Ben jij wel eens gepest?

Ja op de basisschool wel eens door de 'grote' jongens. Ik ben heel bleek en heb licht blond haar en werd dan wel eens uitgemaakt voor melkfles ofzo. Ik heb me er geloof ik nooit veel van aangetrokken.

En een keer op de middelbare school, in de tweede denk ik. Ik was een week ziek en werd ineens gesmst door mijn beste vriendin: toetje, iedereen vind jou een slet blabla.. Ik snapt er niks van dus belde haar op en ze zei dat de hele school mij die week voor hoer uit had gemaakt.
Toen ik weer beter was gingen we uit school zwemmen, hadden een paar jongens mijn BH uit mijn zwemtas gehaald en opgehangen met een briefje met mijn mobiele nummer er onder en 'gratis seks'.
Ik werd toen boos en pakte een flesje water (wat warm was geworden omdat het in de zon had gelegen) en gooide dit over een van die jongens heen. Toen was het van: toetje heeft over hem heen geplast, toetje houdt van plasseks haha. Dat vond ik toen wel heel kut, maar achteraf eigenlijk hilarisch.
Dat heeft een week of twee geduurd, toen was het weer over.

Ik ben ook een heel groot voorstander daarvan, Tea-Leaf. Meteen schorsen en bij geen verbetering van school trappen.

Storm schreef:Ik ben ook een heel groot voorstander daarvan, Tea-Leaf. Meteen schorsen en bij geen verbetering van school trappen.

Ja, dat dus.

Ja...een paar dingen daarvan zijn me heel erg goed bij gebleven. Toen ik een jaar of 9/10 was kwam er tijdens de pauze een klasgenootje naar me toe die tegen me zei; van achter lijk jij zo`n mooi meisje... Ook heb ik tijdens pauzes en het buiten spelen op de basisschool heel vaak alleen gezeten...

En toen ik iets ouder was( 14/15) was er een verschrikkelijk stom wijf( echt uit zo`n aso gezin) die het nodig vond om mij op te wachten bij de bushalte( ik ging altijd met de bus naar school) en mij te schoppen, en mijn rugzak af te pakken en die in de sloot te gooien...

Ja, ik ben heel erg gepest. Vooral op de basisschool en ook nog toen ik op de middelbare school zat.
En waarom? Wie het weet mag het zeggen.
Het gepest-worden heeft een hele grote invloed gehad. Ik had geen zelfvertrouwen, was ziekelijk onzeker, heb daardoor de neiging gekregen over me heen te laten lopen.
Nu, sinds een aantal jaren, kan ik zeggen dat ik weer op de goede weg ben. Ik heb mezelf bijeen geraapt en ben nu stukje bij beetje aan het leren dat ik goede dingen waard ben. Nog steeds ben ik verlegen, kijk ik de kat uit de boom, ben ik (bij vlagen) onzeker terwijl dat niet hoeft. Ik heb veel dingen bereikt waar ik trots op mag zijn. Stukje bij beetje begin ik dat nu in te zien.

Het stomme is dat ik, als ik in het dorp kom waar ik ben opgegroeid, er nog mensen zijn die mij uitschelden met de scheldnaam die ze op de basisschool gebruiken. Terwijl ik nu de 30 gepasseerd ben en de pesters nu ook rond deze leeftijd zitten. Hoe zielig (en triest) is dat? Gelukkig kan ik het nu grotendeels van me af laten glijden en er boven staan. Maar het heeft in het verleden wel voor heel veel pijn en verdriet gezorgd.

Ik ben op de basisschool jarenlang dusdanig gepest dat mijn therapeut zich achteraf afvroeg waarom er geen aangifte was gedaan van intimidatie en fysieke en geestelijke mishandeling. Veel meer hoef ik er niet over kwijt maar het heeft me een hoop therapie gekost . Nu heb ik er gelukkig helemaal geen last meer van, ik weet wie ik ben en waar ik voor sta. Wel heeft de slechte eigenschap dat ik me snel persoonlijk aangevallen voel hier veel mee te maken. Als ik iemand van toen tegenkom voel ik me vreemd genoeg juist sterk, omdat ik het ver geschopt heb en ik zoveel overwonnen heb.

Edit: Het pesten is trouwens grotendeels gestopt toen ik in groep acht een leerkracht kreeg die er erg bovenop zat, bovendien werd mijn klas gesplitst en mocht ik kiezen met wie ik in de groep wilde. Op de middelbare school kreeg ik gelukkig een assertief vriendinnetje waarvan ik er nog steeds van overtuigd ben dat ik zonder haar weer de zondebok was geworden.

Merai schreef:Als ik iemand van toen tegenkom voel ik me vreemd genoeg juist sterk, omdat ik het ver geschopt heb en ik zoveel overwonnen heb.

Dat herken ik ook wel en dat geeft me inderdaad een sterk en trots gevoel!

Break Of Day schreef:

Merai schreef:Als ik iemand van toen tegenkom voel ik me vreemd genoeg juist sterk, omdat ik het ver geschopt heb en ik zoveel overwonnen heb.

Dat herken ik ook wel en dat geeft me inderdaad een sterk en trots gevoel!

Fijn is dat he! Wel waardeloos dat die mensen je nu nog naroepen

Ik zal ook nooit vergeten dat de ergste pestkop van de mavo een keer in de supermarkt naar me toe kwam om tegen me te zeggen dat ze stiekem zo jaloers op me was omdat ik toen net een verre reis had gemaakt. Ze wilde alles van mijn reis weten. Ik heb nog een hele tijd met haar staan praten. Na de middelbare school had ik haar nooit meer gezien, laat staan gesproken.. En nu hing ze aan mijn lippen. Haha, dat was wel een coole ervaring.

Ja, in de HAVO werd ik gepest omdat ik van de MAVO kwam (doorgestroomd). Zo simpel was de reden, de hele klas had de pik op me nadat 1 meisje dat zo voor elkaar had gekregen met haar grote bek. Na een paar maanden kwamen mijn ouders erachter door een vriendin en hebben ze me op een andere school gezet. Binnen 3 maanden kende ik zo veel mense, superleuke tijd gehad daar... Mijn beste vriendin bleef echter op die school (was ook doorgestroomd) en is nog jaren het pispaaltje geweest. Ze wilde zich niet laten kennen en ook naar mijn school komen, helaas. Ik ben blij dat ik wel voor mezelf heb gekozen en weggegaan ben.

Ik ben ook erg gepest op de middelbare school. Van de eerste tot de vierde klas, was mijn leven een hel. Stond elke dag jankend in de wc`s op school om naar mijn moeder te bellen wat ze nu weer met me hadden gedaan (kleren verstopt tijdens gym, me laten struikelen, net zo ver doorgaan dat ik zat te janken in de klas.. Geen enkele leerkracht die er wat aan deed!). Die kinderen zeiden altijd dat ik lelijk was en ik durfde niks te zeggen. In het vierde jaar van de havo kwam ik in een andere klas en ging het beter, maar wat heb ik het er nog moeilijk mee.. Ik heb echt wraakgevoelens tegenover de pesters, ik haat ze!

Bij mij op school (zowel de basisschool als de middelbare) wisten ze volgens mij ook niet wat ze er mee moesten doen. Dat gaf me als leerling soms wel een machteloos gevoel, alsof je 'overgeleverd' was aan de pesters.
Een aantal jaren nadat ik de mavo achter me had gelaten, hebben ze een pestbeleid in gevoerd. Ik las er over in de krant. Ik vind het een goed beleid en uit wat ik ervan gelezen en gehoord heb, werkt het ook goed nu. Ik hoop dat het leed van kinderen van nu voorkomen of beperkt kan worden.

Ik ben van kinds af aan tot een jaar of 15 gepest met mijn lengte.
Altijd was ik de kleinste, was verlegen en ik huilde ook nog eens vrij snel.
Altijd werd ik als laatste gekozen. Ze zagen me als 'zwak'.
Vooral op de middelbare school raakten opmerkingen als 'dwerg' en 'bonenstaak' me heel erg.

Toen ik eindelijk wat begon te groeien, ergens rond de 4e klas van de havo, kwam meteen alles op gang: binnen no time had ik cup D... En toen zagen de jongens me staan en werden de meiden jaloers. Een hele ommekeer!

Uit 'wraak' heb ik één van de pestende meiden een keer keihard in haar gezicht uitgelachen toen ze me met grote ogen nakeek toen ik voorbij liep in een discotheek. Ze had me al een jaar niet gezien en er was nogal wat veranderd. Ha ha!

Ik ben de helft van mijn leven achter elkaar gepest om mijn emoties (als iets gevoelig was, stond ik snel te huilen).
Dit gebeurde dan door, buitensluiten (alleen staan) In mijn middelbare schooltijd peste de "hele" school mij. Er hing een briefje met de woorden: Dit moddermeisje houdt van aandacht en huilt graag, troost haar maar even... Met een foto van mij uit het klassenboek....

*ik ben een keer voor de hele school door mijn enkel gegaan en toen belande ik in een grote modderplas..
Kan er nu wel om lachen maar op het moment van kon ik wel door de grond gaan.*

In totaal vanaf groep 2-3 tot laatste jaar MBO, dus totaal 11 jaar. Hierdoor heb ik heel erge faalangst, bang dat ik iets fout doe en anderen gaan lachen. Durf mijn gevoel niet uit te spreken, bang om gevoel te tonen en ik dus moet huilen.

Ik ben trouwens juf en heb dit jaar een meisje in de klas dat al haar hele schoolloopbaan gepest word.

Ze is wat klein, heeft een blaasprobleem en heeft pdd-nos.

Als leerkracht sta je echt machteloos soms...
Op school bescherm ik haar. Houd ik haar klasgenoten in de gaten, geef ik haar tips over hoe ze moet reageren op haar klasgenoten, spreek ik leerlingen aan, etc.
Buiten school om gaat het echter nog wel eens mis. Dan wordt ze onderweg opeens ingehaald door kinderen, die haar van de fiets willen schoppen bijvoorbeeld. Niet normaal.. Ik spreek die kinderen hier wel op aan, maar het gebeurt buiten school, dus tegenhouden kan ik het niet.

Maar op school is het gewoon een taak van de leerkracht!!
Ik kan heel boos worden als leerkrachten het maar laten gebeuren..

BurnedFlower schreef:Ik ben de helft van mijn leven achter elkaar gepest om mijn emoties (als iets gevoelig was, stond ik snel te huilen).
Dit gebeurde dan door, buitensluiten (alleen staan) In mijn middelbare schooltijd peste de "hele" school mij. Er hing een briefje met de woorden: Dit moddermeisje houdt van aandacht en huilt graag, troost haar maar even... Met een foto van mij uit het klassenboek....

*ik ben een keer voor de hele school door mijn enkel gegaan en toen belande ik in een grote modderplas..
Kan er nu wel om lachen maar op het moment van kon ik wel door de grond gaan.*

In totaal vanaf groep 2-3 tot laatste jaar MBO, dus totaal 11 jaar. Hierdoor heb ik heel erge faalangst, bang dat ik iets fout doe en anderen gaan lachen. Durf mijn gevoel niet uit te spreken, bang om gevoel te tonen en ik dus moet huilen.

Wat ontzettend laag....

Begrijpelijk dat je nu nog steeds last ondervindt van die periode...

Ik loop zelf ook LIO stage in de klas, maar als kinderen onderweg worden gepest, bel je toch de ouders lijkt me?

dankje wel Youandi

Een algemene vraag voor jullie. Hoe zijn jullie er bovenop gekomen? Ik vind het nog steeds moeilijk als ik het gevoel krijg buitengesloten te worden. ik heb EMDR therapie gehad. Ga nog een assertiviteitstraining volgen maar blijf die faalangst en die angst houden weer alleen komen te staan.

Nu ga ik wel heel erg gevoelig worden. Maar mijn schoonzus die pest mij dus ook. Normaal gesproken verban ik iedereen uit mijn leven. Maar haar kan ik niet verbannen. Het is de vrouw van mijn broer. De moeder van mijn tantezeggers! En elke keer als ze weer iets "geflikt" heeft zit ik er weer emotioneel doorheen.

Ja op de basischool soms en op het vbo wat erger. Dit omdat ik "dik" was (ben )

Mint schreef:Ik loop zelf ook LIO stage in de klas, maar als kinderen onderweg worden gepest, bel je toch de ouders lijkt me?

Jazeker, maar ik bedoel.. dan is het leed al geleden. En dat vind ik dan zó erg.. Dat machteloze gevoel.

Ik heb met de moeder van dit meisje heel veel contact. Ook schriftelijk. Het is echt een heel triest geval. Ze zit nu in groep 8 en komt er écht niet meer tussen. Iedereen die met haar omgaat, wordt ook gepest. Hopelijk kan ze in augustus een nieuwe start maken op het voortgezet onderwijs.

Ik ben ook gepest. Dit is op de basisschool begonnen. Er was een luizenplaag en ik zou die hebben veroorzaakt.
Vanaf toen was ik steeds het mikpunt. Op de basisschool heb ik nooit mezelf kunnen zijn. Ik deed steeds mijn uiterste best om erbij te horen. Dit heeft bij mij veel onzekerheid veroorzaakt, ben ik wel goed genoeg? Ik werd nooit geaccepteerd en er werd altijd over me gepraat. Op de middelbare school kreeg ik nieuwe vrienden. Ondertussen sportte ik nog steeds samen met de pester(s). Door de nieuwe vrienden kon ik ineens wel mezelf zijn en werd ik geaccepteerd. Ik werd zelfverzekerder en kwam voor mezelf op. Dit heeft er wel voor gezorgd dat ik wat minder aardig werd naar een bepaald iemand. Achteraf heb ik hier wel spijt van.
Nu heb ik aardig een balans gevonden al zeg ik het zelf. wanneer ik in mijn geboortedorp kom hoop ik ze wel eens tegen te komen om te laten zien hoe het nu met me gaat. Dus nog steeds een soort van bewijsdrang.

BurnedFlower schreef:dankje wel Youandi

Een algemene vraag voor jullie. Hoe zijn jullie er bovenop gekomen? Ik vind het nog steeds moeilijk als ik het gevoel krijg buitengesloten te worden. ik heb EMDR therapie gehad. Ga nog een assertiviteitstraining volgen maar blijf die faalangst en die angst houden weer alleen komen te staan.

Nu ga ik wel heel erg gevoelig worden. Maar mijn schoonzus die pest mij dus ook. Normaal gesproken verban ik iedereen uit mijn leven. Maar haar kan ik niet verbannen. Het is de vrouw van mijn broer. De moeder van mijn tantezeggers! En elke keer als ze weer iets "geflikt" heeft zit ik er weer emotioneel doorheen.

Jeetje wat vervelend! Ik denk dat je je over het algemeen sterker moet gaan voelen, zodat je het je niet meer aantrekt. Dit is mij gelukt door (in therapie) de dingen die gezegd en gedaan werden 'uit te dagen'. Dus, in hoeverre klopt het wat ze zeggen. En als ik dacht 'niemand vindt mij aardig', wat is aardig? In hoeverre voldoe ik daaraan? etc. Dus de onzin die door pesters gezegd en gedaan werd tegen de realiteit afzetten.

Youandi schreef:Ik ben trouwens juf en heb dit jaar een meisje in de klas dat al haar hele schoolloopbaan gepest word.

Ze is wat klein, heeft een blaasprobleem en heeft pdd-nos.

Als leerkracht sta je echt machteloos soms...
Op school bescherm ik haar. Houd ik haar klasgenoten in de gaten, geef ik haar tips over hoe ze moet reageren op haar klasgenoten, spreek ik leerlingen aan, etc.
Buiten school om gaat het echter nog wel eens mis. Dan wordt ze onderweg opeens ingehaald door kinderen, die haar van de fiets willen schoppen bijvoorbeeld. Niet normaal.. Ik spreek die kinderen hier wel op aan, maar het gebeurt buiten school, dus tegenhouden kan ik het niet.

Maar op school is het gewoon een taak van de leerkracht!!
Ik kan heel boos worden als leerkrachten het maar laten gebeuren..

Op mijn stageplek werd ook een meisje gepest door twee klasgenootjes. Ze schoven steeds hun tafeltjes bij haar weg en maakten nare opmerkingen. Ik heb het destijds bij mijn stagebegeleider aangegeven, maar die had het niet echt door en ging wel een keer met de ouders praten. Omdat ik het niet op zijn beloop wilde laten, heb ik toen geprobeerd te bemiddelen. Ik ben met de desbetreffende kinderen in gesprek gegaan, met zowel de pesters als het gepeste meisje en wonder boven wonder heb ik ze met elkaar in gesprek kunnen brengen. Ze hebben het onderling opgelost en de vriendschap was weer herenigd. Nu was dit geen geval van tijdenlang pesten, maar ik ben toch best trots dat ik dit toen op heb kunnen lossen.

Youandi ik heb echt respect voor je. Waren alle leerkrachten maar zo.