Moet ik maar opgeven en geen kindje meer willen? En hoe dan?

Lang verhaal, sorry. Voor wie het wil lezen: ik ben je dankbaar, omdat dit me heel,heel erg raakt.

Wij zijn sinds september 2007 bezig voor een kleintje. Ik wist daarvoor al dat ik PCO heb ( zelden tot nooit een eisprong ), en daarom zijn we gelijk in het ziekenhuis bij de gynaecoloog begonnen.

Ik heb 4 x een kuur Clomid gehad, heel veel inwendige echo's, homeopathie geprobeerd, hormonen gespoten ( jezelf injecteren )... Met pauze's er tussen, dat wel. Nu zijn we ook niet actief bezig met hormonen, de laatste poging was eind vorig jaar en die eindigde met een cyste, die gelukkig is weggetrokken.

Ik heb zware PCO volgens de gyn. Nja oké, dat zal. Maar wat wil ik nu?

We hadden besloten ooit ( binnen een jaar indien mogelijk ) voor IVF te gaan, maar nu het financieël tegen zit doen we dit niet. Mocht ik, hoe klein de kans ook, spontaan zwanger raken, dan jank ik zo hard van blijdschap dat ze het in Australië nog kunnen horen.

Maar.... Wil ik nog wel? Soms ben ik best labiel. Ik heb 2 depressies doorgemaakt, heb momenteel een angststoornis en soms paniekaanvallen. Wat kan ik een kindje dan bieden, ook al heb ik bij wijze van een miljoen op de bank staan?

Mijn hart scheurt doormidden... Overal worden vriendinnen, kennissen en bekenden rond mijn leeftijd zwanger. Overal zie ik baby's. Soms moet ik echt ontzettend huilen... Ik wil zó graag een kindje, ik wil het al sinds ik een jaar of 11/12 was en echt serieus sinds mijn 20e.

Ik ben nu 29, bijna 30. mijn vriend is 27 bijna 28. Ik vroeg hem "lieverd, blijf je bij mij als ik geen kindje kan krijgen met jou?" ( Zijn zaad is helemaal in orde en kan dus makkelijk een kind verwekken, alleen niet zomaar bij mij )
Hij zei dat hij daar mee kan leven, het gaat hem om mij.

Wat wil ik? Opgeven of als het weer mogelijk is het enorm zware IVF traject ingaan? Kan ik leven zonder kind(eren)?

Dit doet echt, echt heel veel pijn. En soms, ook al zijn er hier en op andere fora meiden die dit ook hebben... Voel ik me vreselijk alleen. Wilde ik maar geen kindje.

Bedankt voor het lezen.

Ik kan je niet helpen, en heb ook weinig te zeggen maar wil toch even kwijt dat ik het heel dapper van je vindt hoe je dit toch maar weer op het forum typt. Ik vind het oprecht heel naar voor je!
Even een hele dikke knuf en ik hooop zoo ontzettend dat je je draai hiermee kan vinden!

Thanks wc-eend! Ik heb het ook vooral geplaatst om mijn hart te luchten.

Lieve Tea, wat vervelend dat je nu zo met jezelf en je kinderwens in de knoop zit. Hoe raar het ook mag klinken, ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Wij zijn in 2009 gestopt met de pil en zitten momenteel in een situatie waarin het hoogst onverstandig is kinderen te krijgen. Ik ga en wil er niet over uitwijden, niet op het forum, maar het is een rotsituatie en ik weet zelfs niet of het iets is wat we ooit zullen doorbreken. Dus misschien zal het voor ons wel altijd onverstandig zijn om aan kinderen te willen beginnen, ik weet het niet.
Maar in elk geval... Ik kan me je gevoel wel voorstellen. Je wilt zo graag, maar het lukt niet. Je hebt de leeftijd dat mensen om je heen zwanger raken en bevallen, en je bent ook echt wel heel blij voor ze en je gunt het ze, maar diep van binnen steekt het van jaloezie. Je twijfelt, misschien kun je er voor nú wel vrede mee hebben je kinderwens opzij te zetten, maar dan is er altijd nog die toekomst. Want wat als je over 10 jaar spijt krijgt van deze keuze, hoe voel je je dan? Ik herken je gevoel, 't zijn min of meer de gevoelens waar ik ook mee worstel.

En het nare is: dit is iets waar niemand je in kan adviseren, dit is een keuze die alleen jij kunt maken. Één van de vervelendste dingen in het leven is dat je de moeilijkste keuzes eigenlijk altijd alleen moet doen. Juist voor die moeilijke keuzes kun je eigenlijk bij niemand advies in winnen of luisteren naar de motivaties van een ander. Ik zou mijn Hod ook echt niet weten wat ik in jouw situatie zou doen. Maar ik wil je wél even een hart onder de riem steken. Ik heb ontzettend veel respect voor jou, wondje tijd al. Ik weet nog dat en jaren terug een topic opende waarin je aangaf een kindje te willen, maar je vriend was er nog niet aan toe. Toen herkende ik heel veel in je verhaal. Nu, jaren later, sta je nog met lege handen, en weet je niet of je je kinderwens ooit vervuld zal zien. En wederom herken ik hoe je je voelt.
Bedenk dat dit niet een keuze is die je nú moet maken. Je kunt ook kijken hoe de zaken er over een jaar voor staan, of twee jaar. Ik wil je voor nu in elk geval heel veel sterkte toewensen, van mij krijg je niets anders dan respect.

Wondje tijd al = al die tijd al. Damn you autocorrect
Ik ga nu maar douchen want ik ben al laat...

Ik ben nooit zo goed om de passende woorden te vinden in dit 'soort' topics.
daarom kan ik me eigenlijk alleen maar aansluiten bij Maple en WCeend.

Het is soms raar en oneerlijk verdeeld in de wereld.
Ook vanuit hier respect, veel sterkte en een hele dikke knuffel

Wat een ontzettend lieve vriend heb jij zo te lezen!

Hey lieve Tea-Leaf. Ik ben het helemaal eens met Maple. Je hebt sowieso natuurlijk nog wel even gelukkig. Het hoeft niet per se nú te gebeuren. Het lijkt me wel een ontzettend fijn idee dat jij en je vriend op één lijn zitten zeg, dat moet veel steun geven.

Ik weet niet of dit een gepaste vraag is :s maar hebben jullie wel eens adoptie overwogen?

weet niet zo goed wat te zeggen.
Wil je wel heel veel sterkte en een dikke knuffel geven!!

Lieve Tea-Leaf, ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen maar wou je even een dikke geven. Ik hoop met heel mijn hart dat jullie in de toekomst een kindje mogen krijgen.

Snoepy87 schreef:Lieve Tea-Leaf, ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen maar wou je even een dikke geven. Ik hoop met heel mijn hart dat jullie in de toekomst een kindje mogen krijgen.

+1. Ik weet ook niet zo goed wat te zeggen. Dit is zo pijnlijk, dat ik niets kan zeggen om het zelfs maar een beetje te verzachten. Al zou ik dat wel willen.
Heb je hulp voor je angst aanvallen? Ik denk het wel he. Zoiets gaat met de juiste hulp meestal wel over toch. En een kindje kost niet heel erg veel geld. Ik zou je kinderwens niet onvervuld laten door je financiele situatie. Natuurlijk moet er wel voldoende zijn, maar er is altijd wel een mouw? aan te passen. En wat iemand anders al zei...zou adoptie ooit in de toekomst misschien een optie zijn?
Heel veel sterkte meid.

Ik vind het lastig om iets te zeggen, maar ik vind het knap dat je het al zolang hebt volgehouden (het hele traject) en ik hoop dat je op een dag de weg zult weten te kiezen die voor jou goed voelt. De twijfels wat betreft psychische klachten kan ik mij wel bij aansluiten, dit is de reden dat wij in ieder geval voorlopig maar misschien wel helemaal nooit, geen kinderen willen.

tea-leaf dit is ee beslissing die alleen jij kan maken. Je hebt een enorm lieve vriend. IVF wordt gewoon vergoed of bedoel je dat jullie op dit moment geen geld hebben voor het aanschaffen van kinderspulletjes?

IVF is zwaar heel zwaar maar al bij 3 goede vrienden gezien dat als het wel mag lukken dan kan iemand weer de vrolijke zelf worden. Als je wens zo groot is is het moeilijk als die onvervuld blijft Ondersteuning kan je altijd krijgen he zeker in dat traject.

Oh Tea Leaf, ik vind het zo vreselijk naar voor jullie.

Wat ik me afvraag, hangen de depressies en de angststoornis niet samen met het verlangen naar een kindje?
Dat je er zo vreselijk mee bezig bent (bewust en onbewust) en je zo onzeker voelt dat deze dingen tot uiting komen?
(Ik weet niet waneer het allemaal begonnen is natuurlijk)

Mijn zusje is nu bijna 2 jaar bezig en heeft ook geen eisprong. Nou ja, heel minimaal in elk geval.
Zij heeft nu ook foto's laten maken en alles is wel open waardoor IVF bij hun niet van toepassing is.
De vraag is alleen ook... Wanneer zou het?
Ik merk aan haar ook dat het haar soms te zwaar valt.
Mijn andere zus kan ook geen kinderen krijgen... Mits via een (anonieme) donor maar daar zijn ze niet mee doorgegaan.

Het is ook niet makkelijk om iedereen om je heen zwanger te zien raken, baby's geboren te zien worden enzo.
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en ik hoop echt zo dat het voor jullie weggelegd is om toch een kindje te krijgen!
Maar zoals missmarm ook zegt, het is een beslissing die jij/jullie moeten maken.

Adoptie is echt heel duur, dat loopt wel in de tienduizenden euro's. Ik heb zo'n vermoeden dat Tea dat niet kan bekostigen.

Maple, wat rot dat jullie ook niet door kunnen met jullie kinderwens nu . Ik had al zo'n vermoeden n.a.v de berichten die je postte. Wat er precies aan de hand is weet ik natuurlijk niet, maar ik wens je wel veel sterkte.

Ik kan je geen raad geven hierover. Maar wil je toch even een dikke knuffel geven!! Wat zal dat een moeilijke beslissing voor je zijn.
Misschien kan je het er met de huisarts over hebben?

En anders gewoon tijdelijk ermee stoppen, ondertussen wel sparen en dan over twee jaar kijken of je alsnog toch IVF wil proberen (of adoptie).
Dat je het voor nu even laat rusten.

Lieve, lieve Tea,

Ik weet helaas hoe je je voelt (afgezien van de angststoornissen/depressies) Het is een keuze die je, hoe moeilijk ook, zelf moet maken. Mensen kunnen je wel advies en tips geven, maar het is toch iets wat jullie zelf moeten beslissen.

Ik wil je dan ook een hele dikke knuffel geven en als je erover wilt praten/mailen/msn-en dan weet je me te vinden!

Liefs

Bedankt voor de hele lieve reacties ladies! Echt superlief.

Vooral Maple, wat weet je dat allemaal nog goed van mij uit die "oude Yes tijd". Ik vind het ook ontzettend rot voor jou dat het even niet gaat zoals het moet gaan. Je hoeft er inderdaad niet over uit te wijden, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken en bedanken voor je respect, welke overigens geheel wederzijds is.

Ik weet inderdaad dat de keuze bij mij ( ons ) ligt, en zo lang er nog twijfel bestaat over IVF, houden we het daar even bij. We zien wel. Ik weet even niet wie het vroeg , maar de vergoedingen ben ik wel van op de hoogte. Het is ook puur dat we de uitzet niet eens kunnen aanschaffen momenteel ( al kun je het zo duur of goedkoop maken als je zelf wil natuurlijk ).
Maar goed, als je t traject ingaat ben je ook zo weer maanden en maanden verder voordat er, als je geluk hebt, een terugplaatsing kan zijn. En misschien heb tegen die tijd wel een baan waarmee we wat meer kunnen.

Adoptie is voor ons geen optie. Niet alleen omdat dat vreselijk duur is, maar ook omdat mijn vriend dat voor de volle honderd procent niet ziet zitten. Voor mij zou het uiteindelijk nog een overweging kunnen zijn, maar ook adopteren doe je samen en wanneer 1 van de twee dit niet wil, is het al snel besloten

Blauwwitrood, jij ook bedankt meissie. Voor jou moet het helemaal ellendig zijn. Denk je niet als je mijn 'gezeur' hier leest: Jij hebt tenminste nog een kans?
Ik weet je zeker te vinden! Kom alleen nooit meer op msn, maar we kunnen natuurlijk mailen en Facebooken.

Tea-Leaf

Hazeltje schreef:Wat ik me afvraag, hangen de depressies en de angststoornis niet samen met het verlangen naar een kindje?
Dat je er zo vreselijk mee bezig bent (bewust en onbewust) en je zo onzeker voelt dat deze dingen tot uiting komen?
(Ik weet niet waneer het allemaal begonnen is natuurlijk)

.......

Heb je quote even ingekort.

Nee, die depressies die ik had en de angststoornis nu hangen niet samen met de wens. Dat komt door vele nare dingen die ik heb meegemaakt in mn leven, maar lief dat je meedenkt.

Wat erg van je zussen, lijkt me vreselijk voor ze. voor hen beiden!

Jeetje Tea, ik kan me half niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Waar het voor anderen bijna vanzelfsprekend is dat er een kindje geboren wordt, is het bij jou zo moeilijk en ik vind het echt heel erg voor je. Ik krijg niet het idee dat je je er al bij neer wilt leggen dat er geen kindje komt bij jullie en als dat zo is dan zou ik nog eens goed met je vriend praten over wat te doen. Jij maakt uiteindelijk de keuze, jij moet hormonen slikken, spuiten en weet ik al niet meer (ik weet niet hoe het allemaal in zijn werk gaat) en dat is vast niet altijd zonder tranen en pijn en wanhoop. Wat ik je verder wil zeggen is dat ik het heel knap vind hoe je er tot nu toe mee om bent gegaan en ik hoop met alles wat ik heb dat jij ook toch nog een kindje op de wereld mag zetten. Ik hoop het echt zo voor je!

Alex167 schreef:Jeetje Tea, ik kan me half niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Waar het voor anderen bijna vanzelfsprekend is dat er een kindje geboren wordt, is het bij jou zo moeilijk en ik vind het echt heel erg voor je. Ik krijg niet het idee dat je je er al bij neer wilt leggen dat er geen kindje komt bij jullie en als dat zo is dan zou ik nog eens goed met je vriend praten over wat te doen. Jij maakt uiteindelijk de keuze, jij moet hormonen slikken, spuiten en weet ik al niet meer (ik weet niet hoe het allemaal in zijn werk gaat) en dat is vast niet altijd zonder tranen en pijn en wanhoop. Wat ik je verder wil zeggen is dat ik het heel knap vind hoe je er tot nu toe mee om bent gegaan en ik hoop met alles wat ik heb dat jij ook toch nog een kindje op de wereld mag zetten. Ik hoop het echt zo voor je!

+1 Jeetje meid, ik weet verder ook niet zo goed wat ik je verder kan zeggen. Ik wil je heel veel sterkte toewensen en ik vind het enorm knap van je dat je het hier zo kunt en wilt verwoorden!

volledig eens met alex!

daarnaast wil ik je een dikke knuffel sturen!

Wat een verhaal, ik kan je verdriet door mijn beeldscherm heen voelen. Wat ben jij een krachtige en geduldige vrouw. Ik weet zeker dat jij een hele goede moeder zou zijn en daarom doet het mij verdriet dit te lezen. Ondanks je angst en paniek aanvallen kan je echt voor een kindje zorgen, maak je daar maar niet te druk om. Ook ik duim ontzettend hard voor jullie mee dat een kindje jullie gegund is op welke manier dan ook