Re: Man wil niet mee naar m'n stervende oma!

Gast za 20 apr 2013 - 7:13

KimRosenberg85 schreef:
Lejow schreef:Heeft mijn vriend mazzel dat hij jou niet getroffen heeft dan

En ja, ik zou het jammer vinden als iemand daarom niet bij me op bezoek komt. Maar soms is het nou eenmaal zo, ik zie diegene (in het geval waar jij het over had), dan wel weer als ik thuis ben en dan kan die persoon het mooi dubbel en dwars goedmaken met een mooi boeket tulpen en een dikke reep chocola ofzo.

Mijn vriend zat in de familiekamer te wachten met mijn andere familie, toen ik afscheid nam van mijn moeder omdat we dachten dat ze zou gaan sterven. Hij ging niet met me mee de IC kamer in, omdat hij dat gewoon echt niet trok.
Prima, zijn goed recht, heeft niets met ogen sluiten te maken, maar met iets dat hij gewoon écht niet wilt.
Ik ga hem dan niet dwingen, want daar heb ik mezelf uiteindelijk veel meer mee.
Ik ben samen gegaan met mijn vader (mijn ouders zijn wel gescheiden) en later nog eens met mijn oma.
En ik zag hem weer toen ik de familiekamer kwam.
Hij was er net zo veel, en net zo goed voor me hoor.

Dat is ook prima, inderdaad, dan is hij er toch gewoon bij, alleen hij blijft even achter in een andere kamer. Helemaal goed. Alleen het absoluut niet mee willen gaan, terwijl je vrouw een moeilijke tijd doormaakt, nee dat gaat er bij mij niet in.

Maar als Lejow er verder geen problemen mee heeft? Je partner is meestal ook niet de enige waar je in moeilijke tijden op terug zou kunnen vallen, hoor.

Gast za 20 apr 2013 - 7:14

Billy schreef:Nou Kim er zijn echt mensen die niet tegen ziekenhuizen kunnen. Die angstaanvallen krijgen, die in paniek raken of zelfs flauwvallen. Dus ik zou daar niet al te makkelijk over oordelen.

Ik vraag me af of ze ook zo reageren wanneer ze zelf - noodgedwongen - in het ziekenhuis belanden. Nee, want dan kunnen ze zélf de hulp goed gebruiken. Sommige mensen peren 'm gewoon in het leven als het enigszins zwaar/moeilijk wordt, ik kan daar echt geen respect voor opbrengen. Niet iedereen heeft de keuze zich te onttrekken aan alles wat pijnlijk is, als iemand in je omgeving het zwaar heeft, dan help je die persoon zoveel mogelijk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je op zo'n moment alleen maar aan jezelf denkt, met dergelijke mensen verkies ik niet om te gaan.

Gast za 20 apr 2013 - 7:16

KimRosenberg85 schreef:
Billy schreef:Nou Kim er zijn echt mensen die niet tegen ziekenhuizen kunnen. Die angstaanvallen krijgen, die in paniek raken of zelfs flauwvallen. Dus ik zou daar niet al te makkelijk over oordelen.
Ik vraag me af of ze ook zo reageren wanneer ze zelf - noodgedwongen - in het ziekenhuis belanden. Nee, want dan kunnen ze zélf de hulp goed gebruiken. Sommige mensen peren 'm gewoon in het leven als het enigszins zwaar/moeilijk wordt, ik kan daar echt geen respect voor opbrengen. Niet iedereen heeft de keuze zich te onttrekken aan alles wat pijnlijk is, als iemand in je omgeving het zwaar heeft, dan help je die persoon zoveel mogelijk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je op zo'n moment alleen maar aan jezelf denkt, met dergelijke mensen verkies ik niet om te gaan.

Die angstaanvallen zijn meestal veroorzaakt door een heftige ziekenhuisperiode die ze eerder in hun leven hebben meegemaakt, dus zo luchtig als 'dan kunnen ze de hulp maar al te goed gebruiken' is het vast niet.

Gast za 20 apr 2013 - 7:16

Lennox schreef:
KimRosenberg85 schreef:
Lejow schreef:Heeft mijn vriend mazzel dat hij jou niet getroffen heeft dan

En ja, ik zou het jammer vinden als iemand daarom niet bij me op bezoek komt. Maar soms is het nou eenmaal zo, ik zie diegene (in het geval waar jij het over had), dan wel weer als ik thuis ben en dan kan die persoon het mooi dubbel en dwars goedmaken met een mooi boeket tulpen en een dikke reep chocola ofzo.

Mijn vriend zat in de familiekamer te wachten met mijn andere familie, toen ik afscheid nam van mijn moeder omdat we dachten dat ze zou gaan sterven. Hij ging niet met me mee de IC kamer in, omdat hij dat gewoon echt niet trok.
Prima, zijn goed recht, heeft niets met ogen sluiten te maken, maar met iets dat hij gewoon écht niet wilt.
Ik ga hem dan niet dwingen, want daar heb ik mezelf uiteindelijk veel meer mee.
Ik ben samen gegaan met mijn vader (mijn ouders zijn wel gescheiden) en later nog eens met mijn oma.
En ik zag hem weer toen ik de familiekamer kwam.
Hij was er net zo veel, en net zo goed voor me hoor.

Dat is ook prima, inderdaad, dan is hij er toch gewoon bij, alleen hij blijft even achter in een andere kamer. Helemaal goed. Alleen het absoluut niet mee willen gaan, terwijl je vrouw een moeilijke tijd doormaakt, nee dat gaat er bij mij niet in.
Maar als Lejow er verder geen problemen mee heeft? Je partner is meestal ook niet de enige waar je in moeilijke tijden op terug zou kunnen vallen, hoor.

Zeker niet de enige, het overlijden van een familielid verwerk je in het algemeen juist ook met je familie. Toch is voor mij mijn man wel een heel belangrijke persoon op zo'n moment. Als je dit soort momenten niet samen kunt delen, wat stelt je relatie dan helemaal voor?

Gast za 20 apr 2013 - 7:18

Lennox schreef:
KimRosenberg85 schreef:
Billy schreef:Nou Kim er zijn echt mensen die niet tegen ziekenhuizen kunnen. Die angstaanvallen krijgen, die in paniek raken of zelfs flauwvallen. Dus ik zou daar niet al te makkelijk over oordelen.
Ik vraag me af of ze ook zo reageren wanneer ze zelf - noodgedwongen - in het ziekenhuis belanden. Nee, want dan kunnen ze zélf de hulp goed gebruiken. Sommige mensen peren 'm gewoon in het leven als het enigszins zwaar/moeilijk wordt, ik kan daar echt geen respect voor opbrengen. Niet iedereen heeft de keuze zich te onttrekken aan alles wat pijnlijk is, als iemand in je omgeving het zwaar heeft, dan help je die persoon zoveel mogelijk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je op zo'n moment alleen maar aan jezelf denkt, met dergelijke mensen verkies ik niet om te gaan.

Die angstaanvallen zijn meestal veroorzaakt door een heftige ziekenhuisperiode die ze eerder in hun leven hebben meegemaakt, dus zo luchtig als 'dan kunnen ze de hulp maar al te goed gebruiken' is het vast niet.

Ja, en als een vriend van je gaat verhuizen, dan ga je nét die dag door je rug, en als je moeder hulp nodig heeft met behangen, dan ben je allergisch voor behangplaksel, zo ken ik er ook nog wel een paar.

Gast za 20 apr 2013 - 7:19

Verder, Kim, denk je zelf dat je heel wat van de wereld weet en dat je heel wat kennis hebt vergaard, en dat héb je allemaal wel. Maar de belangrijkste kennis van allemaal, inlevingsvermogen, en het buiten je kader kunnen denken, dat beheers je niet. Je bent slim, maar in mijn ogen op bepaalde punten niet, of slecht ontwikkeld.
Edit: je reactie op de vorige pagina vind ik daar een mooi voorbeeld van. Zit je nu serieus paniekaanvallen te bagatelliseren?

Gast za 20 apr 2013 - 7:23

Lennox schreef:Verder, Kim, denk je zelf dat je heel wat van de wereld weet en dat je heel wat kennis hebt vergaard, en dat héb je allemaal wel. Maar de belangrijkste kennis van allemaal, inlevingsvermogen, en het buiten je kader kunnen denken, dat beheers je niet. Je bent slim, maar in mijn ogen op bepaalde punten niet, of slecht ontwikkeld.

Goh, bijzonder dat je in staat bent dergelijke conclusies te trekken enkel en alleen op basis van mijn bijdragen hier op dit forum, dat getuigt van een zeer heldere en intelligente zienswijze Rolling Eyes

Wederom wordt een inhoudelijke discussie onderbroken door een persoonlijke aanval. Gaap!

Gast za 20 apr 2013 - 7:24

Zie edit, Kim.

Gast za 20 apr 2013 - 7:29

Het gaat soms even niet om jou, dat lijken veel mensen zich tegenwoordig onvoldoende te realiseren. Ok, erg vervelend dat jij moeite hebt met het ziekenhuis, maar denk even aan de persoon die noodgedwongen in dat ziekenhuis ligt, of aan je vrouw die straks haar oma zal moeten missen, of aan die oma die afscheid moet nemen van haar leven.

Denk voor één keer eens niet alleen aan jezelf, maar aan de mensen om je heen en hoe je het hen misschien éven al is het maar voor een moment, gemakkelijker kunt maken. Door een kus, een knuffel, een schouder te bieden, of gewoon door je aanwezigheid. Dat zijn toch wel de fundamenten van menselijkheid.

Siem za 20 apr 2013 - 7:30

KimRosenberg85 schreef:
Billy schreef:Nou Kim er zijn echt mensen die niet tegen ziekenhuizen kunnen. Die angstaanvallen krijgen, die in paniek raken of zelfs flauwvallen. Dus ik zou daar niet al te makkelijk over oordelen.
Ik vraag me af of ze ook zo reageren wanneer ze zelf - noodgedwongen - in het ziekenhuis belanden. Nee, want dan kunnen ze zélf de hulp goed gebruiken. Sommige mensen peren 'm gewoon in het leven als het enigszins zwaar/moeilijk wordt, ik kan daar echt geen respect voor opbrengen. Niet iedereen heeft de keuze zich te onttrekken aan alles wat pijnlijk is, als iemand in je omgeving het zwaar heeft, dan help je die persoon zoveel mogelijk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je op zo'n moment alleen maar aan jezelf denkt, met dergelijke mensen verkies ik niet om te gaan.

Als je daadwerkelijk zo denkt en zo bekrompen bent. Dan heeft het ook geen nut om met jou een discussie aan te gaan. Het is duidelijk dat je geen idee hebt wat voor impact bv een paniekaanval kan hebben op iemand, anders zou je niet zo kortzichtig reageren. Dat vind ik pas een typisch geval van de wereld draait om mij en je niet realiseren dat het niet alleen om jou gaat.

Gast za 20 apr 2013 - 7:30

Je kunt er ook voor iemand zijn zonde lijflijk aanwezig te zijn. Die kus, die knuffel en die steun, daar hoef je toch niet samen voor aan een sterfbed te staan?

Jerry za 20 apr 2013 - 7:33

Alsof iedereen egoïstisch is en niet bereid een ander te helpen... Neutral

Maar misschien heb ik het gewoon erg getroffen met mijn omgeving...

(Edit: als reactie op kim)

Gast za 20 apr 2013 - 7:37

Voor mij betekent een relatie/huwelijk kennelijk iets anders dan voor jou/jullie. Als een persoon die mij na aan het hart ligt op sterven ligt, dan is mijn man toch zeker wel lijfelijk aanwezig. Hij hoeft niet persé de persoon die op sterven ligt te zien, dat maakt geen donder uit, maar het is wel belangrijk dat hij erbij is, ja. Gelukkig denken wij daar hetzelfde over. Een telefoontje, terwijl we al jaren samenwonen en getrouwd zijn, zou ik erg vreemd vinden.

Jerry za 20 apr 2013 - 7:39

Dat zal dan per persoon verschillen...

Gast za 20 apr 2013 - 7:39

Billy schreef:
KimRosenberg85 schreef:
Billy schreef:Nou Kim er zijn echt mensen die niet tegen ziekenhuizen kunnen. Die angstaanvallen krijgen, die in paniek raken of zelfs flauwvallen. Dus ik zou daar niet al te makkelijk over oordelen.
Ik vraag me af of ze ook zo reageren wanneer ze zelf - noodgedwongen - in het ziekenhuis belanden. Nee, want dan kunnen ze zélf de hulp goed gebruiken. Sommige mensen peren 'm gewoon in het leven als het enigszins zwaar/moeilijk wordt, ik kan daar echt geen respect voor opbrengen. Niet iedereen heeft de keuze zich te onttrekken aan alles wat pijnlijk is, als iemand in je omgeving het zwaar heeft, dan help je die persoon zoveel mogelijk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je op zo'n moment alleen maar aan jezelf denkt, met dergelijke mensen verkies ik niet om te gaan.

Als je daadwerkelijk zo denkt en zo bekrompen bent. Dan heeft het ook geen nut om met jou een discussie aan te gaan. Het is duidelijk dat je geen idee hebt wat voor impact bv een paniekaanval kan hebben op iemand, anders zou je niet zo kortzichtig reageren. Dat vind ik pas een typisch geval van de wereld draait om mij en je niet realiseren dat het niet alleen om jou gaat.

Nee, de impact van sterven is inderdaad een peulenschilletje bij een paniekaanval, ik zou maar gewoon niet meer buiten komen, ben je gelijk overal vanaf... Even voor de duidelijkheid: ik weet van dichtbij hoe erg paniek kan zijn, maar alle situaties waarbij je mogelijk een paniekaanval zou kunnen krijgen vermijden, dát is nou juist niét de manier om met je stoornis om te gaan.

Gast za 20 apr 2013 - 7:41

Kennelijk hebben we hier gewoon andere opvattingen over, en ik vind de mijne niet slechter dan de jouwe, Kim. Als mijn vriend het moeilijk zou vinden mee te gaan naar mijn stervend oma, zelfs al blijft hij op de gang staan, prima, dan zal ik hem niet dwingen. Dan staat er ook andere familie in die kamer en kunnen we elkaar tot steun zijn, en vangt m'n vriend me met alle liefde direct op zodra ik thuis ben.

Gast za 20 apr 2013 - 7:42

Jerry schreef:Dat zal dan per persoon verschillen...

Het gaat hier om familieleden hè? Wij kénnen elkaars familie en zijn betrokken bij elkaars nabije familie, ik wist niet dat we een uitzondering vormden.

Jerry za 20 apr 2013 - 7:45

In mijn relatie zouden we dat ook wel voor elkaar doen, maar je kunt niet zomaar bepalen 'wat hoort', omdat dat voor iedereen anders is (bv met iemand met ziekenhuisfobie)...

Siem za 20 apr 2013 - 7:45

Ik doelde niet op de situatie van CBL maar op die van jou en die vriend die niet tegen ziekenhuizen kan. Het is erg makkelijk om te oordelen als je niet 100% zeker weet wat er in die persoon omgaat.

Ik persoonlijk zou wel meegaan, ik ga ook altijd bij mensen op bezoek in het ziekenhuis dan wel thuis etc. Maar het heeft voor mij dan ook geen enorme impact met als resultaat dat ik erg last van heb. Alleen ik kan wél begrip op brengen voor mensen die een andere keuze maken in dezelfde situatie. En dat laatste stukje mis ik gewoon in jouw reacties.

Gast za 20 apr 2013 - 7:46

Billy schreef:Ik doelde niet op de situatie van CBL maar op die van jou en die vriend die niet tegen ziekenhuizen kan. Het is erg makkelijk om te oordelen als je niet 100% zeker weet wat er in die persoon omgaat.

Ik persoonlijk zou wel meegaan, ik ga ook altijd bij mensen op bezoek in het ziekenhuis dan wel thuis etc. Maar het heeft voor mij dan ook geen enorme impact met als resultaat dat ik erg last van heb. Alleen ik kan wél begrip op brengen voor mensen die een andere keuze maken in dezelfde situatie. En dat laatste stukje mis ik gewoon in jouw reacties.

Dit, idd.

Gast za 20 apr 2013 - 7:46

Je bent toch volwassen? Ik vind het apart wanneer je op volwassen leeftijd nog allerlei situaties in het leven vermijd die je moeilijk vindt, of ongemakkelijk. Ik vind dat meer gedrag dat past bij een kind, daar zou ik het ook nog van begrijpen. Maar als volwassene ben je in staat om zelf even een stap opzij te zetten en je te bekommeren om je vrouw/je familie/je vrienden, want nogmaals: HET GAAT EVEN NIET OM JOU!

Manderijn za 20 apr 2013 - 7:47

Ik vind het wel opvallend dat er zo veel mensen zijn die überhaupt niet mee gaan naar de schoonfamilie, maar goed, zolang je niet een reden weet is daar dan ook weer niet over te oordelen. Ik vergeet soms voor het gemak ook wel eens dat ik geen contact heb met een aantal familieleden.

Wel vind ik dat je iedereen in zijn waarde moet laten. En ik zou het vervelend vinden dat iemand dingen doet, omdat zoiets maar verwacht word omdat je getrouwd bent, of een relatie hebt.
Mijn vriend is ook niet mee geweest toen ik afscheid ben gaan nemen van mijn oma. Ik heb hem er niet eens naar gevraagd. De 3 jaren die daaraan vooraf gingen heb ik haar ook altijd alleen met de kinderen bezocht. Dus het niet eens in me opgekomen om hem die laatste keer ook mee te nemen.
Voor een ander misschien vreemd, maar voor ons heel gewoon, dus wat maakt het dan uit wat een ander daar van vind? Het is alleen wel prettig dat je daarover op 1 lijn zit met je partner.

Ibbeltje za 20 apr 2013 - 7:50

Oh kim echt ik wordt boos om jouw reacties wtb paniekaanvallen. Natuurlijk moet men die situaties niet vermijden, maar dat is wel heel makkelijk gezegd he. Natuurlijk is het goed om die juist op te zoeken om zo weer stappen verder te komen. Maar jij praat er zo verdomde luchtig over alsof men met paniekaanvallen dat maar gewoon moeten doen die situaties aan gaan.

O en mijn vriend zal ook niet mee gaan gok ik ivm zijn angststoornis momenteel. Hij biedt mij dan de steun en de knuffel op het moment dat ik thuis ben. En daar bij die familie heb ik mijin familie die steun geeft aan elkaar of vrienden bij vrienden etc.

Gast za 20 apr 2013 - 7:52

Ik wil ook niet dat mijn man meegaat, omdat dat hoort, of omdat dat nu eenmaal zo is als je getrouwd bent. Nee, hij gaat mee, omdat hij er op zo'n moment voor mij wilt zijn en zo heb ik dat exact hetzelfde bij hem. Voor mij is dat wel zo'n beetje de kern van liefde/een relatie, dat je er voor elkaar bent, juist ook op dit soort momenten. En natuurlijk heb ik op zo'n moment ook veel steun aan mijn zussen en andere familie, want die hebben natuurlijk dezelfde familieband en je deelt met hen meer herinneringen aan iemand als je oma, maar toch is ook mijn man belangrijk.

Als ik het verhaal hier zo hoor, dan is TO al veel vaker steeds alleen geweest, maar zou ze het toch fijn vinden als haar man ook wat betrokkenheid zou tonen. Door zijn weigering maakt hij de situatie voor haar alleen maar complex, terwijl hij juist even zou moeten luisteren naar wat zij op dit moment nodig heeft ...

Gast za 20 apr 2013 - 7:53

Ibbeltje schreef:Oh kim echt ik wordt boos om jouw reacties wtb paniekaanvallen. Natuurlijk moet men die situaties niet vermijden, maar dat is wel heel makkelijk gezegd he. Natuurlijk is het goed om die juist op te zoeken om zo weer stappen verder te komen. Maar jij praat er zo verdomde luchtig over alsof men met paniekaanvallen dat maar gewoon moeten doen die situaties aan gaan.

O en mijn vriend zal ook niet mee gaan gok ik ivm zijn angststoornis momenteel. Hij biedt mij dan de steun en de knuffel op het moment dat ik thuis ben. En daar bij die familie heb ik mijin familie die steun geeft aan elkaar of vrienden bij vrienden etc.

Daar is juist de hele therapie op gericht: situaties waarin je angstig bent aangaan en niet vermijden, gecombineerd met pillen, geloof me, ik weet er alles van.

Gesponsorde inhoud