Geen kinderwens

Birgit schreef:Hij had het er met zijn zwager over gehad (die wordt over ongeveer een maand vader).
Hij had tegen hem gezegd dat hij soms dacht dat ik geen kinderen wil, dan zou hij toch liever iemand zoeken die wel kinderen wil.

Ik had het er gisteren nog met een vriendin over. Zij vertelde dat ze steeds meer het idee krijgt dat mensen vinden dat je leven mislukt is als er geen bruiloft of kinderen komen. Zij vindt dat helemaal niet (ze heeft ook geen vriend en in de 10 jaar dat ik haar ken ook niet gehad). Best een leuk gesprek over gehad enzo.

Veel meiden zeggen op jonge leeftijd al dat ze ooit moeder zouden willen worden, dat gevoel heb ik nooit gehad.
Toch zou ik het graag voor mijn vriend over hebben, want wat nou als ik de liefde van m'n leven kwijt raak door zoiets?

Oooh dit komt mij zo verschrikkelijk bekend voor! Ik was laatst op een verjaardag bij vrienden van mijn vriend. Paar vriendinnen van zijn vrienden zijn allemaal heel stellig in hun moederwens.. het liefste willen ze zo snel mogelijk al beginnen aan een gezin (zijn allemaal rond de 23). Terwijl ik daar écht anders tegenover sta, ik heb het nu fijn zo, samen met mijn vriend. Ik heb wel een kinderwens, maar niet zo'n oerdrang zoals sommige meiden die al ervaren vanaf jonge leeftijd.
Mijn vriend wil wel heel graag kinderen, maar ook pas met de tijd.. het is nu gewoon nog geen isue.
Maar goed die meiden snappen dus echt niet dat ik het geen isue vind, ik ben er nog niet mee bezig, vind het nog niet belangrijk.. en zij vinden het gewoon heel erg belangrijk..
en toen vervolgens de discussie op het misschien wel nooit kinderen nemen kwam, kreeg ik echt het gevoel dat het echt 'slecht' zou zijn ofzo, als je er gewoon nooit aan begint alsof je leven dan minderwaardig is ofzo.
Heel jammer dat mensen zo denken.

Ik heb bij Lise die keus om bewust zwanger te raken nooit hoeven maken, ik wilde wel kinderen. Maar wanneer? Geen idee.
Toen Lise er eenmaal was en wij gewoon samen waren, heb ik altijd in mijn hoofd gehad dat het bij Lise zou blijven. Het is niet dat ik geen kinderen mee zou willen, maar gewoon een gevoel wat erbij zat.
Tot mijn vriend er over begon, hij wilde graag toch nog wel kinderen. Ik vond het in het begin best wel spannend, omdat Lise toch niet zijn kind is en er dan een kind zou komen van ons.
Maar daar is helemaal geen sprake van geweest. Maar mocht hij nooit over kinderen begonnen zijn weet ik ook niet of ze er geweest zijn.

Qua regelen, nu is het lastiger om oppas te regen met 3 kinderen dan met 1 of 2. En echt spontaan weg kunnen, zit er bijna niet meer. Maar goed, ik heb ook helemaal de behoefte niet meer om wekelijks de kroeg in te gaan ofzo.

_Donnaa schreef:Maar Giacamo, je moet wel een hoop plannen.. Je moet wel een hoop regelen als je vriendinnen op zaterdagmiddag vragen of je `s avonds mee gaat stappen..

Gewoon maar gaan omdat je er zin in hebt is er niet meer bij, want je moet altijd je kind 'kwijt' ..

Ik vind het echt enorm meevallen met het plannen en als ik een avondje wil gaan stappen dan is mijn vriend gewoon thuis. Ook als dat op zaterdagmiddag gevraagd wordt. Als we samen gaan, vind mijn schoonmoeder het super als hij een nachtje komt logeren. Ik snap je punt wel hoor, maar ik heb het idee vaak dat er vaak gedacht wordt dat je niks meer kan als je kinderen hebt. En dat is echt onzin.

Giacomo schreef:

_Donnaa schreef:Maar Giacamo, je moet wel een hoop plannen.. Je moet wel een hoop regelen als je vriendinnen op zaterdagmiddag vragen of je `s avonds mee gaat stappen..

Gewoon maar gaan omdat je er zin in hebt is er niet meer bij, want je moet altijd je kind 'kwijt' ..

Ik vind het echt enorm meevallen met het plannen en als ik een avondje wil gaan stappen dan is mijn vriend gewoon thuis. Ook als dat op zaterdagmiddag gevraagd wordt. Als we samen gaan, vind mijn schoonmoeder het super als hij een nachtje komt logeren. Ik snap je punt wel hoor, maar ik heb het idee vaak dat er vaak gedacht wordt dat je niks meer kan als je kinderen hebt. En dat is echt onzin.

Maar je kunt wel heel veel niet meer. Laatst waren mijn kinderen even beiden uit logeren een weekje, vanwege de vakantie. Dan kun je dus opeens om 20.00 's avonds gaan eten, omdat je daar zin in hebt, en daarna samen de deur uitlopen om een stuk te gaan wandelen, gewoon omdat dat kan. Dat moet je dan normaal alleen doen, en je gaat niet je schoonmoeder bellen omdat je even met z'n tweeen wilt wandelen.
De volgende ochtend ren je dan zonder gedoe binnen 15 minuten je huis uit, na het douchen en zonder ontbijt, omdat dat kan en je niet eerst meerdere mensen hoeft te voederen. Je hoeft niet op de klok te kijken hoe laat je naar huis gaat op je werk, want je hebt geen sluitingstijd van het KDV die je moet halen, dus als je een uur langer wilt werken dan kan dat. En heb je dan geen boodschappen in huis, dan boeit het niet, want dan ga je op je gemak nog even langs de supermarkt en haal je iets waar je zin in hebt. En wil dan de één op een terras gaan zitten met een vriend en de ander naar een vriendin, dan kan dat, zonder dat je het hoeft af te spreken en zonder dat één van tweeen thuis hoeft te blijven.

Ga je de volgende dag naar een barbecue, dan kun je gewoon gaan en komen als je daar zin in hebt, en hoef je niet op een bepaalde tijd naar huis omdat de kinderen jengelig worden en je hoeft ook niet steeds op te letten of er niet 1 in een vijver valt of probeert de barbecue vast te houden.

Dat zijn dingen die ik absoluut heb onderschat toen ik kinderen kreeg. Niet dat ik er dagelijks last van heb, maar als ze er even niet zijn dan weet ik weer hoe het wás voordat ze er waren en je levert dan toch wel een gigantisch stuk vrijheid in. Want zonder kinderen hou ik me niet aan zo'n strak ritme en doe ik veel meer waar ik zin in heb.

Ik merk dat mijn kinderwens altijd vooral hormonaal is. Mijn hormoontjes die soms heel onredelijk kunnen schreeuwen om baby's.

Maar soms zie ik het ook voor me hoe ik samen met iemand een nieuw mens op een goede manier de wereld leer kennen en dat zal ik dan niet zomaar doen met iemand.

Ik moet er nog niet aan denken.

Als ik wél kinderen op de wereld zou willen brengen, dan wil ik dat voor mijn 30e proberen, dus ik heb nog maar een paar jaar...

Youandi schreef:Ik moet er nog niet aan denken.

Als ik wél kinderen op de wereld zou willen brengen, dan wil ik dat voor mijn 30e proberen, dus ik heb nog maar een paar jaar...

En na je 30e wil je het niet meer?

Ik heb mezelf een aantal doelen gesteld voordat ik aan kinderen mag gaan denken van mezelf:

- Master klaar
- Goede baan gevonden en daar al een beetje in thuis
- Financiën op orde
- Relatie stabiel
- Persoonlijke situatie stabiel

Ik vind het belangrijk om deze zaken voor mezelf op een rijtje te hebben voor ik samen met mijn vriend aan een kind begin...

Noa schreef:

Youandi schreef:Ik moet er nog niet aan denken.

Als ik wél kinderen op de wereld zou willen brengen, dan wil ik dat voor mijn 30e proberen, dus ik heb nog maar een paar jaar...

En na je 30e wil je het niet meer?

Nou ja, 1 of 2 jaar daarna kan nog, maar ik wil nog vitaal zijn als de kinderen jong-volwassen zijn, omdat ik onder andere nog veel reis wensen heb naar verre landen.

Mijn vriend en ik hebben beide (op dit moment sowieso) geen kinderwens. We moeten er echt niet aan denken. We houden beiden ook niet van kinderen, vinden ze heel vervelend en we willen graag eerst zelf "leven" etc. Misschien dat ik over tien jaar toch van gedachte verander, maar als ik überhaupt al ooit een kindje wil, blijft het toch echt bij een.