Biechttopic

Heb je al met je vriend hierover gesproken? Hoe vindt hij het dat je hiermee worstelt?

Je hebt ook gelijk Artemis, heb het al een aantal keer aangegeven maar samen lijkt het erop dat we er niet uitkomen en hulp van een professional ziet hij niet zitten. We zitten al een tijdje in een negatief spiraal, omdat er geen balans gevonden kan worden in werk en privé leven. Hij slaat door in zijn werktijden, en ik moet mijn leven daar om heen plannen. Het gebeurd teveel dat hij met werk bezig is, is het niet door gewoon te laat komen (lees 3 uur later of meer) dan is hij thuis aan het werk, thuis aan het telefoneren voor zijn werk ed. Merk echt dat de lol er vanaf is, hij doet enorm zijn best maar het komt gewoon niet meer terug bij mij lijkt het wel.
We hebben gisteravond wel een gesprek gehad, maar het is eigenlijk een gesprek met verwijten heen en weer gooien. Ik ben ook niet zo sterk in het precies vertellen wat het probleem nu eigenlijk is, en als ik op een punt zit waar ik een beetje kan vertellen wat er in me omgaat. Heb ik het gevoel dat hij over me heen walst met verwijten, geschreeuw ed. Ik heb hem dit gisteren ook aangegeven, maar hij gaat dan gewoon door. Wel geeft hij toe dat het voor mij enorm zwaar moet zijn en frustrerend hoe we leven op dit moment, maar hij vind het prettig financiële zekerheid te hebben en dat geeft hem rust. Hij geeft wel aan zich te realiseren dat hij teveel met werk bezig is, maar dit word ook van hem verwacht.
Ik vind het zo moeilijk en wil niet opgeven, maar word er echt doodmoe en ongelukkig van hoe het nu gaat.

Ik heb mijn restschuld een gedeelte kunnen betalen door bij mijn ouders te wonen. Zo kon ik het meeste salaris daarin stoppen. Niet leuk maar ik ben er wel vanaf. Is dat een idee?

Heel eerlijk gezegd klinkt dat niet echt als een relatie die niet meer te redden is en zeker niet als een reden om te gaan scheiden met alle problemen (onder andere voor jullie kind? hebben jullie toch? Of las ik dat verkeerd?) van dien.

Ik denk dat hij op zijn manier zijn best doet voor zijn gezin, door te werken en financiele zekerheid te verdienen. En jij doet dat op een andere manier. Maar dat matcht kennlijk niet. En daar valt best aan te werken. Hoe leuk is het voor hem om een relatie met jou te hebben? Wat ik vaak zie is dat zo'n man z'n partner een beetje kwijt is, omdat alles opeens draait om het kind en het gezin, en zich dus maar stort op zijn verantwoordelijkheid, namelijk werken. En de vrouw voelt zich dan in de steek gelaten en zich overal alleen voor staan, wat zich weer uit in zeuren over van alles en nogwat als hij wél een keer thuis is. Waardoor beiden zich alleen en niet serieus genomen voelen en de relatie er al helemaal niet beter van wordt. Ik weet natuurlijk niet of dat aan de hand is, of je werkt of niet, en of je één of meer kinderen hebt, maar het komt wel heel erg vaak voor. Vrouw gaat veel minder werken, stort zich op het kind en het huishouden, man weet niet meer wat te doen en stort zich maar op z'n werk. Omdat hij thuis toch niet zoveel in te brengen heeft, want het huishouden en het kind moeten op haar manier en hij kan het niet snel goed doen. En hij heeft weer geen flauw benul van wat zorgen voor een kind en huishouden precies inhoudt, dus vrouwlief voelt zich ook niet gewaardeerd.

Het kan helpen om de verantwoordelijkheden wat meer gelijk te verdelen, beiden evenveel werken, beiden evenveel investeren in het gezin, vrouw wat meer loslaten en wat meer ruimte aan haar man geven, man wat meer betrokken zijn en waarderen wat zijn vrouw doet, enzovoorts.

En vooral niet teveel praten en zeuren, maar gewoon laten zien dat je elkaar belangrijk vindt, vragen wat je van de ander nodig hebt (dus niet, je bent ook altijd te laat thuis, zie je nou zelf ook niet dat ik dan zit te wachten... of 'wat loop je nou te zeuren, ik werk hard en ik doe mijn best, wat doe je nou moeilijk) en vooral waarderen wat de ander doet. Als het niet leuk is om samen te zijn ga je dat alletwee vermijden.

Daarnaast is het vaak gewoon een lastige periode in een relatie, en daar valt prima aan te werken als je dat beiden wilt. Dat hoeft niet met een therapeut, want vaak wil een van de partners de hele tijd overal over praten en de ander juist niet, en sleept de prater de ander mee naar een therapeut zodat de ander wel moet, en eigelijk met als doel om gelijk te krijgen. En dat werkt niet. Dat kan je ook prima zelf, als er geen dieper liggende patronen enzo zijn.

Maar ik doe maar een gok, misschien zit ik er helemaal naast.

Ik biecht op dat ik gewoon echt niet weet wat ik nog met de rest van mijn leven moet. En soms denk dat het net zo goed over kan zijn.

Ik ben nog nooit suïcidaal geweest, maar de laatste maanden denk ik eigenlijk aan niets anders meer. Ik ben alleen banger voor de dood, dan ik ben voor het leven. En daarom zet ik het maar niet door.

Alles wat ik momenteel doe mislukt. Niets werkt mee. Ik zou zo graag nog een paar jaar hebben tot mijn werkelijke leeftijd, maar dat is iets wat we niet terug kunnen draaien. Als ik op het forum lees, dan lees ik alleen maar leuke, sterke en succesvolle mensen, ik ben niets van dat. Ik doe maar wat. En dat zou op een bepaalde leeftijd erg leuk zijn, maar niet op mijn leeftijd.

Bah, ik weet gewoon echt niet hoe ik nog verder moet.

Laatste Biechtje, ik schrik wel van je verhaal. Is er niemand om je heen waar je je zorgen bij kwijt kan?

Ik vind je biecht ook wel wat verontrustend eigenlijk, omdat je schrijft dat je er zoveel mee bezig bent.

Ik zou toch op eea manier hulp proberen te zoeken en hopelijk zie je ook weer de mooie dingen in jouw leven.

Het gras lijkt altijd groener bij een ander en iedereen hier kampt met grote of kleine problemen denk ik. Je staat daar echt niet alleen in al voelt dat misschien wel zo voor je.

Ach gos, wat klinkt dat verdrietig, Biechtje.
Waarom denk je dat iedereen het goed voor elkaar heeft? Dat is niet zo denk ik. Iedereen draagt wel iets met zich mee. En hier op het forum laat ook niet iedereen alles zien, dus eigenlijk zijn de forummers niet heel goed vergelijkingsmateriaal.

Bovendien, vergelijken is nooit zo handig. Waarom heb je het gevoel dat je maar wat aanmoddert? Studie, baan?

Heb je hier al eens met iemand over gepraat?

Al jaren vertel ik veel aan mijn psycholoog, maar nog lang niet alles. Ik wil gewoon sterk zijn. Niet hebben waar ik aan lijdt. Niets vertellen waarvan ik last heb. Kijk, dat een paprika gewoon 50 cent omhoog gaat in de prijs, kan heel pijnlijk zijn, maar niet problematisch. In mijn gesprek met de psych wel. Ze noemen dat toch een ster in het manipuleren? Niets aan de hand, met mij gaat alles goed.

Maar in werkelijkheid modder ik maar wat aan. Mijn leven is in een paar zinnen te beschrijven. Ik doe mezelf zoveel tekort, maar weet ook niet hoe ik mezelf meer kan geven. Ik zit gewoon vast in mijn eigen leven, geen leuk leven en vraag me continu af, dat mochten ze (jullie forummers) mijn problemen hebben (die sluimeren onderhuids) wat zij doen. Ik ben inmiddels echt zo ver dat ik niet meer weet hoe ik uit deze put moet komen...

Pfff klinkt heftig meis. Het deel van zeggen dat het goed gaat herken ik wel. Ik zeg ok altijd dat het goed gaat ook al is dat niet zo maar het gaat bij mij dan om kleine dingetjes en jij vertelt dat het hier toch m wel wat grotere dingen gaat. Wat zou jij graag willen dan zodat je een leuk leven krijgt? Als je echt niet meer weet hoe je hieruit moet komen moet je toch open kaart gaan spelen meis, want zo kan niemand je helpen en is de weg naar een 'leuk' leven alleen maar verder weg ben ik bang, snap je wat ik bedoel?

Er zijn in het verleden heel erg veel en ingrijpende dingen gebeurd. Maar ik ben het type van 'horen, zien, zwijgen' ,ook als het op mezelf aankomt. Geen zin in ellelange uitleggen waar geen mens wat aan heeft en waarvan ik alleen maar moet huilen. En ik weet ook dat als mijn wens uitkomt en ik vijf jaar van mijn leven terugkrijg, dat ik nog geen steek verder ben dan ik nu ben. Maar ergens zou ik het zo graag willen. Nog even vijf jaar, zodat ik alles opnieuw kan doen, dat het er, zoals het nu is, anders uitziet. Ik wil gewoon vrede met zoals het nu is. En ik heb het niet. Daar moet ik het maar mee doen.

Nogmaals, ik denk eraan, maar ik ben te bang voor de dood. Anders had ik het al lang gedaan, want ik heb genoeg in huis om het te kunnen doen.

Laatste Biechtje, ik word bang van je gedachten, en ik denk dat het echt, écht belangrijk is dat je ze met iemand deelt en met iemand gaat praten. In je eentje uit een oneindig diepe kuil kruipen is vrijwel onmogelijk, om uit de diepste kuilen te komen, heb je toch wel iemand nodig die je een touwladdertje toewerpt.

Maar hoe 'oud' ben je nu dan? Ik snap dat je het niet wilt uitleggen en hier hoeft dat natuurlijk ook absoluut niet maar ik zou het toch proberen te bespreken. Ik denk dat je hier niet meer alleen uit kan komen en dat je iemand nodig hebt die je helpt en ervoor zorgt dat je het weer wat positiever inziet.

Maar zou je dan als je vijf jaar terug ging dingen willen zoals een andere studie? kindjes? oid.

Ik weet vrijwel zeker dat ik gisteren een innesteling heb gevoeld, het voelde precies zoals die bij mijn vorige zwangerschap en ik heb ineens een puistenexplosie als de vorige keer. Ik slik de pil, ben alleen 2 dagen te laat begonnen met de strip en hem 2 keer vergeten in de eerste week. De kans zat er dus in dat het zou gebeuren. Ik was er verder niet mee bezig maar na die explosie en onderbuikkrampen en duizeligheid ben ik online even de dag (ongeveer) van innesteling gaan uitrekenen met mijn normale cyclus en die viel ook op 5 mei. Mijn huisarts zegt dat ik de pil kan doorslikken tot een eventuele positieve test maar mijn gevoel zegt niet slikken die hormonen. Mijn man maakt het niet uit. Zouden jullie direct stoppen nu of ook wachten tot een positieve test als je er vrij zeker van bent?

Stoppen, ik zou me daar echt niet prettig bij voelen, als je weet dat de kans er is dat je zwanger bent.

Ik zou ook stoppen, zeker als een kindje welkom is. Wat spannend zeg!

Biechtje schreef:Al jaren vertel ik veel aan mijn psycholoog, maar nog lang niet alles. Ik wil gewoon sterk zijn. Niet hebben waar ik aan lijdt. Niets vertellen waarvan ik last heb. Kijk, dat een paprika gewoon 50 cent omhoog gaat in de prijs, kan heel pijnlijk zijn, maar niet problematisch. In mijn gesprek met de psych wel. Ze noemen dat toch een ster in het manipuleren? Niets aan de hand, met mij gaat alles goed.

Maar in werkelijkheid modder ik maar wat aan. Mijn leven is in een paar zinnen te beschrijven. Ik doe mezelf zoveel tekort, maar weet ook niet hoe ik mezelf meer kan geven. Ik zit gewoon vast in mijn eigen leven, geen leuk leven en vraag me continu af, dat mochten ze (jullie forummers) mijn problemen hebben (die sluimeren onderhuids) wat zij doen. Ik ben inmiddels echt zo ver dat ik niet meer weet hoe ik uit deze put moet komen...

Vertel eens, wat zijn die problemen dan?

En denken dat hier alleen maar leuke, succesvolle etc mensen zitten is natuurlijk niet zo handig. Ik denk namelijk dat dat helemaal niet het geval is. Maar wellicht weet je ook dat mensen hun problemen (net als jij!) niet zo snel willen laten blijken aan anderen.

We zijn allemaal mens, met allemaal vergelijkbare problemen. Ik durf te wedden dat de problemen die jij hebt voor andere mensen herkenbaar zijn. Dus misschien moet je het gewoon eens aandurven en je proberen bloot te geven. Doe het anders onder het biechtaccount.

Problemen zijn altijd (een beetje) minder erg dan je ze deelt. Delen helpt juist de spanning er wat af te halen. Je bent namelijk niet alleen op de wereld. Er zijn altijd mensen die je kunnen helpen. Ook al is dat alleen maar met luisteren.

Wat heb je te verliezen? Probeer eens te verwoorden wat die problemen dan zijn.

Biechtje; ik ben werkloos, lichamelijk niet supergezond, weinig vrienden.. dus helemaal niet zo succesvol, en zo ben ik vast niet de enige hier. Jezelf met anderen vergelijken is echt niet slim. Helemaal niet op een forum waar niet iedereen alles van zichzelf laat zien.
Ik hoop wel echt dat je hier met iemand over kan praten, ik schrok van je berichtjes


misschien zwanger biechtje; ik zou stoppen, absoluut.

Schrik asjeblieft niet van mijn vorige biechtjes. Het is hoe ik mij momenteel voel, maar ik handel er niet naar.

15 jaar geleden heb ik exact hetzelfde gehad. Een gigantische angst voor alles en het even niet meer weten. Op dat moment was ik natuurlijk nog jong en niet bezig met mijn leeftijd. Ik ben er door medicatie weer bovenop gekomen. En ik hoop dat het dit keer ook het geval is.

Ik kan niet precies vertellen wat er allemaal mis is. Ik zit in het extreme in mijn eigen hoofd. Ik denk wel, maar kan het niet uitspreken. Ook niet opschrijven. Het enige wat ik kan uitspreken is dat ik een hele domme angst heb voor spiegels en camera's. Ik wil mezelf niet zien. Als het vandaag meevalt met wat er terug staart in de spiegel, dan begint het morgen opnieuw. En voor zover ik dat nu kan beoordelen is dat aangenomen om het andere te vergeten. Dat deed ik ook toen ik 15 jaar was. Een minuscuul probleem pakken om maar niet over iets anders na te denken. Het enige wat er nu doorheen komt is de wens om maar gewoon niet meer te leven en ik snap niet waar dat vandaan komt. Want waarom zou ik dood willen? Dat is pas eng, de dood.

Ik moet mezelf oprapen. En ik hoop dat het lukt met de medicatie. Natuurlijk heb ik ook nog gewoon gesprekken met de psycholoog.

Biechtje schreef:Ik weet vrijwel zeker dat ik gisteren een innesteling heb gevoeld, het voelde precies zoals die bij mijn vorige zwangerschap en ik heb ineens een puistenexplosie als de vorige keer. Ik slik de pil, ben alleen 2 dagen te laat begonnen met de strip en hem 2 keer vergeten in de eerste week. De kans zat er dus in dat het zou gebeuren. Ik was er verder niet mee bezig maar na die explosie en onderbuikkrampen en duizeligheid ben ik online even de dag (ongeveer) van innesteling gaan uitrekenen met mijn normale cyclus en die viel ook op 5 mei. Mijn huisarts zegt dat ik de pil kan doorslikken tot een eventuele positieve test maar mijn gevoel zegt niet slikken die hormonen. Mijn man maakt het niet uit. Zouden jullie direct stoppen nu of ook wachten tot een positieve test als je er vrij zeker van bent?

Oh ik zou gelijk stoppen! Welkom of niet, zwanger of niet, gewoon deze maand stoppen tot je zekerheid hebt!

Weet je dat het dan júist handig is om met anderen te praten? Ookal zijn het maar kleine dingetjes. Ik ben afgelopen maanden in therapie geweest en heb door juist te praten over de meest simpele dingen (was tip van mijn therapeut) erachter gekomen wat vreemde gedachten waren en wat niet. Dat ik ook belachelijke eisen aan mezelf stelde bijvoorbeeld. Ik herken dat hoor, dat doorslaan in het extreme in je hoofd. Daarom heb je denk ik juist gesprekken nodig met anderen. En juist door die kleine dingen te relativeren kom je aan de grote problemen toe en heb je ook meer ruimte om dat te gaan verwerken.

Dank je wel Luce

Ik probeer alles in mijn hoofd te relativeren. Zo is de angst voor spiegels absoluut abnormaal en niet nodig. Mocht er iets zijn dat mij niet bevalt dan kan ik daar ook iets aan doen. Dus waarom blijft het een dagelijks terugkomen?

Omdat ik het mezelf blijf aanpraten. Om maar niet meer na te denken over alles waar ik al te lang over na heb gedacht. Ik heb zoveel therapie gehad dat ik het in mijn hoofd allemaal wel weet, maar mijn gevoel heeft de overmacht. Ik hoop dat door de gesprekken met de psycholoog dat het echt beter wordt. En dat mijn medicatie aanslaat.

En dat ik ook ooit de daadwerkelijke problemen kan aanpakken. Want dat duurt ook al veel te lang.

Biechtje, hier ook iemand die sinds een tijdje in therapie is en wel zo'n vermoeden heeft wie jij bent.

Ik heb geleerd tijdens de sessies dat ik mijn eigen leven niet moet laten verzieken door te kijken naar anderen en mezelf te vergelijken, meten, spiegelen enz.

Mensen hebben zeer sterk de neiging zich beter voor te doen dan ze zijn. Dat is allemaal prima, moeten ze zelf weten, ware het niet dat voor kwetsbare mensen dit een reden kan zijn ontevreden te worden of zijn/haar eigen leven. En dat is zo zonde! Iedereen draagt zijn eigen ellende en problemen met zich mee. Ok, de één wat meer dan de ander. Maar perfect is het nergens. En al zeker geen reden om je eigen leven door te laten verzieken omdat je denkt dat het bij jou zo veel slechter is dan anderen.

Ik heb enorm veel last van angst de laatste weken. Eerst begon het met mijn moeder, die te horen kreeg dat ze kanker heeft. Ik kreeg ook gelijk de angst om dood te gaan en kreeg overal last van. Ben welnaar de huisarts geweest en heeft me weer gerustgesteld. Ik had toen al veel last van onrust en zenuwen. Ook last van mijn darmen.
Nu is mijn vriend een week naar t buitenland (vanwege werk) en krijg ik ineens enorm veel last van verlatingsangst. Ik kan nauwelijks iets eten doordat ik zo'n spanning in mijn buik voel.Als ik negatieve gedachten krijg, krijg ik het benauwd en moet ik echt naar adem snakken zo erg. Ik slaap heel weinig (hooguit 4 á 5 uurtjes), terwijl k nog maar gesproken mijn slaap (min 8 uur) nodig heb. Ook nu ik veel afleiding heb (ben maar 1 dag alleen geweest) ben ik angstig. Ik kan me niet concentreren. Ook als ik de gedachten wil wegstoppen werkt dit niet. De gedachten zijn te sterk. Ik ben zooo bang dat hij mij gaat verlaten. We zijn al ruim 10 jaar bij elkaar, maar ik ben daar zo bang voor. Hij heeft ook nog niet een keer gezegd dat hij mij mist of dat ie blij is dat hij weer naar huis komt (dit is via de whatsapp dus we horen elkaar niet), maar zelfs over de telefoon vind ik hem kortaf doen (hij is gewoon op zijn hotelkamer dus hij heeft het niet druk op dat moment). Ik weet heel goed dat ik nu heel graag bevestiging wil en hem ook een beetje aan t controleren ben..., maar ik ben heel bang dat als hij thuis komt me niet meer wil zien. Als hij dat nou bevestigd door af en toe iets liefs te smsen oid, dat scheelt al een stuk. Hij appt met hoi bijvoorbeeld.
Ik heb geen idee waar t mee te maken heeft. Misschien omdat mijn vader mijn moeder heeft verlaten voor iemand anders en ik hem al 7 maanden niet gezien heb omdat hij ons alleen wil zien als zijn nieuwe vriendin er bij is.

Biechtje met verlatingsangst: Is er een reden om te denken dat je vriend je gaat verlaten? Appt hij normaal niet met alleen hoi? Gaat het niet goed tussen jullie? Ik denk dat je gewoon even rationeel moet nadenken. Jullie zijn al 10 jaar samen, hij gaat je echt niet van de ene op de andere dag verlaten. Misschien kun je tegen je vriend zeggen dat je niet zo lekker in je vel zit (zonder gelijk te zeggen dat je bang bent dat hij je gaat verlaten) en kunnen jullie wat langer praten. Het kan natuurlijk goed zijn dat het druk is in het buitenland of dat hij liever even ontspant op een andere manier dan met jou bellen. Zoek wat afleiding, ga leuke dingen doen. En probeer vooral de situatie van je ouders niet op jezelf te betrekken, hun relatie is niet die van jou.

Weg ivm herkenning