Vriendschap na het krijgen van kinderen

De mooiste opmerking ben ik nog vergeten te typen. Ik was enthousiast over het mooie weer, hoe heter hoe beter   Maar ik kon daar niet over mee praten, want weet je wel hoe vervelend het is voor de poezen. Die kunnen helemaal niet lekker slapen als het warm is.

Ik heb een kind wat onder de eczeem zit, ik weet inderdaad niet hoe lastig die warmte kan zijn  

Oh en ik droeg mijn Birkinstocks de afgelopen jaren ook al gewoon en toen is er nooit wat over gezegd. Ik vind er echt niks mis mee.

Wat lullig Caroow. Dan is er ook weinig aan om bij je vrienden te zitten. Alsof je ineens alleen maar moeder bent en niets anders meer. Je bent niet getransformeerd ofzo!

Niks mis met Birckenstocks trouwens. Heeft niks met mama-zijn te maken

Ik verwacht dat er tussen mij en m'n vrienden niet heel veel verandert. Veel vriendinnen hebben al een kind of zijn best wel baby-minded. In de vriendengroep zijn ook al veel kinderen. Wel had ik laatst dat ik me op een feestje erg 'besproken' voelde door een paar 'niet moeders'. Maar dat is hun probleem.

Het lijkt mij dat iedereen gewoon mee kan en mag praten over het weer, al heb je noch kinderen, noch poezen. Verder denk ik dat er bij iedere weersomstandigheid en iedere temperatuur wel een diersoort is die zich daar minder prettig bij voelt, dus dan kun je wel bezig blijven.

Dat is vervelend Caroow. Misschien weten ze gewoon niet wat te zeggen of hoe ze interesse moeten tonen, omdat het allemaal nieuw voor ze is. Mijn vriendinnen met kinderen stappen trouwens nog weleens, maar ik hoor dan ook graag hoe groot de kids dan al zijn en wat ze allemaal doen (eerste keer strand nu bijvoorbeeld). Het lastige is dat het wel moeilijk is om mee te praten, want ik heb niet echt een idee hoe het is om moeder te zijn. Vind het wel stom dat ze niet eens kunnen praten over werk ofiets. Dat stappen is je leven toch ook niet? En vooral als jullie er niet bij waren/gaan zijn. Inderdaad even een rotgevoel. Kan ik me goed voorstellen.

Herkenbaar en ik vind dat heel jammer. De schuld ligt ook bij mezelf hoor, ik spreek minder vaak af omdat ik dan ook weer oppas moet regelen want ik wil mijn zoontje ook niet altijd meenemen. Maar van sommige vriendinnen hoor ik ook ineens veel minder. Het komt ook omdat ik door de week geen vervoer heb dus dan al bijna geen gelegenheid om af te spreken behalve dan in eigen dorp. Ik heb wel vriendinnen die ook kleintjes hebben en daar spreek ik dan af en toe nog wel mee af, ook soms 's avonds maar zij wonen vlakbij dus dat ik dan ook wel makkelijker. 
Na onze verhuizing wil ik er echt weer wat meer in gaan investeren door vaker te bellen en langs te gaan.

Rot voor je, Caroow, dat jouw vrienden op deze manier met jou omgaan.

Ik heb zelf geen kinderen maar ben 31 jaar dus het overgrote deel van mijn omgeving heeft kinderen. Eén vriendin is alleenstaand dus haar kind (3 jaar) is er bijna standaard bij als we afspreken. Ik vind dat zeker niet altijd erg maar echt bijpraten zit er vaak niet in. Dat vind ik soms wel jammer, al neemt dat niet weg dat ik met haar kindje speel, hij wordt er echt bij betrokken. Als we dan eens met z'n tweeën zijn, gaat het niet de hele tijd over haar kind en dat apprecieer ik wel echt. Zij vindt het ook jammer dat ze vrienden heeft verloren sinds ze mama is en ik vind dat ook spijtig voor haar. 

Ik heb ook mensen in mijn omgeving (dus ook familie) die 80 procent van de tijd over hun kind(eren) praten en ik kan je vertellen dat dat allesbehalve leuk is. Echt, ik hou van kinderen en ik praat er ook graag over. Maar trop is gewoon te veel! Het argument 'dat dat ook zo'n grote plaats in je leven inneemt' vind ik geen vrijgeleide om amper nog interesse te tonen in het leven van anderen. In die zin ben ik het enigszins eens met 'Kim', er zijn gewoon ook mama's die denken dat de wereld rond hun kinderen draait. En sommige vrienden zullen dat niet leuk vinden. Het is ook zo'n heet hangijzer want hoe moet je dat bespreekbaar maken? Je praat teveel over je kind? Dat vind ik toch erg moeilijk. Nogmaals, ik ben dol op kinderen (maar kan er wellicht geen krijgen dus is het ook soms pijnlijk om er over te praten).

Ik ken wel iemand die, met name toen haar kinderen nog kleiner waren, altijd heel stug en afstandelijk was, tot je iets over haar kinderen vroeg, dan ontdooide ze helemaal en werd ze heel aardig en leuk en gezellig. Ik vond dat altijd heel opmerkelijk, maar ik ging er meestal maar in mee en praatte met haar voornamelijk over haar kinderen. Als het een goede vriendin van me was geweest dan had ik het waarschijnlijk wel een beetje vervelend gevonden, maar in dit geval kon het me eigenlijk niet zo schelen. Ik had ook niet heel erg de behoefte om andere onderwerpen met haar te bespreken.

Wat me dan wel weer stoorde was dat toen ik eenmaal kinderen had, ze nauwelijks belangstelling toonde, ze heeft in mijn beide zwangerschappen ook helemaal niks gezegd, geen gefeliciteerd, echt niks. Nu de laatste tijd trekt het wel bij en vraagt of zegt ze af en toe wat, maar niet veel.

Apart van haar ken ik eigenlijk geen moeders die alleen over hun kinderen praten.

Paper Crown schreef:Caroow, klinkt misschien heel maf wat ik nu ga zeggen maar sinds Julian 6 maanden is, kan ik weer genieten van hem niet om mij heen hebben en niet de hele tijd over hem willen praten. Ik weet nog heel goed dat ik voor het eerst uitging toen hij 4 maanden was. Ik voelde me zo gek, zo bizar, ik zat in die tent maar over mijn kind te praten *schreeuwen want je hoort elkaar natuurlijk helemaal niet...* en ik voelde me compleet alleen. Ik wilde zsm naar mijn kind en zat mijn man te bestoken met smsjes. Er waren allemaal meiden met wie ik op school had gezeten dus we hadden genoeg te bespreken zou je zeggen, maar mijn gedachten vlogen steeds weg. Toen een oudklasgenootje zei: He, PC is dit wel helemaal je ding? toen dacht ik: that's it, en ben ik de eerste beste taxi naar huis ingestapt. Pas vorige week, toen ik met mijn vriendin sushi ging eten merkte ik opeens dat ik er lol in had en helemaal niet met een steen in mijn maag zat. 

Dit herken ik zeker wat PC hier schrijft, ik voelde mij ook zo in het begin, pas na een hele tijd (zeker wel een maand of 9 - 12) genoot ik weer van af en toe zonder kinderen weg te zijn.

Neemt niet weg dat dit wel heel lullig is voor jou hoe dit nu gelopen is..

Paper Crown schreef:Caroow, klinkt misschien heel maf wat ik nu ga zeggen maar sinds Julian 6 maanden is, kan ik weer genieten van hem niet om mij heen hebben en niet de hele tijd over hem willen praten. Ik weet nog heel goed dat ik voor het eerst uitging toen hij 4 maanden was. Ik voelde me zo gek, zo bizar, ik zat in die tent maar over mijn kind te praten *schreeuwen want je hoort elkaar natuurlijk helemaal niet...* en ik voelde me compleet alleen. Ik wilde zsm naar mijn kind en zat mijn man te bestoken met smsjes. Er waren allemaal meiden met wie ik op school had gezeten dus we hadden genoeg te bespreken zou je zeggen, maar mijn gedachten vlogen steeds weg. Toen een oudklasgenootje zei: He, PC is dit wel helemaal je ding? toen dacht ik: that's it, en ben ik de eerste beste taxi naar huis ingestapt. Pas vorige week, toen ik met mijn vriendin sushi ging eten merkte ik opeens dat ik er lol in had en helemaal niet met een steen in mijn maag zat. 

 Ik herken het ook.

Ik snap je wel hoor pc!
Ik vind het tegenwoordig soms best wel irritant dat onze 'vrienden' alleen maar vragen naar L en voor de rest ben ik niet boeiend ofzo, heel sip!

Ik vind het nog steeds niet leuk om zonder de kinderen weg te gaan, dus hier blijft het gewoon zo. Ik vind alleen dingen doen echt helemaal niet zo leuk, neem liever de kids mee. Maar man en ik gaan soms ook samen weg en dat is ook erg gezellig maar we vinden het gewoon nog veel leuker om ze gewoon lekker mee te nemen.

Vanaf de dag dat ik positief testte is het contact met mijn vriendin verbroken. Ze vond dat ik haar over schaduwde en ze door mij nu niet kon genieten van haar zwangerschap en daarom tijdelijk minder contact wilde. En als klap op de vuurpijl kreeg ik de opmerking dat ze het gevoel had dat ik per se nu zwanger wilde zijn, omdat zij ook zwanger is   Pardon! Ik heb al een kinderwens sinds ik me kan herinneren en voor een paar jaar geleden wilde zij helemaal nog geen kinderen. Het liefst was ik 4 jaar geleden al mama geworden, maar was toen niet de juiste situatie. Maar ze was wel blij voor me dat het gelukt was. Yeah right geloof je het zelf. Nou als het zo moet dan hoeft het voor mij helemaal niet meer. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen bij mij. Er speelde wel eens vaker wat dingetjes aangezien zij zichzelf echt het belangrijkste vind in negatieve zin.

Stokstaartje schreef:Vanaf de dag dat ik positief testte is het contact met mijn vriendin verbroken. Ze vond dat ik haar over schaduwde en ze door mij nu niet kon genieten van haar zwangerschap en daarom tijdelijk minder contact wilde. En als klap op de vuurpijl kreeg ik de opmerking dat ze het gevoel had dat ik per se nu zwanger wilde zijn, omdat zij ook zwanger is   Pardon! Ik heb al een kinderwens sinds ik me kan herinneren en voor een paar jaar geleden wilde zij helemaal nog geen kinderen. Het liefst was ik 4 jaar geleden al mama geworden, maar was toen niet de juiste situatie. Maar ze was wel blij voor me dat het gelukt was. Yeah right geloof je het zelf. Nou als het zo moet dan hoeft het voor mij helemaal niet meer. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen bij mij. Er speelde wel eens vaker wat dingetjes aangezien zij zichzelf echt het belangrijkste vind in negatieve zin.

Maar was dit voor jullie zwangerschappen dan wel een leuk mens, daar kan ik me haast niks bij voorstellen als ik dit zo lees.

ze is grotendeels een leuk mens haha. Ik nam er genoegen mee zeg maar. Het ene moment was het erger dan het andere moment. Altijd als ik dacht ik neem maar even weer wat meer afstand dan ging het weer hartstikke leuk. Eerst was ze altijd zo en toen later trok ze wat bij waardoor onze vriendschap weer wat hechter werd (dacht ik tenminste). Totdat ze dus zwanger raakte en al helemaal toen ik zwanger raakte. Ik zag dit echt niet aankomen. Mijn moeder en mijn vriend wel. Zegt dus eigenlijk al wel genoeg over haar en mij. Over haar: dat ze gewoon echt zo is. Over mij: dat ik het negatieve gedrag misschien iets meer wegcijferde dan nodig was. Bang om haar te verliezen, omdat we ook heel veel super leuke momenten hadden die anderen niet altijd zagen.

Ja, ik vind het echt schaamteloos om een vriendschap te verbreken omdat je vriendin tegelijk zwanger is met jou. Je kan toch niet serieus verwachten dat andere mensen met zoiets ingrijpends als een zwangerschap er rekening mee houden dat ze niet tegelijk zwanger zijn met jou omdat jij zo nodig in het middelpunt moet staan? Wat een raar uitgangspunt ook om zwanger te zijn. Je bent toch zwanger omdat je een kind wil, toch niet om de show te stelen? Echt raar. Maar wel verdrietig voor jou.

Ik vraag me dan af of zo iemand ooit, als de ergste zwangerschapshormonen een beetje verdwenen zijn, inziet hoe belachelijk ze bezig is geweest en zich alsnog de ogen uit haar hoofd schaamt. En of ze dan nog contact opneemt.

Ik ben pas op pagina 3, dus ik ga zo verder lezen. Misschien is het al gezegd, maar is het zo moeilijk dan om afspraken te maken? Als ik kijk naar 2 vriendinnen van mij, UN en een andere vriendin. De tweede vriendin Linda heeft een dochter geboren in december. Dus ook nog een vrij nieuwe mama. Daar kan ik eingelijk heel makkelijk mee afspreken. Uitgaan, of uit eten gaan, terrasje pakken. Als ik haar nu bel en vraag of ze vanmiddag mee het terras op gaat, dan lukt dat meestal prima. Dan brengt ze haar dochter naar haar moeder, of haar vriend is thuis. Ook gaat ze naar festivals met vriendinnen, of andere leuke dingen doen met haar vriendengroepje.

Zelfde geldt voor UN, als ik haar op dinsdag vraag of ze zaterdag mee gaat stappen, lukt dat haar meestal ook. Wat doen zij dan dat dit bijvoorbeeld wel lukt, en andere niet?

Carrie mijn vriend is dus niet veel thuis dus als ik weg wil moet ik oppas regelen dat zijn vaak mijn ouders. Ik wil ze niet elke week vragen en daarbij mijn ouders hebben ook hun werk en vrienden en dus ook weekendplannen waardoor ze niet altijd kunnen.

Engelse Drop schreef:

Luce schreef:Je kunt niet zomaar even een weekendje naar Amsterdam om bij een vriendin te logeren bijvoorbeeld.  Iets wat ik wel deed toen ik nog geen kinderen had.

Mijn allerbeste vriendin en ik doen dit wel. Niet vaak hoor, maar een paar keer in het jaar, de ene keer blijft zij een weekend bij mij en de andere keer kom ik naar haar. We wonen aan de andere kant van het land, maar onze weekendjes samen zijn heilig.

Mijn vriendin heeft dat eigenlijk ook weleens gedaan, en haar kind neemt ze dan gewoon mee. Die slaapt dan in een van de kamers op de eerste verdieping bij mij en dan gaan we zelf kletsen en wijntjes drinken.

Carrie: ik zou op zich ook wel mee kunnen stappen. Mijn man blijft dan wel thuis, geen probleem. Het grote probleem is dat ik niet met een kater tot half 1 in bed kan blijven liggen en de dagen erna bij kan slapen en ik de maandag erna dus bijna in slaap val op mijn werk. Ik heb al geen hele riante nachten (en dan mag ik niet eens klagen), maar als ik ga stappen, dan moet ik echt een tijd bijkomen. Een terrasje pakken lukt me eigenlijk ook altijd wel, mits ze niet op hele onlogische tijden qua slaapjes gepland worden, maar dan wil ik weer niet combineren met een tijd shoppen, omdat mijn kinderen dan gaan lopen muiten en ik er ook niets aan heb.

Susan schreef:Ja, ik vind het echt schaamteloos om een vriendschap te verbreken omdat je vriendin tegelijk zwanger is met jou. Je kan toch niet serieus verwachten dat andere mensen met zoiets ingrijpends als een zwangerschap er rekening mee houden dat ze niet tegelijk zwanger zijn met jou omdat jij zo nodig in het middelpunt moet staan? Wat een raar uitgangspunt ook om zwanger te zijn. Je bent toch zwanger omdat je een kind wil, toch niet om de show te stelen? Echt raar. Maar wel verdrietig voor jou.

Ik vraag me dan af of zo iemand ooit, als de ergste zwangerschapshormonen een beetje verdwenen zijn, inziet hoe belachelijk ze bezig is geweest en zich alsnog de ogen uit haar hoofd schaamt. En of ze dan nog contact opneemt.

Huh wat bizar inderdaad! Ik heb het er juist met mijn vriendinnen over hoe super leuk het zou zijn als we tegelijk zwanger zijn! Omgekeerde wereld...

Ik had al vriendinnen met kinderen dus op dat gebied is er niets veranderd. Ik spreek ook gewoon af met kinderen erbij al vind ik het soms wel fijn om even alleen te gaan zonder elke 10 seconden te moeten opstaan om S weer ergens vanaf te plukken.

Afspreken met vriendinnen zonder kinderen gaat ook nog goed. Stappen deed ik al niet zo vaak, maar wel naar de bios, filmavondjes, koken voor elkaar, haak avond of gewoon een avondje kletsen en dat doe ik nog steeds. Niet meer meerdere keren per week maar wel geregeld. Al gebeurd het nu wel vaker dat vriendinnen hier komen als S op bed ligt of gewoon overdag. Ik heb niet zomaar een vaatje oppassers klaarstaan dus kan hem niet zo snel ergens onderbrengen. Gelukkig heb ik een heel makkelijk kind wat zich overal wel vermaakt.

Caroow, jeetje wat lullig zeg.

Ik kan me alleen maar aansluiten bij PC. Er veranderd zoveel in je leven als je ene kleintje hebt. Je hebt er even de tijd voor nodig voor je weer de 'oude' bent om zomaar te zeggen.
 
Stokstaartje: wat bizar die vriendin van jou.

Susan schreef:Ja, ik vind het echt schaamteloos om een vriendschap te verbreken omdat je vriendin tegelijk zwanger is met jou. Je kan toch niet serieus verwachten dat andere mensen met zoiets ingrijpends als een zwangerschap er rekening mee houden dat ze niet tegelijk zwanger zijn met jou omdat jij zo nodig in het middelpunt moet staan? Wat een raar uitgangspunt ook om zwanger te zijn. Je bent toch zwanger omdat je een kind wil, toch niet om de show te stelen? Echt raar. Maar wel verdrietig voor jou.

Ik vraag me dan af of zo iemand ooit, als de ergste zwangerschapshormonen een beetje verdwenen zijn, inziet hoe belachelijk ze bezig is geweest en zich alsnog de ogen uit haar hoofd schaamt. En of ze dan nog contact opneemt.

Jeetje wat achterlijk inderdaad zeg! Wow, hoe durft ze dat te zeggen ook. Ik zou het juist leuk vinden tegelijk met een vriendin samen zwanger te zijn!