Eten en (netjes) leren eten 1-jarige

Lady4 schreef:Vanaf wanneer mag je verwachten dat een kind wel een beetje netjes kan eten? De 'onze' is bijna vier en het echt ongelofelijk wat voor puinzooi hij er soms van maakt. Er gaat bijna elke maaltijd wel een beker melk om, een dot ketchup over zijn kleren, twee vissticks richting de vloer, etc.

Dat was idd mijn vraag deels dus ook. Als ik naar mijn kleuters kijk eet het gros echt toch wel netjes, smeert brood zelf etc. Natuurlijk gaat er wel eens iets om enzo maar toch eten ze vrij netjes allemaal. Niet dat ik het zo vaak zie natuurlijk maar bij diners op school.

Vixen schreef:De meeste kinderen gaan automatisch met bestek eten. Dat komt omdat het veel makkelijker is dan met de handen eten. Jonge kinderen beschikken nog niet over die motorische vaardigheden, dus voor hen is het makkelijker om met de handen te eten. Ik denk dat drie jaar net zo'n grensgeval is, motorisch steeds handiger worden, maar nog niet voldoende ontwikkeld om altijd de voordelen van bestek te hebben. Op driejarige leeftijd zou ik met bestek eten wel stimuleren maar er geen drama van maken als het niet altijd gebeurt.
Dat is eigenlijk net als kruipen en lopen.. Kinderen gaan vanzelf lopen boven kruipen verkiezen omdat lopen makkelijker is. Niet gaan lopen heeft dus niks met luiheid te maken. Als het puur aan de luiheid gelegen had, dan zou het kind wel gaan lopen, want dat gaat sneller en doet minder pijn aan de knietjes.


Printje: nu moet ik even goed naar woorden zoeken, want ik wil je niet beledigen. Het valt me op dat je heel veel verlangt van je kinderen. Snel groot worden, snel (goed) (door)slapen, goed eten, netjes eten zonder smeren, met bestek eten etc. Volgens mij maak je het jezelf heel erg lastig door zoveel te willen en is het voor jezelf veel gemakkelijker als je er wat losser en positiever in leert te staan.

Nou ik kan je garanderen dat mijn kind toch echt kruipen boven lopen verkoos omdat hij te lui was om te lopen en kruipen wel lekker makkelijk vond

Nou Robin, ik hoop dat je wat aan alle tips hebt

Je zegt nu zelf 'wat we van hem verlangen', maar dat is deels ook waar Vixen op doelt. Misschien moet je dat verlangen nu echt loslaten. Benadrukken tijdens het eten waarom mensen eten, dat het gezond is, dat mensen moeten groeien, dat het net werkt als brandstof in een auto, dat het ene eten lekkerder is dan het andere, dat het gezellig is zo met elkaar aan tafel, enz. Praat met je man, betrek N. erbij, praat niet direct tegen R., maar maak het algemeen. "Hmmm.. ik vind deze brocolli erg lekker! Kijk *naam man*, ik combineer het met een stukje aardappel, dan smaakt het nog lekkerder!" Praat ondertussen ook over alledaagse dingen met elkaar, maak het gezellig. Vermijd zinnen als 'je moet eten om te groeien', maar zeg bijvoorbeeld: 'ik eet omdat ik sterk wil worden, zodat ik genoeg energie heb om met jullie op de fiets naar de speeltuin te gaan'. Er kan een antwoord van hem komen als: "Oh, maar daar heb ik geen eten voor nodig!" Dan zou ik reageren met iets als: "Oh, maar ikke wel! Ik neem nog een hap broccoli, ik vind het lekker" en zou er dan verder geen aandacht aan schenken. Ik ben van mening dat in de meeste gevallen voorbeeld doet volgen. Dit geld in mijn ogen ook voor 'netjes' leren eten.

Als N. in haar niet-eten-periodes zit schenken we totaal geen aandacht aan het moeten eten. Ik schep wat op haar bordje, niet teveel, zet het voor haar neer, ga zelf mijn eten opscheppen en zeg duidelijk: "Eet smakelijk!" Ik praat met haar over dagelijkse dingen, neem een hap, zeg even hoe lekker ik deze pasta vind, dat ik er vast sterk van wordt en ga daarna weer over iets anders verder. Soms eet ze wat, soms helemaal niks. Volgende keer beter, of niet. Ze krijgt ook niet genoeg gezonde voedingsstoffen binnen, maar zolang ze er nog wat op groeit en ze niet afvalt vind ik het acceptabel. 

Hetzelfde gold hier omtrent haar slaapprobleem: acceptatie scheelt een hoop frustratie.

Ken je dit spel Printje? Misschien is het iets voor R?

Parisienne; veel van wat je omschrijft doen we ook al. we hebben hem ook uitgelegd, zoals jij dat ook omschrijft, waarom het goed is, we hebben gekeken waar het vandaan komt etc etc. Echt ik vind het onwijs lief dat iedereen zo meedenkt maar echt alle tips hebben we al gehad, ik zei al als juf hoor ik dit zovaak voorbij komen, geef ik tips die werken maar hier erkt echt niets of tenminste niet voor lang.


overigens vind ik er op zich helemaal niets mis mee om dingen van je kind te verlangen, zolang het bij de persoonlijke ontwikkeling van je kind past. Maar das weer een andere vraag.

nee Minneke dat ken ik niet maar ziet er erg leuk uit. Bedankt voor de tip, ga er eens naar kijken.

Parel schreef:Reageer er dan gewoon helemaal niet meer op?
Praat gewoon gezellig met hem, betrek hem bij de conversatie en telkens als hij het over niet willen eten heeft, gewoon eroverheen praten. En dat gewoon volhouden, hij gaat echt wel eten als hij het wil, en zo niet, dan niet.

Al zou ik hem gewoon een keer geen bord voorzetten, en gewoon gaan eten. Wie weet dat hij dan wel een keer heartbroken is, maar dat ie je daarna smeekt om eten

Ik vind dat laatste eigenlijk wel een goede tip! Gewoon geen bord neerzetten en kijken hoe hij reageert. En dan zelf iets zeggen van: "als je niets eet dan hoef je ook geen bord."
Ik denk dat kinderen daar best gevoelig voor kunnen zijn.
Zeker ook in de situatie waar printje in zit. Ik krijg het idee dat jullie eerst een vast patroon moeten doorbreken, bijv door middel van zo iets geks.

Printje, hoe eet hij als hij 's avonds bij bijv z'n opa en oma eet? Gaat dat hetzelfde als thuis?

Linda. Daar is het vaak een groot drama maar zij tutten er dan ook maar mee aan. Hij eet thuis dan nog het beste.

En als je 'm nou vraagt of hij wil eten, zegt ie nee, verder ook geen aandacht aan besteden. Geen trucjes uit de kast halen met spelletjes, I-pad minuten, straf of een x aantal hapjes proberen. Het is echt een machtspelletje geworden. Jullie moeten steeds gekker doen om hem aan het eten te krijgen en hij kan het niet meer maken om nu ineens wel gewoon te gaan eten. Vraagt ie in de loop van de maaltijd wel om eten kan ie dat krijgen, maar als ie er niet om vraagt gewoon laten wezen. Hij eet nu toch al zeer minimaal, of ie nu enkele hapjes eet of helemaal niks maakt dan ook niet meer zoveel uit lijkt me.

Hier eten ze trouwens voor de rest wel alles zelf.
Wij pureren trouwens echt niet meer. Daar zou ik wel mee stoppen Robin.
Hier deden ze heel lang moeilijk met stukjes eten, dus volgende keer zou ik veel eerder beginnen met stukjes geven.
Het gaat nu heel erg goed.

Maar hoe doe je dat dan met zelf eten en rijst bijvoorbeeld?
Dat is toch lastig te pakken? En in je mond te stoppen?

Met een vorkje/lepeltje eten doen ze hier ook wel eens hoor met ander eten dan avondeten en dat gaat best redelijk.

Dat 'eten geven' gaan we ook niet zo lang meer doen. Maar voor nu vind ik het belangrijk als ze goed eten.

Jeetje, wat een lang topic om door te lezen! Ik sluit me aan bij Maple, Vixen, Liadan en andere pro-zelf-eten-moeders in dit topic  Ik ben echt fan van het zelf laten eten, ik vind niet eens dat het veel meer troep geeft dan eten geven met een lepeltje, dat ligt ook aan het kind denk ik. Mijn neefje kreeg alles op een lepeltje en smeerde dat vervolgens vanuit zijn mond over zijn hele hoofd, kleding, stoel en haar  En hier eten ze alles zelf en veeg ik daarna even de vloer en hun stoeltje af en dan is het klaar. Ik heb in die tijd dan wel mooi zelf kunnen eten. Gewoon met z'n allen, zonder dat het eten van mij of mijn man koud wordt omdat de jongste eerst 'gevoerd' moest worden...

De oudste heeft hier vanaf 2 jaar tot een paar weken geleden (dus ruim 2 jaar) zo goed als niks gegeten, alleen fruit at ze goed. Nou, so be it, ik heb er nooit slechter van geslapen, ze ziet er niet uitgemergeld uit, had voldoende energie en ik heb me er nooit zorgen over gemaakt. Gewoon iedere avond een beetje opscheppen en vrijwel iedere avond ging alles mee terug. Sinds een paar weken eet ze, echt van de ene of de andere dag, voor haar doen heel goed. Broccoli, boontjes, wortels, aardappels, vlees, pasta... het gaat er ineens allemaal prima in, zonder moeite. Ik snap er niks van, maar maak er ook nu niet te veel ophef over en hoop dat het zo blijft gaan.

En gezeur en goed bedoelde tips uit je omgeving krijg je toch wel, dat kon ik heel goed naast me neerleggen. Het komt vast wel goed, zowel met R. van Printje als met het geknoei waar TO op dit moment mee worstelt   Loslaten en er geen probleem van maken is volgens mij de beste tip die ik hier in dit topic tegenkwam!

Annemie schreef:Ik begrijp helaas precies hoe je je voelt printje, heel frustrerend is het. Ik wil het bij de tweede ook anders gaan aanpakken en hopen dat het dan beter gaat, maarja misschien lust de tweede wel grwoon groente...

 
Onze oudste is ook bijna altijd een drama geweest met eten, maar de jongste die eet als een beer...
We doen helemaal niks anders, ik ben er dus echt van overtuigd dat het aan het kind ligt en niet aan het wel of niet "voeren".