N.a.v. Heb jij wel eens gepest?

N.a.v. CL's topic over pesten; heb je zelf wel eens gepest?

Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik dat heb gedaan.
Op de basisschool hadden we een groepje meisjes en om de zoveel weken was 1 persoon, of 2 personen, de pispaal, waaronder ik dus.
Op de middelbare school ben ik gaan pesten, bewust een klasgenootje buiten sluiten, samen met andere klasgenoten.
Als ik nu terugkijk denk ik dat ik heb gedacht 'die pispaal worden gebeurt mij nooit meer', en dat ik daarom ben gaan pesten.

Wie nog meer?

Op de basisschool wel eens... Helaas waren er bij ons in de klas twee meiden de 'pispaal'. Ik deed daar regelmatig aan mee. Op de middelbare school nooit meer. Ik was me er toen al heel bewust van dat ik daar never nooit meer aan mee wilde doen.

Nee.

Zie mijn antwoord in het topic 'ben jij wel eens gepest'. Ik ben dus heel erg gepest. Maar daarnaast (ondanks dat ik dus het beste weet hoe het is om gepest te worden) heb ik ook wel eens gepest ja.
Als ik een keertje niet het pispaaltje van de klas was, maakte zich zo'n grote opluchting van mij meester, dan ik alles deed om maar niet de aandacht op mijzelf te vestigen.
Er kwam een meisje bij ons in het dorp wonen die heel even het nieuwe pispaaltje was. En ik moet tot mijn schaamte zeggen dat ik vooraan stond bij de ergste pestkoppen om met hen mee te doen..
Het meisje heeft maar even in ons dorp gewoond en toen mocht ik weer mijn gebruikelijke rol innemen.
Ik vraag me wel eens af wat er van dat meisje is geworden en ik voel me bij vlagen erg schuldig dat ik mee heb gedaan haar te pesten.. Als ik dingen over kon doen...

Volgens mij niet..

Break Of Day schreef:Zie mijn antwoord in het topic 'ben jij wel eens gepest'. Ik ben dus heel erg gepest. Maar daarnaast (ondanks dat ik dus het beste weet hoe het is om gepest te worden) heb ik ook wel eens gepest ja.
Als ik een keertje niet het pispaaltje van de klas was, maakte zich zo'n grote opluchting van mij meester, dan ik alles deed om maar niet de aandacht op mijzelf te vestigen.
Er kwam een meisje bij ons in het dorp wonen die heel even het nieuwe pispaaltje was. En ik moet tot mijn schaamte zeggen dat ik vooraan stond bij de ergste pestkoppen om met hen mee te doen..
Het meisje heeft maar even in ons dorp gewoond en toen mocht ik weer mijn gebruikelijke rol innemen.
Ik vraag me wel eens af wat er van dat meisje is geworden en ik voel me bij vlagen erg schuldig dat ik mee heb gedaan haar te pesten.. Als ik dingen over kon doen...

Ik heb precies datzelfde gevoel, ik schaam me kapot!
Maar je ziet het wel vaker eh, dat gepeste kinderen in een nieuwe situatie (andere school of nieuw kind in de buurt) pesters worden.

Nee, ik heb altijd de mensen die gepest werden geholpen en "beschermd".

FoolishSam schreef:Nee, ik heb altijd de mensen die gepest werden geholpen en "beschermd".

Daar heb ik bewondering voor!

Nee ik werd gepest, ik was geen pester. Toen ik op de middelbare school kwam en niet meer werd gepest, of in ieder geval minder, hield ik me altijd afzijdig als anderen wel gepest werden.

Nee, omdat ik zelf onzeker was en geplaagd werdt, soms tegen het pesten aan.

Maar tegen de pesters die iemand anders pestten deed ik ook niks en dat vind ik achteraf gezien heel erg. Maar ik durfde gewoon niet, uit angst zelf ook gepest te worden.

Trouwens... Sommige pesters van toen die ik wel eens tegenkom hebben niks bereikt of zijn opeens heel lelijk geworden ofzo. Dan denk ik "hah! eindelijk gerechtigheid"

Ik had bijvoorbeeld als meisje van 9 al puistjes.
Toen had een 'vriendinnetje' gezegd: "ik vind Tea-Leaf wel aardig, maar ze heeft zo van die puistjes, bah"
Dat vond ik zo erg, ik kwam vaak huilend thuis omdat ik mezelf zo lelijk vond door die puistjes. Ik heb geleerd mijn huid goed te verzorgen en zie er nu prima uit, op een puistje en krentebollenmomentje na.
Jaren later zag ik dat vriendinnetje weer en guess what... Een kop met puisten die je van een kilometer afstand al zag aankomen. Mijn moeder en ik hebben hard gelachen. Zo!

Break Of Day schreef:

FoolishSam schreef:Nee, ik heb altijd de mensen die gepest werden geholpen en "beschermd".

Daar heb ik bewondering voor!

Ik weet hoe het is om gepest te worden en kan me daarom ook goed voorstellen hoe iemand zich in zo een situatie voelt. Wij hadden in de brugklas een meisje in de klas en die werd erg buitengesloten en uitgelachen, en ik was cool en grappig, bijdehand enzovoort. Toen heb ik haar op sleeptouw genomen, en zo werd zij ook langzaam aan geaccepteerd

FoolishSam schreef:

Break Of Day schreef:

FoolishSam schreef:Nee, ik heb altijd de mensen die gepest werden geholpen en "beschermd".

Daar heb ik bewondering voor!

Ik weet hoe het is om gepest te worden en kan me daarom ook goed voorstellen hoe iemand zich in zo een situatie voelt. Wij hadden in de brugklas een meisje in de klas en die werd erg buitengesloten en uitgelachen, en ik was cool en grappig, bijdehand enzovoort. Toen heb ik haar op sleeptouw genomen, en zo werd zij ook langzaam aan geaccepteerd

Daar heb ik ook echt respect voor, zeker in een leeftijdsperiode waar zulke dingen heel gevoelig liggen.

Tea-Leaf schreef:Nee, omdat ik zelf onzeker was en geplaagd werdt, soms tegen het pesten aan.

Maar tegen de pesters die iemand anders pestten deed ik ook niks en dat vind ik achteraf gezien heel erg. Maar ik durfde gewoon niet, uit angst zelf ook gepest te worden.

Trouwens... Sommige pesters van toen die ik wel eens tegenkom hebben niks bereikt of zijn opeens heel lelijk geworden ofzo. Dan denk ik "hah! eindelijk gerechtigheid"

Ik had bijvoorbeeld als meisje van 9 al puistjes.
Toen had een 'vriendinnetje' gezegd: "ik vind Tea-Leaf wel aardig, maar ze heeft zo van die puistjes, bah"
Dat vond ik zo erg, ik kwam vaak huilend thuis omdat ik mezelf zo lelijk vond door die puistjes. Ik heb geleerd mijn huid goed te verzorgen en zie er nu prima uit, op een puistje en krentebollenmomentje na.
Jaren later zag ik dat vriendinnetje weer en guess what... Een kop met puisten die je van een kilometer afstand al zag aankomen. Mijn moeder en ik hebben hard gelachen. Zo!

Nou nou zo heel erg is het toch ook niet wat ze zei over je puistjes? Beetje flauw om haar dan uit te lachen dat zij ze jaren later ook had.

Jen_ schreef:

Tea-Leaf schreef:Nee, omdat ik zelf onzeker was en geplaagd werdt, soms tegen het pesten aan.

Maar tegen de pesters die iemand anders pestten deed ik ook niks en dat vind ik achteraf gezien heel erg. Maar ik durfde gewoon niet, uit angst zelf ook gepest te worden.

Trouwens... Sommige pesters van toen die ik wel eens tegenkom hebben niks bereikt of zijn opeens heel lelijk geworden ofzo. Dan denk ik "hah! eindelijk gerechtigheid"

Ik had bijvoorbeeld als meisje van 9 al puistjes.
Toen had een 'vriendinnetje' gezegd: "ik vind Tea-Leaf wel aardig, maar ze heeft zo van die puistjes, bah"
Dat vond ik zo erg, ik kwam vaak huilend thuis omdat ik mezelf zo lelijk vond door die puistjes. Ik heb geleerd mijn huid goed te verzorgen en zie er nu prima uit, op een puistje en krentebollenmomentje na.
Jaren later zag ik dat vriendinnetje weer en guess what... Een kop met puisten die je van een kilometer afstand al zag aankomen. Mijn moeder en ik hebben hard gelachen. Zo!

Nou nou zo heel erg is het toch ook niet wat ze zei over je puistjes? Beetje flauw om haar dan uit te lachen dat zij ze jaren later ook had.

Voor mij voelde het wel heel erg. Ik was de enige in de klas die ze had en ik was er doodongelukkig mee.

Fijn dat jij het niet zo erg vindt, maar ik kwam echt vaak huilend thuis na weer zulk commentaar. Ik was echt doodongelukkig en als iemand dat dan achter je rug om zegt, dan raakt dat wel ja. Het was niet een pukkeltje hier en daar, ik had het zichtbaar en het was lelijk. Ik zou het fijn vinden als je mijn gevoel niet zo wil bagatelliseren ( ik weet niet hoe je dit schrijft, sorry ).

Jen_ schreef:

Tea-Leaf schreef:Nee, omdat ik zelf onzeker was en geplaagd werdt, soms tegen het pesten aan.

Maar tegen de pesters die iemand anders pestten deed ik ook niks en dat vind ik achteraf gezien heel erg. Maar ik durfde gewoon niet, uit angst zelf ook gepest te worden.

Trouwens... Sommige pesters van toen die ik wel eens tegenkom hebben niks bereikt of zijn opeens heel lelijk geworden ofzo. Dan denk ik "hah! eindelijk gerechtigheid"

Ik had bijvoorbeeld als meisje van 9 al puistjes.
Toen had een 'vriendinnetje' gezegd: "ik vind Tea-Leaf wel aardig, maar ze heeft zo van die puistjes, bah"
Dat vond ik zo erg, ik kwam vaak huilend thuis omdat ik mezelf zo lelijk vond door die puistjes. Ik heb geleerd mijn huid goed te verzorgen en zie er nu prima uit, op een puistje en krentebollenmomentje na.
Jaren later zag ik dat vriendinnetje weer en guess what... Een kop met puisten die je van een kilometer afstand al zag aankomen. Mijn moeder en ik hebben hard gelachen. Zo!

Nou nou zo heel erg is het toch ook niet wat ze zei over je puistjes? Beetje flauw om haar dan uit te lachen dat zij ze jaren later ook had.

Voor Tea-Leaf was het kennelijk wel heel erg. En ik kan het me ook wel voorstellen hoor, dat je daar later een heimelijk genoegen in kan scheppen ook al is het misschien objectief gezien een beetje kinderachtig

Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik nooit iemand heb gepest. Wel plaag ik graag maar dat is heel wat anders en dat doe ik juist bij mensen die ik graag mag.

Break Of Day schreef:

Jen_ schreef:

Tea-Leaf schreef:Nee, omdat ik zelf onzeker was en geplaagd werdt, soms tegen het pesten aan.

Maar tegen de pesters die iemand anders pestten deed ik ook niks en dat vind ik achteraf gezien heel erg. Maar ik durfde gewoon niet, uit angst zelf ook gepest te worden.

Trouwens... Sommige pesters van toen die ik wel eens tegenkom hebben niks bereikt of zijn opeens heel lelijk geworden ofzo. Dan denk ik "hah! eindelijk gerechtigheid"

Ik had bijvoorbeeld als meisje van 9 al puistjes.
Toen had een 'vriendinnetje' gezegd: "ik vind Tea-Leaf wel aardig, maar ze heeft zo van die puistjes, bah"
Dat vond ik zo erg, ik kwam vaak huilend thuis omdat ik mezelf zo lelijk vond door die puistjes. Ik heb geleerd mijn huid goed te verzorgen en zie er nu prima uit, op een puistje en krentebollenmomentje na.
Jaren later zag ik dat vriendinnetje weer en guess what... Een kop met puisten die je van een kilometer afstand al zag aankomen. Mijn moeder en ik hebben hard gelachen. Zo!

Nou nou zo heel erg is het toch ook niet wat ze zei over je puistjes? Beetje flauw om haar dan uit te lachen dat zij ze jaren later ook had.

Voor Tea-Leaf was het kennelijk wel heel erg. En ik kan het me ook wel voorstellen hoor, dat je daar later een heimelijk genoegen in kan scheppen ook al is het misschien objectief gezien een beetje kinderachtig

Natuurlijk is dat kinderachtig, maar ik voelde gewoon genoegdoening, kan het ook niet mooier maken en ben ook maar een mens. Mijn moeder lachte mee omdat zij me al die keren thuis huilend op de bank had zitten. Nog steeds kan ik het verdriet voelen van toen, en dan hebben we het over een jaar of 19/20 geleden. Sommige dingen kan je gewoon nooit vergeten.

Nee, maar ik moet wel zeggen dat ik in periodes dat ik eventjes niet gepest werd, ook niet opkwam voor de degene die gepest werd. Wel probeerde ik de boel dan een beetje te sussen en ze af te leiden. Maar echt pesten, dat heb ik nooit gedaan.

Pesten heb ik nooit gedaan. Ik ben zelf gepest (laatste 2 jr basisschool), en was ook bevriend met een meisje wat voor mij heel erg werd gepest.

Op de middelbare school hebben we wel een keer een vriendschap opgezegd. Dat was ook heel pijnlijk, dat meisje hoorde bij mijn vriendengroepje maar we ergerden ons allemaal zo dat we in een gesprek met haar hebben aangegeven dat we liever niet meer met haar omgingen. Ook keihard natuurlijk, als ik er aan terugdenk ben ik er ook niet trots op. Maar we hebben haar niet weggepest, zijn alleen eerlijk geweest.

Er was een meisje in de eerste klas van de middelbare, en zij deed zich voor als mijn beste vriendin, en omdat ik zelf gepest werd was ik erg blij met een vriendin. Tot er een keer door een jongen tegen mij gedreigd werd dat ze me na school gingen opwachten, vroeg ik aan haar of ik op haar steun kon rekenen. Begon ze me keihard in de klas uit te lachen, dat ik echt niet op haar hoefde te rekenen. Want die jongen was toevallig wel haar beste vriend, dat ik het maar even wist! Dat was voor mij de druppel na een reeks dingen die ze me geflikt had.

Terwijl ik echt altijd voor haar klaar had gestaan en haar met alles had geholpen, zo erg dat mijn ouders me al gewaarschuwd hadden dat ze me voor haar karretje spande en iedere keer als ik haar nodig had dan was ze in geen velden of wegen te bekenen. En ik bleef maar teruggaan naar haar omdat ze iedere keer met een zielig verhaaltje naar me terug kwam of ik het haar wilde vergeven.

Sindsdien heb ik haar nergens meer bij geholpen, "gelukkig" wist ik van haar ook een hele hoop dingen, en als zij dan wat over mij te zeggen had, dan had ik ook wel wat over haar te zeggen. Uiteindelijk is het me gelukt om de klas te laten zien hoe achterbaks gedrag zij wel niet vertoonde (ook tegenover andere, dat hielp wel mee omdat ze zichzelf helemaal klem sprak en ik haar niet meer hielp om zich eruit te praten) en zij uiteindelijk degene was die gepest werd en ik niet meer.

Een dag werd er in de klas over gesproken door een docent, dat ze had aangevraagd naar een andere klas te mogen omdat ze zich niet meer prettig voelde, de leraar zei dat dat niet de bedoeling was en wilde hierover gaan praten, ik heb toen gezegd dat ik daar geen zin in had en dat ze van mij wel mocht oprotten, de rest van de klas was het hier mee eens en ze is toen ook naar een andere klas gegaan, waar ze ook niet blij met haar waren hoorde ik later.

Dus ja ik heb een keer gepest maar ik kan niet zeggen dat ik er spijt van heb, zij was geen onschuldig slachtoffer maar zelf een grote meeloper/pester. Ik vond het zelfs wel grappig dat de grootste pestkop van de klas, waarvan zij beweerde dat het haar beste vriend was (geen idee waar ze het vandaan haalde), ook zei dat hij haar liever zag gaan.

Ik heb zelf nooit gepest, het zit totaal niet in mijn aard om andere (onschuldige) mensen te veroordelen.

Ik begrijp het heel goed dat wanneer mensen je in het verleden pijn hebben gedaan, je genoegdoening kunt ervaren als het hen even wat minder voor de wind gaat. Van alle mensen waarbij ik in de klas heb gezeten die gepest hebben en andere kinderen het leven zuur hebben gemaakt (en moeilijker misschien wel voor de rest van hun leven) is er geeneen goed terecht gekomen. Dat vind ik nou niet bepaald jammer voor ze.

Ja, ik heb mijn beste vriendin heeel erg gepest. We zaten in een vriendenclubje van 6 en uiteindelijk waren de andere 4 haar een beetje zat en dwongen mij een keuze te maken. Ik was 14 en koos voor 't clubje. Heb me er heel slecht bij gevoeld en heb 't dan ook niet lang gedaan... Gelukkig heeft die vriendin me vergeven (al haalt ze 't zo nu en dan nog wel aan, thankssss...) en daarna zijn we pas écht vriendinnen geworden.

Leuk detail; die andere meiden, nu allemaal zo rond de 22 jaar, zijn geen spat veranderd en nog steeds oppervlakkig en bitchy bezig, sneu.

Oh en verder; ik was wel een vechter, had een kort lontje en zat niet te wachten op gezeik of commentaar en liet dat duidelijk merken.

Nee, ik heb nooit gepest. Ik weet dondersgoed hoe het is om gepest te worden en dat wens ik echt niemand toe.

Merai schreef:Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik nooit iemand heb gepest. Wel plaag ik graag maar dat is heel wat anders en dat doe ik juist bij mensen die ik graag mag.

Ik ook

Ik heb wel eens gepest. Ik ben er niet trots op. Op de basisschool waren 2 jongens die er buiten vielen, ze waren anders dan de rest. Het werd wel steeds in de klas besproken, dus het gepest was niet meer dan af en toe een opmerking ( voor zover ik ervan weet dan ).