Moederschap.. Ik ben eerlijk..

Rood schreef:

chococupcake schreef:Eens, je moet het echt zelf ervaren.

Zal ik maar niets meer zeggen dan? Ik HAAT die opmerking.

Eens. Ik lees m de laatste tijd vaker hier, en vind m vrij storend. In het rijtje passend van wacht maar tot je zelf moeder bent, wacht maar tot ze gaat kruipen, wacht maar tot ze loopt, wacht maar tot ..

On topic; ja, ik vond de eerste tijd ook pittig. Bv die nog op gang moest komen, onzekerheid daar omheen, een enorme mama-plakkerd (gelukkig was daar de draagdoek volgens mij zou het zonder draagdoek een stuk pittiger zijn geweest) en gewoon het leren kennen van het minimensje dat ik op de wereld had gezet. Daarnaast vond ik het machtig mooi, genoot en geniet ik en is die babytijd zó razendsnel voorbij gegaan.

Je kindje volgen, slapen wanneer je kindje slaapt, het huishouden vaak maar even laten voor wat het is, een draagdoek en accepteren. Accepteren dat er soms maar een x aantal uren in een nacht zitten bijvoorbeeld. Dat is wat uet hier makkelijker maakte.

Tiramisu schreef:
Je kindje volgen, slapen wanneer je kindje slaapt, het huishouden vaak maar even laten voor wat het is, een draagdoek en accepteren. Accepteren dat er soms maar een x aantal uren in een nacht zitten bijvoorbeeld. Dat is wat uet hier makkelijker maakte.

Klopt, acceptatie is al een hele stap in de juiste richting. Charles zei dat ik hem gewoon eten moest geven en me niet zo strikt moest houden al tijden of dat ie teveel kreeg. En toen ik hem gaf wat hij echt wilde eten bleek hij maar 2 flesjes van 60cc per dag meer nodig had.
En dan nog iets he, er wordt soms zo lichtzinnig gedaan over borstvoeding. Man man man.. wat is borstvoeden hard werken zeg.

Paper Crown schreef:

Tiramisu schreef:
Je kindje volgen, slapen wanneer je kindje slaapt, het huishouden vaak maar even laten voor wat het is, een draagdoek en accepteren. Accepteren dat er soms maar een x aantal uren in een nacht zitten bijvoorbeeld. Dat is wat uet hier makkelijker maakte.

Klopt, acceptatie is al een hele stap in de juiste richting. Charles zei dat ik hem gewoon eten moest geven en me niet zo strikt moest houden al tijden of dat ie teveel kreeg. En toen ik hem gaf wat hij echt wilde eten bleek hij maar 2 flesjes van 60cc per dag meer nodig had.
En dan nog iets he, er wordt soms zo lichtzinnig gedaan over borstvoeding. Man man man.. wat is borstvoeden hard werken zeg.

Ja mee eens, er word gedaan alsof het de meeste heel gemakkelijk af gaat, maar ik ging er echt aan onderdoor, toen ik stopte na 6 weken gaf me dat zo veel meer rust.
En ik wil geen negatieve reacties uitlokken maar ik vond t ook fijn dat mijn lijf weer van mij was na de bv

In het begin vond ik bv wel hard werken ja. Nu vind ik het al maanden echt heerlijk en ook als ik hier over fv lees ben ik zó blij dat ik bv geef! Geen gedoe met hoeveelheden, niet op hoeven staan snachts om een flesje te maken/geven. Gewoon aanleggen als ze wil drinken en klaar

strawberry schreef:

Paper Crown schreef:

Tiramisu schreef:
Je kindje volgen, slapen wanneer je kindje slaapt, het huishouden vaak maar even laten voor wat het is, een draagdoek en accepteren. Accepteren dat er soms maar een x aantal uren in een nacht zitten bijvoorbeeld. Dat is wat uet hier makkelijker maakte.

Klopt, acceptatie is al een hele stap in de juiste richting. Charles zei dat ik hem gewoon eten moest geven en me niet zo strikt moest houden al tijden of dat ie teveel kreeg. En toen ik hem gaf wat hij echt wilde eten bleek hij maar 2 flesjes van 60cc per dag meer nodig had.
En dan nog iets he, er wordt soms zo lichtzinnig gedaan over borstvoeding. Man man man.. wat is borstvoeden hard werken zeg.

Ja mee eens, er word gedaan alsof het de meeste heel gemakkelijk af gaat, maar ik ging er echt aan onderdoor, toen ik stopte na 6 weken gaf me dat zo veel meer rust.
En ik wil geen negatieve reacties uitlokken maar ik vond t ook fijn dat mijn lijf weer van mij was na de bv

Maar dat is toch ook zo? De eerste paar keer vond ik het mooi, dat hij aan de borst dronk maar daarna was het gewoon oh, shit weer die tiet eruit, eerste paar minuten me verbijten ivm de pijn en dan die vreselijke lekkende borsten..

Tiramisu schreef:In het begin vond ik bv wel hard werken ja. Nu vind ik het al maanden echt heerlijk en ook als ik hier over fv lees ben ik zó blij dat ik bv geef! Geen gedoe met hoeveelheden, niet op hoeven staan snachts om een flesje te maken/geven. Gewoon aanleggen als ze wil drinken en klaar

Ja, dat had ik ook, flesvoeding lijkt me juist hard werken, al die vragen altijd over hoeveel cc, hoeveel schepjes, hoeveel flessen per dag. Je moet het ook allemaal nog klaarmaken en kopen.

Tiramisu schreef:In het begin vond ik bv wel hard werken ja. Nu vind ik het al maanden echt heerlijk en ook als ik hier over fv lees ben ik zó blij dat ik bv geef! Geen gedoe met hoeveelheden, niet op hoeven staan snachts om een flesje te maken/geven. Gewoon aanleggen als ze wil drinken en klaar

Klopt hoor, als borstvoeden lukt is het vele malen makkelijker dan flesjes. Het is echt een gedoetje om je bed uit te moeten, flesje maken, bibberen van de kou terwijl je wacht op het flesje. Dan weer flesjes schoonmaken, steriliseren, speentjes uitkoken.. boy..

Susan schreef:

Tiramisu schreef:In het begin vond ik bv wel hard werken ja. Nu vind ik het al maanden echt heerlijk en ook als ik hier over fv lees ben ik zó blij dat ik bv geef! Geen gedoe met hoeveelheden, niet op hoeven staan snachts om een flesje te maken/geven. Gewoon aanleggen als ze wil drinken en klaar

Ja, dat had ik ook, flesvoeding lijkt me juist hard werken, al die vragen altijd over hoeveel cc, hoeveel schepjes, hoeveel flessen per dag. Je moet het ook allemaal nog klaarmaken en kopen.

En het kost je een fortuin, vooral als je hét flesje dat werkt voor jouw kind met juiste speen nog niet hebt gevonden. Ik geloof dat ik wel 200,- heb uitgegeven alleen aan flesjes, spenen, sterilisator. En dan eet Julian 1 pot Omneo (wat 15,- kost en een pot standaard van 13,-) per week eet. Stel je voor je hebt het niet heel erg breed, dan nog moet je dit gewoon kopen.

Ik vind het moederschap aan de ene kant extreem fijn, maar aan de andere kant ook extreem zwaar.

Filoria schreef:Ik vond het hele eerste jaar zwaar, maar de eerste weken het ergste. Voelde me opgesloten in mijn eigen huis.

Hier ben ik het mee eens. Maar ik deed het ook mezelf aan (na 5weken weer naar school, perse willen afstuderen en gewoon niet aan mezelf denken). Al heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik het heek zwaar vond. En nu nog vind ik het soms heek erg zwaar. Als R weer een driftbui krijgt en hij de boel bij elkaar gilt, slaat, gooit en schopt kan ik hem echt achter het behang plakken en gewoon weggaan. .

Wij hebben twee rustige meiden, R slaapt van half 7 tot 7/half 8 en RL slaapt van 10 tot 7/half 8.
RL huilt ook alleen als er wat is, R kan natuurlijk al lang praten.
Maar ik vind het ook even best zwaar. Mijn man is druk in het nieuwe huis, overdag werken, snel eten en weer naar het huis om daar te klussen, dan komt hij thuis en lig ik vaak net in bed, als hij er dan eindelijk bij komt slaap ik vaak al. Ik moet overal naartoe lopen hier, woon gewoon in een dorp maar het is wel veel lopen. Kind naar school, ophalen, boodschappen, gastouder, werken etc.
R is nu veel drukker, luistert slechter, en ik ben natuurlijk ook bezig met RL. Omdat mijn man dus veel in het nieuwe huis bezig is, komt alles op mij aan en dat vind ik (te) veel. Maar het moet even. Vaak ben ik aan het einde van de dag chagrijnig en kortaf, na een hele dag gezeur van de oudste. Ik verlang er echt naar dat we in het nieuwe huis wonen, het weer rustiger hebben waardoor we ook weer beiden voor de meiden zorgen en meer tijd en aandacht voor elkaar hebben. Hopelijk kan ik dan ook weer beter mijn ritme hebben en ben ik liever voor R.

Rejoy. schreef:Ik vind het moederschap aan de ene kant extreem fijn, maar aan de andere kant ook extreem zwaar.

Ja dit inderdaad. En daarbij, je bent nooit meer zorgeloos. Ik ben zelf bijv opgelucht als hij een boertje doet, ik maak me druk als hij bijv nog niet heeft gepoept, ik maak me druk als hij teveel slaapt en ik maak me druk als hij te weinig slaapt.

Ik ervaar het juist helemaal niet als zwaar. Maar misschien is dat ook maar net hoe je er mee om gaat? Want je kan van te voren weten dat een kind helemaal afhankelijk is van jou. Dat je leven ineens 24/7 om een ander draait. Dat je niet zo makkelijk de deur meer uit kan, en ook dat je minder slaapt. Ik heb het leven daar op aan gepast, en dat gaat inmiddels al 4 jaar goed. De momenten dat ik het echt zwaar vond was als ze echt ziek waren. Veel beleefd inmiddels met de akelige pseudo kroep (2 weken terug nog een erge aanval) en dan denk ik oprecht; Dit is zwaar.
Ik vind het alleen gek dat je ook alles op je neemt, ja je man werkt, maar jij net zo hard hoor! Dat hij er in de nacht een keer uit gaat word het toch niet slechter van? Neem een nacht voor je zelf en laad lekker op! Laat je huishouden eens de boel en duik vroeg je bed in. Oftewel, maak het jezelf niet onnodig zwaar.

Vervelend Viva! Ik hoop dat jullie gauw in stiller vaarwater komen. Ik kan me voorstellen dat als je er twee hebt, het pas echt zwaar is.

Supertalentje schreef:Niks geen taboe, ik vond het eerste jaar zwaar. En iedereen die ik spreek ook. Gelukkig worden ze groter!

Ik wilde exact hetzelfde zeggen!

Ik vond het eerste jaar echt heftig. Ik moet zeggen dat ik daar nu ook echt tegenop zie. Toen kon ik gewoon met dochter mee rusten, dat gaat nu niet meer. Nu heb ik een vliegende peuter rond rennen.

Manderijn schreef:Ik ervaar het juist helemaal niet als zwaar. Maar misschien is dat ook maar net hoe je er mee om gaat? Want je kan van te voren weten dat een kind helemaal afhankelijk is van jou. Dat je leven ineens 24/7 om een ander draait. Dat je niet zo makkelijk de deur meer uit kan, en ook dat je minder slaapt. Ik heb het leven daar op aan gepast, en dat gaat inmiddels al 4 jaar goed. De momenten dat ik het echt zwaar vond was als ze echt ziek waren. Veel beleefd inmiddels met de akelige pseudo kroep (2 weken terug nog een erge aanval) en dan denk ik oprecht; Dit is zwaar.
Ik vind het alleen gek dat je ook alles op je neemt, ja je man werkt, maar jij net zo hard hoor! Dat hij er in de nacht een keer uit gaat word het toch niet slechter van? Neem een nacht voor je zelf en laad lekker op! Laat je huishouden eens de boel en duik vroeg je bed in. Oftewel, maak het jezelf niet onnodig zwaar.

Och je wil niet weten hoeveel eisen ik aan mezelf stel. Ik kan gewoon niet denken, ach, dat bed verschonen kan morgen/wanneer ik tijd/zin heb ook. Nee dat moet meteen.
Wat betreft mijn man, nee hij zal er niets van krijgen als hij een flesje maakt hoor, maar het zit gewoon niet in mijn systeem om passief te zijn en te denken: 'ik slaap gewoon rustig verder' ik word ook wakker en dan denk ik ach kan ik net zo goed dat flesje gaan maken ook. Dit zal overigens veranderen wanneer ik weer aan het werk ga.

*

Mij lijkt flesvoeding toch ook wel makkelijk hoor. Dat kan je uit handen geven. Borstvoeding niet. Ik vond het best pittig om er 's nachts alleen voor te staan. Man deed in het begin wel haar luier, maar op een gegeven moment hoefde dat niet meer.
Daarnaast weigerde dochter de fles, dus ze kon ook echt niet zonder mij 's nachts. Pas na ruim een jaar kon ik een nachtje weg, wat was dat genieten!

Limburg85 schreef:Ik vind het ook zwaar, pas nu besef ik hoe verwend we waren met de vrijheid omdat de andere 2 groter zij . En hier heeft R tot 9 welen bijna alleen maar gehuild en heel weinig geslapen en van heel mensen kreeg ik ongeloof en dat maakte het ontzettend zwaar naast het non stop gehuil, niet slapen en verwerken van de bevalling en de hectieck erna. Nu slaapt hij voorbeeldig maar moet wel heel strak aan het schem houden waardoor je non stop aan huis gekluisterd ben en dan word je wereld zo klein maat ja alles beter dan non stop gehuil en niet slapen.

Dat vond ik denk het allerzwaarste.
A. huilde de eerste weken ook zoveel. Behalve als er mensen kwamen. Dan had hij net een fles in zijn strotje of hij lag toevallig net te slapen. Daardoor kregen we opmerkingen als: Huilen? Dat kind heeft geen longen. Als wij er zijn is hij altijd stil.
Of: Kijk hem eens tevreden liggen. Het zal vast meer lijken dan jullie denken.
Als ik nu terug denk aan die opmerkingen moet ik weer huilen.
We waren bijna in staat om hem bij de huisarts achter te laten

PC, dat hoop ik ook. Ze zeggen het altijd wel hoor, dat de overgang van 1 naar 2 groot is. Nou, ik vond dat dus ook érg groot. Ik zou niet anders willen hoor, absoluut niet, maar ik moet mijn ritme hervinden en we zijn nu even druk door alles wat erbij komt.

En ik vond dan weer de overgang van 0 naar 1 véél groter dan van 1 naar 2. Maar dat komt denk ik doordat de oudste veeeeel gehuild heeft en de jongste juist extreem makkelijk is.

Paper Crown schreef:

Manderijn schreef:Ik ervaar het juist helemaal niet als zwaar. Maar misschien is dat ook maar net hoe je er mee om gaat? Want je kan van te voren weten dat een kind helemaal afhankelijk is van jou. Dat je leven ineens 24/7 om een ander draait. Dat je niet zo makkelijk de deur meer uit kan, en ook dat je minder slaapt. Ik heb het leven daar op aan gepast, en dat gaat inmiddels al 4 jaar goed. De momenten dat ik het echt zwaar vond was als ze echt ziek waren. Veel beleefd inmiddels met de akelige pseudo kroep (2 weken terug nog een erge aanval) en dan denk ik oprecht; Dit is zwaar.
Ik vind het alleen gek dat je ook alles op je neemt, ja je man werkt, maar jij net zo hard hoor! Dat hij er in de nacht een keer uit gaat word het toch niet slechter van? Neem een nacht voor je zelf en laad lekker op! Laat je huishouden eens de boel en duik vroeg je bed in. Oftewel, maak het jezelf niet onnodig zwaar.

Och je wil niet weten hoeveel eisen ik aan mezelf stel. Ik kan gewoon niet denken, ach, dat bed verschonen kan morgen/wanneer ik tijd/zin heb ook. Nee dat moet meteen.
Wat betreft mijn man, nee hij zal er niets van krijgen als hij een flesje maakt hoor, maar het zit gewoon niet in mijn systeem om passief te zijn en te denken: 'ik slaap gewoon rustig verder' ik word ook wakker en dan denk ik ach kan ik net zo goed dat flesje gaan maken ook. Dit zal overigens veranderen wanneer ik weer aan het werk ga.

Maar dan maak je het wel tegenstrijdig. Want je vind het wel zwaar, maar de oplossingen die voor de hand liggen 'gebruik' je niet.
Ik begrijp je overigens wel hoor, want zo ben ik ook. Hier is het door de jaren heen dan ook nog zo dat ik gewoon het meeste doe omdat ik het zo vaak doe dat het ook gewoon sneller gaat als ik het doe.
Dus ook in het weekend kleed ik de kinderen aan, smeer in hun brood e.d terwijl mijn vriend het ook zou kunnen doen. Feit is dat het er zo in zit dat ik het altijd doe, dat ik het dan dus ook doe. Best irritant soms.

Rejoy. schreef:En ik vond dan weer de overgang van 0 naar 1 véél groter dan van 1 naar 2. Maar dat komt denk ik doordat de oudste veeeeel gehuild heeft en de jongste juist extreem makkelijk is.

Dit soort berichten geven me goede hoop!!

Hier huilde dochter ook veel (mede door de KMA). Ik hoop zooooo dat zoon anders gaat zijn.

Je mag toch best eerlijk zijn!

Het valt ook gewoon niet mee. Je bent 24/7 alleen maar voor de kleine. Je sociale leven staat even op een laag pitje . Maar één troost het gaat over hoor. Als je kindje wat ouder is gaat het een stuk gemakkelijker . Je kunt dingen beter plannen en ze kunnen zich wat beter vermaken. Ik heb er ook veel moeite mee gehad. Nu na 2,5 jaar heb ik pas weer het gevoel van ja ik kan het wel aan hoor een 2e kindje.