Geen kinderwens hebben

Ik hoop echt dat het goed staat. 

Maar ik heb net aan gemeld en ik ben eigenlijk op zoek naar weet niet wat. In mijn omgeving word alles en iedereen zwanger allemaal hartstikke leuk, maar ik heb geen kinderwens. En dat is bekend, ik leef echt wel met ze mee en vraag ook regelmatig hoe het gaat met de zwangere. Maar ik merk dat ik steeds bozer/gefrustreerd raak omdat het alleen nog maar over baby`s gaat. Ik heb 2 huisdieren en dat zijn mijn kinders maar daar mag ik niet over beginnen want dat zijn maar huisdieren. Ik voel me steeds mee onbegrepen:( en eenzamer. Andere vriendinnen zoeken zal niet mee vallen want ik kom nu echt in een leeftijd waar bij kinderen een grote rol gaan spelen. Ben nu 27 en weet het gewoon niet meer. Ik zit op dit moment gewoon te janken omdat ik weet dat ik deze vriendschappen ga kwijt raken omdat ik het niet lang meer ga volhouden alle het baby/zwangerschaps kwaaltjes aan te horen. Ben ik dan echt zo anders?

Kun je niet aangeven hoe je je voelt?

Zeggen ze dan letterlijk dat je niet over je huisdieren mag praten omdat het maar huisdieren zijn?

Ik ben 29 en heb ook geen kinderwens. Vriendinnen hebben bijna allemaal kinderen inmiddels maar ik ervaar niet dat de vriendschappen minder goed worden. Ik had één vriendin die non-stop over haar kind praatte en dat vond ik wel vervelend. Inmiddels is de tweede er en wordt het al aanzienlijk minder
Ik merk juist dat de vriendinnen die moeder zijn ook behoefte hebben aan een vriendin met wie ze lekker over andere onderwerpen kunnen praten, de rest bespreken ze dan met vriendinnen die wél moeder zijn. Al vind ik praten over de kids heus niet erg hoor, het mag alleen wel gedoseerd zijn. Ik zou inderdaad niet teveel over je huisdieren praten, ik heb die neiging ook wel haha. Ik begrijp ook wel dat een huisdier niet hetzelfde is als een kind, maar een huisdier voelt voor mij wel als belangrijk onderdeel van mn leven waar ik verantwoordelijk voor ben en voor moet zorgen. Gelukkig weten mijn vriendinnen wel dat m'n katten mijn harige kindjes zijn Ze vragen er zelf ook vaak naar.
Ik heb gelukkig ook een vriendin (en haar vriend) die geen kinderwens heeft en dol is op haar hondje. Dat is wel fijn, wat begrip.
Verder een tip: zoek jongens vrienden! Problem solved

Als de kinderen wat ouder zijn wordt het wel beter denk ik, maar daar heb je nu niks aan natuurlijk.

Ik ben dan misschien nog iets jonger (23) maar zoals het er nu uit ziet heb ik ook geen kinderwens. Veel van mijn vriendinnen willen wel kinderen maar hebben ze nog niet dus dat is wel een verschil. Op een gegeven moment denk ik dat de situatie die jij beschrijft bij mij ook wel zal gaan spelen. Als een vriendin kinderen krijgt, kun je toch gewoon vrienden blijven? Daarvoor was er toch ook sprake van een vriendschap, waarom nu dan niet meer? Misschien kun je het eens aangeven bij je vriendinnen.  

Wat voor huisdieren heb je?

Wow wat een lieve reacties al. Ik heb 2 katten ze zijn mijn alles. Maar weet ook wel het zijn maar katten, maar zoals 5min geleden dat er weer eens eentje een streek uithaald vind ik leuk om te vertellen. Maar ook dat mag niet.
Ze weten dat ik geen kinder wens hebben, maar blijkbaar doen hormonen rare dingen met mensen want ze doen er niks mee. Heb al open kaart gespeeld en eerlijk gezegd wat mijn dwars zit maar ze snappen het ook niet. Dit forum deze weg zie ik dan ook echt als een vlucht poging, want ik kan er niet meer tegen:(

Maar wat bedoel je nou met 'dat mag niet', snoeren ze je dan echt de mond? Waarom zijn dat dan vriendinnen van je? Je kunt toch geen vriendschap hebben met mensen naar wie je alleen maar mag luisteren maar zelf nooit iets mag vertellen, waar het dan ook van beide kanten over gaat?

Wat naar dat je je zo voelt. Maar is het voor hen dan ook echt duidelijk hoe jij je voelt dat je langzaamaan wanhopig begint te worden van de situatie en vooral dat je je erg verdrietig voelt? En dat niet mogen dat klinkt wel erg cru en zou ik niet accepteren in een vriendschap.

Als ik over mijn katten begin krijg ik reacties in de trant. "pfff het zijn maar katten" , "we hadden het toch over kinderen niet over katten", "ik snap niet dat jij je katten kan zien als kinderen want het zijn maar domme wezens" en vaak daarna na de vraag "nieuw onderwerp" want dan meestal kinderen zijn.

Het waren altijd zulke lieve vriendinnen maar door dit drijft het echt ons uit elkaar.

 Ze weten hoe ik me er onder voel omdat ik dat wel kenbaar maak, maar meer dan een schouder klopje en antwoord ach komt wel goed is het niet

koalabeer schreef:Ik hoop echt dat het goed staat. 

Maar ik heb net aan gemeld en ik ben eigenlijk op zoek naar weet niet wat. In mijn omgeving word alles en iedereen zwanger allemaal hartstikke leuk, maar ik heb geen kinderwens. En dat is bekend, ik leef echt wel met ze mee en vraag ook regelmatig hoe het gaat met de zwangere. Maar ik merk dat ik steeds bozer/gefrustreerd raak omdat het alleen nog maar over baby`s gaat. Ik heb 2 huisdieren en dat zijn mijn kinders maar daar mag ik niet over beginnen want dat zijn maar huisdieren. Ik voel me steeds mee onbegrepen:( en eenzamer. Andere vriendinnen zoeken zal niet mee vallen want ik kom nu echt in een leeftijd waar bij kinderen een grote rol gaan spelen. Ben nu 27 en weet het gewoon niet meer. Ik zit op dit moment gewoon te janken omdat ik weet dat ik deze vriendschappen ga kwijt raken omdat ik het niet lang meer ga volhouden alle het baby/zwangerschaps kwaaltjes aan te horen. Ben ik dan echt zo anders?

Lijkt me dat dat wel meevalt. 

Ik ben 30 en de helft van mijn vriendinnen heeft geen kinderen en mijn beste vriendin wil ze ook niet waarschijnlijke, 

Het gaat bij ons echt niet alleen over baby's, die komen wel voorbij, maar net zo vaak als de verschillende vakanties, banen, relatieperikelen of verhuizingen. 

Ik denk dat je óf een beetje verkeerde mensen om je heen hebt óf je trekt het je een beetje teveel aan.

Ik denk dat het ook een kwestie van wederzijds begrip moeten hebben is. Dat wat jij met je kattenstreken hebt, dat je dat zo graag wilt vertellen, dat hebben jouw vriendinnen waarschijnlijk met de streken van hun kinderen. Ik vind het belachelijk dat ze je afkappen, dat sowieso, maar eigenlijk willen jullie gewoon dezelfde dingen vertellen, alleen heb jij het over je katten en je vriendinnen het over hun kinderen

Bij mij hangt het er overigens wel van af wíé er over haar kinderen praat. Ik heb een collega met wie ik ook bevriend ben, zij heeft een kindje, ik niet (de kinderwens wel), en haar verhalen vind ik alleen maar leuk om te horen. Terwijl ik van de verhalen van sommige andere collega's over hun kinderen doodmoe word. Datzelfde heb ik hier op het forum ook wel. De ene trotse mama kan ik beter hebben dan een enkele andere hier en daar

Maar wil jij dan nog wel bevriend met hen blijven? Of ben je vooral bang dat je geen nieuwe vriendinnen vindt? Want als het echte goede vriendinnen zijn en jij mag niet eens iets vertellen over je katten die belangrijk zijn voor je dan zou ik die vriendschappen alleen vanwege dat gegeven in twijfel trekken. Het komt op mij allemaal niet erg vriendelijk over om het maar even mild te zeggen.

Je vriendinnen klinken erg onsympathiek. Misschien moet je gewoon een keer je jas pakken en naar huis gaan als ze zo'n opmerking maken.

Katten zijn ook geen interessant gespreksonderwerp, en ik heb er zelf ook één. En zeker niet als je de vergelijking wilt trekken als anderen het over kinderen hebben en jij begint over katten, dat is gewoon raar. 

Maar je bent niet raar dat je geen kinderwens hebt, dat je katten als je kinderen ziet is misschien een therapietje waard, maar het niet willen van kinderen is heel gezond en normaal.

En luisteren ze verder wel als je iets wilt vertellen buiten je katten om? Bv hoe het gaat met werk/opleiding of als je ergens mee zit of zijn het eenzijdige vriendschappen?

Mijn katten zijn trouwens ook wel een beetje als poezenkindjes voor mij hoor, maar ik heb het met anderen eigenlijk nooit over hun streken. Ja, hier, maar verder eigenlijk niet

Artemis schreef:Katten zijn ook geen interessant gespreksonderwerp, en ik heb er zelf ook één. En zeker niet als je de vergelijking wilt trekken als anderen het over kinderen hebben en jij begint over katten, dat is gewoon raar. 

Maar je bent niet raar dat je geen kinderwens hebt, dat je katten als je kinderen ziet is misschien een therapietje waard, maar het niet willen van kinderen is heel gezond en normaal.

Ligt er aan met wie je een gesprek voert

Susan schreef:Je vriendinnen klinken erg onsympathiek. Misschien moet je gewoon een keer je jas pakken en naar huis gaan als ze zo'n opmerking maken.

 Ze klinkt zelf ook niet heel sympathiek, zeker niet als ze zegt 'ze weten dat ik geen kinderwens heb, maar blijkbaar doen hormonen rare dingen met mensen' 

Alsof ze verwacht dat die vriendinnen het niet over kinderen hebben omdat zij geen kinderwens heeft.

Alleen maar over baby's praten is suf, en dan zou ik op zoek gaan naar andere vriendinnen, maar niet over baby's mogen praten is ook suf.

Artemis schreef:Katten zijn ook geen interessant gespreksonderwerp, en ik heb er zelf ook één. En zeker niet als je de vergelijking wilt trekken als anderen het over kinderen hebben en jij begint over katten, dat is gewoon raar. 

Maar je bent niet raar dat je geen kinderwens hebt, dat je katten als je kinderen ziet is misschien een therapietje waard, maar het niet willen van kinderen is heel gezond en normaal.

Misschien zijn haar katten wel heel erg belangrijk voor haar. En vind zij het wel een interessant gespreksonderwerp. Ik kan ook uren over bepaalde zaken praten wat andere zeer oninteressant vinden. En ik snap wel dat je, je huisdieren als een soort kinderen kan zien. Dus nee ik vind de vergelijking met kinderen en huisdieren niet raar.

Met zulke vriendinnen was ik allang klaar geweest trouwens.

Ik vind katten ook niet te vergelijken met kinderen en ik heb zelf ook niks met katten, maar ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die heel veel met hun katten hebben en er graag over praten.

Overigens heb ik niet het idee dat zij tijdens die gesprekken de parallel trekt tussen de kinderen van haar vriendinnen en haar eigen katten, want voor zover ik het lees zijn de meeste vriendinnen nu zwanger en hebben dus nog geen kinderen. Feit blijft in ieder geval staan dat het onbeschoft is om iemand op zo'n manier de mond te snoeren.

Joan schreef:

Artemis schreef:Katten zijn ook geen interessant gespreksonderwerp, en ik heb er zelf ook één. En zeker niet als je de vergelijking wilt trekken als anderen het over kinderen hebben en jij begint over katten, dat is gewoon raar. 

Maar je bent niet raar dat je geen kinderwens hebt, dat je katten als je kinderen ziet is misschien een therapietje waard, maar het niet willen van kinderen is heel gezond en normaal.

Ligt er aan met wie je een gesprek voert

 Als het gesprek over katten moet gaan omdat dat het enige is wat we gemeen hebben denk ik dat ik die persoon niet heel leuk vindt.

Ik ben dol op mijn kat, heb het met mijn man, die ook dol is op de kat, ook vaak over haar, wat ze uitspookt enzo. En een heel enkele keer keer noem ik weleens de kat als ik in gesprek ben met een andere katteneigenaar, maar daar houdt het wel mee op. Niemand vindt mijn kat verder boeiend, ik vind andermans huisdieren ook niet echt boeiend, op een enkel verhaaltje na. 

Geldt overigens hetzelfde voor kinderen, vind ik ook maar weinig interessant van anderen, en de mijne bespreek ik niet heel vaak.

Artemis schreef:

Susan schreef:Je vriendinnen klinken erg onsympathiek. Misschien moet je gewoon een keer je jas pakken en naar huis gaan als ze zo'n opmerking maken.

 Ze klinkt zelf ook niet heel sympathiek, zeker niet als ze zegt 'ze weten dat ik geen kinderwens heb, maar blijkbaar doen hormonen rare dingen met mensen' 

Alsof ze verwacht dat die vriendinnen het niet over kinderen hebben omdat zij geen kinderwens heeft.

Alleen maar over baby's praten is suf, en dan zou ik op zoek gaan naar andere vriendinnen, maar niet over baby's mogen praten is ook suf.

Oh, ik dacht dat ze daarmee bedoelde dat die vriendinnen geen ander gespreksonderwerp dan kinderen tolereren ondanks dat ze weten dat zij er niks mee heeft en dat dat door de zwangerschapshormonen komt. Dat ze over kinderen en zwangerschappen praten lijkt me inderdaad vrij logisch en niet ingegeven door hormonen, en niet over baby's mogen praten is inderdaad ook stom.

Ik snap het wel, ik vind het ook stom als ik iets zeg over mijn kind en iemand reageert daarop met begrip, "want mijn kat..". Ik struikel bijna over mijn wallen omdat mijn baby 's nachts feest viert, maar jij snapt dat want je kat zat om half 7 aan de deur te krabben? Hou op, schei uit.

Maar, om je nou de mond te snoeren vind ik ook weer zoiets, je kan natuurlijk ook gewoon erover praten dat je het niet leuk vind om alleen over hun kinderen te horen, en dan zullen zei waarschijnlijk zeggen dat jouw katten hun niet boeit. Kan je 2 dingen doen; of over andere dingen praten//het van elkaar accepteren of op zoek naar andere vriendinnen.

Joan schreef:

Artemis schreef:Katten zijn ook geen interessant gespreksonderwerp, en ik heb er zelf ook één. En zeker niet als je de vergelijking wilt trekken als anderen het over kinderen hebben en jij begint over katten, dat is gewoon raar. 

Maar je bent niet raar dat je geen kinderwens hebt, dat je katten als je kinderen ziet is misschien een therapietje waard, maar het niet willen van kinderen is heel gezond en normaal.

Ligt er aan met wie je een gesprek voert