Moederschap.. Ik ben eerlijk..

Zo,inmiddels ben ik dan alweer 6 weken mama en alhoewel Julian de allerliefste wens en grootste wens is en hij echt puur geluk en van goud is voor mij, en dat ik elke dag dankbaar ben dat ik zijn mama ben, kan ik nu oprecht zeggen dat ik het moederschap an sich, héél zwaar vind.
Wat had ik me dit rooskleurig voorgesteld zeg. Leek wel alsof ik totale realiteitsbesef was verloren tijdens mijn zwangerschap en dat ik het teveel heb geidealiseerd. Ik vind het zwaar. Zwaar dat hij 24/7 van mij/ons afhankelijk is. Ik ben vrijwel de hele dag met hem bezig.. hij slaapt, op de nachten na en een enkele dag tussendoor, belabberd.. heeft veel honger en wil alleen maar opgetild en gedragen worden. Je kunt hem geen seconde in de box laten liggen, of op de bank want dan schreeuwt hij moord en brand. Als hij honger heeft en het flesje duurt hem te lang, nou dan krijst hij alsof hij al 2 maanden geen eten heeft gehad, valt letterlijk zijn fles aan om zich vervolgens 8x in een minuut te verslikken.. Gelukkig slaapt hij in de nacht vrijwel door (23:00/05:00) en als ik hem dan met veel moeite in slaap heb gekregen en zelf ook even wil gaan liggen gaat hij natuurlijk huilen. Haha. En dan moet ik zeggen dat ik een heel makkelijk kindje heb. Hij is eigenlijk heel zoet en doet de typische dingen die een baby gewoon moet doen zonder onnodig te huilen. Als Julian huilt is er altijd wat, meestal honger en dan kan je maar beter zorgen dat je hem snel zijn flesje geeft want hij zuigt aan alles waar hij naar kan happen.. Maar het meest zware is wel dat ik pas mag rusten wanneer al zijn babywishes vervuld zijn.
Als hij wakker wordt om te eten en ik kijk in zijn wiegje dan maakt mijn hart een sprongetje en dan vind ik hem zo lief. Ik word elke dag weer verliefd op hem. Hij lacht naar me en ik ben apetrots, het is een lief jongetje en ik zou zonder 1 seconde na te denken mijn leven aan hem geven, maar POTVERDORIE! Ik vind het zwaar. Ik doe het ook helemaal alleen, mijn man werkt gewoon elke dag en dan vind ik het sneu dat hij dan zijn bed uit moet. En ik ben nogal van de: 'Ik doe het wel hoor..' en ik ben zo'n eikel die als hij slaapt niet direct ook plat gaat maar eerst eens het huishouden doe. Stom.
Maar, nu dit.. het lijkt wel alsof er een soort taboe heerst op eerlijk zijn hoe je het moederschap ervaart. Ik kijk afentoe Julian gewoon groot. Dan denk ik, kon je maar zeggen wat je wilde kleine man.. en als ik gewoon eerlijk ben over wat ik ervan vind, hoor ik bijna altijd: 'oh vond ik niet.. ik had een makkelijke baby..' maar dat is 't ook niet, Julian ís ook makkelijk, maar dat neemt niet weg dat ik het zwaar vind.
Dus vertel eens, hoe heb jij het moederschap ervaren in het prille begin?

Ik heb het precies ervaren zoals jij hierboven zegt. Ook Luuk kon je nog geen sec in de box leggen of hij huilde al. Was hele dagen met hem bezig.
Maar wat ben ik vreselijk gek op mijn ventje!!!

Ik vind het nu steeds leuker en makkelijker worden, hij is veel tevredener. Kan zich langer zelf vermaken!

Maar die eerste weken vond ik echt heeel erg pittig!

Paper Crown schreef:Maar, nu dit.. het lijkt wel alsof er een soort taboe heerst op eerlijk zijn hoe je het moederschap ervaart.

Maar dit doen 'jullie, moeders' toch echt zelf. Want geheid dat hieronder reacties komen van vrouwen die dit taboe ook ervaarden. En ik hoor het om mij heen ook. Dus wat als iedereen nou gewoon eens in het openbaar eerlijk gaat zijn? Dan doorbreek je dat taboe!

Ergens zit er een angst om niet goed genoeg te zijn. Waar komt dat toch vandaan? Er moet ook altijd bij gezegd worden: "Ik vind mijn kind geweldig en ik zou aaaaalles voor hem/haar overhebben, maarrrrrr..." Waarom doen jullie dat? Je kunt toch ook gewoon 'ns zeggen dat je baalt? Ik snap dat probleem echt niet. Jullie zouden het elkaar zoveel makkelijker maken.

Eerlijk.... Ik vond er niks aan.
Voelde mezelf kut, had een super makkelijke baby maar kon niet genieten.
Pas na een maand of 15 kwam mijn roze wolk en kon ik op en top genieten van mijn meisje.

Bij H. was het wel zoals ik me had voorgesteld. Behalve de hele sores om haar hartje en dat ik ziek werd.

Maar doordat bij haar alles volgens het zogenaamde boekje ging, was de eerste tijd met A. een regelrechte hel.
Maar he... Het komt goed. Kan even duren maar uiteindelijk....

Ik heb dit de eerste maanden ook zo ervaren, ik stond er vrijwel alleen voor omdat ik bv gaf en mijn vriend veel aan het werk was die periode. Het was loodzwaar soms, nu een aantal maanden later merk ik dat het steeds makkelijker word. En die taboe, ja die ken ik. Ik ben daar alleen veel te nuchter en te eerlijk voor dus ik zeg dat gewoon tegen mensen.

Rood schreef:

Paper Crown schreef:Maar, nu dit.. het lijkt wel alsof er een soort taboe heerst op eerlijk zijn hoe je het moederschap ervaart.

Maar dit doen 'jullie, moeders' toch echt zelf. Want geheid dat hieronder reacties komen van vrouwen die dit taboe ook ervaarden. En ik hoor het om mij heen ook. Dus wat als iedereen nou gewoon eens in het openbaar eerlijk gaat zijn? Dan doorbreek je dat taboe!

Ergens zit er een angst om niet goed genoeg te zijn. Waar komt dat toch vandaan? Er moet ook altijd bij gezegd worden: "Ik vind mijn kind geweldig en ik zou aaaaalles voor hem/haar overhebben, maarrrrrr..." Waarom doen jullie dat? Je kunt toch ook gewoon 'ns zeggen dat je baalt? Ik snap dat probleem echt niet. Jullie zouden het elkaar zoveel makkelijker maken.

Klopt. Maar ik denk dat je dit zal snappen wanneer je zelf moeder bent. Het is echt bitter zoet rood, echt. Het is niet te omschrijven wat het in je losmaakt.

Niks geen taboe, ik vond het eerste jaar zwaar. En iedereen die ik spreek ook. Gelukkig worden ze groter!

Paper Crown schreef:

Rood schreef:

Paper Crown schreef:Maar, nu dit.. het lijkt wel alsof er een soort taboe heerst op eerlijk zijn hoe je het moederschap ervaart.

Maar dit doen 'jullie, moeders' toch echt zelf. Want geheid dat hieronder reacties komen van vrouwen die dit taboe ook ervaarden. En ik hoor het om mij heen ook. Dus wat als iedereen nou gewoon eens in het openbaar eerlijk gaat zijn? Dan doorbreek je dat taboe!

Ergens zit er een angst om niet goed genoeg te zijn. Waar komt dat toch vandaan? Er moet ook altijd bij gezegd worden: "Ik vind mijn kind geweldig en ik zou aaaaalles voor hem/haar overhebben, maarrrrrr..." Waarom doen jullie dat? Je kunt toch ook gewoon 'ns zeggen dat je baalt? Ik snap dat probleem echt niet. Jullie zouden het elkaar zoveel makkelijker maken.

Klopt. Maar ik denk dat je dit zal snappen wanneer je zelf moeder bent. Het is echt bitter zoet rood, echt. Het is niet te omschrijven wat het in je losmaakt.

Eens, je moet het echt zelf ervaren.

Paper Crown schreef:Klopt. Maar ik denk dat je dit zal snappen wanneer je zelf moeder bent. Het is echt bitter zoet rood, echt. Het is niet te omschrijven wat het in je losmaakt.

Wat zal ik snappen wanneer ik zelf moeder ben? Dat het zwaar is? Dat ik dan niet meer eerlijk ben? Dat ik dan ineens met het taboe mee ga doen? Ik ben niet gek of jong, ik weet hoe bitterzoet het is, ook al heb ik het dan nog nooit gevoeld. Daarom neem ik het juist voor j(ulli)e op en zeg ik: hou, voor je eigen welbevinden, eens op met die lat zo hoog leggen. Wees gewoon eerlijk, zoals jij nu.

het eerste jaar met N vond ik ook erg zwaar. Hij huilde veel, sliep ook belabberd en was enorm snel overprikkeld en overstuur. Achteraf gezien had ik het meer moeten nemen hoe het was en bovenal, de klok/tijd los moeten laten. Bij J was ik relaxter en heb ik het heel anders ervaren. Als ze niet wilde slapen, dan ging ze in de draagdoek. Als ze honger had kreeg ze een voeding, of de vorige nu 1 uur of 3 uur geleden was. Ik ging met ze op stap en we deden veel leuke dingen (N was toen 20 maanden dus ik moest ook wel dingen blijven ondernemen).
Misschien is een draagdoek/ergonomische drager iets voor je? Ik vind het jammer dat ik hier bij N nog niet van wist, het had het mij een stuk makkelijker kunnen maken denk ik.
In ieder geval, je bent lang de enige niet.

chococupcake schreef:Eens, je moet het echt zelf ervaren.

Zal ik maar niets meer zeggen dan? Ik HAAT die opmerking.

Bijv, gisteravond. Ik was doodmoe maar we gingen uiteten met mijn broertje, schoonzusje en mijn man. Julian was een paar uur naar mijn moeder en na 't eten hebben we hem opgehaald en mijn broertje en schoonzusje afgezet. Ik was gewoon heel erg jaloers op hen dat zij gingen slapen en ik nog wel een paar uur te gaan had haha!

Ik heb het 2 maal zo ervaren.
Heftig en zwaar tot dat ze aan de medicijnen en Pepti zaten en ingebakerd toen kreeg ik totaal andere kindjes...

Ik vond het hele eerste jaar zwaar, maar de eerste weken het ergste. Voelde me opgesloten in mijn eigen huis.

Rood schreef:

Paper Crown schreef:Klopt. Maar ik denk dat je dit zal snappen wanneer je zelf moeder bent. Het is echt bitter zoet rood, echt. Het is niet te omschrijven wat het in je losmaakt.

Wat zal ik snappen wanneer ik zelf moeder ben? Dat het zwaar is? Dat ik dan niet meer eerlijk ben? Dat ik dan ineens met het taboe mee ga doen? Ik ben niet gek of jong, ik weet hoe bitterzoet het is, ook al heb ik het dan nog nooit gevoeld. Daarom neem ik het juist voor j(ulli)e op en zeg ik: hou, voor je eigen welbevinden, eens op met die lat zo hoog leggen. Wees gewoon eerlijk, zoals jij nu.

Het was meer op wat je zei over dat moeders het zelf doen. Het rooskleuriger maken. Daarom is het bitterzoet, het is namelijk niet alleen kommer en kwel, het is ook leuk! En het zou idd fijn zijn als vrouwen even normaal deden en gewoon eens zeggen hóe 't echt is.

Ik vind het ook zwaar, pas nu besef ik hoe verwend we waren met de vrijheid omdat de andere 2 groter zij . En hier heeft R tot 9 welen bijna alleen maar gehuild en heel weinig geslapen en van heel mensen kreeg ik ongeloof en dat maakte het ontzettend zwaar naast het non stop gehuil, niet slapen en verwerken van de bevalling en de hectieck erna. Nu slaapt hij voorbeeldig maar moet wel heel strak aan het schem houden waardoor je non stop aan huis gekluisterd ben en dan word je wereld zo klein maat ja alles beter dan non stop gehuil en niet slapen.

Mijn eerste was echt een onwijs pittige baby. Wat jij neergezet hebt, waren mijn gedachten in die tijd.

Deze keer heb ik echt een droombaby!! Hij drinkt netjes zijn flessen leeg, groeit als kool, slaapt als een os en ook als hij wakker is, hoor je hem bijna niet.
Deze keer is het echt genieten en snap ik de roze wolk van nieuwbakken ouders. Ik kan mijn oudste nog steeds alle aandacht van de wereld geven, omdat de jongste heel veel slaapt. En heerlijk kijken naar het kleine hoopje mens in zijn bedje doet mijn hart overlopen van liefde.

Zo zwaar als ik de omgang vond van 0 naar 1 kind, zo makkelijk vind ik de omschakeling van 1 naar 2.

Ik voel me ook erg opgesloten op sommige dagen. Ik mocht een paar weken geen autorijden ivm de keizersnee, er lag steeds een pak sneeuw of het was veel te koud om met een baby op pad te gaan en ik kon bovendien ook niet zover lopen want dan had ik pijn. En mijn man ging om 09:00 uit huis en kwam weer om 18:00 of later. De muren kwamen op me af. Nu is dat beter. Ik kan weer rijden, ik kan flinke stukken lopen en het weer is prima op een paar gekke buien na.

Paper Crown schreef:Het was meer op wat je zei over dat moeders het zelf doen. Het rooskleuriger maken. Daarom is het bitterzoet, het is namelijk niet alleen kommer en kwel, het is ook leuk! En het zou idd fijn zijn als vrouwen even normaal deden en gewoon eens zeggen hóe 't echt is.

Ja, precies. Als je baalt, mag je gewoon even alleen balen. En natuurlijk is het ook leuk. Maar volgens mij is er niemand die, bv. over jouw situatie, denkt: nou, die klaagt zoveel, die houdt vast niet van d'r kind. Dus dat hoef je (niet specifiek jij, maar in het algemeen) er niet bij te zeggen. Het is gewoon zwaar, klaar. Thank God for the love adrenaline, want anders zou je je kind zo weggeven en verdergaan waar je gebleven was.

Maia, ik heb een marsupi maar denk maar niet dat meneer erin wil hoor. Hij spartelt net zo lang tot je er mee kapt. Soms terroriseert hij me echt, zonder grappen haha.

Rood schreef:

Paper Crown schreef:Het was meer op wat je zei over dat moeders het zelf doen. Het rooskleuriger maken. Daarom is het bitterzoet, het is namelijk niet alleen kommer en kwel, het is ook leuk! En het zou idd fijn zijn als vrouwen even normaal deden en gewoon eens zeggen hóe 't echt is.

Ja, precies. Als je baalt, mag je gewoon even alleen balen. En natuurlijk is het ook leuk. Maar volgens mij is er niemand die, bv. over jouw situatie, denkt: nou, die klaagt zoveel, die houdt vast niet van d'r kind. Dus dat hoef je (niet specifiek jij, maar in het algemeen) er niet bij te zeggen. Het is gewoon zwaar, klaar. Thank God for the love adrenaline, want anders zou je je kind zo weggeven en verdergaan waar je gebleven was.

Nou exact! Haha, soms dacht ik echt als mijn moeder wegging, maaaaaaaaaam, please niet gaan en als je gaat neem hem dan even mee haha.

Limburg85 schreef:Ik vind het ook zwaar, pas nu besef ik hoe verwend we waren met de vrijheid omdat de andere 2 groter zij . En hier heeft R tot 9 welen bijna alleen maar gehuild en heel weinig geslapen en van heel mensen kreeg ik ongeloof en dat maakte het ontzettend zwaar naast het non stop gehuil, niet slapen en verwerken van de bevalling en de hectieck erna. Nu slaapt hij voorbeeldig maar moet wel heel strak aan het schem houden waardoor je non stop aan huis gekluisterd ben en dan word je wereld zo klein maat ja alles beter dan non stop gehuil en niet slapen.

Dit lijkt me echt vreselijk Limburg. Dat hij zoveel huilt. Moet je nagaan, Julian huilt niet eens echt veel ofzo.

Rood schreef:

chococupcake schreef:Eens, je moet het echt zelf ervaren.

Zal ik maar niets meer zeggen dan? Ik HAAT die opmerking.

Maar sommige dingen moet je ook eerst zelf ervaren, wil niet zeggen dat je je mening of advies er niet over mag geven

Ik vond de 1e tijd na mijn zwangerschappen ook hartstikke zwaar, en bij beide kinderen durfde ik niet toe te geven dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn was. Mede door dat er een beetje een taboe op ligt en dat iedereen maar doet alsof het ze zo gemakkelijk af gaat durfde ik niet te zeggen dat ik het helemaal niet zo gemakkelijk vond.

Paper Crown schreef:

Rood schreef:

Paper Crown schreef:Het was meer op wat je zei over dat moeders het zelf doen. Het rooskleuriger maken. Daarom is het bitterzoet, het is namelijk niet alleen kommer en kwel, het is ook leuk! En het zou idd fijn zijn als vrouwen even normaal deden en gewoon eens zeggen hóe 't echt is.

Ja, precies. Als je baalt, mag je gewoon even alleen balen. En natuurlijk is het ook leuk. Maar volgens mij is er niemand die, bv. over jouw situatie, denkt: nou, die klaagt zoveel, die houdt vast niet van d'r kind. Dus dat hoef je (niet specifiek jij, maar in het algemeen) er niet bij te zeggen. Het is gewoon zwaar, klaar. Thank God for the love adrenaline, want anders zou je je kind zo weggeven en verdergaan waar je gebleven was.

Nou exact! Haha, soms dacht ik echt als mijn moeder wegging, maaaaaaaaaam, please niet gaan en als je gaat neem hem dan even mee haha.

Haha dat denk ik na een jaar nog weleens.. Pleas neem hem alsjeblieft maar even mee.