Moederschap.. Ik ben eerlijk..

Ik herken het ook niet.

Lejow schreef:

Sea of Trees schreef:

Lejow schreef:

Sea of Trees schreef:Chococupcake, trek het aub niet zo op jezelf. Je reactie is echt zwaar overdreven, Stuiterbal bedoelt het helemaal niet zoals jij het nu schetst.

Het was niet CCC die die reactie gaf, maar Cupcake

Hahaha, sorry die namen lijken ook allemaal op elkaar! Excuses

Ik heb serieus de laatste bladzijdes twee keer terug gelezen, op zoek naar een reactie van CCC

Ik was het niet dit keer

Ik herken het wel, ben gek op onze kleine meid, maar wordt af en toe ook doodmoe van haar. Een hele dag alleen met haar vind ik echt zwaar, ik ben ook leuker als ik tussendoor wel iets voor mezelf kan doen.

Ik heb het ook niet als zwaar ervaren, Elena is ook erg makkelijk. Wel enorm ondeugdend, en we moeten echt consequent (gaan) zijn voor en met haar, maar tot nu toe geniet ik echt van elke minuut. Bijv. vandaag heb ik de hele middag gewerkt, morgen hoef ik alleen om 17:00 uur een paar uurtjes, dan kijk ik er echt naar uit om de hele dag met haar aan te tutten, heerlijk.

Ik vind dat ik ook makkelijke kinderen heb maar toch denk ik af en toe pffff waar ben ik ooit aan begonnen.

De grap is e week waren ze allebei weg en dan verveel ik me dood haha.

Ayla schreef:Ik heb het ook niet als zwaar ervaren, Elena is ook erg makkelijk. Wel enorm ondeugdend, en we moeten echt consequent (gaan) zijn voor en met haar, maar tot nu toe geniet ik echt van elke minuut. Bijv. vandaag heb ik de hele middag gewerkt, morgen hoef ik alleen om 17:00 uur een paar uurtjes, dan kijk ik er echt naar uit om de hele dag met haar aan te tutten, heerlijk.

Dat tutten vind ik ook heerlijk al is het hier dan stoer 'tutten'. Ik werk op maandag en dinsdag en vanaf woensdag heb ik dus (meestal) weekend. Deze week toevallig niet ivm cursus maar goed. Ik kan dan helemaal blij worden als het weer woensdag is. Lekker bij mijn kind. En als ik dan een keer extra moet werken of vergadering heb dan baal ik want dan mis ik weer wat.

Ik blijf erbij dat de combi tutten en werken voor mij het beste werkt. Ik vind het heerlijk om thuis wat een te tutten maar ben er nu wel klaar mee.

Ik genoot zoveel meer van R toen ik weer ging werken, voor mijn gevoel waren die dagen thuis zoveel fijner opeens dan dat fulltime thuis zitten.

Ja toch SK? Ik vond het na mijn verlof ook weer heerlijk om te gaan werken hoor, dat herken ik wel van Printje weer, maar ik geniet nu echt volop van die dinsdag, zaterdag en zondag. Dat zijn de enige dagen die we echt lang samen hebben, zondags zelfs de enige dag met zijn 3en.

veel en veel zwaarder dan van te voren verwacht.. ik kijk er stiekem wel naar uit dat hij wat groter is, zichzelf kan vermaken, het kan vertellen als er wat is, het leuk gaat vinden om bijvoorbeeld bij opa en oma te logeren, samen spelen, minder afhankelijk zijn van flesjes en slaapjes.
Dat ik het zo zwaar ervaar komt door twee dingen, hoe ik zelf in mijn vel zit sinds de bevalling en omdat hij een huilbaby is/was. Het een zal het ander versterken en zo bleven we lange tijd in een cirkeltje dwarrelen.

Ayla schreef:Ja toch SK? Ik vond het na mijn verlof ook weer heerlijk om te gaan werken hoor, dat herken ik wel van Printje weer, maar ik geniet nu echt volop van die dinsdag, zaterdag en zondag. Dat zijn de enige dagen die we echt lang samen hebben, zondags zelfs de enige dag met zijn 3en.

Ik geniet ook enorm van de dagen dat ik dan thuis ben, vind het heerlijk maar die drie dagen werken heb ik ook echt nodig.

Printje schreef:Ik blijf erbij dat de combi tutten en werken voor mij het beste werkt. Ik vind het heerlijk om thuis wat een te tutten maar ben er nu wel klaar mee.

Ik genoot zoveel meer van R toen ik weer ging werken, voor mijn gevoel waren die dagen thuis zoveel fijner opeens dan dat fulltime thuis zitten.

Omdat je thuis, als je thuis bent de hele dag, toch een soort zelfde ritme hebt. Althans hier...al geniet ik er wel van als ze beiden even weg zijn, al is dat niet zo vaak! En als ze beiden weg zijn heb ik ook gelijk tig afspraken staan

Ik vind het sinds 1,5 jaar eigenlijk pas zwaar. De eerste maanden tot een jaar ging het op zich prima. Oké, uiteraard waren de gebroken nachten alles behalve makkelijk, maar dat hoort in mijn ogen bij het baby zijn. Ook de nodige huilbuien, krampjes, doorkomende tandjes, etc. Het hoort er allemaal bij, dit had ik wel enigszins verwacht. Vanaf een jaar werd het zwaarder. De nachten gingen (en gaan) me opbreken. Daarbij kreeg ze overdag steeds vaker moeilijke momenten. Ik verbaas me soms nog weleens over het feit dat ik nog rechtop sta.

Ik vind het eigenlijk ook steeds zwaarder. Eerste tijd vond ik makkelijk. Een baby neem je prima overal mee naar toe, nu heb ik een ventje met een sterkte eigen wil.
Nu is onze situatie ook gewoon kut, en gaat het hopelijk straks alleen maar weer beter. Maar pff! Nu zoveel stress en vermoeidheid en dan kan ik er wel slecht tegen als m'n zoon haast 10 keer per nacht wakker wordt met pijn.

Destijds vond ik het eerste jaar best zwaar, vooral de eerste 5 maanden met de borstvoeding en het vele kolven nog. Ze sliepen 's nachts ook nauwelijks. Maar als ik nu terug kijk, was het eerste jaar echt een eitje vergeleken met nu. Toen werd ik echt nog niet gillend gek van ze. Nu moet ik ze elke half uur een paar keer uit elkaar trekken. Ik ben altijd weer blij als ze even naar de psz zijn.

Ik herken me er niet in zoals je het beschrijft. Maar er zijn zeker zware dingen aan het ouderschap. Of het een taboe is weet ik. Ik denk alleen dat mensen zich daar niet in verdiepen voor ze aan kinderen beginnen en dat het daarom als de baby er is zo rauw op je dak komt als niet alles even roze of blauw is als gedacht.

Ik heb 2 echt zware periodes meegemaakt.

1. I. was een huilbaby, heeft 3 maanden lang elke dag 20 uur gehuild. En niet lief zachtig babyhuiltje, maar echt krijsen. Mijn moeder heeft haar met regelmaat opgehaald om mij maar even te ontlasten. Ik had dag en nacht op maat gemaakte oordopjes in om maar niet gek te worden.

2. De geboorte van J. en de 6 weken ziekenhuis die daarop volgde en de nasleep van het hele proces. Nog zijn er momenten dat ik in janken kan uitbarsten om hoe alles is gegaan. Het is niet wekelijks ofzo maar als je weer even wordt geconfronteerd. Ik was vandaag in het ziekenhuis bij mijn newborn neefje. We hebben 5 weken hier van de 6 doorgebracht met J. Hier hing haar leven aan een zijde draadje door de talloze fouten die zijn gemaakt. Ik kwam de verpleegkundige tegen die onze zoon uit de toiletpot had gevist en vroeg hoe het nou met J. allemaal vergaan was. Ik ben in een ander ziekenhuis bevallen en daarna nooit meer terug de verlosafdeling opgeweest, puur uit zelfbescherming. Ik stond vanmiddag toch echt weer met tranen in mijn ogen. Ook toen ik vanuit mijn zusjes kamer de 2 ruimtes zag waar J. heeft gelegen weken lang.

Ik ervaar het moederschap wel als echt een verrijking van ons leven. Ik voel een en al geluk als ik naar de kindjes kijk. Zo trots als ze thuiskomen met een tekening waarop staat: Voor Mama of een tekening met een schommel waar ze dan met papa op zit. Ik hoop dat zorgen dat onze kinderen een mooie jeugd krijgen waarin ze zichzelf kunnen vormen. Ze kiezen zelf die weg, wij leiden ze alleen.

Elke fase heeft de "zwaardere" kanten. Ik heb nu een baby in huis, een peuterpuber, een 5 jarige die een enorme dramaqueen (zoiets als die van jou denk ik Parel, jouw omschrijving van je dochter komt overeen als hoe ik mijne zou omschrijven) is en een 6 jarige die elke dag moet lezen en schrijven voor school. Daarnaast ook een baan van 34 uur in de nachten. Dat vind ik wel eens zwaar maar dan vooral in weken dat mijn man veel werkt en ik weinig kan slapen.

Ik ben heel blij dat ik bv geef ( zonder een bv/fv discussie te starten ) , ik zie dat echt als gemak. Nooit flesjes mee, poeder in bakjes stoppen, warm water regelen, tijden in de gaten houden etc....

@charles: respect hoor ! Je doet het prima, je kids zien er gelukkig uit! Niet huilen

Printje schreef:

Ayla schreef:Ja toch SK? Ik vond het na mijn verlof ook weer heerlijk om te gaan werken hoor, dat herken ik wel van Printje weer, maar ik geniet nu echt volop van die dinsdag, zaterdag en zondag. Dat zijn de enige dagen die we echt lang samen hebben, zondags zelfs de enige dag met zijn 3en.

Ik geniet ook enorm van de dagen dat ik dan thuis ben, vind het heerlijk maar die drie dagen werken heb ik ook echt nodig.

Ik vind het ook zo precies goed, paar dagen werken en de meeste dagen thuis. Naja thuis... ik sport elke zaterdagochtend, ga geregeld een dagje weg met vriendinnen of een avondje bij een vriendin film kijken/haken/etc. Maar dan ben ik overdag wel gewoon bij S, doe hem in bad en moeders gaat dan de sjouw op Maar onderneem ook veel met S. Vind ik ook leuk en zit meestal op de dinsdag, als ik naar huis rijd van mijn werk, al te bedenken wat ik allemaal met hem ga doen op mijn vrije dagen.

Het lijkt me heerlijk als ik straks weer wat minder kan gaan werken over een jaar of 3!
De dagen dat ik nu vrij ben doe ik het huishouden, boodschappen, soms een blitsembezoek aan een vriendin en dan moet ik weer werken. Het thuis tutten is heel lekker hoor maar voor de leuke, gezamenlijke (ik werk onregelmatig dus ook weekenden) dingen moeten we het echt van de vakanties hebben.

Parel; hoeveel uur werk je?

Ik heb het zelf ook nog eens ideaal, ik werk een dag, 2 dagen vrij, 2 dagen werken en weer 2 dagen vrij. Een prima combi en mooi evenwicht voor ons.