Het moederschap valt mij zwaar...

Ik weet even niet waar ik moet beginnen maar ik begin maar bij het begin.

Ik ben ongepland jong moeder geworden. We hebben hals over kop moeten verhuizen. Toen mijn zoontje geboren werd kon ik niet stoppen om naar hem te kijken en ik zat direct op een roze wolk. Ik had het liefst dat niemand hem vasthield behalve ik of mijn vriend. Ik vond het heerlijk om bij hem te zijn en ik wist gelijk dat hij bij mij hoorde, dat ik met heel mijn hart en ziel van hem zou houden.

Het eerste jaar ging redelijk, ik knuffelde veel met hem en ik vond het op zich niet zo moeilijk (behalve het eruit moeten 's nachts..)
Maar naarmate mijn zoon ouder begint te worden vind ik het moeilijker worden. Het opletten (je hebt nooit rust), het elke dag naar buiten moeten, het opvoeden in het algemeen. De verantwoordelijkheid valt mij heel zwaar. Nu begint het echte opvoeden pas, merk ik. Hij kan en doet al zo veel en het kost me zo onwijs veel energie. Ik breng hem vaak weg naar mijn ouders en schoonmoeder zodat ik even rust heb. Ik voel me daar zo slecht over, ik voel me een slechte moeder.
Ik wil wel met hem spelen en hem aandacht geven maar ik heb er gewoon geen puf voor. Ik trek het gewoon niet, ik heb nooit moeder willen worden en nu ben ik het 'ineens'. En ja, daar heb ik zelf voor gekozen, maar abortus plegen kon ik op dat moment echt niet.

Ik vind het zo zwaar allemaal..

Storm

Ik lees ook alleen maar 'ik'. Nergens 'wij'... Weet je vriend hoe jij je voelt?

Ik denk dat het hem ook behoorlijk rauw op zijn dak valt, het vaderschap. Dat merk ik ook wel aan hem.
Ik heb al een aantal keer met hem proberen te praten erover, maar dan krijg ik weinig tot geen respons, eigenlijk.

Ik heb even geen woorden voor een opbeurende reactie, ik begrijp dat het zwaar is om jong een kind op te voeden. Helemaal niet zo gek dat je dan regelmatig terugvalt op anderen.
Ik denk eigenlijk ook dan geen enkele ouder het makkelijk vindt om een kind op te voeden, het is toch een hele grote verantwoordelijkheid die je draagt, en het zal inderdaad zwaarder zijn als je de keuze niet bewust hebt gemaakt.
Toch denk ik dat je zoon een hele leuke lieve moeder heeft voor wie hij alles betekent.

Ik weet niet zoveel te zeggen storm, ik hoop alleen dat je je draai weet te vinden, dat je je weer goed gaat voelen en je geniet van je zoontje! Probeer wat afleiding voor jezelf te vinden, en probeer te genieten van de kleine dingen meid!

Wat knap dat je je verhaal zo opschrijft. Ik vind het oprecht heel erg voor je dat je je zo voelt, maar je moet je niet schuldig voelen. Volgens mij probeer jij echt een fijne moeder te zijn voor je zoontje.

Merk je dat je op een bepaald moment van de dag het moeilijker hebt? Ik merk bijvoorbeeld dat de tijd tussen 15u en 17u mij heel zwaar valt en ik probeer de dag zo te organiseren dat ik er rond die tijd uit ben met Y. Op die manier vermijd ik lastige tijden waarbij zowel Y. als ik niet lekker in ons vel zitten. Ik merk dat dit een heel stuk scheelt.

We hebben het er zaterdag al een hele tijd over gehad. Voor jou voelt het misschien alsof je M. tekort doet maar dat is echt niet zo. Dat mannetje krijgt zoveel liefde en je doet er alles aan om te zorgen dat hij een goed leven heeft. Je moet niet aan jezelf twijfelen want je bent echt een goede moeder!!

Maar dat is voor mij als buitenstaander natuurlijk makkelijk om te zeggen. Dat het voor jou zo zwaar is en je je een slechte moeder voelt vind ik echt heel vervelend! Het lijkt me niet niks om zo jong moeder te worden en ineens zoveel verantwoordelijkheid te hebben. En die verantwoordelijkheid is er niet maar een paar uur per dag maar echt 24/7. Ik vind het juist heel goed van je dat je af en toe tijd voor jezelf neemt en M. naar opa en oma brengt. Door even dat moment voor jezelf te pakken kun je daarna weer al je aandacht op M. richten en er voor hem zijn.

Ik hoop echt voor je dat het je lukt om dit gevoel een plekje te geven en dat je voor de volle 100% kunt genieten van je mooie mannetje!! Als ik je ergens mee kan helpen of als je gewoon een luisterend oor nodig hebt dan weet je me te vinden!!

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen als je het niet altijd leuk vindt. Sterker nog, het ís ook gewoon niet altijd leuk. Soms voel je je gewoon alsof je vooral heel veel moet, alsof je alleen maar omgevallen bekers en platgetrapte Liga's loopt op te ruimen, of je de hele dag nee aan het verkopen bent, alsof je geen seconde meer voor jezelf hebt en nooit meer een fatsoenlijke nacht slaapt. Het ís gewoon een pittige tijd en ze zijn echt schattig, maar soms neemt dat pittige even de overhand. Dat heeft vrijwel iedereen. Ik vind het ook echt wel eens zwaar en ik ben ook echt wel eens bang dat ik het niet goed genoeg doe.

Als je om je heen kijkt lijkt het vaak net alsof alle andere mensen met jonge kinderen buitensporig lopen te genieten en alles helemaal perfect doen, maar bedenk wel dat het de mooie blinkend witte was is die mensen over het algemeen buiten hangen. De verwassen, uitgelubberde onderbroeken en de verkleurde, gekrompen hemdjes hangen ze liever op een rekje in een achterkamertje waar bijna nooit iemand komt. Bij jou is dat achterkamertje nu even propvol, er kan niks meer bij en dan mag je gerust stoom afblazen, niemand zal je erop afrekenen dat je niet de hele dag zingend en jubelend loopt te moederen.

Meid, je bent echt geen slechte moeder. Jouw zoontje vindt jouw de liefste mama van de hele wereld. En waarschijnlijk vindt hij het alleen maar leuk om regelmatig bij oma te mogen spelen.
Wij hebben wel bewust voor een kindje gekozen en ik wilde al mijn hele leven moeder worden, maar ook ik vind het af en toe heel zwaar. Ik ben nogal een huismus maar mijn zoontje heeft het echt nodig om elke dag even naar buiten te gaan en als ik geen zin heb kan ik daar vreselijk tegen op zien. Soms zit ik de minuten weg te kijken totdat hij weer gaat slapen en als hij dan niet wil slapen kan ik af en toe wel janken. En natuurlijk is hij lief en leuk en het schattigste ventje in mijn wereld. Maar af en toe is het ook gewoon heel zwaar om altijd verantwoordelijk voor iemand te zijn.

Het komt echt goed! Sterkte!

Dat heb ik ook een tijd gehad, dat ik er heel erg tegenop zag om iets buiten de deur te gaan doen, vooral toen ik net twee kinderen had. Als ik dan in de verte een minuscuul grijs wolkje zag naderen dan greep ik dat al aan als reden om niet te gaan. Ik zag gewoon op tegen de hele organisatie van het met twee kinderen sjouwen, was bang dat ze ergens midden op straat zouden gaan brullen, dat soort dingen. Later heb ik ook wel weer een tijd gehad dat ik juist graag wegging en dagelijks uren met ze wandelde. Nu is het allemaal wel in evenwicht.

Ik vind jou ook geen slechte moeder. Volgens mij heeft elke moeder weleens van die momenten dat ze het even niet ziet zitten. En dat je je zoon weleens wegbrengt is niet slecht. Het is belangrijk dat jij ook even tijd voor jezelf neemt, en hij zal het niet erg vinden.

Hoe ouder je kind wordt, hoe meer hij kan en verantwoordelijkheid je krijgt. Maar hij kan straks ook zelf dingen, waardoor het hopelijk een beetje in balans blijft.

Ik hoop dat het al een beetje heeft geholpen het van je af te schrijven. Ik ben van mening dat je het goed doet, ondanks dat je ongepland zwanger bent geworden.

Tania schreef:Meid, je bent echt geen slechte moeder. Jouw zoontje vindt jouw de liefste mama van de hele wereld. En waarschijnlijk vindt hij het alleen maar leuk om regelmatig bij oma te mogen spelen.
Wij hebben wel bewust voor een kindje gekozen en ik wilde al mijn hele leven moeder worden, maar ook ik vind het af en toe heel zwaar. Ik ben nogal een huismus maar mijn zoontje heeft het echt nodig om elke dag even naar buiten te gaan en als ik geen zin heb kan ik daar vreselijk tegen op zien. Soms zit ik de minuten weg te kijken totdat hij weer gaat slapen en als hij dan niet wil slapen kan ik af en toe wel janken. En natuurlijk is hij lief en leuk en het schattigste ventje in mijn wereld. Maar af en toe is het ook gewoon heel zwaar om altijd verantwoordelijk voor iemand te zijn.

Het komt echt goed! Sterkte!

Dit was precies wat ik ook wilde typen....

Susan, wat kan jij toch mooi verwoorden, je zegt precies wat ik bedoel. Het valt mij ook vaak op dat moeders niet helemaal eerlijk zijn over de verantwoordelijkheid e.d. van het moederschap. Moeders willen vaak toch perfect overkomen, en bagatelliseren daarmee vaak de zwaarte van het moederschap. Mijn inzicht is dat nergens voor nodig, soms is het gewoonweg ook hardstikke zwaar en vraag je jezelf af waar je het allemaal voor doet. Ik vind het heel goed van je Storm dat je zo open en eerlijk voor je gevoelens durft uit te komen.

Dikke knuf Storm! Ik heb dan wel geen ervaring in het moederschap, maar ik denk dat jij het echt wel goed doet hoor. Dit soort baalmomentjes horen er gewoon bij. Bovendien heb je al zo veel stress wat betreft andere dingen, dat eist ook gewoon z'n tol. Je kunt niet altijd supermama zijn die alles goed doet. En zelfs zonder alles goed te doen, ben je voor M waarschijnlijk toch wel supermama!

Mama_van2 schreef:Susan, wat kan jij toch mooi verwoorden, je zegt precies wat ik bedoel. Het valt mij ook vaak op dat moeders niet helemaal eerlijk zijn over de verantwoordelijkheid e.d. van het moederschap. Moeders willen vaak toch goed overkomen en bagatelliseren vaak de zwaarte van het moederschap. Mijn inzicht is dat nergens voor nodig, soms is het gewoonweg ook hardstikke zwaar en vraag je jezelf af waar je het allemaal voor doet. Ik vind het heel goed van je Storm dat je zo open en eerlijk voor je gevoelens durft uit te komen.

+1!! Vind het echt heel knap dat je dit zo open en eerlijk post hier. En ik vind het helemaal niet zo gek dat het je nu zwaar valt, het is ook niet altijd en overal maar rozengeur en maneschijn. En zoals je hier op mij overkomt doe je je zoontje niet tekort, ben je juist een super goede moeder! En af en toe je zoontje wegbrengen om zelf even op te laden vind ik nog niet eens zo gek, als jij er doorheen zit en even bij moet komen kan je er daarna weer beter zijn voor hem. Weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. In elk geval een voor jou!

Net zoals de reacties hierboven vind ik absoluut niet dat je een slechte moeder bent. Je komt op het forum over als iemand die de lat op allerlei vlakken heel erg hoog legt voor zichzelf. Je voelt je schuldig om het wegbrengen van je zoon, maar dat is nergens voor nodig! Iedere moeder kan haar kind wel eens achter het behang plakken, vooral wanneer het van die fijne peuterpubertjes zijn en in die leeftijd zit je zoon toch? Probeer wat minder hard voor jezelf te zijn en in te zien dat je het ondanks dat je in moeilijke omstandigheden verkeert, heel goed doet !

Je verhaal is heel herkenbaar voor mij. Ik ben onverwachts moeder geworden op mijn 21e. Een kind is een ongelofelijk mooi cadeau, en Tomas maakt mij heel gelukkig, maar dat neemt niet weg dat mijn leven een stuk zwaarder is geworden sinds hij er is. Natuurlijk geldt dat ook voor vrouwen die bewust voor een kind kiezen, maar ik merk toch dat Tomas ongepland was:
- ik mis aansluiting omdat de meeste andere moeders om me heen óf een stuk ouder zijn, óf een heel ander leven hebben (wel jong net als ik, maar bijvoorbeeld per ongeluk zwanger geworden van hun ex, en veel problemen etc.)
- bijna al mijn vriendinnen zijn nog kinderloos, en ik voel me wel eens onbegrepen als ik bij hen ben.
- ik was op verschillende manieren nog niet klaar voor een kind: mentaal gezien niet, maar ook qua opleiding, baan, huis etc. ik heb het idee dat ik constant achter de feiten aanloop.
- mijn vriend en ik waren nog maar twee jaar bij elkaar toen ik zwanger werd. ik denk dat het beter was geweest als we meer jaren hadden gehad om zorgeloos lol met elkaar te maken. het ouderschap vergt best wat van je relatie en daar moet je klaar voor zijn.

Dat je je zoontje af en toe wegbrengt vind ik net als PapillonRose heel begrijpelijk en slim. Je zoon heeft er ook niks aan als jij er continu helemaal doorheen zit. Het is voor iedereen fijn als jij een beetje ontspannen werd.
Zelf put ik er veel energie uit om met Tomas naar buiten te gaan en een beetje uit te waaien. En om af te spreken met een goede vriendin van mij die in hetzelfde schuitje zit (zoooo fijn dat ik die gevonden heb). En ik probeer regelmatig oppas te zoeken zodat ik leuke dingen buiten de deur kan doen.

Maar het blijft gewoon zwaar.

(En toch wil ik nog een baby )

Ik heb er verder ook niks aan toe te voegen. Je hebt mijn gepreek en geklaag afgelopen zaterdag ook aangehoord Ik heb af en toe ook van die momenten dat ik gewoon even alleen wil zijn en dingen voor mezelf wil doen. Ik heb wel bewust gekozen om moeder te worden maar het is me ook op veel momenten zwaarder dan ik dacht. Je kind heeft maar 1 moeder en die zal altijd de beste voor hem/haar zijn want hij/zij heeft er maar 1. En iedere moeder doet gewoon haar best om het kind het naar zijn zin te maken. Meer dan je best kan je niet doen. Net als Okidoki wil ik je ook laten weten dat ik er voor je ben en dat je met me kan praten als je wil

Okidoki schreef:We hebben het er zaterdag al een hele tijd over gehad. Voor jou voelt het misschien alsof je M. tekort doet maar dat is echt niet zo. Dat mannetje krijgt zoveel liefde en je doet er alles aan om te zorgen dat hij een goed leven heeft. Je moet niet aan jezelf twijfelen want je bent echt een goede moeder!!

Maar dat is voor mij als buitenstaander natuurlijk makkelijk om te zeggen. Dat het voor jou zo zwaar is en je je een slechte moeder voelt vind ik echt heel vervelend! Het lijkt me niet niks om zo jong moeder te worden en ineens zoveel verantwoordelijkheid te hebben. En die verantwoordelijkheid is er niet maar een paar uur per dag maar echt 24/7. Ik vind het juist heel goed van je dat je af en toe tijd voor jezelf neemt en M. naar opa en oma brengt. Door even dat moment voor jezelf te pakken kun je daarna weer al je aandacht op M. richten en er voor hem zijn.

Ik hoop echt voor je dat het je lukt om dit gevoel een plekje te geven en dat je voor de volle 100% kunt genieten van je mooie mannetje!! Als ik je ergens mee kan helpen of als je gewoon een luisterend oor nodig hebt dan weet je me te vinden!!

Ik sluit me hier helemaal bij aan , lieve Storm!

Lieve Storm toch.

Het is totaal niet mijn plaats om er echt wat concreets over te zeggen vind ik, want ik heb geen kindje. Ik wil er dolgraag een, al jaren. Daar is mijn verdriet soms overweldigend groot over. Dat weet je denk ik wel.

Maar ik snap je gevoel wel, het lijkt mij ook héél erg pittig. Soms denk ik zelfs "jee, wij hebben de vrijheid om maar alles te doen en laten wat we willen" ( Klinkt best stom voor iemand die een arm zou geven voor een zwangerschap... )

Praat je er met mensen over? Niet alleen met je vriend en met de mensen in je directe omgeving, maar ook met een psycholoog of maatschappelijk werker o.i.d?
Volgens mij ben jij een hele goede mama, wat meerderen hier zeggen. Maar daar heb je niks aan als je het gevoel hebt dat het zo zwaar is allemaal. Jij moet ook gelukkig zijn! Het is helemaal geen schande om toe te geven dat het je enorm tegenvalt. Ik zou het eerder vreemd vinden als een moeder het allemaal alleen maar geweldig vindt.

Hele dikke

Lieve schat !! Het is zo herkenbaar en je bent echt niet de enige mama. Maar vrijwel wel de enige mama die het durft toe te geven.
Ik ervaar het net zo en ook vooral nu. Ik kijk ook de minuten weg op een dag tot hij weer gaat slapen. Ga veel met hem erop uit om de dag door te komen en ook vaak als ik daar even geen zin in heb.
Het 1e jaar vond ik ook makkelijker. Maar nu.... het is gewoon een rot leeftijd ook wat vast mee speelt. Idd je kunt niet even zitten, je moet ze steeds in de gaten houden.
Het is gewoon echt zwaar !!

Soms denk ik... ïk sluit mijn ogen en als ik wakker word zijn we minimaal 1,5 jaar verder" Helaas werkt dat niet maar dat zijn mijn gedachtes wel.

Ik kan je alleen maar een dikke geven want ondanks dat het niet gepland was, jij geen mama wilde worden, ben je een FANTASTISCHE mama en ik heb het met eigen ogen gezien !!

IK vind het echt superknap dat je het zo open en eerlijk durft te plaatsen en benoemen!
Daarnaast vind ik juist dat je in het belang van je zoontje denkt door hem regelmatig naar je (schoon) moeder breng. Hij heeft er meer aan als jij even tijd voor jezelf hebt zodat je even bij kunt tanken en daarna weer een stuk positiever/ uitgeruster er voor hem bent! Ik ken je niet persoonlijk, ken je alleen heel oppervlakkig van het forum maar ik vind je juist als een hele lieve
zorgzame moeder overkomen!

Ik weet niet in hoeverre jij dit als "issue" ziet, maar is het niet handig om professionele hulp te zoeken? een maatschappelijk werkster bijv?

Even een dikke knuffel voor jou! Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik vind dat Susan het zo mooi verwoord heeft, met haar voorbeeld over de was Het is ook gewoon zwaar en dat mag je best toegeven! Ik woon in de grootste kakbuurt van R.'dam. Oh, wat heeft iedereen toch een geweldige kinderen.. de een doet het zo goed op hockey, de ander blinkt uit met pianospelen, ze zijn allemaal zo lief, gaan naar de duurste scholen en beoefenen de duurste sporten, hebben de mooiste kleding aan en bovenal: ze luisteren zo goed! Maar ondertussen weet ik wel beter. Twee vriendinnen van mij werken als au-pair bij aardig wat gezinnen hier in de buurt en komen vaak aan met de meest 'vreselijke' verhalen. Zelf zeggen ze ook dat al die ouders zo goed de schijn op weten te houden. Bah! Ik geloof niet meer in perfecte kinderen en perfecte gezinnen

Ik ben ook gewoon heel eerlijk; mij valt het moederschap ook zwaar. Ik ben ook ongepland zwanger geraakt, ben hartstikke blij met mijn meisje, maar soms ben ik het ook echt even zat. Ik weet echter wel zeker, dat hoe onzeker we ook over onszelf zijn als mama-zijnde.. onze kindjes vinden ons de beste mama ter wereld! Houd dit in je achterhoofd!

Het moederschap is ook niet altijd even makkelijk. Merk het zelf ook wel. Als je je dan ook nog eens rot voelt, kan het net even wat zwaarder zijn.
Het is niet erg als je zoontje naar zijn oma gaat. Ik denk dat hij het er erg leuk vind! Daar komt bij, je bent er zelf ook nog. En het is alleen maar goed als je soms wat tijd voor jezelf vrij maakt.