Biechttopic

Biechtje met duur huis: ik zou een afspraak maken met een financieel adviseur, dat is beter om nu te doen, dan op het moment dat het echt helemaal mis is. Ik vind het trouwens wel een vreemde keuze om een huis helemaal te strippen en opnieuw op te bouwen, terwijl je jezelf er niet jaren ziet wonen en het huis ook niet substantieel meer waard wordt door alle verbouwingen, waarom zou je daar dan voor kiezen? In een huis wonen dat zo duur is, dat het in een bloeiperiode van een eigen bedrijf net te betalen is, zou ik trouwens ook nooit doen. Zeker met een eigen bedrijf weet je op voorhand al dat er periodes zullen zijn dat het goed gaat, maar ook dat het minder gaat. Ik vind het vrij kortzichtig om een huis te kopen op basis van een paar vette jaren. Maargoed, dat is nu allemaal niet meer terug te draaien. 

Biechtje met ex: hij heeft dus een vriendin? Ik zou het niet trekken om zo close om te gaan met een exvriendje waar je nog deels gevoelens voor hebt, op die manier kun je het niet echt afsluiten. Op dit moment heeft hij het wel lekker voor elkaar, en een nieuwe vriendin, maar ook nog jij voor de gezelligheid, de goede gesprekken en nu dus ook de bankhang avonden met lekkere zoenen, waarvoor heeft hij die nieuwe vriendin nog nodig eigenlijk?

Klopt hij heeft het ook prima voor elkaar hij heeft alles. En ik weet rationeel gezien ook dat het niet goed voor me is. Het stomme is dat ik weet dat wij elkaar op de lange termijn niet gelukkig zullen maken maar voor mij voelde de relatie niet klaar toen we uit elkaar gingen en nu ergens nog steeds niet..

Het bizarre vind ik vooral dat ik heel goed ben om mensen uit mijn leven te bannen die niets bijdragen en die alleen maar voor ellende zorgen. Maar hij weet me op een bepaalde manier te raken waarvan ik ook niet begrijp hoe het kan en zeker niet na zo'n lange tijd. Ik had nooit gedacht dat ik zo iemand zou worden die zich zo laat kwetsen.. En het klopt wat je zegt ik kan zo niet verder deels omdat ik denk dat ik ergens nog hoop heb om te kijken of we er niet toch uitkomen (wat niet reëel is) en aan de andere kant omdat ik me niet durf open te stellen voor anderen. Ik weiger nl om me nog ooit zo te laten kwetsen..

Ik zal het maar eerlijk zeggen:

Zometeen heb ik een dansfeest en ik heb mijn haar leuk in model geföhnd. Alleen de grijze glansden me ineens vanuit het niets tegemoet en nu heb ik net kansloos deze haren 'geverfd' met mascara.

  De aftakeling is begonnen, ik word een oud besje.

O,jee So Good je leven is voorbij. Sta je al ingeschreven in het bejaardenhuis??
Mascara goede oplossing btw!

Ik ben blond dus dan vallen die grijze haren niet zo op 

Oh my, SoGood, wat heb jij een biechtvol leven! Eerst die rits, nu grijze haren... Meissie toch...

SoGood schreef:Ik zal het maar eerlijk zeggen:

Zometeen heb ik een dansfeest en ik heb mijn haar leuk in model geföhnd. Alleen de grijze glansden me ineens vanuit het niets tegemoet en nu heb ik net kansloos deze haren 'geverfd' met mascara.

  De aftakeling is begonnen, ik word een oud besje.

Ha, ik trek m'n grijze haren er gewoon uit! Maar dat betekent vast dat ik minder grijze haren heb dan jij!  

Getver, ik voel me zo naar. Ben er gewoon ziek van. Buikpijn, kortademig, enz.

Wat is er dan Nina?

Ik moet mijn hart even luchten...

Ik zit al een poos niet lekker in mijn vel en in mijn relatie. De problemen zijn min of meer ontstaan na de geboorte van ons tweede kindje. Ik heb het gevoel dat we totaal niet op één lijn zitten en voel me vaak erg eenzaam, futloos en nutteloos. De problemen komen ook deels door ons oudste kind die af en toe erg opstandig kan zijn en "onhandelbaar" is.
De problemen liggen niet alleen in de relationele sfeer, ik denk dat ze voor een groot gedeelte ook bij mij liggen, ik voel me vaak ongelukkig en zoals vanochtend (man is weg) stond het huilen me nader dan het lachen maar dan probeer ik me groot te houden voor de kinderen. Ik heb wel geprobeerd om hier met mijn man over te praten maar hij begrijpt me niet, als ik zeg dat ik me ongelukkig, triest en depressief voel zegt hij dat ik dan maar aan iets "leuks" moet denken.....  
Het gekke is dat ik me heeeeel af en toe ook wél gelukkig voek, die momenten zijn echt zeer sporadisch maar zijn er dus wel. Zou het misschien ook nog iets een postnatale depressie te maken kunnen hebben? Iemand die hier ervaring mee heeft?

Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken, maar het van me afschrijven lucht wel engiszins op omdat ik er verder met niemand over kan praten en het er vanaf de buitenkant wel heel mooi uitziet bij ons, leuk huis, beide prima baan, 2 gezonde kinderen, mooie auto op de oprit en voldoende geld op de bankrekening om, bij wijze van, te kunnen doen en laten wat we willen....

Misschien moet ik eens met iemand gaan praten, maar hoe pak ik zoiets aan? Wanneer (en hoe) stap je naar een psycholoog toe en zou zo iemand mijn klachten kunnen verhelpen/verminderen?

Ik zou maandagmorgen naar de huisarts bellen voor een afspraak en daar je verhaal doen. En inderdaad vanuit daar met een professioneel iemand gaan praten. Kun je de kinderen niet even naar opa/oma brengen en dan even goed met je man praten en het niet bagatelliseren maar echt aangeven hoe het gaat dus dat het echt niet goed gaat en dat je het idee hebt dat je hier zelf niet uitkomt en met iemand wil gaan praten zodat hij dan (hopelijk) in ziet dat het echt niet goed gaat en het stadium van iets leuks gaan doen voorbij is.

Doe je genoeg leuke dingen naast het moeder-zijn? Neem je tijd voor jezelf d.m.v. sporten, af en toe uitgaan, hobby's, etc? Zo niet, dan zou ik daar zo snel mogelijk mee starten, het scheelt echt zoveel. En inderdaad even de huisarts bellen om je verhaal te doen. Die kan dan met je meedenken wat een goeie stap voor jou zou zijn qua hulp.

Oh, en ik zou ook tegen je vriend zeggen dat het je kwetst als hij zegt dat je maar aan iets leuks moet denken. Je voelt je beroerder dan dat, hij bagatelliseert je probleem door dat te zeggen. Misschien denkt hij er niet bij na, dus benoem het even duidelijk dan snapt hij het vast beter.

Ik biecht zelf even op dat ik net m'n nagels heb gelakt aan de nieuwe eettafel en door de aceton heb ik een grote gebleekte vlek in de tafel gemaakt die niet meer weg gaat. M'n vriend komt straks thuis en ik baal zo verschrikkelijk dat ik zo'n oen ben en dit moet laten zien

Mijn man heeft het inderdaad altijd druk met o.a. het uitoefenen van zijn hobbies waardoor er minder tijd voor mij over blijft. Ik ga wel zo'n 3x per week ongeveer een uurtje hardlopen maar dat is het dan eigenlijk ook wel. Veel vriendinnen heb ik ook niet om leuke dingen mee te gaan doen, bovendien heb ik naast het moeder zijn een parttime baan voor 3 dagen per week.
Ik heb wel vaker aangegeven dat het niet goed met mij gaat maar op één of andere manier ziet hij de ernst van de situatie gewoon niet in. Ik denk echt dat ik hem moet wakker schudden ofzo.....

Maar het is nu alsof je de verantwoordelijkheid voor jouw gemoedstoestand bij hem neerlegt. Je bent er toch zelf ook bij? Dit is jouw leven. Ik zou eens goed nadenken wat je nu eigenlijk graag wilt met je leven. Heb je zelf geen interesses? Zou je kunnen beginnen met een nieuwe hobby, of iets kunnen oppakken waar je mee gestopt bent? En hoe komt het dat je bijna geen vriendinnen hebt? Zou je contact kunnen opnemen met een oude vriendin die je uit het oog bent verloren, of een vriend die je niet zo vaak ziet eens wat vaker bellen?

Enige steun en enig begrip van je partner is toch ook fijn, hoor. Voor de rest heb je zeker een punt.

Natuurlijk, ik zou ook zeker met hem gaan praten, zeggen dat je je onbegrepen voelt, duidelijk zijn over je gevoel hierover. Die man is ook niet helderziend, bedoelt het vast goed, of weet niet hoe hij moet reageren op zijn ontevreden vriendin. 

Je kan hem alleen niet kwalijk nemen dat hij wel gewoon een leven heeft en leuke hobby's, want zo komt het nu bijna over, alsof ze hem dat kwalijk neemt.

Ik heb even wat nieuw licht nodig op een situatie, dus ik hoop op eerlijke reacties.

Ik ben vroeg uit huis gegaan omdat het thuis niet meer ging, veel ruzie met mijn ouders en mijn zus. Nu hebben we ongeveer wekelijks contact per email of telefoon en we zien elkaar ongeveer 4 keer per jaar. Op die momenten is het vaak voor een paar dagen, dus niet gewoon een uurtje visite. Dat komt door omstandigheden en kan niet echt veranderen.
Maar ik vind het nog steeds heel zwaar om met ze af te spreken. Per telefoon gaat het redelijk, per email al iets beter, maar als we elkaar zien erger ik me groen en geel. Mijn moeder en zus zijn ontzettend negatief en het lijkt wel of ze alleen maar kunnen roddelen en zeuren. Ik ben te dik, mijn huis is niet schoon genoeg, ik eet te ongezond, mijn neefjes en nichtjes doen het niet goed op school, mijn opa helpt mijn oma niet genoeg, de buurvrouw heeft lelijke gordijnen, een kennis heeft iets fout gedaan en ga zo maar door. Ik sta juist heel positief in het leven en heb helemaal geen zin in dat gezeur. En ik kan me er ook niet in vinden, want ik eet juist gezond (met af en toe iets lekkers), ik heb een gezond gewicht en mijn huis is inderdaad niet brandschoon, maar schoon genoeg om gewoon in te kunnen leven. En wat ze over anderen zeggen is misschien wel waar, maar laat die mensen lekker hun eigen leven leiden zonder daar de hele tijd zo'n sterke mening over te hebben. Iedereen die een andere levensstijl heeft dan hen wordt afgezeken.
Ik zeg er wel eens iets van in de trant van; Ach, laat opa en oma toch lekker, dat moeten ze toch zelf weten. Maar daar komt dan standaard een soort ruzie van, omdat ik het natuurlijk allemaal niet snap.
Volgens mijn vriend moet ik het gewoon langs me heen laten gaan, maar dat vind ik erg moeilijk, omdat het toch mijn ouders zijn en omdat ik niet zomaar kritiek accepteer waarvan ik vind dat die onterecht is.

Hoe kan ik dit nu het beste oplossen? Contact verbreken is geen optie en daar is het probleem ook niet groot genoeg voor. Er tegenin gaan heeft geen zin, dat heb ik al vaker geprobeerd en daar komt alleen maar ruzie van. Toch maar gewoon het weekendje ja knikken en de goede vrede bewaren?

Oh wat irritant vervelend, biechtje met negatieve familie. Ik ben het wel met je eens dat het probleem niet groot genoeg is om contact te verbreken (ook omdat je ze toch al niet superveel ziet). Maar het zijn wel pittige dagen dan als je zo verschillend bent. Ik denk dat je de oplossing niet moet zoeken in de confrontatie want dat lijkt al niet te lukken (als zij toch overal tegenin gaan bedoel ik). Dan is het enige dat overblijft: de manier waarop jij het binnen laat komen. Van je af laten glijden dus inderdaad. Bedenken dat al die uitspraken en gedachtes van je moeder en zusje ze absoluut geen mooie mensen maakt, dan heb jij het gelukkig wel wat beter voor elkaar. En ga af en toe even een eindje wandelen om niet in dat negatieve te blijven hangen. Het lijkt me heel lastig dit. Succes!

Ik heb een luxeprobleem en ik vraag me af wat jullie zouden doen.

Mijn vriend heeft 3 broers/zussen. Een aantal jaar geleden hebben zij allemaal 25.000 euro gekregen. Leuk natuurlijk, maar mijn vriend wil het bijvoorbeeld niet aan een wereldreis uitgeven, omdat hij denkt dat zijn ouders dat niet leuk zouden vinden. Hij laat zich dus door zijn ouders leiden, ondanks dat het een cadeau was.
Nu zijn zijn broers/zussen ouder dan hem en hebben ze alle 3 een huis gekocht, de laatste pas geleden. We zijn er nu achter gekomen dat zij elk 100.000 euro hebben gekregen voor hun huis. Dit is niet hardop uitgesproken door zijn ouders en we weten dus niet zeker of mijn vriend dat ook krijgt, maar we denken van wel. Dus zodra hij een huis koopt, betalen zijn ouders 100.000 euro mee. We overwegen om een huis te kopen binnen een paar jaar.

Ik heb moeite om dit eventueel aan te nemen. Ten eerste omdat ik dan het gevoel heb dat zijn ouders 'zeggenschap' hebben over ons huis en ons leven, ondanks dat het een gift is. Ik denk dat mijn vriend het zo zal blijven zien, net als bij de eerste gift die hij heeft gehad.
En ten tweede, stel dat we een huis van 300.000 euro kopen, waarvoor we dan een lening afsluiten van 200.000. Dan heb ik het gevoel dat het huis voor 2/3 van mijn vriend is, omdat hij 2/3 inlegt en ik maar 1/3. Daar heb ik geen zin in, dan voelt het alsof het niet helemaal van mij is en is het in mijn ogen ongelijkwaardig.

Hoe zouden jullie hierover denken? Zouden jullie het geld aannemen? En maakt het dan nog iets uit of je bijvoorbeeld getrouwd bent? Dat zijn wij namelijk niet en voorlopig ook niet van plan.

Niet quoten, ik wil het nog weghalen ondanks dat het anoniem is.

Ik zie het anders dan jij. Ik zou er in jouw situatie als partner niet zo zwaar aan trekken. Die mensen kunnen het blijkbaar missen en willen het dan geven aan hun kinderen. Verder heeft het geen invloed op van wie het huis is. Heb je dit al eens met je vriend besproken?

ik zou wel laten vastleggen dat jouw vriend een ton heeft ingelegd en de overige hypotheek gezamelijk. Wel zo eerlijk mochten jullie uit elkaar gaan. En dan testament dat jij bijv erft bij overlijden van vriend. Dat jij minder eigenaar bent, tja dat is het gevolg, maar speelt natuurlijk pas jullie uit elkaar gaan. Daarbij jij profiteert ook omdat jullie hypotheeklasten lager zijn.

Je kan het ook zien als een voorschot op de erfenis. Wellicht geven je schoonouders liever bij leven al een deel zodat ze kunnen meegenieten van het geluk van hun kinderen?

Ella schreef:Ik zie het anders dan jij. Ik zou er in jouw situatie als partner niet zo zwaar aan trekken. Die mensen kunnen het blijkbaar missen en willen het dan geven aan hun kinderen. Verder heeft het geen invloed op van wie het huis is.  Heb je dit al eens met je vriend besproken?

Natuurlijk heeft het wel invloed op van wie het huis is. In mijn voorbeeld wordt 1/3 van het huis betaald door zijn ouders, dus als we uit elkaar zouden gaan is niet de helft van de waarde van het huis van mij. Dan zouden ze mij met 50.000 euro sponsoren en ik neem aan dat dat niet de bedoeling is. Dus in dat geval moeten we vastleggen hoe de financiering zit en is dus minder van het huis van mij, want ik kan niet ook 100.000 euro inleggen omdat ik dat niet heb.
Ik snap dat het pas zou gaan spelen als we uit elkaar zouden gaan, maar voor mij is het tijdens de relatie ook van belang omdat ik dan weet dat we financieel niet gelijkwaardig zijn in het huis en dat vind ik moeilijk. Ik heb een goed salaris, zou zelfs in mijn eentje een leuk huis kunnen kopen en ik wil dus eigenlijk niet 'minderwaardig' zijn.

Willem, zo is het ook wel. Als ze mijn vriend gewoon dat bedrag zouden geven, dan zou ik er al minder moeite mee hebben, dan moet ie daar lekker mee doen wat ie wil, net als met de eerste gift. Maar nu is het dus echt om een huis van te kopen en aangezien dat iets van ons samen is, wil ik eigenlijk niet dat zijn ouders daarin gemengd worden. Maar als ik jullie reacties lees is dat dus een beetje een rare gedachtegang van mij?

Ik kan er goed met mijn vriend over praten en hij snapt mijn probleem. Ze praten alleen niet zo open over dingen in zijn familie, dus we kunnen bijvoorbeeld ook niet makkelijk vragen hoe zijn broer en schoonzus dit geregeld hebben.

Bij ons is dit ook ongeveer het geval, alleen anders om, mijn man had een schuld toen wij het huis kochten. Mijn ouders hebben de lening afbetaalt voor hem, zodat we een huis konden kopen. Echter wanneer we uit elkaar gaan, moet hij het weer terug betalen. Nu hebben we het hier nooit over, omdat het niet belangrijk is. Bij een scheiding wordt het dat pas, maar dit is onze huwelijkse voorwaarden en testamenten allemaal vastgelegd.
Ook zal ik best wat gaan erven in de toekomst, ook dit is allemaal vastgelegd, dat dit nooit aan mijn man kan toekomen mochten we gaan scheiden. Niet allemaal leuk om te bespreken terwijl je verliefd bent, maar wel heel belangrijk om et duidelijk te hebben.

Wi hebben het er nu trouwens nooit meer over.

Maar ze geven het geld dan toch ook? Ze zullen het kopen van een huis wel een mooie gelegenheid vinden omdat het dan goed gebruikt wordt. Wat zal het alternatief zijn? Het bedrag afslaan omdat jij je er niet fijn bij voelt wil je denk ik ook niet.