Biechttopic 3

Biechtje01 schreef:Ik denk dat ik een eetprobleem heb.

Ik ben de hele dag bezig met mijn figuur en denk de hele dag aan eten. Ik beloon mezelf ook met lekkere dingen en ik voel me daarna ontzettend verdrietig, boos op mezelf en vooral dik.
Ik woog eerst vrij weinig maar ben zeker 20 kilo aangekomen waardoor ik ook niet lekker in mijn vel zit. Ik wil gewoon slank zijn en ik zou daar alles voor overhebben, als die stomme eetbuien er maar niet doorheen komen.
Zoals vandaag, ik denk al de hele tijd aan patat. En ik heb net al koekjes gegeten. Maar ik heb deze week al 2/3 keer friet gegeten.....maar ik kan de gedachte aan dat patatje dan niet stoppen en ik wil het zo graag eten...
Elke dag neem ik me voor om af te vallen maar het lukt nooit.

Als je echt de hele dag bezig bent met eten en met je figuur is het hoog tijd om aan de bel te trekken. Bel een psychologenpraktijk, maak een afspraak en praat hierover. Je klinkt nu nog alsof je zelf doorhebt dat het de verkeerde kant opgaat met je eetpatroon en dat je hier iets aan wil doen. Overleg ook met je psycholoog of het een idee is om nu bij een dietiste langs te gaan, of dat je eerst aan je zelfbeeld moet werken bijvoorbeeld. Succes, ik hoop dat je hieruit komt!

Geluk schreef:

Biechtje01 schreef:Ik denk dat ik een eetprobleem heb.

Ik ben de hele dag bezig met mijn figuur en denk de hele dag aan eten. Ik beloon mezelf ook met lekkere dingen en ik voel me daarna ontzettend verdrietig, boos op mezelf en vooral dik.
Ik woog eerst vrij weinig maar ben zeker 20 kilo aangekomen waardoor ik ook niet lekker in mijn vel zit. Ik wil gewoon slank zijn en ik zou daar alles voor overhebben, als die stomme eetbuien er maar niet doorheen komen.
Zoals vandaag, ik denk al de hele tijd aan patat. En ik heb net al koekjes gegeten. Maar ik heb deze week al 2/3 keer friet gegeten.....maar ik kan de gedachte aan dat patatje dan niet stoppen en ik wil het zo graag eten...
Elke dag neem ik me voor om af te vallen maar het lukt nooit.

Als je echt de hele dag bezig bent met eten en met je figuur is het hoog tijd om aan de bel te trekken. Bel een psychologenpraktijk, maak een afspraak en praat hierover. Je klinkt nu nog alsof je zelf doorhebt dat het de verkeerde kant opgaat met je eetpatroon en dat je hier iets aan wil doen. Overleg ook met je psycholoog of het een idee is om nu bij een dietiste langs te gaan, of dat je eerst aan je zelfbeeld moet werken bijvoorbeeld. Succes, ik hoop dat je hieruit komt!

Dankjewel voor je reactie.

Ik ga morgen even de huisarts bellen, of kan ik beter meteen een psychologenpraktijk bellen? Het probleem is alleen dat ik wegens problemen met mijn verzekering niet denk dat ik iets vergoed krijg, dat weerhoud mij ervan om hulp te zoeken.

Oei ja, dat is kut.. Zijn die problemen met de verzekering op korte termijn oplosbaar?

Houd er trouwens wel rekening mee dat je sowieso eerst je eigen risico moet betalen en daarnaast ook ongeveer tien euro per sessie. Ik hoop niet dat ik je hiermee bij de psycholoog weghoud, maar zelf baalde ik heel erg dat ik hier niet van op de hoogte was en dat ik na zes sessies ineens een rekening van 230 euro op de mat kreeg en aangezien ik nogal van eerlijke voorlichting houd, meld ik het je toch even.

bij indigo hieri n de buurt hebbe nze ook een groepsiets voor beginnende eetproblemen, is vrij goedkoop

eerst je verzekering even bellen en langs de huisarts,wellicht weeet die wat meer over mogelijkheden bij jou in de buurt

Possom schreef:Biechtje met vriend: dit stukje zou zo over mijn vriend kunnen gaan. Mijn vriend geeft ook nooit toe dat hij fouten maakt en probeert dingen op mij af te schuiven. Tuurlijk kan hij het proberen, maar het kan natuurlijk nooit altijd aan 1 persoon liggen. Wij hebben afgesproken dat we allebei wat meer ons best doen en dat werkt goed. Natuurlijk heb je soms dagen dat je nergens zin in hebt, allebei, maar dan kun je wel op z'n minst zeggen dat je het gebaar waardeert. Dit scheelt al een hoop frustratie en zorgt ervoor dat je er wel moeite in blijft steken ipv dat jij denkt dat het hem ook niks meer uitmaakt als hij eens niet enthousiast reageert.
Ik hoop dat jullie eruit komen!

Fijn dat het bij jullie goed werkt door beide meer je best te doen!

Ik weet ook wel dat het nooit aan 1 persoon ligt en ik weet ook wel dat ik niet altijd de makkelijkste ben geweest het afgelopen jaar dat ik niet lekker in mijn vel zat, dus begrijp ook dondersgoed dat het voor hem ook niet altijd makkelijk zal zijn geweest. Maar het is precies wat je zegt dat het mij gewoon frustreert als ik heel erg mijn best doe en hij niet eens kan laten merken dat hij dat waardeert.

Maar goed, we hebben gisteren een heel lang en goed gesprek gehad en beide kunnen zeggen wat we op ons hart hebben. Ik heb zelfs verteld dat ik bang ben dat hij misschien verliefd is op een ander. Dat ik het heel erg vind om die gedachtes te hebben, maar dat ik een verklaring zoek voor zijn gedrag. Ik was bang dat hij hier heel boos over zou worden dat ik zo iets denk, maar dat werd hij gelukkig niet. Hij begrijpt dat ik kwetsbaar ben op dit gebied, omdat mijn ex mij maanden lang bedonderd heeft en hij weet hoeveel pijn dit me toen gedaan heeft, maar hij wil graag dat ik hem vertrouw omdat hij dat nooit zou doen.
Ik heb er een goed gevoel over, dat als we beide onze best blijven doen en er gewoon goed over blijven praten dat het allemaal wel goed komt.

Dit is misschien een hele vreemde biecht. Het gaat namelijk niet om iets dat echt gebeurd is, maar om iets dat ik vannacht gedroomd heb. Ik vond het zo'n afschuwelijke droom, dat ik fysiek misselijk word als ik er aan denk.

Ik droomde dat ik seks had met mijn man. Op een gegeven moment hadden we in de gaten dat we betrapt werden door onze dochter. In plaats van te stoppen gingen we door en bleef zij geïnteresseerd toekijken. Uiteindelijk (en het kost me moeite om dit te typen) hebben we haar betrokken bij onze activiteiten. Ik droomde dus dat mijn man gemeenschap had met mijn dochter en dat ik er bij stond en toekeek . Toen ik wakker werd was ik echt helemaal van de kaart. En als ik er nu aan terugdenk, dan doet het gewoon pijn dat ik zoiets heb kunnen dromen. Het heeft absoluut geen enkele overeenkomst met ons echte leven, laat dat duidelijk zijn. Maar toch, waar komt zo'n zieke droom in vredesnaam vandaan?!

Biechtje01 schreef:Dit is misschien een hele vreemde biecht. Het gaat namelijk niet om iets dat echt gebeurd is, maar om iets dat ik vannacht gedroomd heb. Ik vond het zo'n afschuwelijke droom, dat ik fysiek misselijk word als ik er aan denk.

Ik droomde dat ik seks had met mijn man. Op een gegeven moment hadden we in de gaten dat we betrapt werden door onze dochter. In plaats van te stoppen gingen we door en bleef zij geïnteresseerd toekijken. Uiteindelijk (en het kost me moeite om dit te typen) hebben we haar betrokken bij onze activiteiten. Ik droomde dus dat mijn man gemeenschap had met mijn dochter en dat ik er bij stond en toekeek . Toen ik wakker werd was ik echt helemaal van de kaart. En als ik er nu aan terugdenk, dan doet het gewoon pijn dat ik zoiets heb kunnen dromen. Het heeft absoluut geen enkele overeenkomst met ons echte leven, laat dat duidelijk zijn. Maar toch, waar komt zo'n zieke droom in vredesnaam vandaan?!

ahhhh: voel je maar niet schuldig. Dromen zijn een raar iets en verklaringen heb ik er niet voor, en het enige dat ik weet is dat je je dromen vaak iets afspeelt waarin je in je dagelijks leven totaal het tegenovergestelde zou doen.

Je weet dat je dit nooit écht zou doen. Ik heb zulke rare, nare en zieke dromen de laatste tijd dat ik iedere ochtend mijn dromen aan een vriendin vertel die dan weer hard moet lachen om mijn rare, zieke geest. Ik droomde laatst dat mijn man een seriemoordenaar was en in onze kelder 8 lijken had liggen waar hij naartoe ging om te masturberen.

En ik heb nog meer zulke vreemde dromen gehad.

Ik snap dat dit je extra raakt omdat je dochter erbij betrokken is. En soms kunnen dromen je hele dag vergallen maar hou je vast aan de realiteit, dat je dat je nóóit zou doen..

En heb je niet iets gezien/ gehoord de laatste tijd over incest/ kindermisbruik dat je heel erg heeft aangegrepen?

Ik heb ook wel eens dat soort dromen gehad, ik heb een keer gedroomd dat mijn oma seks met me wilde hebben met een voorbinddildo en dat ik toen wegrende en dat ze me achterna rende op straat. Daar was ik toen ook wel door van slag, maar het is maar een droom en je kunt zelf niet kiezen wat je droomt.

Dromen zijn iets heel raars, soms droom ik zo realistisch dat ik later denk dat het echt gebeurd is. Dat is niet erg als het om een kleinigheidje gaat, maar als je zo'n droom hebt als de jouwe dan is dat natuurlijk enorm slikken.
Aan de andere kant heb je soms dromen die gewoon niet echt kúnnen zijn en dan kun je er vaak wel om lachen.
Wat ik bedoel te zeggen is dat dromen een enorme mindfuck kan zijn en je hoofd echt rare dingen met je doet!
Ik heb een tijdje allemaal woeste actiefilm-achtige dromen gehad. Dat ik wéér in armen van de maffia was gelopen toen ik in een hotel ging logeren. Toen ik weg wilde bleken we ineens in een rijdende trein te zitten maar toen ik vluchtte was het ineens een tent. En toen ik mijn zusje die achtergebleven was ging redden was het ineens weer een trein en toen zijn we ontsnapt met een vliegtuig wat aangekoppeld was. Dat was van de paus die op bezoek was, maar eenmaal in het vliegtuig bleek de paus ook fout te zijn.

Ik snap het je het een enorm schokkende droom vind, maar probeer het te relativeren en je te beseffen dat er in je dromen over het algemeen dingen gebeuren die in het echt nooit zouden gebeuren. Vaak is het een combinatie van dingen die je overdag hebt meegemaakt of in de afgelopen tijd. Dat word niet altijd op een logische manier bij elkaar gecombineerd en soms is het alleen maar een zinnetje uit het nieuws van 2 weken terug wat is blijven hangen in combinatie met een gesprek wat je voerde met een familielid gisterenochtend en iets waar je veel mee bezig bent omdat je het graag wil in de toekomst. Daar kunnen de vreemdste dingen uit komen.

Wat een gekke droom. Kan me voorstellen dat je daar helemaal door van slag bent. Dromen kunnen soms echt gekke dingen doen.

Heb niet helemaal alles gelezen maar de GGZ kost je niks hoor.

Tot hoever ga je voor je kinderen? Wanneer besluit je dat het genoeg is geweest? Die vraag stel ik me de laatste tijd steeds vaker. Mijn man en ik zijn allang niet meer echt gelukkig met elkaar. Ik erger me aan hem, ik proef de irritatie van zijn kant. Ongeveer 10% van de tijd zijn we gelukkig met elkaar. 60% van de tijd tolereren we elkaar, en 30% van de tijd hebben we ruzies en confrontaties.

Sinds een paar maanden denk ik steeds vaker aan scheiden. Maar hoe in vredesnaam? We hebben samen een huis, leven voor het grootste gedeelte van zijn inkomen en we hebben twee kleine kinderen. Kan ik het hun aandoen om te scheiden? Weegt mijn geluk zwaarder dan dat van hen? En red ik het eigenlijk wel alleen? Financieel op dit moment in elk geval niet. Maar emotioneel? Ik weet het niet.

Ik heb steeds vaker gedachtes die zo ontzettend negatief naar hem toe zijn; 'Wat een zak is het ook,' 'flikker alsjeblieft op', 'hou nou eens op met je gezeik.' En ik proef bijna dat hij dezelfde gedachtes heeft naar mij toe. We praten er niet over. Ik denk dat als ik erover begin hij zou zeggen dat we beter uit elkaar kunnen gaan. Maar dat durf ik niet. Nog niet in ieder geval. Dus hou ik mijn mond en houdt hij zijn mond.

Kan dit nog goedkomen? Zou relatietherapie nog zin hebben? Heb ik de energie daar eigenlijk nog voor?

Ik weet het allemaal niet meer

Biechtje die aan scheiden denkt: Wat is de reden dat je niet echt meer gelukkig bent? Wat mis je in je relatie? En waarom praten jullie er niet over? Hebben jullie dat nooit gedaan over dergelijke onderwerpen?
Het lijkt me echt verschrikkelijk om zo met elkaar te leven. De kinderen zullen heus wel merken dat er spanningen heersen, dus als je voor de kinderen bij elkaar blijft, doe er dan ook wat aan! Zorg dat je dan ook weer echt gelukkig met elkaar bent.
Ik zou zeker relatietherapie overwegen als je er zelf niet uit denkt te kunnen komen door te praten. Doe dan in ieder geval voor je kinderen, want die verdienen gewoon gelukkige ouders. Niet geschoten, is altijd mis!

Ik biecht hier op dat ik een drankprobleem heb.

Tot mijn 22e heb ik amper tot niet gedronken. Ik vond het niet interessant en was daarnaast zelfverzekerd genoeg om het, ook tijdens stapavonden, niet nodig te hebben om losser te raken.

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste glas dronk. Deze dronk ik alleen en alleen, omdat ik me alleen voelde en afleiding zocht. Vervolgens ben ik weer gestopt, want zo geweldig vond ik dagdronken zijn niet.

De situatie thuis veranderde en hierdoor liep ik constant op mijn tenen. Alles wat ik deed was niet goed genoeg. Alles wat ik niet deed, ook dat was niet goed genoeg. Al snel was ik niet meer zelfverzekerd en problemen ontstonden. Straatvrees ontstond opeens. En enkel met drank op durfde ik de straat nog op. (Enkel op vrijdag/zaterdag tijdens het stappen. Niet dat ik als lamstraal in een winkel stond.)

Daarna kon ik doordeweeks niet meer slapen. En dus nam ik een drankje om wel in slaap te komen. Dat veranderde naar, drinken omdat ik het gezellig vond en sneller in slaap vallen.

En nu drink ik uit verveling/niet hoeven denken aan bepaalde problemen. Ik drink veel. Heel veel. En ik ga de volgende dag gewoon weer naar mijn werk toe, beroerd of niet. Het maakt me ook niet uit of ik beroerd ben. Ik mag dan een alcoholprobleem hebben, maar dat zegt niet dat ik dan mijn hele leven moet verpoedelen. Ik noem het karakter hebben. Maar dat is het natuurlijk niet.

Ik stop ook weleens met drinken. Dan gewoon een hele periode niet. Maar als ik één keer denk dat het wel kan, gewoon even een avondje drinken, dan drink ik daarna gewoon door en door en door.

Weet niet wat ik met de biecht wil. Maar bij deze is het opgebiecht.

Wil je er ook echt iets aan doen drankbiechtje? Of nu nog niet omdat je het voor nu weer prima vind? Ik hoop oprecht dat je er ooit wel meer kunt en wilt stoppen. Ik weet zeker dat je leven nog een stukje fijner wordt.

Op dit moment merk ik dat ik prima met drank in de avond overdag kan presteren. In dat opzicht wordt het mezelf makkelijk gemaakt, maak ik het mezelf ontzettend makkelijk. Maar het is niet iets wat ik nog maanden zou willen doorzetten. Ik heb het recht op een normaal leven en normaal leven kan ik faken, door te zeggen dat ik makkelijk en drank kan drinken en een normaal leven kan leiden, maar dat is natuurlijk niet zo.

Ik mis door mijn drankgebruik heel veel leuke dingen. Ik ben er vaak niet bij. Ik wil er ook vaak niet bij zijn. En sociale contacten lopen zoveel mogelijk via telefoon/computer. En dat begint te irriteren. Want ik ben het toch zeker ook waard om gewoon normale omgang te hebben met andere mensen? Ik besef me absoluut wat ik mis momenteel.

En in dat opzicht, als ik zie wat ik mis, dan moet ik van mezelf met mezelf aan de slag.

Is het al een jarenlang lopend probleem? Denk je dat je kunt stoppen met drinken zonder hulp?

Al een aantal weken lijk ik gevoelens te ontwikkelen voor een collega. Het is een leuke, aardige jongen maar waar het nou vandaan komt weet ik niet. Ik droom regelmatig over hem, krijg een raar gevoel in mijn buik als ik aan hem denk, echt om gek van te worden. Ik zie hem gelukkig niet al te vaak. 1 tot max 2 keer per week. Maar ik wil dit helemaal niet voelen, ik raak er echt van in de war!
Heb namelijk gewoon een vriend, wonen samen etc. We hebben wel wat issues en dat zal ook wel de reden zijn waarom ik opeens aan een ander denk, want ik mis de intimiteit tussen ons.
Ik wil helemaal niks met of van een ander, daarom raak ik er zo van in de war. Mijn lichaam neemt echt een loopje met me op dit moment.

Biechtje met gevoelens voor collega: Ik begrijp wel dat je gevoelens voor een ander ontwikkeld als er tussen jou en je vriend issues zijn. Je zegt dat je intimiteit mist tussen jou en je vriend en waarschijnlijk zoek je onbewust die intimiteit ergens anders. Dat hoeft dan nog niet eens seksueel te zijn, maar gewoon door de aandacht die je van een ander krijgt, voel je je weer "gewild".
Ik denk dat het belangrijk is dat je met je vriend praat over die issues en dat jullie er een oplossing voor vinden. Als je relatie met je vriend weer helemaal opbloeit, komt het vast weer helemaal goed.

Hier de biecht van de klacht over haar collega. Het loopt nog steeds maar ik heb hem niet meer gezien omdat ik nu elders in het pand zit. Ik kan hem dus alleen tegen komen bij binnenkomst en vertrek of in de pauze maar gezien het verschil in onze werktijden is die kans klein. Ik heb bij HR aangegeven dat ik niet meer met hem kan samenwerken en nu is het aan mijn manager. Zij verschuift echter steeds de afspraak dus ik weet niet wat ze nu wil. Ik heb in ieder geval nu zelf ook een advocaat en buiten dat heb ik vanmorgen ook een sollicitatie gehad (en gelijk gevraagd voor een 2e gesprek). Ben het nu al beu hoe ze hier met mensen omgaan. Stront is nog heel zacht uitgedrukt.

Niet quoten ajb.

Biechtje met de collega: Je hebt toch wel een advocaat op basis van een toevoeging?

Erg slecht dat ze je zo behandelen. En wat duurt dat lang. Ze weten waarschijnlijk zelf niet zo goed wat ze moeten doen omdat dit soort dingen natuurlijk niet zo vaak voorkomen.
Leidinggevenden willen dit natuurlijk het liefst in de doofpot stoppen.

Heel naar voor je. Hopelijk kan je nog wel een beetje normaal functioneren op werk.

Biechtje met het drankprobleem, ik meen je te herkennen aan je schrijfstijl. Ik hoop dat je actie onderneemt om het niet nog verder te laten komen! Heel veel sterkte!

Ik wil opbiechten dat ik op dit moment het liefste mijn suppel zou willen pakken en gewoon willen verdwijnen.. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf aan het kwijt raken ben en dat wil ik niet. Maar het is ook logisch van wat ik allemaal meegemaakt heb..
Ik zoek steun bij iemand waarvan ik hoop dat ik die steun krijg maar hij geeft mij helemaal geen steun. Het lijkt net dat ik door hem mijzelf nog verder verlies...

Biechtje01 schreef:Ik wil opbiechten dat ik op dit moment het liefste mijn suppel zou willen pakken en gewoon willen verdwijnen.. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf aan het kwijt raken ben en dat wil ik niet. Maar het is ook logisch van wat ik allemaal meegemaakt heb..
Ik zoek steun bij iemand waarvan ik hoop dat ik die steun krijg maar hij geeft mij helemaal geen steun. Het lijkt net dat ik door hem mijzelf nog verder verlies...