Re: Geen kinderwens

studiebol za 30 apr 2011 - 0:02

Dennenappel schreef:Mijn vriend en ik willen beide erg graag kinderen.
Voor mij is dit ook belangrijk in de relatie, ik weet niet of ik anders door zou kunnen. Ik ben bang dat het dan toch zou blijven knagen.

Wat ik zelf een hele fijne gedachte vind is dat mijn vriend bij mij wilt blijven als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen, ondanks zijn grote wens. Dat geeft een goed gevoel.

En als het dan aan hem ligt, geldt dan hetzelfde??

Gast za 30 apr 2011 - 0:10

studiebol schreef:
Dennenappel schreef:Mijn vriend en ik willen beide erg graag kinderen.
Voor mij is dit ook belangrijk in de relatie, ik weet niet of ik anders door zou kunnen. Ik ben bang dat het dan toch zou blijven knagen.

Wat ik zelf een hele fijne gedachte vind is dat mijn vriend bij mij wilt blijven als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen, ondanks zijn grote wens. Dat geeft een goed gevoel.

En als het dan aan hem ligt, geldt dan hetzelfde??

Wij hebben het hier pas ook over gehad, maar dat is echt moeilijk. Volgens mij weet je dat pas echt als je in die situatie zit. Ik durf in ieder geval niet zo te beweren dat ik bij hem zou blijven, ook al klinkt dat misschien heel erg.

Dennenappel za 30 apr 2011 - 6:16

studiebol schreef:
Dennenappel schreef:Mijn vriend en ik willen beide erg graag kinderen.
Voor mij is dit ook belangrijk in de relatie, ik weet niet of ik anders door zou kunnen. Ik ben bang dat het dan toch zou blijven knagen.

Wat ik zelf een hele fijne gedachte vind is dat mijn vriend bij mij wilt blijven als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen, ondanks zijn grote wens. Dat geeft een goed gevoel.

En als het dan aan hem ligt, geldt dan hetzelfde??

Die kans schat ik minder groot in. Ik heb in het verleden PCOS gehad, daarna opeens niet meer, maar het klopte niet helemaal. Sowieso zodra ik kinderen wil moet ik naar de gynaecoloog. Daarnaast is het de vraag of het kan met mijn darmen..

Ik denk dat ik dan ook bij hem zal blijven, heb hier eigenlijk nooit over nagedacht omdat ik er vanuit ga dat als het niet kan, het aan mij ligt.

Bliss za 30 apr 2011 - 8:51

Zininzon schreef:
Heb geen relatie, dus op dit moment is het ver van m'n bed show. Het zit niet in mijn toekomstbeeld, want die is nog niet concreet, eerst maar eens een vriend vinden. Voor mijn gevoel kan het alle kanten nog opgaan:
Ik zonder partner, ik met partner maar zonder kinderen en ik met partner met kinderen.

Ik heb precies hetzelfde! Vroeger dacht ik ook altijd dat ik kinderen wilde, dat 'hoorde' gewoon zo ofzo. Maar eigenlijk had ik er nooit echt goed over nagedacht. Nu weet ik gewoon nog niet of ik kinderen wil, al heb ik al wel heel lang een meisjesnaam in mn hoofd

studiebol za 30 apr 2011 - 9:02

Dennenappel schreef:
studiebol schreef:
Dennenappel schreef:Mijn vriend en ik willen beide erg graag kinderen.
Voor mij is dit ook belangrijk in de relatie, ik weet niet of ik anders door zou kunnen. Ik ben bang dat het dan toch zou blijven knagen.

Wat ik zelf een hele fijne gedachte vind is dat mijn vriend bij mij wilt blijven als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen, ondanks zijn grote wens. Dat geeft een goed gevoel.

En als het dan aan hem ligt, geldt dan hetzelfde??
Die kans schat ik minder groot in. Ik heb in het verleden PCOS gehad, daarna opeens niet meer, maar het klopte niet helemaal. Sowieso zodra ik kinderen wil moet ik naar de gynaecoloog. Daarnaast is het de vraag of het kan met mijn darmen..

Ik denk dat ik dan ook bij hem zal blijven, heb hier eigenlijk nooit over nagedacht omdat ik er vanuit ga dat als het niet kan, het aan mij ligt.

Oke maar feitelijk gezien kan het ook aan hem liggen, hij kan ook slecht zaad hebben. Dat weet je gewoon nu niet.
Of het ligt aan niemand dat kan ook nog heeft een vriendin van mij ook geen aanwijsbare reden waarom ze niet zwanger kan raken. Lijkt me vreselijk maar goed.

Ik hoor wel vaker dat vrouwen heel blij zijn dat hun vriend bij hun blijft als het aan hun blijkt te liggen maar andersom kunnen ze daar niet goed het antwoord op geven.

Gast za 30 apr 2011 - 9:05

Ik loop tegen hele stomme problemen aan, op dit gebied. Ik ben gek geweest van een jongen/man, die, buiten mijn partner, ook mijn beste maatje was. Hij is echter 6 jaar ouder en stak niet onder stoelen of banken dat hij héél graag wilde trouwen, huisjeboomjebeestje en kinderen wilde.

Ik. Wil. Dat. Niet.
Niks daar van, behalve 't beestje...

Doordat ik 't halverwege al wist, tijdens de relatie, heb ik eigenlijk als vanzelf al beetje afstand genomen en werd 't steeds meer een maatje, ipv mijn vriend. Seks werd meer knuffelen, daten werden meer dubbeldates met vrienden erbij etc. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en zijn we ermee gestopt en zijn we nu hele goede vrienden, maar we missen elkaar wel, dat merken we gewoon.

Waar ik nu tegen aan loop? Iedereen in m'n omgeving is aan't settelen! Dus wél huisjeboompjebeestje en ik hoewel ik 't nog steeds niet wil, begint 't wel te knagen.. Een enorm (rot)gevoel van 'Blijf ik straks achter?', waardoor ik mezelf nu een kinderwens áánpraat, om mezelf 'normaal' te voelen of zo.. Heel ongezond en 't slaat nergens op maar weet even niet hoe ik ermee moet omgaan.. Ik mis die jongen ontzettend, maar weet dat er geen toekomst in zit, als ik geen kinderen wil en tot nu toe ben ik nog niet één jongen tegen gekomen, die er vrede mee heeft, vaderloos te zijn, als diegene in een relatie met mij is. Dus of ik ben niet boeiend genoeg.... Of ik tref alleen jongens/mannen met kinderwensen. 't Is niet zo dat ik volledig anti-kind ben of zo en ik heb altijd gezegd, mocht ik 'onverhoopt' zwanger raken; ik zou een goede moeder zijn en alles voor m'n kinderen over hebben en doen, maar ik vind 't geen fijne wereld/maatschappij voor kinderen en geloof niet zo in monogamie en eeuwige liefde etc... Pf wat maak ik er weer een gedoe van!

remover27 za 30 apr 2011 - 21:24

Wij hebben geen kinderwens 27 en 28 het liefst hebben we ze gewoon niet en dat weten we van elkaar.

Ik zou het alleen leuk vinden zodat je een beetje het familie gevoel hebt. Heb nu totaal geen familie. Om familie te maken enzo en een echt gezinnetje te zijn.

Maar meer dan om dit wil ik ze ook niet!

Gast zo 1 mei 2011 - 3:46

Wij hebben ook beide geen kinderwens. Ik weet wel dat mijn vriend er wel over na wil denken als ik persé kinderen wil.

May zo 1 mei 2011 - 7:51

Ik heb een hele grote kinderwens, al jaren en die wordt steeds groter. Ik ben nu nog vrijgezel maar als ik een vriend krijg moet hij zeker wel een kinderwens hebben. Heeft hij die niet zal ik geen relatie met hem aan gaan, ook niet als hij nog heel erg twijfelt. Het lijkt me vreselijk om aan het lijntje gehouden te worden. Voor mij bestaan er voor de toekomst op dit gebied 2 scenarios, of ik met man en kinderen of ik alleen met kinderen.

Gast zo 1 mei 2011 - 9:19

Niekske schreef:
Ik snap jou wel, voor mijn gevoel is een kinderwens ook afhankelijk van de relatie die je hebt. Ik heb zelf nu geen kinderwens, mijn vriend wel. Maar ik sluit zeker niet uit dat ik die kinderwens nog wel krijg als we langer samen zijn (nu pas een paar maanden). Het is geen kwestie van ompraten en ook niet van een compromis, als je een geode relatie hebt, kan je gevoel over kinderen veranderen.

Ja inderdaad.. Relaties gaan alleen wel eens over en dat kind blijft.. Nee dat zie ik echt niet zitten..

Gast zo 1 mei 2011 - 9:42

Het onderwerp kinderen kwam vandaag nog eens ter sprake.
Hij krijgt soms de indruk dat ik geen kinderen wil en voor nu vind hij het best maar als dat gevoel bij mij niet komt gaat hij het bij iemand anders proberen. Ook leuk om te horen :shock:

Kreeg een opmerking naar m'n hoofd geslingerd dat ik het beter had kunnen zeggen als ik geen kinderen wil want dan had hij me ook niet gevraagd.
Ik ben er verder niet op in gegaan, vond het echt een rotgesprek.

Bliss zo 1 mei 2011 - 9:45

Birgit schreef:Het onderwerp kinderen kwam vandaag nog eens ter sprake.
Hij krijgt soms de indruk dat ik geen kinderen wil en voor nu vind hij het best maar als dat gevoel bij mij niet komt gaat hij het bij iemand anders proberen. Ook leuk om te horen
Kreeg een opmerking naar m'n hoofd geslingerd dat ik het beter had kunnen zeggen als ik geen kinderen wil want dan had hij me ook niet gevraagd.
Ik ben er verder niet op in gegaan, vond het echt een rotgesprek.

Nou, dat is ook niet leuk zeg!!! Kan me voorstellen dat je het een rotgesprek vond... En nu? Zou jij dan toch kinderen 'nemen', zodat je vriend (straks man) bij jou blijft?

Gast zo 1 mei 2011 - 9:50

studiebol schreef:
Dennenappel schreef:
studiebol schreef:
Dennenappel schreef:Mijn vriend en ik willen beide erg graag kinderen.
Voor mij is dit ook belangrijk in de relatie, ik weet niet of ik anders door zou kunnen. Ik ben bang dat het dan toch zou blijven knagen.

Wat ik zelf een hele fijne gedachte vind is dat mijn vriend bij mij wilt blijven als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen, ondanks zijn grote wens. Dat geeft een goed gevoel.

En als het dan aan hem ligt, geldt dan hetzelfde??
Die kans schat ik minder groot in. Ik heb in het verleden PCOS gehad, daarna opeens niet meer, maar het klopte niet helemaal. Sowieso zodra ik kinderen wil moet ik naar de gynaecoloog. Daarnaast is het de vraag of het kan met mijn darmen..

Ik denk dat ik dan ook bij hem zal blijven, heb hier eigenlijk nooit over nagedacht omdat ik er vanuit ga dat als het niet kan, het aan mij ligt.

Oke maar feitelijk gezien kan het ook aan hem liggen, hij kan ook slecht zaad hebben. Dat weet je gewoon nu niet.
Of het ligt aan niemand dat kan ook nog heeft een vriendin van mij ook geen aanwijsbare reden waarom ze niet zwanger kan raken. Lijkt me vreselijk maar goed.

Ik hoor wel vaker dat vrouwen heel blij zijn dat hun vriend bij hun blijft als het aan hun blijkt te liggen maar andersom kunnen ze daar niet goed het antwoord op geven.

Voor mij is het vanzelfsprekend dat mijn vriend bij me zou blijven, ook als ik geen kinderen kan krijgen. Hij houdt van mij om wie ik ben en niet als een broedmachine van zijn kinderen. Als één van ons onvruchtbaar blijkt te zijn dan vinden we óf een andere manier om toch een kindje te krijgen, óf we laten ónze wens varen. Ik snap de blijheid niet zo goed... Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat je in ieder geval de intentie hebt bij elkaar te blijven in de toekomst, ook als er problemen oprijzen.

Gast zo 1 mei 2011 - 9:50

Hij had het er met zijn zwager over gehad (die wordt over ongeveer een maand vader).
Hij had tegen hem gezegd dat hij soms dacht dat ik geen kinderen wil, dan zou hij toch liever iemand zoeken die wel kinderen wil.

Ik had het er gisteren nog met een vriendin over. Zij vertelde dat ze steeds meer het idee krijgt dat mensen vinden dat je leven mislukt is als er geen bruiloft of kinderen komen. Zij vindt dat helemaal niet (ze heeft ook geen vriend en in de 10 jaar dat ik haar ken ook niet gehad). Best een leuk gesprek over gehad enzo.

Veel meiden zeggen op jonge leeftijd al dat ze ooit moeder zouden willen worden, dat gevoel heb ik nooit gehad.
Toch zou ik het graag voor mijn vriend over hebben, want wat nou als ik de liefde van m'n leven kwijt raak door zoiets?

Gast zo 1 mei 2011 - 9:50

Birgit schreef:Het onderwerp kinderen kwam vandaag nog eens ter sprake.
Hij krijgt soms de indruk dat ik geen kinderen wil en voor nu vind hij het best maar als dat gevoel bij mij niet komt gaat hij het bij iemand anders proberen. Ook leuk om te horen
Kreeg een opmerking naar m'n hoofd geslingerd dat ik het beter had kunnen zeggen als ik geen kinderen wil want dan had hij me ook niet gevraagd.
Ik ben er verder niet op in gegaan, vond het echt een rotgesprek.

Dit klinkt echt naar... Sad

Gast zo 1 mei 2011 - 9:53

Ik had geen kinderwens toen ik mijn vriend leerde kennen 3 jaar geleden, hij had het daar toen best moeilijk mee. Ik was heel stellig en dat maakte hem wel onzeker. Hij vroeg na 3 weken al hoe ik over kinderen dacht, en daar schrok ik nogal van... Inmiddels heb ik wel een kinderwens, maar dat komt echt door mijn vriend. Samen met hem kan ik het ineens voor me zien en nu begint mijn kinderwens af en toe zelfs te knagen... Heel raar, dan denk ik ineens: ik wil nu een kind, of dan droom ik ervan hoe het zal zijn... heel gek, want ik ben helemaal niet zo'n moeder-type.

Polly zo 1 mei 2011 - 9:57

Noa schreef:Ik had geen kinderwens toen ik mijn vriend leerde kennen 3 jaar geleden, hij had het daar toen best moeilijk mee. Ik was heel stellig en dat maakte hem wel onzeker. Hij vroeg na 3 weken al hoe ik over kinderen dacht, en daar schrok ik nogal van... Inmiddels heb ik wel een kinderwens, maar dat komt echt door mijn vriend. Samen met hem kan ik het ineens voor me zien en nu begint mijn kinderwens af en toe zelfs te knagen... Heel raar, dan denk ik ineens: ik wil nu een kind, of dan droom ik ervan hoe het zal zijn... heel gek, want ik ben helemaal niet zo'n moeder-type.

Klinkt herkenbaar... Best verwarrend, maar ook wel leuk! Ik begin het langzaam voor me te zien, in een verre toekomst.

Gast zo 1 mei 2011 - 10:18

Birgit schreef:Hij had het er met zijn zwager over gehad (die wordt over ongeveer een maand vader).
Hij had tegen hem gezegd dat hij soms dacht dat ik geen kinderen wil, dan zou hij toch liever iemand zoeken die wel kinderen wil.

Ik had het er gisteren nog met een vriendin over. Zij vertelde dat ze steeds meer het idee krijgt dat mensen vinden dat je leven mislukt is als er geen bruiloft of kinderen komen. Zij vindt dat helemaal niet (ze heeft ook geen vriend en in de 10 jaar dat ik haar ken ook niet gehad). Best een leuk gesprek over gehad enzo.

Veel meiden zeggen op jonge leeftijd al dat ze ooit moeder zouden willen worden, dat gevoel heb ik nooit gehad.
Toch zou ik het graag voor mijn vriend over hebben, want wat nou als ik de liefde van m'n leven kwijt raak door zoiets?

Wat een rotgesprek inderdaad.. Ik kan me beide kanten erg goed voorstellen eigenlijk. Als ik wist dat mijn vriend nooit kinderen wilde, had ik hoogstwaarschijnlijk de relatie ook beeindigd. Mijn kinderwens is altijd aanwezig geweest en ik zie mezelf gewoon niet zonder kinderen oud worden (als het niet lukt samen is het wat anders trouwens).
Jouw punt snap ik ook.

Erg moeilijk. Ik hoop dat jullie eruit komen.

Jordana zo 1 mei 2011 - 23:38

Giacomo schreef:
Birgit schreef:Hij had het er met zijn zwager over gehad (die wordt over ongeveer een maand vader).
Hij had tegen hem gezegd dat hij soms dacht dat ik geen kinderen wil, dan zou hij toch liever iemand zoeken die wel kinderen wil.

Ik had het er gisteren nog met een vriendin over. Zij vertelde dat ze steeds meer het idee krijgt dat mensen vinden dat je leven mislukt is als er geen bruiloft of kinderen komen. Zij vindt dat helemaal niet (ze heeft ook geen vriend en in de 10 jaar dat ik haar ken ook niet gehad). Best een leuk gesprek over gehad enzo.

Veel meiden zeggen op jonge leeftijd al dat ze ooit moeder zouden willen worden, dat gevoel heb ik nooit gehad.
Toch zou ik het graag voor mijn vriend over hebben, want wat nou als ik de liefde van m'n leven kwijt raak door zoiets?

Wat een rotgesprek inderdaad.. Ik kan me beide kanten erg goed voorstellen eigenlijk. Als ik wist dat mijn vriend nooit kinderen wilde, had ik hoogstwaarschijnlijk de relatie ook beeindigd. Mijn kinderwens is altijd aanwezig geweest en ik zie mezelf gewoon niet zonder kinderen oud worden (als het niet lukt samen is het wat anders trouwens).
Jouw punt snap ik ook.

Erg moeilijk. Ik hoop dat jullie eruit komen.

Mee eens.

Ik wil wel graag kinderen. Maar mijn vriend weet het nog steeds niet.De ene keer wel de andere keer ik weet het niet. En de andere keer weer ik wil ze niet..
En als hij erover nadenkt weet hij niet of hij wel een goede vader zou zijn omdat hij weinig liefde heeft gehad van zijn ouders en hij dat zijn kind niet wil aandoen..
En ik weet niet wat ik moet doen...Ik wil niet mijn kinderwens voor hem aan de kant zetten maar ik wil hem eigenlijk ook niet kwijt.

Mari ma 2 mei 2011 - 0:29

Vroeger riep ik altijd dat ik ''later'' wel kinderen zou willen, 2 stuks een jongen en een meisje.

Tot een aantal jaar terug dacht ik nog steeds dat ik wel twee kinderen zou willen, maar hoe ouder ik wordt hoe minder graag ik het wil.

Op dit moment willen plots al mijn vriendinnen stoppen met de pil want anders zijn ze te oud (ze zijn 24/25, ik vind dat jong). Constant wordt ik er mee geconfronteerd, op hyves zie ik alleen nog maar babyfoto's voorbij komen. Ik heb het idee dat ik niet normaal ben, ik heb ook teveel opervlakige redenen waarom ik geen kinderen wil; Mijn figuurtje verliezen vind ik echt een vervelende gedachten. Niet meer kunnen stappen en veel drinken, gek doen en zo laat naar huis als je wilt. Niet meer even op reis.

Als ik het zo neerzet voel ik me nog schuldiger naar mezelf, want hoe kan je nou zo denken, maarja die gedachten heb ik echt.

Mijn vriend is hier totaal niet gelukkig mee, hij ziet zichzelf over een paar jaar wel als papa, het liefst binnen twee jaar, en ik moet daar totaal niet aan denken. Hij baalt er echt zo van, hij zegt ook steeds, maar 5 jaar terug had je gezegd dat je rond je 26/27ste kinderen zou willen, en nu wil je opeens niet meer.

Zouden mijn moedergevoelens ooit terug komen? Pfff... lastig dit, ik hoop gewoon dat ik er gewoon nog niet klaar voor ben, en dat ik er op een dag anders over denk.

Gast ma 2 mei 2011 - 0:36

Dat is zeker lastig Mari. Maar je hoeft toch ook niet op stel en sprong te beslissen? Misschien past het idee 'kinderen' nu nog niet in je leven, maar wie weet over een paar jaar weer wel.

Je figuurtje verliezen of niet meer kunnen stappen.. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken maar dat is hier niet aan de orde. Ik heb nog steeds mijn figuur van voor de zwangerschap (zelfs slanker) en stappen doe ik ook als ik daar zin in heb.

Gast ma 2 mei 2011 - 0:43

Maar Giacamo, je moet wel een hoop plannen.. Je moet wel een hoop regelen als je vriendinnen op zaterdagmiddag vragen of je `s avonds mee gaat stappen..

Gewoon maar gaan omdat je er zin in hebt is er niet meer bij, want je moet altijd je kind 'kwijt' ..

Mari ma 2 mei 2011 - 2:53

Inderdaad donna, zodra je voor kinderen kiest moet je toch een hoop vrijheid opgeven, niet dat verkeerd is, helemaal niet, maar die gedachten daar krijg ik het benauwd van.

Gast ma 2 mei 2011 - 2:55

Het is inderdaad niet verkeerd, maar dat benauwd mij inderdaad ook heel erg.. Ik doe heel veel dingen spontaan en dat kan dan gewoon bijna niet meer.. Ik herken het verhaal van Mari dan ook heel erg, ook al ben ik iets jonger..

Mari ma 2 mei 2011 - 2:58

_Donnaa schreef:Het is inderdaad niet verkeerd, maar dat benauwd mij inderdaad ook heel erg.. Ik doe heel veel dingen spontaan en dat kan dan gewoon bijna niet meer.. Ik herken het verhaal van Mari dan ook heel erg, ook al ben ik iets jonger..

Hoe oud ben jij dan? Ik ben nu nog maar 24, mijn vriend hoopt dat ik in 2 jaar kinderen wil, dan ben ik pas 26.

Gesponsorde inhoud