mijn liefdesverdriet

Ik open maar even nieuw topic want ik zit het kersverse topic, dat eigenlijk over positieve dingen zou moeten gaan, te vervuilen met mijn verdriet.

Hij zegt dat hij nu niet klaar is voor een relatie. Dat was hij ook niet toen we elkaar leerden kennen (ik ook niet, mijn relatie was toen echt net over van 6 jaar) maar onze liefde was gewoon TE sterk om te negeren. Hij heeft snel mijn familie leren kennen en we zijn te snel gaan samenwonen. Achteraf gezien dan. Het was allemaal zijn idee. Nu zijn zijn gevoelens weg of minder, dat zegt hij, zijn daden spreken compleet anders.

Hij heeft het uitgemaakt omdat hij denkt dat dit nu de goede beslissing is. Afstand nemen en rust en vooral even ZIJN ding doen. Hij is helemaal opgelucht dat ik eind dit jaar naar Australie kom, misschien als hij dan spijt heeft, dat het dan weer goedkomt. Ik heb niet de illusie dat ik ga zitten wachten. Maar ik denk niet dat ik iemand kan uitleggen hoe sterk onze relatie was. We hadden geen ruzie (en nee, dat was ook niet nodig soms), we hadden altijd lol en hielden van precies dezelfde dingen. We vulden elkaar aan. Als je in een woordenboek de perfecte relatie opzocht, vond je onze namen erachter. Ik en hij hebben ons daar regelmatig over verbaasd. Maar als je jezelf te jong vindt voor een relatie en je hebt het idee nog dingen te moeten doen, blokkeer je volledig je gevoelens voor een ander. En dat is bij ons gebeurd. Oftewel, bij hem.

Ik wil zo graag hoop hebben, juist omdat er niks mis was met onze relatie. Daar moet hij toch ooit achterkomen? Het was ook niet zo dat hij dat stiekem wel dacht hoor. Vorige week zaten we nog te rummicubben en film te kijken en toen zei ik ineens na een paar uur: shit, ik was even helemaal vergeten dat we problemen hadden. Zegt ie: hmm, ja, dat heb ik ook. Zoiets vergeet je toch niet??? En me maar knuffelen en lol hebben.
Externe dingen belemmeren hem nu. Maar man, wat is het zwaar. Helemaal omdat hij volgende week waarschijnlijk al weg moet. Moet ik alles met het huis regelen (vind hij ook moeilijk).
Ik wil gewoon 1,5 maand terug in de tijd.

Edit: je leest zo vaak van koppels die uit elkaar gaan omdat er teveel ruzie is of andere zaken. Maar die waren er dus gewoon niet. Gewoon waarschijnlijk verkeerde tijd. Hij nog te jong. Maar 23 is niet zo vreselijk jong toch? Misschien beseft hij dat straks..

Heel naar Marsy maar hoe lang zijn jullie bij elkaar nu samen geweest, 2 maanden toch als ik mij niet vergis? Echt een voorbeeld van een vliegende start, waarbij julie denk ik allebei veel te hard van stapel zijn gelopen. En soms kan dat goed gaan maar soms ook niet. Juist omdat alles zo snel is gegaan hebben jullie allebei lastig kunnen wennen aan de situatie.

Het eerste wat in mij opkomt, is het wel verstandig om naar ozz te gaan eind van dit jaar? Word je dan niet aan het lijntje gehouden?

Sterkte!

Heel klote voor je Marsy vooral omdat het voor jou gevoel altijd goed ging.

23 is niet heel erg jong, maar wel jong als jij bijvoorbeeld al aan kinderen zou denken en hij nog een jaar of 10 zou willen wachten, Ik weet niet of dat het geval is hoor, maar in het geval van een kinderwens aan jou kant zou het verschil misschien net te groot zijn op dit moment.

En als het verschil in leeftijd niet meespeelt voor hem, tja, dan is er toch duidelijk iets wat hem deze keuze laat maken. Heeeel klote, en zwaar en pijnlijk maar probeer niet teveel hoop te hebben, want dat doe je wel volgens mij. En tuurlijk is het ook klote voor hem en zal hij mixed signals afgeven, maar volgens mij heeft hij de keuze wel bewust gemaakt. Misschien moet je even proberen het contact op een lager pitje te zetten, want je spreekt hem wel erg veel op Fb toch?

Atelier Madame schreef:Heel naar Marsy maar hoe lang zijn jullie bij elkaar nu samen geweest, 2 maanden toch als ik mij niet vergis? Echt een voorbeeld van een vliegende start, waarbij julie denk ik allebei veel te hard van stapel zijn gelopen. En soms kan dat goed gaan maar soms ook niet. Juist omdat alles zo snel is gegaan hebben jullie allebei lastig kunnen wennen aan de situatie.

Het eerste wat in mij opkomt, is het wel verstandig om naar ozz te gaan eind van dit jaar? Word je dan niet aan het lijntje gehouden?

Sterkte!

1,5 jaar, bijna 2...

Lavendel schreef:Heel klote voor je Marsy vooral omdat het voor jou gevoel altijd goed ging.

23 is niet heel erg jong, maar wel jong als jij bijvoorbeeld al aan kinderen zou denken en hij nog een jaar of 10 zou willen wachten, Ik weet niet of dat het geval is hoor, maar in het geval van een kinderwens aan jou kant zou het verschil misschien net te groot zijn op dit moment.

En als het verschil in leeftijd niet meespeelt voor hem, tja, dan is er toch duidelijk iets wat hem deze keuze laat maken. Heeeel klote, en zwaar en pijnlijk maar probeer niet teveel hoop te hebben, want dat doe je wel volgens mij. En tuurlijk is het ook klote voor hem en zal hij mixed signals afgeven, maar volgens mij heeft hij de keuze wel bewust gemaakt. Misschien moet je even proberen het contact op een lager pitje te zetten, want je spreekt hem wel erg veel op Fb toch?

Hij spreekt mij constant aan. Nu ook weer. Hij is gisteren wezen stappen en stomdronken geworden. Het verschil in leeftijd speelt niet mee, wel de tijd. Hij wil gewoon even niet vastzitten in deze fase van zijn leven. Ik heb geen kinderwens, we zouden gaan reizen samen. Alles was perfect.

En ik ga niet naar Oz voor hem, al is het fijn hem daar te zien dan. Ik ga erheen omdat het nu nog 1 jaar mag.

Hoi Marsy, vind het echt klote en rot voor je! Probeer afstand van de situatie te doen en afleiding te zoeken. Leuke dingen gaan doen met vriendinnen. Even je focus af van je relatie.
Waarschijnlijk win je ermee mee om even geen contact te zoeken dan dagelijks nog contact te hebben.

Marsy28 schreef:

Lavendel schreef:Heel klote voor je Marsy vooral omdat het voor jou gevoel altijd goed ging.

23 is niet heel erg jong, maar wel jong als jij bijvoorbeeld al aan kinderen zou denken en hij nog een jaar of 10 zou willen wachten, Ik weet niet of dat het geval is hoor, maar in het geval van een kinderwens aan jou kant zou het verschil misschien net te groot zijn op dit moment.

En als het verschil in leeftijd niet meespeelt voor hem, tja, dan is er toch duidelijk iets wat hem deze keuze laat maken. Heeeel klote, en zwaar en pijnlijk maar probeer niet teveel hoop te hebben, want dat doe je wel volgens mij. En tuurlijk is het ook klote voor hem en zal hij mixed signals afgeven, maar volgens mij heeft hij de keuze wel bewust gemaakt. Misschien moet je even proberen het contact op een lager pitje te zetten, want je spreekt hem wel erg veel op Fb toch?

Hij spreekt mij constant aan. Nu ook weer. Hij is gisteren wezen stappen en stomdronken geworden. Het verschil in leeftijd speelt niet mee, wel de tijd. Hij wil gewoon even niet vastzitten in deze fase van zijn leven. Ik heb geen kinderwens, we zouden gaan reizen samen. Alles was perfect.

En ik ga niet naar Oz voor hem, al is het fijn hem daar te zien dan. Ik ga erheen omdat het nu nog 1 jaar mag.

Ik zou hem dan toch echt even van FB gooien, je maakt het jezelf alleen maar moeilijker zo. En heeft hij ook geen kinderwens?

Ik wil hem juist niet van facebook. Ik wil wel contact blijven houden, het maakt me rustiger. Hij wil dat ook heel graag. Gisteren belde hij me dus op en wilde me zien. Hij blokkeert zijn gevoelens volledig dus ik sprak hem er net over aan. Dat ik het moeilijk vind dat het lijkt alsof hij door gaat en hij best af en toe mag laten merken dat hij het ook moeilijk ermee heeft.

Hij stuurde dit:
I miss it too. I miss you like crazy sometimes, why do you think i wanted to meet yesterday, just to feel even a tiny bit of what we had. I hate seeing other people kiss in front of me, or holding hands in the street. Obviously I can bury my feelings better than you can, but it doesn't mean I don't have any.

Hij heeft beloofd zich iets meer open te stellen en ik heb beloofd mijn gevoelens iets meer te blokkeren. Hij zei dat hij op aanraden van een vriendin juist leuke dingen ging doen en zich ging bezatten. Ik wil liever thuis zitten want buitenshuis krijg ik steeds vragen.

Oh en hij heeft juist wel een kinderwens! Alleen nu nog niet.

Maak je het jezelf niet extra moeilijk door dat contact te houden en steeds hoop/bevestiging bij hem te zoeken dat het weer goed komt?
Het is natuurlijk niet uit zonder reden. Waarom zou hij het uit maken als hij echt met je verder zou willen? Tuurlijk bestaat er een kans dat het in de toekomst goedkomt, maar probeer daar de focus niet teveel op te leggen, denk nu liever even aan jezelf en probeer weer dingen te gaan doen waar jij je energie en kracht uit kunt halen om verder te gaan.

In welke hoedanigheid wil je contact houden, Marsy? Heb je nog hoop dat hij bijdraait?

Tuurlijk is de liefde niet zomaar ineens weg. Maar de randvoorwaarden moeten ook kloppen, en voor hem is dat vooralsnog niet zo. En door heel intensief te blijven praten over en vragen naar gevoelens geef je hem niet die rust die hij nodig heeft om erover te kunnen nadenken hè... Ik snap dat je er behoefte aan hebt! Maar het is een korte termijn-ding, wat je nu doet.

Je verdriet komt echt dwars door het scherm, ik vind het zo rot voor je.

Ik heb het idee dat hij contact met me zoekt omdat hij me mist. Omdat hij bang is de verkeerde beslissing te hebben gemaakt. Hij gaat straks naar de andere kant van de wereld, hij moet het wel zeker weten. Met bovenstaand bericht weet ik hoe moeilijk hij het ermee heeft. Ik kan het niet helemaal afkappen dames, dat wil ik niet. Ik voelde me zo rot maar nu gewoon met hem over koetjes en kalfjes praten, maakt me rustig. En ik heb er geen hoop door, maar wel hoop dat hij zich net zo rot voelt als ik me voel.

Ik wil de laatste weken niet in het teken laten staan van verdriet en pijn maar me juist sterk opstellen. Als hij weg is kan ik wel weer in elkaar klappen maar hij neemt wel het positieve mee. Ik hoop dat hij daardoor een klotetijd tegemoet gaat. Eerst periode bij zijn ouders wonen in Rome en daar haat hij het. Dan zal hij veel aan me denken. Maar ik wil niet dat hij een zielig poesje voor zich ziet maar een leuk meisje en de liefde die we hadden. En dan gaat hij naar Australie en ben ik hopelijk over hem heen. En zullen we wel eens koffie gaan drinken. En dan hoop ik dat hij in zijn achterste bijt dat hij me heeft laten gaan. Maar misschien ben ik er dan wel klaar mee. Het is psychologisch wat ik doe nu. Plus, dat ik me gewoon echt goed voel bij nog een beetje normaal contact.

Marsy28 schreef:Ik heb het idee dat hij contact met me zoekt omdat hij me mist. Omdat hij bang is de verkeerde beslissing te hebben gemaakt. Hij gaat straks naar de andere kant van de wereld, hij moet het wel zeker weten. Met bovenstaand bericht weet ik hoe moeilijk hij het ermee heeft. Ik kan het niet helemaal afkappen dames, dat wil ik niet. Ik voelde me zo rot maar nu gewoon met hem over koetjes en kalfjes praten, maakt me rustig. En ik heb er geen hoop door, maar wel hoop dat hij zich net zo rot voelt als ik me voel.

Ik wil de laatste weken niet in het teken laten staan van verdriet en pijn maar me juist sterk opstellen. Als hij weg is kan ik wel weer in elkaar klappen maar hij neemt wel het positieve mee. Ik hoop dat hij daardoor een klotetijd tegemoet gaat. Eerst periode bij zijn ouders wonen in Rome en daar haat hij het. Dan zal hij veel aan me denken. Maar ik wil niet dat hij een zielig poesje voor zich ziet maar een leuk meisje en de liefde die we hadden. En dan gaat hij naar Australie en ben ik hopelijk over hem heen. En zullen we wel eens koffie gaan drinken. En dan hoop ik dat hij in zijn achterste bijt dat hij me heeft laten gaan. Maar misschien ben ik er dan wel klaar mee. Het is psychologisch wat ik doe nu. Plus, dat ik me gewoon echt goed voel bij nog een beetje normaal contact.

Maar dat is toch een spelletje spelen? Hoop je echt dat hij een kuttijd gaat hebben, jou enorm gaat missen en spijt als haren op zijn hoofd heeft als julie samen koffie gaan drinken en jij volledig er overheen bent? Gun je hem werkelijk hetzelfde verdriet als dat jij nu hebt?

Waarom is het zo belangrijk voor me dat hij zich ook vreselijk rot voelt? Ik snap er niks van. Dat ik me klote voel is duidelijk maar zodra hij benoemt hoe rot hij zich voelt, voel ik me meteen beter. Zonder hoop te hebben. Snappen jullie dat?

Maar dat hij een kinderwens heeft alleen nu nog niet en jij geen kinderwens terwijl je een stukje ouder bent dan hij is, kan dat geen reden voor hem zijn om het nu te verbreken?

Marsy28 schreef:Waarom is het zo belangrijk voor me dat hij zich ook vreselijk rot voelt? Ik snap er niks van. Dat ik me klote voel is duidelijk maar zodra hij benoemt hoe rot hij zich voelt, voel ik me meteen beter. Zonder hoop te hebben. Snappen jullie dat?

Meen je dat, dat je daar geen hoop uit haalt als hij verteld hoe klote hij zich voelt? Want zo komt het wel over. Niet dat het uitmaakt hoor, maar wel eerlijk tegen jezelf zijn. Ik zou echt proberen het contact even te minderen, dat maakt het uiteindelijk wel makkelijker voor jezelf.

Marsy28 schreef:Waarom is het zo belangrijk voor me dat hij zich ook vreselijk rot voelt? Ik snap er niks van. Dat ik me klote voel is duidelijk maar zodra hij benoemt hoe rot hij zich voelt, voel ik me meteen beter. Zonder hoop te hebben. Snappen jullie dat?

Ik snap het wel. Je wil bevestiging dat het voor hem net zoveel heeft betekend als voor jou, en dat wil je krijgen door te merken dat hij zich net zo voelt als jij. Maar hij heeft nu ook verdriet, hetzelfde gemis als jij, met daar bovenop het schuldgevoel dat hij jou pijn doet. Wil je dan echt dat hij nog meer verdriet heeft dan nu al het geval is? Heb je die bevestiging van hoe fijn jullie het hadden dmv zijn verdriet echt nodig?

Ja, ik wil dat hij zich vreselijk rot voelt. Want hij gooit iets prachtigs weg alleen omdat hij nu het gevoel heeft dat hij dit moet doen om het licht te zien. Dan kan ik hem wel negeren maar dat wil ik helemaal niet. Want dan voel ik me juist rotter. En het gaat er toch om dat ik me ook goed voel?

Ik heb ergens ook het gevoel dat ik ook even alleen moet zijn. Ik ben van mijn eerste echte relatie van 2 jaar direct in een relatie van 6 jaar gestapt (daar zat niet eens een dag tussen). Toen van mijn 6 jarige relatie na een maand in deze relatie van nu bijna 2 jaar. Ik ben dus al 10 jaar niet vrijgezel geweest. Misschien heb ik het ook wel nodig. Maar het is zo abrupt en zo vreselijk vanuit het rationele besloten. Hij wil me wel blijven zien, spreekt me telkens aan. Ik vind het heerlijk om met hem te praten. Ik moet me erbij neerleggen dat het uit is. Maar wij waren zo perfect, dat moet gewoon echte liefde zijn. Misschien ontmoet ik iemand die beter is, maar dat kan bijna niet, echt oprecht niet, niet alleen uit liefdesverdriet. Dat weet hij ook. Elkaar helemaal loslaten moet zodra hij naar Australie vertrekt. Nu moeten we dingen regelen met huis enzo. Ik had gehoopt bij hem te kunnen zijn tijdens zijn zoektocht naar whatever hij zoekt, maar schijnbaar niet.

Jij vult dingen voor hem in maar echt, als een man 100% bij je wil zijn dan is hij dat wel hoor. Blijkbaar is zijn gevoel dat het beter is dat het over is groter dan het gevoel om weer met jou te zijn,anders doet hij niet de dingen die hij doet. Je zegt zelfs, zijn acties spreken zijn woorden tegen, nou ik zie dit ook als een actie. Hij wil niet meer, hoe graag jij dat ook nog wil.

Marsy28 schreef:Ja, ik wil dat hij zich vreselijk rot voelt. Want hij gooit iets prachtigs weg alleen omdat hij nu het gevoel heeft dat hij dit moet doen om het licht te zien. Dan kan ik hem wel negeren maar dat wil ik helemaal niet. Want dan voel ik me juist rotter. En het gaat er toch om dat ik me ook goed voel?

Wil je dan dat hij zich rot voelt om hem te straffen voor wat hij weggooit?

Tuurlijk gaat het er om dat jij je goed voelt. Alleen, op de langere duur ga je je hier niet goed bij voelen, denk ik. Op de langere duur gaat het alleen maar meer pijn en verdriet opleveren ben ik bang, en daar heb je al genoeg van voor je kiezen gekregen.

RYW schreef:

Maar dat is toch een spelletje spelen? Hoop je echt dat hij een kuttijd gaat hebben, jou enorm gaat missen en spijt als haren op zijn hoofd heeft als julie samen koffie gaan drinken en jij volledig er overheen bent? Gun je hem werkelijk hetzelfde verdriet als dat jij nu hebt?

Vind je dat niet vrij menselijk na een net verbroken relatie, dat dat scenario af en toe door je hoofd schiet en dat je dan hoopt dat het zo zou zijn? Ik wel namelijk. Ze voelt zich gekwetst, dan hoeft ze zich nu toch niet als een of andere heilige op te stellen die hem vooral maar het allerbeste gunt? Ik vind dat je best dat soort gevoelens mag hebben, ik vind dat echt niet iets om te veroordelen.

Lady4 schreef:Hoe verschrikkelijk rot ik het ook voor je vind Marsy, want dat vind ik echt, ben ik toch van mening dat jullie hier allebei niet goed mee omgaan.

Ten eerste vind ik je ex-vriend vrij egoïstisch, door steeds contact met je te blijven zoeken en al die dingen tegen je te zeggen. Hij gaat hiermee totaal aan jouw gevoel voorbij. En dat doe jij ook. Jij blokkeert je eigen gevoelens, zodat je het contact met hem kan behouden, in de hoop dat het goedkomt. En daar maakt hij lekker gebruik van. Hij gebruikt jou als uitlaatklep, terwijl hij geen relatie meer met je wil. Ik zou echt proberen afstand te gaan nemen. Op deze manier zal hij ook echt niet tot het mogelijke inzicht komen dat hij je mist en bij je wil zijn. Want je bent immers continu nog op de achtergrond aanwezig, voor hem de perfecte afstand. Ik vind echt dat hij (onbewust) misbruik maakt van jouw liefde voor hem.

Grap yourself together en neem afstand. Daar heb jij denk ik het meeste baat bij.

Sterkte en een dikke knuffel!

Hier ben ik het mee eens.

Susan schreef:

RYW schreef:

Maar dat is toch een spelletje spelen? Hoop je echt dat hij een kuttijd gaat hebben, jou enorm gaat missen en spijt als haren op zijn hoofd heeft als julie samen koffie gaan drinken en jij volledig er overheen bent? Gun je hem werkelijk hetzelfde verdriet als dat jij nu hebt?

Vind je dat niet vrij menselijk na een net verbroken relatie, dat dat scenario af en toe door je hoofd schiet en dat je dan hoopt dat het zo zou zijn? Ik wel namelijk. Ze voelt zich gekwetst, dan hoeft ze zich nu toch niet als een of andere heilige op te stellen die hem vooral maar het allerbeste gunt? Ik vind dat je best dat soort gevoelens mag hebben, ik vind dat echt niet iets om te veroordelen.

Tuurlijk is dat menselijk. Alleen, ik vraag me af of je er zoveel gelukkiger van wordt. En daarom veroordeel ik het dus ook niet, want zoals je kan lezen heb ik er ook echt begrip voor.