Up discussietopic

Parisienne schreef:Er is overigens helemaal niks mis met 'goed zo' hoor. Ik vind het voor mezelf en N. alleen fijner om er wat inhoudelijker op in te gaan. 'Goed zo' of 'wat mooi' is vrij nietszeggend vind ik. Wat is er precies goed? Wat is er precies mooi?

Dat is eigenlijk gewoon de manier waarop je zelf ook feedback geeft (op het werk bijvoorbeeld). Ik ben te moe om het duidelijk uit te leggen, maar voordat ik feedback geeft vraag ik mezelf altijd af 'Wat vond ik goed? En hoe kwam ik daar achter?' Dus (op het werk) zeg ik niet "Ik vind je heel vriendelijk" maar "Ik hoor dat je alle gasten een fijne dag wenst, dat is heel vriendelijk".

Eigenlijk heel logisch om tegen een kind ook zo te praten, daar kan ik me wel in vinden.

Maar een alternatief bieden is niet altijd even makkelijk lijkt me. Als het kind moet eten, maar het wil alleen alles op de grond gooien, hoe pak je dat aan? En als een kind maar blijft krabben? Wat doe je dan?

Ik denk persoonlijk dat het wel meevalt Tania. Natuurlijk, heel veel ouders zullen met oprecht interesse naar de tekening van een kind vragen. Daarom was het ook even een simpel voorbeeld, ik doel niet alleen maar op het tekening-verhaaltje.

Ik neem mijn schoonmoeder even als voorbeeld bij de volgende situaties: N. maakt een puzzeltje. Bij elk stukje die ze pakt, die ze probeert te leggen of die ze goed legt wordt er gezegd: "Goed zo! Wat knap van jou!" N. is aan het kleuren. Om de 30 seconden hangt oma er met haar neus boven en gilt: "Goed zo! Wat mooi!" We zitten aan tafel om te eten. Bij (bijna) elke hap zegt schoonmoeder: "Goed zo, wat knap zeg!" Deze voorbeeld vind ik eigenlijk allemaal nietszeggend. Het wordt een riedeltje. Wat nou als schoonmoeder een keer geen 'goed zo' zegt na het goedleggen van een puzzelstukje? Krijgt N. dan het idee dat ze het niet goed gedaan heeft? Dat idee wil ik haar niet graag geven, bij niks wat ze doet. Het eet-voorbeeld: voor mij is het erg vanzelfsprekend dat we eten. Het hoort erbij. Eten is gezellig met elkaar aan tafel zitten, eten doen we om weer energie te krijgen en om gezond te blijven. Als ze haar bord leeg heeft of na aardig wat hapjes zeg ik iets in de zin van: "Je hebt bijna alles opgegeten. Nu zit je buikje weer lekker vol. Nu hebben we weer genoeg energie en kan je weer goed groeien."

Nogmaals, ik bedoel hier ook echt niet mee dat iemand die 'goed zo' of 'wat mooi' zegt een kind tekort doet hoor. Helemaal niet. Ook hierin geldt: ieder doet het op zijn eigen manier. Echter ga ik er wat inhoudelijker/uitgebreider op in om het net even wat minder nietszeggend te maken.

Ik vind goed zo niet nietszeggend. Ja als je het 100 keer zegt zoals je schoonmoeder wel maar niet als je kind echt iets doet wat je goed vindt. Dan vind ik het juist een uiting van je emotie.
Want aan de ene kant moet je dus de emoties van je kind erkennen/benoemen als ze verdrietig/boos/blij zijn (mee eens hoor trouwens) maar als je trots bent en vind dat je kind iets goed doet dan benoem je het juist niet?

Caroow schreef:

Parisienne schreef:Er is overigens helemaal niks mis met 'goed zo' hoor. Ik vind het voor mezelf en N. alleen fijner om er wat inhoudelijker op in te gaan. 'Goed zo' of 'wat mooi' is vrij nietszeggend vind ik. Wat is er precies goed? Wat is er precies mooi?

Dat is eigenlijk gewoon de manier waarop je zelf ook feedback geeft (op het werk bijvoorbeeld). Ik ben te moe om het duidelijk uit te leggen, maar voordat ik feedback geeft vraag ik mezelf altijd af 'Wat vond ik goed? En hoe kwam ik daar achter?' Dus (op het werk) zeg ik niet "Ik vind je heel vriendelijk" maar "Ik hoor dat je alle gasten een fijne dag wenst, dat is heel vriendelijk".

Eigenlijk heel logisch om tegen een kind ook zo te praten, daar kan ik me wel in vinden.

Maar een alternatief bieden is niet altijd even makkelijk lijkt me. Als het kind moet eten, maar het wil alleen alles op de grond gooien, hoe pak je dat aan? En als een kind maar blijft krabben? Wat doe je dan?

Bij heel veel dingen denk ik eigenlijk aan de manier waarop ik zelf handel of zelf behandeld wil worden. Hetzelfde geldt voor continu maar 'nee' zeggen. Zou ik het leuk vinden om van mijn baas op het werk de hele dag maar 'nee' te horen te krijgen? Om maar de hele dag te horen te krijgen dat ik dingen niet goed doe. Ik zou graag hebben dat als ik dingen niet goed blijk te doen, hij me weer op weg helpt. Natuurlijk is een werkrelatie niet geheel te vergelijken, maar toch zie ik in veel dingen gelijkenissen. Net als wat jij ook zegt Caroow. Feedback geven. Jouw collega's zullen met enkel 'goed zo' ook minder blij zijn dan met een uitgebreide feedback.

Een alternatief bieden is hier vaak mogelijk, maar niet altijd. Over het eten: wij zijn daar vrij makkelijk in. N. kan inmiddels goed zelf bepalen of ze genoeg heeft gegeten of dat ze überhaupt trek heeft. Zelf heb ik ook niet altijd even veel trek, een kind ook niet. 'Moeten eten' is hier dus eigenlijk geen optie. Wel zit ze nagenoeg altijd bij ons aan tafel, staat haar bord en bestek klaar en laten wij op dat moment zien (en leggen uit) dat het goed is om te eten, om gezond te blijven, om te groeien, om energie te krijgen, etc. Als N. eten op de grond gooit kijk ik meestal naar de oorzaak. Is het om te spelen? Dan geef ik haar iets waar ze wel mee op de grond mag gooien en schuif ik haar bordje even weg. Dan proberen we het later nog een keer. Is het omdat ze boos is, dat ze even dwars wil doen en haar eten binnen handbereik het enige is wat ze kan gooien? Dan kijk ik naar waarom ze boos is. Ik kijk dus eigenlijk verder dan het enkel het gedrag dat ze vertoont. Vaak ruimen we het geknoeide eten ook even samen op. Dit is een logisch gevolg van haar gedrag. Als je knoeit moet je het opruimen, opruimen is niet leuk dus zal ik dan maar niet meer knoeien? Die link legt ze uiteraard niet direct en zeker niet altijd, maar ze gaan die link echt wel leggen. N. zegt al 'sorry mama' als ze knoeit. Gevolgd door: "Oh nee, nu moeten we het opruimen. Bah!" en pakt een doekje. Niks geen strenge aanpak die ik hanteer.. maar echt.. het werkt Als N. zou krabben (of mij/iemand pijn doen in het algemeen) kijk ik ook naar de achterliggende oorzaak. Krabben is vaak een uiting van iets. Ik probeer te achterhalen wat haar aandrijft. Boosheid? Moeheid? Verdriet? Frustratie? Daar ga ik dan meestal op in, niet zozeer op het gedrag zelf. Uiteraard vertel ik dat ze dat niet mag doen, dat dat zeer doet. Als ze door zou gaan zou ik misschien kijken of ze haar frustraties (of wat het dan ook is op dat moment) op een minder schadelijke plek kan uiten. Slaan in een kussen bijvoorbeeld, of krabben op het kussen. Maar vaak is afleiden met iets anders al wel voldoende.

Tania schreef:Ik vind goed zo niet nietszeggend. Ja als je het 100 keer zegt zoals je schoonmoeder wel maar niet als je kind echt iets doet wat je goed vindt. Dan vind ik het juist een uiting van je emotie.
Want aan de ene kant moet je dus de emoties van je kind erkennen/benoemen als ze verdrietig/boos/blij zijn (mee eens hoor trouwens) maar als je trots bent en vind dat je kind iets goed doet dan benoem je het juist niet?

Ik benoem het wel, alleen uitgebreider. Niet enkel een 'goed zo'. Daarnaast laat ik ook mijn emotie zien met mijn enthousiasme. De toon van je stem of een grote glimlach op je gezicht zeggen ook al heel erg veel. Daaraan kan ze aflezen dat mijn enthousiasme groot is.

En daarnaast geldt voor mij ook grotendeels dat ik niet graag wil dat N. dingen gaat doen om een 'goed zo' te horen. Ik wil niet dat ze op het oordeel van anderen afgaat, niet dat ze dingen gaat doen om de goedkeuring van anderen, maar dat ze vertrouwen krijgt in haar eigen kunnen. Door dat specifiek te benoemen (bijv. 'dat heb je helemaal zelf gedaan!') leg je daar de focus op, wat ten goede zal komen van haar zelfvertrouwen. En wat als ze een keer geen 'goed zo' te horen krijgt? Zou best vervelend voor een kind zijn als ze denken dat men het niet goed vindt wat ze doen. Nogmaals, geen kritiek tegenover een gewone 'goed zo', hiermee leg ik alleen mijn visie erop uit

Bedankt voor je uitgebreide uitleg Parisienne, ik heb echt waardering voor jou, dat je er zo goed over na denkt en het (volgens mij) ook zo consequent toepast.

Wat lief, dankje! Ik heb er veel over gelezen. Toen ik erover las dacht ik eigenlijk telkens dat het allemaal heel logisch is. Ik heb leren te kijken naar niet alleen het gedrag wat een kind vertoont, maar meer naar de gedachten erachter, waarom een kind bepaald gedrag vertoont. Ik vind het daarnaast erg interessant, ik heb mijn roeping gemist geloof ik. Studeer nu Economie, maar wil over een tijdje me toch wel meer verdiepen in pedagogiek.

_Lana_ schreef:

Denk je hier ook echt bij na, als je dat zegt? Want, het is hier nog niet echt van toepassing, maar als een van mijn kinderen ineens aan komt lopen achter de loopkar ( bijvoorbeeld ) voor het eerst, dan sta ik heel enthousiast te roepen: ´Goed zo!!´ en ´wat goed van jou!!´, dan denk ik echt niet na over hoe ik dat het best kan zeggen.
Volgens UP zou ik dan moeten zeggen: ´Ik zie dat jij daar met je loopkar aan komt lopen, dat heb jij helemaal zelf gedaan´?
Wat is er eigenlijk mis met een simpel ´goed zo´??

Ik weet niet, als ik je stukje lees, klinkt het zo onnatuurlijk op een of andere manier. Dit is niet lullig bedoeld hoor, maar ik vraag me echt af of dit jou natuurlijk afgaat, of dat je dit ook hebt moeten ´leren´.

Verder kan ik me wel vinden in veel dingen die hier omschreven staan, maar ik zou er niet direct een naampje aan geven.

Ik hoef hier niet meer over na te denken, in het begin was het wel even omschakelen maar dat was al voordat ik kinderen kreeg, omdat wij op mijn werk volgens een methode werken die erg aansluit bij UP. Dit voelde voor mij al natuurlijk voordat de kinderen er waren, maar ik heb het mezelf wel ooit 'aangeleerd' om niet bij alles 'goed zo' of 'wat mooi' te roepen. En het i echt niet zo dat ik nooit 'goed zo' zeg, want dat zeg ik ook nog wel eens, maar ik probeer het wel te vermijden en het anders te zeggen.
En verder sluit ik me helemaal bij Parisienne aan, zij heeft uitgelegd hoe het voor mij ook voelt.

Tania schreef:Ik vind goed zo niet nietszeggend. Ja als je het 100 keer zegt zoals je schoonmoeder wel maar niet als je kind echt iets doet wat je goed vindt. Dan vind ik het juist een uiting van je emotie.
Want aan de ene kant moet je dus de emoties van je kind erkennen/benoemen als ze verdrietig/boos/blij zijn (mee eens hoor trouwens) maar als je trots bent en vind dat je kind iets goed doet dan benoem je het juist niet?

De gedachtengang erachter is eigenlijk dat kinderen niet blij moeten worden van jouw waardeoordeel, maar omdat ze het zelf leuk vinden om te doen.
Zelf probeer ik de 'goedzo' te vermijden om iets met meer aandacht en inhoud te zeggen. Met iets als de eerste pasjes zul je vol aandacht zijn, maar als ze een tekening wil laten zien op het moment dat ik ergens mee bezig is, floept er al snel een 'goedzo' uit terwijl ik doorga met mijn aardappels schillen. Door iets met inhoud te zeggen, dwing ik mezelf even aandacht te hebben voor dat waar zij blijkbaar trots op is.

Parisienne; heb je interessante sites waar je meer hebt gelezen over up? Ben wel benieuwd!

Hier staat wel aardig wat interessante informatie
Kiind

Thnx!

Ok bedankt voor jullie uitleg. Ik snap nu wat de gedachte erachter is.

Mijn ene zoon roept de hele dag al "goed zo" bij alles wat hij, zijn broertje of ik doe. Voor ons geen redden meer aan

9 van de 10 x weten kinderen zelf ook wel wat ze goed hebben gedaan. Je ziet ze glunderen. Een "goed gedaan hoor" maakt in mij ogen dan niet uit waar het op slaat. Ik zeg vaak tegen mijn kinderen dat ik trots op ze ben. Nou en wat ze ook doen dat blijf ik.

Wel ben ik iemand die altijd dingen met ze bespreek. Dus bijvoorbeeld vragen wat ze geleerd hebben ipv hoe was het op school. Of wat heb je getekend etc etc.

Veel dingen van up vind ik interessant en pas ik ook toe. Wellicht op en net andere manier en niet zo ver doorgevoerd. Ik kies hierin voor m'n gevoel en een middenweg.

Ongemerkt zullen er best wel wat mensen dingen herkennen en toepassen vanuit de UP-visie. Zo heeft ieder zijn eigen opvoeding. Vanuit alle kanten en gedachtengangen pikt men dingen mee en past die toe. Helemaal UP ben ik niet, maar mijn visie komt er erg mee overeen.

Zal iedereen dat niet een klein beetje UP gebruiken? Ik vind dat niet echt dat je UP toepast, dat is in mijn ogen net zoiets als half vegetariër zijn.

Heb het net geprobeerd. Zoonlief vouowde netjes zijn pyama op ipv hem door de kamer te gooien, dus ik gooi er een "Wat goed van jou, je hebt helemaal zelf je pyama opgevouwen, nu ziet het er weer netjes uit" in. En hij zegt: "Wat praat je gek"
Voor mij is dit ook een onnatuurlijke manier van communiceren. Normaal zeg ik dan "Goed zo"
en dan snapt hij zelf doordat we het er vaak over gehad hebben ook ook wel wat ik bedoel.
Ik zou niet willen dat ik eerst mijn woorden moest afwegen voor ik een reactie geef. En soms ben ik inderdaad een beetje ongeinteresseerd maar ik maak dat vaak genoeg weer goed, ik vind dat hij ook moet leren om af en toe geduld te hebben als ik met iets bezig ben. Dan wacht hij even en dan hebben we het er later over.

Veel mensen zullen vast dingen herkennen in hun eigen aanpak, maar als je volgens UP aan het opvoeden bent is dat meer een hele manier van denken, geen losse dingen toepassen.

En tuurlijk vindt hij het nu raar bolleke, dit is hij niet gewend;) Het voelt voor jou ook raar, omdat je normaal op een andere manier aan het communiceren bent. Zoals die manier voor jou natuurlijk voelt, voelt het voor mij logisch om op een andere manier een reactie te geven. Ik weeg mijn woorden niet af, ik hoef er niet (meer) over na te denken om op deze manier te reageren.
Y inthe moet soms ook even wachten hoor, het is echt niet zo dat ze altijd vol in de belangstelling staat zodra ze dat wil. Als ik H annah aan het omkleden ben, dan moet ze even wachten tot ik klaar ben, zodat ik daarna de aandacht voor haar heb.

Zazou schreef:Zal iedereen dat niet een klein beetje UP gebruiken? Ik vind dat niet echt dat je UP toepast, dat is in mijn ogen net zoiets als half vegetariër zijn.

Er zullen best wat overeenkomsten zijn, dat zal elke opvoedingsvisie of -stijl wel hebben. Net zoals bepaalde beroepsgroepen overeenkomsten hebben wat betreft kennis en/of theorie. Dat wil dan niet zeggen dat elke beroepsgroep hetzelfde is, of dat een fysiotherapeut zichzelf chirurg mag noemen, omdat beiden toevallig kennis hebben van anatomie. UP is echt meer een visie, een filosofie, een andere manier van denken. Dat je sommige dingen hetzelfde doet wil dan niet inderdaad zeggen dat je volgens UP opvoedt.

En Bolleke, ik snap zijn reactie ook wel goed. Het is een kwestie van wennen. Zoals Rejoy zegt gaat het hier ook allemaal automatisch. Ik hoef er gewoon niet meer over na te denken. Snap best dat het wat vreemd voelt in het begin, voor zowel jou als voor je zoon.

Ik snap nog steeds niet zo goed waarom je er geen 'losse' dingen uit mag/kunt pikken... Ik hoef mezelf geen UPper te noemen, een halve vegetarier vind ik ook geen scheldwoord, maar het is toch niet het een of het ander?

Supertalentje schreef:Ik snap nog steeds niet zo goed waarom je er geen 'losse' dingen uit mag/kunt pikken... Ik hoef mezelf geen UPper te noemen, een halve vegetarier vind ik ook geen scheldwoord, maar het is toch niet het een of het ander?

het mág wel, maar dan vind ik niet dat je volgens UP aan het opvoeden bent. Hier wordt nu een aantal keren kort door de bocht gezegd: ik doe dit en dat ook zo, dus voed ik ook een beetje volgens UP op. Je kunt er bepaalde dingen uithalen of herkennen, maar dan ben je niet direct volgens UP aan het opvoeden. UP gaat veel verder dan een aantal losse dingen eruit halen en toepassen. Klinkt dit als één of andere sekte nu?

Ik denk dat mijn manier dezelfde gevolgen heeft als de UP manier. Ik heb niet het idee dat ik mijn zoon tekort doe, omdat ik af en toe alleen maar "goed zo" zeg. Het lijkt alsof er gezegd word dat als je UP hanteerrt je veel meer aandacht hebt voor je kinderen. Maar zo zie ik dat helemaal niet. Ik ben net zo bewust bezig met wat er in hem omgaat. Maar C. is 6 jaar en ik ben nog steeds er van overtuigd dat er een wezenlijk verschil is tussen die manier toepassen bij kinderen van 2, als bij kinderen van 5 en ouder.

Bolleke schreef:Ik denk dat mijn manier dezelfde gevolgen heeft als de UP manier. Ik heb niet het idee dat ik mijn zoon tekort doe, omdat ik af en toe alleen maar "goed zo" zeg. Het lijkt alsof er gezegd word dat als je UP hanteerrt je veel meer aandacht hebt voor je kinderen. Maar zo zie ik dat helemaal niet. Ik ben net zo bewust bezig met wat er in hem omgaat. Maar C. is 6 jaar en ik ben nog steeds er van overtuigd dat er een wezenlijk verschil is tussen die manier toepassen bij kinderen van 2, als bij kinderen van 5 en ouder.

door geen enkele UP-er wordt toch gezegd dat je je kind tekort doet als je het op 'de reguliere' manier doet? Hier wordt alleen geprobeerd uit te leggen waarom er gekozen wordt om op deze manier de kinderen te benaderen.

waarin denk jij dat het grote verschil zit tussen een 2 jarige en een 5 jarige?