Moet ik maar opgeven en geen kindje meer willen? En hoe dan?

Ik volg je verhaal ook al jaren en wilde je even een dikke geven! Wat zit je (jullie) in een ontzettend lastig parket, een keuze moeten maken waar je die helemaal niet wil hoeven maken. Gelukkig staat je vriend achter je, ik hoop dat dat je steun geeft. Neem de tijd die je nodig hebt voor je een beslissing neemt, zoals anderen al gezegd hebben, dat kan over een paar jaar ook nog! Heel veel sterkte voor jullie beide!

ZachtCookie schreef:

@AngelNyn, ik kan me ergens wel vinden in de opmerking van Paris. Ik kom dit namelijk nu veel tegen in mijn werk. Geen werk, geen geld, geen huis en toch weten ze keer op keer zwanger te worden. Wat volgt: Uithuisplaatsing, OTS.. Op zo'n moment denk je wel eens; Het is zoooooooooooo oneerlijk.

Je weet toch totaal niet of dat bij die vrienden van Paris aan de orde is? Het enige wat je uit haar stukje kunt opmaken dat die kinderen niet gepland waren, dat is alles.

@Tea leaf, ik vind het heel naar om te lezen hoeveel verdriet je hebt, ik weet ook niet heel goed wat ik moet zeggen. Ik hoop zo voor je dat je wens ooit uitkomt.

Susan schreef:

ZachtCookie schreef:

@AngelNyn, ik kan me ergens wel vinden in de opmerking van Paris. Ik kom dit namelijk nu veel tegen in mijn werk. Geen werk, geen geld, geen huis en toch weten ze keer op keer zwanger te worden. Wat volgt: Uithuisplaatsing, OTS.. Op zo'n moment denk je wel eens; Het is zoooooooooooo oneerlijk.

Je weet toch totaal niet of dat bij die vrienden van Paris aan de orde is? Het enige wat je uit haar stukje kunt opmaken dat die kinderen niet gepland waren, dat is alles.

Sorry, ik vatte het zo op.

Susan schreef:@Tea leaf, ik vind het heel naar om te lezen hoeveel verdriet je hebt, ik weet ook niet heel goed wat ik moet zeggen. Ik hoop zo voor je dat je wens ooit uitkomt.

Dat is al heel lief om te lezen. Beter schrijven dat je niet weet wat je moet zeggen, dan ongemeend iets roepen

Even een reactie op die oneerlijke verdeling van baby's (niet tegen jou bedoeld hoor Tea-Leaf)

Op het moment dat ik er achter kwam dat ik zwanger was, heb ik er best veel aan gedacht dat het zo oneerlijk was dat ik zomaar onverwachts zwanger werd, terwijl andere vrouwen er jaaaren over doen. Maarja ik kon mijn baby moeilijk in de buik van een andere mama stoppen.

Ik ben het wel met AngelNyn eens dat het geen zin heeft om je boos te maken over die oneerlijke verdeling van de baby's in de wereld. Natuurlijk, het is klote dat het zo is. Maar je hebt er niks aan om je op die gedachte te storten.
Ik maak me er wel eens druk om dat leeftijdsgenoten van mij nog zo'n heerlijk onbezorgd kinderloos leventje hebben. Dan ben ik echt jaloers. (Dat is natuurlijk veeeel minder heftig dan een jarenlange onvervulde kinderwens, dat weet ik) Maar ik ga die leeftijdsgenoten niet mijden, of boos tegen ze doen. Daar schiet niemand wat mee op. Die meiden hebben echt niet gekozen voor een kinderloze studententijd om mij te pesten. Net zoals dat tienermoeders geen tienermoeder geworden zijn om ongewenst kinderlozen te pesten.

ZachtCookie schreef:Tea,

Zoals meerderen vind ik het moeilijk om in zo'n topic als deze te reageren. Je staat gewoon zo machteloos, en als ik iemand het gun om een kindje te krijgen, dan ben jij het wel.
De enige die hier een keuze in kunnen maken zijn jouw vriend en jij. Waarbij jijzelf natuurlijk wel het belangrijkste bent.
Is adoptie o.i.d. geen optie?

@AngelNyn, ik kan me ergens wel vinden in de opmerking van Paris. Ik kom dit namelijk nu veel tegen in mijn werk. Geen werk, geen geld, geen huis en toch weten ze keer op keer zwanger te worden. Wat volgt: Uithuisplaatsing, OTS.. Op zo'n moment denk je wel eens; Het is zoooooooooooo oneerlijk.

Ja in dat soort gevallen denk je ook "argh!! er zijn zoveel mensen die zo graag kinderen willen, het is idd niet eerlijk!" Maar ik bedoelde meer naar Paris van, dat ze alleen zichzelf er mee heeft. Ik kan haar gevoel heel goed begrijpen, maar daar gaan die kinderen van haar vrienden niet mee weg, het maakt ze niet minder ongepland, en zij raakt er niet sneller zwanger van. Het enige wat gebeurd is dat ze bepaalde omstandigeheden gaan vermijden en misschien zo zelfs wel vrienden kwijt raakt.. Dat bedoelde ik er alleen maar mee te zeggen Ze heeft alleen zichzelf er mee door zo te denken.. Hoe moeilijk het ook is..(Betekend niet dat het nooit eens door je hoofd mag schieten ofzo, maar heb het idee dat het bij haar erg overheerst)

Tea-Leaf schreef:[b]
Maar.... Wil ik nog wel? Soms ben ik best labiel. Ik heb 2 depressies doorgemaakt, heb momenteel een angststoornis en soms paniekaanvallen. Wat kan ik een kindje dan bieden, ook al heb ik bij wijze van een miljoen op de bank staan?

Ik ken je natuurlijk niet, maar je komt op mij altijd over als een ontzettend lieve meid die een kindje juist heel veel zou kunnen bieden. Sterkte!

Tea,

Ook al zit ik hier nog niet lang, en ken ik je niet, wil ik je evengoed heel veel sterkte wensen!
Ik hoop zo dat alles 'op zijn pootjes' terecht komt! (wist het even niet beter te formuleren)
Het is je gegund!

Tea-Leaf,

Op het forum ben ik niet zo'n prater, heel soms reageer ik, maar vaker lees ik mee. Maar jouw verhaal raak me toch enorm, want hierdoor ben ik me altijd heel erg bewust van mijn geluk en sta ik met beide benen weer op de grond. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend... al lijkt dat vaak zo. Wat ontzettend lastige en vervelende situatie waar jullie in zitten. Ik weet net als zovelen niet wat te zeggen. Maar ik wil jullie alle kracht en liefde toewensen en ik hoop dat jullie wens alsnog mag uitkomen, want ik gun het jullie!

Heel bericht getypt ... nergens terug te vinden ...

Wat een onzettend moeilijke situatie.
Ik heb zelf nog geen moedergevoelens of een biologische klok die tikt en op dit moment weet ik dus ook niet wat het precies voor gevoel is. Dat wil niet zeggen dat ik niet in kan denken hoe het zou voelen.

Iemand in mijn omgeving is ook jaren bezig geweest met het krijgen van een kindje.
Toen ze een relatie kreeg met haar vriend werd vrij snel duidelijk dat hij onvruchtbaar was, er werd meteen besloten met een anonieme zaaddonor verder te gaan. Na diverse behandelingen bleek het bij haar ook niet zo makkelijk te gaan als eerst gedacht, maar in dit geval was het de aanhouder wint .
Ik kan me nog goed herinneren hoe iedereen reageerde toen het toch gelukt was. Er kwamen bij verschillende mensen tranen tevoorschijn. Wat was iedereen blij! Zeker na al die jaren dat we haar verdrietig hadden gezien.
Ze heeft altijd maar 1 grote wens gehad en dat was moeder worden. Jammer genoeg wat later dan ze zelf in gedachten had, maar wat is ze blij met haar zwangerschap nu het eenmaal zover is.

Ik hoop dat jullie dat geluk ook mogen ervaren!

Tealeaf, wat ontzettend naar voor je. Ik kan me een heel klein beetje voorstellen hoe je je voelt, omdat het hier ook niet wil vlotten met zwanger worden wegens onder andere PCO. Al wacht jij natuurlijk al veel en veel langer op een kindje. Ik vind het echt enorm sterk van je dat je het anderen nog steeds zo gunt. Daar heb ik zo'n bewondering voor, dat zegt iets heel moois over jou als persoon. Net als het enorme geduld dat je aan de dag legt.

Ik heb helaas geen tips voor je om hier mee om te kunnen gaan, want daar ben ik zelf al stukken slechter in dan jij... Ik heb misschien nog wel een praktische tip voor je wat betreft de PCO, weet alleen niet of je daar behoefte aan hebt? Zo ja, zal ik je even een PM sturen.

In de vriendin van vorige week / 2 weken geleden stond een verhaal van een vrouw die door eiceldonatie zwanger geraakt is. Zij heeft een eicel gevonden (klinkt een beetje stom hoe het er staat) via het forum van vriendin. Ik vond dat zo'n bijzonder en mooi verhaal.
Ze is nu trouwens bevallen las ik op het forum.
Eiceldonatie is ook een pittige stap lijkt mij en veel mensen zijn niet geschikt hiervoor, want je mag geen eigen kinderwens meer hebben en ook niet te oud zijn.
Maar goed hier zullen ook de nodige kosten aan zitten denk ik

Niemand kan zeggen wat je moet doen. Maar ik vind dat je overkomt als iemand die een geweldig lieve moeder zou zijn.
Ik vind het ook echt heel sneu om te lezen dat jullie nu niet aan IVF beginnen omdat jullie geen geld hebben voor de spulletjes. Het is dat wij nog een kindje willen anders had ik je zo alles wat we niet meer nodig heb gegeven.

Sterkte!

Wat zitten er hier toch lieve meiden, kan niet anders zeggen. Heb echt veel aan jullie reacties...

Lieve Tealeaf,

Meis.. ik weet heel goed hoe je je voelt wat betreft de onvervulde kinderwens.. Het is idd niet vanzelfsprekend om kinderen te krijgen. Het lijkt me heel lastig om daadwerkelijk in die positie te zitten waarin jij (en ook bijv. Blauwwitrood) zit. Hoe vaak ik niet jankend in bed heb gelegen of mijn hart heb gelucht bij mijn man of moeder.. En dan had ik nog meerdere opties op een kindje open.. Ik dank God (al geloof ik niet zozeer hihi) op mijn blote knieën dat ik uiteindelijk na 3,5 jaar en in totaal 6 behandelingen zwanger ben geraakt. Wij hadden al een adoptietraject lopen, dus voor ons was de keuze misschien makkelijker geweest, als het helemaal niet was gelukt. Ik las dat je IVF niet kunt betalen, maar je krijgt de eerste 3 pogingen vergoed, zit in je basispakket. En aan alles is een mouw te passen (wat betreft babyuitzet etc.). Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe en ik hoop echt dat het jou en Blauwwitrood en alle andere meiden die in dit traject zitten ook is gegund om een kindje te mogen krijgen.

Veel liefs..

_Nera_ schreef:Lieve Tealeaf,

Meis.. ik weet heel goed hoe je je voelt wat betreft de onvervulde kinderwens.. Het is idd niet vanzelfsprekend om kinderen te krijgen. Het lijkt me heel lastig om daadwerkelijk in die positie te zitten waarin jij (en ook bijv. Blauwwitrood) zit. Hoe vaak ik niet jankend in bed heb gelegen of mijn hart heb gelucht bij mijn man of moeder.. En dan had ik nog meerdere opties op een kindje open.. Ik dank God (al geloof ik niet zozeer hihi) op mijn blote knieën dat ik uiteindelijk na 3,5 jaar en in totaal 6 behandelingen zwanger ben geraakt. Wij hadden al een adoptietraject lopen, dus voor ons was de keuze misschien makkelijker geweest, als het helemaal niet was gelukt. Ik las dat je IVF niet kunt betalen, maar je krijgt de eerste 3 pogingen vergoed, zit in je basispakket. En aan alles is een mouw te passen (wat betreft babyuitzet etc.). Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe en ik hoop echt dat het jou en Blauwwitrood en alle andere meiden die in dit traject zitten ook is gegund om een kindje te mogen krijgen.

Veel liefs..

Hoi,

Ik wil eerst even zeggen over blauwwitrood dat ze 4 mislukte IVF pogingen heeft gehad. De 4e heeft ze samen met haar man zelf betaald. Voor hen zit het er niet meer in om zelf zwanger te worden, tenminste voor zover ik weet niet. Daar heb ik ook veel verdriet van want ik heb BWR persoonlijk ontmoet en ben er echt een beetje door van slag geweest. Maar dat kon jij niet weten natuurlijk... Dus geeft niks.

Ik weet dus wel degelijk dat IVF momenteel tot en met 3 pogingen vergoedt word, dat is het probleem ook niet. Het is het proces van het doormaken, het daadwerkelijk zwanger raken en het kindje krijgen wat me bang maakt. En ja, het geld. Maar dan dus in de zin van, kunnen we de uitzet rondkrijgen, kunnen we alles kopen wat we nodig hebben als het kleintje er eenmaal is? De liefde kan ik meer dan bieden, ik weet zeker dat als ik een kindje krijg ik er heel, heel goed voor zal en kan zorgen.

Potverdrie, ik zit alweer te janken. Ik wil dit zo graag. Het is voelt zo oneerlijk. Ja, ik kan dit. Samen met mijn vriend. Maar durf ik alle ellende wel aan? ( IVF ) het voelt inmiddels driedubbel. Ik vond de Menopur injecties die ik dagelijks bij mezelf moest zetten al zo zwaar. Ik werd een compleet ander mens van die troep, moe, chagerijnig, hongerig, nog meer een opgeblazen buikje dan anders, elke ochtend overgeven.. En ik moest steeds maar met het OV op en neer naar het zkh voor een echo of er al een eitje groeide en nooit hadden we succes.

Ja. We kunnen dit best, ook met weinig geld.
Ja. IVF is de laatste en beste optie en wordt vergoedt, maar kunnen wij ( of vooral ik ) de stress hiervan aan?
En.. Wat nou als poging nr 3 ook faalt, je geestelijk toch al behoorlijk gesloopt was en dan tot het besef komt.. Ik zal nooit mama worden.

Lief dat er meiden (en anderen buiten het forum om ) adoptie aandragen, maar los van de kosten en de zware procedure... Ik wil ook een positieve test, ook een buik die steeds dikker wordt, ik wil ook bevallen ( hoe vreselijk dat ook kan zijn ). Een kindje van ons samen. Ook al sta ik wel open voor adoptie als al het andere heeft gefaald, maar maar mijn vriend wil niet adopteren.

En schijnbaar beslist de wet der natuur.

Ik vraag me soms al af wat ik moet zeggen als ik 35/40 ben en mensen vragen waarom ik geen kindje heb of dat ik ze misschien niet wil?

Liefs Tea

Hey tea-leaf,

Wat ontzettend rot voor je dat je die heftige verlangen (nog) niet kan bevredigen. Lijkt me zo ontzettend moeilijk! Die teleurstellingen lijken mij zo ontzettend frustrerend en hard.
Een vriendin van mij (nu inmiddels 37) is ook door een heel traject gegaan, omdat ze niet zwanger kon raken. Ik weet niet precies wat ze allemaal voor behandelingen heeft gehad. Maar ik weet wel dat ze het zo ontzettend zwaar vond. Ze raakte in een flinke dip, was erg emotioneel en gestresst. UIteindelijk heeft ze na jaren besloten om ermee te stoppen, aangezien haar relatie ook erg onder druk stond. Voor haar een hele moeilijke beslissing. Ze wilde ook al een hele lange tijd moeder worden. Nu, jaren later na haar beslissing om te stoppen en te accepteren dat ze kinderloos zal blijven, heeft ze er echt vrede mee. Dat vind ik zo ontzettend knap van haar.

Wat er al is gezegd...je moet zelf de beslissing maken en er 100 % achter staan. Heel veel sterkte ermee, want het lijkt me echt killing. Ik zal heel hard duimen op een klein wondertje voor jullie en ik zal de ooievaars hier in de buurt ook opdragen dat ze jou heel snel op moeten zoeken

Tea-Leaf schreef:
Ik weet dus wel degelijk dat IVF momenteel tot en met 3 pogingen vergoedt word, dat is het probleem ook niet. Het is het proces van het doormaken, het daadwerkelijk zwanger raken en het kindje krijgen wat me bang maakt. En ja, het geld. Maar dan dus in de zin van, kunnen we de uitzet rondkrijgen, kunnen we alles kopen wat we nodig hebben als het kleintje er eenmaal is? De liefde kan ik meer dan bieden, ik weet zeker dat als ik een kindje krijg ik er heel, heel goed voor zal en kan zorgen.

Potverdrie, ik zit alweer te janken. Ik wil dit zo graag. Het is voelt zo oneerlijk. Ja, ik kan dit. Samen met mijn vriend. Maar durf ik alle ellende wel aan? ( IVF ) het voelt inmiddels driedubbel. Ik vond de Menopur injecties die ik dagelijks bij mezelf moest zetten al zo zwaar. Ik werd een compleet ander mens van die troep, moe, chagerijnig, hongerig, nog meer een opgeblazen buikje dan anders, elke ochtend overgeven.. En ik moest steeds maar met het OV op en neer naar het zkh voor een echo of er al een eitje groeide en nooit hadden we succes.

Ja. We kunnen dit best, ook met weinig geld.
Ja. IVF is de laatste en beste optie en wordt vergoedt, maar kunnen wij ( of vooral ik ) de stress hiervan aan?
En.. Wat nou als poging nr 3 ook faalt, je geestelijk toch al behoorlijk gesloopt was en dan tot het besef komt.. Ik zal nooit mama worden.

Lief dat er meiden (en anderen buiten het forum om ) adoptie aandragen, maar los van de kosten en de zware procedure... Ik wil ook een positieve test, ook een buik die steeds dikker wordt, ik wil ook bevallen ( hoe vreselijk dat ook kan zijn ). Een kindje van ons samen. Ook al sta ik wel open voor adoptie als al het andere heeft gefaald, maar maar mijn vriend wil niet adopteren.

En schijnbaar beslist de wet der natuur.

Ik vraag me soms al af wat ik moet zeggen als ik 35/40 ben en mensen vragen waarom ik geen kindje heb of dat ik ze misschien niet wil?

Liefs Tea

Wat herkenbaar meid! Ik zit op dit moment met precies dezelfde twijfels over ivf. Ik zie het ook niet zitten om te starten om precies dezelfde redenen die jij hier schrijft. Ben bang voor de teleurstelling, de hormonen enz. Heb ik dit er allemaal wel voor over?
Het einde van de wachtlijst komt voor mij steeds dichterbij. Ik weet nog niet wanneer we gaan starten maar lang zal het niet meer duren. We staan nu al 4 maanden op de wachtlijst en het zou ongeveer 6 maanden duren dus ivf komt steeds een stapje dichterbij.
En iedereen om ons heen krijgt kinderen. En dat is prachtig voor hun echt waar. Maar wij dan? Wanneer is het onze beurt? Veel mensen zijn zelfs al aan de tweede ronde bezig. En wij al 2,5 jaar zonder resultaat. En we hebben geen aanwijsbaar probleem. Er is niets wat een zwangerschap in de weg zou staan. En dat is ook behoorlijk frustrerend want daardoor kan ik heel moeilijk accepteren dat ik met ivf moet beginnen. Er is toch immers niks mis met me/ons?
En niemand kan je helpen, niemand kan je vertellen wat je moet doen en daarom voel ik me vaak eenzaam en ik begrijp dat jij dat ook zo voelt. Hoe goed iedereen ook probeert begrip voor je op te brengen hoor, want iedereen om me heen probeert te begrijpen hoe ik me voel. Maar uiteindelijk begrijpen maar een paar mensen het echt en dat zijn de mensen die het zelf hebben meegemaakt.
En het verdriet, dat wil je eigenlijk helemaal niet hebben. Want daar schiet je niks mee op. Maar toch doet het pijn. Ontzettend pijn.
En ik kan hier niks schrijven dat jou kan helpen. Maar ik kan je wel zeggen dat je niet alleen bent. Ook al schiet je daar niks mee op.
Krijg je hulp bij het omgaan met je angsten? Wellicht dat je als je met je angsten om kunt gaan ook weet of je met ivf moet beginnen.
Maar blijf hoop houden , dat probeer ik ook altijd. Geef niet op!

Nu ik er weer middenin zit, kan ik me goed voorstellen dat er mensen zijn die er niet mee willen beginnen. Het is een hele stoot hormonen en als je er gevoelig voor bent kan je er veel last van hebben. Ik heb tegelijk ook veel verhalen gelezen van mensen die vrijwel geen bijwerkingen hadden. Je weet niet hoe het zal gaan en dat maakt het ook moeilijk denk ik.. Het is zo onzeker allemaal, het kan je maken maar ook breken. Sterkte voor iedereen die hetzelfde moet ondergaan!

Tea; als jij aan de IVF begint, kom ik persoonlijk een omkleedkussen en een wiegmobiel ding brengen en stuur ik je maandelijks een pak luiers toe.

Ik wil eerst even zeggen over blauwwitrood dat ze 4 mislukte IVF pogingen heeft gehad. De 4e heeft ze samen met haar man zelf betaald. Voor hen zit het er niet meer in om zelf zwanger te worden, tenminste voor zover ik weet niet. Daar heb ik ook veel verdriet van want ik heb BWR persoonlijk ontmoet en ben er echt een beetje door van slag geweest. Maar dat kon jij niet weten natuurlijk... Dus geeft niks.

Ik vraag me soms al af wat ik moet zeggen als ik 35/40 ben en mensen vragen waarom ik geen kindje heb of dat ik ze misschien niet wil?

Tea, je hebt helemaal gelijk, wij zijn gestopt/uitbehandeld . Maar als het goed is weet Nera dit ook, ik heb haar ook persoonlijk ontmoet (jij toch ook??)

En tja, wat je moet zeggen, dat is helemaal afhankelijk van hoe open je over het onderwerp bent. Ik ben er nu wel vrij open in, dus ben van plan dan te zeggen dat we 'helaas geen kinderen hebben/kunnen krijgen'. Als ze dan nog doorvragen wil ik best (in korte versie) vertellen waarom niet.

En de hormonen: ik begrijp hoe erg jij en Sharky er tegenop zien. Je weet niet wat er komen gaat en hoe erg je op de medicijnen gaat reageren. Ik heb het geluk gehad dat ik niet heel veel bijwerkingen had en het daarom niet als heel zwaar heb ervaren. Maar ik weet ook dat het anders kan, zoals bijv. bij Giacomo. En dan kan het ook nog per poging verschillen hoe erg je er op reageert qua bijwerkingen. En ook nog per soort hormonen (bijv. Decapeptyl, Puregon of Gonal F)

Dikke knuffel voor al die meiden hier die in deze rotsituatie zitten!

Lieve Tea-Leaf,

Wat een moeilijk situatie voor jullie. Of je door wilt gaan voor IVF of dat (nu) niet doet, dat is een keuze die jullie samen moeten maken. Ik denk in ieder geval dat jij (en je vriend) jullie toekomstige kindje vreselijk veel liefde kunnen geven. Ik hoop echt met heel mijn hart dat het babygeluk ook jullie toekomt.

Jeetje wat heftig... Ben hier ook altijd een beetje bang voor; dat het zwanger worden niet lukt terwijl iedereen om je heen kindjes krijgt...lijkt me heel erg moeilijk en confronterend.
Ik vind het heel erg moeilijk om te zeggen wat wijsheid is om te doen, maar ik wil je wel sterkte wensen en een dikke digitale knuffel geven!!

Ik weet niet zo heel goed wat ik moet zeggen; maar ik wil je wel een dikke knuffel geven.