Biechttopic

Jeetje biechtje, dat lijkt me moeilijk. Het klinkt alsof het beter zou zijn als ze uit elkaar zouden gaan, maar dat is heel moeilijk als je al zo lang samen bent natuurlijk. Ik denk dat je je er niet te veel mee moet bemoeien, je bent hun kind en kunt (en wilt waarschijnlijk) geen partij kiezen als je zegt dat het aan allebei ligt.
Zou het een idee zijn om met allebei apart eens te praten? Dat je tegen je moeder zegt dat je haar zult helpen als ze er alleen voor komt te staan. Ze krijgt vast partneralimentatie en gaat het waarschijnlijk wel lukken alleen, net als alle andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt en jij kunt haar helpen met het papierwerk enzo. En als je je vader een keer alleen kunt spreken kun je aangeven dat je denkt dat het ook door hem komt. Geef hem voorbeelden zodat hij daar zelf over na kan denken.
Ik maak uit je verhaal op dat je nog thuis woont. Heb je een mogelijkheid om op jezelf te gaan wonen zodat je er niet meer zo tussenin zit?

Dankje voor je berichtje Jente.

Ik woon inderdaad nog thuis. Op mezelf gaan kan financieel nog niet, al zal het geen jaren meer duren gelukkig. Daarbij vind ik het ergens ook eng om ze achter te laten, misschien komt er dan nog wel veel meer ruzie? Dat wil ik niet, vooral voor mijn moeder niet. Mijn vader kan haar zo zwart maken, echt niet tof.

Praten met 1 van mijn ouders werkt helaas niet, het ligt aan de ander zeggen ze beide. 

En ergens zit er ook zoveel woede in mij. Ben verdorie duidelijk naar elkaar. Onderneem actie in plaats van niets uitpraten, elkaar negeren, koppig doen en elkaar verwijten maken. Werk aan je relatie of kap ermee, blijf er niet in hangen. 

Mijn vader kan ook heerlijk ruzie maken op andere plekken, zo vervelend. Vorige week nam ik ze mee uit eten omdat ze voor mij een nieuw duur matras gekocht hadden. Vervolgens zegt mijn moeder in het restaurant dat we dan morgen wel gingen bbq'en in plaats van vandaag, ze had daar boodschappen voor gedaan. Wordt mijn vader boos dat mijn moeder niet met hem had overlegd dat ze wilde bbq'en en dat hij helemaal niet wilde bbq'en en dat zoiets altijd in overleg moest en nog meer verwijten tegenover mijn moeder. Om vervolgens zijn snel eten op te eten en in de auto te gaan zitten. Daar zaten mam en ik dan met ons halve bord eten en mijn moeder met tranen in d'r ogen.... Mijn moeder heeft uiteindelijk de rekening betaald omdat ze niet wilde dat ik voor een rot etentje zou moeten betalen.

Vandaag kwam ik thuis, zegt mijn moeder dat mijn vader vanaf zijn werk gebeld had om zijn excuses aan te bieden, maar ze was nog steeds heel boos. Vervolgens komt mijn vader thuis en begint meteen achter haar rug om te zeuren over haar. Om moedeloos van te worden.

Er zit gewoon zoveel boosheid, frustraties en machteloosheid in hun beide... Dat blijft botsen. En voor de buitenwereld maar doen alsof het allemaal koek en ei is. Bah.

De laatste tijd heb ik dromen (nachtmerries?) over een vakantie van jaren geleden. Ik was toen een jaar of 9 en ben op vakantie geweest met ons gezin en vrienden mijn stiefmoeder. Die vrienden hadden 2 zonen en 1 daarvan was iets ouder dan ik was, ik denk dat hij 14 moet zijn geweest.

Ik kan me herinneren dat ik veel met hem optrok, samen zwemmen en zo, maar ik kan me verder niks herinneren van die vakantie, behalve dat hij me steeds mee wilde nemen naar een groter zwembad waar ook een afgelegen grasveld was.

In het verleden heb ik ook dromen over die vakantie gehad maar weinig aandacht aan besteed maar ik krijg ze steeds vaker en nja in die dromen heb ik seks met die jongen, zonder echt te weten wat het was en wat we deden, omdat hij zei dat het zo hoorde en normaal was. Ik begin steeds meer te vermoeden dat het geen droom is, maar een herinner weing en ik weet gewoon niet wat ik ermee moet doen. Ik durf het niet te vragen aan mijn ouders, wat zij nog weten over die vakantie maar kan ook de naam van dat gezin en die jongen niet meer. Het frustreert me en maakt me bang dat ik zo weinig kan herinneren en ik vraag me af of ik het een en ander geblokt heb DOOR het hebben van seks daar.

De dromen voelen té waargebeurd gewoon en ik probeer er niet al teveel over na te denken maar als ik weer zo'n droom heb gehad ben ik wel paar dagen overstuur.

Niet quoten, ik weet ook niet eens wat ik er mee moet en als iemand me herkent, spreek me er niet op aan svp

Zou je die jongen niet via je ouders kunnen achterhalen om hem dan (verkapte, want stel dat het niet echt gebeurd is) vragen te stellen over die vakantie?

Of, als je er in gelooft, met een therapeut via hypnose je verleden omhoog halen?

@ biechtje met de nachtmerries, ik heb geen idee wie je zou kunnen zijn.
Ik herken wel wat je verteld van je dromen en bij mij is er uiteindelijk uitgekomen dat ik het destijds inderdaad daadwerkelijk is gebeurd. Ik was toen 8-9 jaar en die dromen zijn rond mijn 16de begonnen, ik besteedde er toen niet zoveel aandacht aan. Ik ben niet lang daarna in therapie gegaan voor andere traumatische ervaringen en toen ik vertelde over die dromen, heeft mijn therapeute mij de opdracht gegeven om het voorzichtig bij een vriendin te vragen die erbij is geweest en hetzelfde is gebeurd. Zij kon het zich nog wel herinneren.
Wij hebben de jongens (het waren 3 oudere buurjongens) er niet mee geconfronteerd.

Als je er zo overstuur van raakt is het misschien verstandig om er iets mee te doen.

Sorry dat ik antwoord onder het biechtaccount, het is misschien wat verwarrend zo maar wil het niet onder mijn naam hebben.

Ik ben ongewensd zwanger en morgen onderga ik een abortus. En eerlijk gezegd heb ik daar géén spijt van. Het lijkt erop dat het zo van mijn schouders afvalt.

Sterkte biechtje.

Heftig biechtje. Sterkte!

Je hoeft ook helemaal geen spijt te hebben. Ik heb daar ook nooit spijt van gehad. Laat je niks aanpraten!

Veel sterkte Biechtje.

Sterkte biechtje!

Sterkte biechtje!

Ik heb een werkbiecht die niet naar buiten mag komen maar ik moet het kwijt. Ik schrijf het onder de biechtaccount omdat ik niet wil dat mogelijke meelezers weten van wie het komt (al zal het snel 1 en 1 zijn..).

Bij de instelling waar ik bij werk zijn 4 begeleiders op non actief gesteld. Ze hebben een bewoner (ernstig verstandelijk beperkt) meerdere malen in zijn bed gesmeten. Echt hardhandig. Als hij pijn aangaf werd er niet naar hem omgekeken. Ze zijn erachter gekomen via videobeelden die toevallig zijn bekeken door een orthopedagoog (was een nieuwe cliënt en die werd op zijn kamer geobserveerd via camera).

Ik ben er zo van geschrokken. Hij kon zelf al zo weinig en dan juist de mensen waar je zo afhankelijk van bent doen dit! Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij. 1 van de begeleiders is een ex collega van mij en dit had ik nooit achter haar gezocht. Ik ben er echt van geschrokken.

Wat erg. Ik snap dat je geschrokken bent. Hoe is de sfeer nu op het werk?

Wat erg werkbiechtje. Het herinnert mij aan iets wat ik meemaakte tijdens mijn stage op een woongroep voor verstandelijk gehandicapten. Je zat daar 's avonds alleen op de groep en als je daar als stagiaire extra bij bent, zie je dan soms dingen die anderen niet zo snel zien. Het viel me op een gegeven steeds op dat een collega de pik had op een cliënt. Deze man was blind en regelmatig werd ze onverwacht boos op hem, pakte hem hardhandig vast, etc. Door zijn blindheid zag hij dat nooi aankomen en schrok hij altijd erg. Zij was een collega die ik daar niet op aan durfde te spreken. Uiteindelijk liep mijn stage tegen zijn einde en ik zat er zo mee dat ik het uiteindelijk in een brief aan mijn werkbegeleidster heb laten weten. Zij reageerde fantastisch, vond me heel dapper en uiteindelijk zijn er gesprekken geweest met die collega. Die me overigens nooit meer aan heeft gekeken toen ik bij diezelfde instelling, op een andere groep, nog een stage ging lopen.

Oh wat erg, ik vind dat zo hartverscheurend altijd. Dit zou echt niet voor moeten komen, zo oneerlijk. Helaas komt het vaker voor dan wij denken in instellingen.

Zoiets is toch laatst nog in het nieuws geweest? Vreselijk zulke dingen!

Ik krijg het idee dat dit soort zaken veel vaker voorkomen dan je zou verwachten  

Engelse Drop schreef:Ik krijg het idee dat dit soort zaken veel vaker voorkomen dan je zou verwachten  

 Dat is ook zo.

Echt zo triest, ga dan ander werk doen als je je cliënten niet leuk vind.
Ik kan me voorstelen dat je geschrokken bent Biechtje, wisten je collega's niet dat er gefilmd werd? Of vonden ze het zelf wel meevallen ofzo?

Ik heb eens een paar weken in het ziekenhuis gelegen en dan merk je ook al dat er goede verpleegkundigen zijn en echt slechte. Er lopen er altijd een paar tussen die denken dat ze in een concentratiekamp werken i.p.v. in een ziekenhuis. Bevelen die je moet opvolgen, wanneer je iets nodig hebt gaan ze eerst zelf even koffie drinken, alleen om je te treiteren. Vaak werken ze in de nachtdienst, hardhandigheid, chagrijnigheid, zelfingenomenheid. Inmiddels herken ik dat soort types van verre afstand.

Toen ik een jaar of 14 was werd ik voor het eerst geopereerd aan m'n heup. De kop was eraf gezaagd en gedraaid en vervolgens met schroeven weer vast gezet. De nacht na de operatie piepte ik de verpleegster op voor een spuit morfine omdat ik de pijn even niet aan kon. Ze loopt naar me toe, ziet dat ik scheef gezakt ben, tilt me op en smijt me terug in bed. Ik gilde het uit van de pijn, haar reactie: als je dit al pijnlijk vindt hoef je ook geen morfine! Vanaf dat moment was ik bang voor de potige nachtzuster..

Wat een vreselijke nare dingen allemaal zeg! Feline, wat ontzettend belachelijk zeg!

Toen ik net bevallen was, was er ook zo'n rare verpleegster. Ik kon niks, niet uit bed, niet mijn zoontje optillen terwijl hij naast mij lag. Ik moest overal voor op het knopje drukken. Van 12 tot 1 ofzo was het rusten en toen moest ik eigenlijk verplicht slapen van haar  toen mijn zoontje huilde pakte ze hem op en was hem echt boos toe aan het spreken dat hij niet moest huilen want hij moest stil zijn. En het was niet grappig bedoeld ofzo. Ik zat nog vol hormonen en was sowieso machteloos doordat ik niks kon (2 liter bloed verloren, totaal ruptuur) , maar achteraf had ik daar echt iets van moeten zeggen. Raar mens.