Biechttopic 4

Statler: ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik wil je wel een héle dikke knuffel geven en zeggen dat je een topvrouw bent. en dat die klap nu komt, is helemaal niet raar. Ik hoop dat er genoeg mensen in je omgeving zijn die je kunnen en willen steunen.

ellibre schreef:

Biechtje01 schreef:
Ik heb er ook steeds woorden over met m'n vriend. In plaats van dat ie me helpt of steunt, zegt ie alleen maar dat ik juist mn best moet doen, want ik heb geen vast contract dus heb geen recht om te lummelen. Moet van hem steeds mn best doen, want alleen dan maak ik volgens heb kans op verlenging. Zucht.

Ik snap dat de onzekerheid aan je vreet, maar je vriend heeft toch helemaal gelijk dat hij dat zegt?

Tja, hij kan wel gelijk hebben, maar ik kan me voorstellen dat je af en toe ook gewoon iets liefs wil horen en niet alleen maar de hele tijd heel zakelijk en waar het op staat. Of hij feitelijk wel of niet gelijk heeft vind ik niet het enige dat telt, je partner heeft hopelijk nog andere rollen dan het verstrekken van praktisch en zakelijk advies.

Zelda schreef:Statler: ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik wil je wel een héle dikke knuffel geven en zeggen dat je een topvrouw bent. en dat die klap nu komt, is helemaal niet raar. Ik hoop dat er genoeg mensen in je omgeving zijn die je kunnen en willen steunen.

Dank je. Gelukkig zijn die er inderdaad wel. Al merk ik wel dat het minder is, ik heb een nieuwe vriend, dus blijkbaar moet het dan ineens goed met me gaan, mensen vrágen ook gewoonweg niet meer hoe het gaat. Maar de mensen van wie ik graag steun wil, zjn er gelukkig

Oh wat naar om te lezen Statler, al verbaast het me niet zo heel erg. Die klap moest toch een keer komen. Het is zo fijn dat alles zo snel op z'n pootjes terecht is gekomen, maar daarmee is het onderliggende gevoel natuurlijk nog niet weg. Je hebt het haast als het ware andersom gedaan: Eerst weer heel intens vrolijk, nieuwe dingen die je energie geven en het leven weer leuk maken, en nu kom je daar weer beetje tot rust mee, en word je geconfronteerd met alles wat er in die korte tijd veranderd is. Niet zo gek dus, dat je je zo voelt. Naar je huidige vriend toe zou ik gewoon open blijven, dat dit de reden is dat je je nu gewoon even wat minder voelt, je daarom af en toe zo reageert en dat jij ook echt wel dat vrolijke meisje bent..maar vergeet niet: Niemand kan altijd vrolijk zijn.
Dat je een scheiding bent doorgaan is hartstikke heftig, en alles wat er daarvoor heeft afgespeeld ook. Dat heeft ook tijd nodig om af te sluiten. Denk echt dat het wel goed komt hoor, je hebt al zo bewezen dat je hartstikke sterk bent en er wel bovenop komt, maar daar horen ook dalen bij helaas!

Heb je wel mensen om je heen met wie je kunt praten over wat er tijdens je huwelijk is gebeurd, over zijn losse handjes en hoe jij je al die jaren gevoeld hebt? Dat lijkt me namelijk wel heel belangrijk om het te kunnen afsluiten. Overigens zou ik daar persoonlijk niet mijn nieuwe vriend voor kiezen, ik zou proberen zo weinig mogelijk ellende uit je vorige relatie in te brengen in je nieuwe relatie. Maar ik zou er wel met mensen over praten. Je zou zelfs kunnen overwegen of je er alsnog therapie voor zou willen, dat zou dan geen relatietherapie meer zijn, maar meer een verwerkingstherapie.

Susan schreef:Heb je wel mensen om je heen met wie je kunt praten over wat er tijdens je huwelijk is gebeurd, over zijn losse handjes en hoe jij je al die jaren gevoeld hebt? Dat lijkt me namelijk wel heel belangrijk om het te kunnen afsluiten. Overigens zou ik daar persoonlijk niet mijn nieuwe vriend voor kiezen, ik zou proberen zo weinig mogelijk ellende uit je vorige relatie in te brengen in je nieuwe relatie. Maar ik zou er wel met mensen over praten. Je zou zelfs kunnen overwegen of je er alsnog therapie voor zou willen, dat zou dan geen relatietherapie meer zijn, maar meer een verwerkingstherapie.

Ja, ik heb wel mensen met wie ik daarover kan praten. Ik wilde in eerste instantie ook niet mijn nieuwe vriend ermee belasten omdat het voor mijn gevoel zo zwaar op de relatie zou drukken, maar hij voelt altijd haarfijn aan als er wat is. Hij geeft ook te kennen dat hij graag wil weten wat me bezighoudt, en dat hij rekening met me wil houden maar dat hij het wel belangrijk vindt dat ik open kaart met hem speel over mijn gevoel. Vind eerlijk gezegd ook dat hij daar gelijk in heeft. Ik denk eerlijk gezegd ook dat hij dat móét weten. Het is mijn verleden, hoort bij mij en het verklaart ook waarom ik op sommige momenten ben zoals ik ben en doe zoals ik doe.

Therapie zou denk ik verstandig zijn, ware het niet dat ik eigenlijk gewoon 'klaar' ben met praten, ik heb er geen zin mee rin om me in mezelf te verdiepen en te blijven hangen, ik wil gewoon verder alleen ik krijg me niet over die drempel heen. Plus dat mijn huisarts niet zo doorverwijzerig is. Ik heb al alles op alles moeten zetten voor een doorverwijzing naar een oogarts voor erfelijke aandoeningen binnen de familie. En dan ben ik nog wel mondig, maar als het over m'n eigen gemoedstoestand is niet..

Ik snap wel dat hij moet weten wat er is gebeurd, maar ik zou ervoor oppassen om hem niet teveel als praatpaal te gaan zien. Misschien heb je soms de behoefte om geen nieuwe dingen te vertellen, maar om gewoon even van je af te praten, om voor de duizendste keer hetzelfde verhaal te vertellen, gewoon, omdat je dat op dat moment nodig hebt, omdat je het kwijt moet, en dan zou ik wel liever naar een vriendin gaan, want het is wel belangrijk dat je ex niet een te grote rol gaat spelen in de relatie met je vriend.

Nee, daar heb je wel gelijk in, maar dat praatpaal valt gelukkig wel mee omdat ik gewoonweg niet meer erover wíl praten, de laatste tijd Heb zo m'n momenten dat ik het er ineens uit gooi, maar verder ben ik gewoon klaar met de hele situatie. Stop het liever weg en wil verder. Maar ondertussen zit ik wel in gedachten verzonken en merkt mijn vriend dat er van alles is..

Ik biecht op dat het niet goed gaat tussen mij en mijn vriend.

We hebben nu zo'n 5,5 jaar een relatie en wonen samen. Ook hebben we samen een kindje. De laatste tijd lijken er dingen veranderd te zijn. Hij is erg humeurig en gauw geïrriteerd, en wil nergens over praten. Ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat dit het begin van het einde is. Hij is vaak weg, hij heeft een hobby waar hij veel tijd aan besteed.
Gister hadden we weer ruzie, ik vroeg hem of hij nog gelukkig was met mij en hij zei 'nee'. En daarna wilde hij er niet meer over praten. Ik vind het niet eerlijk, ik wil weten waar ik aan toe ben. Hij zegt dat ik hem met rust moet laten en dat ik dat niet doe, volgens hem zit ik te dicht op zijn huid....ondertussen vreet dit me echt op, het liefste ga ik met hem om de tafel zitten en spreken we alles uit, maar dat wil hij niet. Hij wordt telkens geïrriteerd en zeg dat ik zeur, als ik erover begin.

Ik begin me zelfs af te vragen of er misschien een ander in het spel is, maar ik heb nog geen concrete tekenen kunnen ontdekken.

Hij ontwijkt me, is erg afwezig thuis en lijkt zich beter te kunnen vermaken met anderen dan met mij en ons kind. Ik zie aan hem, ik voel gewoon dat hij niet gelukkig is. Er hangt zo'n spanning tussen ons in. Praatte hij maar eens, dan is het voor mij ook een stuk duidelijker.

Dit is echt slopend..

Hoe verlopen de dagen bij jullie?
Is er geen 1 moment ergens dat jullie rustig samen thuis zijn en dat je eens kan zeggen; En nu wil ik dat je met me gaat praten, want als je ongelukkig bent dan moet er wat veranderen. Hoe gaan we dat aanpakken?

Statler schreef:Nee, daar heb je wel gelijk in, maar dat praatpaal valt gelukkig wel mee omdat ik gewoonweg niet meer erover wíl praten, de laatste tijd Heb zo m'n momenten dat ik het er ineens uit gooi, maar verder ben ik gewoon klaar met de hele situatie. Stop het liever weg en wil verder. Maar ondertussen zit ik wel in gedachten verzonken en merkt mijn vriend dat er van alles is..

Ik vind dat je vriend gelijk heeft. Het is belangrijk dat hij weet wat je bezig houdt, ook als dat betekent dat je voor de tiende keer hetzelfde verhaal vertelt. Het is voor hem misschien niet altijd leuk om te horen maar hij kan dan wel beter rekening met je houden.

Toen ik mijn man leerde kennen heb ik hem sommige dingen over mijn ex wel 20 keer verteld. Voor mij was dat nodig om het een plekje te geven ook al was ik toen al een jaar weg bij mijn ex. Hij snapte daardoor ook beter waardoor ik op sommige dingen 'raar' reageerde of dat ik van sommige dingen heel overdreven schrok.

Tania schreef:

Ik vind dat je vriend gelijk heeft. Het is belangrijk dat hij weet wat je bezig houdt, ook als dat betekent dat je voor de tiende keer hetzelfde verhaal vertelt. Het is voor hem misschien niet altijd leuk om te horen maar hij kan dan wel beter rekening met je houden.

Toen ik mijn man leerde kennen heb ik hem sommige dingen over mijn ex wel 20 keer verteld. Voor mij was dat nodig om het een plekje te geven ook al was ik toen al een jaar weg bij mijn ex. Hij snapte daardoor ook beter waardoor ik op sommige dingen 'raar' reageerde of dat ik van sommige dingen heel overdreven schrok.

Ik ben het daar dus echt niet mee eens, ik ben zelf achteraf heel blij dat ik niet teveel bagage uit mijn vorige relatie in mijn huidige relatie heb gedropt. Ik denk echt niet dat het goed is voor een nog redelijk prille relatie om dat soort dingen teveel met je nieuwe vriend te bespreken. Vertellen, oké, maar spuien omdat je graag wil spuien, nee, dat zou ik persoonlijk niet doen.

Susan schreef:

Tania schreef:

Ik vind dat je vriend gelijk heeft. Het is belangrijk dat hij weet wat je bezig houdt, ook als dat betekent dat je voor de tiende keer hetzelfde verhaal vertelt. Het is voor hem misschien niet altijd leuk om te horen maar hij kan dan wel beter rekening met je houden.

Toen ik mijn man leerde kennen heb ik hem sommige dingen over mijn ex wel 20 keer verteld. Voor mij was dat nodig om het een plekje te geven ook al was ik toen al een jaar weg bij mijn ex. Hij snapte daardoor ook beter waardoor ik op sommige dingen 'raar' reageerde of dat ik van sommige dingen heel overdreven schrok.

Ik ben het daar dus echt niet mee eens, ik ben zelf achteraf heel blij dat ik niet teveel bagage uit mijn vorige relatie in mijn huidige relatie heb gedropt. Ik denk echt niet dat het goed is voor een nog redelijk prille relatie om dat soort dingen teveel met je nieuwe vriend te bespreken. Vertellen, oké, maar spuien omdat je graag wil spuien, nee, dat zou ik persoonlijk niet doen.

Ik zou niet elke dag alleen maar klagen over mijn ex, maar ik vind het niet gek dat dat onderwerp nog regelmatig voorbij komt in hun relatie. Het is allemaal nog zo kort geleden. Ik kan me goed voorstellen dat haar vriend het vervelend vindt als hij ziet dat ze ergens mij zit maar het niet wil vertellen. Dan zou ik zelf liever 10 keer hetzelfde verhaal over een ex horen dan het gevoel hebben dat mijn partner dingen niet tegen me wil vertellen omdat we pas net een relatie zouden hebben.

Tania schreef:

Ik zou niet elke dag alleen maar klagen over mijn ex, maar ik vind het niet gek dat dat onderwerp nog regelmatig voorbij komt in hun relatie. Het is allemaal nog zo kort geleden. Ik kan me goed voorstellen dat haar vriend het vervelend vindt als hij ziet dat ze ergens mij zit maar het niet wil vertellen. Dan zou ik zelf liever 10 keer hetzelfde verhaal over een ex horen dan het gevoel hebben dat mijn partner dingen niet tegen me wil vertellen omdat we pas net een relatie zouden hebben.

Je hoeft er op zich ook niet mee te blijven zitten, maar persoonlijk zou ik dan regelmatig andere mensen opzoeken om dat mee te bespreken. Je bent het dan ook kwijt en dan hoef je bij je vriend niet het gevoel te hebben dat je ergens mee zit wat je niet kwijt kunt. Ik zeg ook niet dat je het onderwerp moet doodzwijgen, maar je moet je er ook niet in verliezen. Op het moment zelf kan het heel fijn voelen om je te laten gaan en dan zal je vriend je ook echt niet afwijzen en zeggen dat hij het niet wil horen, maar ik denk dat het op de langere termijn wel een nadelig effect kan hebben.

Ja als er andere mensen zijn waar je je net zo prettig bij voelt om het daarover te hebben kan ik me voorstellen dat je daar misschien eerder naartoe gaat. Zelf heb ik dat nooit gedaan omdat ik het te persoonlijk vond en het niet prettig vond om sommige dingen met andere mensen te delen. Mijn man was (en is) de enige waar ik het mee wilde delen en dat eigenlijk ook alleen omdat dat nodig was om mij beter te begrijpen.

Susan schreef:

Tania schreef:

Ik vind dat je vriend gelijk heeft. Het is belangrijk dat hij weet wat je bezig houdt, ook als dat betekent dat je voor de tiende keer hetzelfde verhaal vertelt. Het is voor hem misschien niet altijd leuk om te horen maar hij kan dan wel beter rekening met je houden.

Toen ik mijn man leerde kennen heb ik hem sommige dingen over mijn ex wel 20 keer verteld. Voor mij was dat nodig om het een plekje te geven ook al was ik toen al een jaar weg bij mijn ex. Hij snapte daardoor ook beter waardoor ik op sommige dingen 'raar' reageerde of dat ik van sommige dingen heel overdreven schrok.

Ik ben het daar dus echt niet mee eens, ik ben zelf achteraf heel blij dat ik niet teveel bagage uit mijn vorige relatie in mijn huidige relatie heb gedropt. Ik denk echt niet dat het goed is voor een nog redelijk prille relatie om dat soort dingen teveel met je nieuwe vriend te bespreken. Vertellen, oké, maar spuien omdat je graag wil spuien, nee, dat zou ik persoonlijk niet doen.

Ik vind het eerlijk gezegd ook wel belangrijk hoor. Het houdt me momenteel dusdanig veel bezig, en nogmaals, vaak wíl ik er niet eens over praten, maar ik vind het wel belanrgijk dat hij weet wat me bezighoudt en waar ik mee zit. Ik denk ook dat jij eerder in de ovetreffende trap bedoelt, niet teveel praten, maar dat gebeurt ook niet omdat ik zelf meer en meer een gesloten boek aan het worden ben. Maar juist dat baart hem (en anderen) zorgen. Ik ben z'n vriendin, ik denk dat ik richting hem toch nog wel de meeste verantwoording heb om uit te leggen dat het niet aan hem ligt, maar aan mijn verleden, en wat mij dan bezig houdt. Het lijtk mij dat je relatie in het begin al scheefgroeit als je dat niet op zekere hoogte doet.

Ik wil ook wat biechten:


Helaas, voor mij, heb ik weinig vriendinnen. Ik voel me er
niet vervelend door ofzo, daar heb ik mee leren leven en c’est la vie. De
vriendinnen die ik heb, koester ik zo veel mogelijk. Maar waar ik wel heel erg van baal is dat ik het
blijkbaar aantrek om bevriend te raken met meiden die iets “mankeren”. En dat
laatste kost me erg veel energie, energie die ik eigenlijk helemaal niet heb en
voor andere dingen moet bewaren. Maar ik heb geen idee hoe ik er mee om moet
gaan, hoe ik mijn grens aan moet geven en moet zeggen dat ik geen energie heb
en niet weet hoe ik met hun problemen moet dealen. Moet ik ze vertellen dat ik
het niet aankan? Kwets ik ze dan niet keihard? Raak ik ze dan niet kwijt? Of moet ik ze blijven helpen en hun problemen en issues aanhoren, en advies geven waar ik kan?



Ik wil het graag mensen naar hun zin maken, mensen pleasen
en ervoor zorgen dat ik ze niet kwets. Maar in dat proces ga ik volledig aan
mijn eigen grenzen voorbij. En ik weet even niet wat ik moet doen…. Heeft
iemand tips?

Biechtje met moeilijk relatie, wat ontzettend naar om te horen dat je vriend wilt praten, ik hoop voor je dat het wel gaat gebeuren desnoods slinger je hem maar om de tafel, want jou zo in onzekerheid laten met jullie kindje is echt slopend. Bovendien heb je wel recht op de waarheid want met iemand aan het lijntje houden bereik je toch niks. Helemaal als jullie kindje ook gaat merken dat papa en mama elkaar wat minder leuk vinden. Wil je veel sterkte wensen want geloof graag dat dit zo verdrietig en pijnlijk moet voelen.

Eens met dropdraakje. Hij mag je niet langer in zo'n spanning laten zitten. Hij zegt niet gelukkig te zijn en daar moet je het maar mee doen dat kan echt niet. Ik hoop dat hij snel met je gaat praten, je duidelijkheid geeft zodat je weet waar je aan toe bent.

Een enorme dikke

*Weggehaald, voelt toch niet prettig*

Ik zou proberen een gesprek aan te gaan over jullie relatie, de manier waarop hij met je om gaat. Ik snap dat je bij hem wil blijven voor jullie dochter, maar als hij je ongelukkig maakt (en dat doet hij nu in mijn ogen) dan is dat voor je dochter ook niet goed. Kinderen voelen zoiets haarfijn aan, daar krijgt/heeft zij ook last van. En de manier waarop je man met je omgaat is ook niet zoals het hoort, je partner hoort je eerder de hemel in de prijzen dan je te kleineren.

Als ik je verhaal zo lees vind ik sowieso niet dat het verstandig is aan een tweede kindje te beginnen. Sorry, het staat botter dan ik het bedoel, maar ik hoop dat je het snapt. Je zegt dat je je ondergesneeuwd en gekleineerd voelt in je relatie, daar moet dan je prioriteit liggen om dát aan te pakken, i.p.v te focussen op een tweede kindje. Ik begrijp je man eigenlijk wel. Mijn vriend wil ook héél graag een tweede, maar ik hou telkens de boot af omdat onze situatie nog niet stabiel is (ik ga weer studeren, vriend heeft net nieuwe baan, etc.)

Wel vind ik dat hij je niet aan het lijntje hoort te houden. Hij moet duidelijk zijn in wat hij wil, als hij echt geen tweede wil, moet hij voet bij stuk houden en niet jou valse hoop geven. Ik denk eerlijk gezegd dat je bij jezelf na moet gaan wat je opties zijn, wil je bij hem blijven als hij besluit om géén tweede kindje te willen, en ben je dan gelukkig met 1 kind? Of vreet het zo erg aan je dat je besluit weg te gaan (dat zou níet mijn keuze zijn).

Ik hoop dat jullie eruit komen en je goed met hem zal kunnen praten. Jij verdiend duidelijkheid en dat heb je nu niet.

Zelda schreef:Als ik je verhaal zo lees vind ik sowieso niet dat het verstandig is aan een tweede kindje te beginnen. Sorry, het staat botter dan ik het bedoel, maar ik hoop dat je het snapt. Je zegt dat je je ondergesneeuwd en gekleineerd voelt in je relatie, daar moet dan je prioriteit liggen om dát aan te pakken, i.p.v te focussen op een tweede kindje. Ik begrijp je man eigenlijk wel. Mijn vriend wil ook héél graag een tweede, maar ik hou telkens de boot af omdat onze situatie nog niet stabiel is (ik ga weer studeren, vriend heeft net nieuwe baan, etc.)

Wel vind ik dat hij je niet aan het lijntje hoort te houden. Hij moet duidelijk zijn in wat hij wil, als hij echt geen tweede wil, moet hij voet bij stuk houden en niet jou valse hoop geven. Ik denk eerlijk gezegd dat je bij jezelf na moet gaan wat je opties zijn, wil je bij hem blijven als hij besluit om géén tweede kindje te willen, en ben je dan gelukkig met 1 kind? Of vreet het zo erg aan je dat je besluit weg te gaan (dat zou níet mijn keuze zijn).

Ik hoop dat jullie eruit komen en je goed met hem zal kunnen praten. Jij verdiend duidelijkheid en dat heb je nu niet.

Wat je zelf zegt, dat zou niet jouw keuze zijn, ben ik het ook mee eens.
Want voor het kindje dat er al wél is, maak je dan het gezin kapot.

Maar een ongelukkige moeder en kleinerende vader maakt een kind ook niet gelukkig.

Ayla schreef:Maar een ongelukkige moeder en kleinerende vader maakt een kind ook niet gelukkig.

Daar kan toch aan gewerkt worden? En zoals ik het lees komt het af en toe voor, niet de hele tijd. Ik denk dat dit 'gewoon' een periode in hun relatie is die niet lekker loopt. Daar hoef je niet voor uit elkaar te gaan. Of denk ik nu te positief?