Biechttopic 4

Het feit dat je er mee zit bewijst al dat je geen slechte moeder bent!

Is het ook geen wisselwerking tussen jou en je kindje? Je bent gespannen, misschien minder consequent en wisselend in benadering/ reactie op je kindje. Je kleine weet niet meer zo goed waar hij aan toe is en is zijn balans kwijt waardoor hij meer gaat zoeken naar wat hij moet. Waardoor jij ook niet weet waar je aan toe bent en het sneller zeuren vind en geirriteerd bent.

Je kan altijd aan een pedagoog vragen om jullie eens te observeren, misschien komt degene met nuttige tips?

Sterkte met je financiele toestand, kan me voorstellen dat dat veel invloed heeft op je humeur en je geduld.

Ik vind het hebben van kinderen ook zwaar, hoor. En ik vind uitstapjes ook zwaar. Als ik eenmaal in de speeltuin of bij de kinderboerderij ben of we zijn aan het fietsen dan vind ik het wel leuk, maar voor we ergens zijn zie ik altijd heel veel beren op de weg. Het is ook gewoon een pittige tijd, ik denk dat al die ouders die zoveel geduld lijken te hebben dat ook echt wel vinden. Het scheelt ook wel of je lekker in je vel zit en je fit voelt en financiële problemen drukken sowieso erg zwaar op je, dus dat heb je dan al niet.

Ik denk dat je je niet moet verkijken op de perfectie van andere ouders. Ik heb altijd het rare idee dat mijn overbuurvrouw die twee peuters heeft de ideale moeder is, tot ik me laatst afvroeg wat ik nou eigenlijk van haar wist. Vrij weinig dus, ik ken haar amper. Op een forum zou ik me helemaal niet teveel met anderen vergelijken, want iedereen kan hier een bepaald beeld van zichzelf creëren, maar weinig mensen vertellen continu alles eerlijk. Jij vertelt dit ook niet voor niks onder het biechtaccount. Ik weet dat het moeilijk is, ik word ook vaak zat onzeker, maar probeer het niet te zijn.

En dat je liever met je man weggaat... tja, dat soort uitstapjes als stel, dat kan nou eenmaal niet meer zo vaak als je kinderen hebt. Pas als het niet meer oneindig kan, realiseer je je echt hoe fijn het kan zijn. Het is nu een soort luxe geworden en daarom geniet je er extra van. Dat zegt dus ook echt niks over jou als moeder.

Dank jullie wel voor de eerlijke reacties.

Ik kan ook heel goed knuffelen met mijn zoontje en ik geniet echt wel van hem, maar het wordt me soms écht te veel. Dan denk ik 'laat me met rust!!' en zou ik me het liefst opsluiten in een kamer om maar niet de hele tijd het gekwebbel en het ge-mama te horen. Ik heb erg het gevoel alsof hij 'in mijn energie kruipt' en ik kan me daar heel moeilijk tegen weren. En daar word ik geërgerd van. Het zuigt me leeg.
Ik denk zelfs dat mijn zoontje, als ik hem vergelijk met andere peuters van zijn leeftijd, een vrij rustig en vrolijk kind is. Desondanks heb ik nog steeds erg veel moeite met het plannen van de dag en wat ik nu weer met hem kan gaan doen. Hij gaat naar een peuterspeelzaal, een paar uurtjes per week maar het is nog onduidelijk of hij daar kan blijven i.v.m onze financiële situatie.

Ik ben gewoon volledig uitgeput, en dat is ook niet raar gezien onze situatie. Maar hierdoor voel ik me wel een slechte moeder omdat ik snel de neiging heb om hem maar voor de tv te zetten en hem de hele dag filmpjes te laten kijken. Ik vind het gewoon vreselijk vermoeiend allemaal en ik heb het gevoel het allemaal niet meer in de hand te hebben.

Ik vind kinderen hebben ook vermoeiend. Soms als ik echt moe ben kijk ik echt ui naar het moment dat ze naar bed gaan. Dan voel ik me ook een slechte moeder maar dat is natuurlijk onzin. Kleine kindjes hebben nou eenmaal continu aandacht nodig en jij bent ook maar een mens en dan wordt het wel is te veel. En ja, ik zet mijn zoontje dan ook voor de tv of achter de laptop om filmpjes te kijken. Misschien niet pedagogisch verantwoord maar wel effectief en dan kan ik ook even relaxen.
Spelen met hem hou ik ook niet uren achter mekaar vol, dus ik speel een half uurtje met hem en dan laat ik hem even alleen spelen. Vaak gaan we dan nog even naar buiten, een rondje lopen, even naar de speeltuin of een boodschapje doen. Of ik zet hem in z'n stoel en laat hem kleien of schilderen dan zit ik erbij en kan ik ondertussen ook even iets anders doen als ik wil.

En ik denk net als Susan dat je nooit een compleet beeld hebt van andere moeders. Mensen vertellen dat nou eenmaal niet graag en veel mensen zijn thuis natuurlijk ook anders dan wanneer jij ze in de speeltuin of bij de peuterspeelzaal ziet.

Herkenbaar laatste biechtje. Ik vind het ook vermoeiend en we zijn vast en zeker niet de enige. Vooral de bijkomende fases zijn dood vermoeiend. Mijn zoontje is ook bijna 3 en hij is al veel rustiger geworden dan dat hij eerst was maar hij slurpt al mijn energie op als hij bij me is en ik ben oprecht blij als het 's avonds is en hij slaapt en ik mijn bed in kan kruipen.
Hij laat mij ook geen seconde met rust hoe hard ik het ook stimuleer.
Het voordeel bij mij is dat hij de helft van de week bij zijn papa is en ik echt letterlijk op adempauze kan komen.
Ik verwacht dat het dadelijk beter zal gaan naar mate hij ouder word en dus zal dat ook bij jou zo zijn.

Opvoeden is niet makkelijk ik noem het het zwaarste beroep wat er bestaat !
Miss kun je met je kindje afspreken dat je b.v. een half uurtje met hem samen speelt en dan dat hij een half uurtje alleen moet spelen b.v. dat werkt hier wel steeds beter.
Of even naar buiten gaan en je kind laten rennen in het park en jij erbij zitten. Doe ik ook wel eens. Hij heeft dan plezier en kan zijn energie kwijt en ik kan even genieten.

Het hebben van kinderen is volgens mij voor bijna iedereen wel vermoeiend, hoor. Ik ben ontzettend gek op beide kinderen, maar ik ben echt elke avond hartstikke blij als het 20.00 is en de rust wederkeert in huis. Uitstapjes zie ik ook vaak genoeg tegenop, we gaan deze week samen naar een voorstelling voor kinderen en ik heb er volgens mij al wel een uur over wat-als-scenario's nagedacht: wat als ze het halverwege niet meer leuk vindt en we midden in een rij zitten? Wat als ze niet eens naar binnen wil? Wat als ze halverwege een poepluier krijgt? Enzovoorts.

Je schrijft nu dat je zoontje veel aandacht van je vraagt, is het een idee om hem zoveel mogelijk te betrekken bij jouw activiteiten? Dus samen de was ophangen, vaatwasser uitpakken enzovoorts. Misschien dat je ook een beetje in een vicieuze circel bent beland namelijk wat aandacht geven betreft: jij hebt weinig energie om aandacht te geven - zoon wil graag meer aandacht - vreet nog meer energie bij jou, nog minder over om aandacht te geven - zoon gaat nog harder aan je trekken enzovoorts.

Verder zou ik niet teveel vergelijkingen trekken tussen wat je hier leest en hoe jij opvoedt. Niemand hoeft zich op een forum van haar slechtere kant te laten zien, dus dat zal vaak ook niet gebeuren.

Ook ik herken me me deels in het laatste biechtje. Ik zou ze voor geen goud willen missen, maar soms heb ik er gewoonweg even geen zin in. Geen zin om te spelen, om naar het continue geklep van mijn dochter te luisteren, te reageren op het gedrein van mijn zoon enz. enz. Kan soms echt blij zijn als het 19.30uur is en ze lekker op bed liggen!

Maar heeft niet elke moeder/vader dat ik bepaalde mate? Ik kan echt niet geloven dat er ouders zijn die het hebben van kinderen altijd geweldig vinden en alleen maar gelukzalig overal geduld voor hebben en altijd alles doen zoals 'hoort'.

Ik voel me er soms weleens rot door als ik mijn dochter zonder reden afsnauw bijv., maar gelukkig heeft ze de leeftijd dat ik daar meteen over in gesprek kan gaan en het uitleg en me verontschuldig.
Maar me echt schuldig voelen en me een slechte moeder vinden heb ik niet. In probeer altijd maar te denken aan de gedachte dat niemand het perfect kan doen. En degene die het meeste hun best doen zo over te komen is het vaak het tegenovergestelde achter gesloten deur.

Dus kop op! Probeer wat activiteiten te ondernemen met je zoon, zie er niet tegenop! Ga er van genieten, voel je zelf af en toe weer kind, doe lekker gek!

@Stofzuiger: hij hecht zich ook moeilijk, dat hechten aan mij heeft ook jaren geduurd. Maar dat heb ik hem al gezegd en oplossingen aangedragen. Maar dat ging dus een week goed. Ik heb therapie voorgesteld omdat we hier samen niet uitkomen (ik ben geen hulpverlener) en hij dit zelf ook niet kan veranderen. Mijn enige andere optie is scheiden. En hij heeft een paar weken geleden voor scheiden gekozen. Niet alleen omdat hij zich niet kan hechten, hij is ook fysiek agressief en steeds verschuif ik de lat voor mijn dochter, maar uiteindelijk verandert er niks en ben ik bang ze alleen te laten. Therapie wil hij dus niet, dan nog liever scheiden. En nu aan mij de keus, accepteer ik dit, kan ik hier een weg in vinden, gaat dit over, blijf ik proberen of trek ik de stekker eruit en zal ook mijn dochter in een gebroken gezin opgroeien?

Wat een rotsituatie Biechtje! Maar als jij en je kleine meid niet meer veilig zijn bij hem... Dat moet je niet willen.
Zowel jij als je kleine meid hebben een veilige basis nodig, zonder angst voor je vriends/ haar papa's buien.

Geloof je zelf dat dit ooit beter wordt? Of heb je diep van binnen die hoop al opgegeven?

Jij trekt de stekker er niet uit als jullie uit elkaar gaan, hoor. Door zo weinig energie in zijn gezin te steken, door te weigeren daar iets aan te doen, door fysiek geweld te gebruiken, wat natuurlijk echt uit den boze is in een relatie en helemaal in een gezin, is hij toch echt degene die het hardste aan die stekker trekt. Ga je alsjeblieft niet schuldig voelen als je besluit om niet met deze relatie door te gaan. Soms is het kiezen tussen twee kwaden en dan kan het zo zijn dat kinderen beter af zijn met een scheiding. Het is niet zo dat doorgaan en blijven proberen altijd maar de voorkeur heeft.

Sowieso, wat voor weg zou je hier in willen vinden dan? Hoe zie je het voor je als je nog met hem blijft? Denk je dan dat je over een paar jaar weer een gelukkig gezinnetje bent, dat je kunt vergeten hoe het nu is? En stel dat het over een paar jaar nog niet goed gaat, blijf je dan nog steeds op hem wachten? Het wordt er echt niet makkelijker op.

Susan, ik biecht even op dat ik jaloers ben op jouw manier van verwoorden. Ik wou dat ik dat kon!

Dank je wel.

Ik wilde er nog aan toevoegen dat ik er ook niet in geloof dat dit soort gedrag wordt veroorzaakt puur door de stress en de druk van een jong gezin. Ik weet als geen ander hoe het is als er druk ligt op je gezinssituatie en natuurlijk merk je dat soms in de onderlinge sfeer, natuurlijk snauw je de ander wel eens af en bedenk je later dat je wel eens een beetje vriendelijker had mogen zijn, natuurlijk ben je soms te moe om aandacht aan elkaar te besteden en natuurlijk schuif je wel eens een vervelend taakje af op de ander terwijl je het ook zelf had kunnen doen. Natuurlijk, niks menselijks is ons vreemd. Als je net een kind hebt is het loodzwaar en voor de meeste stellen is het niet een fase waarin ze elkaar dagelijks zwijmelend in de ogen kijken. Ik heb in een boze bui ook wel eens gedacht: vroeger was je veel leuker, om er dan achteraan te denken: maar waarschijnlijk was ik vroeger zelf ook leuker. Het is ook makkelijker om leuk te zijn als je weinig verantwoordelijkheden hoeft te dragen en niet keihard hoeft te werken.

Maar er zijn dingen die wat mij betreft blijven vallen onder grensoverschrijdend gedrag. Dingen die je niet hoeft te pikken onder het mom van 'maar hij heeft het zo zwaar'. De dingen die jij beschrijft zouden voor mij echt gigantische alarmbellen zijn en ik zou echt eisen dat we ze samen zouden bespreken bij een professionele hulpverlener. Zou hij dat weigeren en zo doorgaan, dan denk ik niet dat we zo verder zouden kunnen. Je rol als vader compleet negeren en fysiek geweld gebruiken vind ik allebei zo compleet not-done, zo ver over de grens. Als de ander die grens vervolgens niet eens zíet en weigert een weg terug te zoeken, dan denk ik niet dat het nog te redden valt.

Stofzuiger schreef:Susan, ik biecht even op dat ik jaloers ben op jouw manier van verwoorden. Ik wou dat ik dat kon!

Amen!

@Stofzuiger; ik weet (heb de hoop) dat hij er met professionele hulp wel komt. Heel veel dingen zijn terug te voeren op zijn onzekerheid, hier kun je toch 'gewoon' wat aan doen? Op zich kan ik zijn buien wel inschatten en soms interesseert het me gewoon niet wat voor bui hij heeft. Voor haar is dat lastiger en daarnaast, ik wil geen aangepast kind kweken dat continue moet aftasten in welke bui papa is. Dus ik heb de hoop dat het beter wordt, maar dan moet hij wel meewerken.

@Susan; ik kan het niet uitleggen, uiteindelijk ben ik degene die de knoop doorhakt en dan is hij het slachtoffer. Hij zal me de scheiding ook heel moeilijk maken en geen strobreed meegeven, stom he dat ik daar tegenop zie. En wat als we weggaan, hij is dan niet verandert. Ik durf haar niet naar hem toe te laten gaan. Ik ben als de dood dat ze me later vervloekt dat ze alleen naar haar vader moest, zolang ik erbij ben kan ik haar nog beschermen. Relaties gaan in ups en downs en altijd zijn we bij elkaar gebleven. Maar voor mezelf ligt de lat anders dan voor haar. Ik weet niet of ik me hier overheen kan zetten, ik heb ook een meisje waaraan ik moet denken.

Hij zegt overigens de grens wel te zien, zegt na een uitbarsting altijd 100 keer sorry en niks is hem teveel. En oh ja, hij belooft dat het nooit meer gebeurd. Maar die zogenaamde beloftes ken ik nu wel. Er verandert niks wezelijks, het gaat gewoon weer een hele tijd goed

Biechtje01 schreef:Ik wil biechten dat ik het hebben van een kind heel vermoeiend vind. Ik zeg dit anoniem omdat er nog best wel een 'taboe' op staat.
Ik vind het moeilijk om veel aandacht aan mijn kind te geven. Hij zit ook in een hele drukke fase (bijna 3 jaar) maar ik merk dat ik liever alleen weg ga of met mijn man dan alleen met ons kind. Ik vind het wel leuk als we iets met z'n 3en doen. Ik vind dit heel erg van mezelf en voel me dan ook heel schuldig. Ik hou ontzettend veel van mijn kind en zou hem ook nooit meer kwijt willen, maar ik wist niet dat het hebben van een kind (of meerdere) zo ontzettend vermoeiend kan zijn. Ik vind al heel gauw dat hij zeurt en reageer dan ook best vaak geïrriteerd. Ik wil dat helemaal niet. Als ik hier lees of in mijn omgeving zie zijn er genoeg moeders die langdurig achter elkaar met hun kind bezig kunnen zijn (spelen bijvoorbeeld) en dat ook heerlijk vinden. Ik heb daar het geduld gewoonweg niet voor.
Zou het kunnen komen omdat ik niet goed in mijn vel zit? Er is nogal wat gaande op financiëel gebied en dat brengt heel veel spanning en druk met zich mee. Zou het hierdoor kunnen komen dat ik een korter lontje en minder geduld heb?

Ik voel me een slechte moeder.

Oh, dat heb ik ook hoor. Zijn vaak periodes. Dan heb ik meer aan mijn hoofd. Ik moet zeggen dat ik dit ook wel een hele vermoeiende leeftijd vindt.

Ik voel me overigens geen slechte moeder en vind dat jij dat ook niet zo moet voelen. Denk dat iedere moeder dit wel eens heeft.

Ik biecht op dat ik ziekelijk jaloers ben in mijn relatie en dat ik het gevoel heb dat ik onze relatie kapot maak, maar het lukt me niet te stoppen. De laatste 2 keren waren deze week. Eerst werd ik compleet hysterisch (sleutels en tas naar hem gegooid, geschreeuwd), toen een meisje hem had toegevoegd op FB en ik hem vroeg of hij haar mooi vond (en hij zei ja). En de tweede keer gisterenavond, toen we collega's aan het bespreken waren, waaronder het nieuwe meisje. Ik vroeg weer of hij haar mooi vond (omdat veel mensen haar mooi vinden) en toen hij ja zei, werd ik ook weer heel kwaad.

Het stomme is, als ik dit zo opschrijf, klinkt het zo banaal, zo idioot. Maar dat monster van jaloezie, op het moment dat het opkomt, is zo ontzettend sterk, het lijkt alsof ik dat monster gewoon niet aankan.

Ik ben heel onzeker, omdat ons seksleven echt niet goed is. We vrijen nauwelijks en hij kan niet klaarkomen bij het vrijen (iets wat hij al heel zijn leven heeft gehad). Ik heb continu het gevoel dat ik tekort schiet, dat het allemaal door mij komt. Het uit zich dus in jaloezie (in extreme vorm) en dat ik de laatste maanden heel erg op mijn uiterlijk gefocust ben (gezond gewicht, maar toch nog willen afvallen), me slecht voelen als ik 1 dag mijn nagels/mijn haar/mijn makeup niet goed zitten of als ik, voor mijn gevoel, niet mooi genoeg gekleed ben. Echt geobsedeerd dus en daarbij ook de hele tijd vergelijken met andere vrouwen.

Dit alles maakt me ontzettend ongelukkig, ik was zo niet, ik was altijd zelfverzekerd, nooit jaloers. Ik lach bijna niet meer, ben echt een zuur persoon aan het worden en dat alles maakt me nog onaantrekkelijker natuurlijk.

Jaloers biechtje, jeetje wat ben jij onzeker geworden. Ga je eens afvragen hoe dat komt want ik denk dat het niet alleen door het seksleven komt. Je geeft aan dat je NIET lekker in je vel zit, daar zit de scheur in de kabel. Je stelt nu door je gedrag je relatie op de proef. Meid als jij niet lekker in je vel zit, kun je niet voor je relatie werken. Ga eerst aan jezelf werken. Praat met je vriend over je gedrag en vraag desnoods als je er open voor staat hulp zodat je het niet alleen hoef te doen. Je vriend kan je steunen maar niet jou problemen oplossen dat zul je echt zelf moeten zien en deels doe je dit ook door het op te biechten. De volgende stap is vaak nog moeilijk en dat is je fout/onzekerheid/angst onder ogen te zien. Je weet dat je fout bezig bent en dat uit zich in extreem jaloers en onzeker gedag, dat is stap 1...nu de volgende stappen nog. Je kan het meid, overwin dit en probeer weer je eigen ik te vinden en gelukkig te zijn.

Dank je voor je lieve reactie, Cimic. Aan jezelf werken, hoe begin je daaraan? Dat is wat ik moeilijk vind. Ik heb veel boosheid in mij en verwijt. Ik geef hem de schuld dat ik zo ben geworden, onterecht natuurlijk. Ik ben echt een feeks geworden, altijd kwaad, verdrietig, jaloers, chagrijnig. En je hebt helemaal gelijk, ik moet aan mezelf werken en weer tevreden zijn met mezelf. Maar ik weet gewoon niet hoe. Ik blijf hangen in mijn kwaadheid dat ik dat ben kwijt geraakt.

Biechtje01 schreef:Dank je voor je lieve reactie, Cimic. Aan jezelf werken, hoe begin je daaraan? Dat is wat ik moeilijk vind. Ik heb veel boosheid in mij en verwijt. Ik geef hem de schuld dat ik zo ben geworden, onterecht natuurlijk. Ik ben echt een feeks geworden, altijd kwaad, verdrietig, jaloers, chagrijnig. En je hebt helemaal gelijk, ik moet aan mezelf werken en weer tevreden zijn met mezelf. Maar ik weet gewoon niet hoe. Ik blijf hangen in mijn kwaadheid dat ik dat ben kwijt geraakt.

Begin met een afspraak te maken met de h.a en daar om een doorverwijzing te vragen. En dan met iemand erover praten die jou hierin aan kan geven en de oorzaak onderzoeken!

Succes!

Ik herken dan ziekelijke jaloerse wel, ik heb dat zelf namelijk ook. Het enige wat ik je kan aanraden is cognitieve gedragstherapie. Ik heb hier ook ooit een boek over gelezen, hierin vertellen ze wat die therapie in houdt, hoe het zich vorm en dergelijke! Succes, ik weet hoe vervelend het is!

Biechtje01 schreef:Dank je voor je lieve reactie, Cimic. Aan jezelf werken, hoe begin je daaraan? Dat is wat ik moeilijk vind. Ik heb veel boosheid in mij en verwijt. Ik geef hem de schuld dat ik zo ben geworden, onterecht natuurlijk. Ik ben echt een feeks geworden, altijd kwaad, verdrietig, jaloers, chagrijnig. En je hebt helemaal gelijk, ik moet aan mezelf werken en weer tevreden zijn met mezelf. Maar ik weet gewoon niet hoe. Ik blijf hangen in mijn kwaadheid dat ik dat ben kwijt geraakt.

Als je nu eens start met jezelf in de spiegel aan te kijken en te bedenken wat jouw gedrag voor een invloed op andere mensen en in dit geval je vriend heeft? Bedenk eens hoe hij zich zal voelen door jouw gedrag en ga bij jezelf na of je dit nog wel wilt? Wat ook handig is, voor jezelf op papier zet de slechte maar ook de goede karaktereigenschappen van jezelf. Bedoel je bent natuurlijk niet alleen maar onzeker en jaloers, jij hebt ook mooie kanten maar die zijn nu diep weggestopt door je eigen negativiteit. Als je voor jezelf dingen helder op papier hebt nu je ook beter relativeren en gaan denken wat je precies aan jezelf wilt veranderen. Dat kan echt niet binnen een week goedkomen daar gaat een tijdje overheen. Nogmaals de eerste stap heb je al gezet, en dat is echt goed van je. Realiseer je ook dat het helemaal niet erg is om in een put te vallen, belangrijk is dat je op je eigen manier eruit kunt kruipen, leert en sterker wordt

Mijn biecht is dat ik eigenlijk wil scheiden, maar ik durf het niet. Want je trouwt niet voor niets en wat geef ik allemaal op?Het enge is dat ik niet eens zozeer mijn huwelijk of relatie ga missen, dat zou een opluchting zijn. Maar de toekomst die ik voor ogen had en die ik moet loslaten, dát vind ik moeilijk, het huis wat weg moet, hoe regelen we dat praktisch met ons kind, moet ik die dan de helft van de tijd missen? En gaat hij er last van krijgen, gescheiden ouders? En waar moet ik wonen? En financieel wordt het een stuk lastiger, laat staan dat ik de eerste jaren op hetzelfde niveau kom als waar we nu samen zitten. Is het dat allemaal waard?

Maar het gaat gewoon niet meer, ik kan niet mezelf zijn in mijn relatie en we maken elkaar ongelukkig. Maar ja, is 'ik word er niet gelukkig van' voldoende reden om te gaan scheiden? Mag dat als je een kind hebt? En welke garantie krijg je dat je wél gelukkiger wordt als je gaat scheiden? Zijn niet alle relaties na 10 jaar lastig? want het vergt zóveel offers, dat scheiden, ik weet gewoon niet of het dat waard is. Dat ik van mijn relatie niet gelukkig meer ga worden is zeker, we zijn te verschillend en alles wat er gedaan kon worden om nader tot elkaar te komen is al gedaan en het werkt niet.

Ik ben geneigd om het dan maar niet te doen en te blijven, maar ben ook weer bang dat ik daar spijt van ga krijgen.

Maar scheiden voelt als falen, en dat vind ik vreselijk.

******

Ik zie scheiden niet als falen. Ik zie eerder doelloos bij elkaar blijven om de rompslomp te besparen als falen. En dat zelfs nog niet eens.
Wat een rot situatie en ik snap je gevoel. Een jaar geleden stond ik voor dezelfde beslissing ook naar 10 jaar relatie.
Word je kind er gelukkiger van als jullie bij elkaar blijven ? Ik vind dat iedereen e
Recht heeft op zijn geluk en of dat nu met of zonder elkaar is. Je bent nu ongelukkig en de keuze heb je al gemaakt maar uit praktische overwegingen wil je de stap niet zetten.

Het is een eng zwart gat waar je in springt maar als ik kijk naar mezelf ben ik dolblij dat ik dat zwarte gat ben ingesprongen. Jullie hebben al alles gedaan maar niks werkt meer om het te laten slagen. Dan zit er in mijn ogen nog maar 1 optie op.

Een zware beslissing wat niet over 1 dag ijs gaat. Kun je niet bij iemand terecht die je erin kan steunen, mee helpen en mee denken ??

Sterkte !!

Maar ik was altijd een voorstander van 'geen enkele relatie is altijd leuk en dan moet je bij elkaar blijven omdat je dat beloofd hebt'. Hoe weet ik nu dat dit niet gewoon zo'n periode is waarin het even 'niet leuk' is? Wanneer mag je opgeven?

En veel mensen zeggen 'ik was zo blij dat ik de sprong heb gewaagd', maar ik vraag me af of ik echt gelukkiger word in een klein flatje met een co-ouderschap en de helft minder inkomen en veel meer zorgen van praktische aard dan ik nu heb.

Wat als ik nooit meer iemand tegen kom en altijd alleen blijf?