Biechttopic

Ik biecht op dat ik nu voor het eerst alleen in mijn eigen huisje zit en me erg eenzaam voel. Door mijn knie kan ik nu ook nog eens helemaal niets. Het zullen de hormonen wel zijn maar ineens twijfel ik aan alles. Heb ik hier wel goed aangedaan? Welke man gaat mij, met al mn emotionele bagage en mijn schulden, nog leuk vinden? 

Ik voel me helemaal niks waard.

Poppy, ik snap dat je je zo voelt. Maar je hebt nu nog geen man nodig en ik denk dat je daar nog niet klaar voor bent. Ik zou proberen die gedachte los te laten, dat geen enkele man je nu wil, want dat is simpelweg niet aan de orde nu. Focus je eerst op jezelf en op je emotionele gesteldheid, het verwerken van je abortus en het oplossen van je schulden. Je schulden, daar kom je echt wel overheen. Heb je daar al hulp bij gezocht? Ik denk dat dat al een stuk meer rust kan geven.
Als je alles op de rit hebt, denk dan pas weer aan een eventuele relatie. Je zult zien dat alles dan veel makkelijker gaat doordat je die problemen dan niet meer hebt. Succes meid, je kan het!

Ik ben gewoon intens verdrietig dat, wat ik dacht dat de liefde van mijn leven was, zo bleek te zijn. Me zoveel pijn gedaan heeft. En dat ik dan toch dat gevoel van het hebben van een maatje mis. Er gaat zoveel door me heen en ik vind van zoveel dingen dat ik het niet mag voelen. Ik durf niet eens hardop te zeggen dat ik hem mis. Omdat ik vind dat ik dat niet mag voelen. Niet wil voelen ook.

Natuurlijk mag je dat wel voelen en het is juist heel logisch. De man waarmee je waarschijnlijk dacht oud te worden, heeft jou heel veel pijn gedaan (lichamelijk en mentaal) en hij is niet goed voor je. Je mag daar verdriet om hebben en om 'rouwen'. Zolang je gezond verstand maar overheerst en jezelf voorhoudt dat je echt de goede beslissing hebt gemaakt. Want zeg eens eerlijk, had jullie relatie (buiten de mooie momenten om, want die hadden jullie ook vast) enige potentie?

Off topic, maar SoT, hoe zit het nu tussen jou en je (ex)vriend? Zijn jullie weer bij elkaar of toch niet?

Bliss schreef:Off topic, maar SoT, hoe zit het nu tussen jou en je (ex)vriend? Zijn jullie weer bij elkaar of toch niet?

Ik heb in een ander topic al gezegd dat ik daar geen antwoord op kan geven, hoe graag ik ook zou willen. Op dit moment zijn we aan het uitzoeken wat we van elkaar willen en hoe we dat vorm gaan geven (bij elkaar of uit elkaar)
Ik heb relatietherapie voorgesteld en ik wacht nu min of meer op een reactie van hem, of hij dat ziet zitten ja of nee. Hij neigt nu nog naar nee.

Oh sorry, dat heb ik niet gelezen. Heel veel sterkte gewenst in elk geval, hoop dat jullie eruit komen, of dat nu samen is of toch apart van elkaar.

Poubelle schreef:Ik biecht op dat ik opzie tegen de studie die ik ga volgen vanaf september.
Ik heb er ook wel zin in, maar ik ben zo bang dat ik het niet kan.
In eerste instantie wilde ik een andere specialisatie kiezen maar ik ben door m'n directeur gevraagd om deze opleiding te gaan doen om in de toekomst onze IB-er op te gaan volgen.
Heel fijn dat hij en onze IB-er dat vertrouwen in mij hebben maar zelf geloof ik er niet zo in.
Over de pabo heb ik 5 jaar en een paar maanden gedaan, al kwam dat deels door mijzelf en deels door een docent, maar ik merk toch dat mijn zelfvertrouwen wat betreft studeren vrijwel niet aanwezig is.

Oh dit is zo herkenbaar. Alleen ben ik bijna klaar met mijn studie. Ik wil het dit schooljaar afronden. (en dat moet ook wel anders moet ik per schooljaar instellingsgeld gaan betalen en dat is 5500 euro per jaar) Maar ik vind het zo spannend. Ik ga 3 dagen werken dus het moet lukken maar ja, het zal echt wel wat disipline vergen en aangezien ik straks alleen woon, twijfel ik of ik het wel ga redden. Anders zat mijn ex-vriend me wel achter de broek maar nu moet ik het echt zelf doen. Ik denk dat ik maar iemand op het werk ga vragen om me te coachen. 

Ook vind ik het spannend om volgende week weer te beginnen met lesgeven, omdat ik me soms nog zo verdrietig voel (liefdesverdriet) en zo twijfelachtig wat ik nou wil met m'n leven. 

We moeten elkaar er maar doorheen slepen. 

Ik hoop het ook, we zijn ermee bezig in ieder geval. Bedankt voor je interesse

* nevermind*

L

_Poppy_ schreef:Ik ben gewoon intens verdrietig dat, wat ik dacht dat de liefde van mijn leven was, zo bleek te zijn. Me zoveel pijn gedaan heeft. En dat ik dan toch dat gevoel van het hebben van een maatje mis. Er gaat zoveel door me heen en ik vind van zoveel dingen dat ik het niet mag voelen. Ik durf niet eens hardop te zeggen dat ik hem mis. Omdat ik vind dat ik dat niet mag voelen. Niet wil voelen ook.

Dat voel je gewoon, wat een ander er ook van zegt. En dat is prima. Gevoelens kun je niet sturen, wat je ermee doet wel.

Ik vind het ook meer dan logisch dat je het voelt. Het is gewoon een rouwproces. Als hij alleen maar een verschrikking was geweest, was je waarschijnlijk niet eens op hem gevallen. Maar je hebt ongetwijfeld ook fijne kanten met hem gekend en zijn fijne kant gekend. Dat je daar afscheid van genomen hebt doet ook pijn.

Je komt er wel bovenop. Liefdesverdriet is erg zwaar, maar het wordt minder. En tot die tijd, accepteer wat je voelt. Als je jezelf gaat voorschrijven wat je wel en niet mag voelen voel je je alleen nog maar ellendiger. 

Het komt echt wel goed met jou.

Wat Luce zegt idd Poppy.

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Ook ik heb in een relatie gezeten die uitzichtloos was. Argressie kwam niet voor gelukkig, maar wel verslaving. Ik ben zo blij dat ik uiteindelijk voor mezelf heb gekozen.
Schulden had ik ook, bijna 20.000 euro. Ik heb een moeilijke en lange weg moeten bewandelen, keihard moeten knokken, positief proberen te blijven, relativeren en moeten beseffen dat ik dat alleen niet kon.
En nu heb ik mijn leven op de rit, ben ik schuldenvrij en helemaal gelukkig.
Ik kon het, en jij kan het ook! Ik ga je niet zeggen dat het makkelijk zal worden, je zult heus nog wel bobbels tegen komen. Maar je hebt het eerste treetje in die hele diepe put al gevonden en bent hard onderweg naar het tweede, derde, vierde enz treetje! Kop op meid, gun jezelf even de tijd om te rouwen, om je verdriet te verwerken en alles een plek te geven en ga er dan voor! Dikke

Bah, ik biecht op dat ik best wel op zie tegen m'n verjaardag..

Tis dit jaar het eerste jaar dat oma er niet meer bij is, die is dan ook precies een jaar geleden overleden. Ik ben in staat geweest om mijn verjaardag niet te vieren, omdat mijn verjaardag nooit meer hetzelfde zou zijn. Maar aan de andere kant.. Vorig jaar 'voelde' ik het zo sterk dat oma er voor gekozen had om te overlijden op een dag dat 2 kleindochters jarig zijn, want ze was dol op dr kleinkinderen en had in dat opzicht geen betere dag kunnen kiezen..

Pff, kweenie! Ik zie er gewoon tegenop..

Burn schreef:Bah, ik biecht op dat ik best wel op zie tegen m'n verjaardag..

Tis dit jaar het eerste jaar dat oma er niet meer bij is, die is dan ook precies een jaar geleden overleden. Ik ben in staat geweest om mijn verjaardag niet te vieren, omdat mijn verjaardag nooit meer hetzelfde zou zijn. Maar aan de andere kant.. Vorig jaar 'voelde' ik het zo sterk dat oma er voor gekozen had om te overlijden op een dag dat 2 kleindochters jarig zijn, want ze was dol op dr kleinkinderen en had in dat opzicht geen betere dag kunnen kiezen..

Pff, kweenie! Ik zie er gewoon tegenop..

He die snap ik even niet. Hoezo had ze geen betere dag kunnen 'kiezen' dan de verjaardagen van haar 2 kleinkinderen? Dat is toch helemaal geen leuk 'cadeau' en juist verdrietig dat het op jouw verjaardag moest gebeuren?

Ik had al 2 maanden het gevoel dat oma zou overlijden op mijn verjaardag, het verbaasd me dan ook niets dat dit gebeurd is.
Omdat ze zo dol was op dr kleinkinderen heeft ze een soort "eerbetoon" aan de kleinkinderen gegeven. .

Burn schreef:Ik had al 2 maanden het gevoel dat oma zou overlijden op mijn verjaardag,  het verbaasd me dan ook niets dat dit gebeurd is.
Omdat ze zo dol was op dr kleinkinderen heeft ze een soort "eerbetoon" aan de kleinkinderen gegeven. .

Wat voor eerbetoon dan? Door te overlijden op je verjaardag? Dat is toch hartstikke verdrietig juist?

Ja, ik snap het ook niet helemaal. Ik had het gesnapt als ze de dag na jullie verjaardag overleden was, alsof ze erop gewacht heeft. Maar dit vind ik ook verdrietig, je verjaardag heeft nu voor altijd een zwart randje.

Burn schreef:Ik had al 2 maanden het gevoel dat oma zou overlijden op mijn verjaardag,  het verbaasd me dan ook niets dat dit gebeurd is.
Omdat ze zo dol was op dr kleinkinderen heeft ze een soort "eerbetoon" aan de kleinkinderen gegeven. .

Oh op die manier. Ik zou het zelf niet zo zien eigenlijk maar het is jouw eigen gevoel dat telt. Maar ik snap eerlijk gezegd de rest van je biecht niet. Je ziet tegen je eigen verjaardag op omdat het ook de sterfdag is van je oma? Maar dat is helemaal niet raar..

Caro, omdat ik al van verschillende mensen in mn omgeving heb gehoord dat als ik zo dacht dat ik dan maar beter nooit mijn verjaardag kon vieren of dat ik oma maar vergeten moest. Dat is geweest, nu mag ik weer gewoon mijn verjaardag vieren...

Carrie en Feline; ik snap dat het voor jullie lastig is. Ik kan het niet uitleggen. Ze heeft al een keer op me gewacht, namelijk totdat ik uit Oostenrijk terug was..

Burn, wat vervelend dat mensen je niet begrijpen.

Misschien kun je proberen je gedachte om te zetten. Dat je juist het leven viert op jouw verjaardag/haar sterfdage en alle mooie herinneringen die je met oma hebt mogen maken.

Dat is inderdaad een goede! In gedachten proost ik dan op oma!

T was ook niet echt een biecht, meer even van me schrijven maar wilde niet een apart topic er voor openen..

Sowieso altijd prossten op degene die er niet meer zijn. Ze blijven bij je, in je hart en gedachten en dan mag je treurig zijn dat ze er niet meer zijn maar proosten op het leven is altijd beter!!

Sta er even bij stil.. drink een lekker glaasje op haar en dan genieten. Beter dan helemaal niks vieren!!

Ik word zo verdrietig van het banenzoekgedoe van m'n vriend... Hij solliciteert zich suf maar het lijkt wel of alles tegen zit ofzo. Hij heeft op diverse functies sollicitaties open staan maar hij krijgt steeds weer zoveel domme pech voor z'n kiezen. Een einddatum die ineens verschoven wordt naar een dag eerder en als hij dan z'n sollicitatie mailt, dat hij dan een mail krijgt dat ze de komende 6 weken niet aanwezig zijn (dus dag baan, die hebben waarschijnlijk al een ander terwijl de sluitingsdatum een dag later pas was), en deze week ging hij vol goede moed naar een gesprek voor een baantje van 12 uur gemiddeld, bleek dat ze een gigantische blunder hadden begaan en zijn gesprek hadden gekoppeld aan een vacature voor 3 uur in de week (en die baan van 12 uur is inmiddels al vergeven, logisch), anderen willen hem niet aannemen omdat hij te ver weg woont (functie in Amsterdam) maar willen hem wel in Rotterdam aan het werk zetten, wat nog veel langer reizen is met het OV, en wat voor m'n vriend helemaal niet haalbaar is. En in negen van de tien gevallen hoort hij helemaal niets. Ik denk dat van de 10 sollicitaties die afgelopen maand gedaan zijn, er 7 potentieel werkgevers helemaal niets hebben laten horen. Geen bedankje, geen afwijzing, niets. Radiostilte. Ik word er zo moe van, hij nog meer, hij wil zó graag aan het werk...

Volgens mij geldt dit voor al die honderdduizenden andere werklozen ook, maar man of man, wat is dit frustrerend.

Op wat voor banen reageerd je vriend Maple?
Het zal toch niet steeds zo gaan? 
Heb je geen ingang via een bevriende intercedent?

Beetje veel vragen maar ik kan mij zo moeilijk voorstellen dat hij nergens een normaal gesprek krijgt als hij zich suf solliciteerd. Daarnaast woon je ook nog centraal in NL 
Overigens begrijp ik je frustraties!

Ontzettend vervelend, Maple.

Inmiddels heb ik de afspraak met de uitkeringsinstantie dat ik weer volop ga solliciteren. Dat doe ik dan ook. Maar inderdaad, geen afwijzing of een afwijzing omdat de vacature al is ingevuld of... Nou ja, ik heb de meest domme redenen al gelezen. Het is gewoon echt een moeilijke tijd en bedrijven maken zich er tegenwoordig wel erg makkelijk vanaf. Want voor jou geen tien anderen maar 10.000 anderen.

Ik hoop voor jou en jouw vriend dat er snel betere berichten komen.