mijn liefdesverdriet

Ja, ik denk dat hij er van schrok ja. Maar ik heb ergens in dit hele sterke relaas dat ik tegen hem hield ook benoemd dat ik zielsveel van hem hou en ik in zijn positie meer had gevochten. Dat mijn gevoelens nu ook uitgeschakeld zijn en ik me daarom beter in hem kan verplaatsen. (gek he, ik heb niet eens de behoefte tot zoenen of aanraken, DAT is echt heel raar vind ik, emoties zijn rare dingen). Dat we het samen hadden kunnen doen en hij nu zo makkelijk een beslissing maakt. Maar heb daarbij gezegd dat het ZIJN beslissing is en ZIJN gevoel en dat ik daar geen oordeel over mag vellen. Dat het mij ook de ogen heeft geopend en ik dus achter zijn beslissing sta. Ik hou wel de deur open natuurlijk.

Hoe gaat het ermee, Marsy?

Lief dat je er naar vraagt. Zoals je weet woon ik weer thuis en het is nog steeds erg liefdevol allemaal. Omdat ik rustgevende pilletjes neem word ik nu niet weer zo snel paniekerig en heb ik de situatie goed in de hand. Ik heb geaccepteerd dat het uit is, ik leg me er bij neer. Hij geeft nog wel duidelijk signalen dat hij er nog even goed over na wil denken als hij in het buitenland zit want hij daarentegen vindt het NIET normaal hoe heftig liefdevol hij nog op mij reageert. Hij kijkt me inderdaad verliefd aan, als ik hem per ongeluk aanraak, dan is het net alsof hij ontploft. Ik zei gisteren ook tegen hem: volgens mij zitten jouw ratio en gevoel flink door elkaar. Gevoel zegt: blijf bij haar, je bent gek op haar en je ratio zegt: je kunt beter bij haar weggaan want je wilt nog zoveel. Ik zeg: zoek de middenweg. Hij vindt het moeilijk dat ik thuis ben en kijkt er tegelijkertijd naar uit. Hij was vréselijk jaloers dat ik ging eten met een oude vriend vrijdag. Dat ik me optutte voor een ander, zonder dat daar ook maar aanleiding toe was om jaloers te zijn.
Ach, ik heb gewoon geen ongelijk, die jongen houdt van me. Maar kan nu niet bij me zijn omdat hij zo vreselijk in de war is. Kan ik wel vrede mee hebben, zoals het nu lijkt. Als hij me echt wil en het is zoals het is en hij mist dat straks, kom hij wel terug. Zo niet? Weet ik wat ik aan hem heb, dan is het gewoon geen doorzetter. Hij gaat volgende week weg. Australie of Rome. Hij krijgt van me een brief mee die ik heb geschreven en ik had een fotoshoot voor hem gedaan (op de manier zoals hij me het liefste ziet), had ik al, maar dat wilde ik later geven, maar die stop ik nu in zijn koffer. Als herinnering. Wat het huis betreft daar spreken we niet over. Lijkt alsof hij het daar heel erg moeilijk mee heeft. En ik vind het prima, want dan kan ik nog ergens wonen t/m november, als ik zelf ga reizen. En zolang hij meebetaald.. Klinkt egoistisch maar hij heeft deze break up aangekondigd, ons contract loopt tot november, als hij er zo nodig uitmoet, betaalt hij de boete van 595 euro ook maar. Dan komt ons huisje weer op de markt en dat gaat vrij snel, onze huizen zijn gewild (huur). Dus tja, hij slaapt op de bank, ik in het bed. Hij mag me niet aanraken, ik raak hem wel af en toe even aan. Het vlammetje is aangewakkerd in elk geval maar zijn ratio he.. Klote ratio.. Ik merk ook wel dat mijn eigen gevoel nu geblokkeerd wordt maar ik ben gewoon wat realistischer en minder hysterisch. We hebben ook zóveel lol nu. Ik zei gister nog: voor jou is deze aanraking, deze avond vol slappe lachen, een afscheid. Dat je nog zoveel lol met me kunt hebben nu je nog kunt. En ik sta daar anders is. Voor mij voelt het vertrouwd en fijn. Toen zei hij: dat is niet waar van het afscheid en het voelt voor mij nog fijner dan anders. Ach.. Dat wist ik ook wel. Ratio vs gevoel. Ik heb echt bijna met hem te doen.

Maar Marsy.. je hebt het steeds over dat hij het uitgemaakt heeft omdat hij in de war is, en dat zijn ratio en gevoel niet op een lijn liggen. Maar wat heeft hij dan echt concreet als reden aangegeven om het uit te maken? De reden is toch niet alleen dat hij nog van alles wil. Want dat is gewoon een flutreden en dat zit er vast niet alleen achter, daar zou ik geen genoegen mee nemen.

Het lijkt nu een beetje alsof jij alleen maar tegen jezelf blijft zeggen hoeveel hij van je houdt en om je geeft en hoe moeilijk hij het heeft maar je hebt heb eigenlijk niet concreet over zijn reden om het uit te maken? Er moet iets zijn wat hij nu niet leuk genoeg aan je vindt om bij je te blijven. Je maakt het niet zomaar uit. Klinkt heel hard maar uiteindelijk moet je dat accepteren. Hoe het nu over komt lijkt het echt nog alsof je teveel hoop blijft houden en jezelf een beetje voor de gek houdt. Neemt niet weg dat het een klote situatie is en erg moeilijk natuurlijk.

Je gaat dit vast niet leuk vinden maar ik denk dat je zo niet verder gaat komen. Ik snap het wel, zo is het even makkelijker en dragelijker, maar je kunt jezelf niet voor altijd voor blijven houden dat hij waarschijnlijk nog wel terug komt. Je kunt niet op hem blijven wachten. Misschien bedenkt hij zich nog, maar ik denk dat het waarschijnlijker is dat hij dat niet doet als hij eenmaal weg is. Uit het zicht is toch vaak ook een beetje uit het hart en dat zal de keuze voor hem makkelijker maken.

Ik denk dat je je nu moet gaan focussen op wat jij echt wilt. Ik snap dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is als je nog met hem woont. Hij is degene die er voor gekozen heeft er een eind aan te maken, kan hij dan ook niet ergens anders gaan slapen tot hij weg gaat? Want zo kwelt hij je alleen maar met zijn aanwezigheid.

Ook lijkt het me niet verstandig als je hem achterna reist. Je zegt dat je dat sowieso zou willen, maar ergens geloof ik dat niet, ergens denk ik dat hij de reden is dat je toch wilt gaan. Als je echt wilt reizen, kun je dan niet beter er voor kiezen ergens heen te gaan waar hij niet is? Zodat je echt kunt achterhalen wat JIJ wilt?

Ik sluit me aan bij PowerBabe.

Ik zou om te beginnen eens stoppen met het slikken van kalmerende middelen. Je hebt liefdesverdriet, daar moet je zo overheen komen en vaak maken dit soort medicijnen je gedachten troebel waardoor je juist labiel wordt. En eerlijk gezegd, zo klink je ook. Vind het heel rot voor je, maar liefdesverdriet kennen we allemaal wel en daar moet je gewoon even doorheen.

Charlie schreef:Ik zou om te beginnen eens stoppen met het slikken van kalmerende middelen. Je hebt liefdesverdriet, daar moet je zo overheen komen en vaak maken dit soort medicijnen je gedachten troebel waardoor je juist labiel wordt. En eerlijk gezegd, zo klink je ook. Vind het heel rot voor je, maar liefdesverdriet kennen we allemaal wel en daar moet je gewoon even doorheen.

Daar ben ik het ook wel mee eens.

Powerbabe schreef:

Charlie schreef:Ik zou om te beginnen eens stoppen met het slikken van kalmerende middelen. Je hebt liefdesverdriet, daar moet je zo overheen komen en vaak maken dit soort medicijnen je gedachten troebel waardoor je juist labiel wordt. En eerlijk gezegd, zo klink je ook. Vind het heel rot voor je, maar liefdesverdriet kennen we allemaal wel en daar moet je gewoon even doorheen.

Daar ben ik het ook wel mee eens.

+1 en je vult trouwens wel erg veel voor hem in. Volgens mij ben je de hele dag bezig met bedenken wat hij voelt en denkt en waarom hij doet wat hij doet. Probeer je energie te gebruiken voor het verwerken van je liefdesverdriet, je moet er toch een keer echt doorheen.

Ok, allereerst die kalmerende middelen. Dat is homeopatisch. En vertroebelen me helemaal niet, ze onderdrukken alleen paniekgevoelens. Ik ben vandaag gewoon aan het werk geweest en gaat prima. En de reden waarom ik zo heftig reageer is niet alleen vanwege de break up. Ik heb te maken gehad met de zelfmoord van een vriend waarbij zijn gezicht nadat hij zichzelf in het gezicht had geschoten netjes aan elkaar genaaid was en de uitslag van mijn zusje die gewoon steeds meer achteruit gaat. Die 2 dingen + de manier waarop mijn ex nu is, maken dat ik even kalm moet blijven. Vertroebelen helemaal niks.

En het is wel verdomd makkelijk te zeggen: liefdesverdriet, daar moet je even overheen. Zou ik een maand geleden w.s. ook gezegd kunnen hebben. Maar ik zit er nou eenmaal in. Punt.

Maar wat betreft uit het oog uit het hart, daar ben ik inderdaad wel bang voor. Maar waar jullie telkens overheen lezen is dat ik allang geaccepteerd heb dat mijn ex het heeft uitgemaakt. Het heeft mijn eigen ogen ook geopend en uiteindelijk kom ik wel over hem heen. Maar het gekke is, hij dus niet. En dat is niet omdat ik labiel ben, ik emotioneel afhankelijk ben of wat dan ook. HIJ is diegene die thuis zit, alsof ik het met hém heb uitgemaakt. Zo blij me te zien, gezellig, lol. Hij benoemt ook steeds, keer op keer, dat hij zo vreselijk heen en weer geslingerd wordt. Ration vs gevoel. Ik zeg dan telkens: ik ga je er niet mee helpen, JIJ moet kiezen wat je wilt (en dan niet alleen w.b. mij). Ik heb allang geaccepteerd dat het over is. Dat geloven jullie niet, maar is wel zo. Ik heb al plannen wat ik ga doen met de inboedel zodra het huis weg is, ik heb al plannen wat ik in de zomer wil gaan doen en ik wil op reis. En nee, ook niet mijn ex achterna. Waarschijnlijk ga ik hem niet eens zien. Hij gaat ws in Sydney wonen, ik in Melbourne maar ik wil het noorden van Australie zien, Nieuw Zeeland, Tasmanie en stukje Azie. Behoorlijk ver bij hem vandaan dus ja. Joh, en dan is het november, als ik dán nog niet over hem heen ben..

Zo en de nu de reden waarom hij het heeft uitgemaakt: hij weet het allemaal niet meer (niet alleen relatie, ook het verhuizen, zijn ouders, studie, geld), dus lijkt het hem beter het uit te maken zodat hij mij minder pijn doet. Maar ipv dat hij nu doet wat hij moet doen, dus zich zorgen maken over alle dingen zoals boven benoemd tussen de haakjes, is hij constant met mij bezig. Dat hij me zo mist bla bla.

Dit klinkt als heel erg ongezond. Maar als je niet beter zou weten zouden we een gewoon stel zijn. Maar omdat ik even minder werk hierdoor, hebben we veel meer tijd voor elkaar. Quality time bijna. En hij ziet nu weer hoe leuk we het hebben. Waardoor hij dus nog meer verward wordt. Dus blokkeert hij weer. Deze fase gaan we allemaal door op gegeven moment: wat wil ik, waar, wie, wanneer, hoe? En mijn vriend komt uit een familie waar opkroppen en blokkeren het beste is (tenminste, als ik zijn broer mag geloven) dus liever wegrennen dan oplossen. Dus daar zit hij in. Ik heb echt medelijden met hem. Zijn moeder steekt nu w.s. stokje voor Australie, wat volgende week gepland was (zijn echte studie begint pas in februari 2013), dus ik heb voorgesteld dat hij even paar weken naar zijn ouders en broers gaat in Rome. Hij haat het daar. Maar is in elk geval even bij mij weg. En hij kan daar niks anders dan nadenken. En dat scheelt weer. Ik hoop dat hij dat doet, want dan heb ik ook even rust. We moeten toch contact blijven houden vanwege het huis maar even zonder elkaar, en HIJ deze keer weg, lijkt me wel even lekker.

Zo, volgens mij heb ik nu heel veel dingen uitgelegd. Ik zou niet weten hoe ik het beter moet doen. Het is uit. Punt. Ik hoop dat mijn vriend zichzelf weer wat vindt (al heb ik eigenlijk hekel aan dit soort uitspraken: 'jezelf vinden'), het zou super zijn als hij beseft wat hij weggooit, maar zo niet: dan zijn we gewoon niet meant to be.

Edit: lavendel, ik benoem alleen maar wat hij HARDOP zegt. En hoe hij naar me kijkt. En jaloers reageert. Ik zie zijn verwarring, ik zie ook wanneer hij blokkeert. Gisteravond vroeg hij om m'n hand. Ik gaf m'n hand en hij zei: dit voelt ZO goed. Dus ik zeg: ja, vind ik ook. What am I doing to myself, vroeg hij. Ik zei: dát is nou precies wat je aan het uitvinden bent.

Ik vind het knap van je dat je zoveel geduld hebt en nota bene nog medelijden ook, ik vind het behoorlijk egoïstisch hoe hij de hele tijd zijn twijfels en gevoelens loopt te etaleren. Alsof het alleen maar om hem gaat en hoe zielig hij is. Wat doe ik mezelf aan, vraagt hij zich dan af. Misschien kan hij zich eens gaan bezighouden met de vraag wat hij jou aandoet, inplaats van dat openlijke zwelgen waarmee hij het nu nota bene voor elkaar heeft dat jij hem zielig vindt. Over de omgekeerde wereld gesproken.

Je komt nu best sterk over en ik denk dat je het best goed doet, maar ik snap hem gewoon echt niet, wat mij betreft verdient hij met zijn houding echt een schop onder zijn kont. Hij heeft de knoop doorgehakt, jij bent daar de dupe van geworden, laat hij jou dan in godsnaam niet de hele tijd lastigvallen met zijn melancholische gevoelens.

+1

Snap ik Susan.

Maar weet je, als de man waar jij zielsveel van houdt in een positie komt waar hij gewoon emotioneel compleet in de knoop zit, dan is dat moeilijk om aan te zien. Hij probeert zo het beste voor mij te doen, hij houdt zich aan mijn 'regels' (bank slapen, niet aanraken) maar ik zie hoeveel pijn het hem allemaal doet. Wat hij dan vervolgens weer blokkeert. Het is een gekke situatie, want zo ken ik hem niet.

Dus als ik mezelf dan klein beetje openstel richting hem en vraag wat hem dwarszit op het moment dat ik dat zie, dan komt er af en toe een stukje naar boven. Ik probeer dat wat te vermijden, want ik haal bij mij ook zeer omhoog natuurlijk. En hij heeft mijn wereld op z'n kop gezet. Maar hij probeert het beste te doen en doet vervolgens dan fout, wat hij beseft en dus nog meer in de war raakt. Hij raakt in de war als hij me ziet, ik heb hem de kans gegeven weg te gaan naar een vriend maar hij wil ook niet bij me weg. Ik vind het allemaal eigenlijk wel prima. Hij zit niet als een zombie op de bank maar spelen rummicub bijv of doen boodschappen. Ik ben eigenlijk veel bezig en onderweg. Hij werkt ook maar ook zijn baas (dat toevallig een goede vriend van mij is) zegt dat hij gewoon zo in de war is. Hij blokkeert het maar allemaal en probeert door te gaan. Maar er komt zoveel bij hem los op het moment dat ik even zijn hand pak. Dus tja, eigenlijk heb ik medelijden met hem. Ik heb verdriet dat hij bij me weg is. Maar hij heeft nog veel meer issues EN beseft heus wel dat hij zijn liefde kwijt is. Dubbelop
dus.

Ik ben gewoon niet het beenhangende smekende type. Ik ga ervanuit dat hij een normaal denkend mens is die wat moeite heeft met emoties en blokkeren. Ik ga niet smeken, ik ga niet constant ventileren hoeveel pijn hij me doet. Nee, ik geniet maar wat van de momenten samen en als hij werkelijk die persoon is die ik denk dat hij is, dan komt hij erop terug. Zo niet, dan heb ik een behoorlijk slechte mensenkennis en is hij zeker niet de man voor mij. Maar ik ga ook niet maanden zitten wachten. Ik wil best nog even wat tijd uitzitten, maar op een gegeven moment is het voor mij ook klaar. Klein beetje nu, zou graag hem volgende week even 2 weken zien vertrekken. Maar ja, helemaal uit mijn leven vind ook IK moeilijk, ik ben natuurlijk nog wel gek op hem. Ook al blokkeert dat nu ook wat. Maar dat is dan nou eenmaal zo!

Maar als zijn ratio wint (dus de argumenten: ben ik niet te jong voor een relatie, ik ga naar de andere kant van de wereld, is dit de vrouw van mijn dromen, wat wil ik met mijn leven, wie ben ik eigenlijk zelf) het wint van zijn gevoel (het zo goed voelen bij elkaar, in alles in principe gelijk en zoveel lol en liefde), tja, wat kan ik daar dan ook nog tegenin brengen. Niks toch? Dus laat ik het maar.

Gisteravond hadden we weer hele leuke normale vertrouwde avond. Op een gegeven moment zat hij wat sipjes te kijken. Normaal negeer ik dat, maar nu vroeg ik: hoe kan ik helpen deze zorgen te laten verdwijnen? Hij zei: waarom ben je nog zo lief voor me? Ik zei: dat is vast wat ze liefde noemen. Toen zei F: 3 weken geleden was ik in de war met alles, in de week dat je weg was sloot ik me van alles af en toen je terug kwam kwam het gevoel in heftige mate terug. Ik wil bij je zijn en niks liever dan je de hele tijd aanraken. Maar ik ben bang dat mijn hersens nu helemaal vertroebeld zijn, ik weet nu niet of ik gewoon die week heel eenzaam was en daarom nu elk contact met jou opzuig of dat ik gewoon stapelgek op je ben. Hij gaat vrijdagmiddag weg, 2 a 3 weken naar zijn broers in Rome (ouders zijn er niet). Nog steeds hou ik er rekening mee dat hij daar erachter komt dat ik het toch niet ben. Vooral omdat hij tegen zijn broer op de chat zei paar dagen geleden, toen die vroeg wat er nou toch in vredesnaam met ons is: het werkt gewoon niet. Maar ja, zijn broer zei ook: "hij wilde er niet over praten en kapte me eigenlijk met die zin af. Ik praat volgende week wel met hem, als hij thuis is".

Ik heb intussen een handschreven liefdesbrief geschreven met daarin hoe ik de laatste 2 jaar heb beleefd. Wat mij in hem aantrekt en ook dat hij maar even de tijd moet nemen, maar dat ik het probeer af te sluiten. Hoeveel ik ook van hem hou. Die stop ik in zijn koffer. Hij zei nog ergens gister: (terwijl hij eerst nog sprak over zoveel mogelijk van zijn spullen al meenemen) ik kan bijna niet wachten om weer terug bij je te zijn (na Rome of zo denk ik). Toen zei ik: F, misschien ben ik er dan al niet meer. Jij hebt tijd nodig maar ik kan niet eeuwig gaan wachten tot jij je fout inziet. Daar schrok hij enorm van.

Ik ga er maar beetje tussenin zitten de komende dagen. Wel van hem genieten maar genoeg afstand dat ik vrijdag wel normaal dag kan zeggen. Maar ook wel bijna straffend naar hem (en voor goed gevoel bij mezelf) wel af en toe beetje aanraken. Want op dat moment stroomt de liefde voor mij door zijn aderen en hij moet me niet herinneren in Rome straks als ijskoud, boos meisje. Stomme mannen, stomme liefde..
Ach, over paar weken ben ik wel weer de oude. Lekker weer erbij, beetje mannen staren op het terras..

Ik snap echt niet dat sommige mensen het zichzelf en anderen zo lastig maken. Ik ben dan misschien een heel simpele ziel, maar ik snap het gewoon echt niet. Marsy, nogmaals: petje af voor je geduld.

Maar ik herken het wel, dat helemaal in de war zijn. Precies op zijn leeftijd had ik het ook. Ik wist écht niet wat ik wilde en wat heb ik een tranen vergoten bij mijn arme vader. Mijn zusje gaat nu door die fase. Het is een leeftijd waar veel beslissingen moeten worden gemaakt. Ga ik werken, waar, wanneer, hoe lang, wat wil ik? Kan heel verwarrend zijn. En wij hebben dan nog te maken met verschillende landen en een opvoeding waar hij wel kan vergeten hier enige steun in te krijgen.
Geduld... Ik zit het eigenlijk gewoon uit. Het gaat automatisch eigenlijk. Ik weet hoe ik zou moeten reageren maar dat gaat gewoon niet. Misschien komt de woede eindelijk na vrijdag. Wat had jij gedaan in mijn situatie dan Susan? Wel in je achterhoofd houden dat je vriend nog van je houdt he en je dat zeker weet.

Marsy28 schreef:Maar ik herken het wel, dat helemaal in de war zijn. Precies op zijn leeftijd had ik het ook. Ik wist écht niet wat ik wilde en wat heb ik een tranen vergoten bij mijn arme vader. Mijn zusje gaat nu door die fase. Het is een leeftijd waar veel beslissingen moeten worden gemaakt. Ga ik werken, waar, wanneer, hoe lang, wat wil ik? Kan heel verwarrend zijn. En wij hebben dan nog te maken met verschillende landen en een opvoeding waar hij wel kan vergeten hier enige steun in te krijgen.
Geduld... Ik zit het eigenlijk gewoon uit. Het gaat automatisch eigenlijk. Ik weet hoe ik zou moeten reageren maar dat gaat gewoon niet. Misschien komt de woede eindelijk na vrijdag. Wat had jij gedaan in mijn situatie dan Susan? Wel in je achterhoofd houden dat je vriend nog van je houdt he en je dat zeker weet.

Je hebt het over geduld hebben, maar ben je niet je vertrouwen een beetje kwijt in hem? Ik weet niet of ik gedurft had me er weer vol in te storten wanneer hij aan zou geven me terug te willen. Het vertrouwen is dan wel beschaamd, maar ik heb het idee dat dat gevoel er bij jou niet echt is? Want jij wil hem wel 100% terug als hij dat wil toch? Of heb je nu ook je twijfels?

Ik vind echt dat je jezelf te kort doet. Ik snap het wel. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde doen, als ik me indenk dat het zo zou gaan tussen mijn vriend en mij word ik al gek. Maar zoals je al zegt, je kunt niet eeuwig op hem wachten. Hij houdt je echt verschrikkelijk aan het lijntje, of hij nou uiteindelijk bij je wilt blijven of niet, dat kan hij je toch niet aan doen?

Powerbabe en lavendel, jullie hebben allebei gelijk. Mijn vertrouwen is extreem aangetast, onze relatie is hoe dan ook veranderd. En mocht hij terug komen op zijn beslissing, dan zal hij inderdaad moeten vechten. Want nee, ik neem hem niet in 1 keer 123 terug. Maar als ik daar nu mee aankom, geloof me, dan vertroebelt hij nog meer. En sommige relaties komen er sterker uit, zeggen ze.
En hij houdt me denk ik onbewust aan het lijntje. Ik zuig natuurlijk dit soort positieve informatie ook op. Maar tegelijkertijd ben ik realistisch en denk ik: zijn ratio gaan winnen volgende week. Ook omdat hij wel uitspraken doet ook (zoals het inpakken van zoveel mogelijk) die niet heel positief zijn. Ik kan in elk geval zeggen dat ik echt mijn uiterste best heb gedaan de afgelopen 2 weken, ik kan niet zeggen dat ik niet gevochten heb. Na vrijdag is het zijn beurt. En dan merk ik wel of mijn ex een vechter is of een watje dat zijn gevoelens liever wegstopt. Mijn gevoelens zijn wel minder, maar ik weet dat dat komt omdat ik mezelf bescherm. Ik moest gisteren in de douche zo vreselijk huilen (terwijl hij in de kamer helemaal kapot ging) en dan merk ik toch wel dat het mij niet in de koude kleren gaat zitten (bij hem dus gelukkig ook niet, maar toch), dan mis ik hem ineens zo. Wel blij dat die broer er is ook in Rome. Is hele wijze vent, die heel erg qua karakter op mijn ex lijkt en ook in langere relatie zit en deze twijfels herkent. Maar minder rationeel reageert. Dus dat vind ik wel prettig idee. Want verder haat hij het namelijk in Rome, dus hij kan niet anders dan nadenken en rondwandelen.

Maar vanaf vrijdag denk ik weer alleen aan mezelf! Ik kijk er tegen op, maar vind het ook wel lekker.

Waar gaat hij dan naartoe na Rome, weer naar Nederland?

Het blijft net zo goed ook zijn huis tot november en ik heb genoeg plekken om ergens anders heen te gaan. Dus als hij hier komt om verder te werken en dus niet met mij verder wil, kan ik sowieso paar maanden ergens anders terecht. Hij gaat nu eerst naar Rome, hij moet op zijn broertje passen. Daar komt zijn grote broer ook en dan zijn ze even als 3 broers onder elkaar, ouders zijn weg paar weken. En ik kan het hier op een rijtje krijgen.. Hij kan proberen werk in Rome te krijgen, of in Perugia, waar hij eerst heeft gestudeerd en nog vrienden heeft of dus terug. Eerder naar Oz gaat ws niet gebeuren. Maar dat is ook niet meer any of my business..

Het is weer aan.

Vandaag moest mijn, nu weer vriend, zijn spullen inpakken om morgen te gaan. Hij kreeg het enorm op z'n heupen, keek me aan en zei: God, ik wil je niet kwijt. Alsjeblieft, wil je weer mijn vriendin zijn, ik ben zo'n idioot.
Ik heb niet direct ja gezegd. Ik had hem een brief geschreven van 15 kantjes (jaja) en wilde dat hij die eerst las.
Het is nu 3 uren later en hij is zo vreselijk opgelucht. We zullen alleen nu weken, misschien zelfs maanden, zonder elkaar zijn. Hij kan zijn ouders niks vertellen (zijn beetje moeilijk verhaal) maar verder is het nu weer bekend dat we stel zijn. Ik kan hem bezoeken in Rome (moet hij nog wat op verzinnen tegenover zijn ouders) en hij komt natuurlijk hier. Maar we moeten ook kosten sparen voor beide richting Australie. Ja, dat gaat dus nog steeds gebeuren. Ik ging natuurlijk sowieso en hij ook en we zien dan wel of het samen is (is mijn houding hoor, hij wil niks liever, ineens is alles omgeslagen bij hem).

Wilde het jullie toch even laten weten. Ik zei toch dat hij nog supergek op me was. Ik voelde het gewoon. Maar externe gedachten als de komende maanden lange afstandsrelatie, zijn ouders en het gewoon allemaal even niet weten maakte dat hij dacht dat hij zonder mij beter zou zijn. Maar hij zei dat hij vanaf die beslissing wist dat het de foute was, maar zichzelf ervan probeerde te overtuigen dat het beter was zo. Tot hij dus ging inpakken en besefte dat hij me nooit meer zou zien. Toen kwam het binnen.

Ik heb wel benoemd dat mijn vertrouwen wel behoorlijk beschadigd is en hij begreep het natuurlijk allemaal en gaat daar, hem kennende, keihard aan werken.

Wat fijn om deze onverwachte wending te lezen.

Wat fijn om te lezen dat je gelukkig bent met deze nieuwe situatie, Marsy

Wel gek dat het dan nu aan is en dat hij toch voor maandenlang weggaat. Maar misschien niet verkeerd voor jou, dat je op een rijtje kan krijgen wat jij echt wil en hoe je het wil, en dat je de tijd kan nemen voor je vertrouwen om te kijken of dat zich kan herstellen. Ik hoop dat hij dat bij je kan bewerkstelligen!

Hoe voel je je nu?

Ik ben eigenlijk eerlijk gezegd nog beetje lamgeslagen. Hij is op een barbecue om afscheid te nemen van vrienden hier. Ik zit thuis en voel eigenlijk niks. Afgesloten, al weken. Ik ben natuurlijk blij en ook fijn dat bevestigd is wat ik allang vermoedde, dat mijn inzet niet voor niks is geweest (hij bedankte me nog voor hem de tijd geven). Maar tegelijkertijd heeft hij mijn vertrouwen beschadigd en weet ik niet hoe de komende maanden gaan lopen. Gaat hij weer twijfelen (al is hij er nu op voorbereid).. Hij denkt van niet. Hij huppelt als blij opgelucht konijntje rond. Heel bizar. Net maar weer rondje gebeld om door te geven. God, wat ben ik emotioneel aan de grond geweest. En nog. Dus ja, dat hij even weg gaat is wel lekker. Maar ook eng. Voor het eerst zonder elkaar. En we gaan elkaar weinig zien de komende maanden. 3 weken geleden had ik gezegd dat wij dit gewoon konden maar nu vind ik het wel moeilijk.

Maar goed, we zijn weer samen en dat is heerlijk. Nog 1 nacht samen in bed. Net op tijd besloten..