Biechttopic 4

Ik heb er zo'n moeite mee om een vriendschap los te laten die jaren geleden verbroken is. In het begin miste ik hem sowieso vreselijk, iedere dag. Later verdween het wat meer naar de achtergrond, op een bepaald moment dacht ik ook dat ik het had losgelaten, maar de laatste tijd denk ik er weer steeds meer aan. Er zijn nog zoveel dingen die ik graag zou willen zeggen en ook zoveel dingen van nu die ik graag met hem zou willen bespreken. Contact zoeken is niet meer echt een optie, maar ik wou dat het kon.

Ik wil er wel even bij zeggen dat ik niet verliefd ben op deze persoon. In de tijd dat wij vrienden waren heb ik ook mijn man ontmoet en ik heb nooit een seconde getwijfeld dat mijn man degene was met wie ik wilde trouwen en kindjes krijgen. Het is dus niet dat ik op zoiets uit ben, het is puur de vriendschap die ik mis.

Ik ben zo teleurgesteld in mn vriend sinds de geboorte. Ik dacht dat we alles besproken hadden en hij vond het allemaal net zo leuk als is. Nu is ze er en maakt hij er niks van waar. Hij vindt dr vermoeiend en lastig want ja je geeft een deel vrijheid op maar het is nou eenmaal niet anders. Zijn idee is de fles geven, in de box en naar bed. Als ze de box niet meer leuk vindt zet hij haar voor de tv. Ik zou liever zien dat hij met haar speelt. Boekjes voorlezen wil hij niet want dat kan ik beter. Hij wil niet zien hoe ze in bad spettert want even douchen is sneller. Ik snap er niks van. En ik ben boos. En teleurgesteld. En verdrietig. Ik zeg er maar even niks van, ik kan het toch allemaal niet zo goed onder woorden brengen. En misschien ligt het aan mij, verwacht ik teveel. Zijn dit babyblues? Iets waar je even doorheen moet maar wat allemaal goed komt? En zij gaat voor alles momenteel en hij hangt ergens onderaan mn lijstje, herkenbaar?

Ik vind het eerlijk gezegd niet normaal nee dat hij zo weinig interesse toont in jullie kind.

Misschien is het allemaal heel anders dan je vriend gedacht had. Probeer met hem te praten hier over, waarom speelt hij niet met jullie kindje? Van wat ik heb gehoord, hebben de meeste mannen niets met baby's en vinden ze het pas leuk worden als ze ouder zijn. Maar het is niet goed dat hij dat zo sterk laat blijken.

Misschien kan je eens met hem erover praten wat hij ervan verwacht. En misschien kan je vertellen wat jou verwachtingen zijn en dat je graag ziet dat hij meer interesse toont in zijn dochter door meer met haar te spelen?
Ik weet dat mijn man ook niks met baby`s heeft. Hij vind ze eng klein en is bang dat ie iets kapot maakt Vanaf het moment dat ze dan wat meer kunnen bv kruipen vind hij het helemaal geweldig.

Dat hij nu ergens onderaan je lijstje bungelt, daar draagt hij zelf aan bij. Jullie zijn geen stel meer maar een gezin, hij kiest er zelf voor om daar niet actief deel van uit te maken, dan kan hij jou niet verwijten dat hij er niet bij hoort. Hij sluit zichzelf buiten. dat doe jij niet. Als hij er wel voor kiest om deel te nemen aan het gezinsleven dan zijn jullie een drie-eenheid. Nu niet, en daar kiest hij zelf voor. Dus mocht hij je dat ooit voor de voeten gooien, dan zou ik snel klaar zijn met die discussie.

Lily schreef:Misschien kan je eens met hem erover praten wat hij ervan verwacht. En misschien kan je vertellen wat jou verwachtingen zijn en dat je graag ziet dat hij meer interesse toont in zijn dochter door meer met haar te spelen?
Ik weet dat mijn man ook niks met baby`s heeft. Hij vind ze eng klein en is bang dat ie iets kapot maakt Vanaf het moment dat ze dan wat meer kunnen bv kruipen vind hij het helemaal geweldig.

Ik neem aan dat als jullie baby er straks is, hij wel iets met hem of haar heeft? Het lijkt mij namelijk vrij raar om tijdelijk niks met je eigen kind te hebben.

Susa, natuurlijk heeft ie wel iets met ons kind maar een baby vind hij eng. Hij vind ze te klein en daardoor durft ie ze niet goed vast te pakken omdat ie bang is dat ie iets breekt/kapot maakt. Ook vind ie het maar saai omdat ze nog niks kunnen. Het kan natuurlijk zijn dat zodra onze kleine er straks is dat ie helemaal omslaat maar bovenstaande was wel het geval met onze neefjes. (heeft ie zelf ook gezegd)

Lily, zo dacht mijn man ook. Tot ze er waren... Vanaf dag 1 verschoonde hij luiers alsof hij nooit iets anders gedaan had, deed ze zelf in bad in het ziekenhuis, kleedde ze om, hielp mij met aanleggen etc. Hij vond het niet meer eng en breekbaar, dat was helemaal weg, het waren zijn kindjes. En dat had ik niet verwacht..
Het was ook geweldig om te zien, zijn grote bouwvakkers handen en dan zo'n mini mensje...

@Zelda: hij had het zich ook anders voorgesteld, wandelen, zwemmen, pretparken, eendjes voeren, verbaal communiceren, maar dat kan allemaal nog niet. Maar je kunt niet dan maar niks doen, alleen omdat je het je anders had voorgesteld.

@Lily: ik heb gezegd dat hij meer betrokken moet zijn. Dat hij blijkbaar niet gelijk dat vader-gevoel heeft kan best, maar door tijd en energie te steken in je kind zou je dat wel moeten krijgen (die band). Dat ging 1 week goed. Hij weet niet wat ie moet doen, tegen haar praten vind ie raar omdat ze het toch niet begrijpt en niet terugpraat, met voorlezen is hij bang dat hij het niet goed doet enz. Kiekeboe heeft ie wel een keer gedaan, daar ging ze van huilen, toen was ze gewoon nog te klein. Nu wil hij dat niet meer doen omdat ze dat toch niet leuk vindt...

@Susan; dat verwijt heb ik al gehad ;-) Stond ik op midden in een gesprek omdat ze ineens begon te huilen in bed, was hij gepikeerd omdat hij iets aan het vertellen was. Toen heb ik hem verweten dat hij net zo snel als ik had moeten opspringen ;-) Hij heeft me ook verweten dat ik haar steeds 'mijn dochter' noem, behalve dat ze ook mijn dochter is deed ik dat niet express, voelde hij zich buitengesloten. Het is tenslotte ook zijn dochter. Maar eerlijk gezegd voelt dat niet zo omdat hij niet mee doet. Hij voelt zich ook verstoten van de eerste plaats, hoewel ik het belangrijkste in zijn leven ben is zij het belangrijkste in mijn leven. Praktisch gaat ze voor alles, ze moet verzorgd en gevoed worden, ook wanneer ik liever wil gaan douchen of mijn eten koud staat te worden. Maar gevoelsmatig is ze ook belangrijker geworden, gewoon omdat ik totaal op hem ben afgeknapt. We waren een twee eenheid, ik wil graag die drie eenheid zijn, maar hij niet ofzo.

@Stofzuiger: praktische dingen doet hij wel. Daar kan hij iets mee. Maar met een poepluier begint ie te zeuren. En ze ligt niet stil als hij haar aankleed natuurlijk, dat vindt ie lastig. Als ze huilt legt hij haar in bed, hij weet niet waarom ze huilt, hij heeft haar even gewiegd, ze stopt niet, nou dan leg ik haar maar in bed, heeft hij zijn handen weer vrij. Laatst wilde ik haar in bad doen, ging hij douchen. Ik dacht dan kan ze mooi even met hem mee. Dat gaat dan met een hoop gezucht en gemekker en was het mijn schuld als hij te laat kwam bij Piet want daar had hij een half uur later mee afgesproken. Na 1 minuut roept hij al, hij had haar niet gewassen, ik wist toch dat hij naar Piet moest? Dat zijn dingen waar ik van baal, alles is belangrijker dan zij.

Ik merk dat mijn man ook wel makkelijker is met huilen. Volle buik, schone broek, niet te warm of te koud? Nou ja, dan maar even huilen, ze vallen vanzelf in slaap...
Praat hij wel tegen haar als hij met haar bezig is? De juiste feedback geven, volgen wat de kleine doet en dingen benoemen is zo belangrijk voor de hechting.

Hoe oud is je dochter nu?

Vriend is wel makkelijker met huilen, maar niet als weloverwogen beslissing... Bij hem lijkt het desinteresse. Als hij al gaat kijken, niks kan vinden en haar een aai over haar bol geeft, zegt hij na de derde keer 'ga jij nu maar hoor, ik weet niet wat er is met dat kind, zo irritant dit'. Als ze dan toevallig stopt met huilen nadat ik ben gaan kijken (dan is ze moe van het huilen of zat er een scheetje dwars) dan zegt ie dat ik er beter in ben en dat ik voortaan maar moet gaan kijken. Lekker makkelijk denk ik dan.

Nee, hij praat heel weinig tegen haar. Hij roept een keer ow je hebt gepoept en sist er 5 min later achteraan 'lig nou toch eens stil, zou kan ik je luier niet omdoen'. Sorry, maar dan heb ik het alweer gehad. Ik heb een paar keer gevraagd 'en wat heeft papa gedaan vandaag' zodat hij dat kon vertellen maar meer dan 'ja, werken' komt er niet. Als ik dan vraag wat ie precies gedaan heeft zodat hij dat tegen haar kan vertellen zegt ie 'gewoon werken'. Ik heb gezegd dat ik ook maar slapouwehoer, met een konijnenknuffeltje een verhaal vertel dat ie op de thee komt en haar kusjes in haar nek geeft en aan haar stinkvoetjes ruikt. Hij vond dat imbiciel, dus ik heb gezegd dan praat je maar over voetbal of auto's. Maar hij hoeft niet te praten vind hij, ze reageert al op zijn stem en dat klopt wel. Ze reageert op veel geluiden, maar niet specifiek op die van hem, dat ze weet dat dat haar papa is. Maar dat komt wel zegt hij, hij is toch haar papa of ze dat nou weet of niet.

En zo vraag ik me weleens af of alle moeders ineens hun vriend degraderen naar de tweede plek en of ik gewoon moet wachten tot ze een leeftijd heeft die hij wel leuk vindt.

Wat moeilijk, Biechtje.

@Studiebol; ik weet niet wat er voor nodig is. Ik ben boos dat hij zich zo gedraagd, dat ik moet gaan bedenken wat ik nodig heb. Ik ben altijd de redder in onze relatie, degene die het gesprek aangaat, oplossingen voor hem zoekt, hem helpt. Ik vraag me steeds vaker af wat er gebeurd als ik dat niet doe, zal hij dan uiteindelijk aan de bel trekken, zal het dan te laat zijn? Of is het nu al te laat omdat ik even mijn handen vol heb en geen energie heb me ook nog eens hiermee bezig te houden?

Ziet hij zelf het probleem in? En staat hij evt open voor hulp van buitenaf?

Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje raar om je eigen kind zo als concurrent te zien.

Susan schreef:Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje raar om je eigen kind zo als concurrent te zien.

Ben ik met je eens, maar kan me ook wel voorstellen dat iemand het wel zo voelt.

Susan schreef:Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje raar om je eigen kind zo als concurrent te zien.

Eens. En ook de uitspraak: 'ja mijn man heeft nou eenmaal niet zoveel met baby's.' Eh, het is niet zomaar een baby, het is je kind. Ik vind dat raar.

Stofzuiger schreef:

Susan schreef:Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje raar om je eigen kind zo als concurrent te zien.

Ben ik met je eens, maar kan me ook wel voorstellen dat iemand het wel zo voelt.

+1

Jolicious schreef:

Susan schreef:Ik vind het eerlijk gezegd altijd een beetje raar om je eigen kind zo als concurrent te zien.

Eens. En ook de uitspraak: 'ja mijn man heeft nou eenmaal niet zoveel met baby's.' Eh, het is niet zomaar een baby, het is je kind. Ik vind dat raar.

Sommige mensen hebben hechtingsproblemen, dus hebben inderdaad niet zoveel met het kind. Dat is niet raar, maar een signaal van onderliggende problematiek en/ of ziekte zoals bijv een PND.

Dat zijn uitzonderingen lijkt me.

Ik denk dat het vaker voorkomt als je denkt, maar dat er toch een taboe op ligt. Je krijgt een kindje, je bent gelukkig en that's it. 'Geniet ervan' wordt er zoveel keer gezegt, geef dan maar eens toe als vader of moeder dat je dat niet voelt.

Zeker bij mannen wordt het nog minder begrepen als bij vrouwen, terwijl mannen toch een lichte tot zware PND kunnen krijgen wat vaak niet snel (h)erkend wordt.

Ik wil biechten dat ik het hebben van een kind heel vermoeiend vind. Ik zeg dit anoniem omdat er nog best wel een 'taboe' op staat.
Ik vind het moeilijk om veel aandacht aan mijn kind te geven. Hij zit ook in een hele drukke fase (bijna 3 jaar) maar ik merk dat ik liever alleen weg ga of met mijn man dan alleen met ons kind. Ik vind het wel leuk als we iets met z'n 3en doen. Ik vind dit heel erg van mezelf en voel me dan ook heel schuldig. Ik hou ontzettend veel van mijn kind en zou hem ook nooit meer kwijt willen, maar ik wist niet dat het hebben van een kind (of meerdere) zo ontzettend vermoeiend kan zijn. Ik vind al heel gauw dat hij zeurt en reageer dan ook best vaak geïrriteerd. Ik wil dat helemaal niet. Als ik hier lees of in mijn omgeving zie zijn er genoeg moeders die langdurig achter elkaar met hun kind bezig kunnen zijn (spelen bijvoorbeeld) en dat ook heerlijk vinden. Ik heb daar het geduld gewoonweg niet voor.
Zou het kunnen komen omdat ik niet goed in mijn vel zit? Er is nogal wat gaande op financiëel gebied en dat brengt heel veel spanning en druk met zich mee. Zou het hierdoor kunnen komen dat ik een korter lontje en minder geduld heb?

Ik voel me een slechte moeder.