Up discussietopic

Liadan schreef:

Bolleke schreef:

Liadan schreef:Maar mijn dochter heeft helemaal geen andere manier van omgaan dan andere kinderen. Zij doet precies hetzelfde tegen andere kinderen als zij tegen haar.

Dan is het goed toch?

Ja en als ze wel anders deed tegen andere kinderen, dan was het ook goed.
Het is mijn manier van omgaan met haar die anders is dan de meeste ouders het doen, mijn dochter is zelf niet anders.

Je kind word vanzelf ook anders hoor. Ik zie heel veel verschillende manieren van omgang met kinderen en die kinderen zijn zelf ook allemaal stuk voor stuk anders, en dat weerspiegelt 9 van de 10 keer het "opvoedbeleid" van de ouders.

Fortissimo schreef:

missy. schreef:

Fortissimo schreef:

Fiwen schreef:Als J iets aan het doen is wat ze niet mag hoef ik vaak alleen maar haar naam te zeggen (niet eens boos of zo) en dan weet ze al dondersgoed dat het niet mag. Dan zeg ik haar daarna nog wel wat ze niet mag en waarom niet. Als ze echt door het lint gaat (driftbui of zo) dan neem ik haar meestal op schoot en knuffel ik haar terwijl ik uitleg waarom ik het niet fijn vind wat ze doet en als ze rustiger is praten we over waarom ze het deed. Hier werkt het beter dan op haar mopperen want dat maakt het meestal alleen maar erger want 9 vd 10 keer is een boze bui juist omdat ze die (extra) knuffel nodig heeft maar ik even geen tijd voor haar heb.

Dit vind ik best vreemd, want in principe wordt jouw dochter dus getroost om iets wat niet mag. Als iemand anders haar 'straft'(bijvoorbeeld je bent bij iemand anders thuis en ze doet iets wat de gastvrouw niet wil hebben en die zegt daar wat van), hoe reageert ze daar dan op? Hier zie ik bij mijn neefje met name dat hij dan gillend op mama af rent, want die troost hem toch wel (hij krijgt standaard een driftbui als je hem 'straft')

Waarom mag een kind geen driftbui hebben? Boos zijn is een emotie die er gewoon bij hoort.

Dat zeg ik toch niet?

Door deze zin. Maar misschien heeft deze zin meer betrekking op de eerste zin van Fiwen. Dan heb ik je verkeerd begrepen.

Wat Tania zegt, ik vind het best als we ergens zijn en J zit ergens aan dat niet gewenst is dat de 'gastvrouw' zegt dat ze dat liever niet heeft maar straf geven vind ik absoluut niet haar taak dat is aan mij.
En sowieso laat ik J niet overal aan zitten bij een ander en dat weet ze echt heel goed. Ik zal er altijd iets van zeggen of tegen haar zeggen dat ze dat eerst moet vragen aan degene waar we op bezoek zijn en als zij dan zegt van niet dan mag ze het ook gewoon niet en dan zorg ik er ook voor dat ze er niet aan zit.

Ik zal ook nooit een kind van een ander 'straf' geven, dat vind ik gewoonweg niet mijn taak en ik zal er dus ook echt wat van zeggen als iemand dat bij mijn kind wel doet.

Edit, want ik had het verkeerd verwoord.
Ik troost haar trouwens niet als ze een driftbui heeft maar neem haar wel bij me en knuffel haar omdat ze dat op zo'n moment nodig heeft. Ze heeft begrip en liefde nodig op zo'n moment, niet iemand die ook nog eens boos op haar wordt als ze zelf zo overduidelijk in de knoop zit met haar emoties. Ze moet door die drift/huilbui heen om alles te kunnen verwerken en het helpt niet om boos te worden maar ook niet om te troosten want dan onderbreek je het verwerken. Als ik haar in mijn armen houd gaat ze eerst harder huilen maar geeft zich er wel aan over en na korte tijd is de bui over en gaat het weer heel lang goed. Als ik het onderbreek door haar te troosten of door 'boos' op haar te worden wordt het of erger of het stopt even maar komt na een kwartier gegarandeerd 3x zo heftig terug omdat de emoties er nog steeds zitten en die moeten toch verwerkt worden.

Elk kind is sowieso anders en ik hoop zeker dat de manier waarop ik met mijn kinderen omga invloed heeft op de manier waarop ze zelf gaan communiceren en keuzes maken.
Ik denk alleen niet dat kinderen die UP worden opgevoed zachtaardig kinderen zijn die gepest gaan worden, of je zachtaardig bent of niet zit in je karakter.

Fiwen, waarom kijk je dan niet naar waarom je kind een driftbui heeft, en speel je daar niet op in? Als mijn zoon boos is is er een reden en dan kijk ik naar de reden, en daar word een oplossing voor gezocht. De oplossing is niet gewoon maak lekker knuffelen als iemand boos is, mijnsinziens worden dan juist je emoties genegeerd.

Bolleke schreef:Fiwen, waarom kijk je dan niet naar waarom je kind een driftbui heeft, en speel je daar niet op in? Als mijn zoon boos is is er een reden en dan kijk ik naar de reden, en daar word een oplossing voor gezocht. De oplossing is niet gewoon maak lekker knuffelen als iemand boos is, mijnsinziens worden dan juist je emoties genegeerd.

Omdat het bij J meestal opgekropte emoties zijn en dan kan om een reden die totaal niet in verhouding staat ineens de bom barsten. Het gaat dan niet om dat koekje dat ze niet mocht maar om frustraties en teleurstellingen die al dagen aan het opbouwen zijn. Praten over dat koekje dat ze niet mocht komt later wel als ze weer rustig is maar in de bui zelf heeft dat gewoon geen zin en naar mijn idee negeer je dan juist de echte achterliggende emoties/gevoelens.

Ik kan mij daar echt niets bij voorstellen dat je je kind dan gaat knuffelen. Bij mijn zoon lukt dat niet eens, die is zo boos dat je hem dan echt niet lekker kunt knuffelen. Hij sloeg met zijn armen en benen, no way dat je hem dan kon knuffelen.
Ik snap wel dat je haar achteraf gaat knuffelen, als ze niet meer boos is. Maar dat komt misschien ook door het feit dat ik zelf niet op een knuffel zit te wachten als ik boos ben, als kind vond ik dat al irritant dus ik zou dat zelf nooit doen.

Ik denk dat het ook heel erg per kind en per ouder verschillend is.
Als mijn dochter een driftbui heeft dan moet ik echt uit haar buurt blijven. Kom ik in haar veilige kringetje dan gaat ze nog erger gillen en zeggen dat ik weg moet. Terwijl mijn man op zo'n moment juist wel tot haar door mag en kan dringen.

Tjah, bij J werkt het wel. Ik ga naast haar zitten ik vraag aan haar "wil je dat ik je knuffel" en dan stort ze zich huilend in mijn armen dus blijkbaar vind ze het fijn. Ze slaat en schopt ook niet, ze gaat 'gewoon' heel hard huilend en gillend op de grond liggen.

Maar wat Liadan ook zegt, mijn man mag niet in haar buurt komen op zo'n moment. Ze wil dan echt alleen mij, maar ik heb wel het idee dat dat mede komt door mijn aanpak. Mijn man is heel erg van het troosten en "stil maar meisje" terwijl ik haar juist de ruimte bied om haar emoties te tonen en uit te huilen.

Bolleke schreef:Ik kan mij daar echt niets bij voorstellen dat je je kind dan gaat knuffelen. Bij mijn zoon lukt dat niet eens, die is zo boos dat je hem dan echt niet lekker kunt knuffelen. Hij sloeg met zijn armen en benen, no way dat je hem dan kon knuffelen.
Ik snap wel dat je haar achteraf gaat knuffelen, als ze niet meer boos is. Maar dat komt misschien ook door het feit dat ik zelf niet op een knuffel zit te wachten als ik boos ben, als kind vond ik dat al irritant dus ik zou dat zelf nooit doen.

Maar dat het bij jou/jouw zoon niet zo is, betekend niet dat het overal zo is.
Als mijn zoontje boos wordt omdat hij iets niet mag gaat hij op de grond liggen huilen en roept 'nee, nee, nee!'. Ik pak hem dan op en zeg hem dat hij best boos mag zijn, maar dat hij echt niet de poes mag knijpen/de lamp op de grond mag gooien/etc. We knuffelen even, en dan is hij snel af te leiden met iets anders.
Ik neem zijn boosheid echt wel serieus, ik vind het belangrijk dat hij weet dat hij boos mag zijn, maar ook dat hij door boos zijn niet uiteindelijk toch krijgt wat hij wil.

Aimee schreef:

Bolleke schreef:Ik kan mij daar echt niets bij voorstellen dat je je kind dan gaat knuffelen. Bij mijn zoon lukt dat niet eens, die is zo boos dat je hem dan echt niet lekker kunt knuffelen. Hij sloeg met zijn armen en benen, no way dat je hem dan kon knuffelen.
Ik snap wel dat je haar achteraf gaat knuffelen, als ze niet meer boos is. Maar dat komt misschien ook door het feit dat ik zelf niet op een knuffel zit te wachten als ik boos ben, als kind vond ik dat al irritant dus ik zou dat zelf nooit doen.

Maar dat het bij jou/jouw zoon niet zo is, betekend niet dat het overal zo is.
Als mijn zoontje boos wordt omdat hij iets niet mag gaat hij op de grond liggen huilen en roept 'nee, nee, nee!'. Ik pak hem dan op en zeg hem dat hij best boos mag zijn, maar dat hij echt niet de poes mag knijpen/de lamp op de grond mag gooien/etc. We knuffelen even, en dan is hij snel af te leiden met iets anders.
Ik neem zijn boosheid echt wel serieus, ik vind het belangrijk dat hij weet dat hij boos mag zijn, maar ook dat hij door boos zijn niet uiteindelijk toch krijgt wat hij wil.

Nee ik begrijp dat het voor ieder kind anders is. Maar het knuffelen bij een driftbui is hier gewoon niet mogelijk daarom verwonder ik mij er ook zo over.
Voor de rest denk ik dat we allemaal willen dat kinderen hun emoties leren uiten, en dat ze serieus genomen worden. Alleen ik las het knuffelen als een beloning en ik vind niet dat je kind een beloning verdient als het driftig is, een kind verdient wel troost als het verdrietig is, maar dat zijn in mijn optiek 2 verschillende dingen.

Bolleke schreef:
Nee ik begrijp dat het voor ieder kind anders is. Maar het knuffelen bij een driftbui is hier gewoon niet mogelijk daarom verwonder ik mij er ook zo over.
Voor de rest denk ik dat we allemaal willen dat kinderen hun emoties leren uiten, en dat ze serieus genomen worden. Alleen ik las het knuffelen als een beloning en ik vind niet dat je kind een beloning verdient als het driftig is, een kind verdient wel troost als het verdrietig is, maar dat zijn in mijn optiek 2 verschillende dingen.

Maar ik vind dat een knuffel geen beloning is/mag zijn. Een knuffel is een uiting van liefde en geborgenheid en dat hoeft J niet te verdienen. Liefde is iets wat ze onvoorwaardelijk krijgt en door een knuffel te ontzeggen als ze boos/verdrietig is (en het duidelijk is dat ze het juist wel nodig heeft) stel ik voorwaarden aan mijn liefde voor haar (ze krijgt dan tenslotte pas weer liefde op het moment dat ze doet wat ik wil) en dat vind ik niet de manier. Ik vind het vreselijk als ik in de knoop zit met mijn emoties en mijn man negeert mij omdat ik een keer boos reageer op iets en hij vind dat ik het eerst zelf maar eens moet oplossen, dan voel ik me echt heel erg alleen... Dat wil ik mijn kind niet aan doen.

Ik kan een knuffel ook echt niet als een beloning zien. Niet alleen verdriet is een emotie die ik accepteer, boosheid accepteer ik net zo goed. Boosheid is niet iets slechts, het gaat er om hoe je het boos zijn uit. Naar mijn idee verdient mijn kind ook troost/acceptatie/genegenheid als het die emotie laat zien.

Absoluut. Alleen mijn keus is dan om dat op dat moment niet met een knuffel te doen maar om hem te laten uitrazen, uiteindelijk zeggen dat het genoeg is (driftbuien van 1,5 uur waren hier normaal) er dan over praten, en uiteindelijk knuffelen.

Allereerst ook in dit topic bedankt nog voor het meedenken met ons 'probleem'. Bedankt voor de tips en voor eventuele aanvullende gedachten. In mijn andere topic gaat het inhoudelijk verder.

Fiwen, J. en N. zijn wat dat betreft aardig hetzelfde. Ook hier is een woedeaanval vaak een opeenstapeling van emoties prikkels, waarbij door een simpele "Nu even geen koekje, we gaan zo eten" de bom barst. Ik kijk naar N. en naar de oorzaak van haar probleem. Dit is niet dat ene koekje wat ze op dat moment niet krijgt, maar een opeenstapeling van emoties en prikkels waar ze zich op dat moment geen raad mee weet. Ze krijgt van mij de ruimte om boos en/of verdrietig te zijn. Vaak stort ze zich ook in mijn armen omdat ze behoefte heeft aan troost, genegenheid en begrip. Dat krijgt ze van mij. Ze uit haar emoties, ik erken ze. Ik heb er geen problemen mee als ze huilt. Ik vind het ook fijn als ik kan laten merken of zien wat ik voel, ik wil dan ook niet te horen krijgen: "Stop maar met huilen!" Het is genoeg!" Als ze wat gekalmeerd is praten we er even over en kijken we naar eventuele oplossingen of wat er anders kan. Dat ene koekje is ze allang vergeten.

Daarnaast denk ik dat velen nog een vertekend beeld hebben van de zogenoemde 'UP-kinderen'. De gedachte dat ze zachtaardig zijn vind ik dan ook niet terecht. N. is een pittig dametje die heel goed weet en kan vertellen wat ze wil en wat ze bedoelt. Ze laat niet zomaar over zich heen lopen. Een karaktereigenschap, misschien iets wat enigszins versterkt kán worden door haar opvoeding, maar niet iets wat enkel voortkomt uit de manier waarop ik met haar omga. Ik ben niet bang als N. ruzie krijgt, ik denk dat ze zich heel goed kan redden uit dergelijke situaties. Dat doet ze nu al als ze met andere kinderen is. Tegen de tijd dat ze 4 is overziet ze nog meer dingen en zal ze, met hulp van een juf, er heus wel uitkomen.

Ook ben ik niet bang voor het feit dat het straks op school anders gaat dan thuis. Dit onderscheid maakt ze bij de opa's en oma's al heel goed, dus waarom op school niet? Natuurlijk zal ze even beledigd zijn als ze apart gezet wordt of een keer echt straf krijgt. Echter zijn dat, net als wat Rejoy zegt, ook teleurstellingen waar ze mee om moeten gaan. Ik laat haar dit dan ook ervaren.

Parisienne schreef:Allereerst ook in dit topic bedankt nog voor het meedenken met ons 'probleem'. Bedankt voor de tips en voor eventuele aanvullende gedachten. In mijn andere topic gaat het inhoudelijk verder.

Fiwen, J. en N. zijn wat dat betreft aardig hetzelfde. Ook hier is een woedeaanval vaak een opeenstapeling van emoties prikkels, waarbij door een simpele "Nu even geen koekje, we gaan zo eten" de bom barst. Ik kijk naar N. en naar de oorzaak van haar probleem. Dit is niet dat ene koekje wat ze op dat moment niet krijgt, maar een opeenstapeling van emoties en prikkels waar ze zich op dat moment geen raad mee weet. Ze krijgt van mij de ruimte om boos en/of verdrietig te zijn. Vaak stort ze zich ook in mijn armen omdat ze behoefte heeft aan troost, genegenheid en begrip. Dat krijgt ze van mij. Ze uit haar emoties, ik erken ze. Ik heb er geen problemen mee als ze huilt. Ik vind het ook fijn als ik kan laten merken of zien wat ik voel, ik wil dan ook niet te horen krijgen: "Stop maar met huilen!" Het is genoeg!" Als ze wat gekalmeerd is praten we er even over en kijken we naar eventuele oplossingen of wat er anders kan. Dat ene koekje is ze allang vergeten.

Daarnaast denk ik dat velen nog een vertekend beeld hebben van de zogenoemde 'UP-kinderen'. De gedachte dat ze zachtaardig zijn vind ik dan ook niet terecht. N. is een pittig dametje die heel goed weet en kan vertellen wat ze wil en wat ze bedoelt. Ze laat niet zomaar over zich heen lopen. Een karaktereigenschap, misschien iets wat enigszins versterkt kán worden door haar opvoeding, maar niet iets wat enkel voortkomt uit de manier waarop ik met haar omga. Ik ben niet bang als N. ruzie krijgt, ik denk dat ze zich heel goed kan redden uit dergelijke situaties. Dat doet ze nu al als ze met andere kinderen is. Tegen de tijd dat ze 4 is overziet ze nog meer dingen en zal ze, met hulp van een juf, er heus wel uitkomen.

Ook ben ik niet bang voor het feit dat het straks op school anders gaat dan thuis. Dit onderscheid maakt ze bij de opa's en oma's al heel goed, dus waarom op school niet? Natuurlijk zal ze even beledigd zijn als ze apart gezet wordt of een keer echt straf krijgt. Echter zijn dat, net als wat Rejoy zegt, ook teleurstellingen waar ze mee om moeten gaan. Ik laat haar dit dan ook ervaren.

Ik weet uit eigen ervaringen dat dat juist tegen je werkt, jij bent een klikspaan enz enz en ik ben toch bang dat het daardoor alleen maar erger wordt.

Ik wil ook nog even aanvulling geven op het feit dat velen denken dat UP'ers dingen volgens een boekje doen omdat ze denken dat dit de beste manier van opvoeden is. De visie voelt goed en logisch en sluiten aan bij de algemene gedachtengang. Ieder heeft daarop zijn eigen invulling met betrekking tot benaderen, grenzen, regels, etc. Dat is UP. Er staat niet exact hoe je in welke situatie moet handelen. Je geeft er je eigen invulling aan. Ook ik doe dat. Ik heb mijn eigen grenzen, eigen regels en een eigen manier van het benaderen van N. Daarnaast wordt ik ook weleens boos. N. hoort erg goed aan de toon van mijn stem wanneer het echt even serieus is. Terwijl men toch vaak het idee heeft dat kinderen altijd maar poeslief benaderd worden. Het tegendeel is waar.

Toen ik 2 jaar geleden in aanraking kwam met deze visie ben ik erover gaan lezen en voelde de theorie en gedachtengang erachter eigenlijk heel normaal en vertrouwd. Niet omdat het in een boek staat, niet omdat ik denk dat dit de beste manier is en ik het dus blindelings wil volgen, maar omdat ik heel anders over de denkwijze en het gedrag van kinderen ben gaan kijken. Ik zie het dus ook meer als een visie, een denkwijze, een gedachtengang. Niet zozeer een opvoedmethode.

Ja dit denk ik ook. Maar ik merk dat de ouders die volgens UP opvoeden weinig open staan voor de mening van ons.

Zazou schreef:
Ik weet uit eigen ervaringen dat dat juist tegen je werkt, jij bent een klikspaan enz enz en ik ben toch bang dat het daardoor alleen maar erger wordt.

Het staat er misschien wat onduidelijk, maar ik bedoel hiermee niet dat ze naar de juf moet lopen om te 'klikken'. Ik bedoel hiermee te zeggen dat als ze ruzie krijgt een juf vaak uiteindelijk tussenbeide zal komen om het conflict op te lossen.

Parisienne schreef:

Zazou schreef:
Ik weet uit eigen ervaringen dat dat juist tegen je werkt, jij bent een klikspaan enz enz en ik ben toch bang dat het daardoor alleen maar erger wordt.

Het staat er misschien wat onduidelijk, maar ik bedoel hiermee niet dat ze naar de juf moet lopen om te 'klikken'. Ik bedoel hiermee te zeggen dat als ze ruzie krijgt een juf vaak uiteindelijk tussenbeide zal komen om het conflict op te lossen.

Hier op school is het zo dat de kinderen er samen uit moeten komen. De kinderen die het minst weerbaar zijn komen er vaak het minst fijn van af. Als de juf erbij moet komen volgen en sancties als straf, dan moeten ze naar binnen of appart van de groep gaan zitten.

Parisienne schreef:

Zazou schreef:
Ik weet uit eigen ervaringen dat dat juist tegen je werkt, jij bent een klikspaan enz enz en ik ben toch bang dat het daardoor alleen maar erger wordt.

Het staat er misschien wat onduidelijk, maar ik bedoel hiermee niet dat ze naar de juf moet lopen om te 'klikken'. Ik bedoel hiermee te zeggen dat als ze ruzie krijgt een juf vaak uiteindelijk tussenbeide zal komen om het conflict op te lossen.

Ook dat zie ik regelmatig escaleren buiten het gezichtsveld van de juf/meester om. En ik kan me ook voorstellen dat tegenwoordig met die achterlijk grote klassen het niet bij te houden is. Kinderen kunnen zo gemeen zijn!

Bolleke schreef:Ja dit denk ik ook. Maar ik merk dat de ouders die volgens UP opvoeden weinig open staan voor de mening van ons.

Niet mijn bedoeling in ieder geval. Het klinkt zo overigens wel alsof er maar twee kanten zijn, 'UP'ers' en 'mainstream' Terwijl er zeer waarschijnlijk heel veel overeenkomsten zijn.

Zazou schreef:

Parisienne schreef:

Zazou schreef:
Ik weet uit eigen ervaringen dat dat juist tegen je werkt, jij bent een klikspaan enz enz en ik ben toch bang dat het daardoor alleen maar erger wordt.

Het staat er misschien wat onduidelijk, maar ik bedoel hiermee niet dat ze naar de juf moet lopen om te 'klikken'. Ik bedoel hiermee te zeggen dat als ze ruzie krijgt een juf vaak uiteindelijk tussenbeide zal komen om het conflict op te lossen.

Ook dat zie ik regelmatig escaleren buiten het gezichtsveld van de juf/meester om. En ik kan me ook voorstellen dat tegenwoordig met die achterlijk grote klassen het niet bij te houden is. Kinderen kunnen zo gemeen zijn!

Ja precies, en vaak zien ze ook nog niet alles wat op het schoolplein gebeurd. C. is regelmatig tegen een hek geduwd door meerdere jongens. Toen hij zichzelf verweerde en van zich af sloeg is er toen pas iets veranderd. Het word niet gezien, en je durft niet naar de juf te gaan ui angst een klikspaan te zijn.

Ik probeer mijn zoon wel te troosten als hij door het lint gaat. Boos zijn is inderdaad een emotie die erbij hoort, vind ik. Dat is hun manier om zichzelf te uiten. Als hij boos wordt omdat hij straf heeft gekregen, dan knuffel ik hem niet.

Bolleke schreef:

Parisienne schreef:

Zazou schreef:
Ik weet uit eigen ervaringen dat dat juist tegen je werkt, jij bent een klikspaan enz enz en ik ben toch bang dat het daardoor alleen maar erger wordt.

Het staat er misschien wat onduidelijk, maar ik bedoel hiermee niet dat ze naar de juf moet lopen om te 'klikken'. Ik bedoel hiermee te zeggen dat als ze ruzie krijgt een juf vaak uiteindelijk tussenbeide zal komen om het conflict op te lossen.

Hier op school is het zo dat de kinderen er samen uit moeten komen. De kinderen die het minst weerbaar zijn komen er vaak het minst fijn van af. Als de juf erbij moet komen volgen en sancties als straf, dan moeten ze naar binnen of appart van de groep gaan zitten.

Ik vind zelf niet dat er daarom maar een link gelegd kan worden met UP-kinderen. Ik ben van mening dat het aan het karakter van een kind ligt, niet enkel aan de manier van opvoeden. Er zijn zoveel kinderen die ik ken (niet-UP-opgevoed) die over zich heen laten lopen, die het minst weerbaar zijn. Terwijl mijn 'UP-dochter' in een ruzie haar mannetje staat en zich goed kan verdedigen, zeker verbaal. Vind het vrij makkelijk om hierover dan te zeggen dat het aan de opvoeding ligt.