Yesverhaal nummer 2

Wow, goed geschreven!

Nu ben ik ...

Evy schreef:Wow, goed geschreven!

Nu ben ik ...

Succes!

Dank je! Even tussen de Sinterklaasgedichten door maar wat schrijven

Spannend!! Het wordt steeds ingewikkelder, en leuker!

Wat leuk weer geschreven! Ook de andere meiden! Ben blij dat ik mezelf toch niet opgegeven heb, het wordt idd steeds lastiger haha! (Niet negatief hoor!)

Goed geschreven Maura!!

Leuk, leuk! Ik ben mega benieuwd hoe het afloopt. :-)

Oeeeh spannend!! Ik ben benieuwd! Verhaal mag nog wel even doorgaan haha ik vind dit echt een leuk stuk

Wooeee! Wordt een erg spannend verhaal zo!

Met grote stappen loop ik door de straten. Mijn voeten zijn koud en mijn handen zijn gevoelloos. Ik stop ze nog wat dieper weg in mijn zakken en ga wat harder lopen. Op het adres dat ik via de sms kreeg druk ik op de bel. Het duurt niet lang voor Phil de deur open doet. ‘Kom snel binnen,’ zegt hij bezorgd. Ik voel me wat ongemakkelijk als ik de woonkamer binnenstap en blijf naast de eettafel – die ik adembenemend mooi vind – staan. Phil vraagt of hij mijn jas aan kan nemen en hangt hem voor me aan de kapstok. Ik neem plaats op de bank en terwijl Phil een kop thee voor me zet bekijk ik de
inrichting. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat Phil homo is, zo perfect ziet het eruit. Met twee dampende koppen thee loopt Phil de kamer in en hij zet een ervan voor mij op de tafel. Hij komt naast me zitten en zonder dat hij
wat hoeft te vragen barst ik los. Ik vertel alles, vanaf mijn afscheidsfeestje in de supermarkt waar ik Thomas ontmoette tot aan vanavond waar ik het huis uit gestuurd ben door Michiel. ‘En nu weet ik gewoon niet wat ik moet doen,’ eindig ik mijn relaas. ‘Dus als ik het goed begrijp heb jij je relatie op het spel gezet voor wat onschuldig geflirt met twee van je collega’s?’ vraagt Phil. Ik knik en voel me ineens stom. Hoe kon ik dit laten gebeuren? Is mijn gevoel voor Michiel echt minder geworden? Is onze relatie nu zomaar voorbij? Ik besluit dat ik hier weg moet. Ik kan het niet maken om hier te zijn. Niet voor mezelf, maar zeker niet voor Michiel. Ik stamel wat verontschuldigingen naar Phil, gris mijn jas van de kapstok en verlaat het huis.

Roos opent de deur en ik stort me in haar armen. Ik barst in tranen uit terwijl Roos me door mijn haren streelt en me lieve woorden toefluistert. ‘Ik heb er zo’n bende van gemaakt,’ snik ik. ‘Ik weet niet waar ik naar toe moet. Michiel heeft me het huis uit gezet, hij is zo boos. Ik heb hem nog nooit zo gezien.’ De rest van de avond praten we aan één stuk door tot ik enigszins gekalmeerd ben en op de bank in slaap val.

Ik word wakker van het gebliep van mijn mobiele telefoon. Slaperig kijk ik op het schermpje en ik schrik als ik zie dat het een berichtje van Michiel is. Snel open ik het. ‘Waar ben je? We moeten praten.’ Ik zucht en laat me weer achterover zakken op de bank. Praten? Dat is meestal geen goed nieuws. Dat wist Michiel gisteren ook toen ik zei dat we moesten praten. Ik besluit mezelf in ieder geval wat te fatsoeneren. In de badkamer bekijk ik mezelf in de spiegel en ik schrik van wat ik zie. Ik ben lijkbleek en mijn wallen komen halverwege mijn wangen. Ik fris ik me wat op en ik bedenk me dat wat schone kleren geen overbodige luxe zouden zijn. Vanuit de keuken komt de geur van vers gezette koffie en het water loopt me in de mond. Samen met Roos drink ik een grote kop koffie en na haar veelvuldig bedankt te hebben voor haar hulp en gastvrijheid stap ik op. Naar huis. Naar Michiel.

Daar sta ik. Op een afstandje te kijken naar ons huis. De moed zakt me in de schoenen. Wat moet ik zeggen? Wat zou Michiel gaan zeggen? Gaan we na vanavond ieder onze eigen weg? Ik schud de nare gedachten weg en hoor mijn telefoon bliepen. Een berichtje van Roos. ‘Zet ‘m op, kanjer. Je kan het!’ Ik glimlach en stop mijn telefoon weer weg. Natuurlijk kan ik het. Het moet. Ik begin de straat over te steken als ik de voordeur van ons huis open zie gaan. Een blonde vrouw stapt naar buiten, terwijl Michiel haar nog een tik tegen haar billen geeft. Ik kan geen stap meer verzetten en blijf vol ongeloof naar de deuropening staren waar Michiel nog steeds staat. Eerst lijkt hij me niet te zien, maar ineens kijkt hij me recht aan. Ik kan me niet inhouden en ik storm op hem af.

Goehoehoed!!!

Ik dacht, dit gaat precies zoals ik had verwacht. Want daarom ben ik ook doorgegaan met schrijven bij de eerste dillema, om die dicht te spijkeren, maar jij maakt het een heel mooi en spannend verhaal. Goed geschreven! I het vervolg! Volgende!

Leuk hoor, allemaal.

Yeeeehhhh wat een leuk verhaal is dit weer geworden !!!

Nog even en dan mag ik

Oooooh!!!!!!

Vervolg vervolg vervolg!

Leuheuk!!!

Evy! Wat heb je er een super leuke wending aan gegeven!

Jeej! Bedankt dames! Succes voor de volgende

Spannend zeg, super leuk geschreven!

Wat leuk!!! Ik ben benieuwd naar het vervolg!

Goed vervolg weer!!!

Spannend!

Heel erg leuk!

Spannend! Next Eke keer neem ik me voor het verhaal ps te lezen als het helemala af is,maar kan me niet bedwingen...

Oooh super leuk, moet ook nodig eens verhaal 1 gaan lezen denk ik..

Ik heb hier nog niet eerder gereageerd, wel steeds meegelezen! Ik vind het echt zo'n leuk verhaal! Knap ook dat jullie allemaal zo goed kunnen schrijven! Ben zo benieuwd hoe het verder gaat!