Psychische stoornis en kinderen krijgen: verstandig?

Stel je hebt een psychische stoornis, eentje waar je (zonder medicatie) zelf erg veel last van hebt, is het dan verstandig om kinderen te krijgen?

Wat is "veel last"?

Flower_L schreef:Wat is "veel last"?

Veel schommelingen in je gevoel, labiel, onzeker, angstig enz.

Ik ken namelijk iemand die al jaren manisch depressief is, een kind kreeg, een postnatale depressie heeft gehad en een tijd lang ging het goed. Nu wil ze dood want "het kind wordt ook wel zonder haar groot". Haar man heeft haar net op tijd gevonden want ze had een overdosis slaappillen geslikt.

Ik zou het zelf niet willen.
Maar het kan ook anders. Een vriendin van mij werd zo na de bevalling en heeft vorig jaar maart besloten om zelf rust te zoeken. Dus dat kan je ook overkomen alleen daar kies je niet bewust voor.

Zou het heel erg vinden als ik zo geestelijk in de war zou zijn en dan bewust voor kinderen gaan.

Lastig onderwerp. Ik weet ook niet of ik er een mening over moet hebben. Hoewel ik duivelsgoed weet wat depressief zijn iemand aan kan doen, zou mijn eerste ingeving zijn nee. Maar ook daar kun je op ten duur in veranderen. Ook met mijn ADHD, als ik zie hoeveel problemen het mij heeft opgeleverd denk ik wel eens wil ik dit mijn kind ook aandoen aangezien het erfelijk is. Aan de andere kant denk ik stel je niet aan.... je kan er 100 mee worden en als je er optijd achterkomt en een juist behandelplan steld moet het zeker te overzien zijn. Ik vind het lastig, mensen hebben snel een mening en drukken snel overal een stempel op. Maar als het op dat moment goed gaat wie houdt je dan tegen? Je geest is nooit in evenwicht je hebt altijd ups en downs. Nu is manisch erg heftig i know! Maar uiteindelijk is er echt wel een oplossing te vinden. De persoon moet dan wel willen en het belangrijkste het willen inzien!

Mijn man heeft een psychische stoornis. Of het verstandig is geweest dat we kinderen hebben gekregen, weet ik niet. Ik weet wel dat mijn man een betere vader is dan ik had kunnen denken.
Sowieso had ik van te voren niet kunnen bedenken dat het zo veel met me zou doen om kinderen te hebben en nu maak ik me er wel eens zorgen.

Sunprincess mag ik vragen wat je man heeft? Je mag ook Pm'en als je het niet hier wilt neerzetten

Mijn man heeft de diagnose schizofrenie maar ik twijfel daaraan.

Ik ben zelf psychisch niet stabiel (depressies, stemmingswisselingen etc) maar toch vind ik dat ik er wel goed aan heb gedaan om ons kind te laten komen. Het verschilt dus puur per persoon en per situatie.

SarahKey schreef:Een vriendin van mij werd zo na de bevalling en heeft vorig jaar maart besloten om zelf rust te zoeken. Dus dat kan je ook overkomen alleen daar kies je niet bewust voor.

Kies je zonder kinderen wel bewust voor een psychische stoornis dan?

Zelda schreef:

SarahKey schreef:Een vriendin van mij werd zo na de bevalling en heeft vorig jaar maart besloten om zelf rust te zoeken. Dus dat kan je ook overkomen alleen daar kies je niet bewust voor.

Kies je zonder kinderen wel bewust voor een psychische stoornis dan?

Denk dat ze bedoelt dat je dan bewust voor kinderen kiest.

Ik weet het niet, ik vind het heel lastig en niet te zeggen.

TGR schreef:Ik ken namelijk iemand die al jaren manisch depressief is, een kind kreeg, een postnatale depressie heeft gehad en een tijd lang ging het goed. Nu wil ze dood want "het kind wordt ook wel zonder haar groot". Haar man heeft haar net op tijd gevonden want ze had een overdosis slaappillen geslikt.

Als iemand manisch depressief is vind ik het onverstandig om een kind te krijgen.

edit: dat vind ik onverstandig. Dat ziet een manisch depressief persoon anders.

Ik denk overigens dat er genoeg argumenten zijn te bedenken waarom het niet verstandig is geweest dat mijn man en ik kinderen hebben gekregen.
Stel dat ik kom te overlijden, is mijn man dan nog in staat ok voor de kinderen te zorgen?
Als mijn man daadwerkelijk aan schizofrenie lijdt hebben mijn kinderen een (kleine) verhoogde kans op schizofrenie.
Als mijn man nog eens in een psychose raakt, zal dat ook traumatisch kunnen zijn voor onze kinderen.
Mijn man is anders en dat zullen onze kinderen als vervelend kunnen ervaren.

Toch heeft dit me allemaal niet tegengehouden. Sowieso was erfelijkheid nog niet bewezen en de andere zorgen kwamen pas toen C.iske er was.
Het heeft er wel weer voor gezorgd dat ik een tweede wilde zodat hij er in ieder geval niet alleen voor komt te staan.
Aan de andere kant kan één van de twee het natuurlijk ook krijgen en is dat weer een extra balast
voor de ander.

Misschien dat als ik van te voren had geweten hoe veel mijn kinderen voor me zouden betekenen, ik er niet aan was begonnen.

Wat eerlijk van jou Sunprincess. Maak het jezelf niet al te moeilijk om over dit soort dingen te piekeren. Het is zoals het is en ik denk dat jou kinderen een ontzettend fijn thuis hebben bij jullie.

TGR schreef:Stel je hebt een psychische stoornis, eentje waar je (zonder medicatie) zelf erg veel last van hebt, is het dan verstandig om kinderen te krijgen?

TGR, wat ben toch veel mee bezig met psyche en wel/geen kids krijgen.

In het ene geval zal het niet verstandig zijn, in het andere geval pakt het wel goed uit (bv. met de juiste hulp en begeleiding). Denk niet dat je kan zeggen dat het per definitie slecht is, maar ook niet dat het ideaal is. Denk wel dat het belangrijk is te beseffen dat hulp of begeleiding bij de opvoeding misschien wel nodig is (hoeft niet perse professioneel te zijn, maar ook kunnen terugvallen op een sociaal netwerk)

Sunprincess, wat heb je het mooi verwoord. Lijkt me moeilijk om bij dit soort zaken stil te moeten staan.

Ligt helemaal aan de situatie, daar is geen algemene uitspraak over te doen.

Shoesdontlie schreef:Sunprincess, wat heb je het mooi verwoord. Lijkt me moeilijk om bij dit soort zaken stil te moeten staan.

Dank je. Ik sta er niet constant bij stil hoor. Dat wil ik gewoonweg niet.
De kinderen zijn er nu en we zijn dolgelukkig met ze.
Wat de toekomst brengt, moeten we bezien. Er is ook nog een kans dat mijn man er na zijn 40ste overheen groeit en recent onderzoek wijst uit dat mijn man niet aan schizofrenie hoeft te lijden maar dat zijn aandoening ook kan komen door misbruik van cannabis in het verleden.

mijn vader is depressief. Het gaat met vlagen redelijk, slecht en erg slecht. Toen ik klein was is hij een tijdje zwaar depressief geweest (niet meer aanspreekbaar/ hele dag thuis in een stoel zitten/ de deur niet uit durven). Ik was denk ik nog te klein om te beseffen wat er aan de hand was, maar denk ik wel dat ik er onbewust het eea van hem meegekregen.

Mijn moeder is echt de stabiele factor in ons gezin. Zij houdt ons allemaal bij elkaar en is voor mijn vader onmisbaar.Mijn vader heeft wel eens geroepen dat hij nooit geen kinderen had moeten krijgen, dat had voor hem misschien ook wel beter geweest. Maar een slechte jeugd heb ik niet gehad, wel met zware periodes die een kind met stabiele ouders misschien niet gehad zou hebben. Maar dat heeft me wel gemaakt tot wie ik ben.

Mijn oom (broer van vader) heeft ADHD en is sterk verslavingsgevoelig en heeft om die reden heel bewust gekozen geen kinderen te krijgen.

Sunprincess schreef:

Shoesdontlie schreef:Sunprincess, wat heb je het mooi verwoord. Lijkt me moeilijk om bij dit soort zaken stil te moeten staan.

Dank je. Ik sta er niet constant bij stil hoor. Dat wil ik gewoonweg niet.
De kinderen zijn er nu en we zijn dolgelukkig met ze.
Wat de toekomst brengt, moeten we bezien. Er is ook nog een kans dat mijn man er na zijn 40ste overheen groeit en recent onderzoek wijst uit dat mijn man niet aan schizofrenie hoeft te lijden maar dat zijn aandoening ook kan komen door misbruik van cannabis in het verleden.

Cannabis kan schizofrenie triggeren als je er aanleg voor hebt.

Ik denk wel dat de andere partner in dat geval erg sterk moet zijn om te zorgen dat er voor het kind toch een stabiele thuissituatie is.
Maar eigenlijk moet ik zeggen dat ik het niet verstandig vind als er zware stemmingswisselingen en depressies zijn, dat lijkt me voor een kind niet goed. Ik vind niet dat een kind zich zorgen zou moeten maken over hun ouders, dan kun je dat natuurlijk niet tegengaan, maar om al als beginsituatie zoiets te hebben lijkt me niet goed.

Ik vind het een beetje moeilijk om daar een uitspraak over te doen.

Gezien nu mijn eigen situatie. Ik heb een stoornis dat is maandag bevestigd geworden. Gelukkig ben ik op dit moment stabiel genoeg om voor mijn kind te zorgen.
Maar een paar maanden terug lukte me dat bijna niet. Toen was ik ook nog depressief erbij.
Op dat moment heb ik regelmatig gedacht dat het beter was geweest als ik geen kind had gehad. Maar ik ben dan wel alleen. Dus sta op het moment dat mijn zoon er is, er ook helemaal alleen voor.
Dat is wellicht anders dan wanneer je een partner hebt.

Maar eigenlijk moet ik zeggen dat ik het niet verstandig vind als er zware stemmingswisselingen en depressies zijn, dat lijkt me voor een kind niet goed. Ik vind niet dat een kind zich zorgen zou moeten maken over hun ouders, dan kun je dat natuurlijk niet tegengaan, maar om al als beginsituatie zoiets te hebben lijkt me niet goed.

+1 hier ben ik het mee eens