Mensen die zelfmoord egoistisch noemen zijn dit zelf juist!

Tuurlijk heb ik momenten dat ik het zit uit te krijsen letterlijk, dat ik vind dat hij me in de steek gelaten heeft. Dat zijn momenten. De algemene tendens is dat ik het heel verdrietig vind dat hij er niet mee is, dat ik hem vreselijk mis, maar hem zijn vrijheid gun. Ik heb zijn gevecht gezien. Ik ken zijn ziekte en ik ben blij dat ik die erfenis anders aan kan pakken.

Mama1985 schreef:Ondragelijk lijden door een ziekte als bijv kanker kan er over worden gegaan op euthanasie. Ondragelijk lijden door een psychische ziekte niet, dus neemt degene het in eigen handen.

En van wat ik in documentaires heb gezien, zijn een aantal mensen die heel lang psychisch lijden ook bezig met hoe ze uit het leven stappen. Hoe ze anderen achter laten. Hoe ze het doen. Hoe en door wie ze gevonden worden. afscheidsgesprekken met achterblijvers, Gesprekken met artsen en mensen die, zo ver mogelijk door de wet, begeleiden bij de keus om uit het leven te stappen.

De andere groep handelt uit paniek, door het gebruik van bepaalde medicatie/middelen, door een psychose etc. en heeft niet de tijd, middelen en helderheid om daar over na te denken. Niet omdat ze niet willen of het niet belangrijk vinden (of omdat ze egoistisch zijn), maar omdat ze niet kunnen.

RioolSpook schreef:Wat wordt er hier moeilijk gedaan? Zelfmoord plegen is toch ook gewoon een egoistische daad. Op dat moment is die persoon alleen met zichzelf en zijn/haar pijn bezig en niet met de nabestaanden. Want die worden ook meegesleept in die pijn nadat die persoon zelf er vanaf is. Ik vind dat dus behoorlijk egoistisch.

Maar wat is er mis met een beetje egoisme? Ik vind niet dat iemand voor altijd in pijn hoeft te lijden alleen om andere personen te plezieren.

Dat dikgedrukte is dus gewoon niet (altijd) waar! Ik zal niet zeggen dat het voor iedereen geldt want dat weet ik niet maar veel mensen die zichzelf van het leven beroven zijn er heilig van overtuigd dat, dat de beste oplossing is en dan juist voor de nabestaanden!

Ik ben een 'nabestaande' en ja, natuurlijk had ik dit liever niet meegemaakt! Maar ik had ook liever niet meegemaakt dat mijn opa al op 64-jarige leeftijd stierf aan kanker...
En natuurlijk was ik de eerste paar dagen boos! Net zoals ik boos zou zijn wanneer iemand die ik lief heb besluit euthanasie te laten plegen omdat hij/zij kanker heeft en er geen uitweg meer is. Die boosheid komt voort uit onmacht; boos omdat er geen oplossing is; geen oplossing voor iemand die psychisch zó in de war is, járen smeekt om hulp maar dat in dit godvergeten ***land blijkbaar niet kan krijgen zonder gekleineerd te worden. Maar ook geen oplossing tegen kanker terwijl er tegenwoordig zo ontzettend veel mogelijk is en zo veel onderzoek gedaan wordt. Waarom hier dan niet tegen?

Ik sluit me aan bij wat Smikkel om 23.09 uur zijn; 'mooi' verwoord Smikkell!
Als ik me afvraag hoe ontzettend ver je heen moet zijn om tot het besluit te komen je kinderen achter te laten omdat je oprecht geloofd dat zij dan beter af zijn, dan word ik daar ontzettend verdrietig van! Wat gaat er door je heen als je die pillen slikt, je jezelf voor de trein werpt of van 'n flat springt? Als ik daar aan denk dan word ik écht immens verdrietig want volgens mij moet je je dan enorm eenzaam voelen en écht het idee hebben dat niemand je kan/wil helpen. Hoe alleen ben je dan? Hoe verschrikkelijk moet dat voelen?

Als ik terug denk aan mijn ervaring dan voel ik uiteraard ontzettend veel verdriet omdat ik diegene moet missen! En ja dan voel ik ook boosheid maar niet naar haar toe! Maar naar de hulpverleningsinstantie die haar heeft laten barsten, waar ik keer op keer op keer op keer naar toe ben geweest, waar we telkens weer hulp hebben gevraagd en waar telkens werd gezegd 'Het valt wel mee!' Totdat het dus te laat was en ze 'Sorry, we hebben het toch wel 'n beetje onderschat...' zeiden. Ik denk dat, dat het understatement van de eeuw is maar vriendelijk bedankt voor jullie hulp, GGZ!

_Leaf_ schreef:Tuurlijk heb ik momenten dat ik het zit uit te krijsen letterlijk, dat ik vind dat hij me in de steek gelaten heeft. Dat zijn momenten. De algemene tendens is dat ik het heel verdrietig vind dat hij er niet mee is, dat ik hem vreselijk mis, maar hem zijn vrijheid gun. Ik heb zijn gevecht gezien. Ik ken zijn ziekte en ik ben blij dat ik die erfenis anders aan kan pakken.

Dat zwart gedrukte herken ik zeker.

Mijn vader heeft het ook heel doordacht gedaan, niet zomaar in een opwelling. Dat bleek uit de plek en de manier waarop. Dat is geruststellend, dan weet ik zeker dat het geen foutje was.

_Leaf_ schreef:Tuurlijk heb ik momenten dat ik het zit uit te krijsen letterlijk, dat ik vind dat hij me in de steek gelaten heeft. Dat zijn momenten. De algemene tendens is dat ik het heel verdrietig vind dat hij er niet mee is, dat ik hem vreselijk mis, maar hem zijn vrijheid gun. Ik heb zijn gevecht gezien. Ik ken zijn ziekte en ik ben blij dat ik die erfenis anders aan kan pakken.

Maar op de punten en in de situaties waar je hem nu mist, had hij je daarbij wel kunnen steunen als hij er nog zou zijn met zijn ziekte. Had je het idee dat je hem hier, op aarde, al kwijt was?

Ik mis op verschillende mensen en punten ook ouders. Kan dan ook best boos zijn en mij in de steek gelaten voelen. Maar de mensen die mijn ouders waren hadden mij op die punten en op die momenten ook niet dát kunnen geven wat ik denk nodig te hebben als zij er (nog) wel (voor mij) waren.

Snap je wat ik bedoel?

Weg omdat ik het niet wil laten staan.

Ik snap heel goed wat je bedoelt Smikkell. Echt heel goed. Dat is het geval bij mijn vriend en zijn ouders.

Ja, papa was ik het laatste jaar al kwijt en ik wist heel goed dat ik hem verder ging kwijt raken, dood of levend. Hij kon mijn papa niet meer zijn. Ik ben blij dat ik hem niet langer hoef te zien wegkwijnen.

Natuurlijk mis ik hem op belangrijke momenten, dan hoop ik maar dat hij toch bij me is. Hij leeft in mij voort.

Smikkell schreef:

_Leaf_ schreef:Tuurlijk heb ik momenten dat ik het zit uit te krijsen letterlijk, dat ik vind dat hij me in de steek gelaten heeft. Dat zijn momenten. De algemene tendens is dat ik het heel verdrietig vind dat hij er niet mee is, dat ik hem vreselijk mis, maar hem zijn vrijheid gun. Ik heb zijn gevecht gezien. Ik ken zijn ziekte en ik ben blij dat ik die erfenis anders aan kan pakken.

Maar op de punten en in de situaties waar je hem nu mist, had hij je daarbij wel kunnen steunen als hij er nog zou zijn met zijn ziekte. Had je het idee dat je hem hier, op aarde, al kwijt was?

Ik mis op verschillende mensen en punten ook ouders. Kan dan ook best boos zijn en mij in de steek gelaten voelen. Maar de mensen die mijn ouders waren hadden mij op die punten en op die momenten ook niet dát kunnen geven wat ik denk nodig te hebben als zij er (nog) wel (voor mij) waren.

Snap je wat ik bedoel?

Maar mis je dan je ouders, of een ouderfiguur zoals je het je voorsteld?

Angela, dat is dus hoe ik het ook zie. Realiseer me dat jij het schrijft vanuit een eigen ervaring van heel dichtbij en ik alleen vanuit mijn idee/gevoel hierover. Het zijn twee kanten. Het verdriet van de achterblijvers. Verdriet dat heel terecht is. En het kunnen 'snappen' van de keus en het kunnen en willen inzien van de pijn van de ander.

Ik vind zelfmoord ook niet egoistisch. Ik heb het van dichtbij meegemaakt (schoonvader) en ook hij heeft het 'weloverwogen' gedaan, niet in een opwelling. Na tientallen jaren depressief zijn en geen uitzicht hebben op beter worden was dit voor hem zijn enige uitweg. Natuurlijk doet het vreselijk veel pijn bij de nabestaanden, zijn er duizenden vragen over het waarom en heerst er nog steeds boosheid hoe hij hen zo achter heeft kunnen laten, maar toch is er bij de meesten 'acceptatie' (voor zover dat mogelijk is). Mijn vriend is er gerust op dat zijn vader nu rust heeft en geen geestelijke en fysieke pijn meer heeft (want oh.. mijn schoonvader heeft ontzettende pijn geleden). Egoïstisch vindt hij het niet.

Ik praat nu niet zozeer vanuit mijzelf, omdat ik toch 'verder weg' sta als nabestaande, maar praat bewust vanuit het oogpunt van mijn vriend. Echter heb ik het natuurlijk ook van heel dichtbij meegemaakt en deel ik zijn mening.

Niks quoten graag.

Mama1985 schreef:

Smikkell schreef:

_Leaf_ schreef:Tuurlijk heb ik momenten dat ik het zit uit te krijsen letterlijk, dat ik vind dat hij me in de steek gelaten heeft. Dat zijn momenten. De algemene tendens is dat ik het heel verdrietig vind dat hij er niet mee is, dat ik hem vreselijk mis, maar hem zijn vrijheid gun. Ik heb zijn gevecht gezien. Ik ken zijn ziekte en ik ben blij dat ik die erfenis anders aan kan pakken.

Maar op de punten en in de situaties waar je hem nu mist, had hij je daarbij wel kunnen steunen als hij er nog zou zijn met zijn ziekte. Had je het idee dat je hem hier, op aarde, al kwijt was?

Ik mis op verschillende mensen en punten ook ouders. Kan dan ook best boos zijn en mij in de steek gelaten voelen. Maar de mensen die mijn ouders waren hadden mij op die punten en op die momenten ook niet dát kunnen geven wat ik denk nodig te hebben als zij er (nog) wel (voor mij) waren.

Snap je wat ik bedoel?

Maar mis je dan je ouders, of een ouderfiguur zoals je het je voorsteld?

De personen die mijn ouders zijn mis ik niet. Maar ik mis wel een ouderfiguur. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt en voor je is (en dat is inderdaad niet bij alle ouders zo). Ik mis ouders waar ik in het weekend langs kan gaan, op de bank kan ploffen, even kind kan zijn. Ik mis raadgevers. Ik mis ouders tijdens ouderavonden op school, familie tijdens feestdagen etc.


***

(Niet quoten)

Parisienne, maar jij hebt wel direct te maken met de gevolgen en de achterblijvers.

Valt me op dat, in dit topic, de mensen die er ervaring mee hebben het niet zien als egosime.

Smikkell schreef:Angela, dat is dus hoe ik het ook zie. Realiseer me dat jij het schrijft vanuit een eigen ervaring van heel dichtbij en ik alleen vanuit mijn idee/gevoel hierover. Het zijn twee kanten. Het verdriet van de achterblijvers. Verdriet dat heel terecht is. En het kunnen 'snappen' van de keus en het kunnen en willen inzien van de pijn van de ander.

Dat dus! Er zijn idd twee kanten...

En ik snap idd de keus omdat ik heb gezien hoeveel pijn er was, hoe ontzettend veel verdriet en hoeveel onmacht. Net zoals ik dat zou hebben bij iemand die euthanasie pleegt, denk ik want dat heb ik *gelukkig* nog nooit meegemaakt.

Het gevoel zoals Leaf omschrijft dat je het gevoel hebt dat je in de steek gelaten wordt heb ik eigenlijk na de eerste dagen niet meer gehad. Mijn boosheid is echt gericht geweest op de hulpverlening want die heeft gefaald. Ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken dat zij er alles aan heeft gedaan om beter te worden, alles wat binnen haar macht lag... En daarvan is een overdosis nemen de laatste, dappere, keus geweest.
Ik vind het heel erg verdrietig dat ze geen andere mogelijkheid meer zag en dat raakt me wel omdat ik me realiseer hoe ontzettend eenzaam, bang, teleurgesteld, verdrietig, weet ik veel wat moet zijn geweest.

Ik ben zelf ook al 'n aantal keren behoorlijk 'diep' gegaan en heb 'n burn out (gehad) waardoor ik dus psychisch ook écht verschrikkelijk in de knoop heb gezeten en nergens zin meer in had maar desondanks raakte ik van het idee dat ik morgen plotseling onder de bus zou komen *bij wijze van* ontzettend in paniek omdat ik dat niet wilde; ik wilde dit overleven, ik wilde hier sterker uitkomen, ik wilde léven! En dat dus ondanks alles wat er speelde... Toen heb ik me nogmaals heel goed gerealiseerd dat je dus wel écht ont-zet-tend ver heen moet zijn om tot de beslissing te komen uit het leven te willen stappen.

En natuurlijk heeft iedereen het recht op zijn/haar mening maar ik kan met de beste wil van de hele wereld niet snappen dat mensen euthanasie wél accepteren en zelfdoding niet.

Ik kan het me niet voorstellen hoe het is, maar het lijkt me ontzettend zwaar. Ik mag n.a.v je verhaal alleen maar hopen dat mijn kindjes niet teveel hebben meegekregen van mijn depressie, en dat het goed komt en ik ze er ook niet mee zal belasten. Daarbij zijn het vooral de kindjes waar ik nu zo hard voor heb gevochten om alles weer goed te krijgen. Die hebben me er echt door heen gesleept.

Dat je weet waarover je praat was echt wel duidelijk door je posts.

Vind jij dat er nog een taboe rust op zelfdodimg, Angela? Ik heb die ervaring namelijk wel. Ik krijg van sommige mensen gewoon het idee dat ik maar niet mag zeggen hoe papa overleden is, maar ik schaam me niet. Ik hoor ook weleens dat menaen zeggen dat iemand een hartstilstand heeft gehad, ipv zelfmoord. Gelogen iw dat natuurlijk niet, iedereen krijgt ooit een hartstilstand, maar de waarheid is het ook niet....

Angela_1986 schreef:

Smikkell schreef:Angela, dat is dus hoe ik het ook zie. Realiseer me dat jij het schrijft vanuit een eigen ervaring van heel dichtbij en ik alleen vanuit mijn idee/gevoel hierover. Het zijn twee kanten. Het verdriet van de achterblijvers. Verdriet dat heel terecht is. En het kunnen 'snappen' van de keus en het kunnen en willen inzien van de pijn van de ander.

Dat dus! Er zijn idd twee kanten...

En ik snap idd de keus omdat ik heb gezien hoeveel pijn er was, hoe ontzettend veel verdriet en hoeveel onmacht. Net zoals ik dat zou hebben bij iemand die euthanasie pleegt, denk ik want dat heb ik *gelukkig* nog nooit meegemaakt.

Het gevoel zoals Leaf omschrijft dat je het gevoel hebt dat je in de steek gelaten wordt heb ik eigenlijk na de eerste dagen niet meer gehad. Mijn boosheid is echt gericht geweest op de hulpverlening want die heeft gefaald. Ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken dat zij er alles aan heeft gedaan om beter te worden, alles wat binnen haar macht lag... En daarvan is een overdosis nemen de laatste, dappere, keus geweest.
Ik vind het heel erg verdrietig dat ze geen andere mogelijkheid meer zag en dat raakt me wel omdat ik me realiseer hoe ontzettend eenzaam, bang, teleurgesteld, verdrietig, weet ik veel wat moet zijn geweest.

Ik ben zelf ook al 'n aantal keren behoorlijk 'diep' gegaan en heb 'n burn out (gehad) waardoor ik dus psychisch ook écht verschrikkelijk in de knoop heb gezeten en nergens zin meer in had maar desondanks raakte ik van het idee dat ik morgen plotseling onder de bus zou komen *bij wijze van* ontzettend in paniek omdat ik dat niet wilde; ik wilde dit overleven, ik wilde hier sterker uitkomen, ik wilde léven! En dat dus ondanks alles wat er speelde... Toen heb ik me nogmaals heel goed gerealiseerd dat je dus wel écht ont-zet-tend ver heen moet zijn om tot de beslissing te komen uit het leven te willen stappen.

En natuurlijk heeft iedereen het recht op zijn/haar mening maar ik kan met de beste wil van de hele wereld niet snappen dat mensen euthanasie wél accepteren en zelfdoding niet.

Eens en ook met het dikgedrukte.

Ik snap dat er mensen zijn met een andere mening. Ik zie/lees dat er mensen zijn die het egoistisch vinden. Maar de manier waarop dat net en vooral in het andere topic werd gebracht, dat snap ik niet. Ja, Nederland vrij land. Maar dat je je mening mág geven, betekent niet dat je je mening ook altijd, overal, ongezout móet geven. Je mening kan ook respectvol gebracht worden, zonder (bewust) anderen te kwesten.

Mama1985 schreef:Ik kan het me niet voorstellen hoe het is, maar het lijkt me ontzettend zwaar. Ik mag n.a.v je verhaal alleen maar hopen dat mijn kindjes niet teveel hebben meegekregen van mijn depressie, en dat het goed komt en ik ze er ook niet mee zal belasten. Daarbij zijn het vooral de kindjes waar ik nu zo hard voor heb gevochten om alles weer goed te krijgen. Die hebben me er echt door heen gesleept.

Dat je weet waarover je praat was echt wel duidelijk door je posts.

Kinderen zijn het waard om voor te vechten, om 'beter' voor te worden. Helemaal mee eens. Maar ik realiseer me ook dat niet iedereen daar toe in staat is. denk ook niet, of weet eigenlijk zeker, dat mijn moeder ons nooit bewust kwaad heeft willen doen. Ik ben van mening dat ze niet anders kon. Maar wat gebeurt is, is gebeurt, welke oorzaak ook.

Ben je er nu weer helemaal boven op? Heb je angst voor herhaling? De erfelijkheid is wel iets waar ik de laatste tijd veel mee bezig bent. En naast de erfelijkheid ook de consequenties van een depressieve ouder voor een kind.

Ik denk wel, verder totaal niet onderbouwd, dat hoe meer je hebt om voor te (over) leven. Zoals partner, kinderen etc. hoe harder je in staat bent om te vechten.

Edit: misschien niet in staat, maar bereid..

_Leaf_ schreef:Vind jij dat er nog een taboe rust op zelfdodimg, Angela? Ik heb die ervaring namelijk wel. Ik krijg van sommige mensen gewoon het idee dat ik maar niet mag zeggen hoe papa overleden is, maar ik schaam me niet. Ik hoor ook weleens dat menaen zeggen dat iemand een hartstilstand heeft gehad, ipv zelfmoord. Gelogen iw dat natuurlijk niet, iedereen krijgt ooit een hartstilstand, maar de waarheid is het ook niet....

Ben voor mezelf even aan het nagaan of mijn reactie (of gedachte) anders zou zijn als iemand zelfmoord als doodsoorzaak noemt.

Mijn vader is overleden aan een hartstilstand. Dat zeg ik dan ook gewoon. Het lokt weinig extra vragen uit. Ik kan me voorstellen dan bij een antwoordn moord, zelfmoord of misschien ook wel bij een verkeersongeluk er meer vragen in je opkomen. Het daagt wat meer uit tot doorvragen ofzo. Er komt opeens ook een hoe en waarom bij kijken. Kanker of een infarct zijn meer feiten. zo was het. Punt.

Of er een taboe op heerst, dat weet ik niet.

_Leaf_ schreef:Vind jij dat er nog een taboe rust op zelfdodimg, Angela? Ik heb die ervaring namelijk wel. Ik krijg van sommige mensen gewoon het idee dat ik maar niet mag zeggen hoe papa overleden is, maar ik schaam me niet. Ik hoor ook weleens dat menaen zeggen dat iemand een hartstilstand heeft gehad, ipv zelfmoord. Gelogen iw dat natuurlijk niet, iedereen krijgt ooit een hartstilstand, maar de waarheid is het ook niet....

Ja een beetje wel... en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel eens zeg dat ze is gestorven aan een hartstilstand. Maar dat is op mijn werk, naar de clienten toe. Destijds is er door mijn leidinggevende besloten om het zo te vertellen naar de clienten toe en feitelijk is dat ook zo want nadat ze enkele dagen in coma heeft gelegen heeft ze een hartstilstand gekregen die haar fataal is geworden. Maar die kwam uiteraard voort uit de overdosis medicatie...
Ik wist op dat moment niet hoe of wat ik tegen clienten wilden zeggen dus hebben zij het zo gebracht.

Ik werk met ouderen en ik merk dat zij hier heel anders tegenaan kijken en het voor vele van hen écht nog een taboe is. Vandaar dus ook mijn keus om het bij het hartstilstand-verhaal te houden omdat ik geen zin heb om me op mijn werk te moeten verdedigen. Uiteraard komt het onderwerp wel eens aan bod, ik maak dan wel duidelijk dat ik de keus tot zelfdoding kan begrijpen maar meng me er niet te veel in. Het zou te dichtbij komen en dat is natuurlijk niet goed, ik moet me daar professioneel gedragen en die professionaliteit zou ik in dat soort gesprekken kunnen verliezen, dat wil ik niet.

Tegen de rest ben ik er wel open over. Mits dat mensen erg nieuwsgierig zijn, dan vertel ik niet wat de doodsoorzaak is. Maar dat is dan weer niet omdat ik niet wíl zeggen dat het om zelfdoding gaat maar omdat ik merk dat mensen niet oprecht geinteresseerd zijn maar alleen op een 'zielig verhaal' zitten te wachten en daar pas ik voor! Dat zou ik ook doen als ze door een verkeersongeval of lichamelijke ziekte zou zijn gestorven.

De achterliggende reden van haar keus licht ik overigens niet snel toe, dat vind ik gewoon privé. Al maak ik er ook weer geen geheim van.

Ook weer weg...

Fijn dat je omgeving zo voor je klaar staan. En echt veeel respect voor het aan de bel trekken.

Smikkell schreef:Fijn dat je omgeving zo voor je klaar staan. En echt veeel respect voor het aan de bel trekken.

Thnx, fijn om te horen Je posts raakten me omdat je het voor mijn gevoel goed verwoord. Daarvoor dank

Heb de discussie met veel interesse gelezen ben mijn mening over dit onderwerp namelijk nog steeds aan het vormen...

Het beeld wat ik vroeger altijd had van zelfmoord was dat het vooral een hele egoistische daad was van de mensen zelf. Waarbij ze totaal niet nadachten over de gevolgen voor hun omgeving. Ik was ook altijd degene die op stations het hardste riep als er iemand voor de trein gesprongen was 'die houden ook echt geen rekening met de machinist, mensen die afspraken moeten halen etc.

Tot dat ik een aantal vrienden / vriendinnen kreeg met mensen in hun omgeving die zelfmoord wilden plegen, zelfmoord gedachtes hadden, psychoses e.d. beleefden. Dit opende mijn ogen wel, besefte toen dat psychische ziektes ook échte ziektes zijn, waarbij mensen soms heel moeilijk genezen worden, zelfs na jarenlange behandelingen of het gebruik van medicijnen.

Al met al denk ik dat iemand die zelfmoord pleegt echt geen andere uitweg meer ziet. Of het altijd een weloverwogen beslissing is weet ik niet. Heb op tv wel eens interview langs zien komen waarop iemand aangaf dat zijn (mislukte) zelfmoordpoging een schreeuw om aandacht is geweest. En dat hij heel blij was dat het mislukt was. Maar heb in mn werkveld ook wel eens een client gehad die een poging had gedaan en net zo hard liep te verkondigen dat hij het nog een keer ging proberen omdat hij echt niet meer wilde. Ja wat moet je in zo'n geval?

Ik denk dat als wij mensen die keuze geven met een terminale ziekte als kanker om te mogen beslissen over hun eigen leven, en zelfs ook mensen in een vroeg stadium van dementie de mogelijkheid geven om een verklaring te tekenen dat ze bij vergevorderde demente euthenasie mogen plegen, dit ook een keuze moet mogen zijn voor mensen met ee psychische ziekte.

Minneke schreef:Ik weet niet of dit een serieus topic is, waarin serieuze reacties op hun plaats zijn. Maar een familielid van mij heeft zelfmoord gepleegd. Ondanks alle ellende kon ik op dat moment alleen alleen maar respect opbrengen voor zijn keuze. Ik zag het absoluut niet als egoïstisch, ongeacht de ellende en verdriet die het met zich meebracht. Daarvoor waren zijn eigen ellende en verdriet te overweldigend denk ik.

Als je niet wilt dat ik dit quote, moet je het zeggen.

Ik vind het ook 'knap' dat iemand op zo`n manier voor zichzelf durft te kiezen, maar ik vind voor jezelf kiezen wel een vorm van egoïsme. Dus in de positieve zin van het woord.