Onvervulde kinderwens

Door omstandigheden kunnen mijn man en ik wellicht geen kinderen krijgen. Er is geen directe medische oorzaak, het heeft met een aandoening van man en van mij te maken en de combinatie, erfelijkheid. Plus nog een aantal factoren, maar daar ga ik liever niet op in.

Ik word binnenkort 31 jaar en de afgelopen jaren heb ik veel vriendinnen zwanger zien worden. Daarnet hoorde ik dat er weer eentje zwanger is. Zeer pijnlijk voor mij, zoiets kan mijn avond verpesten. Ik wil ook graag maar het kan gewoon niet.

Ik vroeg me af of er dames in soortgelijke situatie hierover willen praten. Ik ben vooral op zoek naar herkenning, omdat die in mijn omgeving amper te vinden is.

In augustus ben ik met de pil gestopt en vanaf die tijd probeer ik om zwanger te raken maar helaas is het nog niet gelukt. Ik heb er geen moeite mee als mensen die verder van me af staan zwanger raken (dus bijvoorbeeld mensen van hier). Het probleem zit hem bij mij ook een beetje in de mensen die dichtbij staan. 'Gelukkig' is er onze vriendenkring nog niemand zwanger (geweest) maar iedereen komt nu zo rond de 30 dus ik verwacht dat het niet lang meer gaat duren.
Het is echt niet dat ik het een ander niet gun maar man wat kan het confronterend zijn. Een collega die deze week uitgerekend is en mijn schoonzusje die zwanger is van de 2e en beide kunnen ze alleen maar over kinderen praten.
Ik zeg of heel weinig of doe juist heel actief aan deze gesprekken mee maar stiekem baal ik een beetje.
We zijn natuurlijk nog geen jaar bezig dus of het op de natuurlijke wijze gaat lukken weten we natuurlijk nog niet.

Wat naar Isis. Zouden jullie een alternatief overwegen, zoals adoptie (als dat mogelijk is)?

Ik kan er wel en niet over meepraten. Wij hebben de angst dat het niet wilt lukken om een zwangerschap te voldragen. Zoals je misschien weet heb ik twee keer een miskraam gehad en ben nu voor de derde keer (pril) zwanger. Maar wat nou als het weer fout gaat? Hoe vaak kunnen wij dit aan? Kunnen wij niet gewoon gelukkig zijn en blijven met z'n tweeën?

Ik begrijp je zeker wel (hoe erg zijn die scheuten van jaloezie bij het goede nieuws van anderen, hoewel je het je vrienden natuurlijk ook gewoon gunt) en ik hoop ook van harte dat je er buiten je man ook met anderen over kan praten.

Korte reactie even, ik ben gisteren ook letterlijk ziek geworden.

Charlotte, adoptie is geen optie, helaas. Wat erg van die miskramen, ik hoop met heel mijn hart dat het deze keer goed blijft gaan.

Ilovethe90's, ook voor jou hoop ik dat het gauw lukt.

Ik kan er met heel weinig mensen over praten. Mijn man loopt er ook wat van weg, hij gaat zich dan schuldig voelen en hij heeft die wens niet zo als ik. Sommige vriendinnen hebben nog geen kinderen en ik merk dat ik er met hen beter over kan praten dan met vriendinnen met kinderen. Mijn zus zegt meestal dat ze er niet veel op kan zeggen, zij heeft kinderen. Tuurlijk gun ik iedereen zijn geluk, ik ga met vriendinnen en hun kinderen leuke dingen doen en ik toon mijn verdriet amper. Maar in de auto, op weg naar huis, als ik alleen ben, dan komt het verdriet. Ik denk dat ik nog lang nodig zal hebben alvorens ik dit een plaats kan geven.

Oh ja, herkenbaar, dat over kinderen praten. Ik ken ondertussen al bijna alle soorten flesjes, opvoedingsmethoden en zwangerschapskwalen. Ik heb voor mezelf besloten dat ik hierin grenzen ga trekken. Ik ben iemand bij wie anderen steeds terecht kunnen en ik sta dag en nacht klaar voor mijn geliefden maar te lang moeten luisteren naar verhalen over en rond kinderen, is nu te moeilijk.

-weg-

Bisq, dankje voor het delen van je verhaal. Wat moet het moeilijk voor je zijn, zo oneerlijk.

Ik ga je pm-en als ik me beter voel en de koorts gezakt is.

Is prima, beterschap!
Ik haal m'n verhaal weer weg nu je het gelezen hebt, dat voelt toch fijner.

Zijn er wel mensen die er van weten en waar je mee kunt praten of is het op dit moment echt iets tussen jullie?
Zelf heb ik 2 maanden geleden een vriendin in vertrouwen genomen en ze kwam meteen met een reactie dat we er teveel mee bezig zijn. Dat valt voor mijn gevoel wel mee en zulke reacties zijn ook helemaal niet fijn. Voorlopig heb ik besloten het maar weer voor me te houden.

Wat vervelend Ilovethe90's! Het zou toch fijn zijn als je even je hart kunt luchten bij een vriendin zonder een oordeel te krijgen.