Yesverhaal nummer 2

Of gewoon op yesverhaal zoeken dan vind je het ook.

Heel spannend! Ik vind Phil helemaal niks (nou ja het beeld dat ik bij hem heb), Thomas had ik een heel leuk beeld bij. Maar ik vind Michiel gewoon het beste bij haar passen.

Ik kijk uit naar het volgende deel!

Burn schreef:1.......... Susan
2.......... Lavendel
3.......... L!ND@
4.......... Sweety
5.......... Lejow
6.......... Possom
7.......... Highway
8.......... Middleme
9.......... Merai
10.........Poisongirl
11........ Tullow
12........ June
13........ Maura
14........ Evy
15........ Minneke
16........ FireButterfly
17........ Stuiterbal
18.........2CKC2

June!
Jij bent aan de beurt! Succes!

Ow meiden,sorry! Ik ben een tijdje niet echt online geweest, was zo moe dat ik er de puf iet voor had en nu zie ik ineens de e-mail! Spijt me!

Poisongirl schreef:Ow meiden,sorry! Ik ben een tijdje niet echt online geweest, was zo moe dat ik er de puf iet voor had en nu zie ik ineens de e-mail! Spijt me!

Je mag ook wel voor mij als je wilt?

Nee dank je, lief van je! Ik heb het de komende week ook nogal druk. Mocht ik kans zien dan meld ik me eventjes.

Hoe ver ben je June?
Ben zo benieuwd naar het vervolg!

Sorry, ik had twee deadlines en moet vandaag werken. Morgen krijgen jullie het verhaal!

Mijn hart bonst in mijn keel en dan zie ik zijn ogen. De
tranen staan erin en hij wordt vuurrood. “Je denkt nu vast dat ik
gestoord ben,” verbreekt hij de stilte. Ik kan niets uitbrengen. Wat moet dit
voorstellen? Waarom heeft hij al die foto’s op zijn computer staan? Hoe komt
hij aan die foto’s? “Waar.. waarom, wanneer.. hoe kom je aan deze foto’s?”stamel
ik. “Wil je alsjeblieft even gaan zitten en naar me luisteren voor je flipt?”
smeekt Thomas me. Ik ben zo geschrokken van die foto’s, het heeft me zo bang
gemaakt, ik wil niet zitten, ik wil hier weg. In plaats van dat te zeggen, plof
ik geschrokken op zijn bureaustoel.

Thomas begint te vertellen. “De eerste keer dat ik je
zag, bij je afscheidsfeestje, wist ik meteen dat je de leukste vrouw was die ik
ooit zou ontmoeten. Ik ken niemand die zo leuk met haar ogen kan lachen en je
onhandigheid staat je ook zo charmant. Als je lacht, kan ik nergens anders meer
aan denken. Dat wist ik de eerste keer dat ik je zag al. Ik wilde je nooit meer
uit het oog verliezen, dus ik ben je die bewuste avond naar je huis gevolgd. Ik
schrik er zelf ook van hoe dit klinkt. Ik lijk wel een stalker, maar ik heb je
nooit iets aan willen doen, ik wilde je gewoon niet kwijt. Nu fotografeer ik
ook nog in mijn vrije tijd en je bent zo mooi, dat wilde ik natuurlijk
vastleggen. Ik heb je dus inderdaad een paar dagen gevolgd en foto’s van je
gemaakt. Ik heb dat nooit gedaan met de bedoeling er iets mee te doen, maar ik
kon het ook niet laten. Het leek of ik elke blik van je vast moest leggen om je
maar nooit te vergeten. Jij denkt vast dat ik hier ook om die reden werk, maar
dat is niet zo. Dat jij ineens bij mij op kantoor belandde was voor mij een
enorme verrassing. Een leuke weliswaar, maar ik schrok er ook wel van. Waarom
kwam je ineens bij mij op kantoor werken? Nu hoefde ik in ieder geval niet meer bang te
zijn dat ik je uit het oog zou verliezen, maar je versieren zat er ook niet
echt meer in natuurlijk.” Hij valt even stil en kijkt me aan.

“Thomas, ik ga trouwen. Ik hou van Michiel, ik wil bij
hem blijven. Hoe ben jij bij het idee gekomen dat ik überhaupt beschikbaar ben?”
Mijn hoofd draait overuren. Wat een freak dat hij ongemerkt foto’s van me heeft
gemaakt, maar als ik nog een blik op de computer werp, kan ik moeilijk
ontkennen dat ze ontzettend mooi zijn. Ik schrik van mezelf. Ik kan gewoon nog
steeds niet echt boos op hem zijn en hem haten, terwijl de hele situatie
ontzettend beangstigend is.
“Ik weet dat je gaat trouwen. Ik weet ook wat je met Phil
hebt gedaan. Ik snap niet wat je bij al die mannen doet. Phil is zo fout en die
Michiel lijkt me veel te saai voor jou. Waarom ga je met hem trouwen? Je had
blijkbaar wel aandacht nodig, waarom ging je anders op stap met Phil?”
“Je weet niets van mijn relatie,” bijt ik hem toe.
“Lieve Eva, ik snap dat je geschrokken bent, dat zou ik
ook zijn, maar kun je ergens zien dat het niet heel raar is?”
“Nee, Thomas, dat
kan ik niet. Wat denk jij? Ik achtervolg een vrouw, verklaar haar vervolgens de
liefde en alles is goed? Je bent gestoord!”
Thomas kijkt me gekwetst aan. “Ik ben niet gestoord, ik
ben verliefd. In liefde en oorlog is alles toch geoorloofd?”
“Nou, degene die dat bedacht heeft, heeft vast zelf een
afwijking, maar stalken hoort daar sowieso NIET bij. Ik ben ontzettend
geschrokken. Hoe moet ik nou naar huis? Of hoe moet ik überhaupt de straat nog
op? Ik ben natuurlijk constant bang dat jij me achtervolgt. Ik snap echt niet
waarom jij de behoefte voelt om mij te achtervolgen. Ik vind het beangstigend
en ontzettend gestoord. Wat ben jij voor een geobsedeerde idioot?” Oké,
misschien ben ik toch wel boos, maar die lieve ogen en mooie krullen brengen me
nog steeds van m’n stuk.

“Het spijt me Eva, echt waar. Ik wilde je nooit bang
maken. Ik wil je gewoon niet kwijt. Ik wist toch niet dat je in mijn computer
zou gaan neuzen. Als je dat niet had gedaan, had je het nooit geweten.”
“SORRY?” schreeuw ik, “Moet ik me nu schuldig gaan
voelen, omdat ik je computer uit wilde zetten? Als jij me gewoon NIET
achtervolgd had en niet zo’n enorme freak was geweest, dan was ik nu niet zo
geschrokken. Dan ga je ook nog doen alsof het mijn eigen schuld is. Je bent
gewoon gek, echt gek.”
“Wat ga je nu doen?” vraagt hij zacht.
“Ik weet het niet,” zucht ik. “Naar huis en goed nadenken. Ik weet niet of ik nog wel met
jou in één kantoor durf te zitten.”
“Alsjeblieft Eva, ik zou je toch nooit pijn doen?”
“Als ik je gisteren had gevraagd of je me ooit zou
achtervolgen, had je dat waarschijnlijk ook ontkend. Ik vind jou niet echt de
meest betrouwbare bron met dit soort informatie,” zeg ik terwijl ik hem
doordringend aankijk. Hoe kan die lieverd met die trouwe puppyogen nou zoiets
doen? Ik durf niet te zeggen dat ik de eerste keer ook al een speciaal gevoel
voor hem had. Snel wuif ik die gedachtes weg. Ik voel niks voor hem, hij is een
idiote stalker bij wie ik zo ver mogelijk uit de buurt moet blijven. “Ik ga
naar huis, laat me alsjeblieft. Morgen spreek ik je op kantoor, ik weet niet of
jij hier nog lang kunt blijven. Kun je me alsjeblieft beloven dat je niet
achter me aan komt?”
“Dat doe ik echt niet, Eva. Ik beloof het. Tot morgen.”

Ik loop de gang op en dan voel ik mijn telefoon trillen. Wanneer is je bemoeizuchtige kamergenoot
weg? Ben je dan weer in voor een
gezellige lunch voor twee buiten kantoor? X Phil. O ja, ook dat nog. Waar
ben ik eigenlijk in beland? Zo was ik gelukkig met Michiel, maar verveelde ik
me een beetje. Nu heb ik ineens twee mannen die me willen en één man met wie ik
verloofd ben. Hoe kan dit? Hoe ben ik hier in godsnaam in verzeild geraakt. En
nog belangrijker? Hoe kom ik hier weer uit?






Sorry, de opmaak doet een beetje raar, maar het lukt me niet om het weer goed te krijgen! Verder vond ik de wending van Tullow erg lastig toe te passen in een chicklit, dus ik heb mijn best gedaan, maar ik ben niet heel erg tevreden eerlijk gezegd.

Ik vind het leuk June, je hebt het goed opgelost zo want we gingen bijna weer de thriller kant op!
Ojee wie gaat ze nu kiezen Thomas, Phil of toch Michiel? Ik wil bijna nog een stuk schrijven

Lavendel schreef:Ik vind het leuk June, je hebt het goed opgelost zo want we gingen bijna weer de thriller kant op!
Ojee wie gaat ze nu kiezen Thomas, Phil of toch Michiel? Ik wil bijna nog een stuk schrijven

Ja, dat vond ik zo lastig. Ik wilde dat heel erg voorkomen en dat ging bijna niet .

Sorry! Maar je hebt er een goed vervolg aan gegeven!
Ben benieuwd hoe het verder gaat.

Tullow schreef:Sorry! Maar je hebt er een goed vervolg aan gegeven!
Ben benieuwd hoe het verder gaat.

Oh nee geen sorry hoor. Aan een uitdaging is nog nooit iemand gestorven .

Leuk gedaan, June!

Leuk! Er hangt toch aan naar tintje rond Thomas.

Lady Starstruck schreef:Leuk! Er hangt toch aan naar tintje rond Thomas.

Neee aan Phil! Die is niet te vertrouwen.. ik weet het zeker.

Lavendel schreef:

Lady Starstruck schreef:Leuk! Er hangt toch aan naar tintje rond Thomas.

Neee aan Phil! Die is niet te vertrouwen.. ik weet het zeker.

Die ook!!! Whaha jemig word nu wel erg nieuwsgierig naar het vervolg!

Leuk! Ik had echt verwacht dat Michiel meer over die foto's zou weten, niet dus.

Who's next?

Je hebt er een leuke draai aan gegeven. Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat!

Goed geschreven, June!

Maura is aan de beurt.

Daar was ik al bang voor. Dat ik aan de beurt zou zijn. Ik ga eerst het verhaal even lezen en dan schrijven. Morgenavond uiterlijk zal ik plaatsen.

Succes!

Evy schreef:Succes!

Tenk joe. I need it.

Extra lang kijk ik naar het smsje van Phil en besluit deze, zonder te reageren, af te sluiten. Ik zoek in mijn contactenlijst naar het telefoonnummer van Roos en besluit haar te bellen. Wanneer ik haar naam hoor, moet ik even slikken, maar met een scheef glimlachje op mijn gezicht, zeg ik:”Met Eva. Jij, ik, vanavond, kroeg!” Ik hoor haar lachen en dat laat mij lachen. Een half uur later zitten we in “onze kroeg”.

Terwijl we beiden nippen aan ons drankje, vertel ik haar over Michiel, Thomas en Phil. Ze kijkt me lang aan en begint dan te lachen. “Eef toch. In al die jaren dat ik je ken, heb ik je nog nooit zo’n puinhoop zien maken van je leven. Wat is er toch in hemelsnaam aan de hand in de relatie met Michiel dat je honger moet krijgen buiten de deur en waarbij ik het idee krijg dat je graag eens een ander stukje vlees buiten de deur wilt eten?”

Ik wil excuses verzinnen voor mijn gedrag. Vertellen dat ik geen honger buiten de deur heb gehad en al helemaal niet buiten de deur wil eten. Maar ik weet dat ze gelijk heeft. Ik weet dat ze me kent als geen ander, weet hoezeer ik verschillende mooie mannelijke verschijningen heb afgewezen, maar nu. Nu heb ik honger buiten de deur, wil ik eten buiten de deur, maar zeer zeker binnen blijven om van mijn relatie met Michiel ‘te redden’.


Dacht ik dat zojuist echt? ‘Te redden?’ Moet mijn relatie gered worden? Mijn verloofde, mijn kwallebal met ontzettend leuke kanten en zeer mooie ogen. Ik kijk Roos aan en kijk vervolgens naar beneden. Vol wanhoop leg ik mijn handen voor mijn ogen en masseer met mijn twee wijsvingers mijn slapen. Dan kijk ik weer naar Roos. En hoewel ik het uit wil schreeuwen, zeg ik heel rustig:”Roos, ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik weet niet of ik nog bij Michiel wil blijven. Er is zoveel veranderd, ook tussen ons”.

Roos kijkt me verschrikt aan en grijpt naar mijn arm. “Eef, dat heb je nooit laten doorschemeren. Hoelang twijfel je al?” Ik kijk haar aan met mijn, inmiddels, betraande ogen en geef toe dat het allemaal te snel gaat met Michiel. Dat ik het gevoel heb dat hij geld heeft geroken en dat ik het idee heb dat hij nu een huis wil kopen, omdat we beiden nu succesvol zijn. Hoe ik de winkel mis, hoe ik mijn oude inkomsten mis, hoe ik het mis om gewoon met mijn meiden in een supermarkt te werken. Teveel veranderingen in één keer en dat door een baan.

Ze knikt begripvol en begint in mijn arm te knijpen ter ondersteuning van haar begrip. Ik kijk haar wederom aan met mijn betraande ogen. Ik hoop dat ze mijn wanhoop leest. Want dit gaat niet langer om Phil of Thomas, dit gaat om mijn relatie die ten einde dreigt te lopen. Hoeveel ik ook van Michiel houd, hoe kan ik hier mee doorgaan? Roos knijpt iets harder in mijn arm en terwijl ik ‘auw’ wil roepen zegt ze hetgeen wat ik al maanden probeer te voorkomen “Praat met Michiel. Hij verdient deze twijfel niet. Ga naar huis en praat met hem”.

Langzaam loop ik naar huis. Ik snuif de wintergeur op, trap in wat oud sneeuw en schop het weg met mijn mini-Uggs. Eenmaal thuis zie ik het licht nog branden en loop naar de woonkamer. Daar zit Michiel, zonder laptop, zonder papieren die overal rondslingeren, maar met een gamestick in zijn hand. Hij ziet me en begroet me, maar het lijkt niet van harte te gaan. En dan zeg ik het onvermijdelijke:”Michiel, we moeten praten”.

Van schrik laat hij zijn gamestick vallen en kijkt mij aan. Ik ga naast hem zitten en pak zijn hand. Ik begin te vertellen over hoe onze relatie is veranderd en hoe ik het idee heb dat onze relatie uit elkaar valt. Hoe ik het idee heb dat onze carrières onze liefde hebben overgenomen . Dat we langs elkaar heen leven en dat ‘mijn geheime aanbidder’ iemand is die de akelige randen van onze relatie laat verdwijnen.

Michiel zegt niets, maar kijkt mij aan. Zijn ogen staan op ongeloof. En dan uit het niets begint hij te schreeuwen. “Mijn huis UIT! NU!” Ik probeer nog iets te zeggen, ik probeer mezelf misschien ergens nog goed te praten. Het helpt niet. Ik moet dit huis uit, ons huis, zijn huis. Ik moet weg en wel nu. Want ondanks dat ik Michiel ken, ken ik deze blik niet. En hij maakt me bang. Ik storm naar buiten.

Op straat sta ik naar ons huis te kijken. Ik snap dat hij boos en verdrietig is, ik snap alleen niet waarom hij onredelijk is. Hij heeft niets teruggezegd. Niets gevraagd. Geen verdere interesse getoond. Ik pak mijn telefoon en kijk naar wie ik kan gaan. Dan besluit ik een sms te sturen. Tien seconden later heb ik antwoord en loop ik richting het adres dat hij heeft opgegeven....

Goehoed!
Ben benieuwd hoe dit verder gaat!