mijn liefdesverdriet

Nogmaals, het helemaal geen contact gaat niet gebeuren want dat wil ik niet. Ik spreek hem echter niet aan.
Hij begon net tegen me te praten over koetjes en kalfjes en dat er misschien mensen waren die ons huis wilden overnemen (maar dat kan niet) en opeens begint hij over huis schoonmaken en vlak voordat hij offline verdwijnt zegt ie: ik heb je gisteravond heel erg gemist. Wilde ik je even in alle eerlijkheid vertellen. Hehe, eindelijk brokkelt zijn blokkade een beetje af. Het geeft me GEEN hoop maar wel bevestiging van wat ik eigenlijk wel wist. Hij kwam 10 seconden later online om te vragen hoe hij ook alweer de witte was het beste kon wassen, toen heb ik hem toch wel beetje uitgelachen (hij heeft al jaren op zichzelf gewoond). Maar goed, in elk geval weer beetje menselijkheid en dat vind ik erg prettig.

Soms moet je ook even door de zure appel heen bijten om het op de iets langere termijn voor jezelf beter te maken.

Kijk Susan, ik ben hem toch al kwijt. Dus als dit me een beetje beter laat voelen hoef ik toch niet mee te doen aan alle cliches? Laat hem met rust, geef hem ruimte. Dat doe ik allemaal al. Maar iedereen die mij en hem kennen zeggen juist precies het tegenovergestelde van jullie. Dus ja, dan is het een beetje lastig vind je niet? Dat hij juist nu een beetje Marsy nodig heeft af en toe. Kan ik wel door de zure appel heen bijten. Maar waarom dan? Zodat ik sneller van hem loskom? Dat betwijfel ik ten zeerste want ik wil niet uit zijn leven. Dus dan voel ik me alleen maar ongelukkiger en wil ik alleen maar weten wat hij doet en wanneer en hoe. Nee hoor, dit geeft me rust.

Maar Marsy, vergeet alsjeblieft niet om om jezelf te denken? Als ik dit allemaal zo lees ben ik bang dat je straks een veel hardere klap gaat krijgen als hij weg gaat of blijkt dat het toch niet gaat komen.
Ik snap heel goed dat het je nu rust geeft om er nog voor hem te kunnen zijn, maar denk alsjeblieft ook een beetje om jezelf

De mensen die in dit topic reageren denken over het algemeen wel vrij goed na over hun adviezen, je hoeft natuurlijk geen enkel advies op te volgen, maar ik vind het dan weer niet zo netjes dat je die reacties nu afdoet als clichés. Maar goed, het is aan jou, als jij liever wil dat er met je mee wordt gepraat dan kan dat ook.

Susan schreef:De mensen die in dit topic reageren denken over het algemeen wel vrij goed na over hun adviezen, je hoeft natuurlijk geen enkel advies op te volgen, maar ik vind het dan weer niet zo netjes dat je die reacties nu afdoet als clichés. Maar goed, het is aan jou, als jij liever wil dat er met je mee wordt gepraat dan kan dat ook.

Neenee, ik doe ze niet af als cliches, dat bedoel ik ECHT niet! Ik heb juist veel steun aan jullie. Maar je moet m'n verwarring ook begrijpen. Ik heb 3 adviezen:
1) die van jullie, afstand creeeren voor mezelf uit bescherming
2) die van mijn en zijn vrienden, afstand nemen, hem rust gunnen maar wel laten merken dat je er nog bent. Omdat hij zo z'n gevoelens parkeert en als hij helemaal geen contact met me heeft zich gaat richten op andere dingen behalve dus mij (en ja, zo is hij helaas wel). Dus als hij af en toe met me geconfronteerd wordt, dan moet hij wel aan me denken en dat is goed in zijn geval, omdat hij nog steeds niet weet of deze beslissing de goede was.
3) internet, die zo'n beetje een combinatie zeggen van jullie. Wees er wel maar doe gewoon, doe net alsof je leven ook verder gaat maar laat hem af en toe even weten dat je nog van hem houdt. Vraag hem naar iets wat jullie deelden (in dit geval zijn boek) heel casual en ga dan offline door te zeggen dat je iets leuks gaat doen. Trigger hem dus als het ware into positieve gevoelens. Maar laat hem ook met rust.

En intussen zit ik hele dagen in mijn badjas op de bank series te kijken (voelt trouwens prima, ik heb al in 2 jaar geen vakantie gehad dus ergens vind ik dat ik dit wel verdiend heb), maar dat hoeft hij niet te weten toch? Ik probeer het beste te doen voor hem (dus hem ruimte geven om te bedenken dat onze superrelatie niet zomaar iets was, te bedenken wat hij wil, hoe en wanneer met zijn leven etc.) en ook voor mij (dus ook rust nemen, af en toe proberen iets leuks te gaan doen en ook wel met hem communiceren). Maar elke keer als ik dit online zet, dan zeggen jullie weer dat ik contact beter helemaal kan afkappen.

Snap je mijn dilemma? Ik weet dat het in sommige gevallen het beste is. Maar mijn vriend is niet bij me weg omdat hij niet meer van me houdt, hij is bij me weg omdat hij hoopt dat hij juist dán de juiste beslissing kan maken. Dus dat inieminie hoop komt ergens vandaan. En hij heeft me 2 weken niet gemist. En als hij dan zegt dat hij gisteravond, toen hij het leuk had en dronken was, me mistte en dit ook nog tegen me durft te zeggen, ja, daar knap ik even van op. We kunnen toch niet in de komende weken, misschien maanden bij elkaar komen want ik ben nu echt te fragiel en hij te in de war. Maar ik wil ook geen vrienden zijn. Toen ik eergister benoemde dat ik in dit contact anders stond dan hij, dat ik nog echt van hem hou, zei hij dat zijn liefde voor mij ook nog lang niet weg is. Hij slingert me heen en weer en dat lijkt oneerlijk maar het bevestigt wel wat ik denk. Hij heeft gewoon even tijd nodig. Dat ik intussen wegkwijn, nou dat gebeurt hoe dan ook. Of we wel of geen contact hebben, ik ben tot niks in staat want ik kan hem niet aankruipen..

Als jij denkt dat dat beter is dan moet je dat doen, maar zorg er in godsnaam voor dat je zelf de regie houdt en jezelf voorop zet. Dat laatste klinkt misschien cru, maar dat is precies wat hij zelf ook doet, al zijn tranen en mooie woorden ten spijt. Dus wees niet beschikbaar op ieder moment dat hij daar behoefte aan heeft, maar alleen als jij er zelf ook echt behoefte aan hebt en vul het in op de manier die jij wil, dus als jij het gevoel hebt dat het gesprek een kant op gaat waar alleen hij iets mee kan of als je jezelf groot moet houden (zoals laatst, toen hij het wel gezellig met je wilde hebben maar niet over gevoelens wilde praten terwijl jij daar wel behoefte aan had), zeg dan gewoon vriendelijk dat je iets anders gaat doen en zoek iemand op bij wie je wel jezelf kan zijn. Ga ook niet je leven inrichten met in je achterhoofd steeds de vraag wat hij ervan zou vinden als... Ga geen dingen doen om zijn schuldgevoel te verminderen of juist te versterken, om te bewijzen hoe leuk je bent of om te laten zien dat je hem niet nodig hebt, ga niet door het stof kruipen of hem steunen als je er zelf aan onderdoor gaat, maar richt je maar even op wat je zelf echt wil. Met dat in het achterhoofd kun je best af en toe iets laten horen, maar zorg ook dat dat niet belastend voor je wordt, als je merkt dat die contactmomenten en die hoop je belemmeren om verder te gaan met leven, neem dan jezelf in bescherming.

Bedenk wel dat, hoe oprecht hij dan ook mag zijn, hij je nu behoorlijk laat bungelen. Hij is nu echt alleen maar met zichzelf bezig en als hij jou met zijn acties en uitspraken nog meer aan het bungelen maakt dan zal hij dat waarschijnlijk niet eens merken. Dus is het aan jou om vaste grond onder de voeten te zoeken. Probeer daar je hoogste prioriteit van te maken en als hij er dan nog bij past is het prima, maar het gaat nu echt om jou.

Eens met Susan.

Zet jezelf maar eerst even op de eerste plaats.

Lady4 schreef:Ook eens met Susan.

+ 1

Goed verwoord!

Ik heb vandaag wat andere medicatie van mijn vader gekregen en ik reageer er best wel goed op. Ik had in mijn verwarring een hele warrige email naar zijn broer gestuurd dus die heb ik vandaag even herschreven en me ontzettend verontschuldigd voor m'n gedrag. Ik doe dan wel voorbeeldig hoe het hoort als ex naar een jongen toe die juist rust en ruimte nodig heeft, maar van binnen ga ik natuurlijk stuk en wil ik het liefst aan zijn been hangen.
Wat ik, mede dankzij jullie, dus NIET doe. De reden dat ik zijn broer wilde mailen is omdat hij en mijn ex heel veel contact hebben. Deze broer is ook ouder (nog steeds 3 jaar jonger als dat ik ben) maar snapt het allemaal wat beter. Is er zelf ook doorheen gegaan en ik wilde graag mijn kant ook vertellen omdat mijn ex altijd zo moeilijk de dingen kan neerzetten als het op emoties aankomt.

Ik ben wel rustiger nu. Op 1 of andere manier wil ik heel erg graag op vakantie ofzo. Gewoon niks doen aan het strand met een boek. Ik zit nu ook prima op de bank met m'n series maar een beetje bruine huid ontwikkelen is ook niet slecht toch? Maar goed, dat is dromen want ik heb geen geld. Ik moet alles sparen voor alles wat er nog komen gaat.

Ik weet niet wanneer mijn ex nu echt weggaat en ik weet ook niet of hij nou naar Rome of Australie gaat. Ergens wil ik het ook niet weten. Bluh.

Kun je niet een goedkope last-minute boeken? Of gewoon niet zo heel lang of niet zo ver? Ik kan me voorstellen dat het wel heel goed voor je is om er even uit te zijn en even niets te hoeven.

Susan schreef:Kun je niet een goedkope last-minute boeken? Of gewoon niet zo heel lang of niet zo ver? Ik kan me voorstellen dat het wel heel goed voor je is om er even uit te zijn en even niets te hoeven.

Ik kan het me nu nog even niet veroorloven, misschien eind van de maand van het vakantiegeld. En dan is er ook wat duidelijkheid w.b. onze woning. Maar gewoon het idee...

Ik woon weer thuis. Ik zat bij mijn vader die subtiel aangaf zijn bijna 30 jarige dochter ook niet voor altijd als een kasplantje thuis kon hebben. En toen besefte ik dat ik weg ben gegaan om hem na te laten denken - een week naar mijn moeder. Toen heeft hij zijn beslissing gemaakt - ik een week naar mijn vader. Hij krijgt gewoon alles wat hij wil. Dus ik ben weer thuis, heb de lakens verschoond want wilde zijn geur niet ruiken en hij slaapt op de bank. We hebben een fles wijn open getrokken. Gedaan alsof er niks aan de hand was en spelletjes gespeeld. Op sommige inspelingen van mij leek hij toch vastbesloten dit nu door te zetten. Hij vroeg naar mijn toekomstplannen dit jaar etc. en juigde het toe. Hij leek niks voor mij te voelen.
En toch, aan het eind van de avond, leek hij me toch wat aan te staren. Alsof hij ook masker voorhield maar op andere manier. Het kan, dat hij van ene op andere dag niks meer voor me voelt, maar dat strookt niet met wat hij van de week zei (dat hij heus nog lang niet van zijn liefde voor mij af was en dat hij me gemist had - en dat laatste gevoel had hij even niet gehad en dat was dus 1 van zijn twijfels).
Conclusie:
Ik was mooi, leuk, grappig, lief. Liet wel af en toe doorschemeren dat dit me vreselijk pijn doet en ik het nog steeds een vergissing vindt (hij had het bijv. over nieuw zeeland. Ik zei dat ik daar dan ws eind van het jaar naar toe ga en azie ook. Hij wilde dat ook. Ik zei gevat: tja, nou ja, ik had óók gehoopt dat samen met jou te doen. Waarop hij me verontschuldigend aankeek en we snel verder speelden.

Rare avond dus. Maar ik blijf hier wel. Hij heeft rust genoeg gehad, nu ziet hij maar eens wat hij mist. Hij gaat over 2 weken weg, komt dan even terug voor zijn spullen en gaat dan ws tijd bij zijn ouders wonen. We zullen zien. Ik ben bang dat hij bij zijn beslissing blijft maar ooit spijt krijgt.

Ik snap dit niet zo goed van je vader, als ik heel eerlijk ben. Over twee weken is je ex weg, is het hem nou echt teveel om je nog even twee weken op te vangen? Voor altijd een kasplantje, kom op zeg, je relatie is net uit, hij snapt toch zeker wel dat je niet voor eeuwig een kasplantje blijft, dat hoe je nu bent niks zegt over hoe je over een paar weken of over een paar maanden bent? Waarom laat hij je in vredesnaam nog die paar weken met je ex onder één dak wonen?

Omdat ik had gezegd dat het maar voor 1 week is.

Het is wel prima zo, als ik zat van mijn ex word, gooi ik hem er wel uit!

Marsy28 schreef:Omdat ik had gezegd dat het maar voor 1 week is.

Het is wel prima zo, als ik zat van mijn ex word, gooi ik hem er wel uit!

Dat denk ik echt niet. Je hebt nog zoveel hoop en blijft vasthouden aan wat er ooit is geweest. Begrijpelijk hoor maar je maakt je zelf wel dol hiermee, ik bedoel - hij wil echt niet meer en jij gaat daar weer wonen, wat een ongemakkelijke situatie. Ik zou mijn vader wel uitgelegd hebben: 'Pap, echt het is maar voor even want ik heb het even heel erg moeilijk..'

Ik snap Marsy wel en ik herken het ook, niet van mezelf, maar mijn zusje heeft het ongeveer net zo aangepakt toen haar relatie uit ging.
Ik denk dat Marsy het gewoon in haar eigen tempo moet doen en zo kan ze ook langzaam aan het idee wennen.
Mijn zusje kreeg inderdaad later een klap, toen bleek dat hij een week nadat het uit was al met een ander het bed in was gedoken. En toen kwam bij haar ook de realisatie dat dit nooit wat had kunnen worden omdat ze samenwoonde met zo'n vrije vogel. Maar ze had die tijd gewoon nodig, ze was zo vreselijk verdrietig, kon sommige dagen alleen maar huilen.

Dus ik snap je best hoor Marsy dat je die hoop nog hebt, doe gewoon een beetje wat goed voelt, doe rustig aan en doe het in je eigen tempo en op je eigen manier. Misschien is je hoop terecht, misschien krijg je later nog een klap, maar je kunt het toch niet anders doen dan hoe jouw gevoel het aangeeft.

Sterkte!

Dank je тыквашка (wat heb je toch een onmogelijke naam haha), voor je begrip. Kijk, mijn ex en ik hebben geen ruzie. Hij is vreselijk in de war maar we zijn graag bij elkaar. Op dit moment is mijn gevoel ook helemaal uitgeschakeld, dus ik kan me nu zelfs in hem verplaatsen.
Ik ben naar huis gegaan omdat:
1) mijn vader toch ook zijn ruimte nodig heeft door omstandigheden. Ik had wel kunnen blijven maar ik besloot zelf.
2) ik het belachelijk vind dat hij het uitmaakt en ik dan het huis uit moet
3) ik gewoon nog bij hem wil zijn, afscheid nemen of juist dichterbij hem komen

Ik slaap in de slaapkamer, hij op de bank. Het ging 24 uur goed totdat hij vanmiddag echt gekke antwoorden gaf op vragen. Ik kreeg er de slappe lach van want hij was er duidelijk met z'n hoofd niet bij. Dus ik vroeg wat er nou toch was. Hij benoemde dat hij het raar vindt dat ik er weer ben. Zo vertrouwd en toch niet en hij niet weet hoe hij moet doen. Ik zei dat ik er ook moeite mee heb maar gewoon normaal probeer te doen.

Ik ging uitleggen dat de afgelopen weken voor mij ook eyeopener was. Wij wonen in een veelste luxe huis en ik merk dat het mij ook aanvliegt. Ik ben een vrije vogel, ik reis veel. Maar bleef hier voor hem met als uitzicht samen reizen. Ik had gehoopt samen. Dat ik ben gaan settelen omdat mensen van mijn leeftijd dat doen. En ik dat niet wil. En dat hij zo snel opgeeft. Dat er ook gulden middenweg is.
Hij vertelde dat hij vaak gedacht had dat het uitmaken een foute keuze was. Maar erop terug komen kan hij nog niet. Maar mijn relaas raakte hem enorm. Ik benoemde dat ik zijn beslissing een goede beslissing vindt. Dat ik erachter sta dat hij het uit heeft gemaakt. Hij viel bijna van de bank. Het schijnt dat mannen dat prettig vinden, begrip. Dat ze nog meer dichtklappen als ze het idee hebben dat de vrouw in kwestie ze terug wil. Het leek hem de meest logische beslissing, het beste op dat moment. Ik zag hem gewoon anders naar me kijken. Een sterke vrouw die oprecht van hem houdt, hem niks verwijt, hem zijn tijd en rust gunt maar tegelijkertijd haar grenzen aangeeft. Hij was er zodanig af dat hij kwartier op het balkon in het niets heeft zitten staren. En oh oh, wat is het lekker om de macht weer in handen te hebben. Flauw he?

Oh ja, hij is niet met andere vrouwen bezig hoor. Gelukkig niet. We zijn vooral met elkaar bezig, dat wel. Ik weet niet of het goedkomt, maar ik wil wel goed uit elkaar. Ik schrijf hem een brief als hij over 2 weken gaat. Even nog een keer ons liefdesverhaal op papier, even dwars door die muur van steen rond zijn hart. Ik wil gewoon álles proberen zonder hem te pushen zeg maar. Dus zonder dat hij het merkt even die muur doorbreken. Ik wil schreeuwend en huilend aan zijn been hangen en smeken. Maar dat is niet wat er moet, hij moet inzien wat hij kwijt raakt en zijn gevoel moet weer even toegankelijk worden. Voordat het echt te laat is. En als dat niet lukt, dan zal ik me erbij neerleggen. En tussendoor doe ik allemaal leuke dingen voor mezelf.

Marsy, ik vind 't ontzettend klote allemaal voor je maar weet je zelf nog wel wie je bent? Want een paar weken terug was je nog oprecht gelukkig met je 'te luxe' woning e.d. en nu ineens vind je het niet bij je passen.

Meisje, wat maak jij je het jezelf ontzettend moeilijk en zwaar door constant na te denken over hoe je iemand moet zijn die hij wilt dat je bent.. Hoe denk je dat vol te houden?

Als het voorbestemd is komt het ooit wel goed maar probeer nu gewoon even lekker toe te geven aan je eigen gevoelens die je op dit moment, naar aanleiding van wat ik hier lees, compleet aan het voorbij lopen bent!

Feline schreef:Marsy, ik vind 't ontzettend klote allemaal voor je maar weet je zelf nog wel wie je bent? Want een paar weken terug was je nog oprecht gelukkig met je 'te luxe' woning e.d. en nu ineens vind je het niet bij je passen.

Meisje, wat maak jij je het jezelf ontzettend moeilijk en zwaar door constant na te denken over hoe je iemand moet zijn die hij wilt dat je bent.. Hoe denk je dat vol te houden?

Als het voorbestemd is komt het ooit wel goed maar probeer nu gewoon even lekker toe te geven aan je eigen gevoelens die je op dit moment, naar aanleiding van wat ik hier lees, compleet aan het voorbij lopen bent!

Eens. Ik heb het net helemaal doorgelezen. Lijkt mij ook dat je het jezelf moeilijker maakt dan het hoeft te zijn en jezelf 'gek' maakt op deze manier...

Ja, maar helaas is het zo dat op het moment dat je op jezelf aangewezen bent (lees: je zit bij je ouders en het enige wat je de hele dag kunt doen is tv series kijken en nadenken) en ik bedacht ineens hoe ik het leven zou willen als F. niet in mijn leven zou zijn. Ik zou het allerliefst mijn koffers pakken en nog van de wereld genieten, op reis etc.
Nú kan het nog.
Toen ging ik nadenken over waarom ik dat dan nog niet gedaan heb. Dat was omdat ik zielsveel van F. houdt en hij zijn studie wilde afmaken. Dán zouden we gaan reizen etc. Dus was ik blij met wat ik had: een leuke baan, mijn vrienden en familie in de buurt en dit prachtige appartement.
Maar als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, wist ik dat dit moment tijdelijk was en dat ik eigenlijk veel liever weg zou gaan.
Mijn baan stelt weinig voor: ik werk maar 2 dagen en er is geen uitzicht op uitbreiding. Dit betekent dat ik bijklus in de horeca. Ik woon in een prachtig huis maar ik heb me altijd ook heel gelukkig gevoeld in iets kleiner en niet zo luxe. Het was gewoon geweldig om met HEM in dit huis te wonen, maar alleen had ik dit nooit gekozen. Mijn vrienden en familie heb ik nu 2 jaar full time gezien, die overleven het ook wel weer (hoop ik).

Voordat F. het uitmaakte was ik helemaal blij, want hij was gestopt met z'n studie en we konden weg! Lekker naar Melbourne, lekker in een klein studiootje, alleen, wat werken, wat reizen. Ik keek er zo naar uit.
Maar ben ondertussen er wel achter gekomen wáárom ik er zo naar uit keek. Omdat dit leven, wat ik nu leid, me eigenlijk niet gelukkig maakt.
F. mag dan wel een lul zijn en extreem in zijn emoties nu en het uitmaken zonder vechten, maar ik ben ook tot een aantal conclusies over mezelf gekomen. En dát kan ik dan weer niet slecht noemen. Toch?

Oh, nog even edit: 1 ding wil ik wel duidelijk maken. Ik lijk labiel, ik ben misschien ook wat emotioneel instabiel. Maar vandaag voel ik me sterk. En ik wil dat jullie weten dat er, na mijn vorige ex, geen enkele man, vrouw of wat voor wezen dan ook in staat is mij van mijn identiteit af te pakken. Ik pas me NIET aan aan anderen en ben ALTIJD mezelf. Alleen ik wil graag alles geprobeerd hebben in deze relatie, voordat ik het opgeef en me erbij neerleg.

Je laatste zin ben ik het helemaal mee eens. Waak er gewoon voor, maar dat doe je al, dat je jezelf niet verliest. Ik ben daar ook hard mee bezig.

Kies voor jezelf en ga lekker op reis. Je kunt altijd nog met F. op reis!

Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij het alleen maar fijn vindt als jij zegt dat je het wel een goede keuze vindt dat hij het heeft uitgemaakt. Ik denk dat je daarmee ook wel een beetje de poten onder zijn stoel weg zaagt. Een vrouw die intens verdrietig is en alleen maar wil dat hij op zijn beslissing terugkomt, dat is misschien niet altijd zo gemakkelijk als je een relatie verbreekt, maar het is wel waar hij op ingesteld is. Daarbij heb ik ook, sorry dat ik het zo zeg, wel het idee dat hij zich een beetje wentelt in dit liefdesdrama. Jij trekt daar nu de stop uit door heel nuchter, heel doordacht te reageren en te zeggen dat je het eigenlijk wel goed vindt zo. Ik denk dat hij daar best een beetje van schrikt, dat het best even confronterend is. Niet dat dat erg is trouwens. Laat het maar even confronterend zijn, dat lijkt me - voor zover ik het kan beoordelen - alleen maar gezond.