Biechttopic

Jeetje wat een verhaal. Als eerst een .Ik kan me heel goed voorstellen dat dit je langzaam begint op te breken. Is het misschien een optie om met die man in een heel ander land te gaan wonen waar jullie misschien wel een visum krijgen? Zodat jullie samen helemaal opnieuw kunnen beginnen.
En contact met je moeder, je schrijft dat je anders wil leven als hun. Maar contact met je moeder hoeft dat toch ook niet uit te sluiten. Als ze niet heel sterk is en zich niet goed kan uitdrukken hoeft dat toch geen invloed verder te hebben op jouw leven en op hoe jij dat wil inrichten.

En voor contacten kan je misschien naar een meeting van het forum gaan. Dit zijn over het algemeen meiden die in dezelfde levenfase zitten en dus ook carriere maken/gemaakt hebben. Vast wel aansluitingspunten.

Victoria- schreef:Je zou al kunnen beginnen met het accepteren van je jeugd en je ouders. Dit is gegaan zoals het is gegaan en nu niet meer te veranderen. Het is klote en de energie die je er nog in steekt is zonde. Ik zou toch nog eens een poging ondernemen om via internet wat contacten op te doen. Toen ik net in de stad kwam wonen waar ik ging studeren heb ik veel mensen leren kennen via het Viva forum. Wellicht heb je daar wat aan.

 Ik wil dit heel graag. Maar hoe doe ik dat? Ik heb geprobeerd het contact zoveel mogelijk te verminderen om het achter me te laten en verder te gaan. Maar hoe?

Ik hoor altijd dat ikzelf degene ben die mijn situatie moet veranderen. Ik probeer zo hard. Ik heb online geprobeerd vrienden te maken, ik heb geprobeerd online te daten, ik heb allerlei cursussen geprobeerd. En toch zit ik hier alleen. Ik begin steeds vaker te denken dat ik geen leuk persoon ben. Ik wil zo graag weten wat ik fout doe maar ik kom er niet achter.

Milamber schreef:Jeetje wat een verhaal. Als eerst een .Ik kan me heel goed voorstellen dat dit je langzaam begint op te breken. Is het misschien een optie om met die man in een heel ander land te gaan wonen waar jullie misschien wel een visum krijgen? Zodat jullie samen helemaal opnieuw kunnen beginnen.

Ik heb hier wel over gedacht. Ik zou overal met hem gaan wonen, het maakt mij niet uit. Maar het is toch lastig. Er zijn niet zoveel landen waar we dan allebei een visum voor kunnen krijgen en waar ook goede banen zijn. Hij heeft ook studieschulden die hij moet aflossen, dus hij heeft wel een bepaald inkomen nodig. Dan kom je toch al snel uit op westerse landen zoals Nederland, Australie, Engeland, etc. In al die landen hebben we het visumprobleem.. Tenzij we trouwen maar we hebben nooit echt veel tijd met elkaar kunnen doorbrengen. Alleen een aantal weken toen we elkaar ontmoeten en verder een paar weekenden (we kennen elkaar zo'n twee jaar nu). Daar kan je toch geen huwelijk op baseren. We vinden elkaar heel leuk en ik wil het niet laten schieten, want niemand vind mij ooit leuk. En dit is ook wederzijds. Maar ik zie gewoon niet hoe.

Biechtje schreef:

Victoria- schreef:Je zou al kunnen beginnen met het accepteren van je jeugd en je ouders. Dit is gegaan zoals het is gegaan en nu niet meer te veranderen. Het is klote en de energie die je er nog in steekt is zonde. Ik zou toch nog eens een poging ondernemen om via internet wat contacten op te doen. Toen ik net in de stad kwam wonen waar ik ging studeren heb ik veel mensen leren kennen via het Viva forum. Wellicht heb je daar wat aan.

 Ik wil dit heel graag. Maar hoe doe ik dat? Ik heb geprobeerd het contact zoveel mogelijk te verminderen om het achter me te laten en verder te gaan. Maar hoe?

Ik hoor altijd dat ikzelf degene ben die mijn situatie moet veranderen. Ik probeer zo hard. Ik heb online geprobeerd vrienden te maken, ik heb geprobeerd online te daten, ik heb allerlei cursussen geprobeerd. En toch zit ik hier alleen. Ik begin steeds vaker te denken dat ik geen leuk persoon ben. Ik wil zo graag weten wat ik fout doe maar ik kom er niet achter.

Je zegt dat je nog steeds boos bent,probeer dat los te laten en het te accepteren. Schrijf het desnoods van je af. 
Er is niks dat je fout doet al snap je gedachte wel. Misschien waren er mensen op de cursus die er voor een zelfde reden heen gingen als jij maar niet durven of moeite hebben met contact onderhouden je weet niet wat de reden bij een ander persoon is.

Je mag mij wel pm- en als je wilt wil ook niet al teveel privé info hier neer zetten.

Even anoniem, want ik schaam me er best wel voor.

Ik ben echt enorm dwangmatig. Op zich heb ik ook wel eens tijden dat het beter gaat, maar als ik druk ben ( en dat ben ik nu altijd met de kinderen ), dan heb ik er echt enorm last van.

'Normaal' gesproken heb ik sowieso wel last van de kleine dingetjes, die denk ik meer mensen hebben, zoals het radiovolume op een even getal, tegels tellen, contouren van een gezicht omtrekken, met mijn linkerbeen beginnen als ik een ander wegdek opga. Nou ja, ik ben wel wat extremer dan anderen, maar het zal wel een beetje herkenbaar zijn.

Maar het gaat nu gewoon echt te ver.
Ik zal niet alles opnoemen wat ik heb, maar hier een paar voorbeelden.

- Mijn glas 2x omspoelen voordat ik 'm gebruik en als ik water drink, eerst de kraan 5 tellen laten lopen.
- Als ik mijn tanden poets, 'moet' ik aan iedere kant van mijn mond 30 sec poetsen en daarna 4x mijn mond spoelen.
- Als ik de trap op loop, moet ik beginnen met mijn linkervoet en eindigen met de rechter, dus als ik een oneven aantal treden heb, maak ik een 'huppeltje' om van been te wisselen.
- Als ik een deur dicht heb gedaan, moet ik een x aantal keer voelen of hij goed dicht zit.

Nou ja dit zijn een aantal voorbeelden. Zo heb ik er echt nog wel ( veel ) meer. En als ik het niet doe, ben ik echt bang dat er 'iets' gebeurt. Ik kan het wel relativeren en dan zeg ik tegen mezelf, doe even normaal, maar dan denk ik daarna, ja stel nu dat er dan wel iets gebeurt.
Als ik het zo typ, schaam ik me echt werkelijk kapot en vind ik het echt een hele vreemde 'gewoonte'.
Maar voor mij is het onderdeel van mijn dag, dus ik ben me er verder niet zo bewust van, veel dingen gaan gewoon vanzelf.
Alleen kost dit heel veel energie natuurlijk.

Heeft iemand hier ervaring mee? En is er een bepaald soort therapie voor?
Zou ik een of andere stoornis kunnen hebben?

En verder ben ik echt volkomen normaal en zou je niet denken dat ik dit tussendoor allemaal doe .

Ik herken het wel een beetje hoor biechtje. Ik 'moet' ook altijd bepaalde dingen, bijvoorbeeld bij het sluiten van deuren moet ik trekken tot ik een klik hoor. Sommige deuren klikken niet en dan kan ik daar de hele dag een gek gevoel aan overhouden, alsof ik iets ben vergeten. Ook wil ik inderdaad de radio op een even getal qua volume, en ik moet van mezelf ook heel vaak tot een 'rond' getal wachten voordat ik uit bed ga (dus 6.30 uur en niet 6.28 uur - steeds afgerond op 5). Het badkamerkleedje moet ook altijd precies gelijk liggen aan de voegen tussen de vloertegels en de bank moet gelijk staan aan de v-groef in het laminaat. En zo zijn er nog wel meer dingetjes waarin ik een beetje dwangmatig ben. Ik zie het niet als een stoornis eigenlijk, al kan ik me voorstellen dat de tics die jij noemt wel wat verder gaan voor je gevoel. Zeker omdat je bang ben dat er iets gebeurt als je het niet doet. Dat gevoel heb ik nooit gehad, ik wordt er alleen heel erg kriegel van als ik het niet doe. Misschien kun je het eens ter sprake brengen als je een keer bij de huisarts bent?

Het is vast niet zo simpel hoor, maar als je nou eens aan jezelf vraagt, wie zorgt er dan voor dat er iets gebeurt? Een hogere macht? Het lot? Dat kan toch niet? Zou dat helpen?

Het heeft wat weg van een obsessief-compulsieve stoornis. Google anders even, of http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/obsessief-compulsieve-stoornis
Voor dat soort dingen bestaat er zeker therapie. Ook vrij effectieve. 


Lastig dat je er zo'n last van hebt, biechtje!

@ Elliot: Wat jij schrijft, heb ik ook allemaal. Ook van het douchematje en planten voor het raam enz.
Alleen die dingen ( wat er al wel aardig wat zijn ) kon ik nog wel goed mee omgaan, dat is deel van mijn leven, ik weet niet beter.
Maar het begint nu echt obsessief te worden en extremer. Het wordt ook steeds meer de laatste tijd. En op een gegeven moment ben ik de hele dag bezig met dwangmatige dingen doen.
Want heel veel dingen heb ik niet eens door. Pas als ik er op ga letten.

@ Carrie: Als ik het relativeer, denk ik precies hetzelfde. Want hoe raar is het om te denken dat er iets gebeurt als ik het niet doe?! Het klinkt belachelijk. Maar toch denk ik dan daarna, maar stel je voor dat er nu toch iets met mijn kinderen gebeurd ofzo. Ja ik weet het, het klinkt echt heel vreemd.

@ Luce: Ik heb het gelezen en het is wel precies wat ik omschrijf. Misschien zou ik eens kunnen kijken naar cognitieve gedragstherapie.

Dit is geen erge biecht, maar heb het liever niet onder mijn eigen naam staan.

Ik heb een vriendin die ik al vanaf mijn studie ken. Ze woont wat verder weg, maar we hebben regelmatig contact. Dit hebben we ook zo gehouden na ons afstuderen. Inmiddels heb ik een kind gekregen en heb ik haar in de periode dat ik nu een kind heb een stuk minder gezien en gesproken. Ik merk aan haar dat ze nog wel graag wil afspreken, maar ik hou wat meer de boot af. Ik kreeg bijvoorbeeld recent ook nog wel een uitnodiging voor haar verjaardag. Het probleem is dat ik niet goed weet wat ik met deze vriendschap wil.

Ik voel op de één of andere manier een drempel om met haar af te spreken. Ik heb er gewoon niet zo zin en en kan er moeilijk zin in maken. Ik merk ook dat we verder uit elkaar zijn komen te staan nu ik een kind heb. Mijn leven is nu toch heel anders. Hierdoor vind ik het op dit moment ook leuker om om te gaan met moeders met kindjes. Ik mis zeg maar een beetje de aansluiting met haar. Ik merk ook altijd als ik haar heb gesproken dat ik het leuk vond, maar ook vermoeiend. Ze praat veel over haarzelf en heeft veel commentaar op anderen. Dat is wel een irritatiepuntje wat hier ook in mee speelt. Ik heb nu al heel lang niks van me laten horen en ook niet gereageerd op de verjaardagsmail. Hier schaam ik me echt voor, want dat vind ik echt heel aso van mezelf. Ik probeer me er de hele tijd toe te zetten, maar het lukt me gewoon niet, omdat ik niet weet wat ik hier nou mee wil. Heeft iemand tips of een helder inzicht?

Biechtje schreef:

Milamber schreef:Jeetje wat een verhaal. Als eerst een .Ik kan me heel goed voorstellen dat dit je langzaam begint op te breken. Is het misschien een optie om met die man in een heel ander land te gaan wonen waar jullie misschien wel een visum krijgen? Zodat jullie samen helemaal opnieuw kunnen beginnen.

Ik heb hier wel over gedacht. Ik zou overal met hem gaan wonen, het maakt mij niet uit. Maar het is toch lastig. Er zijn niet zoveel landen waar we dan allebei een visum voor kunnen krijgen en waar ook goede banen zijn. Hij heeft ook studieschulden die hij moet aflossen, dus hij heeft wel een bepaald inkomen nodig. Dan kom je toch al snel uit op westerse landen zoals Nederland, Australie, Engeland, etc. In al die landen hebben we het visumprobleem.. Tenzij we trouwen maar we hebben nooit echt veel tijd met elkaar kunnen doorbrengen. Alleen een aantal weken toen we elkaar ontmoeten en verder een paar weekenden (we kennen elkaar zo'n twee jaar nu). Daar kan je toch geen huwelijk op baseren. We vinden elkaar heel leuk en ik wil het niet laten schieten, want niemand vind mij ooit leuk. En dit is ook wederzijds. Maar ik zie gewoon niet hoe.

Heeft hij wel eens een toeristenvisum aangevraagd dan? Jij werkt dus kan garant staan. Weet niet wat zijn situatie is, werkt of studeert hij en woont zijn familie ook in dat land?

Biechtjemetvriendinprobleem:

Je zegt dat je de aansluiting mist, maar door haar amper te zien raak je die natuurlijk ook wel een beetje kwijt. Zijn jullie al lang vriendinnen? Iets heeft jullie ooit gebonden, toch? Kan je daar niet de aandacht wat meer op vestigen. Ik vind het van je vriendin heel lief dat ze contact blijft zoeken. Zij deelt met jou immers nu ook niet de hele fase van kinderen krijgen. Maar ze wil je er blijkbaar wel bij blijven houden.

En als je echt gelooft dat jullie uit elkaar zijn gegroeid dan zou ik haar dat ook gewoon zeggen. Anders blijf je er beiden maar last van houden.

luisa schreef:

Biechtje schreef:

Milamber schreef:Jeetje wat een verhaal. Als eerst een .Ik kan me heel goed voorstellen dat dit je langzaam begint op te breken. Is het misschien een optie om met die man in een heel ander land te gaan wonen waar jullie misschien wel een visum krijgen? Zodat jullie samen helemaal opnieuw kunnen beginnen.

Ik heb hier wel over gedacht. Ik zou overal met hem gaan wonen, het maakt mij niet uit. Maar het is toch lastig. Er zijn niet zoveel landen waar we dan allebei een visum voor kunnen krijgen en waar ook goede banen zijn. Hij heeft ook studieschulden die hij moet aflossen, dus hij heeft wel een bepaald inkomen nodig. Dan kom je toch al snel uit op westerse landen zoals Nederland, Australie, Engeland, etc. In al die landen hebben we het visumprobleem.. Tenzij we trouwen maar we hebben nooit echt veel tijd met elkaar kunnen doorbrengen. Alleen een aantal weken toen we elkaar ontmoeten en verder een paar weekenden (we kennen elkaar zo'n twee jaar nu). Daar kan je toch geen huwelijk op baseren. We vinden elkaar heel leuk en ik wil het niet laten schieten, want niemand vind mij ooit leuk. En dit is ook wederzijds. Maar ik zie gewoon niet hoe.

Heeft hij wel eens een toeristenvisum aangevraagd dan? Jij werkt dus kan garant staan. Weet niet wat zijn situatie is, werkt of studeert hij en woont zijn familie ook in dat land?

Hij woont in Amerika dus een toeristenvisum heeft hij niet nodig om hier naartoe te komen voor een bezoekje (hij mag zelfs drie maanden blijven). Maar hij kan hier niet werken. Het is echt heel lastig om een visum te krijgen voor een EU-land als Amerikaan. Andersom is het hetzelfde, tenzij je echt hogerop in het bedrijfsleven zit. Dan kan je nog weleens uitgezonden worden naar een dochteronderneming daar bijvoorbeeld. Voor Australiers en Canadezen heb je nog een 'working holiday visum'. Zij kunnen hier een jaar werken en wij een jaar in bijvoorbeeld Australie. Maar die overeenkomst is er niet met Amerika. Hij heeft daar gewoon een baan en maar heel weinig vakantiedagen (10 in totaal, maar de cultuur is eigenlijk zo dat je ze niet alle 10 neemt), dus hij kan hier niet voor langere tijd heen als toerist. Zijn familie woont ook grotendeels in de VS.

Maar kan hij dan niet een tijdje hierheen komen of jij daarheen? In vakanties e.d. zodat jullie kunnen zien of jullie echt zo goed bij elkaar passen?

Biechtje met amerikaanse relatie. Wel eens van een partnervisum gehoord? Daar hoef je niet voor getrouwd te zijn, wel moet er sprake zijn van een duurzame relatie. Juist als Amerikaan is het voor hem veel gemakkelijk om Nederland binnen te komen dan voor niet-westerlingen. En als jullie qua relatie nog niet zeker van elkaar zijn kan hij toch gewoon eerst als toerist deze kant op komen, en jij daarheen.

En hoe bedoel je eigenlijk dat hij moeilijk een werkvisum zal krijgen. Zodra hij een baan vindt kan zijn werkgever die voor hem aanvragen. Ik weet natuurlijk niet wat zijn opleiding is, maar in Nederland zijn genoeg internationale bedrijven gevestigd die Engels sprekend personeel zoeken. Zal natuurlijk niet makkelijk zijn om vanuit daar een baan te vinden, maar ik denk eerlijk gezegd dat je blij mag zijn dat hij uit Amerika komt en niet uit een ander land.

luisa schreef:Biechtje met amerikaanse relatie. Wel eens van een partnervisum gehoord? Daar hoef je niet voor getrouwd te zijn, wel moet er sprake zijn van een duurzame relatie. Juist als Amerikaan is het voor hem veel gemakkelijk om Nederland binnen te komen dan voor niet-westerlingen. En als jullie qua relatie nog niet zeker van elkaar zijn kan hij toch gewoon eerst als toerist deze kant op komen, en jij daarheen.

En hoe bedoel je eigenlijk dat hij moeilijk een werkvisum zal krijgen. Zodra hij een baan vindt kan zijn werkgever die voor hem aanvragen. Ik weet natuurlijk niet wat zijn opleiding is, maar in Nederland zijn genoeg internationale bedrijven gevestigd die Engels sprekend personeel zoeken. Zal natuurlijk niet makkelijk zijn om vanuit daar een baan te vinden, maar ik denk eerlijk gezegd dat je blij mag zijn dat hij uit Amerika komt en niet uit een ander land.

Dat is ook zeker zo. Hij kan makkelijk op bezoek komen en een baan in Nederland is natuurlijk makkelijker als Engelssprekende met opleiding dan voor iemand uit een niet-westers land zonder papieren.

Maar voor een partnervisum moeten we 2,5 jaar bij elkaar zijn. Wij hebben nu geen echte relatie. We hebben veel contact, maar de tussen mijn laatste bezoek en de keer ervoor zaten 8 maanden. We hebben ook allebei in eerste instantie gezegd dat het niet kan, dus dat we geen relatie hebben. Als we nu besluiten ervoor te gaan moeten we dus nog 2,5 jaar wachten tot we het visum aan kunnen vragen.

Een werkgever kan inderdaad zorgen voor een visum, maar dat is in tijden van crisis heel moeilijk. Wij hebben daar wel naar gekeken. Een werkgever moet dan eerst bewijzen dat er geen EU burger is die geschikt is. Wij zijn allebei nog niet zo ver in onze carriere dat we daarvoor in aanmerking komen en het lijkt echt onmogelijk. Ook voor mij om daar te werken. In het bankwezen lijkt het wel wat gebruikelijker, maar niet voor ons werkveld. 

Uiteraard kunnen we elkaar opzoeken in vakanties. Maar hij heeft echt heel weinig vakantie. In het jaar dat hij bij het bedrijf werkt waar hij nu zit heeft hij maar twee dagen vrij kunnen nemen. De Amerikaanse werkcultuur is gewoon anders. Hij wil wel een weekend in Nederland op bezoek komen wanneer hij op doorreis is naar Dubai voor werk. Dan kan hij waarschijnlijk wel eerder vliegen en dan een weekend hier zijn. Maar dat is dus een weekend. Ik kan daar natuurlijk vaker heen, want ik heb wel meer vakantiedagen (24). Maar dat is toch minder dan een maand per jaar. Het is ook best duur om daarheen te vliegen. Toch een vlucht van negen uur. Op korte bezoekjes een relatie baseren is toch moeilijk. Zeker als je geen basis hebt. Het is niet zo dat we het al eens hebben kunnen proberen en dan nu even dit uit moeten zitten tot we weer samen kunnen zijn. Het zou mooi zijn als ik daar even een half jaar kon werken en we konden zien hoe het is om echt samen te zijn, maar dat kan dus niet.

Samen naar een ander land is misschien een optie. We gaan het daar wel over hebben als ik daar weer ben over een paar weken. We moeten dan wel een baan in het vooruitzicht hebben. Helaas hebben we allebei niet heel veel geld en hij heeft ook studieschulden die hij moet aflossen. Dus het financiele plaatje is ook onzeker. Ik wou dat ik gewoon daar heen kon verhuizen. Ik heb minder te verliezen hier en hij heeft ook familie waar hij liever niet te ver vandaan wil zijn (zijn moeder is alleen nadat zijn vader is overleden).

Biechtje met Amerikaanse relatie: als hij de Amerikaanse (VS) nationaliteit heeft, heeft hij nooit een visum nodig om hierheen te komen, ook niet voor langdurig verblijf. Hij is namelijk vrijgesteld van visumplicht. 

Om een terwerkstellingsvergunning te krijgen moet hij wel inderdaad moeite doen, maar om hierheen te komen en te wonen heeft hij geen visum nodig. Heb je al eens contact gehad met de IND of hij een twv nodig heeft? Dit omdat verblijf gewoon is toegestaan. Ik zou de IND zeker even bellen!

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/visa/visum-voor-lang-verblijf-in-nederland


http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/buitenlandse-werknemers/vraag-en-antwoord/wie-mag-in-nederland-komen-werken.html

Poisongirl schreef:Biechtje met Amerikaanse relatie: als hij de Amerikaanse (VS) nationaliteit heeft, heeft hij nooit een visum nodig om hierheen te komen, ook niet voor langdurig verblijf. Hij is namelijk vrijgesteld van visumplicht. 

Om een terwerkstellingsvergunning te krijgen moet hij wel inderdaad moeite doen, maar om hierheen te komen en te wonen heeft hij geen visum nodig. Heb je al eens contact gehad met de IND of hij een twv nodig heeft? Dit omdat verblijf gewoon is toegestaan. Ik zou de IND zeker even bellen!

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/visa/visum-voor-lang-verblijf-in-nederland


http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/buitenlandse-werknemers/vraag-en-antwoord/wie-mag-in-nederland-komen-werken.html

Als toerist mag hij drie maanden blijven inderdaad. Maar zo zonder werk hier naartoe komen is moeilijk als je maandelijks een hoog bedrag studieschuld aan de bank moet aflossen (vrij normaal voor amerkanen). Om langer dan 90 dagen te blijven heeft hij een MVV nodig en dat is moeilijk. Ik kan niet voor hem garant staan zonder dat we een bepaalde tijd een relatie hebben. Dat wordt grondig gecheckt door middel van interviews, fotobewijs, vragen aan vrienden, telefoonrekeningen, gezamelijke bankrekening etc.

Wij kunnen het allebei niet veroorloven om een tijd zonder werk te zitten. Dus als hij hierheen zou komen moet hij eigenlijk gelijk werk hebben en dat kan dus niet. Ik heb zelf al moeite gehad om hier werk te vinden na mijn afstuderen. Een werkgever vinden die ook nog eens bereid is geld te steken in een visum is lastig, dat zou een manier zijn hierheen te komen zonder een lange tijd een relatie te hebben. Hij spreekt uiteraard ook geen Nederlands. Hierheen komen voor drie maanden op een toeristenvisum betekent dat hij niet mag werken en ook dat hij zijn baan in Amerika op moet zeggen. Hij kan uiteraard geen drie maanden verlof krijgen. Voor mij werkt het ongeveer hetzelfde die kant op, al kan ik wel langer daarheen omdat ik veel meer vakantiedagen heb. Het zou makkelijk zijn als we gewoon een berg spaargeld hadden en gewoon onze baan konden opzeggen en het even drie maanden uit proberen.

Als hij nationaliteit an vs heeft heeft hij juist geen mvv nodig. Zie link hierboven. Financieel snap ik zeker. Maar als hij amerikaan is is mvv niet nodig dus hij zou langer dan 3 maanden kunnen komen, want voor amerikanen geldt geen mvv verplichting

Is het volgende voor iemand herkenbaar?

De hele week heb ik al het idee dat ik niet helemaal mezelf was. Geluiden kwamen harder binnen, ik was sneller geïrriteerd en ik had soms het gevoel dat ik een beetje duizelig was of zweefde. Vanochtend werd ik wakker met het gevoel alsof er een soort bom ging barsten. Ik heb weleens migraine dus dacht de voortekenen van een aanval te herkennen, maar in plaats daarvan ging ik me steeds meer in mezelf keren, was enorm overprikkeld en had ik echt het idee dat ik gek werd. Ik keek ook echt zo raar uit mijn ogen. Opeens kon ik niks anders meer dan huilen, hyperventileren en raakte ik echt even buiten mezelf. Ik was zo ver weg, mijn vriend zag het gebeuren en kon ook niet meer tot me doordringen. Uiteindelijk kwam ik een klein beetje bij, maar was nog heel paniekerig en kon niet stoppen met huilen. Mijn hoofd voelt nu alsof 'ie uit elkaar knalt. Niet eens echt pijn, meer een naar soort druk.

Best een enge ervaring, en voor mijn gevoel zonder duidelijke aanleiding. Eerder heb ik ook weleens zoiets gehad, maar dan voelde ik me al langer down en ging het gepaard met een diep verdriet en gevoel van eenzaamheid. Niet dat ik eenzaam ben, maar op dat moment voelde ik dat zo. Nu was dat helemaal niet zo en kan ik het dus echt niet plaatsen.

Het maakt me wel een beetje bang. Hoe de fuck kan het dat mijn gemoed als een blad aan een boom omslaat, en dat ik zoiets heftigs niet aan voel komen?

Poisongirl schreef:Als hij nationaliteit an vs heeft heeft hij juist geen mvv nodig. Zie link hierboven. Financieel snap ik zeker. Maar als hij amerikaan is is mvv niet nodig dus hij zou langer dan 3 maanden kunnen komen, want voor amerikanen geldt geen mvv verplichting

Het blijkt toch niet zo makkelijk als het lijkt. Ik heb met een Canadese vriend van mij gepraakt die hier nu woont (getrouwd met een Nederlandse). Het is inderdaad zo dat je als Amerikaan (of Canadees) hier vrij makkelijk kan blijven, maar niet werken. Een werkvergunning krijgen is heel lastig, want ze moeten dan bewijzen dat er geen EU burgen geschikt is voor de baan. Voor alleen bezoek mag je zelfs zes maanden blijven zonder iets van een visum aan te hoeven vragen. Maar je mag echt niet werken.

Dit kan wel als hij hier komt als mijn partner. Maar dan moet je wel een echte relatie hebben en dat hebben wij dus niet. Wij willen eigenlijk eerst gewoon een proefperiode om te zien hoe het is om langer dan een weekend samen te zien. Ondertussen hebben we dus geen echte relatie, dan wordt het  dus lastig bewijzen dat je een partnervisum nodig hebt. Ook betekent dat dat hij zijn baan daar moet opzeggen. Dit is lastig, want hij moet elke maand 350 dollar aan studieschulden aflossen. Hij kan dus niet zomaar zonder baan. Dit maakt het zo moeilijk. Het zou zo anders zijn als we allebeid een berg spaargeld hadden...

Biechtje schreef:Is het volgende voor iemand herkenbaar?

De hele week heb ik al het idee dat ik niet helemaal mezelf was. Geluiden kwamen harder binnen, ik was sneller geïrriteerd en ik had soms het gevoel dat ik een beetje duizelig was of zweefde. Vanochtend werd ik wakker met het gevoel alsof er een soort bom ging barsten. Ik heb weleens migraine dus dacht de voortekenen van een aanval te herkennen, maar in plaats daarvan ging ik me steeds meer in mezelf keren, was enorm overprikkeld en had ik echt het idee dat ik gek werd. Ik keek ook echt zo raar uit mijn ogen. Opeens kon ik niks anders meer dan huilen, hyperventileren en raakte ik echt even buiten mezelf. Ik was zo ver weg, mijn vriend zag het gebeuren en kon ook niet meer tot me doordringen. Uiteindelijk kwam ik een klein beetje bij, maar was nog heel paniekerig en kon niet stoppen met huilen. Mijn hoofd voelt nu alsof 'ie uit elkaar knalt. Niet eens echt pijn, meer een naar soort druk.

Best een enge ervaring, en voor mijn gevoel zonder duidelijke aanleiding. Eerder heb ik ook weleens zoiets gehad, maar dan voelde ik me al langer down en ging het gepaard met een diep verdriet en gevoel van eenzaamheid. Niet dat ik eenzaam ben, maar op dat moment voelde ik dat zo. Nu was dat helemaal niet zo en kan ik het dus echt niet plaatsen.

Het maakt me wel een beetje bang. Hoe de fuck kan het dat mijn gemoed als een blad aan een boom omslaat, en dat ik zoiets heftigs niet aan voel komen?

Niet om meteen dikke stempels te gaan drukken en misschien zit ik er compleet naast, maar heb je weleens een paniekaanval gehad..? Zo klinkt het mij een beetje in de oren. Zelf nog nooit gehad, maar in mijn omgeving (op m'n werk) mensen het weleens horen omschrijven en dat komt deels wel overeen met wat jij benoemt. Misschien dat anderen dit wel uit persoonlijke ervaring herkennen en er iets zinnigers over kunnen vertellen...