alleen nog maar kon janken. Toen is hij mij komen halen en hebben we het 's nachts in bed uitgepraat. We begrepen elkaar en ik had deze keer ook het gevoel dat we elkaar echt begrepen en het niet alleen maar zeiden om het op te lossen. Sindsdien gaat het ook weer beter tussen ons en hij meende het niet dat hij mij uit huis wou zetten.

Toch blijft dat gevoel aan mij knagen over mijn (gebrek aan) sociaal contact.

Eenzaam Biechtje, waarom wachten tot in de zomer om je klasgenoten mee te vragen naar het terras. Doe het gewoon eens spontaan tijdens een schooldag, iets in de trant van: "Wie heeft er zin om straks even het terras op te gaan?". Wij deden dat in onze studietijd regelmatig en niemand die vreemd opkijkt als je dat voorstelt. Ik heb ook echt goede vriendinnen overgehouden aan deze tijd.

Wanneer je gaat wachten tot de zomer, dan leg je de lat voor jezelf alleen maar hoger denk ik.

Storm schreef:

Biechtje01 schreef:

Jolee schreef:Biechtje van 19.31 uur, schrik wel van je berichtje. Wil je er meer over kwijt?

Dikke vette ruzie en ik wou echt even ergens anders heen. Vervolgens kwam ik tot de conclusie dat ik niemand heb. Ouders wonen hier vier uur vandaan, niet echt een optie en vrienden heb ik niet. Ik had wel vriendinnen, maar ik was altijd degene die contact zocht. Als ik ze tegenkwam was het dat we vooral snel moesten afspreken en dan vooral niets meer lieten horen. Dus ik heb besloten om geen contact meer te zoeken. Conclusie: nu zit ik hier all by myself met een vriend die mij uit huis wil hebben. Hoe serieus hij is weet ik niet, maar het doet verdomde zeer.

O wat erg dat je je zo voelt...

Gaat het alweer wat beter met dit biechtje?

Ik vind het rot voor je dat je je zo verdrietig voelt. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om sociale contacten te zoeken, maar dat van de terrasjes klinkt wel als een goed voornemen. Misschien kan je een keer als de colleges klaar zijn, vragen of iemand zin heeft om even de stad in te gaan. Goed dat je gepraat hebt met je vriend. Hoe gaat het nu?

Ik schaam me vreselijk maar ik moet het van me afschrijven.

Gister heb ik de kat van de buren aangereden. Hij kroop nog wel weg dus ik dacht dat hij gewoon ok was. Maar net kwam het buurmeisje vragen of wij soms hun kat gezien hebben want ze hadden hem al heel de dag niet gezien. En het ergste, ik heb gelogen. Ik zei dat wij hem niet gezien hebben.

Ik was gewoon zo bang dat ze kwaad zouden worden want het bestwel aso's. Maar nu zijn ze bezorgt en hun kat is misschien wel dood door mij en ik durf het gewoon niet ye zeggen. Aan mijn auto zie je niks. Mijn vriend zegt dat we maar beter niks kunnen zeggen want we moeten er misschien nog jaren naast wonen. Maar toch heb ik last van schuldgevoel...

Biechtje van de kat, ik begrijp dat je je ontzettend schuldig voelt maar zeg het alsjeblieft tegen je buren. Als de kat nog leeft en ergens gewond ligt kunnen ze gericht gaan zoeken naar hem in de buurt van het ongeluk. Stel dat hij nog in leven is maar zichzelf niet meer kan verplaatsen dan gaat hij een hele pijnlijke/langzame dood tegemoet..

Lady4 schreef:Eenzaam Biechtje, waarom wachten tot in de zomer om je klasgenoten mee te vragen naar het terras. Doe het gewoon eens spontaan tijdens een schooldag, iets in de trant van: "Wie heeft er zin om straks even het terras op te gaan?". Wij deden dat in onze studietijd regelmatig en niemand die vreemd opkijkt als je dat voorstelt. Ik heb ook echt goede vriendinnen overgehouden aan deze tijd.

Wanneer je gaat wachten tot de zomer, dan leg je de lat voor jezelf alleen maar hoger denk ik.

Aan de ene kant heb je daar gelijk in. Jolee zegt dat ook inderdaad. Het punt is alleen dat we het momenteel allemaal echt heel druk hebben. Na colleges zijn er allerlei projectbesprekingen en op het moment dat je dan eindelijk thuiskomt na een lange dag, moet je nog van alles aan huiswerk maken. Ik weet van mijzelf dat ik op dit moment niet kan genieten van een terrasje, omdat ik continue blijf denken aan alles wat ik nog moet doen.

Ik heb al wel bedacht om het te versnellen inderdaad na bijvoorbeeld een tentamen. Er is niemand die na een tentamen gelijk weer keihard aan de slag gaat.

@ Storm ik heb gisteren om 11.12 al een kleine update gegeven. We zijn gister samen lekker naar het park gegaan, wat te eten en drinken mee en het was erg gezellig. Qua relatie heb ik zelfs het gevoel dat het beter gaat dan de tijd daarvoor.

Dat gevoel blijft nog steeds knagen zoals ik zei. Ik probeer het nu zoveel mogelijk te verdringen (ja, verkeerd, ik weet) omdat ik daar nu geen tijd voor wil maken. Ik doe het zo goed dit jaar op school en ik laat mezelf die laatste paar weken die ik nog heb niet verpesten door dit. In de zomervakantie heb ik alle tijd om me daarop te storten.

Biechtje01 schreef:Ik schaam me vreselijk maar ik moet het van me afschrijven.

Gister heb ik de kat van de buren aangereden. Hij kroop nog wel weg dus ik dacht dat hij gewoon ok was. Maar net kwam het buurmeisje vragen of wij soms hun kat gezien hebben want ze hadden hem al heel de dag niet gezien. En het ergste, ik heb gelogen. Ik zei dat wij hem niet gezien hebben.

Ik was gewoon zo bang dat ze kwaad zouden worden want het bestwel aso's. Maar nu zijn ze bezorgt en hun kat is misschien wel dood door mij en ik durf het gewoon niet ye zeggen. Aan mijn auto zie je niks. Mijn vriend zegt dat we maar beter niks kunnen zeggen want we moeten er misschien nog jaren naast wonen. Maar toch heb ik last van schuldgevoel...

Ik snap wel dat je vriend zoiets heeft van we moeten er nog jaren naast wonen, maar dat schuldgevoel raak je anders echt niet meer kwijt. Je kunt ook zeggen dat je een kat hebt aangereden en dat je nu twijfelt of het hun kat is. Dan heb je in ieder geval een beetje de waarheid gezegd. het is voor die mensen erg verdrietig dat ze hun katje kwijt zijn En straks komt het alsnog een keertje uit, of je zit er nog jarenlang mee in je hoofd.

MADDIE schreef:

Biechtje01 schreef:Ik schaam me vreselijk maar ik moet het van me afschrijven.

Gister heb ik de kat van de buren aangereden. Hij kroop nog wel weg dus ik dacht dat hij gewoon ok was. Maar net kwam het buurmeisje vragen of wij soms hun kat gezien hebben want ze hadden hem al heel de dag niet gezien. En het ergste, ik heb gelogen. Ik zei dat wij hem niet gezien hebben.

Ik was gewoon zo bang dat ze kwaad zouden worden want het bestwel aso's. Maar nu zijn ze bezorgt en hun kat is misschien wel dood door mij en ik durf het gewoon niet ye zeggen. Aan mijn auto zie je niks. Mijn vriend zegt dat we maar beter niks kunnen zeggen want we moeten er misschien nog jaren naast wonen. Maar toch heb ik last van schuldgevoel...

Ik snap wel dat je vriend zoiets heeft van we moeten er nog jaren naast wonen, maar dat schuldgevoel raak je anders echt niet meer kwijt. Je kunt ook zeggen dat je een kat hebt aangereden en dat je nu twijfelt of het hun kat is. Dan heb je in ieder geval een beetje de waarheid gezegd. het is voor die mensen erg verdrietig dat ze hun katje kwijt zijn En straks komt het alsnog een keertje uit, of je zit er nog jarenlang mee in je hoofd.

Misschien heel slecht van me, maar misschien zou ik ook niks zeggen (nog nooit in de situatie gezeten gelukkig, maar begrijp Biechtje goed... )

Jerry schreef:

MADDIE schreef:

Biechtje01 schreef:Ik schaam me vreselijk maar ik moet het van me afschrijven.

Gister heb ik de kat van de buren aangereden. Hij kroop nog wel weg dus ik dacht dat hij gewoon ok was. Maar net kwam het buurmeisje vragen of wij soms hun kat gezien hebben want ze hadden hem al heel de dag niet gezien. En het ergste, ik heb gelogen. Ik zei dat wij hem niet gezien hebben.

Ik was gewoon zo bang dat ze kwaad zouden worden want het bestwel aso's. Maar nu zijn ze bezorgt en hun kat is misschien wel dood door mij en ik durf het gewoon niet ye zeggen. Aan mijn auto zie je niks. Mijn vriend zegt dat we maar beter niks kunnen zeggen want we moeten er misschien nog jaren naast wonen. Maar toch heb ik last van schuldgevoel...

Ik snap wel dat je vriend zoiets heeft van we moeten er nog jaren naast wonen, maar dat schuldgevoel raak je anders echt niet meer kwijt. Je kunt ook zeggen dat je een kat hebt aangereden en dat je nu twijfelt of het hun kat is. Dan heb je in ieder geval een beetje de waarheid gezegd. het is voor die mensen erg verdrietig dat ze hun katje kwijt zijn En straks komt het alsnog een keertje uit, of je zit er nog jarenlang mee in je hoofd.

Misschien heel slecht van me, maar misschien zou ik ook niks zeggen (nog nooit in de situatie gezeten gelukkig, maar begrijp Biechtje goed... )

Ik zou nu sowieso niet meer de smoes van hierboven gebruiken, omdat je het in eerste instantie al ontkend hebt. Als je dan besluit het toch te vertellen, dan zou ik gewoon eelrijk zijn, dat je bang was dat ze boos zouden worden, dat het je verschrikkelijk spijt maar dat jij hun kat inderdaad hebt aangereden.