Hoe schuldig is een minnares?

Ik denk dat mensen niet per se in elke relatie vreemdgaan, ookal hebben ze dat eerder wel gedaan. De meeste vreemdgangers doen dat niet voor de lol of spanning, maar omdat ze iets missen of ongelukkig zijn. Ik denk dat jullie de verwarring en het schuldgevoel onderschatten. Natuurlijk bestaan er mensen die het voor de kick doen, maar ik denk de meerderheid niet.

Zo bedoel ik dat ook niet, maar als je zo`n jongen bent en je vindt iemand anders zo leuk dat je daar mee verder wilt, of in ieder geval 'iets' mee wilt, dan kan je het toch ook gewoon eerst uitmaken?

Eucalypta schreef:Ik denk dat mensen niet per se in elke relatie vreemdgaan, ookal hebben ze dat eerder wel gedaan. De meeste vreemdgangers doen dat niet voor de lol of spanning, maar omdat ze iets missen of ongelukkig zijn. Ik denk dat jullie de verwarring en het schuldgevoel onderschatten. Natuurlijk bestaan er mensen die het voor de kick doen, maar ik denk de meerderheid niet.

Eens. Vreemdgaan is niet zwart wit. Dat blijf ik zeggen. En als je 1x bent vreemdgegaan betekent dat niet dat je voor de rest van je leven een onbetrouwbare zak hooi bent. Je bent geen slecht mens als je de fout in gaat. Daarvoor zijn we allemaal van vlees en bloed..
En grenzen vervagen nu ook eenmaal. Ze veranderen continue.

Daarnaast vind ik de statement 'ik zou het nooooit doen' kinderachtig en niet wel doordacht. Je kunt de intentie hebben, je kunt jezelf weghouden van gevaarlijke situaties maar je weet het nooit. Je kunt het niet weten want je weet niet wat de toekomst brengt.

Rush schreef:Zo bedoel ik dat ook niet, maar als je zo`n jongen bent en je vindt iemand anders zo leuk dat je daar mee verder wilt, of in ieder geval 'iets' mee wilt, dan kan je het toch ook gewoon eerst uitmaken?

dan redeneer je vanuit een begin-twintiger met een vriendin. Maar wat als je 35 bent en al 15 jaar samen, kinderen hebt, je partner echt nog lief vindt maar iets ernstig tekort komt, je kinderen niet wilt missen, niet zomaar kan verhuizen, enz enz, dan ligt het toch wat anders dan 'gewoon uitmaken' netjes is het nooit, maar ook niet zó simpel.

Eucalypta schreef:Ik denk dat mensen niet per se in elke relatie vreemdgaan, ookal hebben ze dat eerder wel gedaan. De meeste vreemdgangers doen dat niet voor de lol of spanning, maar omdat ze iets missen of ongelukkig zijn. Ik denk dat jullie de verwarring en het schuldgevoel onderschatten. Natuurlijk bestaan er mensen die het voor de kick doen, maar ik denk de meerderheid niet.

Maar moet je het dan maar tolereren of minder erg vinden of geen schuld toekennen aan de minnares en/of de man?

Ik vind het heel rot voor je als je ongelukkig bent, toch blijf je verantwoordelijk voor je daden. En vind ik dat zowel de minnares als de man schuld hebben.

Eucalypta schreef:

Rush schreef:Zo bedoel ik dat ook niet, maar als je zo`n jongen bent en je vindt iemand anders zo leuk dat je daar mee verder wilt, of in ieder geval 'iets' mee wilt, dan kan je het toch ook gewoon eerst uitmaken?

dan redeneer je vanuit een begin-twintiger met een vriendin. Maar wat als je 35 bent en al 15 jaar samen, kinderen hebt, je partner echt nog lief vindt maar iets ernstig tekort komt, je kinderen niet wilt missen, niet zomaar kan verhuizen, enz enz, dan ligt het toch wat anders dan 'gewoon uitmaken' netjes is het nooit, maar ook niet zó simpel.

Ja daar redeneer ik inderdaad ook vanuit, de meeste in dat topic waren geen 35 toen ze elkaar leerden kennen.

Mijns inziens is hier geen eenduidig antwoord op. Ik vind het waardeloos als je in bed duikt met een bezette man als het iets eenmaligs is wat puur voor de lust is. Maar wie zegt dat hij daar op dat moment eerlijk in is? Ik heb ook wel eens gezoend met een jongen die een vriendin had, dit zei hij echter pas op het moment dat de kleren bijna uit gingen. Op dat moment heb ik het direct afgekapt om het simpele feit dat ik niets anders bij hem zocht dan een avondje lol en er genoeg vrijgezellen zijn waar je dat ook mee kunt hebben. Ik was toen ook echt boos op hem.
Maar er is nog een andere kant en dat is als er gevoelens in het spel zijn. Wat iemand hier eerder al zei, als jij denkt dat hij de man van je dromen is vind ik het knap als je dan weerstand kunt bieden. Ik heb zelf nooit in die situatie gezeten maar kan me voorstellen dat het dan in het heetst van de strijd gebeurt. Wel denk ik dat ik teveel eigenwaarde zou hebben om er mee door te gaan, als er echt gevoelens zijn die hij bij zijn vriendin niet vindt verwacht ik dat hij ook de keuze maakt om met mij verder te gaan. Ik vind het makkelijk gezegd dat je dan voor altijd een vreemdganger bent, als je in elkaar (een van) de ware herkent is dat gevoel sterker dan je normen en waarden denk ik.
De derde kant is als het mij zou overkomen dat mijn vriend met iemand vreemdgaat, hoe dan ook staat hij dan direct op straat maar het zou voor mij wel verschil maken of het om liefde of lust zou gaan. Ik denk dat ik ook wel erg boos op haar zou zijn, waarschijnlijk meer vanuit een soort machteloosheid. Dat ligt uiteraard anders als het een vriendin van me is, dan is zij minstens zo schuldig.

Vreemdgaan is misschien niet zwart-wit, een relatie wordt niet slecht door 1 persoon. En verliefd worden op een ander, dat kan ook. Maar wat je er mee doet is een hele andere zaak. En ja, ik vind een minnares net zo schuldig. Je weet dat de man in kwestie in een relatie zit, je weet wellicht ook dat het geen goede relatie meer is. Maar om er doelbewust aan mee te helpen vind ik heel erg. Ik zou me er in ieder geval niet voor willen lenen.

Eucalypta schreef:

Rush schreef:Zo bedoel ik dat ook niet, maar als je zo`n jongen bent en je vindt iemand anders zo leuk dat je daar mee verder wilt, of in ieder geval 'iets' mee wilt, dan kan je het toch ook gewoon eerst uitmaken?

dan redeneer je vanuit een begin-twintiger met een vriendin. Maar wat als je 35 bent en al 15 jaar samen, kinderen hebt, je partner echt nog lief vindt maar iets ernstig tekort komt, je kinderen niet wilt missen, niet zomaar kan verhuizen, enz enz, dan ligt het toch wat anders dan 'gewoon uitmaken' netjes is het nooit, maar ook niet zó simpel.

Als je vreemdgaat en je blijft bij je vrouw/vriendin om de bovenstaande redenen vind ik dat echt vreemd. Je wilt je kinderen toch gelukkig zien? Je wilt zelf toch gelukkig zijn? De kinderen zijn misschien beter af als je als stel uit elkaar gaat. En je als man (of vrouw) een nieuwe partner vind waar je wel echt heel erg van houd.
Zo doorsudderen in een slechte relatie is voor niemand goed. De kinderen krijgen daar altijd wel een knauw van mee. En dan hoef je je als man ook niet te verlagen door vreemd te gaan.
Als je ongelukkig bent, doe er dan wat aan. En dat hoeft niet op stel en sprong, maar wel uiteindelijk.

Hubs opa is 10 jaar vreemd gegaan, met dezelfde vrouw, toen zijn kinderen er achter kwamen. Daarna is er een breuk gekomen die nooit meer is goed gekomen. Dan kun je toch beter je relatie uitmaken en later 'gezeur' met je kinderen/familie krijgen. Want dat je scheef word aangekeken dan, dat is wel een feit.

En diegene die vreemd gaan, ik hoor toch vaak dat ze alsnog opnieuw vreemd gaan. Dan ben je of altijd en eeuwig ongelukkig en je gebruikt dat als smoes. Of gewoon wel iemand die het voor de kick doet.

SarahKey schreef:
Als je vreemdgaat en je blijft bij je vrouw/vriendin om de bovenstaande redenen vind ik dat echt vreemd. Je wilt je kinderen toch gelukkig zien? Je wilt zelf toch gelukkig zijn? De kinderen zijn misschien beter af als je als stel uit elkaar gaat. En je als man (of vrouw) een nieuwe partner vind waar je wel echt heel erg van houd.

Dat bepaalt toch ieder voor zich? Ik denk ook niet dat vreemdgaan meteen het einde van mijn huwelijk zou betekenen, als hij en ik allebei gemotiveerd zijn om de draad weer op te pakken dan zou ik dat veel liever hebben dan een scheiding. Waarom zou iemand buiten mijn huwelijk bepalen dat dat 'echt vreemd' is? En waarom zouden mijn kinderen daar minder gelukkig van worden dan door een scheiding?

Ik heb niet het hele topic uitgebreid doorgelezen, maar ik ben dus ook iemand die een minnares is geweest. Ik ben er niet trots op, maar ik heb er ook geen spijt van. Ik ben van mening dat ik absoluut schuld draag, want ik wist donders goed dat het een bezette man was, maar het heeft me er niet door laten weerhouden of beinvloed. Schuldgevoel heb ik wel gehad, maar ook opzij weten te schuiven. Ik heb me gewoon laten leiden door de situatie zoals ie toen was en heb er ook zeker van genoten, maar ook van geleerd. Ik zie zeker mezelf als een schuldige, maar vind het nog steeds niet 100% verkeerd. Waarom kan ik niet goed uitleggen, dat komt door het gevoel wat er bij kwam kijken denk ik. Daarmee wil ik het niet goedpraten, maar verklaart waarschijnlijk wel waarom ik er mee door kon gaan terwijl ik wist wat de situatie was. Dus ja, wel schuldig, maar nee, geen spijt en was wel heel bewust. Maar ik ga niet omdat ik een soort 'sisterhood' voel met een vrouw die ik niet ken, me daar van weerhouden. Of dat heb ik althans niet gedaan.

(niet quoten)

Marin schreef: * verhaaltje

Dat van jou vond ik toen wel heel verschrikkelijk erg. Dat zijn vrouw van niks wist en jij nog advies gaf over de opvoeden van zijn kinderen ook. Ik zou het als vrouw zijnde jou ook heel erg kwalijk hebben genomen. Gelukkig is dat allemaal voorbij en heb je je eigen onbezette vriendje.

Ik vind het er zelf heel erg van af hangen hoe de situatie is, wat de rol van de minnares in eerste instantie was, welke initiatieven zij heeft genomen en hoe ver ze is gegaan. Als een man gewoon zelf de intentie had om seks te hebben met een andere vrouw dan vind ik dat iets heel anders dan als een man bijvoorbeeld in een crisis zit (door wat voor reden dan ook), op zoek was naar steun en zo'n vrouw maakt dan misbruik van zijn zwakke plek. Of als het gewoon iemand is die net zo lang heeft zitten wroeten en proberen tot een man voor de bijl gaat. Zoiets heb ik wel eens meegemaakt bij een stel dat ik ken, beste vriendin van de man die verliefd op hem was en echt alles uit de kast heeft gehaald om hem te krijgen, inclusief rare wraakacties toen het haar niet lukte. Hij is niet gezwicht en zij is ook geen vriendin meer, maar het heeft wel heel veel spanning opgeleverd tussen hen. In dat geval vind ik dat haar heel veel te verwijten is, óók als hij wel zou zijn gezwicht.

Susan schreef:Ik vind het er zelf heel erg van af hangen hoe de situatie is, wat de rol van de minnares in eerste instantie was, welke initiatieven zij heeft genomen en hoe ver ze is gegaan. Als een man gewoon zelf de intentie had om seks te hebben met een andere vrouw dan vind ik dat iets heel anders dan als een man bijvoorbeeld in een crisis zit (door wat voor reden dan ook), op zoek was naar steun en zo'n vrouw maakt dan misbruik van zijn zwakke plek. Of als het gewoon iemand is die net zo lang heeft zitten wroeten en proberen tot een man voor de bijl gaat. Zoiets heb ik wel eens meegemaakt bij een stel dat ik ken, beste vriendin van de man die verliefd op hem was en echt alles uit de kast heeft gehaald om hem te krijgen, inclusief rare wraakacties toen het haar niet lukte. Hij is niet gezwicht en zij is ook geen vriendin meer, maar het heeft wel heel veel spanning opgeleverd tussen hen. In dat geval vind ik dat haar heel veel te verwijten is, óók als hij wel zou zijn gezwicht.

Wauw, dat vind ik echt onzettend goed van hem! Ja het is normaal, maar ik vraag me af hoeveel mannen nog nee blijven zeggen als de ander maar door en doorgaat met verleidingen aan toe. Heel netjes van die man!

Ja ik zou mezelf dat ook heel kwalijk hebben genomen als ik de vrouw was. Dat bedoel ik ook met het niet goed willen praten, ik wist dondersgoed dat ik fout zat en dat het heel erg was. Maar toch heb ik er geen spijt van omdat ik er ook heel veel (positieve en negatieve) dingen van heb geleerd, en ik op dat moment er ook echt gelukkig in was. Nu zou ik het nooit meer willen gelukkig.

Wat dat opvoedadvies betreft, dat was gewoon in gesprekken met hem, nooit bedoelt dat ze het ook daadwerkelijk zouden moeten toepassen ofzo. Dat was gewoon omdat we het veel over zijn leven hadden, waar hij allemaal mee zat en daar gaf ik dan advies over. Ik snap dat dat voor de vrouw als heel kwalijk kan worden beschouwd, als een soort ongevraagde bemoeienis van iemand die helemaal níets met de situatie te maken heeft en dr gore bek moet houden, maar het is ook nooit van mij de verwachting geweest dat ik daar ook een serieuze rol in zou spelen (behalve op het moment dat de overweging speelde of hij serieus ging scheiden om met mij verder te gaan, toen was het wel relevant).

Maar ik heb bijvoorbeeld wel altijd heel bewust afgehouden dat ik níet bij hem thuis wilde afspreken, in het huis van hen twee. Dat is hun wereld, niet het mijne. Onze wereld was samen in het buitenland, als ie in Nederland was, had hij z'n eigen wereld. Hij wilde dan wel een keer dat ik het huis zag, zodat ik wist waar hij woonde, maar dat wilde ik niet.

Susan schreef:

SarahKey schreef:
Als je vreemdgaat en je blijft bij je vrouw/vriendin om de bovenstaande redenen vind ik dat echt vreemd. Je wilt je kinderen toch gelukkig zien? Je wilt zelf toch gelukkig zijn? De kinderen zijn misschien beter af als je als stel uit elkaar gaat. En je als man (of vrouw) een nieuwe partner vind waar je wel echt heel erg van houd.

Dat bepaalt toch ieder voor zich? Ik denk ook niet dat vreemdgaan meteen het einde van mijn huwelijk zou betekenen, als hij en ik allebei gemotiveerd zijn om de draad weer op te pakken dan zou ik dat veel liever hebben dan een scheiding. Waarom zou iemand buiten mijn huwelijk bepalen dat dat 'echt vreemd' is? En waarom zouden mijn kinderen daar minder gelukkig van worden dan door een scheiding?

Dat bepaald zeker iedereen voor zich, maar ik kan het me persoonlijk niet voorstellen dat je dan daarna zo weer de draad oppakt. Het vertrouwen is dan toch weg? Ik zou echt heel achterdochtig worden en elke keer denken als hij ergens heen is, oh wat doet hij nu? Dat wil ik niet in een relatie. Wij zijn beide van mening dat je voor elkaar gekozen hebt en je ook je best doet voor elkaar. Ook vind ik respect een belangrijk stuk. Vreemdgaan vind ik niet respectvol naar elkaar toe. Vooral als je een gezin hebt, dan moet je niet aan jezelf denken maar ook aan eventuele kinderen. Al die spanningen/ruzies/boze blikken/etc etc dat merken ze echt wel. En dan is een scheiding wel een tijd lang rot maar als je daarna de rust vind is dat, vind ik, alleen maar beter voor kinderen. ( of er moet zoveel ruzie ontstaan ofzo, niet elke scheiding verloopt goed natuurlijk)
Maar ja zo denkt iedereen hier weer anders over en dat is misschien maar goed ook

Marin schreef:...

Fijn dat je niet naar zijn huis in Nederland wilde, maar hij is wel met jou mee geweest naar jouw ouders met kerst, iets wat ik ook totaal niet begreep destijds, ook van jouw ouders niet. Zo erg! Ik heb toen vaak met verbazing je verhalen en schaamteloosheid zitten lezen, dat moet ik eerlijk zeggen.

Het is altijd een afweging en ik denk niet dat iedereen uiteindelijk gelukkiger wordt na een scheiding. Als ik het gevoel zou hebben dat ik nog helemaal niet klaar ben met onze relatie, als alles in mij schreeuwt dat ik het nog een kans wil geven en dat ik nog van hem hou, maar ik zou gaan scheiden omdat mensen dat van je verwachten, dan zou ik toch helemaal verkeerd bezig zijn?

En bij ons zou het gezin dat we samen hebben ook zeker een rol spelen. Jij zegt dat je niet aan jezelf moet denken, maar aan je kinderen, maar wie zegt dat je kinderen er altijd maar bij gebaat zijn als hun ouders uit elkaar gaan? Dat vind ik nogal een oordeel. Natuurlijk, een relatie waarin wrok en haat de boventoon voeren en die gewoon maar doorsuddert, daar wordt niemand beter van, maar ik geloof wel dat er een heleboel te herstellen valt en ik vind het heel onterecht om te stellen dat iemand die er niet voor kiest om na ontrouw te gaan scheiden dat doet uit eigenbelang. Ik denk dat je daar heel wat vrouwen mee tekort doet die hebben gevochten om hun huwelijk weer op de rails te krijgen. Als ik in zo'n situatie aan mijn kinderen denk dan is scheiden júist niet het eerste wat er in me opkomt.

SarahKey schreef:

Susan schreef:

SarahKey schreef:
Als je vreemdgaat en je blijft bij je vrouw/vriendin om de bovenstaande redenen vind ik dat echt vreemd. Je wilt je kinderen toch gelukkig zien? Je wilt zelf toch gelukkig zijn? De kinderen zijn misschien beter af als je als stel uit elkaar gaat. En je als man (of vrouw) een nieuwe partner vind waar je wel echt heel erg van houd.

Dat bepaalt toch ieder voor zich? Ik denk ook niet dat vreemdgaan meteen het einde van mijn huwelijk zou betekenen, als hij en ik allebei gemotiveerd zijn om de draad weer op te pakken dan zou ik dat veel liever hebben dan een scheiding. Waarom zou iemand buiten mijn huwelijk bepalen dat dat 'echt vreemd' is? En waarom zouden mijn kinderen daar minder gelukkig van worden dan door een scheiding?

Dat bepaald zeker iedereen voor zich, maar ik kan het me persoonlijk niet voorstellen dat je dan daarna zo weer de draad oppakt. Het vertrouwen is dan toch weg? Ik zou echt heel achterdochtig worden en elke keer denken als hij ergens heen is, oh wat doet hij nu? Dat wil ik niet in een relatie. Wij zijn beide van mening dat je voor elkaar gekozen hebt en je ook je best doet voor elkaar. Ook vind ik respect een belangrijk stuk. Vreemdgaan vind ik niet respectvol naar elkaar toe. Vooral als je een gezin hebt, dan moet je niet aan jezelf denken maar ook aan eventuele kinderen. Al die spanningen/ruzies/boze blikken/etc etc dat merken ze echt wel. En dan is een scheiding wel een tijd lang rot maar als je daarna de rust vind is dat, vind ik, alleen maar beter voor kinderen. ( of er moet zoveel ruzie ontstaan ofzo, niet elke scheiding verloopt goed natuurlijk)
Maar ja zo denkt iedereen hier weer anders over en dat is misschien maar goed ook

Zullen er ook niet best wel wat vrouwen zijn die eigenlijk wel weten dat hun man/partner vreemd gaat maar zolang ze het niet "echt" van iemand horen/dat het hun rechtstreeks verteld wordt ze liever met oogkleppen oplopen en hun huwelijk/relatie daardoor niet op het spel willen zetten. Gewoon omdat een huwelijk/vaste relatie wel net zo veilig is, je inderdaad met huis en kinderen zit, misschien werken ze wel niet en zien ze op tegen een scheiding, eigen inkomen moeten verzorgen e.d. En dan denk ik niet meteen aan de leeftijdscategorie van dit forum maar wat ouder. En dat lijkt hun relatie voor de buitenwereld misschien best wel gelukkig en zullen ze geen ruzies maken/de kinderen ook niets merken.

rapa nui schreef:

SarahKey schreef:

Susan schreef:

SarahKey schreef:
Als je vreemdgaat en je blijft bij je vrouw/vriendin om de bovenstaande redenen vind ik dat echt vreemd. Je wilt je kinderen toch gelukkig zien? Je wilt zelf toch gelukkig zijn? De kinderen zijn misschien beter af als je als stel uit elkaar gaat. En je als man (of vrouw) een nieuwe partner vind waar je wel echt heel erg van houd.

Dat bepaalt toch ieder voor zich? Ik denk ook niet dat vreemdgaan meteen het einde van mijn huwelijk zou betekenen, als hij en ik allebei gemotiveerd zijn om de draad weer op te pakken dan zou ik dat veel liever hebben dan een scheiding. Waarom zou iemand buiten mijn huwelijk bepalen dat dat 'echt vreemd' is? En waarom zouden mijn kinderen daar minder gelukkig van worden dan door een scheiding?

Dat bepaald zeker iedereen voor zich, maar ik kan het me persoonlijk niet voorstellen dat je dan daarna zo weer de draad oppakt. Het vertrouwen is dan toch weg? Ik zou echt heel achterdochtig worden en elke keer denken als hij ergens heen is, oh wat doet hij nu? Dat wil ik niet in een relatie. Wij zijn beide van mening dat je voor elkaar gekozen hebt en je ook je best doet voor elkaar. Ook vind ik respect een belangrijk stuk. Vreemdgaan vind ik niet respectvol naar elkaar toe. Vooral als je een gezin hebt, dan moet je niet aan jezelf denken maar ook aan eventuele kinderen. Al die spanningen/ruzies/boze blikken/etc etc dat merken ze echt wel. En dan is een scheiding wel een tijd lang rot maar als je daarna de rust vind is dat, vind ik, alleen maar beter voor kinderen. ( of er moet zoveel ruzie ontstaan ofzo, niet elke scheiding verloopt goed natuurlijk)
Maar ja zo denkt iedereen hier weer anders over en dat is misschien maar goed ook

Zullen er ook niet best wel wat vrouwen zijn die eigenlijk wel weten dat hun man/partner vreemd gaat maar zolang ze het niet "echt" van iemand horen/dat het hun rechtstreeks verteld wordt ze liever met oogkleppen oplopen en hun huwelijk/relatie daardoor niet op het spel willen zetten. Gewoon omdat een huwelijk/vaste relatie wel net zo veilig is, je inderdaad met huis en kinderen zit, misschien werken ze wel niet en zien ze op tegen een scheiding, eigen inkomen moeten verzorgen e.d. En dan denk ik niet meteen aan de leeftijdscategorie van dit forum maar wat ouder. En dat lijkt hun relatie voor de buitenwereld misschien best wel gelukkig en zullen ze geen ruzies maken/de kinderen ook niets merken.

Ik vind dit echt overkomen alsof scheiden de enige aanvaardbare optie is na vreemdgaan en alsof vrouwen die daar niet voor kiezen alleen maar blijven uit praktische of egoïstische overwegingen. Iedereen kijkt anders tegen dat soort dingen aan en maakt andere afwegingen, niet iedereen vindt vreemdgaan totaal onvergeeflijk.

Er zijn zoveel redenen waarom mensen bij elkaar blijven en zoveel redenen waarom relaties niet lopen en evenveel redenen om vreemd te gaan. Ik denk echt dat je niet zoveel kunt zeggen over zulke dingen voordat je het van dichtbij meemaakt. Er zijn maar weinig mensen die direct opstappen na vreemdgaan. Die stelligheid gaat er vanzelf af als het je zelf overkomt

Carrie schreef:

Marin schreef:...

Fijn dat je niet naar zijn huis in Nederland wilde, maar hij is wel met jou mee geweest naar jouw ouders met kerst, iets wat ik ook totaal niet begreep destijds, ook van jouw ouders niet. Zo erg! Ik heb toen vaak met verbazing je verhalen en schaamteloosheid zitten lezen, dat moet ik eerlijk zeggen.

Dat is niet waar hoor Hij is één keer tien minuten bij m'n moeder geweest gewoon op een normale doordeweekse dag, die het ook heel lastig vond maar wel graag wilde zien welke man belangrijk was in mijn leven op dat moment, dus hem toch voor mij heeft ontmoet. Met de feestdagen hebben we elkaar juist nooit gezien, alleen vlogen we een keer op kerstochtend terug naar Nederland samen.

Marin schreef:

Carrie schreef:

Marin schreef:...

Fijn dat je niet naar zijn huis in Nederland wilde, maar hij is wel met jou mee geweest naar jouw ouders met kerst, iets wat ik ook totaal niet begreep destijds, ook van jouw ouders niet. Zo erg! Ik heb toen vaak met verbazing je verhalen en schaamteloosheid zitten lezen, dat moet ik eerlijk zeggen.

Dat is niet waar hoor Hij is één keer tien minuten bij m'n moeder geweest gewoon op een normale doordeweekse dag, die het ook heel lastig vond maar wel graag wilde zien welke man belangrijk was in mijn leven op dat moment, dus hem toch voor mij heeft ontmoet. Met de feestdagen hebben we elkaar juist nooit gezien, alleen vlogen we een keer op kerstochtend terug naar Nederland samen.

Oh pardon, dan heb ik dat stukje al die tijd verkeerd in mijn hoofd gehad. Ik dacht dat hij mee was met kerst en het kerstdiner

Eucalypta schreef:Er zijn zoveel redenen waarom mensen bij elkaar blijven en zoveel redenen waarom relaties niet lopen en evenveel redenen om vreemd te gaan. Ik denk echt dat je niet zoveel kunt zeggen over zulke dingen voordat je het van dichtbij meemaakt. Er zijn maar weinig mensen die direct opstappen na vreemdgaan. Die stelligheid gaat er vanzelf af als het je zelf overkomt

Dat denk ik ook. Ik zei ook altij dat ik meteen weg zou gaan, maar heb het toen ook niet gedaan bij een ex.

Carrie schreef:

Eucalypta schreef:Er zijn zoveel redenen waarom mensen bij elkaar blijven en zoveel redenen waarom relaties niet lopen en evenveel redenen om vreemd te gaan. Ik denk echt dat je niet zoveel kunt zeggen over zulke dingen voordat je het van dichtbij meemaakt. Er zijn maar weinig mensen die direct opstappen na vreemdgaan. Die stelligheid gaat er vanzelf af als het je zelf overkomt

Dat denk ik ook. Ik zei ook altij dat ik meteen weg zou gaan, maar heb het toen ook niet gedaan bij een ex.

Daarin heb ik ook zoiets van zeg nooit nooit. Ik heb geen idee wat ik zou doen/hoe ik zou reageren.