Re: Moederschap.. Ik ben eerlijk..

Gast zo 17 feb 2013 - 7:22

Rejoy. schreef:En ik vond dan weer de overgang van 0 naar 1 véél groter dan van 1 naar 2. Maar dat komt denk ik doordat de oudste veeeeel gehuild heeft en de jongste juist extreem makkelijk is.

Hier dus allemaal precies andersom smile

Oudste extreem makkelijke baby maar nu extreme peuter en nu daar dus een baby bij die veel huilde en nooit sliep en nog slecht slaapt..

Charles zo 17 feb 2013 - 7:23

Ik moet huilen van dit topic. Cry

Ik vind het ook zwaar. Ik ben de hele dag bezig bezig bezig. En nóg...ik kan geven wat ik wil, wat ik geef is voor mijn gevoel nooit voldoende. Er kan er nooit eens eentje lekker mij me op schoot in slaap vallen want dan heeft de ander me weer nodig. Naar buiten kom ik amper. Ik doe maar en het is nooit genoeg.

Stuiterbal zo 17 feb 2013 - 7:24

Ook hier herkenbaar. Ik heb dan ook echt nooit gezegd dat ik het moederschap een makkie vind.
De eerste weken, dan de eerste maanden, ik dacht heel vaak "was hij maar groter dan werd het makkelijker"

Ja klopt het word zelfstandiger maar bij lange na niet makkelijker. De ene fase volgt de andere fase. Zelf heb ik nooit het beeld geïdealiseerd maar dat het op momenten zo zwaar zou zijn, wist ik ook niet.
Ik moet eerlijk zeggen dat als een jonge meid erop staat te springen, ik meteen vraag "Weet je het heel zeker want zo'n rozengeur en maneschijn is het allemaal niet"

Maar ik zou mijn kleine boef never ever willen missen. Buiten de enorme verantwoording, is hij echt mijn verrijking in mijn leven.

En nog mooier, sinds een week heb ik een relatie en ben ik van 1 kind naar 3 kids gegaan Yes

En dat zonder pijn te lijden Very Happy

strawberry zo 17 feb 2013 - 7:25

Oh ja ik kan ook moeilijk wat uit handen geven, de nachten doe ik eigenlijk ook altijd zelf omdat mijn vriend veel werkt en ik toch eerder wakker ben als Mas huilt.

In het weekend slapen we om en om uit maar als het mijn uitslaap dag is dan ga ik er 9 van de 10 keer toch zelf uit omdat ik toch niet meer lekker slaap als Mas wakker is.
Net zoals de bedden verschonen, de badkamer of stofzuigen ik kan het niet laten liggen want ik stoor me zo snel als iets rommelig is. Moet ik nog steeds proberen om dat wat meer langs me neer te leggen. Van rommel word ik chagrijnig.

Luce zo 17 feb 2013 - 7:25

Supertalentje schreef:Niks geen taboe, ik vond het eerste jaar zwaar. En iedereen die ik spreek ook. Gelukkig worden ze groter!

Ik ken ook niemand die het eerste jaar makkelijk vond. In mijn omgeving is iedereen daar gewoon eerlijk over. Mijn jongste is nu 9 maanden en ik vind het zóveel makkelijker weer. Het is inderdaad echt het eerste jaar. Nou ja, het eerste half jaar vind ik dan. Dat vond ik bij beide kinderen het zwaarst. Je leert elkaar net kennen, weet niet wat zijn gebruiksaanwijzing is. Hij kan zelfs aangeven, weinig interactie. Weinig slaap.

Maar echt, het wordt beter. En na een half jaar vind je het al véél minder zwaar. En na een jaar ook weer veel minder zwaar. En met 1,5 jr/2 jr begint de peuterpuberteit

Limburg85 zo 17 feb 2013 - 7:28

Smupskes~ schreef:
Limburg85 schreef:Ik vind het ook zwaar, pas nu besef ik hoe verwend we waren met de vrijheid omdat de andere 2 groter zij . En hier heeft R tot 9 welen bijna alleen maar gehuild en heel weinig geslapen en van heel mensen kreeg ik ongeloof en dat maakte het ontzettend zwaar naast het non stop gehuil, niet slapen en verwerken van de bevalling en de hectieck erna. Nu slaapt hij voorbeeldig maar moet wel heel strak aan het schem houden waardoor je non stop aan huis gekluisterd ben en dan word je wereld zo klein maat ja alles beter dan non stop gehuil en niet slapen.

Dat vond ik denk het allerzwaarste.
A. huilde de eerste weken ook zoveel. Behalve als er mensen kwamen. Dan had hij net een fles in zijn strotje of hij lag toevallig net te slapen. Daardoor kregen we opmerkingen als: Huilen? Dat kind heeft geen longen. Als wij er zijn is hij altijd stil.
Of: Kijk hem eens tevreden liggen. Het zal vast meer lijken dan jullie denken.
Als ik nu terug denk aan die opmerkingen moet ik weer huilen.
We waren bijna in staat om hem bij de huisarts achter te laten

Hier exact hetzelfde en dat deed echt pijn en dat maakte me echt onzeker, op een gegeven moment ga je echt aan je zelf twijfelen terwijl ik helemaal niks verkeerd deed. Wat was ik deze tijd jaloers op m'n man, heerlijk 8 uur weg, 17.30 thuis en geen gehuil horen (deze gedachten zorgde natuurlijk weer voor een gezellige sfeer thuis, kwam in een heerlijk cirkeltje terecht).

chipa zo 17 feb 2013 - 7:28

Alsof ik mijn eigen ervaring hier teruglees pc! Wat wadi's intens gelukkig toen ik eindelijk zwanger was. En nog gelukkiger toen f gezond en wel op de wereld was. Maar o wat was het eerste jaar zwaar. Huilen, huilen huilen. En niet slapen. Ook de nachten waren drama. Kon hem ook nauwelijks even neerleggen. Hij wilde de hele dag bij me liggen.
Uiteindelijk ben ik na 10 maanden bij een chiropractor terecht gekomen. Hij herkende alle klachten en is f gaan behandelen. Sindsdien gaat het eten goed en het slapen goed. Is een lang verhaal en wil ook niet zeggen dat het bij jou hetzelfde is, maar als je meer wilt weten mag je me pm'en.

Limburg85 zo 17 feb 2013 - 7:29

Viva schreef:PC, dat hoop ik ook. Ze zeggen het altijd wel hoor, dat de overgang van 1 naar 2 groot is. Nou, ik vond dat dus ook érg groot. Ik zou niet anders willen hoor, absoluut niet, maar ik moet mijn ritme hervinden en we zijn nu even druk door alles wat erbij komt.

Ik vond juist de overgang van 2 naar 3 groter dan van 1 naar 2.

Lejow zo 17 feb 2013 - 7:30

Dan kom ik eigenlijk maar vertellen dat ik het eerste jaar wél makkelijk vond.
Op de 7 weken na dat B in het ziekenhuis heeft gelegen na dan.
Ze sliep vrij snel door, was (en is) een extreem makkelijke baby, huilt eigenlijk nooit en is altijd tevreden.
Het echte slaapgebrek waar ik veel over hoor heb ik dan ook nog niet zo ervaren.

Verder wil ik alle mama's die het wel als zwaar ervaren een hele dikke knuffel geven, het lijkt me niet niks hug

Kan er soms echt van balen dat ik niet bij iedereen in de buurt woon, had jullie met liefde komen helpen!

Viva zo 17 feb 2013 - 7:31

Limburg85 schreef:
Viva schreef:PC, dat hoop ik ook. Ze zeggen het altijd wel hoor, dat de overgang van 1 naar 2 groot is. Nou, ik vond dat dus ook érg groot. Ik zou niet anders willen hoor, absoluut niet, maar ik moet mijn ritme hervinden en we zijn nu even druk door alles wat erbij komt.

Ik vond juist de overgang van 2 naar 3 groter dan van 1 naar 2.

ik bedoel van 1 kind naar 2 kinderen hé... Met een 3e nog geen ervaring.

strawberry zo 17 feb 2013 - 7:33

Luce schreef:
Supertalentje schreef:Niks geen taboe, ik vond het eerste jaar zwaar. En iedereen die ik spreek ook. Gelukkig worden ze groter!

Ik ken ook niemand die het eerste jaar makkelijk vond. In mijn omgeving is iedereen daar gewoon eerlijk over. Mijn jongste is nu 9 maanden en ik vind het zóveel makkelijker weer. Het is inderdaad echt het eerste jaar. Nou ja, het eerste half jaar vind ik dan. Dat vond ik bij beide kinderen het zwaarst. Je leert elkaar net kennen, weet niet wat zijn gebruiksaanwijzing is. Hij kan zelfs aangeven, weinig interactie. Weinig slaap.

Maar echt, het wordt beter. En na een half jaar vind je het al véél minder zwaar. En na een jaar ook weer veel minder zwaar. En met 1,5 jr/2 jr begint de peuterpuberteit

Ik vond het bij Y. inderdaad na het 1e jaar veel makkelijker maar nu met M. juist weer helemaal niet, hij zit overal op en aan, is met alles nog zo wankel en wil al zo ontzettend veel ik zit nu echt niet op m'n gemak maar houd hem constant in de gaten door zijn hemofilie. Ik had bij Y. al t gevoel dat ik een paar extra ogen nodig had nou geef me nu nog maar een paar extra. Heb jij dat dan niet?

Supertalentje zo 17 feb 2013 - 7:33

Manderijn schreef:Ik ervaar het juist helemaal niet als zwaar. Maar misschien is dat ook maar net hoe je er mee om gaat? Want je kan van te voren weten dat een kind helemaal afhankelijk is van jou. Dat je leven ineens 24/7 om een ander draait. Dat je niet zo makkelijk de deur meer uit kan, en ook dat je minder slaapt. Ik heb het leven daar op aan gepast, en dat gaat inmiddels al 4 jaar goed. De momenten dat ik het echt zwaar vond was als ze echt ziek waren. Veel beleefd inmiddels met de akelige pseudo kroep (2 weken terug nog een erge aanval) en dan denk ik oprecht; Dit is zwaar.
Ik vind het alleen gek dat je ook alles op je neemt, ja je man werkt, maar jij net zo hard hoor! Dat hij er in de nacht een keer uit gaat word het toch niet slechter van? Neem een nacht voor je zelf en laad lekker op! Laat je huishouden eens de boel en duik vroeg je bed in. Oftewel, maak het jezelf niet onnodig zwaar.

Wat een dooddoener, je kan vantevoren weten dat... Ik heb me nergens in vergist, maar snachts gewoon kunnen slapen en je dan bedenken dat je dat met baby niet meer kunt is iets heel anders dan weken op 4 uur slaap moeten functioneren. En hoe voelt het eigenlijk als iemand 24/7 afhankelijk van je is? Dat zijn allemaal dingen die ik me terdege gerealisserd heb, maar hoe anders voelt het als het daadwerkelijk zo is? Het is me trouwens niks tegengevallen hoor, het was net zo onmenselijk zwaar als ik me voorgesteld had Wink

Maar ik vind niet dat je het niet zwaar mag vinden omdat je het had kunnen weten. Daarop je leven aanpassen doen we allemaal, betekend niet dat dat bij iedereen vanzelf gaat, betekend ook niet dat dat dan maar 'leuk' gevonden moet worden. Dat is het nou eenmaal niet altijd.

Luce zo 17 feb 2013 - 7:33

Paper Crown schreef:
Manderijn schreef:Ik ervaar het juist helemaal niet als zwaar. Maar misschien is dat ook maar net hoe je er mee om gaat? Want je kan van te voren weten dat een kind helemaal afhankelijk is van jou. Dat je leven ineens 24/7 om een ander draait. Dat je niet zo makkelijk de deur meer uit kan, en ook dat je minder slaapt. Ik heb het leven daar op aan gepast, en dat gaat inmiddels al 4 jaar goed. De momenten dat ik het echt zwaar vond was als ze echt ziek waren. Veel beleefd inmiddels met de akelige pseudo kroep (2 weken terug nog een erge aanval) en dan denk ik oprecht; Dit is zwaar.
Ik vind het alleen gek dat je ook alles op je neemt, ja je man werkt, maar jij net zo hard hoor! Dat hij er in de nacht een keer uit gaat word het toch niet slechter van? Neem een nacht voor je zelf en laad lekker op! Laat je huishouden eens de boel en duik vroeg je bed in. Oftewel, maak het jezelf niet onnodig zwaar.

Och je wil niet weten hoeveel eisen ik aan mezelf stel. Ik kan gewoon niet denken, ach, dat bed verschonen kan morgen/wanneer ik tijd/zin heb ook. Nee dat moet meteen.
Wat betreft mijn man, nee hij zal er niets van krijgen als hij een flesje maakt hoor, maar het zit gewoon niet in mijn systeem om passief te zijn en te denken: 'ik slaap gewoon rustig verder' ik word ook wakker en dan denk ik ach kan ik net zo goed dat flesje gaan maken ook. Dit zal overigens veranderen wanneer ik weer aan het werk ga.

Nou, dat heb ik dus wel geleerd met mijn jongste het afgelopen jaar. Je kunt wel constant het huishouden op orde willen houden enzovoort, maar wie heeft er wat aan? Ja, voor je gevoel is dat in orde. En zelf ben je kapot. Ik zou het eerder andersom regelen hoor de komende tijd. Jij en J. gaan voor. Daarna komt dat huishouden wel. De eerste maanden sta je in een soort overlevingsstand. Niemand verwacht dat jij je huishouden tip top in orde hebt hoor. Sowieso verwacht men dat niet bij mensen met kinderen. Wink

Gast zo 17 feb 2013 - 7:34

Ja, inderdaad... Hier ging onze relatie er ook echt aan op dat moment hoor.
En H. werd er ook niet gezellig van.
A. was meestal ontroostbaar. Op de arm was vaak niet goed. Heen en weer wandelen was nog wel ok, maar met 5 kilo is dat ook geen pretje. En dan elke 2u om een voeding komen was ook loodzwaar.

Ik was enorm blij dat we onze oude huisarts hadden toen we een afspraak hadden gemaakt.
Zij herkende ons verhaal meteen van haar oudste. Oooh, wat een verademing om begrip te krijgen!

Lejow: Ik vond het eerste jaar met H. ook makkelijk hoor!
Dat was wat dat betreft een ideaal kind.

Luce zo 17 feb 2013 - 7:34

Rejoy. schreef:En ik vond dan weer de overgang van 0 naar 1 véél groter dan van 1 naar 2. Maar dat komt denk ik doordat de oudste veeeeel gehuild heeft en de jongste juist extreem makkelijk is.

Denk dat het inderdaad aan je kinderen ligt. Ik vond van 1 naar 2 veel zwaarder. Maar dat kwam omdat mijn 1e een makkelijke baby was. En mijn 2e.. nou ja, je kent hem smile

Bliss zo 17 feb 2013 - 7:35

Aaahh bij het lezen van dit soort topics twijfel ik dus zó ontzettend aan mijn (toch al niet al te grote) kinderwens!!

Het lijkt mij namelijk ook zo vreselijk zwaar en ik vraag me af of ik het wel aan zou kunnen. Ik ben chronisch vermoeid en zonder kind ben ik dus altijd al moe, laat staan mét. Nu heb ik niet eens een vriend en is dit voorlopig nog helemaal niet aan de orde, maar damn, ik weet het écht niet hoor...

In elk geval respect voor jullie!

Luce zo 17 feb 2013 - 7:36

Charles schreef:Ik moet huilen van dit topic. Ik vind het ook zwaar. Ik ben de hele dag bezig bezig bezig. En nóg...ik kan geven wat ik wil, wat ik geef is voor mijn gevoel nooit voldoende. Er kan er nooit eens eentje lekker mij me op schoot in slaap vallen want dan heeft de ander me weer nodig. Naar buiten kom ik amper. Ik doe maar en het is nooit genoeg.

Wat jij doet ís goed genoeg. Je hebt een tweeling. Ze moeten leren dat ze maar 1 mama hebben en niet altijd tegelijkertijd kunnen krijgen wat ze willen. Maar wat jíj doet IS goed genoeg. hug

Luce zo 17 feb 2013 - 7:39

strawberry schreef:
Luce schreef:
Supertalentje schreef:Niks geen taboe, ik vond het eerste jaar zwaar. En iedereen die ik spreek ook. Gelukkig worden ze groter!

Ik ken ook niemand die het eerste jaar makkelijk vond. In mijn omgeving is iedereen daar gewoon eerlijk over. Mijn jongste is nu 9 maanden en ik vind het zóveel makkelijker weer. Het is inderdaad echt het eerste jaar. Nou ja, het eerste half jaar vind ik dan. Dat vond ik bij beide kinderen het zwaarst. Je leert elkaar net kennen, weet niet wat zijn gebruiksaanwijzing is. Hij kan zelfs aangeven, weinig interactie. Weinig slaap.

Maar echt, het wordt beter. En na een half jaar vind je het al véél minder zwaar. En na een jaar ook weer veel minder zwaar. En met 1,5 jr/2 jr begint de peuterpuberteit

Ik vond het bij Y. inderdaad na het 1e jaar veel makkelijker maar nu met M. juist weer helemaal niet, hij zit overal op en aan, is met alles nog zo wankel en wil al zo ontzettend veel ik zit nu echt niet op m'n gemak maar houd hem constant in de gaten door zijn hemofilie. Ik had bij Y. al t gevoel dat ik een paar extra ogen nodig had nou geef me nu nog maar een paar extra. Heb jij dat dan niet?

Haha, ja ik hou hem wel extra in de gaten ja. Maar jij hebt al wat meer 'drama's '' gehad he. Hier gaat het vrij soepel nog. Hij is nu wel razendsnel met kruipen. Verder heb ik geaccepteerd dat de drama's er aan zitten te komen, dus ik check hem elke avond goed en ik zorg dat ik altijd een auto bij huis heb zodat als er wat gebeurt ik naar het ziekenhuis kan. Ik sta er nu nog wel vrij relaxed in merk ik.

Lejow zo 17 feb 2013 - 7:39

Luce schreef:
Charles schreef:Ik moet huilen van dit topic. Ik vind het ook zwaar. Ik ben de hele dag bezig bezig bezig. En nóg...ik kan geven wat ik wil, wat ik geef is voor mijn gevoel nooit voldoende. Er kan er nooit eens eentje lekker mij me op schoot in slaap vallen want dan heeft de ander me weer nodig. Naar buiten kom ik amper. Ik doe maar en het is nooit genoeg.

Wat jij doet ís goed genoeg. Je hebt een tweeling. Ze moeten leren dat ze maar 1 mama hebben en niet altijd tegelijkertijd kunnen krijgen wat ze willen. Maar wat jíj doet IS goed genoeg.

Hele dikke +1!!

studiebol zo 17 feb 2013 - 7:40

Luce schreef:
Charles schreef:Ik moet huilen van dit topic. Ik vind het ook zwaar. Ik ben de hele dag bezig bezig bezig. En nóg...ik kan geven wat ik wil, wat ik geef is voor mijn gevoel nooit voldoende. Er kan er nooit eens eentje lekker mij me op schoot in slaap vallen want dan heeft de ander me weer nodig. Naar buiten kom ik amper. Ik doe maar en het is nooit genoeg.

Wat jij doet ís goed genoeg. Je hebt een tweeling. Ze moeten leren dat ze maar 1 mama hebben en niet altijd tegelijkertijd kunnen krijgen wat ze willen. Maar wat jíj doet IS goed genoeg.

Luce wat je zegt, dat leren ze wel en zullen ze ook moeten leren. Maar het gevoel van Charles kan ik me voorstellen, zit je net lekker met de een te knuffelen komt de ander ook bij je die ook bij je op schoot wil, dat kan heus ik heb twee benen, maar het is toch anders. Dit is echt gewoon en gevoel kwestie denk ik.

Gast zo 17 feb 2013 - 7:40

Charles en Pruim, wat (mooi) eerlijk van jullie. Ik heb geen oplossingen, want ik kan goed analyseren wat ik zie, maar daar houdt het op. Ik hoop wel dat jullie binnenkort een manier/weg/oid vinden waardoor de positieve kanten de overhand krijgen. En misschien helpt mijn onderschrift. Het kan een opluchting zijn om te aanvaarden dat je je klote (met je moederschap) kunt/mag voelen. Dan wordt het wat minder groot. Verder weet ik zeker dat jullie queen

zijn.

Manderijn zo 17 feb 2013 - 7:41

Supertalentje schreef:
Manderijn schreef:Ik ervaar het juist helemaal niet als zwaar. Maar misschien is dat ook maar net hoe je er mee om gaat? Want je kan van te voren weten dat een kind helemaal afhankelijk is van jou. Dat je leven ineens 24/7 om een ander draait. Dat je niet zo makkelijk de deur meer uit kan, en ook dat je minder slaapt. Ik heb het leven daar op aan gepast, en dat gaat inmiddels al 4 jaar goed. De momenten dat ik het echt zwaar vond was als ze echt ziek waren. Veel beleefd inmiddels met de akelige pseudo kroep (2 weken terug nog een erge aanval) en dan denk ik oprecht; Dit is zwaar.
Ik vind het alleen gek dat je ook alles op je neemt, ja je man werkt, maar jij net zo hard hoor! Dat hij er in de nacht een keer uit gaat word het toch niet slechter van? Neem een nacht voor je zelf en laad lekker op! Laat je huishouden eens de boel en duik vroeg je bed in. Oftewel, maak het jezelf niet onnodig zwaar.

Wat een dooddoener, je kan vantevoren weten dat... Ik heb me nergens in vergist, maar snachts gewoon kunnen slapen en je dan bedenken dat je dat met baby niet meer kunt is iets heel anders dan weken op 4 uur slaap moeten functioneren. En hoe voelt het eigenlijk als iemand 24/7 afhankelijk van je is? Dat zijn allemaal dingen die ik me terdege gerealisserd heb, maar hoe anders voelt het als het daadwerkelijk zo is? Het is me trouwens niks tegengevallen hoor, het was net zo onmenselijk zwaar als ik me voorgesteld had Maar ik vind niet dat je het niet zwaar mag vinden omdat je het had kunnen weten. Daarop je leven aanpassen doen we allemaal, betekend niet dat dat bij iedereen vanzelf gaat, betekend ook niet dat dat dan maar 'leuk' gevonden moet worden. Dat is het nou eenmaal niet altijd.

Ik zeg gelukkig ook niet dat je het niet zwaar mag vinden. Maar ik vind het soms wel verwonderlijk om welke dingen men het soms zwaar vind. Jij noemt het bijvoorbeeld onmenselijk zwaar, ik vind dat nog al wat.
Ik weet ook niet hoe ik mijn gevoel uit moet leggen hoor, maar soms denk ik dat we er allemaal ook wel zwaar aan tillen. Iedereen wil alles, en niks inleveren. We willen het liefst een kind dat niet huilt, goed slaapt, goed eet, makkelijk mee te nemen is. Dus doen we er ook alles aan dat het kind niet huilt. Mijn schoonzus bijvoorbeeld wil ook niet dat haar kindje eventjes huilt, en dat is prima, maar ondertussen wil kind niet in de box, niet op het speelkleed, niet in de wipper, en wel lekker de hele dag op de arm.
Ondertussen mag er aan ons huishouden niks mankeren, want dan moet en zal spik en span, terwijl we allemaal wel weten dat niemand er wat van vind als dat eens niet zo is. Onze mannen verdienen hun nachtrust met een dag werken, en zo doen we in de nacht dus ook alles zelf. Maken we het ons zelf dan ook moeilijk?
Beetje overdreven allemaal natuurlijk, maar zo denk ik dat soms wel.

Gast zo 17 feb 2013 - 7:42

Bliss, komt tijd komt raad. En: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Groetjes,

Spreekwoorden-freak

Luce zo 17 feb 2013 - 7:43

studiebol schreef:
Luce schreef:
Charles schreef:Ik moet huilen van dit topic. Ik vind het ook zwaar. Ik ben de hele dag bezig bezig bezig. En nóg...ik kan geven wat ik wil, wat ik geef is voor mijn gevoel nooit voldoende. Er kan er nooit eens eentje lekker mij me op schoot in slaap vallen want dan heeft de ander me weer nodig. Naar buiten kom ik amper. Ik doe maar en het is nooit genoeg.

Wat jij doet ís goed genoeg. Je hebt een tweeling. Ze moeten leren dat ze maar 1 mama hebben en niet altijd tegelijkertijd kunnen krijgen wat ze willen. Maar wat jíj doet IS goed genoeg.

Luce wat je zegt, dat leren ze wel en zullen ze ook moeten leren. Maar het gevoel van Charles kan ik me voorstellen, zit je net lekker met de een te knuffelen komt de ander ook bij je die ook bij je op schoot wil, dat kan heus ik heb twee benen, maar het is toch anders. Dit is echt gewoon en gevoel kwestie denk ik.

Ja, snap ik hoor. Ik denk trouwens ook dat dit een gevoel is wat heel veel moeders hebben. Tenminste, ik heb ook heel vaak het gevoel dat ik tekort schiet. Rationeel gezien weet je dat het niet zo is, maar gevoelsmatig...

Luce zo 17 feb 2013 - 7:45

Rood schreef:Bliss, komt tijd komt raad. En: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Groetjes,

Spreekwoorden-freak

.

Plus Bliss, het is echt zo de moeite waard.. Het is zwaar, maar zo mooi. Ik geniet echt ontzettend van mijn kinderen. Yes

Gesponsorde inhoud