Biechttopic

Ik denk dat dit soort types juist in de zorg gaan werken, omdat dit ze een bepaalde macht geeft over hulpeloze mensen. Echt heel enge types. Ik had dus ook zo'n verpleegster die 's nachts echt zo gemeen kon zijn. Ik moest heel nodig plassen en had hiervoor een ondersteek nodig, toen ik haar oppiepte zei ze dat dit best even kon wachten. Ze liet me meer dan een uur wachten, inmiddels had ik in mijn bed geplast (door de operatie en de narcoses/middelen had ik ook nog een verminderde controle over mijn blaas), toen ze eindelijk terugkwam en zag dat ik in mijn bed had geplast was ze heel erg boos en begon ze hardhandig mijn bed te verschonen, waarbij ze me pijn deed. Ik was toen 15 en durfde er niks tegen te doen, was ook te overrompeld door dit alles, maar achteraf had ik echt iets moeten zeggen.

Wat triest om te lezen dat zo'n dingen in de zorg gebeuren. Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij.

Soms merk ik zelf wel eens dat er collega's zijn die op een gegeven moment genoeg krijgen van een patiënt. Op mijn afdeling kunnen patiënten best ver gaan. 
Ik had vorige week 1 iemand die met een glas door de kamer gooide omdat ze op dat moment even geen aandacht kreeg.
Lees: Ze lag al goed, ze had al ijswater gehad, ze had al koffie, haar hoofd werd al gedept, kreeg een laken op, vervolgens weer een deken, oftewel het duurde een uur voor ik weer van de kamer af was.
Deze patiënt bleef jammeren en roepen. Ik hoorde het want ik zat bij haar kamer te rapporteren maar gaf het even geen aandacht.
Tot ze dus het glas pakte en deze door de kamer tegen de muur kapot gooide. Dat was voor mij de eerste keer dat ik wat strenger naar een patiënt ben geweest en duidelijk heb gemaakt dat we zo niet met elkaar om gaan.
Ik heb haar goed gelegd, en verteld dat het nu even tijd was om te rusten. 
Deze mevr was vervolgens de komende 2 uur stil. 

Ik probeer me zoveel mogelijk te verplaatsen in de patiënt en maak hier collega;s ook wel attent op. Ik heb echt een engelen geduld en met mij kun je ver gaan. 
Ik kan dan ook echt geen begrip opbrengen voor de bovenstaande situaties. 
Ik hoop dan ook dat ik mondig genoeg ben hier wat van te zeggen als ik het zelf mee maak.

Over het algemeen heb ik veel respect voor mensen die werken in de zorg. Ik kan mij zo voorstellen dat er mensen tussen zitten die niet fijn zijn als patient. Maar om daar nou je frustraties op te gaan botvieren gaat te ver. Niemand kiest er voor om ziek te zijn of anders te zijn dan een gezond mens.

Victoria- schreef:Over het algemeen heb ik veel respect voor mensen die werken in de zorg. Ik kan mij zo voorstellen dat er mensen tussen zitten die niet fijn zijn als patient. Maar om daar nou je frustraties op te gaan botvieren gaat te ver. Niemand kiest er voor om ziek te zijn of anders te zijn dan een gezond mens.

Mee eens, ik ben zelf werkzaam in de zorg en er zijn inderdaad echt mensen die het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen en je uit kunnen maken voor rotte vis terwijl jij wel degene bent die ze helpt met alles. En ik kan dan ook best duidelijk zijn dat ik hier niet van gediend ben en als ze zo doorgaan dat ik dan weg ga. Daarna ga ik met een kwartiertje ofzo wel weer kijken maar ik hoef me niet van alles te laten zeggen of doen( zal de eerste keer niet zijn dat ik geschopt/geknepen/geslagen enz word) maar iemand zo behandelen of mishandelen zelfs kan ik me niet indenken.

Ik heb vrijwel alleen lieve verpleegsters gehad. Ja, wel eentje die me nogal stevig bij de arm pakte toen ik een beetje over mijn toeren raakte tijdens de bevalling die maar niet vorderde, dat vond ik toen niet zo fijn, maar vergeleken met wat ik hier lees is dat echt peanuts.

Mijn man en ik proberen al vier jaar lang een kindje te krijgen. Tot nu toe zonder resultaat. We hebben inmiddels 4 IUI's achter de rug en 1 ICSI behandeling waarbij de terugplaatsing van het verse embryo uitliep op een miskraam met 6 weken, en een cryo-terugplaatsing niet aansloeg.

Vandaag hebben wij toevallig van twee stellen in onze zeer nabije omgeving te horen gekregen dat ze zwanger zijn. Onze omgeving weet van onze kinderwens en tot nu toe kon ik bij dit soort aankondigingen altijd nog redelijk neutraal reageren. Ik zei dan dat ik blij voor ze was, dat ik het iedereen gun maar dat ik het ook moeilijk vond en dat ik het even moest laten bezinken. Dat begrepen ze altijd en na een week of wat kon ik dan oprecht blij zijn voor de aanstaande ouders.

Vandaag lukt het me niet. Gelukkig kregen we beide aankondigingen via de telefoon en sms want ik had niet rustig kunnen blijven. Ik ben boos. Erg boos. Niet op de boodschappers, maar op de situatie. Waarom is het mij niet gegund? Doe ik iets verkeerd? Waarom lukt het bij hun wel? Ik voel me machteloos. Jaloers. Ik heb net zelfs geroepen tegen mijn man dat ik vandaag even hoop dat beide vrouwen de hele dag kotsmisselijk boven de pot hebben gehangen. Ik ken mezelf zo echt niet en ik schaam me diep dat ik het schijnbaar even anderen niet gun, ook al spreek ik niet alles uit en speelt het meeste wat ik nu roep zich hoofdzakelijk in mijn hoofd af. Moet ik me schamen? Heeft iemand die ervaring met dit gevoel heeft? Ik kan wel wat back-up gebruiken nu.

Ik ken je gevoel niet, maar ik kan wel jouw gedachten begrijpen. Jij wilt het al zo lang, misschien wel langer dan zij, maar het is nog niet gelukt. Ik wil je sterkte wensen, hopelijk slaan de vervolgbehandelingen aan! 

Ik herken je gevoel niet maar kan eigenlijk best begrijpen dat je die gevoelens krijgt. Als je er al 4 jaar mee bezig bent kan ik me voorstellen dat je op een gegeven moment jaloers word als de zoveelste aankondigd zwanger te zijn. Bovendien was het nu niet 1 persoon die dit laat weten maar 2. ik kan me  voorstellen dat dit hard aankomt omdat jij waarschijnlijk toch iedere keer hoopt de volgende te zijn. Veel sterkte en ik hoop dat jouw wens ook werkelijkheid mag worden.

Volgens mij ben ik echt een hele lieve zuster met engelengeduld als ik deze verhalen lees  Wat erg zeg. Overigens zie ik soms bij collega's ook wel gekke dingen naar patiënten toe. Maar als leerling zeg je daar toch niet snel wat van.

Atelier Madame schreef:Volgens mij ben ik echt een hele lieve zuster met engelengeduld als ik deze verhalen lees  Wat erg zeg. Overigens zie ik soms bij collega's ook wel gekke dingen naar patiënten toe. Maar als leerling zeg je daar toch niet snel wat van.

Op mijn stage is het juist op mijn hart gedrukt dat ik, als mij wat opvalt, het moet melden. Ze willen graag input van nieuwe mensen en juist als stagiaire vallen je dingen sneller op.

Hier het biechtje met de dromen/ nachtmerries:

ik heb moed verzameld en het gevraagd aan mijn ouders, over die vakantie en die jongen in kwestie heeft blijkbaar tijd in een internaat gezeten wegens aanranding van zijn buurmeisje NA die vakantie . Tenminste dat is wat mijn ouders weten, geen details ofzo maar ik weet nu dus niet wat ik ermee moet. ik functioneer in principe prima en op een zieke manier geeft het een stuk rust, dat ik dus waarscijnlijk wel sex heb gehad met hem en het geen zieke dromen zijn maar herinneringen maar ik voel me er ook niet heel goed bij dat ik dus ben ontmaagd op mijn 9e en geen nee heb gezegd omdat ik niet precies wist wat er gebeurde.

Wat ik nu moet doen, geen idee. die jongen confronteren? ouders erover vertellen? die schrikken zich dood, zij hebben altijd gedacht dat het een fijne vakantie was en er niks aan de hand was....

Ik weet niet hoe de verhouding is tussen jou en je ouders, maar ik zou mijn ouders (of eerst mijn moeder) in vertrouwen nemen. Jeetje, kan me voorstellen dat dit je bezighoudt.

Biechtje schreef:Mijn man en ik proberen al vier jaar lang een kindje te krijgen. Tot nu toe zonder resultaat. We hebben inmiddels 4 IUI's achter de rug en 1 ICSI behandeling waarbij de terugplaatsing van het verse embryo uitliep op een miskraam met 6 weken, en een cryo-terugplaatsing niet aansloeg.

Vandaag hebben wij toevallig van twee stellen in onze zeer nabije omgeving te horen gekregen dat ze zwanger zijn. Onze omgeving weet van onze kinderwens en tot nu toe kon ik bij dit soort aankondigingen altijd nog redelijk neutraal reageren. Ik zei dan dat ik blij voor ze was, dat ik het iedereen gun maar dat ik het ook moeilijk vond en dat ik het even moest laten bezinken. Dat begrepen ze altijd en na een week of wat kon ik dan oprecht blij zijn voor de aanstaande ouders.

Vandaag lukt het me niet. Gelukkig kregen we beide aankondigingen via de telefoon en sms want ik had niet rustig kunnen blijven. Ik ben boos. Erg boos. Niet op de boodschappers, maar op de situatie. Waarom is het mij niet gegund? Doe ik iets verkeerd? Waarom lukt het bij hun wel? Ik voel me machteloos. Jaloers. Ik heb net zelfs geroepen tegen mijn man dat ik vandaag even hoop dat beide vrouwen de hele dag kotsmisselijk boven de pot hebben gehangen. Ik ken mezelf zo echt niet en ik schaam me diep dat ik het schijnbaar even anderen niet gun, ook al spreek ik niet alles uit en speelt het meeste wat ik nu roep zich hoofdzakelijk in mijn hoofd af. Moet ik me schamen? Heeft iemand die ervaring met dit gevoel heeft? Ik kan wel wat back-up gebruiken nu.

Ik vind het heel begrijpelijk dat je je zo voelt. Natuurlijk ben je boos. En natuurlijk ben je jaloers.

Ik zit dan wel niet in dezelfde situatie mbt kinderen krijgen, maar ik herken het wel heel sterk in andere situaties. Ik heb ook wel eens gehad dat ik iets heel graag wilde en boos was om die situatie. Als ik dan andere mensen zag die wel hadden wat ik wilde, kon ik ook jaloers worden en dan gunde ik het ze totaal niet. En tegelijkertijd voelde ik me schuldig, want ik zou toch andere mensen hun geluk moeten gunnen?

Volgens mij hoef je je niet te schamen en is het een volkomen normale en menselijke reactie op de nare situatie waar je in zit. Het feit dat je je ongemakkelijk voelt over die negatieve gevoelens, laat al zien dat je geen naar mens bent. Maar als je heel verdrietig/boos/bang bent kun je niet altijd redelijk zijn. Veel sterkte en ik hoop dat jouw wens ook vervuld wordt!

Kinderwensbiechtje, ik vind je gevoel ook normaal hoor. Een kinderwens is zoiets ontastbaars. Je moet maar net hopen dat het lukt. En je weet niet waarom het niet lukt en waarom een ander wel? Ik denk dat het normaal is dat je je zo voelt, maar ik zou wel uitkijken naar hoe je je nu naar die vrouwen uit. Probeer het wel bij jezelf te houden, zij kunnen er immers ook niks aan doen dat het bij jou niet lukt en bij hun wel. 

Dikke knuffel, heel moeilijk.

Dromenbiechtje: Het is vreselijk om zulke dromen te hebben en de twijfels of er misschien iets is voorgevallen. Maar ik wil je toch zeggen dat teruggevonden herinneringen bijzonder onbetrouwbaar zijn. Zeker omdat het bij jou in de vorm van dromen is. Ik zou je dus op het hart willen drukken om voorzichtig te zijn met beschuldigingen, teruggevonden herinneringen over misbruik die toch onjuist blijken te zijn kunnen mensen enorm beschadigen. Er zijn hier helaas veel gevallen van bekend. Het menselijk geheugen is sowieso feilbaar, het is relatief makkelijk om valse herinneringen in iemands geheugen te planten. Jij hebt nu dromen, die je logischerwijs laten schrikken. Dit kan echter juist die valse herinneringen in de hand werken, omdat je nu herinneringen hebt aan die dromen, die makkelijk verward kunnen raken met echte herinneringen. 

Dat die jongen later in een internaat is geplaatst wegens aanranding kan een aanwijzing zijn dat jouw dromen echte herinneringen zijn. Maar het kan ook zijn dat je dit ooit, misschien wel jaren geleden, een keer hebt opgevangen. Een boodschap die je bewust niet hebt verwerkt of die je vergeten bent, maar die nog wel in je onderbewuste zit. Het kan ook zijn dat dat juist die dromen veroorzaakt, dat jij die vakantie en dat bericht over je buurjongen in je dromen combineert.

Dromen over herinneringen bestaan, dat is duidelijk. Maar het gebeurt echt maar zelden dat die dromen een kopie zijn van ware gebeurtenissen. Meestal is het een ware gebeurtenis die allerlei verdraaiingen en vervormingen ondergaat. Ik zou dus echt heel voorzichtig zijn met aannemen dat jouw dromen precieze herinneringen zijn. Zeker als je nooit herinneringen whatsoever hieraan gehad hebt. 

Ik wil hiermee dus niet zeggen dat ik denk dat je dit niet echt hebt meegemaakt, want dat weet ik natuurlijk niet. Ik wil je er alleen op wijzen dat het niet waar hoeft te zijn. Er is veel literatuur te vinden over teruggevonden herinneringen, daar zou je je nog in kunnen inlezen als je wil.

Kinderwensbiechtje: ik snap je gevoel helemaal en je hoeft je absoluut niet te schamen. Ik herken het heel erg wat je zegt.

ik ga ook ff biechten.  

Vriend en ik zouden vanavond naar een of andere discofeest gaan want er komen ook mensen die hij kent. Ik vroeg wie het waren en zijn antwoord was een woonplaats *zucht*. Ik moest het uiteindelijk 3 keer vragen en het is dus een exvriendin en een ex-net-niet-vriendin van hem die ook gaan en dat het ook nog een of andere date-feest was. En toen had ik acuut geen zin meer in dat achterlijke disco-date-feest en zei dat ik zelf liever leuke dingen ging doen, en als hij zo graag wilde dat ie prima in z'n eentje kon gaan. Hij vond het erg kinderachtig van mij, en het zal vast puberaal overkomen van mij maar ik heb er gewoon geen zin meer in, geen zin om bij de vrouwen te zitten, en ook omdat hij er eerst zo irritant eromheen draaide.

Blergh.

Je vriend wil daar heen omdat ze ex en net niet ex komen.  

Rush schreef:Je vriend wil daar heen omdat ze ex en net niet ex komen.  

Dat dacht ik dus ook! Wat een raar verhaal VQ! Ik zou ook niet gaan (en hem ook niet alleen laten gaan..).

Elliot schreef:

Rush schreef:Je vriend wil daar heen omdat ze ex en net niet ex komen.  

Dat dacht ik dus ook! Wat een raar verhaal VQ! Ik zou ook niet gaan (en hem ook niet alleen laten gaan..).

Exact

En ze moet natuurlijk z'n zijn, excuus.

Rush schreef:

Elliot schreef:

Rush schreef:Je vriend wil daar heen omdat ze ex en net niet ex komen.  

Dat dacht ik dus ook! Wat een raar verhaal VQ! Ik zou ook niet gaan (en hem ook niet alleen laten gaan..).

Exact

En ze moet natuurlijk z'n zijn, excuus.

Gelukkig ligt het dus niet aan mij. Ik vind alleen niet dat ik hem tegen kan houden om niet te laten gaan want dan vind ik mezelf ook weer zo'n zeikwijf, maar ik vind eigenlijk wel weer dat ie uitzichzelf voor mij moet kiezen....

Nah, dan maar een zeikwijf hoor. Als mijn man per se naar een feestje wil omdat zijn ex en bijna soort van ex er zijn, moet hij gaan als hij van mij af wil. 
Als ze alle tijd elkaar nog regelmatig zien en vrienden zijn is het misschien anders, maar daar is hier geen sprake van en dan zou ik er wel klaar mee zijn als hij daar heen moet. 
 
Andersom ook trouwens.

Ik vind het ook maar vaag VQ. Wij hebben een beetje de ongeschreven regel dat we niet afspreken met exen die nog steeds meer willen. Hebben we beiden geen fijn gevoel bij en een oprechte vriendschap daarmee lukt toch amper. Ik vind dat je daarin best je grenzen aan mag geven.

Feline schreef:Ik vind het ook maar vaag VQ. Wij hebben een beetje de ongeschreven regel dat we niet afspreken met exen die nog steeds meer willen. Hebben we beiden geen fijn gevoel bij en een oprechte vriendschap daarmee lukt toch amper. Ik vind dat je daarin best je grenzen aan mag geven.

Maar is dat wel het geval? Dus dat die ex-en hem terug willen? En gaan ze normaal gesproken wel nog gewoon met elkaar om? Want in dat geval zie ik het probleem niet zo als het gewoon vrienden zijn.

Al vind ik het wel vreemd dat hij niet gelijk aangeeft om wie het gaat

Siem schreef:

Feline schreef:Ik vind het ook maar vaag VQ. Wij hebben een beetje de ongeschreven regel dat we niet afspreken met exen die nog steeds meer willen. Hebben we beiden geen fijn gevoel bij en een oprechte vriendschap daarmee lukt toch amper. Ik vind dat je daarin best je grenzen aan mag geven.

Maar is dat wel het geval? Dus dat die ex-en hem terug willen? En gaan ze normaal gesproken wel nog gewoon met elkaar om? Want in dat geval zie ik het probleem niet zo als het gewoon vrienden zijn.

Al vind ik het wel vreemd dat hij niet gelijk aangeeft om wie het gaat

Ja, geen idee maar als hij er meteen al zo vaag over doet dan denk ik altijd dat er iets niet klopt. Anders kun je er gewoon eerlijk over zijn.

Als het inderdaad gewoon vrienden zijn dan zou ik hem veel plezier wensen inderdaad. Wij hebben ook beiden nog 'exen' als vrienden.