Moederschap.. Ik ben eerlijk..

Rood schreef:Bliss, komt tijd komt raad. En: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Groetjes,

Spreekwoorden-freak

Is ook zo hoor. Ik denk dat ik me, als ik nog eens in een leuke relatie beland, me maar gewoon een keer moet laten bezwangeren, zodat ik niet meer terug kan. Als ik van tevoren uitgebreid over alles ga nadenken, ben ik bang dat ik het écht nooit meer wil.

Luce schreef:

Supertalentje schreef:Niks geen taboe, ik vond het eerste jaar zwaar. En iedereen die ik spreek ook. Gelukkig worden ze groter!

Ik ken ook niemand die het eerste jaar makkelijk vond. In mijn omgeving is iedereen daar gewoon eerlijk over. Mijn jongste is nu 9 maanden en ik vind het zóveel makkelijker weer. Het is inderdaad echt het eerste jaar. Nou ja, het eerste half jaar vind ik dan. Dat vond ik bij beide kinderen het zwaarst. Je leert elkaar net kennen, weet niet wat zijn gebruiksaanwijzing is. Hij kan zelfs aangeven, weinig interactie. Weinig slaap.

Maar echt, het wordt beter. En na een half jaar vind je het al véél minder zwaar. En na een jaar ook weer veel minder zwaar. En met 1,5 jr/2 jr begint de peuterpuberteit

Ik vond het eerste jaar juist meevallen, en nu juist eeeerg pittig. Man is net 4 weken in de kost geweest, echt niet grappig! Normaal ben ik ook bijna altijd alleen met het eten en bedritueel, maar daarna was hij er. Nu kon ik met niemand lekker bijkomen, en ik voelde me ook erg opgesloten. Bah!
Maar buiten dat verhaal vind ik het nu gewoon erg pittig. Het eerste jaar was echt een fluitje van een cent wat mij betreft.
Gelukkig gaat de tweede bijna naar school, dat geeft mij weer wat meer lucht, maar ik ben daar ook echt hard aan toe!

Ik vond het zwaar en toch ook weer niet, D was een makkelijke baby. Maar die nachten, daar heb ik me wel op vergist. Ik ben iemand die echt haar slaap nodig heeft, ik heb dus ook vaak gebruik gemaakt van de mogelijkheid om ff in bed te kruipen als D ook sliep. Dat heb ik toch wel gedaan tot hij ruim een jaar was. Een week gebroken nachten en je kunt me opvegen.

Dat is ook wat het zwaar maakt. Dat je als moeder nooit het gevoel hebt dat je het allemaal echt wel goed doet. Je blijft aan jezelf twijfelen, de hele dag. Of je nou heel druk in de weer bent met huilende, spelende, poepende, spugende baby of een baby hebt die de hele dag heerlijk slaapt en niet huilt, als moeder blijf je altijd twijfelen.
Je doet je best, meer kun je niet doen, terwijl je als mama alles wilt doen.

Ik vind helemaal niet dat het zo'n taboe is eigenlijk. Ik hoor en lees zo vaak dat mensen het zwaar vinden. De babyjaren vond/vind ik ook wel zwaar maar eigenlijk alleen door het slaapgebrek. Dat breekt me nu na ruim 2,5 jaar wel op maar verder vind ik het wel meevallen.

xxjojootjexx schreef:Dat is ook wat het zwaar maakt. Dat je als moeder nooit het gevoel hebt dat je het allemaal echt wel goed doet. Je blijft aan jezelf twijfelen, de hele dag. Of je nou heel druk in de weer bent met huilende, spelende, poepende, spugende baby of een baby hebt die de hele dag heerlijk slaapt en niet huilt, als moeder blijf je altijd twijfelen.
Je doet je best, meer kun je niet doen, terwijl je als mama alles wilt doen.

Eens. Ik twijfel bijvoorbeeld ook altijd of ik mijn kinderen wel goed opvoed. Kan me schuldig voelen als ik eens een keer flink boos ben geworden. Ben dan bang dat ik hen geen veilig gevoel mee geef (wat ik zelf heb gemist en daarom zo belangrijk vind voor hen). Ik kan me over duizenden dingen schuldig voelen of twijfelen. Deed ik op gegeven moment ook. Maar op gegeven moment moet je die knop om leren zetten. Je probeert het moederschap zo goed mogelijk in te vullen. En dat is goed. Niemand is perfect.

Dat huishouden bijvoorbeeld.. Ik heb de laatste maanden gewoon maar geaccepteerd dat het hier de eerste jaren gewoon vaak een bende is. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik krijg het niet voor elkaar om alles op de rails te houden. Doe ik dat wel, dan krijgt mijn gezin minder aandacht. En daar pas ik ook voor hoor. Want wat is nou belangrijker? Aandacht voor je gezin of aandacht voor het huishouden?

Maar het is natuurlijk niet zo als mensen zeggen dat ze het helemaal niet zwaar vinden, dat ze dat maar zeggen omdat het een taboe zou zijn als je wel toegeeft het zwaar te vinden. Sommigen vinden het gewoon echt niet zwaar.

Ik vond bijvoorbeeld het eerste jaar helemaal niet zwaar. En de situatie was echt niet top op zich.. Alleenstaand en redelijk veel moeten werken. Maar het liep gewoon toch heel goed.

Ik vind het tot nu toe niet zwaar. Ik heb een ontzettend makkelijk kind, wat goed slaapt. Huilt bijna niet en heeft ook geen krampen gehad of iets. Ik vind ook niet echt dat mijn leven zwaarder is. Ik geniet heek erg van mijn dochter. Maar ik heb een schoonzus die een kindje heeft wat totaal over gesteld is en zij heeft het zwaar. Dat lijkt me wel erg moeilijk.

Ik vond het 1e jaar verschrikkelijk en vooral de huilbaby periode. Ik heb regelmatig eerlijk tegen mijn vriend gezegd dat ik liever geen kind had gehad. Rooskleurig had ik het me niet voorgesteld, maar zoals ons 1e jaar ook weer niet, dat was het andere uiterste.

Ik heb dit trouwens ook altijd eerlijk gezegd als iemand het me vroeg en doe dat nog steeds. Waarom alles beter voor laten komen?

Vanaf 1 jaar vind ik het wel leuk en nu vind ik het geweldig! Tuurlijk kan ik Y. wel eens achter het behang plakken als hij niet wil luisteren ofzo, maar verder ben ik smoorverliefd op ons mannetje en vind ik het volgen van alle ontwikkelingen die hij maakt super! De liefde die we nu terugkrijgen als hij z'n armpjes om me heen slaat of me een kus geeft Het naar me toe komen rennen als ik gewerkt heb
Kortom: nu vind ik het pas echt leuk

De eerste 4 maanden vond ik ook erg zwaar. Vermoeidheid, een baby die overdag zelden sliep, meer dan normaal huilde.
Maar daarna werd het steeds makkelijker. Hij sliep meer overdag, huilde zelden meer, wij sliepen wat beter, etc etc.
Ik ben vanaf de eerste minuut helemaal gek op mijn ventje, maar heb de eerste maanden ook wel eens gedacht: ik geef je nu mee met de eerste de beste die langs komt want dan kan ik even slapen.
Nooit gedaan want als ik dan weer naar hem keek smolt ik en knuffelde ik hem even extra. Baalde ik weer dat ik zo had gedacht. Pure moeheid.

Vanaf een maand of 4 dus gaat het een stuk beter. De keer erna dat ik weer dacht: wat is dit zwaar, was toen we met kerst allebei de griep hadden. Ik voelde me beroerd, maar S niet. Die babbelde vrolijk door en wou graag spelen. Toen zeiden we wel tegen elkaar: phf nu vind ik het zwaar Maar voor de rest vind ik het helemaal niet zwaar. Soms ben ik wel weer erg moe omdat meneer zo slecht slaapt als er weer een tandje door moet komen, maar dat is dan tijdelijk. Ik vind het moederschap vooral genieten, ik geniet van zijn lach, van zijn doen en laten, van de eerste stapjes los wat hij nu zet. Hij draait mee in onze ritme en soms moet hij zich aan passen en soms wij aan hem.
En dat twijfelen aan mezelf herken ik wel. Ik vraag mezelf ook vaak af: doe ik het goed? Soms sta ik ook met mijn handen in het haar, dan vraag ik me af waarom hij zo huilt. Achteraf gezien was er altijd wel wat (buikgriep, oorontsteking etc) maar op dat moment wist ik dat nog niet. En dat lijkt me heel normaal want geen 1 iemand voed haar kind perfect op.

Stuiterbal schreef:Ook hier herkenbaar. Ik heb dan ook echt nooit gezegd dat ik het moederschap een makkie vind.
De eerste weken, dan de eerste maanden, ik dacht heel vaak "was hij maar groter dan werd het makkelijker"

Ja klopt het word zelfstandiger maar bij lange na niet makkelijker. De ene fase volgt de andere fase. Zelf heb ik nooit het beeld geïdealiseerd maar dat het op momenten zo zwaar zou zijn, wist ik ook niet.
Ik moet eerlijk zeggen dat als een jonge meid erop staat te springen, ik meteen vraag "Weet je het heel zeker want zo'n rozengeur en maneschijn is het allemaal niet"

Maar ik zou mijn kleine boef never ever willen missen. Buiten de enorme verantwoording, is hij echt mijn verrijking in mijn leven.


En nog mooier, sinds een week heb ik een relatie en ben ik van 1 kind naar 3 kids gegaan En dat zonder pijn te lijden

Na 1 week relatie al zeggen dat je nu opeens 3 kinderen hebt!
Klinkt heel erg alsof je er al een soort moedertje over speelt terwijl ze vast
een eigen moeder hebben. Het komt heel raar over. De vriendin van mijn ex
praatte ook al zo dus ik vind het nogal een gevoelig onderwerp.
Voordat zoiets gezegd word vind ik dat ze de relatie eerst maar eens moeten bewijzen.
Mijn partner heeft ook een kind maar we kennen elkaar pas kort en het blijft een kind
van hem en zijn ex en naarmate je langer bij elkaar bent gaat dat vast groeien en word je een
soort vertrouwenspersoon voor de kinderen maar om nu al te roepen in meerdere
berichten dat je er nu opeens 2 kinderen bij hebt zonder pijn te lijden vind ik nogal vroeg en
als ik hun echte moeder was zou ik dat niet heel erg waarderen denk ik.

Ik denk niet dat stuiterbal het zo bedoeld hoor, ik vind je reactie wel wat overdreven.

Ja ik vind het zwaar, want de opvoeding en alles wat er bij komt kijken ligt voor het grootste gedeelte alleen bij mij. Mijn man moet ik met alles sturen, omdat hij asperger/autisme heeft.

Cupcake schreef:

Stuiterbal schreef:Ook hier herkenbaar. Ik heb dan ook echt nooit gezegd dat ik het moederschap een makkie vind.
De eerste weken, dan de eerste maanden, ik dacht heel vaak "was hij maar groter dan werd het makkelijker"

Ja klopt het word zelfstandiger maar bij lange na niet makkelijker. De ene fase volgt de andere fase. Zelf heb ik nooit het beeld geïdealiseerd maar dat het op momenten zo zwaar zou zijn, wist ik ook niet.
Ik moet eerlijk zeggen dat als een jonge meid erop staat te springen, ik meteen vraag "Weet je het heel zeker want zo'n rozengeur en maneschijn is het allemaal niet"

Maar ik zou mijn kleine boef never ever willen missen. Buiten de enorme verantwoording, is hij echt mijn verrijking in mijn leven.


En nog mooier, sinds een week heb ik een relatie en ben ik van 1 kind naar 3 kids gegaan En dat zonder pijn te lijden

Na 1 week relatie al zeggen dat je nu opeens 3 kinderen hebt!
Klinkt heel erg alsof je er al een soort moedertje over speelt terwijl ze vast
een eigen moeder hebben. Het komt heel raar over. De vriendin van mijn ex
praatte ook al zo dus ik vind het nogal een gevoelig onderwerp.
Voordat zoiets gezegd word vind ik dat ze de relatie eerst maar eens moeten bewijzen.
Mijn partner heeft ook een kind maar we kennen elkaar pas kort en het blijft een kind
van hem en zijn ex en naarmate je langer bij elkaar bent gaat dat vast groeien en word je een
soort vertrouwenspersoon voor de kinderen maar om nu al te roepen in meerdere
berichten dat je er nu opeens 2 kinderen bij hebt zonder pijn te lijden vind ik nogal vroeg en
als ik hun echte moeder was zou ik dat niet heel erg waarderen denk ik.

Ik denk niet dat Stuiterbal het zo bedoelt zoals jij denkt dat ze het bedoelt..

Wow cupcake... een beetje overtrokken vind je niet?

Zijn kids horen bij hem, en die hoort zij dus ook te accepteren in de relatie. En dat is volgens mij nou juist het gene wat ze met dat zinnetje bedoeld..

Luce schreef:

xxjojootjexx schreef:Dat is ook wat het zwaar maakt. Dat je als moeder nooit het gevoel hebt dat je het allemaal echt wel goed doet. Je blijft aan jezelf twijfelen, de hele dag. Of je nou heel druk in de weer bent met huilende, spelende, poepende, spugende baby of een baby hebt die de hele dag heerlijk slaapt en niet huilt, als moeder blijf je altijd twijfelen.
Je doet je best, meer kun je niet doen, terwijl je als mama alles wilt doen.

Eens. Ik twijfel bijvoorbeeld ook altijd of ik mijn kinderen wel goed opvoed. Kan me schuldig voelen als ik eens een keer flink boos ben geworden. Ben dan bang dat ik hen geen veilig gevoel mee geef (wat ik zelf heb gemist en daarom zo belangrijk vind voor hen). Ik kan me over duizenden dingen schuldig voelen of twijfelen. Deed ik op gegeven moment ook. Maar op gegeven moment moet je die knop om leren zetten. Je probeert het moederschap zo goed mogelijk in te vullen. En dat is goed. Niemand is perfect.

Dat huishouden bijvoorbeeld.. Ik heb de laatste maanden gewoon maar geaccepteerd dat het hier de eerste jaren gewoon vaak een bende is. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik krijg het niet voor elkaar om alles op de rails te houden. Doe ik dat wel, dan krijgt mijn gezin minder aandacht. En daar pas ik ook voor hoor. Want wat is nou belangrijker? Aandacht voor je gezin of aandacht voor het huishouden?

Echt helemaal mee eens! De situatie accepteren zoals die is heeft mij echt heel erg geholpen!

Ik vond baby l stukken makkelijker dan peuter l
en ook nu vind ik baby j niet zwaar. Soms breekt me het zweet uit wanneer l eten wil, j eten wil en ik omval van de hongrr...en papa niet thuis is. Maar verder...als l aandacht wilt gaat j naar bed. Ik vind l nu pittiger dan j qua aandacht en verzorging. Maae j is ook super makkelijk

Ik vind het ook met regelmaat zwaar, hoewel het echt per dag verschilt. De tweede is gelukkig veel minder bewerkelijk als baby dan de eerste dus we zijn wel wat gewend. En samen met mijn man zijn we een goed team vind ik, we wisselen elkaar af als we het even gehad hebben en even moeten opladen. Soms gaat 1 van ons met beide kids weg om de ander even wat rust te gunnen. We laten ze nu wat vaker logeren, dat durfde ik bij de eerste echt niet aan, maar bij een tweede merk ik dat ik er zelf minder moeite mee heb. Ik voel me er wel schuldig over soms maar ik weet dat de kinderen heel graag bij de opa's en oma's zijn. Voordat ik kinderen had, dacht ik dat ik alles wel leuk zou vinden en met liefde elk weekend vroeg eruit zou moeten voor de kinderen. Nou nu maken we toch echt wel afspraken over wie mag uitslapen. Ik denk echt als je de taken goed verdeeld dat het al enorm scheelt. Maar ja dat is lastig als je een man hebt die lange dagen maakt of je een tweeling hebt oid,

Bij mij overheerst het 'gelukkige' gevoel pas sinds hij 2 jaar is !
Ik ga niet uitweiden over het hoe en wat...maar nu geniet ik!
Ik zie er ook op tegen een eventuele tweede; en daarmee bedoel ik niet het kindje maat de eerste 2 jaar!
Ik herken het gevoel dus volledig !

Ik vond het bij de oudste niet zwaar, ze was een makkelijke baby en het ging meestal allemaal heel relaxed. Ik vond de overgang van 0 naar 1 ook niet zwaar.
Maar de tijd na de geboorte van de tweede vond ik wel heel zwaar, hij heeft veel gehuild, de nachten waren drama tot 17 maanden en dan nog een peuter erbij.
Een taboe vind ik het niet, ik hoor van andere moeders en vriendinnen ook dat zij het zwaar vinden en wat ze dan zwaar vinden.

Het moederschap is idd, pittig.
In het begin heb ik ook borstvoeding gegeven. R was wel een baby die de nachten gewoon doorsliep, als hij om 23.00 uur de laatste fles had gehad werd ie gerust de volgende dag om een uur of 8.00 soms 9.30 wakker...
Mijn borstvoeding liep terug waardoor ik na 4 maanden bij moest kolven, vond het moeilijk toen ik de beslissing moest maken om daar ook mee te stoppen vanwege teruglopen van de melk. R was ook niet altijd makkelijk aan te leggen.
Verder was hij een makkelijke baby wat ook zijn huiluurjes had.
Als ik heel eerlijk ben vind ik de fase waarin hij nu zit ook best pittig. Hij is nu 18 maanden, en een mannetje wat heel slim is.
Hij weet wat hij wil, gelukkig kan hij al geruime tijd lopen, en goed aangeven wat hij wil. Hij praat ook heel erg goed. Maar man, het uitproberen en het verzetten als meneer iets niet wil, daar moet ik soms echt aan wennen.
Een luier verschonen en kleding aan doen wat ik ooit als gezellig heb ervaren... vind ik nu soms echt niet leuk meer, hij blijft voor geen meter liggen en maait met armen en benen... is leuk als hij gepoept heeft... hmm maargoed, het lukt keer op keer om hem weer schoon te krijgen.
Heb nu een manier om bepaalde dingen gewoon staand en of zittend aan te doen, dit werkt beter.
Maar verder is het een vrolijk en lief kereltje, wat gewoon de wereld aan het ontdekken is.
En mijn vriend en ik houden onwijs veel van hem.

A is zo'n makkelijk kind, al vanaf de geboorte. Ze sliep gelijk door, borstvoeding liep als een trein en ze kwam netjes elke drie uur. Ik heb het eerste jaar dus niet als zwaar ervaren. Psychisch zat ik wel aardig in de knoop, maar dat lag absoluut niet aan A.

Omdat A zo makkelijk was en nog steeds is maakt dat ik soms wel bang ben voor een tweede. Wat als dat kindje nou juist precies het tegenovergestelde is? Maar goed, dat weet ik toch niet van tevoren en is ook geen reden er niet nog één te willen.

Liadan schreef:Ik vond het bij de oudste niet zwaar, ze was een makkelijke baby en het ging meestal allemaal heel relaxed. Ik vond de overgang van 0 naar 1 ook niet zwaar.
Maar de tijd na de geboorte van de tweede vond ik wel heel zwaar, hij heeft veel gehuild, de nachten waren drama tot 17 maanden en dan nog een peuter erbij.
Een taboe vind ik het niet, ik hoor van andere moeders en vriendinnen ook dat zij het zwaar vinden en wat ze dan zwaar vinden.

Mee eens, al krijg ik soms weleens te horen dat ik er zelf voor gekozen heb om een kind te krijgen en dat ik blij moet zijn dat ik kinderen kan krijgen. Vind dat zo'n dooddoener, natuurlijk houd je er rekening mee dat het zwaar kan zijn de eerste tijd, maar dat het na 16 maanden nog steeds iedere nacht spoken is, had ik niet verwacht, en baal ik soms stevig van.

Het kan wel hoor, 2 makkelijke kinderen.
Iedereen zei het toen tegen me; denk er maar om, ze is zo makkelijk. Lukt met de tweede nooit!
En toch, precies eenzelfde soort kind als de eerste.

Manderijn schreef:Het kan wel hoor, 2 makkelijke kinderen.
Iedereen zei het toen tegen me; denk er maar om, ze is zo makkelijk. Lukt met de tweede nooit!
En toch, precies eenzelfde soort kind als de eerste.

We proberen tegen die tijd gewoon hetzelfde recept!