Je schuldig voelen.

Hebben jullie ook weleens een schuldgevoel als jullie een dagje iets voor jezelf gaan doen ? Zoals morgen kan ik met mijn vriendin mee een dagje naar zeeland, dan ben ik van de ochtend tot in de avond weg en de kinderen zijn bij mijn vriend thuis. Super leuk, lekker een dagje heerlijk zonnen/kletsen/ uit eten zonder de kinderen om me heen maar op 1 of andere manier weet ik niet of ik moet gaan omdat ik mezelf dan schuldig voel dat ik een héle dag niet thuis ben. Als ik erover nadenk vind ik het zelf wel gek want als ik moet werken heb ik dit gevoel helemaal niet terwijl ik dan ook 9 uur weg ben. Herkenbaar voor jullie of niet ?

Ik heb het nu al als ik geld aan mezelf uitgeef, dan bedenk ik me wat ik daarvoor voor de kids kan kopen en voel ik me schuldig...

Ik voel me de laatste tijd regelmatig schuldig dat ik Yara naar het kdv breng terwijl ik verlof heb en thuis ben. Gisteren had ze in de ochtend wat moeite met afscheid nemen omdat de vaste leidster waar ze het meest mee heeft er niet was. Ik ben wel bij haar gebleven tot ze lekker ging spelen maar voelde me toen nog schuldiger.
Als ik werk dan voel ik me er ook niet schuldig over.

Haha dat heb ik dan weer niet haha ik shop soms echt teveel voor mezelf en voor de meiden

Mama_van2 schreef:Haha dat heb ik dan weer niet haha ik shop soms echt teveel voor mezelf en voor de meiden

Voor de baby's shop ik ook heel goed zonder schuldgevoel hoor, en dat is de zien aan de voorraad tot nu toe...

ProudMama schreef:Ik heb het nu al als ik geld aan mezelf uitgeef, dan bedenk ik me wat ik daarvoor voor de kids kan kopen en voel ik me schuldig...

Dat heb ik ook. Vreselijk eigenlijk, ik ben een krentenkakker voor mijzelf.

ProudMama schreef:

Mama_van2 schreef:Haha dat heb ik dan weer niet haha ik shop soms echt teveel voor mezelf en voor de meiden

Voor de baby's shop ik ook heel goed zonder schuldgevoel hoor, en dat is de zien aan de voorraad tot nu toe...

Ik geloof het meteen

ik voel me altijd schuldig als ik haar naar de gastouder breng.

Dromertje schreef:ik voel me altijd schuldig als ik haar naar de gastouder breng.

Hoe gaat het met Y's eenkennigheid?

Minneke schreef:

Dromertje schreef:ik voel me altijd schuldig als ik haar naar de gastouder breng.

Hoe gaat het met Y's eenkennigheid?

bij de gastouder gaat het wel redelijk, ze heeft daar een speelkameraadje waar ze zich volledig op stort zodra ze er is, dus ze heeft niet zo door als ik weg ga. Af en toe met vlagen dat ze me lijkt te missen en dan even ontroostbaar verdrietig is. Bij andere mensen is de eenkennigheid behoorlijk aanwezig, maar de verlatingsangst nog veel erger, ik hoef me nog niet om te draaien of ze zet het op een gillen. Ben al lang blij dat de grootste deel van de tijd bij de gastouder wel redelijk goed gaat!

Dromertje schreef:

Minneke schreef:

Dromertje schreef:ik voel me altijd schuldig als ik haar naar de gastouder breng.

Hoe gaat het met Y's eenkennigheid?

bij de gastouder gaat het wel redelijk, ze heeft daar een speelkameraadje waar ze zich volledig op stort zodra ze er is, dus ze heeft niet zo door als ik weg ga. Af en toe met vlagen dat ze me lijkt te missen en dan even ontroostbaar verdrietig is. Bij andere mensen is de eenkennigheid behoorlijk aanwezig, maar de verlatingsangst nog veel erger, ik hoef me nog niet om te draaien of ze zet het op een gillen. Ben al lang blij dat de grootste deel van de tijd bij de gastouder wel redelijk goed gaat!

Dat heeft H rond de 11 maanden eventjes gehad.
Vre-se-lijk. Dat gaat echt door merg en been.
Heb regelmatig een potje mee staan janken

Eerlijk gezegd heb ik daar geen last van. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je dat hebt. Je kinderen zullen er echter echt geen last van hebben als je een dagje weg bent!

Ja, dat had ik in Laurens zijn eerste jaar ook. Na de zomervakantie (hij was toen 1 jaar en 4 maanden) werd het veel beter en nu voel ik me eigenlijk niet meer schuldig. Ben benieuwd of het schuldgevoel bij baby 2 weer terugkomt.

Ik kan er niet over meepraten want ik heb geen kinderen. Maar ik zou wel gaan als ik jouw was hoor! Even lekker met en vriendin eruit. Na alles wat je hebt meegemaakt en wat ik ervan heb gelezen op het forum lijkt het me heerlijk voor jou om even lekker uit te waaien.

De kids zijn bij je vriend dus die hebben vast genoeg te doen! Ik vermaak me ook altijd prima met mijn papa

Ik hoop dat je de rust kunt vinden je jezelf toch kun vermaken.

Bedankt voor jullie reactie's. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit gevoel heeft. Morgen gaan we toch niet naar het strand, mijn vriendin is 7 weken zwanger en het zal wel erg druk zijn op scheveningen. Nu gaan we zondag een dagje weg, heb er zeker zin in en ik weet dat de meiden het goed hebben bij hun papa dus ik ga gewoon even weg. Afgelopen week ben ik ook uit eten geweest en naar de bioscoop voor de eerste keer dit jaar en dat is zo goed bevallen dat mijn vriendin en ik dit nu iedere 3 weken gaan doen.

Ik heb dit ook hoor!
Mijn man en ik zijn vandaag pas voor het eerst een paar uur weg geweest voor ons eigen plezier zonder onze zoon.

Ik heb dat ook nog steeds. Afgelopen woensdag zou ik met een nichtje weg maar uiteindelijk ben ik toch maar thuis gebleven. Goed dat jij wel gaat. Even lekker eruit.

Ik voel me niet schuldig als ik wegga, maar soms wel als ze iets van mij niet mogen of als ik iets leuks zie en dat niet voor ze koop.

Ik voel me niet schuldig als ik weg ga maar ik kan haar wel enorm missen. Vind het erg prettig als ik dan tussendoor even een smsje krijg van m'n man hoe het met haar gaat en als ik naar huis ga ben ik blij dat ik haar weer kan zien, al is het soms alleen maar even bij haar kijken als ze slaapt (omdat ik dan laat thuis ben)

Ik voel me bijna altijd schuldig als ik niet bij haar ben. Zou het liefst fulltime thuis zijn tot ze naar de basisschool gaat. Maar dat kan helaas niet, dus voel ik me daar regelmatig schuldig over. En dat terwijl ik weet dat mijn moeder heel erg goed voor haar zorgt als ze daar is, dus daar ligt het niet aan. En ik voel me schuldig als ik wat aan het huishouden moet doen als ze wakker is, het liefst zou ik alle tijd aan haar besteden maar dat wordt lastiger nu ze een stuk meer wakker is dan in het begin.

Het is voor mij helemaal niet herkenbaar. Ik ga regelmatig een dagje weg met vriendinnen zonder daar schuldgevoelens over te hebben. Ik mis mijn dochter altijd wel als ik haar echt een hele dag niet zie, maar schuldgevoelens... nee. Haar vader is dan thuis of ze gaat naar opa en oma waar ze tot op het bot verwend wordt, dus zij heeft dan ook een leuke dag . Waar komen bij jullie die schuldgevoelens dan vandaan? Het idee dat je er ten alle tijde moet zijn voor je kindje?

Susan schreef:Ik voel me niet schuldig als ik wegga, maar soms wel als ze iets van mij niet mogen of als ik iets leuks zie en dat niet voor ze koop.

Ja, dat materialistische heb ik ook soms. Voor een paar weken terug liep ik met Laurens bij ons op de oprit en de buurvrouw had een speelgoedgraafmachine in de hand. Laurens stond echt stokstijf en bijna kwijlend en met grote ogen naar de graafmachine te kijken. Hij durfde er ook niet naar toe te lopen. En toen ging de buurvrouw naar binnen en toen zei Laurens met een zucht: 'Vrachnane Tobie (zo heet ons buurjongetje). Het liefst was ik meteen de auto ingesprongen en zo'n graafmachine voor hem gekocht....

Gelukkig heeft ie em donderdag op zijn verjaardag gekregen!!!

Ik voel me ook altijd schuldig. Vooral als ik haar dan gebracht heb. Maar daarna geniet ik echt even van mijn vrije tijd. Ben wel altijd blij als ik haar weer kan ophalen. Vooral naar een paar dagen weg.

Ik voel me ook niet schuldig als ik wegga. Ik weet dat hij in goede handen is en het naar zijn zin heeft.
Toen hij nog heel klein was had ik er meer moeite mee.